GreenDay in Toronto

Donderdagavond hadden Isabelle en ik kaarten voor GreenDay http://www.greenday.com in het Air Canada Centre. Een opzwepende feest-punkrock klassieker. Maar eerst hadden we een uitdaging wat betreft oppas; vaste ondersteuning Renee ging namelijk ook naar een concert, namelijk dat van Serena Rynder, een Candeese rockzangeres die hier op dit moment erg populair is. http://en.wikipedia.org/wiki/Serena_Ryder

Er is echter een tweede dame die het altijd drukke Lagerweij gezin geweldig ondersteunt, en dat is Maria. Maria is onze schoonmaakster en de beste die we ooit hebben gehad. Als een wervelwind gaat ze door ons huis en als we thuis komen in een brandschone omgeving zijn bijvoorbeeld ook allen bedden verschoond en is de was gedaan en gevouwen. En ondanks haar gebrekkige Engels (Maria is Portugese) heeft ze een uitstekende band met de kinderen. De kids probeerden eerst om met ons mee te gaan (Greenday werd hier al dagenlang op de radio aangekondigd en daar hadden ze dus genoeg van meegekregen). Vervolgens vroegen ze Renee of ze dan misschien met haar mee mochten (de hit Stompa van Serena Ryder wordt altijd luidkeels door Aimee meegezongen http://www.youtube.com/watch?v=Vz7jCY1cpHk). Maar uiteindelijk vonden ze het prima en zelfs leuk dat Maria thuis op hen kwam passen.

Het concert van Greenday was in het Air Canada Center – de hockey tempel. Makkelijk voor ons te bereiken door de altijd snelle Mount Pleasant Avenue af te rijden en te parkeren bij het treinstation; de hal staat aan de andere kant van het station.

Het concert was vrolijk en leuk. Greenday zijn musicaal niet de beste artiesten, maar ze maken er vanaf het eerste nummer een energiek feestje van. Al snel wordt elk liedje door het publiek meegezongen (cq. meegebruld). Er wordt handig ingespeeld op Canadese sentimenten. Ik ben altijd verbaasd hoe de enorme diverse groep mensen hier (zoveel verschillede afkomsten, achtergronden, immigranten) in een enorm nuchtere cultuur toch in een positieve manier nationalistisch en trots zijn. Tijdens het nummer Boulevard Of Broken Dreams (volgens mij het beste nummer van Greenday) zei de zanger bijvoorbeeld dat mensen in Canada veel beter kunnen meezingen dan Amerikanen, en tegen het einde gaat de zaal helemaal uit hun dak wanneer zanger en gitarist Billie Joe Armstrong een Canadese vlag op het podium haalt en om de hals van zijn gitaar hangt. http://www.youtube.com/watch?v=IIXTB-cWpBg&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg&index=2

Het kritische Amerika nummer ”American Idiot” werd dan ook lekker meegebruld door het publiek. http://www.youtube.com/watch?v=qApZudNd1aU
Kortom een leuke gezellige avond.

Pyjamaparty en O Canada

Terwijl Isabelle bij Amazon.com zat, een van haar grote klanten in Seattle, had ik dinsdag een drukke organisatie-ochtend met de kinderen. Kevin had namelijk vanaf kwart over zeven ’s ochtends een pyjamaparty met ontbijt op school. Dit “arrangement” verzorgd door Kevin’s juf voor vier kids was aangeboden voor het goede doel, en de ouders van één van Kevin’s beste vriendjes had erop geboden en gewonnen. En vervolgens Kevin uitgenodigd. Klinkt simpel, maar voor Kevin was het een hoogtepunt van de week, zo niet de maand (hij vroeg 2 weken geleden al wanneer het dan toch eindelijk eens zou zijn). Hij was ontzettend enthousiast.

Aimée moest ik een uurtje in de kantine bezig houden met spelletjes (het had geen zin om terug naar huis te rijden). Daarna had ook zij iets belangrijks; de kleuterklas mocht namelijk om half negen, aan het begin van de schooldag, het volkslied (O Canada - http://en.wikipedia.org/wiki/O_Canada) over de schoolintercom zingen. Eerst oefenden ze in de klas http://www.youtube.com/watch?v=qTzurbJtvIY&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg&index=2
En vervolgens live in het kantoortje van de schooldirecteur, over de intercom http://www.youtube.com/watch?v=E6T0_fu_UiQ&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg&index=1

En als je Aimée in de filmpjes zoekt; onze dochter is het vrolijke blonde meisje met een staartje in en een zwarte Fieldstone sweater aan.

