Tour door westen van de VS

Deze week maakte ik met collega Francesco een tour door het westen van Amerika, om drie belangrijke klanten van ons te bezoeken. Avontuurlijke reisorganisaties zitten in de VS veelal in het westen, soms in afgelegen steden waar outdoor-activiteiten centraal staan.

We vlogen dinsdag eerst naar Denver, de mile-high city, want deze stad ligt op een mijl (1600 meter) hoogte. Opvallend genoeg ligt Denver niet in de bergen, maar op een hoogvlakte; wel zie je in de verte de Rockies. We gingen voor onze afspraak richting de Rockies, want we gingen naar Natural Habitat Adventurers http://www.nathab.com in Boulder. We lunchten bij een prima Mexicaans restaurantje in het schattige Boulder, voordat we al weer terug reden naar het vliegveld van Denver.

’s Avonds vlogen we al weer door naar de volgende bestemming; Missoula in Montana. De afstanden hier in het noordwesten tussen steden zijn nog flink, maar dit zijn geen druk bezette routes voor vliegtuigmaatschappijen. Welkom daarop in de Bombardier CRJ200, een Canadees passagiersvliegtuig http://en.wikipedia.org/wiki/Bombardier_CRJ200. Wellicht het kleinste straalmotorpassagiersvliegtuig ter wereld met een capaciteit van slechts 50 zitplaatsen.

We maakten een uitstekende vlucht over de bergen en landden laat in de avond in Montana. Missoula is één van de grotere steden in dit gebied, een universiteitsstad in een gebied met ca. 100.000 inwoners, fantastisch gelegen in de bergen. De reisorganisatie hier, http://www.adventure-life.com, is ooit door enthousiaste studenten van de universiteit  opgezet.

Woensdagavond vlogen we al weer door. Eerst met wederom een Bombarier CRJ200 naar Salt Lake City. Er gaan nog wel eens geruchten dat Utah een drooggelegde staat is vanwege de mormonen in dit gebied, maar dat is onjuist. De verkoop van alcohol wordt net zoals in Ontario wel door de overheid georganiseerd. En grappig genoeg heb je op Salt Lake City Airport een verrassend goede wijnbar; http://www.vinovolo.com. Je kan hier een proefsetje wijnen bestellen; je krijgt dan een plankje met drie kleine glazen wijn, inclusief beschrijvingen wat je aan het proeven bent. Dit aangevuld met wat hapjes maakte de perfecte tussenstop voordat we weer doorvlogen, jawel andermaal met een CRJ200, naar Redmond/Bend in Oregon.  Leuk momentje; aangekomen in Bend kregen we als huurauto een Ford Mustang, een compleet over-de-top sportauto inclusief foute racestrepen. Maar wel leuk!

Donderdag hadden we de hele dag in Bend, ook al prachtig gelegen tussen de bergen (of eigenlijk moeten we zeggen vulkanen) van Oregon. In Bend bezochten we http://www.polarcruises.com.

‘s Middags hadden we een paar uur vrij en bezochten we de indrukwekkende waterval Tumalo Falls. http://www.waterfallsnorthwest.com/nws/falls.php?num=4263. ’s Avonds aten we met onze klanten in een lokaal restaurant ongelofelijk lekkere steaks met heel veel knoflook.

Vrijdagochtend stonden we al weer vroeg op het vliegveld van Redmond. Zoals de meeste vliegveldjes in het Noordwesten stond er weer een aantal CRJ200’s, duidelijk het meest gebruikte vliegtuigtype hier. We namen echter nog wat kleiners; een Embraer 120 ‘grasmaaier’, die in een dik half uur naar Portland vloog. Daar gingen we aan boord van een Air Canada vlucht terug naar Toronto. Inmiddels geeft het aan boord gaan van een toestel van Air Canada een thuisgevoel, een eer die vroeger KLM toekwam.

