Kinderclubben

Woensdag begon het weer wederom koeltjes en bewolkt, maar gelukkig klaarde het snel op en werd het  een stuk warmer dan de dag ervoor. Kevin en Aimee stonden tot onze verbazing weer te trappelen om naar de kinderclub te gaan. Dus daar hebben we tot aan de lunch gezeten. Toen had de vrolijke en enthousiaste Aimee met haar gedrag en participatie zoveel indruk gemaakt op de juffen, dat wij ondanks haar jonge leeftijd weg mochten gaan. Leuk was overigens om te observeren hoe Kevin zijn zusje hielp bij de wat moeilijkere spelletjes en opdrachten. Hij zorgt echt goed voor haar. Het was grappig om een simpel spelletje te observeren; indien je de bal toegegooid kreeg, moest je je naam zeggen en waar je vandaag kwam. Kevin kwam uit Canada (dus niet Nederland; interessant....wederom een bewijs dat hij vercanadeesd). En Aimee? Aimee kwam volgens haar zelf “van Kathleen”, haar hartsvriendinnetje uit Toronto.

Dus hadden Isabelle en ik een ongekende luxe om met z’n tweeen te lunchen en te relaxen bij het zwembad in het zonnetje. Zo om het uur gingen we even kijken, maar de enige boodschap die wij van de kids kregen was; wij blijven. En om vijf uur kregen we inderdaad twee blije en prachtig gesminkte kinderen terug. Isabelle en ik zijn compleet verbaasd dat ze zo graag in een kinderclubje willen zitten.

’s Avonds aten we in een Mexicaans a la carte restaurant. Wij zijn eigenlijk nooit fan geweest van de Mexicaanse keuken, maar leren hier toch heerlijke gerechtjes kennen. Het eten is hier van een hoog niveau.

Helaas krijgt onze kleinste smikkelkont daar niets van mee. Onder invloed van waarschijnlijk jetlag, het ontbreken van een middagslaapje (want ze sinds enkele weken weigert) en alle inspanningen van de dag ging bij haar voor de tweede dag op een rij net voor het eten het lichtje uit. En goed uit; we konden haar op een bankje neerleggen aan onze tafel, waar ze zich niet meer verroerde. Ook tijdens het dragen naar de kamer gaf ze geen kick meer. Slaap lekker meisje, morgen gaan we op pad.