Little Miss Sunshine

Het is vrijdagavond en we puffen met een tevreden gevoel uit op de bank. Want het was eigenlijk gewoon een hele succesvolle week. Binnen vijf dagen heeft dit gezin al aardig zijn draai gevonden . Tuurlijk, er moeten nog veel klusjes gebeuren, maar we zijn al een heel eind gekomen.

Grootste ster is Aimée. Ons zonnetje in huis. Maakt niet uit of er stress is, je moe bent of als even iets tegenzit; er is altijd een brede smile en een knuffel van Aimée binnen handbereik. Ze heeft eigenlijk geen enkel moeilijk moment gekend deze week, is altijd vrolijk gebleven. En dan heb je ook geen probleem ermee wanneer je één ochtend (dinsdagochtend) met haar al om half vijf ’s ochtends plaatselijke tijd het comic channel zit te kijken. Ach ja, jetlag en zo.

 Aimee heeft deze week drie ochtenden meegedraaid op de creche, zonder enig probleem. Ook niet blijven plakken ’s ochtends of problemen bij het afscheid nemen. Echt onverstelbaar hoe flexibel ze is. Er is echter één belangrijke trekpleister bij de creche: de lunch. Zoals  in augustus al eens genoemd wordt de lunch gekookt door een goed Italiaans restaurant. Dus is het eerste wat ze antwoord als je haar vraagt hoe de creche was vadaag: “lekker eten!”.

Vandaag zijn we trouwens een hapje gaan eten in een Indiaas restaurant, waarbij Aimee ons verraste toen ze tegen de ober riep “My name is Aimée”.

Ook goed nieuws over Kevin. Sinds hij een ochtend meedraait op school (sinds gisteren)  zit hij ook een stuk beter in zijn vel. Hij heeft school als structuur gewoon nodig. Hij lijkt het ook naar zijn zin te hebben. En hij ziet er gewoon heel stoer uit in zijn sportuniform. Want slechts één dag in de week (woensdag) gaat hij in zijn jasje dasje uniform naar school: twee andere dagen in sportuniform en twee dagen tussen netjes en sportief in: een nette broek maar met polo.

En ik zelf ga sinds woensdag ook gewoon aan het werk. Woensdag brachten Isabelle en de kids mij weg met de auto. Dat viel reuze mee; slechts 30 minuten in de spits. Gisteren en vandaag ging ik met de metro/tram. Ook slechts 35-40 minuten. Ik begin ook redelijk goed mijn draai te vinden in de nieuwe wereld van schepen. Erg interessant.

Isabelle is voorlopig de huisvrouw, maar zal de komende weken, wanneer de kids meer naar school en creche gaan, tijd gaan investeren in solliciteren. Tot die tijd doet ze veel klusjes, veel boodschappen en is ze uiteraard druk met het wegbrengen en ophalen van de kinderen.

Zoals ik heb genoemd  zijn er deze week weer veel stappen gemaakt. Het begon uiteraard zondagmiddag met het verkijgen van de nodige permits voor Isabelle en de kids. Isabelle heeft inderdaad een werk-permit zonder enige beperkingen. Maandag was uitpak- en inrichtingsdag. Dinsdag kennismakingsdag op creche en school. Er werden door de verhuurder nog wat klusjes aan het huis gedaan. Sinds gisteren hebben we eindelijk telefoon en internet (was toch een hele bevalling). Gisteravond ging ik nog naar de douane op het vliegveld om de papieren voor onze luchtvracht af te laten stempelen. Als het goed is wordt dit morgen afgeleverd. Dan hebben we dus de beschikking over meer kleding, speelgoed en beddegoed. Vandaag hebben we Isabelle bij laten schrijven op de bankrekening en creditcard die ik al afgesloten had. Isabelle heeft nog haar sofinummer opgehaald. Etc etc. We zijn al een heel eind! Met de nodige morele steun van little miss sunshine!

De eerste dag – kamperen in eigen huis.

Na aankomst op zondag werden de kinderen al snel met een tussenstop in bad naar bed gevoerd. En ruimden Isabelle en ik 3 grote koffers, 2 kleine koffers en 10 dozen, die ik bij Quark verzameld had, in.

