Amerikaanse en Canadese douane

De volgende ochtend gingen we na het ontbijt meteen op pad. We reden over de beroemde Rainbow Bridge naar de Amerikaanse kant. Wij hadden er op gerekend om veel tijd kwijt te zijn aan de Canadese kant, om de papieren rond te krijgen. Maar niet bij de Amerikaanse douane, omdat we al vaak in Amerika zijn geweest per vliegtuig. Niet dus, we werden gecommandeerd om de auto te parkeren en ons te melden op een kantoortje, waar we een half uur moesten wachten om  vervolgens aan een spervuur van vragen blootgesteld te worden. Ze hadden onze paspoorten bestudeerd en wisten elke eerdere reis aan te halen. Ze waren vervelend maar niet onbeschoft; dat waren ze wel tegen een Chineese dame aan de balie naast me. Die werd echt vernederend toegesproken. Oeps Amerika, je laat je zo weer niet van je beste kant zien. Na nog een half uur werden dan toch de stempeltjes in de paspoorten gezet en mochten we doorrijden.

In Amerika maakten we eerst een stopje bij de factory outlets. Erg aantrekklijk voor papa’s en mama’s, met veel winkels, veel keuze en lage prijzen. Maar helemaal niets voor kinderen; geen speeltuin, geen ballenbak, niets. Daar konden we dus niet blijven. We reden terug naar de Amerikaanse kant van de watervallen, waar ze een mooi state-park van hebben gemaakt.  http://nysparks.com/parks/46/details.aspx. Leuk om eens uitzicht over de watervallen van de andere kant te hebben; bovendien was er veel kruiend ijs; de watervallen in een uniek winterjasje. Het was wel erg koud, dus zaten we zo weer in de auto om terug naar Canada te rijden.

Wat ons opviel is dat de Candese kant van de watervallen volledig commercieel wordt uitgebuit;  ze hebben er een mini-Las Vegas neergezet. Verrassend genoeg hebben de kapitalistische vrienden in het zuiden hun kant nog niet zo sterk commercieel ontwikkeld.

De Candeese douane was vriendelijk en behulpzaam; uiteraard moesten we even wachten, maar binnen een half uurtje reden we weg met onze papieren. Uitspraak van de dag was van Aimee tegen de grenswachter; “I really like living here and would like to stay with my daddy”.

We brachten nog een bezoekje aan het waterpark waarvoor we kaartjes hadden, als beloning voor het geduld en het goede gedrag van onze kinderen. We aten bij hun favoriete buffet van de Mandarin, en reden terug naar Toronto. Onderweg kwamen we nog in een kleine sneeuwstorm terecht met een zicht dat op een gegeven moment terugliep tot een meter of 20. Welkom in de Canadese winter. Maar tegen acht uur ’s avonds waren we zaterdag weer thuis van ons verplichte maar leuke weekendje Niagara Falls.