Maandagochtend reden we naar
het nationale park Nochuch Che’em,
een enorm groot grottenstelsel. Maar daarvoor gingen we met de kinderen daar
ziplinen. Voor het eerst ging Aimée mee. De begin run vond ze heel eng en keek
ze even beteuterd, maar dat was snel over. Run nummer vijf ging hoog over de
rivier (filmpje https://www.youtube.com/watch?v=EmFw04XG3Hw&feature=youtu.be) en was het mooiste; kort daarna zei Aimée dat dit de
leukste activiteit van de vakantie was.
Er volgde nog een tweede activiteit,
en die vond ik persoonlijk spectaculairder. We gingen met z’n allen (inclusief
Oma) in opgeblazen banden (tubes) met
lichtjes op ons hoofd een ondergrondse rivier door. We zagen daardoor de
mooiste grotten, ondergrondse watervallen en rotsformaties, relaxed dobberend
in onze bandjes. Onze gids was een Maya en vertelde vol trots over het belang
van de grotten voor zijn oude volk.
Na de lunch gingen we weer in
de richting van de kust. We reden terug via de hoofdstad Belmopan. Jawel, Belize
is zo’n land dat op het eerste oog een “onlogische” hoofdstad heeft. Ooit werd
de hoofdstad van het veel grotere Belize
City naar Belmopan in het
binnenland verplaatst, vanwege een aankomende orkaan. Het is daarna nooit meer
terugverplaatst.
We gingen vanuit Belmopan op
weg naar het zuidelijker aan de kust gelegen Dangriga. Op weg hadden we nog een
interessante ervaring (of werden we als toeristen voor de gek gehouden?). Bij
een afdaling van een grote heuvel zette de chauffeur zijn versnelling in vrij,
nam z’n voeten van het gaspendaal en rem, en raar genoeg rolden we terug bergop. Volgens hem kwam dit door een
uniek sterk magnetisch veld op deze heuvel. We zullen het bij terugkomst even
nader onderzoeken via internet...
Tegen vier uur kwamen we aan
in Dangriga. Een Afrikaans ogend stadje, met een overwegen Creoolse bevolking
(Afrikaanse afstammelingen). We werden afgezet in het Pelican Beach Resort.
Echter niet om in dit hotel te verblijven, het hotel heeft namelijk ook enkele cabins op een spaarzaam bewoond eilandje
voor de kust, genaamd South Water Caye.
Helaas voor oma duurde het wilde bootritje erheen 45 minuten, maar daarna
kwamen we aan in een paradijsje...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten