Nog meer kinderclubben

Zaterdag bleven we weer een dagje in het resort; de kids stonden wederom tot onze verbazing te trappelen om naar de kinderclub te gaan. Wij leren hier dus voor het eerst omgaan met kinderen die iets zelfstandiger worden en op hun vakantie een beetje hun eigen weg gaan. Dat leren we dus samen met een biertje aan het zwembad; er zijn slechtere leerprocessen in het leven.

Als we om de zoveel tijd gaan kijken, dan zien we ze vooral met elkaar spelen. Misschien missen ze dat toch doordeweeks; de tijd om als broer en zus samen te spelen. Ze zijn echt heel lief voor elkaar. Mooiste voorbeeld is de “tandenfee”; Kevin had deze vakantie voor het eerst dat hij op “natuurlijke” wijze een melktandje verloor. Toen hij de volgende ochtend wakker werd, lagen er een aantal quarters (muntjes) onder zijn kussen van de tandenfee. Deze werden daarop meteen heel lief gedeeld met zijn zusje.

We sloten de dag af in het Argentijnse gril restaurant, waar we allemaal spare-ribs bestelden. Dat was helaas geen succes, want de ribben waren erg vet en behoorlijk smakeloos. Goede spare-ribs maken is een vak, en wij zijn verwend door de ervaring dat de meeste Canadezen wel erg goed ribs kunnen klaarmaken.

Zondag hadden de kinderen een keuze; of in het hotel blijven (dus kinderclub). Of nog een keer naar Xel-ha, maar dan voor de hele dag. Tot onze verbazing kozen ze allebei weer de kinderclub. Goed, dat scheelt ons de hoge toegangsprijs van Xel-ha. Isabelle en ik gingen ’s middags samen wat actiefs doen; zeekayaken. Door de sterke branding best avontuurlijk. En ja, uiteraard sloegen we een keer om.

Om vijf uur kwamen de kinderen weer mooi beschilderd uit de club. Het feest voor de kinderen werd compleet doordat ze voorin het shuttletreintje mochten zitten, naast de bestuurder. We sloten de dag af in de door de kinderen gekozen Japanner; altijd lekker eten en een leuke show erbij. Helaas maakte Aimee, net zoals de dag ervoor, niet het einde mee. De twee dagen op pad sliep ze nog wat bij in de auto, maar een hele dag kinderclub is echt te veel voor haar. Ik denk dat de mensen hier in het resort al aardig aan het plaatje zijn gewend; ca acht uur draag ik een compleet slapend meisje terug naar de kamer.

Tulum en Xel-ha

De tweede dag op stap in Mexico volgde hetzelfde patroon als de dag ervoor; het was alleen veel minder rijden. We begonnen de dag met een bezoekje aan de oud Maya-stad Tulum. Hier geen grote pyramides, maar wel mooie relatief intacte tempels op rotsen aan een prachtig strand. Het was daarmee zowel wat gebouwen betreft als ligging totaal anders dan het in de jungle gelegen Coba. Naast oude stenen zagen we een paar prachtige leguanen en ook een colibri.

Over het tweede bezoek van de dag, Xel-ha, kan je verschillende meningen vormen. Punt is dat het gehele gezin een geweldige middag had.

Maar wat is Xel-ha? Xel-ha is een baai, zeg maar gerust inham waar een ondergrondse rivier in uitkomt. Door de ligging is het water bijzonder rustig en kalm, door het kristalheldere zoete water is het zicht onder water ongeloofelijk en door de combinatie zout zeewater / zoet rivierwater is er enorm veel vis. Dit prachtige stukje natuur is echter niet zo maar bereikbaar, nee enkele slimme Mexicanen hebben er een groot hek omheen gezet en er een soort natuurlijk pretpark van gemaakt. Dat betekent; $79 (US dollars!) per volwassen persoon neerleggen (Kevin halve prijs; Aimee gratis). Maar dan is ook weer alles inclusief; goed snorkel materiaal, zwemvesten, handdoeken, heerlijk eten en drank. En naast snorkelen en zwemmen hebben ze meer attracties toegevoegd; zo is er een fantastische speeltuin met hangbruggen door de jungle, een mooie waterglijbaan en een water-hindernisbrug waar je uiteraard voordurend vanaf valt. Ook kan je in een band een stukje over het riviertje varen, door een magrovebos. Er zijn springkliffen. Er zijn touwbruggen en tokkelbanen, die uiteraard in het water eindigen. Ook zijn er nog grotten, junglewandelpaden, fietspaden (inclusief fietsenverhuur). Kortom; heel veel activeiten, veel meer dan we in een middag konden doen. We begonnen na een lekkere lunch met snorkelen. Voor Aimee was dit de eerste keer; beide kinderen vonden het geweldig. Zoals gezegd was er enorm veel vis in alle kleuren en maten; echt een aquarium. Na een bezoekje aan de speeltuin maakten we de bandtocht door het mangrovebos. Kevin en ik eindigden de dag met een roetsj van de tokkelbaan.