Wereldburgertjes

Het is zondag en we zien heel veel Joodse kinderen spelen op de zondagschool. Wereldburgertje Kevin met bijna drie jaar internationale Fieldstone ervaring in gesprek met Aimee.

A; “Kunnen we daar ook op school en spelen”?

K; “Nee want dat is een school van de Joodse kindjes”.
A; “Maar we kunnen ook Joodse kindjes worden”?
K; “Ja maar dan moet je wel vaak naar de kerk”.
A; “Waarom”?
K; ”Om te bidden. En dat is niet blablabla, maar echt een gebed opzeggen”
A; “Oh”?
K; “En je moet ook mediteren”.
A; “Wat is mediteren”?
K; “Dat doe je zo”(Kevin neem boedha zit aan en krult zijn vingers). “En dat zeg je Oohmmm”.
A; “Oohmmm”.
K; “Dat komt van een land heel ver vandaan”.
A; “Hoever?”
K; “Verder dan Egypte; het land van Ghandi”.
A; “Wie is Ghandi?”.
K; “Ghandi probeerde zijn land vrij te maken van de bezetter; alleen gebruikte hij geen wapens maar woorden”.
A; “Geen bommen en geweren”?
K; “Nee geen bommen en geweren; alleen woorden. Toen hij in de gevangenis zat stopte hij met eten en drinken zolang mensen vochten”.
A; “Zit hij nog steeds in de gevangenis?”
K; “Nee, hij is al lang dood”.

The Croods

Het was een rustig lenteweekendje in Toronto. Langzaam maar zeker wordt het hier warmer (en toch liggen er in schaduwrijke plaatsjes nog restjes sneeuw!).  Aimee had een drukke zaterdag; na zwemles had zij een verjaardagsfeestje. Kevin vindt het prima om na een drukke week lekker thuis door te brengen.

Zondagochtend hadden we uiteraard judo. Waar Aimee weer eens een goede felle les had en een jongetje ‘alle hoeken van de mat’ liet zien.

We hadden vorige week tijdens het boodschappen enkele gratis bioscoopkaartjes gekregen. Terwijl Isabelle bij de kapper zat, ging ik met de kinderen naar de bioscoop. We gingen naar de Croods, van Dreamworks (dus eigenlijk Disney). http://www.thecroodsmovie.com. Een grappige en spannende film over een prehistorische familie grottenbewoners. Fred Flinstone opnieuw uitgevonden.

Costco shoppen

Zaterdag ging ik weer eens bij Costo shoppen. Costo is een fenomeen in Noord-Amerika. Het is een Makro-achtige winkel; groot, verkoopt alles in grootformaat. En verkoopt van alles en nog wat. Je moet een pasje kopen (ca $80/jaar) om er te kunnen shoppen, maar krijgt weer 1% van je jaarlijkse uitgaven in de vorm van waardebonnen terug.

Shoppen bij Costo is niet leuk, want het is altijd afgeladen. Maar ze verkopen uitsluitend de beste kwaliteit voor een scherpe prijs. Dus; de beste steaks. Megapakken wc-papier. Maar ook kleding. Als je voor tussen $20-$30 een merkspijkerbroek wil aanschaffen (Calvin Klein, Tommy Hilfigger, etc) dan moet je hier zijn. En ze hebben altijd leuke hebbedingetjes. Zoals kortingsbonnen voor de beste restaurants en attracties in de omgeving, een pinguin-kofferset (gekocht voor Aimee), een slee in motorvorm (gekocht voor Kevin), een Bonsai boompje (gekocht voor Isabelle) en zoals vandaag een drijvend opblaaseiland voor zeven volwassenen inclusief ligkuipjes en voetbadje (niet gekocht – wat moet je ermee?!?).

