Zondagochtend kregen we eerst een stadstour van twee uur voordat we naar het vliegveld gingen. Zoals eerder gezegd was Cuzco de hoofdstad van de Inca's; helaas is het door de spanjaarden verwoest. Op elk oude tempel werd een kerk of klooster neergezet, want de zieltjes moesten bekeerd worden. Daarin maakte de katholieke kerk ook gebruik van slimme marketingtechnieken; op veel afbeeldingen en schilderijen van heiligen en Christus zijn zonnen en manen in verwerkt, om een brug te slaan met het oude geloof. Mooiste voorbeeld is een afbeelding van Maria, die een lange jurk draagt in de vorm van een berg....zo werd Maria gepresenteerd als de nieuwe moeder aarde. Rebranding heet dat in marketingtermen.
Cuzco heeft een mooi historisch centrum, typisch koloniaal Spaans, zoals je onder andere ook in Cuba tegenkomt. Er zijn ook nog veel muren en resten uit de Inca tijd zichtbaar, omdat de nieuwe stad er op of mee werd gebouwd.
We vlogen 's middags in een uurtje naar Lima. Daar hadden we 8 uur tot onze beschikking. We konden kiezen uit (1) relaxen in het beste hotel (Westin) van Lima, (2) shoppen of (3) een tour door het hisorische centrum van Lima. Hoe verrassend - ik koos voor het laatste en was de enige. Dus ging ik in mijn eentje samen met een prive gids en prive chauffeur naar het centrum. Het historische centrum van Lima staat ook op de Unesco erfgoedlijst en is typisch Spaans-koloniaal. Huizen met prachtige houten balkonnetjes, veel kerken, veel kloosters en gezellige drukke pleinen. We bezochten onder andere het franciscaner klooster; prachtige versierd en met freaky catacomben. We zagen de verandering van de wacht bij het presidentieel paleis. Het was een korte maar leuke tour.
We hadden deze avond met een beperkte groep (sommige waren al vertrokken) een diner in een oud spaans koloniaal gebouw, nog helemaal origineel ingericht. Spectaculair. En daarna was het snel terug naar het vliegveld. Binnen vijf minuten vertrokken er vliegtuigen naar Miami, LA en New York, waarop de rest van onze groep geboekt was. Ik vloog als enige naar New York, waar ik maandagochtend aankwam en snel het korte vluchtje naar Toronto pakte.
De Lagerweijtjes
maandag 31 oktober 2011
Wayna Picchu en met de trein terug naar Cuzco
Zaterdag gingen we terug naar Machu Picchu om de top Wayna Picchu (2750 meter) te beklimmen. Het was helaas slecht regenachtig weer. Wayna Picchu is net zo stijl als het op de fotos lijkt; de beklimming gaat bijna uitsluitend met trappen rechtomhoog. Vanaf de rand van de trappen gaat het meestal honderden meters loodrecht naar beneden. Dus dit gaf spectaculaire uitzichten, maar was af en toe ook enigszins beangstigend met de natte stenen. Kort voor de top moesten we door een oude Inca tunnel die op het einde zo nauw werd dat je jezelf er door heen moest wringen. Helaas was het uitzicht door het slechte weer matig, alhoewel Machu Picchu op een gegeven moment even zichtbaar werd door een gat in de wolken.
Na de beklimming pakten we onze spullen, hadden we lunch in een ander hotel en stapten we op de trein naar Cuzco. Het kleine stadje aan de voet van Machu Picchu (Aquas Calientes) heeft geen wegverbindingen, maar er gaat wel een treintje door het nauwe dal richting Cuzco. Grappig detail; halverwege de rit gaat de muziek in de trein aan en houdt men een modeshow.... Een mannelijk en vrouwelijk model showen allerlei kledingstukken en die kan je uiteraard kopen.
Een van de verrassingen van Peru is hoe geweldig het eten is. Enorm gevarieerd en lekker gekruid, maar niet extreem. Je vraagt je af waarom er wereldwijd niet veel meer Peruaanse restaurants zijn. Tijdens onze vakantie in de Dominicaanse republiek afgelopen januari aten we de laatste avond ook in een Peruaans restaurant, wat ons helemaal verraste. Grappig feitje over de keuken hier; er worden rondom Cuzco meer dan 3000 soorten aardappelen verbouwd.