Vandaag – de eerste echte hele dag – begonnen we goed. Kevin kwam namelijk iets over zessen plaatselijke tijd en Aimée sliep uit tot half zeven. Dat is voor jonge kids met een jetlag uitstekend. Afgelopen April in Florida zal ik om half vier ’s ochtends met twee super-wakkere kinderen achter de tv cartoons te kijken.

Vandaag was een rustige opstartdag, met veel klussen in en om het huis en de nodige eerste boodschappen. De man van de TV kwam langs met matig succes; we hebben nu wel HD televisie ontvangst met veel kanalen maar geen HD TV apparaat, dus kunnen we niets ontvangen. Het bezoekje van de telefoon/internetman was helemaal lachwekkend. Hij kreeg geen contact; vervolgens ging hij tot onze verbazing in onze tuin rondneuzen. Waar hij tot nog meer verbazing een lang telefoondraad los vond liggend – ergens afgeknapt. Daar moet dus morgen zwaarder materieel aan de pas komen om ons aan te sluiten op de rest van de wereld.

Het is kamperen in eigen huis, want onze luchtvracht is er nog niet (laat staan onze zeevracht). Dus het is voor mij en Isabelle sinds lange tijd weer eens slapen in een slaapzak. Maar het is allemaal goed te doen en dankzij het huis zijn we van de meeste gemakken voorzien.

En de kids? Gaat prima. Met Aimée zelfs verbazingwekkend goed. Ze was heel blij in onze tuin en met het speelrek. En ze lijkt uit te kijken naar de eerste kennismaking met de nieuwe creche morgen. Met Kevin is het was lastiger. Hij was in niet zo´n goede bui, erg mopperend en uiteraard stuiterend. Toen ik echter in de schuur een megagrote speelgoedauto vond kwam hij echter ook snel naar buiten. Het is zo´n ding met een echte accu om te kunnen rijden. Uiteraard doet dit het niet meer (de auto zat onder ca 10cm stof). Wie weet kan ik hem ooit aan de praat krijgen. Leukste mopperende opmerking van Kevin vandaag ´Ik ga nooit Engels leren, echt never´  ... dat gaat dus wel lukken! J

Op weg

Het is 3 oktober, jawel de grote dag, en we zijn op weg naar Toronto. Ik schrijf dit berichtje in het vliegtuig en zal het later op ons blog zetten. En daarna zal ik proberen minimaal wekelijks te bloggen.

Kevin zit lekker tekenfilmpjes te kijken. En Aimee zit met Isabelle te spelen en gaat hopelijk zo slapen. Fingers crossed. Alles gaat tot nu toe prima. Op het vliegveld ging weliswaar bij de veiligheidscontrole het alarm bij Kevin af, wat een leuke scene gaf, omdat Kevin zich weigerde te fouilleren. We dachten even dat het nodig was om onze ADHD-stuiterbal onder narcose te laten doorlichten, maar uiteindelijk gaf hij toe...

Dus. Het was een hectische maand. Dat was wel te voorspelen met twee jobs, een internationale verhuizing en de nodige bijzaken. Zoals het trekken van twee kiezen onder narcose bij Kevin, omdat hij het weigerde met plaatselijke verdoving te laten doen. Of een aantal bezoekjes aan de kinderpsycholoog waarbij ons vermoeden dat Kevin ADHD heeft bevestigd werd.

Ook was ik twee keer  één week in Toronto. Interessante dagen met genoeg belevenissen. Zo stond ik één keer ’s avonds laat op blote voeten op straat de plaatstelijke brandweer-auto’s en -sirenes van Toronto te bewonderen, nadat het brandalarm was afgegaan in het hotel (en ik uit mijn bed was gesprongen om 14 etages naar beneden te hollen). De andere week vond ik twee dronken mannen voor mijn hoteldeur die vechtend over de grond aan het rollen waren (waarschijnlijk daklozen die waren binnengeslopen).

