Karten en vliegen

Vrijdag namen we bij Quark afscheid van collega Francesco. En hoe kan je beter afscheid nemen van een Italiaan, door hem een potje scheuren aan te bieden? We gingen dus met het hele team karten. Een grappig detail; na een paar eerste rondjes waarin de individuele rondetijden werden gemeten, werden we in teams van 2 gezet. En daarna begon iets wat ik in Nederland nog niet had gezien; een uursrace, waarin je zoveel mogelijk rondjes moet afleggen met je team. Inclusief verplichte chauffeurs-wissel in de pit die dus zo snel mogelijk diende te gebeuren. Het gevolg is een fanatieke strijd, waarin wagentjes toch af en toe tegen elkaar klappen. Of elkaar afsnijden. Ik werd uiteindelijk tweede, maar mede omdat ik door een collega zo hard de kant in werd gereden dat mijn wagentje vast kwam te zitten onder de autobanden. 

Vermoeid door de inspanning en concentratie melde ik me ’ s avonds thuis, waar we snel inpakten en koers zetten naar Toronto Pearson Airport. Om elf uur ’s avonds steeg de B747 van KLM op richting Nederland. Het viel me op dat KLM nu wel heel veel stoelen aanbiedt naar Toronto, want we vlogen in een van de slechts zeven volledige passagiers B747s. Dus ruim vierhonderd goed gevulde stoelen!

Coldplay live in Toronto

Dinsdag trad Coldplay op in Toronto met hun gloednieuwe  Mylo Xyloto tour. Ik kocht mijn eerste CD van Coldplay zo’n 12 jaar geleden, toen we in Engeland woonden en ze daar voor het eerst doorbraken. Het was een bandje van de mooie gevoelige liedjes, hoewel ik wel moest wennen aan de soms overslaande stem van zanger Chris Martin. http://en.wikipedia.org/wiki/Coldplay. Ik bleef de band volgen en eigenlijk werden de CD’s steeds beter. Verrassend genoeg zijn ze nu uitgegroeid tot de meest succesvolle rockband van de afgelopen jaren. En dinsdag maakten ze die faam ook helemaal waar; het was een strakke show en muzikaal erg goed. Okay, het was wellicht soms te gelikt. Iedereen kreeg bij binnenkomst een polsbandje, en tijdens het concert begonnen deze bandjes op de maat van de muziek verschillende kleuren ledlicht af te geven. En er was confetti, heel veel confetti. En grote ballonnen. Maar goed, muzikaal kon de show niet stuk.

In tegenstelling tot Roger Waters, die in het veel grotere Rogers Center speelde, speelde Coldplay in het Air Canada Center. http://en.wikipedia.org/wiki/Air_Canada_Centre Dit is de thuisbasis van het ijshockey (De Maple leafs) en het basketbal (De Raptors).

Sommige filmpjes dan. Het intro (beetje Disney) en het openingsnummer. Let op de kerstboom-ledlchtjes op 0:50 http://www.youtube.com/watch?v=PpasftuAOlM&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg&index=1&feature=plcp. De hit “Yellow”, met mooi intro http://www.youtube.com/watch?v=vOtwxKt8F5Q&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg&index=4&feature=plcp. Veel knipperende ledlichttjes weer http://www.youtube.com/watch?v=a7g1fcoiAQc. Nog een bekend hitje http://www.youtube.com/watch?v=aak44rKcw9g. En nog meer knipperende ledlichtjes en lekker meejoelen. http://www.youtube.com/watch?v=2jclndv-jXU&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg&index=1&feature=plcp

Op huizenjacht

Zoals eerder genoemd moesten Isabelle en ik helaas weer op huizenjacht, omdat de eigenaar van ons huidige huis terugkomt. Jammer, maar het is niet anders.

Huizen zoeken is in Toronto nog een echte uitdaging. De economie en dus de vastgoedmarkt kent hier geen dipje. Integendeel, Toronto is de Noordamerikaanse stad met de meest actieve bouwkranen op dit moment, dus letterlijk booming. Koophuizen veranderen snel van eigenaar. En huurwoningen zijn er nauwelijks, en diegenen die op de markt komen blijven dat slechts voor een aantal dagen.

Op zoek naar een nieuw huis beseften we wel weer eens dat Toronto echt een van de mooiste megasteden is om te wonen. Actieve levendige centra (Lawrence, Englinton, Yonge) worden afgewisseld met prachtige rustige groene en uitgestrekte woonwijkjes. Een van de woonwijkjes waar we meteen verliefd op werden is Lawrence Park, ongeveer een kwartiertje van ons huidige huis naar het oosten. Het is een van de duurdere wijken, zeg maar het Wassenaar van Toronto. En toch lijkt het dat we uiteindelijk hier een betaalbaar nieuw huis gevonden hebben. We moeten de contracten nog tekenen, dus alles is nog onder voorbehoud, maar we hebben een principe-afspraak om hier vanaf 1 oktober te gaan wonen. In een huis wat vooral “gezellig” is. Een leuke indeling, huiskamer in een “kuil” met open haard, kelder met pooltafel, bar, open haard en sauna. En een kleine tuin, die gedomineerd wordt door een zwembadje en een buitenhaard. Aan het zwembad zullen we de eerste acht maanden niks hebben, maar is wellicht nuttig voor volgend jaar zomer. Een feesthuis kunnen we wel zeggen. Met uitzicht op de kleine ‘kastelen’ die we als buren gaan krijgen, want het huis dat we hopen te gaan huren is groot genoeg voor ons gezin, maar het kleinste van de straat. Meer impressies op http://m.agentshowing.com/O62KSE