In Cuzco hadden we een geweldig hotel gevestigd in een oud klooster. Gelukkig hadden ze alle orginele prachtige versieringen behouden. Ons afscheidsdiner stond in het teken van het afscheid van collega Maggie Hart, directrice van International Expeditions. Maggie is 72(!) jaar en vond het toch wel tijd worden om eens met pensioen te gaan. Een ongeloofelijke vrouw. Ze vertelde dat haar moeder (94 jaar) nog altijd een dag in de week in een familiebedrijf werkt. Het was een emotionele en late avond, want veel collega's hadden lang met haar samengewerkt.
Na de beklimming pakten we onze spullen, hadden we lunch in een ander hotel en stapten we op de trein naar Cuzco. Het kleine stadje aan de voet van Machu Picchu (Aquas Calientes) heeft geen wegverbindingen, maar er gaat wel een treintje door het nauwe dal richting Cuzco. Grappig detail; halverwege de rit gaat de muziek in de trein aan en houdt men een modeshow.... Een mannelijk en vrouwelijk model showen allerlei kledingstukken en die kan je uiteraard kopen.
Een van de verrassingen van Peru is hoe geweldig het eten is. Enorm gevarieerd en lekker gekruid, maar niet extreem. Je vraagt je af waarom er wereldwijd niet veel meer Peruaanse restaurants zijn. Tijdens onze vakantie in de Dominicaanse republiek afgelopen januari aten we de laatste avond ook in een Peruaans restaurant, wat ons helemaal verraste. Grappig feitje over de keuken hier; er worden rondom Cuzco meer dan 3000 soorten aardappelen verbouwd.
In Cuzco hadden we een geweldig hotel gevestigd in een oud klooster. Gelukkig hadden ze alle orginele prachtige versieringen behouden. Ons afscheidsdiner stond in het teken van het afscheid van collega Maggie Hart, directrice van International Expeditions. Maggie is 72(!) jaar en vond het toch wel tijd worden om eens met pensioen te gaan. Een ongeloofelijke vrouw. Ze vertelde dat haar moeder (94 jaar) nog altijd een dag in de week in een familiebedrijf werkt. Het was een emotionele en late avond, want veel collega's hadden lang met haar samengewerkt.
zondag 30 oktober 2011
Machu Picchu
Om zes uur s'ochtends begonnen we aan de laatste 6km van onze tocht richting Machu Picchu. Een redelijk vlakke wandeling met alleen op het laatste stuk een steil klimmetje naar de zonnepoort, de toegangspoort naar het beloofde land voor de Inca's. En toen we even over zeven uur de poort doorkwamen, werd je op een ongeloofelijke wijze geraakt door het waanzinnige uitzicht over de oude stad en de omgeving. Er waren mensen bij die een paar traantjes moesten wegpinken, zo overweldigend is dit plaatje na een tocht van 42km.
Belangrijkste vraag is waarom deze plek werd gekozen voor een heiligdom en waarom de berg Machu Picchu zo heilig is. Want eerlijk gezegd; omringd door de hoge toppen van de Andes is de hoogte van deze berg niet indrukwekkend. Maar het is juist de ligging die deze plek uniek maakt. De twee toppen Machu Picchu en Wayna Picchu zijn vrijstand met een rivier in het dal die 180 graden om deze bergen slingert. Tussen de twee toppen bevindt zich een vlak hoogteplateau, ideaal om iets te bouwen en ook een ideale plek voor gegarandeerd veel zonlicht. Verder wordt deze plek weer ingesloten door een aantal andere belangrijke Andes toppen die deze plek "bewaken". Tenslotte loopt de berg grotendeels vanaf de toppen en de hoogvlakte loodrecht naar beneden (naar het nauwe dal met de rivier de Urubamba). Kortom het zijn niet de getallen die deze plek uniek maakt, maar de prachtige indrukwekkende ligging.