Terug in het hotel sloten we dag prima in stijl af met een bezoekje aan de Tepanyaki-Japanner.

Het gesprek van de dag was met een dronken droppie bij de halte van de shuttle. Onze kamer is namelijk aan het strand, zo’n 15 minuten lopen van het hoofdgebouw. Of je kan met een shuttle-treintje. Bij de halte stond een zwaar dronken man te klagen over de wachttijd op de shuttle; hij had ’s middags naar eigen zeggen meer dan 45 minuten op het treintje gewacht. Goh, vervelend voor u. En jawel, toen voor ons allemaal het treintje aankwam zat meneer glazig voor zich uit te staren, verroerde zich niet en vergat het treintje in the gaan. Dus die zal vandaag wel een verhaal vertellen dat hij gisteravond ook meer dan 45 minuten heeft moeten wachten op de shuttle....

We hebben trouwens het eerste filmpje geupload. In de bakfiets door de jungle terug van de Coba piramide. Daar komt ‘ie http://www.youtube.com/watch?v=C8GoNRYfAvI&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg&index=1&feature=plcp

Piramides van Coba en Cenotes.

Donderdag hadden we voor twee dagen een autootje gehuurd. Eerste doel van de dag was de oude Maya stad Coba inclusief Maya-piramides. De wegen zijn hier goed, het verkeer redelijk overzichtelijk en netjes, en ook de wegbewijzering is uitstekend. Dus je kan hier prima een auto huren en zelf op pad gaan.

Coba was  bijna twee uur rijden. Het heeft een hoog Indiana Jones gehalte, want deze oude Maya stad bevindt zich op een uitgestrekt gebied in de jungle. De tempels en grote gebouwen zijn nog in bijzonder goede staat en het hoogtepunt is een aantal piramides. Waarvan eentje behoorlijk hoog is en deze kan je ook beklimmen. Isabelle keurde echter de klim af voor de kinderen, vanwege de hoge stijle treden. Dus ging ik alleen naar boven, waarvan je een geweldig uitzicht hebt over de platte groene massa van de jungle.

Het was een behoorlijke wandeling, dus gingen we terug naar de auto met twee fietstaxi’s. Op zich ook al een belevenis, door de dichte jungle met veel prachtige vlinders.

Op de terugweg stopten we halverwege bij een Cenote, genaamd de Gran Cenote. Dit behoeft wat uitleg; onder de grond hier bevindt zich een uitgestrekt netwerk van ondergrondse rivieren. Op enkele plaatsen komen deze rivieren door middel van holen en grotten aan de oppervlakte, en dat heet dan een Cenote. De Gran Cenote is werkelijk een prachtig plaatje; door middel van een trap daal je dit prachtige groene gat in. Het water is glashelder en helemaal niet koud; je kunt er dus heerlijk in zwemmen en snorkelen. We zwommen zo een grot door todat we weer in een andere cenote kwamen. In de grot konden we ook nog vleermuizen observeren en in het water kleine schoonmaak-knabbelvisjes. Kortom; een geweldig stukje natuur en ook nog eens heerlijk verkoelend.

We aten ’s avonds in het Argentijnse grill a la carte restaurant, want een uitstekende afsluiting was van een prima dag.

Kinderclubben

Woensdag begon het weer wederom koeltjes en bewolkt, maar gelukkig klaarde het snel op en werd het  een stuk warmer dan de dag ervoor. Kevin en Aimee stonden tot onze verbazing weer te trappelen om naar de kinderclub te gaan. Dus daar hebben we tot aan de lunch gezeten. Toen had de vrolijke en enthousiaste Aimee met haar gedrag en participatie zoveel indruk gemaakt op de juffen, dat wij ondanks haar jonge leeftijd weg mochten gaan. Leuk was overigens om te observeren hoe Kevin zijn zusje hielp bij de wat moeilijkere spelletjes en opdrachten. Hij zorgt echt goed voor haar. Het was grappig om een simpel spelletje te observeren; indien je de bal toegegooid kreeg, moest je je naam zeggen en waar je vandaag kwam. Kevin kwam uit Canada (dus niet Nederland; interessant....wederom een bewijs dat hij vercanadeesd). En Aimee? Aimee kwam volgens haar zelf “van Kathleen”, haar hartsvriendinnetje uit Toronto.