West-Amerika tour

Ik was weer een weekje op pad; dit keer zonder al te grote jetlag, want ik bezocht samen met onze relatief nieuwe verkoopdirecteur Andrew een aantal klanten (agenten) in het westen van Amerika. Sommige grote partners zijn gevestigd in kleine plaatjes, aangetrokken door het outdoor leven. Zo vlogen we eerst via Denver naar Missoula in het prachtige Montana. Een universiteitsstadje gelegen in een prachtige vallei. Het was een mooie lentedag, dus we konden zonder jas rondlopen terwijl er nog sneeuw op de toppen rondom ons heen lag. ’s Avonds aten we met onze contactpersonen in een leuk en heerlijk restaurantje; een internationaal tapas restaurant waar ze gebruik maken van zelf vers gekweekte kruiden. Echt iets voor mij dus http://www.silkroadcatering.com.

Dinsdag vlogen we terug naar Denver en reden we naar Boulder voor een afspraak. Daarna reden we terug naar het vliegveld en vlogen we verder naar Redmond/Bend in Oregon. In Bend zit onze grootste distributiepartner in Amerika. Wederom een prachtige omgeving. Dit gebied heet de high desert (hoge woestijn), omdat het zo droog is. Toch is het behoorlijk groen (veel naaldbomen) en wederom omringd door met sneeuw bedekte toppen van bergen en oude vulkanen. Bend is nog redelijk groot; 80.000 inwoners met alle faciliteiten. Het is een populair outdoor mekka van Amerika, met skien, raften, mountianbiken, wandelen, golfen, etc. Als je dit soort omgevingen en plaatsjes bezoekt, ga je echt nadenken over quality of life, ook al mogen we wonend in Toronto vooral niet klagen. We aten heerlijke steaks bij http://brickhousesteakhouse.com.

Donderdag vlogen we door naar Seattle met twee klantbezoeken en een bezoekje aan het TUI kantoor. Na een etentje in de stad (die bekend staat om zijn diversiteit aan restaurantjes die met lokale verse organische en biologische ingredienten werken, zoals http://sitkaandspruce.com), was het al weer gauw vrijdagochtend; tijd om terug te vliegen. Met een klein beetje stress, want de plaatselijke in-check dame wilde me eerst niet toelaten tot de vlucht omdat ze dacht dat ik naast een werkvergunning en een paspoort ook nog een visum nodig had voor Canada. En mevrouw was van het soort “ik weet alles toch lekker beter”… Maar goed, na ca 20 minuten kreeg ik toch mijn boarding pass en 10 minuten later had Air Canada een hele boze email van mij in de inbox.

Eieren en wasberen

De zaterdag overtrof de vrijdag wat weer betreft; als je vanuit je warme huisje naar buiten keek, leek het net zomer; blauwe lucht, volop zon. Denk die laatste restjes sneeuwberg aan de kant van de weg even weg… Buiten voelde het ook niet echt koud meer – iets meer dan tien graden. We gingen paaseitjes zoeken met de kids. Dit deden we op precies dezelfde plek als vorig jaar; Puck’s Farm. http://lagerweijtjestoronto.blogspot.ca/2012/03/eitjes-zoeken-op-pucks-farm.html. Vorig jaar was het helemaal geweldig, maar dit jaar viel het een beetje tegen. Met name omdat het veel drukker was; zo hadden de kinderen vorig jaar verschillende paardrijritjes. Dit jaar stond Aimee heel lang in de rij voor een enkel rondje. Door de grote hoeveelheid kids was de score aan eitjes ook minder dit jaar. En tenslotte was het heel drassig; omdat de sneeuw pas deze week is weggesmolten, was alles nat en modderig. Maar geen groot probleem; de kids hadden het nog steeds prima naar hun zin.

Zondagochtend werden we wakker met onze vriend wasbeer in de boom. En dit keer niet in het donker of in een zoekplaatje veraf; nee we konden hem vanuit ons erkertje bijna aanraken. Het wasbeertje raakt ook aan onze vriendelijke interesse gewend, want hij is niet meer bang voor ons, ook niet voor Aimee’s knuffelpinguin “Pipi” waarmee op een gegeven moment tegen het raam wordt getikt. Het slimme beest weet het navulklepje van onze vogelvoerder open te maken om vervolgens met z’n lange ranke pootjes het vogelzaad eruit te eten. Uiteraard maakten we filmpjes! http://www.youtube.com/watch?v=BPVFHiWcjQE&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg&index=2

http://www.youtube.com/watch?v=UaGzTE189m4&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg&index=1