Nog meer vissen

Zondag  gaf bijna hetzelfde plaatje als Zaterdag; zwemmen, vissen en kikkers vangen. ’s Ochtends wilde Kevin net zoals de meeste mensen hier eens vanuit een bootje vissen. Daar hapten de vissen veel minder dan vanaf de stijger, maar toen we opeens beet hadden, hadden we ook goed beet! Een gevecht van 10 tot 15 minuten volgde, maar uiteindelijk haalden we een grote baars in ons bootje. Vol trots voeren we weer terug naar de cabin.

Tijds het kikkers vangen hadden we ook bijna een kleine waterslang te pakken. Hij ontsnaptje net twee keer aan ons schepnet.

En toen Kevin in de middag geen zin had in te vissen, keek Aimee me met vragende ogen aan. Ok, het vissen is hier zo makkelijk. Dus gingen wij onze geluksstijger op en jawel, Aimee ving ook de eerste vis in haar leven. En toen nog zeven (!), waaronder na de ochtendbaars de grootse vis van de dag. Heel grappig om te zien; ik had haar geleerd niet aan het molentje van de wegwerphengel te komen, maar gewoon op te halen. Dat werkte niet bij de grote vis, want die trok snel het draad van het molentje af. Toen moest ik toch even assisteren.

In de namiddag pakten we weer in en reden in twee uur terug naar Toronto. Waar we de lekkerste steak aten bij The Keg – absoluut het lekkerste steakhouse in Canada.

Rust en diertjes

Zaterdag brachten we vrijwel de hele dag door rondom de cottage. Er is hier een trampoline en schommel voor de kids. Uiteraard zwommen we veel. En visten we. De meeste mensen komen vooral naar Rice Lake om te vissen. De reden; hier heb je de hoogste visdichtheid in Ontario. Dus gegarandeerde vangst. En dat hebben Kevin en ik geweten, want in een paar uurtjes haalden we 36 (!) vissen op. En eerlijk gezegd de meeste door Kevin, want ik had bijna een full-time job aan het erafhalen van de vissen, zodat ik nauwelijks zelf aan het vissen toekwam. De grootste acht vissen werden geselecteerd om voor het avondeten te fileren, onder coaching van Erich.

Behalve vissen vangen gingen we met een schepnetje ook op jacht naar kikkers. Er zitten hier veel verschillende kikkers, waar onder de enorme bull frogs.

Ikzelf ging nog een uurtje met een bootje over de Otanabee rivier naar Rice Lake. Onderweg zag ik veel schildpadden en watervogels. Het is hier echt genieten van de omgeving, natuur en rust. En een ideaal speel- en spetterplekje voor de kids. De dag werd weer afgesloten met een heerlijke barbeque.

Terug naar Rice Lake

Ik denk dat we onszelf nooit het  verwijt kunnen maken dat we niet genoten hebben van onze Canada-tijd. Want ook dit weekend zochten we weer de natuur en een cottage op. Voor het eerst gingen we naar een plek waar we al geweest waren; Rice Lake. Hier hadden we ook vorig jaar een geweldige tijd doorgebracht. http://lagerweijtjestoronto.blogspot.ca/2011/07/de-canadian-way-cottage-life-geschreven.html

Wildwood cottages, van de Zwitsers Erich en Karin Karrer, zijn eenvoudige huisjes op een betoverend mooi plekje. http://wildwoodcottageresort.ca. Het ligt in een rustig groen dalletje aan een zijtak van de Otanabee rivier. Om je heen is alleen water en groene bush. Heerlijk.

Isabelle moest vrijdag eerst nog werken, maar mag in de zomer formeel elke vrijdag om 1 uur naar huis. Ik had een dagje vrij genomen, dus brachten we eerst met kids en Oma Dicky Isabelle naar haar werk. Vervolgens reden we door naar Andrew’s Scenic Acres, om nog een laatste keer frambozen te plukken. Het plukseizoen is bijna voorbij en de struikjes raken een beetje leeg, maar het lukte ons toch om vijf grote bakken met mooie paars-rode framboosjes te plukken. Daarna speelden de kids nog even in de speeltuin, haalde we een gezond frozen yoghurt ijsje met vers gemalen fruit en deed ik aan een wijnproeverij mee. Ik kocht nog een aantal flessen fruit-dessertwijn, zoals van frambozen, bosbessen en bramen. Ook de wijnen worden daar op de boederij zelf gemaakt.

Om twee uur haalden we Isabelle weer op en gingen we nog even langs huis om eten op te halen. Om drie uur waren we op weg en kwart voor vijf reden we het groene dal van de Otanabee rivier in.