Na het paseren van de zonnepoort werd er een glas champagne gedronken, waarna we 300 meter afdaalde naar de stad (gelegen op 2400 meter hoogte). Toen de spanjaarden eraan kwamen vluchtten de Inca's weg en vanwege de stijle klim waren de spanjaarden gelukkig 'te lui' om de stad te vernietigen. Daarna nam de jungle de stad over om deze eeuwen lang te verpakken en beschermen. Pas 100 jaar geleden werd de vrijwel intakte stad opnieuw ontdekt en uit de jungle bloodgelegd.
De bouw van de stad is indrukwekkend. Er werden kanalen aangeleged om de stad van water te voorzien, sommige kilometers lang. Er werd ook afwateringskanalen aangelegd om de enorme regenval in het regenseizoen af te voeren. Dit systeem werkt nog steeds feiloos, zelfs in 2010 toen dit gebied met enorme overstromngen kampte. En er werden landbouwterrassen ontwikkeld, om erosie tegen te gaan en de landbouwproductie te maximaliseren. Op de terrassen werd ook veel geexperimenteerd hoe hoog bepaalde gewassen konden groeien. Er werden kalenders en zonnewijzers aangelegd die nu nog steeds op de dag exact de seizoenen aangeven.
Ik heb gelukkig al heel veel mogen zien in mijn leven, maar Machu Picchu is toch wel een van de hoogtepunten, zo niet het hoogtepunt.
Tegen het middaguur namen we de bus terug het dal in (jawel geen trappen meer). Daar checkten we in het enige vijfsterrenhotel in, om vervolgens helemaal in de watten te worden gelegd met een geweldige lunch. En jawel, 's middags werd er gewerkt/vergaderd. Dat moet ook gebeuren.
Belangrijkste vraag is waarom deze plek werd gekozen voor een heiligdom en waarom de berg Machu Picchu zo heilig is. Want eerlijk gezegd; omringd door de hoge toppen van de Andes is de hoogte van deze berg niet indrukwekkend. Maar het is juist de ligging die deze plek uniek maakt. De twee toppen Machu Picchu en Wayna Picchu zijn vrijstand met een rivier in het dal die 180 graden om deze bergen slingert. Tussen de twee toppen bevindt zich een vlak hoogteplateau, ideaal om iets te bouwen en ook een ideale plek voor gegarandeerd veel zonlicht. Verder wordt deze plek weer ingesloten door een aantal andere belangrijke Andes toppen die deze plek "bewaken". Tenslotte loopt de berg grotendeels vanaf de toppen en de hoogvlakte loodrecht naar beneden (naar het nauwe dal met de rivier de Urubamba). Kortom het zijn niet de getallen die deze plek uniek maakt, maar de prachtige indrukwekkende ligging.
Na het paseren van de zonnepoort werd er een glas champagne gedronken, waarna we 300 meter afdaalde naar de stad (gelegen op 2400 meter hoogte). Toen de spanjaarden eraan kwamen vluchtten de Inca's weg en vanwege de stijle klim waren de spanjaarden gelukkig 'te lui' om de stad te vernietigen. Daarna nam de jungle de stad over om deze eeuwen lang te verpakken en beschermen. Pas 100 jaar geleden werd de vrijwel intakte stad opnieuw ontdekt en uit de jungle bloodgelegd.
De bouw van de stad is indrukwekkend. Er werden kanalen aangeleged om de stad van water te voorzien, sommige kilometers lang. Er werd ook afwateringskanalen aangelegd om de enorme regenval in het regenseizoen af te voeren. Dit systeem werkt nog steeds feiloos, zelfs in 2010 toen dit gebied met enorme overstromngen kampte. En er werden landbouwterrassen ontwikkeld, om erosie tegen te gaan en de landbouwproductie te maximaliseren. Op de terrassen werd ook veel geexperimenteerd hoe hoog bepaalde gewassen konden groeien. Er werden kalenders en zonnewijzers aangelegd die nu nog steeds op de dag exact de seizoenen aangeven.
Ik heb gelukkig al heel veel mogen zien in mijn leven, maar Machu Picchu is toch wel een van de hoogtepunten, zo niet het hoogtepunt.
