DrAmA...

Na Canada’s Wonderland gingen we naar het vliegveld, waar ik werd afgedropt voor nog één laatste korte zakenreis naar het zonnige Miami. Dat zou een gewone meeting op maandagochtend tot twee uur moeten worden met een vlucht terug naar Toronto om half vier. Maar toen begon de stress van ‘Murphy’s law’. Ik ging aan boord, maar al gauw bleek er een technisch probleem te zijn. Een team techneuten gingen aan de slag, maar toen begon het te onweren, waardoor ze zich moesten terugtrekken. Na een tijdje gaven ze het op en moesten we het vliegtuig uit en de terminal in. Er werd een nieuw vliegtuig en een nieuwe gate gevonden. Het weer was nog steeds slecht, dus ook deze vlucht werd vertraagd. Toen bleek er ook nog een technisch probleem met dit toestel te zijn. Nadat deze was opgelost, was de crew over hun werktijd heen en moest men ook nog een nieuwe crew zoeken.

Ik wist inmiddels dat ik mijn vlucht met de familie van Toronto naar London zou missen, dus vroeg ik om een overboeking. Deze werd geweigerd; ik moest op de vlucht naar Toronto en proberen de vlucht naar London te halen. Indien ik deze niet zou halen, zou er 1.5 uur later nog een vlucht vertrekken. Na een lange tijd wachten gingen we weer aan boord en begon opnieuw het wachten aan de gate. Na enige tijd werd duidelijk dat ik inmiddels ook de latere doorverbinding vanuit Toronto zou missen. Nog steeds boos over het gebrek aan service en flexibiliteit stapte ik met mijn koffertje uit het vliegtuig. Pas toen kwam er iemand van American Airlines om te helpen, die me omboekte op een directe vlucht van Miami naar London.

Ik rende naar de gate om de vlucht te halen, wat gelukkig lukte. Ik zat aan boord toen na 20 minuten vertraging de medeling kwam dat de onderhoudsdienst hier vergeten was het logboek af te tekenen. Na 40 minuten gingen de deuren dicht. Na een uur kwam de medeling dat de onderhoudsdienst er eachter kwam dat een certificaat toch nog vervangen moest worden en het logboek opnieuw afgetekend ging worden. Met twee uur vertraging vertrok deze vlucht dan eindelijk naar London. Ongelofelijk, wat een drAmA met AA (American Airlines). Gelukkig kwam ik na dat alles slechts een half uurtje na Isabelle en de kids op een sub-tropisch London Heathrow (30 graden en zonnig) aan.