Notenallergie

Notenallergie is heel “hot” in Canada. Op scholen is iets met ook maar een mogelijk spoortje noot verboden. In restaurants wordt ervoor gewaarschuwd. En uiteraard op alle voedselproducten wordt aangegeven of het dan wel of niet notenvrij is. Maar dit kan ook doorschieten… zo stond er op de verpakking mierenlokdoosjes, behalve de nodige waarschuwingen dat het om vergif gaat en vooral niet ingenomen moet worden, ook de waarschuwing… “Allergenen: kan sporen van noten bevatten.”

Gele banden

Zondag was het zo ver; de kids kregen allebei hun gele band als beloning voor alle inspanningen tijdens het Martial Arts (judo) in de afgelopen weken. Ze vinden judo bijzonder leuk en namen dan ook trots de gele band in ontvangst. We vierden deze prestatie met een ijsje! Over prestaties gesproken…..ik was zondag zeer gelukkig met de resultaten van Feyenoord. De eerste helft keek ik samen met Kevin – met dank aan de weblink die neef Dennis had gevonden. Zo konden we de wedstrijd in het Engels/Arabisch  zien en onze favoriete ploeg ondersteunen. Feyenoord is terug!

Zomerse sferen met Kanoën, Copacabana en Carnaval

Zo, de zomer is nu in aantocht in Toronto. Na het zomerse onweer afgelopen donderdag, volgden twee heerlijke zomerse dagen. Vrijdag had ik op kantoor een meeting met Floris van Sawadee, mijn opvolger daar. ’s Avonds kwam hij bij ons barbecueën waarbij hij een grote vriendin maakte. Aimee riep bij het slapengaan; “Ik vind Roris zoooooooo leuk”.

Gelukkig hoefde Aimée niet lang te wachten, want zaterdagmiddag na alle zwemlessen haalden we Floris op uit zijn hotel om te gaan kanoën op de Humber rivier. Dit had ik al een keertje eerder gedaan met de kids http://lagerweijtjestoronto.blogspot.ca/2011/08/kanoen-op-de-humber.html. Het is één van de onbekende verrassingen van Toronto; kanoën door een prachtige groene kloof die door de stad loopt. We huurden twee kanos; een grote familiekano voor mij en de meisjes; Kevin en Floris namen een normale kano. Het was heerlijk rustig. We zagen veel vogels, ganzen, eenden, zwanen, en een bever of muskusrat. Grootste verrassing was echter het volgende. Door de relatief hoge waterstand (na de wolkbreuk van Donderdag), konden we een stukje moeras invaren. Het was slechts twintig tot vijftig centimeter diep, maar je kon er varen. Er lag echter in het ondiepe water een enorme school grote karpers. Bij elke paddelslag in het water sprongen ze op en schoten ze met een enorme kracht door het water. Of ze sprongen zelfs uit het water. Heel bizar. We legden aan op een eilandje tussen de rivier en het moeras, waar brave Canadezen zelfs een picknicktafel hadden neergezet. En daar sta je dan, midden in de stad, maar ook midden in de natuur met alle rust van dien. Wat een aparte maar geweldige stad is dit toch.

Na het kanoën volgde een etentje in ons favoriete restaurant; Copacabana. http://www.copacabana.ca. Waar Aimée weer een absoluut feestbeest was en bleef eten door de aandacht te vragen van elke bediende met een grillspies. En waar vrolijke Braziliaanse carnavalsferen heerste, zoals je kunt zien op de volgende video’s. http://www.youtube.com/watch?v=3BRljkUzuX8&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg&index=2&feature=plcp en http://www.youtube.com/watch?v=wnbZUAm87_Q&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg&index=1&feature=plcp

IAATO Meeting in Providence

Dinsdag tot en met donderdag had ik een conferentie van de IAATO in Providence, een plaats tussen New York en Boston. IAATO is de branche-organisatie van tour operators in Antarctica http://iaato.org; deelnemers zijn de bekende cruisemaatschappijen zoals Holland America Line, expeditiecruise bedrijven zoals Quark Expeditions, kleine (zeil)jachtbedrijfjes en zelfs enkele land-operators.