In Nederland hadden we het dus druk met Kevin. En moest ik de verantwoordelijkheden bij Sawadee afronden en overdragen aan Floris.  Gisteren had ik mijn afscheid van Sawadee, een origineel potje poldersurvivalen in de modder en slootjes rond Kamerik.  Een heerlijk actief (en modderig) afscheid dat werd afgesloten door een BBQ. Het was een geweldig team bij Sawadee, hopelijk ben ik bij Quark weer zo gelukkig met mijn mensen.

Het is nu een raar gevoel. We hebben alles weer afgesloten en achter ons gelaten in Nederland. En we zijn op weg naar ons Canadese avontuur.  Wordt vervolgd!

Zijn er stopcontacten in Canada?

Serieus gesprek tussen vader en zoon.

Vader: "En Kevin, lijkt het je een beetje leuk om naar een nieuw land en huis te gaan"?
Kevin (sip kijkend): "Nee"
Vader: "Oh, waarom dan niet?"
Kevin (nog verdrietiger kijkend): "Ik ga mijn Nitendo DS zo missen".
Vader (verbaast): "Maar Kevin, die nemen we gewoon mee hoor".
Kevin (bezorgt): "Maar hebben ze dan stopcontacten in Canada"?

Eerste weekend in Toronto

Een eerste weekend in Toronto, maar nog wel alleen. Geeft niet, want dan maar je er maar een nuttig weekend van. Na twee dagen overdracht is Rene afgelopen vrijdag vertrokken naar Denemarken en ben ik dus officieel verantwoordelijk voor Quark.


Op het werk werd uiteraard veel geregeld m.b.t. het opzetten de computers en systemen. Ik heb ook mijn Canadese telefoon, en jawel, een echte Iphone. Want een Blackberry is zooooooooo 2005. Het is ongelooflijk hoe Iphone-gek Canada is. Dit hangt ook samen met de release van de 4e generatie. Het hele MT bij Quark heeft een Iphone, dus ik ook. Is wel even wennen, zeker als je met je dikke vingers het toetsenbord op het beeldscherm moet bedienen. Maar ik ben natuurlijk wel extra “ hip” geworden ;-).

Wat ik allemaal geregeld heb? Wat dacht je van: sofinummer, bankrekening, telefoon, internet, tv-aansluiting, een lesboekje voor een Canadees rijbewijs (jawel we moeten binnenkort een test gaan doen, anders kunnen we geen auto’s verzekeren), etc etc. Ik heb ook geshopt bij Ikea: kussens, beddengoed, handdoeken en servies voor de eerste weken. Heel raar om op een zaterdag zonder vrouw bij Ikea te winkelen.

Ik heb ook de Yorksdale mall bezocht, ca 10 minuten van ons huis (1 metrostop). Een waanzinnige mall, het toppunt van consumeren. Behalve veel (luxe) winkels zijn er ook bioscopen en veel restaurants, o.a. het leuke Rainforest Café wat echt iets voor de kids is.

Daarnaast heb ik een kleine mail bezocht op 1 km van ons huis. Kleiner en een beetje vergane glorie, met veel goedkope discounters.

Ik heb verder een testritje gemaakt in een Toyota Highlander Hybride, wat een auto!

Van mijn werk naar huis is het op zaterdag 18 minuten rijden, met vaak stoppen i.v.m. de zogenaamde “4-way” kruisingen, waarbij je moet stoppen (stopbord) en waar als regel geldt: wie het eerst komt, die het eerst maalt. En daar houdt iedereen zich voorbeeldig aan. Ik reed overigens in Toronto rond met een enorme smile op mijn gezicht, want behalve de kaart van Canada heb ik ook de stem van Yoda (Star Wars) op mijn Tom Tom gezet. Goed en grappig. En ook goed voor de verkeersveiligheid: “Focus, you wil!” .

Ik kon nog niet in ons huis, dat ga ik vandaag (zondag) doen. Want de eigenaar blijkt een Orthodoxe jood te zijn, dus dan is zaterdag de heilige rustdag. We zitten zo wie zo in een Joodse wijk, want er waren heel veel keppeltjes en zwarte hoedjes te zien op zaterdag.