Dus hadden Isabelle en ik een ongekende luxe om met z’n tweeen te lunchen en te relaxen bij het zwembad in het zonnetje. Zo om het uur gingen we even kijken, maar de enige boodschap die wij van de kids kregen was; wij blijven. En om vijf uur kregen we inderdaad twee blije en prachtig gesminkte kinderen terug. Isabelle en ik zijn compleet verbaasd dat ze zo graag in een kinderclubje willen zitten.

’s Avonds aten we in een Mexicaans a la carte restaurant. Wij zijn eigenlijk nooit fan geweest van de Mexicaanse keuken, maar leren hier toch heerlijke gerechtjes kennen. Het eten is hier van een hoog niveau.

Helaas krijgt onze kleinste smikkelkont daar niets van mee. Onder invloed van waarschijnlijk jetlag, het ontbreken van een middagslaapje (want ze sinds enkele weken weigert) en alle inspanningen van de dag ging bij haar voor de tweede dag op een rij net voor het eten het lichtje uit. En goed uit; we konden haar op een bankje neerleggen aan onze tafel, waar ze zich niet meer verroerde. Ook tijdens het dragen naar de kamer gaf ze geen kick meer. Slaap lekker meisje, morgen gaan we op pad.

Playa del Carmen

Maandag ging de reis verder met een vluchtje Toronto-Cancun. We vlogen met Sunwing Airlines, een maatschappij waarin TUI een 49% aandeel heeft. De reis verliep voorspoedig en al snel zaten we in de bus naar ons hotel. Daar verbaasde Aimee ons weer met een opmerking. De reisleider hield een praatje over de omgeving en introduceerde het onderwerp shoppen met de vraag, “So ladies, are you up for some good shopping”, waarop Aimee gelijk en luidkeels “YES!!” riep.

Het hotel, Grand Princess Sunset, is een enorm complex maar prachtig ontworpen en ingedeeld. Door de fantastische tuinen, waterpartijen en vele zwembaden, lijkt het niet zo massaal. Onze kamer is niet heel groot voor een suite, maar heeft wel een jacuzzi binnen en buiten op het terras, met uitzicht op het strand.

 De eerste dag aten we in een buffetrestaurant, wat bijzonder smakelijk was voor een buffetrestaurant.

Dinsdag was een dag om bij te komen en het complex te leren kennen. Helaas was de temperatuur niet heel hoog; het was zo’n 22 graden. Omdat er een behoorlijke wind stond en het af en toe bewolkt was, voelde het niet al te warm aan. De kinderen brachten het grootste gedeelte van de dag door in de kinderclub, die ze helemaal geweldig vonden. Omdat de club pas vanaf vier jaar is, zaten wij ook het meeste van de tijd in de club op een stoeltje wat te lezen, om Aimee in de gaten te houden.

Eten deden we ’s avonds in La Fleur, een internationaal a la carte restaurant. Op de kaart stond o.a. filetbiefstuk (Filet Mignon); dat is altijd een succes bij carnivoren zoals ons.

Terug in Toronto en weer weg

En zo is het zondag 1 januari 2012, en zijn we weer op weg naar Toronto. Comfortabel helemaal voorin een B747 van de KLM, van wie we als nieuwjaarskado een upgrade kregen met het hele gezin. Zo breng je prima de ruim 7,5 uur door. Het was ook een reis met een doorlopende zonsondergang; we reisden het licht achterna, waardoor we de hele tijd konden genieten van een zonsondergang.