Tegen het middaguur namen we de bus terug het dal in (jawel geen trappen meer). Daar checkten we in het enige vijfsterrenhotel in, om vervolgens helemaal in de watten te worden gelegd met een geweldige lunch. En jawel, 's middags werd er gewerkt/vergaderd. Dat moet ook gebeuren.
Van Chaquicocha naar Winay Wayna
We vertrokken weer vroeg van onze camping, voor een laatste klim van de tocht. Dit keer was het geen stijle klim en ook het hoogteverschil viel mee; van 3500 meter naar 3670 meter. De tocht ging verder door het prachtige clouds forest voor het ultieme jungle gevoel met prachtige mossen en bloemen. Het zicht was matig; we zaten nog steeds in de wolken. Het oude Inca pad was indrukwekkend; soms was het een muur/wal van meters hoog en we gingen ook door een oude Incatunnel. Op de top van de Abra Phuyupatamarca stopten we voor wederom een Inca-ritueel en offer aan moeder aarde. Behalve moeder aarde werden ook de zon, de maan en de belangrijkste bergtoppen geeerd. Gezien de indrukwekkend omgeving begrijp je waarom men hier altijd de natuur aanbeden heeft.
Kort na de top kregen we weer een Inca ruine te zien, genaamd Phuyupatamarca, oftewel stad in de wolken. Een hele begrijpelijke naam, want de wolken en mistflarden trokken door de ruines. Er was nog een werkende Incabron waarin we "gezuiverd" werden.... Na de ruines volgde een hele lange afdaling. Maar liefst 1000 meter omlaag, heel veel treden. Er kwam geen einde aan. Gelukkig moesten we niet bergop aan deze kant. Na aankomst in onze camping op 2700 meter volgde lunch. Na lunch volgde een bezoekje aan de Inca ruines van Winay Wayna, de meest indrukwekkende tot nu toe. Een grote stad, gebouwd op een enorm steile helling met een fantastisch uitzicht. Geweldig!
Kort na de top kregen we weer een Inca ruine te zien, genaamd Phuyupatamarca, oftewel stad in de wolken. Een hele begrijpelijke naam, want de wolken en mistflarden trokken door de ruines. Er was nog een werkende Incabron waarin we "gezuiverd" werden.... Na de ruines volgde een hele lange afdaling. Maar liefst 1000 meter omlaag, heel veel treden. Er kwam geen einde aan. Gelukkig moesten we niet bergop aan deze kant. Na aankomst in onze camping op 2700 meter volgde lunch. Na lunch volgde een bezoekje aan de Inca ruines van Winay Wayna, de meest indrukwekkende tot nu toe. Een grote stad, gebouwd op een enorm steile helling met een fantastisch uitzicht. Geweldig!
zaterdag 29 oktober 2011
Van Llulluchapampa naar Chaquicocha
Enigszins bevreesd keek ik aan tegen dag 2. Twee passen moesten we over, en ik was erg kappot gegaan op de eerste dag. Het begon meteen goed met de beklimming van de eerste pas, het dak van deze tocht, met een hoogte van 4200 meter. Genaamd Ahra Warmiwanusca, oftewel vrijvertaald de optimistische en veelbelovende naam 'dode vrouwenpas'. Het was wederom een zware klim, maar ik voelde me een stuk beter dan de dag eroor. Ik denk dat ik even moest wennen aan de grote hoogte.
Het behalen van de top werd gevierd. Het was het dak van de tocht, dus het hoogste punt. Het was volgens mij ook het hoogste punt wat ik tot nu toe hebt bereikt in mijn leven. De medicijnman werd erbij gehaald, om een spiruteel ritueel te houden. Hij komt uit een klein afgelegen dorpje, dat afstamt van de Inca's, dus is nog helemaal opgevoed met de oude rituelen. Op de top werd onze 'negatieve energie' weggenomen en vervolgens geofferd aan moeder aarde. De Inca's aanbidden vooral de aarde en de natuur, niet helemaal onlogisch als je de omgeving in oogschauw neemt. Naast het ritueel moest er ook spiritueel gezopen worden. Iedereen kreeg een glaasje maiswhiskey. Heel sterk en niet te zuipen. Maar gelukkig was het ook de bedoeling om enkele druppels aan moeder aarde te geven; ik gunde moeder aarde een half glas.