Aan het einde van de dag heb ik ca 10km door de stad en langs het meer gerend. Leuk om de drukte te zien, want er zijn veel filmsterren hier in verband met het filmfestival. En die worden natuurlijk weer omringd door grote groepen fans.

Kortom: we zijn weer een stuk verder en ik begin me al behoorlijk thuis te voelen. Het lijkt me een geweldige stad. Maar vraag me nog een keer wat ik ervan vind wanneer er een meter sneeuw ligt met een windshield van -30c ;-)

Ladies and Gentleman, we got him!

En dan gaat het uiteraard om het werkvisum voor Canada. Een laatste toch wel behoorlijk belangrijke stap in de voorbereiding. Gisteravond ben ik bij aankomst in Toronto, met een voor mij voorbereid pak van 29 pagina’s, naar het imigratiebureau toegestapt. Totaal geen enkele probleem, ik denk dat de imigratieofficier blij was dat hij eindelijk een “makkelijk geval” had van iemand die alle papieren bij zich had en ook nog eens goed Engels sprak. Want links en rechts had je voorbeelden van mensen zonder papieren, zonder Engels te spreken (dus werden er tolken in het rusisch en chinees bijgehaald). En de russen claimden vluchtelingen te zijn, want die zouden bij terugkeer helemaal afgemaakt worden etc etc Met klapperende oortjes zitten meeluisteren .....


De maand september is begonnen en dat betekent het begin van een zeer hectische maand. Afgelopen maandag had ik mijn baas Colin over voor een business-evaluatie. Tussendoor nog een interview gegeven aan het financieel dagblad (http://www.fd.nl/artikel/20217557/hectische-tijd).
Dinsdag kwamen alle directors uit Colin’s groep naar ons kantoor in Amsterdam voor een meeting en dinsdagavond hadden we een soort van afscheidsetentje. Dat laatste overigens is Long Pura, wat een geweldig Indonesisch restaurant. Om twaaf uur lag in mijn bedje in een hotel in Amsterdam: om half vijf ’s ochtends stond de wekker weer. Op naar Schiphol voor de eerste vlucht naar Gatwick (vertrek 7:00, leuk). Vervolgens op ons hoofdkantoor in Crawley (naast Gatwick) van 9:00 tot 12:00 introductiegesprekken over Quark gehad. Vervolgens door naar Heatrow waar de vlucht naar Toronto vertrok. Daar draaide ik helemaal bij met betrekking tot mijn mening over dit vliegveld, want het nieuwe terminal 5 is echt helemaal geweldig. Vervolgens een rustig comfortabel vluchtje met BA naar Toronto, waar alles dus voorspoedig ging.

Vandaag (donderdag) beginnen we met overdrachten hier bij Quark, ben benieuwd!

Motoren en vliegtuigen – voorbereiden in Zandvoort deel II

Gelukkig werd het weer vanaf maandag beter en konden we meer van de omgeving genieten. Uit de brochure: “Tussen duinen, strand en zee kunt u volledig opgaan in uw eigen vakantiewereld”. Mooi gezegd, maar het racegeweld van het naast gelegen circuit is wel even wennen voordat je volledig opgaat in de vakantiebestemming.


Vanuit ons huisje liepen wij in 5 minuten naar een duin langs het race circuit van Zandvoort. En wat bleek? De kids vonden het fantastisch. Vooral Aimée kon niet genoeg krijgen van de scheurende motoren op het circuit. OK, dat wordt dus later een echte motor-babe. Ik werd pas helemaal trots op haar toen ik de kids vrijdagochtend een keuze voorlegde; strand, zwembad of motoren. Aimée kwam echter met een creatief ander idee: vliegtuigen! Iets wat uiteraard direct door Kevin ondersteund werd. Dus reden we via Schiphol terug naar huis.

Het was een week waarin we veel “quality time” hadden met de kids, wat duidelijk zeer gewaardeerd werd. Een goede rustige voorbereiding, want nu bij terugkomst is de knop echt omgegaan. Over vier weken vertrekken we en er moet nog voldoende geregeld worden!