Aimee trok gedurende de reis de nodige aandacht. Als eerste op schiphol, toen we de doos met haar make-up- of kaptafeltje (een kerstkadootje) wilden inchecken en op de band legden. Het kleine meisje was ontroostbaar, wat een verdriet; haar kaptafeltje op de band met de koffers. Geen enkele rationele uitleg (dat het met hetzelfde vliegtuig mee zou gaan, etc etc) kon dit verhelpen. Maar bij aankomst in Toronto was dit weer leuk; Aimee reageerde net na de landing enthousiast, “mijn kaptafeltje is ook in Tonto!” Waarna ze hard door de cabine riep “Now I am happy again”. Dat was maar goed ook, want even van te voren had ze plotseling overgegeven. Geen idee waarom, ze was ook meteen weer beter. En dit gaf weer een leuk vervolg, net uit de slurf van het vliegtuig, waar alle aankomende passagiers werden opgewacht door zeer nukkige douane-ambteneraren, die een voor-controle hielden. Maar Aimee, met een ongebruikt kotszakje in de hand en met de tekst “I was sick in the plane” kon toch een grote glimlach losmaken op het norse gezicht van de paspoortcontroleurs.

Omdat we pas om half zeven wegreden bij het vliegveld, gingen we via de McDrive naar huis. Dat was een nieuwe ervaring voor de kids, een McDrive. Tot nu toe hadden we altijd braaf in het restaurantje gegeten. Kevin was helemaal onder de indruk: “wat een goed systeem!”.

We maakten in de 20 uur dat we in Toronto waren de lang verwachte overgang naar de echte winter mee. Toen we aankwamen regende het. Net toen we thuis waren, veranderde het in ijzel. En ’s nachts viel er eindelijk sneeuw. De temperatuur gaat de komende dagen verder omlaag en er zal meer sneeuw komen. Maar dat is geen zorg voor ons – dan zitten wij onder de zon in Mexico.

De laatste dagen van 2011

En zo vervolgden we donderdag onze afwisselende werkweek in Nederland. Voor mij betekende donderdag inderdaad half werken, want ik had een werklunch in Amsterdam gevolgd door een bezoekje aan het prachtige nieuwe kantoor van Sawadee. Het pand aan de Leidsestraat was weliswaar prima centraal, het was echt aan vervanging toe. Het beantwoordde in termen van ventilatie, koeling, ruimte en electrische vereisten niet meer aan de huidige eisen. Ik kan me nog herrinneren dat elke keer dat we een nieuwe computer aansloten, de stoppen doorsloegen. Maar kijk; Floris heeft dit perfect opgepakt en heeft een modern en ruim pand gevonden, met nog steeds een gezellig gevoel en een geweldigde uitstraling. Het bevindt zich aan de Sarphatistraat, nog steeds in het centrum van Amsterdam maar net buiten het centrum-centrum.

Samen met Floris en Jan de Ridder, ex TUI en nu op interimbasis bij Sawadee, sloten we de dag af met het opdrinken van de vloeibare kerstgeschenken.

Vrijdag werd er traditioneel vuurwerk opgehaald, waarna we in het bos bij Amerongen afspraken met Helen, Roos en Sanne. Bij een pannenkoekenhuis in het bos http://www.hetberghuis.nl hebben ze ook een leuke speeltuin, waaronder een mini canopy-tour. En gelukkig hadden ze voor mij glutenvrije pannenkoeken. Kevin en Aimee werden in Tiel afgezet, waar ze gingen logeren bij Roos en Sanne. Wat dat betreft hebben we door het gesleep makkelijke kinderen gecreeerd; ze kijken alleen maar uit naar de leuke aspecten van logeren, en hebben geen enkel probleem met een nieuwe omgeving of met het gedag zeggen tegen hun ouders.

Zaterdag mochten wij dus uitslapen. Helaas Helen niet; de kids waren al om half zes wakker ;-( . We brachten een bezoekje aan ons nieuwe huis waar we een lijstje maakten van wat er nog moet gebeuren. We hopen het binnen enkele weken klaar te hebben voor de verhuur. Het bezoekje bevestigde wel onze keuze voor dit huis; het ligt uniek met prachtig uitzicht, en toch ligt het in de stad. Veel ruimte, zoveel in het huis als erbuiten, complementeert de perfecte woning voor ons. Wanneer we er ooit zelf intrekken, blijft de grote vraag.

Na het ophalen van de kinderen reden we richting Zoetermeer, waar we bij Opa en Oma Verhulst frietjes aten. Oud en Nieuw vierden we bij Jeroen, Mirjam en hun kinderen Lennard en Arno. Je kunt veel zeggen over Zoetermeer, maar oud & nieuw vieren kan men er, met heel veel vuurwerk en grote vreugdevuren.