Na de pas volgde een lange afdaling. Een stuk makkelijker dan omhoog, maar je moest wel blijven uitkijken, want het eeuwenoude pad en trappen waren zeer ongelijk. In het dal volgde onze lunchstop, genaamd Pacaymayo op 3600 meter hoogte. Na lunch volgde een tweede, stijl klim naar de volgende pas, genaamd Abra Runkurakay, op 3950 meter. Wederom zwaar, maar halverwege konden we stoppen bij een Inca ruine genaamd Runkurakay. Het is een ruine van waarschijnlijk een oude overnachtingsplaats voor de pelgrims, zeg maar hotel, gebouwd op een plek met een geweldig uitzicht.
Na de top volgde wederom een lange afdeling, waarbij we nog een ruine van een oude Incastad bezochten (Sayacmarca) gebouwd op wederom een geweldig uitzichtspunt. 30 meter daaronder lag nog een ruine, Conchamarka, een oud restaurant of zelfs keuken voor de stad gebouwd op de kliffen. De laatste meters van de tocht ging door de clouds forests, oftewel bossen waar de wolken doorheengeblazen worden, waardoor het een vochtige jungle is. Ook een beetje spooky, met flarden wolken die door de boomtoppen zweven. De camping bevond zich vandaag op 3500 meter, genaamd Chaquicocha.
Het behalen van de top werd gevierd. Het was het dak van de tocht, dus het hoogste punt. Het was volgens mij ook het hoogste punt wat ik tot nu toe hebt bereikt in mijn leven. De medicijnman werd erbij gehaald, om een spiruteel ritueel te houden. Hij komt uit een klein afgelegen dorpje, dat afstamt van de Inca's, dus is nog helemaal opgevoed met de oude rituelen. Op de top werd onze 'negatieve energie' weggenomen en vervolgens geofferd aan moeder aarde. De Inca's aanbidden vooral de aarde en de natuur, niet helemaal onlogisch als je de omgeving in oogschauw neemt. Naast het ritueel moest er ook spiritueel gezopen worden. Iedereen kreeg een glaasje maiswhiskey. Heel sterk en niet te zuipen. Maar gelukkig was het ook de bedoeling om enkele druppels aan moeder aarde te geven; ik gunde moeder aarde een half glas.
Na de pas volgde een lange afdaling. Een stuk makkelijker dan omhoog, maar je moest wel blijven uitkijken, want het eeuwenoude pad en trappen waren zeer ongelijk. In het dal volgde onze lunchstop, genaamd Pacaymayo op 3600 meter hoogte. Na lunch volgde een tweede, stijl klim naar de volgende pas, genaamd Abra Runkurakay, op 3950 meter. Wederom zwaar, maar halverwege konden we stoppen bij een Inca ruine genaamd Runkurakay. Het is een ruine van waarschijnlijk een oude overnachtingsplaats voor de pelgrims, zeg maar hotel, gebouwd op een plek met een geweldig uitzicht.
Na de top volgde wederom een lange afdeling, waarbij we nog een ruine van een oude Incastad bezochten (Sayacmarca) gebouwd op wederom een geweldig uitzichtspunt. 30 meter daaronder lag nog een ruine, Conchamarka, een oud restaurant of zelfs keuken voor de stad gebouwd op de kliffen. De laatste meters van de tocht ging door de clouds forests, oftewel bossen waar de wolken doorheengeblazen worden, waardoor het een vochtige jungle is. Ook een beetje spooky, met flarden wolken die door de boomtoppen zweven. De camping bevond zich vandaag op 3500 meter, genaamd Chaquicocha.