De vlucht maandagmiddag naar Providence was speciaal; gevlogen werd met een 18-persoons Beechcraft 1900, oftewel een postduif cq. opgevoerde grasmaaier. Je snapt niet waarom Air Canada zo’n vlucht uitvoert; met slechts zeven personen denk ik niet dat de dienst winstgevend is. Zo bijzonder in het netwerk is Providence niet, want het vliegveld van Boston ligt slechts op een uur rijden. Maar voor mij betekende het een grappige non-stop vlucht.

Ik heb gedurende de dagen weinig van Providence gezien, behalve het hotel en het grote indrukwekkende parlementsgebouw van de staat Rhode Island dat tegenover het hotel lag. Het hotel http://www.marriott.com/hotels/travel/pvdbr-renaissance-providence-downtown-hotel heeft een aparte geschiedenis. In 1926 begonnen de Masons oftewel vrijmetselaars (http://en.wikipedia.org/wiki/Freemasonry) een grote imposante neo-klassieke tempel te bouwen. Slechts twee jaar daarna werd de bouw stilgelegd, want het geld was op. De buitenstructuur en het dak waren gereed, maar binnen was er nog niets. Zelfs geen verdiepingen. En zo stond dit gebouw in het centrum van Providence voor 75 jaar (!) leeg. Weg te rotten. Begin deze eeuw werd de beslissing genomen om het gebouw te renoveren en te verbouwen tot een luxe hotel. Grappig detail voor mij als ex-werknemer; de grootste investeerder in het project was Kimberly-Clark. In 2005 ging het hotel uiteindelijk open.

Voor mij waren het nuttige dagen om de belangrijkste spelers in de industrie te ontmoeten. Donderdagavond vloog ik weer terug naar huis. Met de postduif uiteraard. Een spannende vlucht tussen onweer door. Net de landing volgde meteen een complete wolkbreuk met veel bliksem, waardoor we 45 minuten op een taxibaan moesten blijven staan. Heel apart, bij zware bliksem wordt het vliegveld van Toronto volledig stilgelegd. Grote stroboscooplichten op het vliegveld geven aan dat iedereen moet stilstaan.

Betrapt!

Nog een kort berichtje over het leuke weekend in Grey County afgelopen weekend.

http://lagerweijtjestoronto.blogspot.com/2012/04/weekendje-grey-county.html

Bij het inpakken zaterdagochtend namen we op verzoek van de kids wat snoep mee. Een van de snoepdingen was een oude adventkalender van afgelopen kerst; een kartonnen kaart met een chocolaatje achter elk deurtje.

Nadat we zaterdagmiddag in de hotelkamer waren aangekomen, zaten Isabelle en ik in het zonnetje op het balkon een biertje te drinken. Aimee keek televisie en Kevin speelde op zijn DS. Op een gegeven moment misten we Aimee. We riepen haar naam, maar kregen geen antwoord; wel hoorden we geluiden uit de badkamer. En ja hoor, daar zat ze, midden in de badkamer, comfortabel met haar beentjes gekruist, terwijl ze haar hoofd probeerde te verbegen achter de grote adventkalender. En toen we daar overheen keken, zagen we twee glinsterende ondeugende oogjes en een smilende chocolade-mond. De juiste opvoedkundige reactie in zo’n geval; aangeven dat ze iets heeft gedaan wat niet mag. Onze reactie was; lachen, we kwamen niet bij van het lachen! Daarna toch maar even gezegd dat ze het eerst moet vragen voordat ze een snoepje pakt... Wat een boefje!

Een vrouwtje. Echt waar

Aimee begint met haar bijna vier jaar een echt vrouwtje te worden.
Samenvatting van een ochtendgesprek;

Aimée; Papa, ik wil naar school, niet naar de crèche.

Hans; Wil je naar Kevin’s school?

Aimée; Ja en ik wil net zo’n jurk (=schooluniform) als Erika.

Hans; Maar eerst moet je de crèche afmaken.

Aimée; Heb ik dan weer graduation (http://lagerweijtjestoronto.blogspot.ca/2011/06/star-of-week-en-kjadejeesjen.html)??

Hans; Klopt, over twee maandjes heb je graduation.

Aimée; voor graduation heb ik ook een nieuwe jurk nodig…

Tja, papa mag weer gaan shoppen met z’n kleine meid. ‘Winners Store’ here we come!