Australia tour

Ik had het al aangekondigd; ik zou weer airmiles gaan maken. Ik zou niet mijn langste non-stop vlucht verbeteren, maar wel mijn langste trip vanaf Toronto ooit maken. Het beginpunt van mijn korte tour door Australie is namelijk Perth, helemaal in het zuid-westen van Australie. Maar liefst drie keer overstappen; namelijk Toronto-Vancouver-Auckland-Melbourne-Perth. Je hoeft echt geen medelijden te hebben, want vanaf Vancouver naar Melbourne vloog ik één van mijn favoriete luchtvaartmaatschappijen, namelijk Air New Zealand. Met heerlijke bedjes (inclusief matrasje en dekbedje), lekker eten, een uitstekende wijnkaart (inclusief yummie dessert-ijswijn), goede maar leuke informele service (“do you want bubbly or juice”) en de grappigste veiligheids-video’s in de industrie. Perth is denk ik vanuit Toronto de verste stad op de wereld; het ligt exact aan de andere kant van de aardbol. Zoals Nieuw-Zeeland dat voor Nederland is.

Ik kwam zondagmiddag in Perth aan. Perth heeft wel wat gemeen met Dallas/Ft Worth in de US en Edmonton in Canada; al deze steden zijn oorpronkelijk “wildwest coyboy” stadjes, maar dankzij olie en andere delfstoffen zijn dit bijzonder rijke steden geworden. Met inwoners met veel geld; interessant voor de wat exclusievere reisindustrie.

Ik had een hotel in het centrum. Op zondagmiddag is het centrum volkomen uitgestorven. Echt, er valt niets te beleven, er is geen kip. Ik had echter al bij aankomst een interessante grote groene heuvel waargenomen naast het centrum; later bleek deze Mt Eliza te heten. http://en.wikipedia.org/wiki/Mount_Eliza,_Western_Australia. Ik trok mijn renspullen aan, en rende zo mijn jetlag weg naar de heuvel. Onder aan de heuevel zag ik een lange trap. Verbazingwekkend genoeg werd deze trap volledig ingenomen door sporters; blijkbaar is het hier de nationale sport om de trappen zo snel mogelijk op te lopen. Ik had wellicht niet meer de training in de benen van twee jaar geleden voor de beklimming van de CN-tower, maar ging toch met goede moed in een straf tempo omhoog. Om mezelf halverwege toch lelijk tegen te komen; ik geef de schuld maar aan de jetlag. Bovenaan liet ik de rest van de sporters achter me (ze deden echt niets anders dan trap op, trap af, etc) en liep verder de heuvel op. Geen verkeerde keuze, want behalve mooie uitzichten heb je hier ook indrukwekkende (oorlogs)monumenten. Plus Kings Park en botanical gardens http://www.bgpa.wa.gov.au/kings-park. Een prachtig groen en divers park, met grote grasvelden, uitgebreide botanische tuinen (onder andere met baobab bomen) en zelfs nog een oorspronkelijk stukje bush. Het was ook bijzonder levendig; midden in het park was een groot concert aan de gang.

Terug in het hotel ontmoette ik Ken van onze Australische partner Peregrine. Peregrine maakt onderdeel uit van de PEAK groep, waar tegenwoordig ook Sawadee toebehoort (en waarin TUI een meerderheidsaandeel heeft). Na een steakje en een drankje was het voor mij echt tijd om het bedje op te zoeken.

Maandagochtend bezocht ik samen met Ken het Peregrine Travel Center in de stad; een franchise reisorganisatie/reisbureau onder de Peregrine vlag. Peregrine heeft gekozen om Quark exclusief te verkopen in het segment poolreizen; de franchisers hebben echter de vrijheid om ook andere organisaties te verkopen. Door middel van presentaties en discussies overtuigden we ze echter van de kracht van markleider Quark Expeditions en staat ook dit kantoor nu achter de exclusiveitsbeslissing.

In de namiddag reden we terug naar het vliegveld om door te vliegen naar stad nummer twee; Adelaide. Al een klein stukje dichterbij huis. Het rare van Adelaide is de tijdzone; ik heb in mijn leven al heel veel gereisd door allerlei tijdzones, en altijd ging je horloge een aantal hele uren vooruit of achteruit. Adelaide heeft echter een verschil met andere tijdzones van een half uur. Zo gaat mijn horloge tussen Perth en Adelaide twee-en-half uur vooruit. Raar, dat heb ik nog nooit meegemaakt.