Van Piscacucho naar Llulluchapampa
De eerste dag liepen we eerst 10km van het beginpunt naar een lunchplek genaamd Wayllabamba. Het was een goed begin, niet te lastig, met soms kleine stijle stukjes. Het uitzicht was helemaal geweldig. Hoogtepunt van deze dag was de Inca ruines van Wilkarakay, vanwaar je een mooi uitzicht had op de Inca ruines van Llactaoata, een relatief grote stad gelegen diep beneden in de vallei gelegen aan de rivier Urumamba, die samen met vele andere rivieren de Amazone voedt.
Ook de lunchplek was geweldig. Van de 10 man maakten twee rechtsomkeer, omdat ze het te zwaar hadden gehad op het eerste stuk. Een verstandige keuze, want vandaar begon echt het lastigste gedeelte. En hoe lastig! Afzien kreeg voor mij een nieuwe dimensie. In zes kilometer 750 meter omhoog, van 3000 meter naar 3750. Er leek geen einde te komen aan de trappen en de hoogte had ook zijn effect. Echt ik zeg het nogmaals; ik kan met niet herinneren dat ik zo ontzettend heb afgezien. De CN tower was kinderspel. Ik was blij om bij onze campsite aan te komen (of moet ik zeggen aan te kruipen) op zoals gezegd 3750 meter. Een warme douche en een massage zorgde echter voor een snel herstel. Wat een ervaring!
Ook de lunchplek was geweldig. Van de 10 man maakten twee rechtsomkeer, omdat ze het te zwaar hadden gehad op het eerste stuk. Een verstandige keuze, want vandaar begon echt het lastigste gedeelte. En hoe lastig! Afzien kreeg voor mij een nieuwe dimensie. In zes kilometer 750 meter omhoog, van 3000 meter naar 3750. Er leek geen einde te komen aan de trappen en de hoogte had ook zijn effect. Echt ik zeg het nogmaals; ik kan met niet herinneren dat ik zo ontzettend heb afgezien. De CN tower was kinderspel. Ik was blij om bij onze campsite aan te komen (of moet ik zeggen aan te kruipen) op zoals gezegd 3750 meter. Een warme douche en een massage zorgde echter voor een snel herstel. Wat een ervaring!
vrijdag 28 oktober 2011
De Inca Trail (geschreven 25/10)
De Inca trail loopt van Cuzco (de oude hoofdstad van de Inca's) naar Machu Picchu (het heiligdom van de Inca's). Langs deze route klommen Inca pelgrims naar het heilige beloofde land om verlossing te krijgen. Gelukkig lopen we niet het gehele stuk van Cuzco naar Machu Picchu, maar begonnen we onze trek in Piscacucho, 82km van Cuzco. De rit naar dit plaatsje was prachtig, door een diepe vallei met prachtige Andes toppen om ons heen, kleine dorpjes met mensen in orginele klederdracht, mooie natuur, etc.
Het stuk van de Inca trail dat we gaan lopen is nog altijd 42km, dus zeg maar een marathon bergop in drie dagen.... Maar voor ons reisbobo's hebben ze wel een luxe versie uitgevonden; heb je normaal twee dragers (bagage, tenten, keukenmateriaal) per deelnemer, in ons geval is het vijf. Maar dan krijgen we ook; een douchetent met warmwater, wc-tentjes, een eettent, een bartent, iedereen zijn eigen slaaptent, drie massage tenten met masseuses, een muzikant en zelfs een medicijnman die Inca rituelen gaat uitvoeren. Maar goed, we moeten nog altijd wel zelf omhoog lopen.
Het stuk van de Inca trail dat we gaan lopen is nog altijd 42km, dus zeg maar een marathon bergop in drie dagen.... Maar voor ons reisbobo's hebben ze wel een luxe versie uitgevonden; heb je normaal twee dragers (bagage, tenten, keukenmateriaal) per deelnemer, in ons geval is het vijf. Maar dan krijgen we ook; een douchetent met warmwater, wc-tentjes, een eettent, een bartent, iedereen zijn eigen slaaptent, drie massage tenten met masseuses, een muzikant en zelfs een medicijnman die Inca rituelen gaat uitvoeren. Maar goed, we moeten nog altijd wel zelf omhoog lopen.
Abonneren op:
Posts (Atom)