Er werd nog even gezwommen in het warme water van de Otanabee rivier. Een paar meter vanaf het strandje is er een duikplatformpje waar we uitbundig vanaf hebben gesprongen. Hamburgers van de grill met gepofte aardappelen en frambozen met marshmallows toe maakten het feest compleet.

Rapport Aimee

En jawel, na het uitstekende rapport van Kevin heeft ook Aimée een crècherapportje thuisgestuurd gekregen. Hierin worden zaken als motoriek en sociale vaardigheden besproken. En taal, hoewel we het niet altijd eens zijn met de leraressen. “English is her second language and Aimee has no difficulty sharing her most recent experiences, thoughts and feelings”. Nou juffen, maakt daar maar gerust van dat Engels haar eerste taal is geworden. Helaas. Want ondanks onze hardnekkige pogingen om Nederlands met haar te praten, holt haar Nederlands achteruit. Maar als we weer in Nederland zijn komt dat zo weer goed.

Het rapport is heel positief en herkenbaar. Ookal komt af en toe haar enigszins dominante karakter naar voren “She participates really well during group discussions but at times may need teacher reminders to allow her friends to have a turn to answer the questions”. O ja, en komt niet aan “haar” speeltjes “She initiates play with her peers and at times may have some difficulty awaiting turn and sharing a popular toy”. Maar zoals gezegd, het is een heel positief rapport. “Aimée is a great student in the Pooh Bear room who has developed many great skills throughout the year. She’s eager to learn and shows great interest in our program. Aimee is a loving child who enjoys one to one time with her teachers”. Trots!

Severe Thunderstorms en Koreaanse barbecue

Zondagochtend begon uiteraard met de judolessen. Als eerste voor Aimée. Toch handig voordat ze terugkomen naar Nederland, want ik hoorde dat Badr Hari wel van blondjes maar niet van mensen uit de reiswereld houdt.

Na lunch dachten we te gaan wandelen en zwemmen. We stonden buiten, toen Kevin opeens een bliksemschicht zag. Snel keken we naar het weerbericht; er werd een severe thunderstorm warning afgegeven, oftewel ernstig onweer. Ons plan werd dus gewijzigd in een bezoekje aan de bioscoop. Waar we weer een leuke Ice Age film keken, deel vier alweer http://www.iceagemovie.com. Toen we weer buiten kwamen kwam de regen voor het eerst sinds weken met bakken naar beneden. En niet alleen water kwam naar beneden, ook enkele elektriciteitsdraden, waardoor de halve wijk zonder stroom zat.

Tegen zes uur gingen we weer op pad om twee huizen te bekijken. En daarna sloten we de avond af in het Koreaanse restaurant Saigon House met een Koreaanse barbecue. http://www.torontolife.com/listings/restaurants/korean/seoul-house. Dat is een eigen houtskoolbarbecue in je tafeltje, waarop je vlees roostert. In Saigon House denk je echt in Azië beland te zijn; het restaurants is functioneel ingericht, met brede paden waarin serveersters met karretjes het eten uitserveren. Er zijn privéruimtes, iets wat je weinig ziet in westerse restaurants. Blikjes worden gewoon uitgeserveerd. En veel kleine schaaltjes met hapjes. Tenslotte is het blijkbaar een zeer populair restaurant onder de plaatselijke Aziaten, want die waren er ook als gast ruim in de meerderheid.

De Kevin en Aimée muziek top drie

De tijd van kinderliedjes lijkt ook al weer voorbij voor onze kids. En ondanks de pogingen om ze voor “onze” muziek te winnen (We Will Rock You http://www.youtube.com/watch?v=6cmkYbuJF6c), pikken ze ook hun eigen muziek op. En geen locale onschuldige K3-kloon, maar enigszins extroverte, suggestieve en prikkelende liedjes. Deze hits worden uitbundig meegezongen en erop worden de meeste fanatieke  coole dansmoves uitgeprobeerd.

Op nummer drie staat “Call me Maybe” van Carly Rae Jepsen  http://www.youtube.com/watch?v=fWNaR-rxAic. Ik zelf vind de al eerder gedeelde videoclip met de Miami Dolphin cheerleaders véééééél leuker http://www.youtube.com/watch?v=FIfbghHdG1s

Op nummer twee staat “California Gurls” van Katy Perry featuring Snoop Dogg.  http://www.youtube.com/watch?v=CTVJTt-Gfx8. Erg leuk om Kevin hard mee horen zingen met de tekst “bikini’s on top”.

En op dit moment op nummer één. Het zeer diepgaande en inhoudsvolle “I am sexy and I know it” van LMFAO… OMG? WTF! Ik hoop dat ze de videoclip nog nooit hebben gezien.  http://www.youtube.com/watch?v=wyx6JDQCslE. Geloof het of niet; maar deze band is in Noord Amerika erg populair onder kids. Niet teens, maar kids. Mijn baas vertelde vorige week dat hij door zijn zonen (zelfde leeftijd als Kevin en iets ouder) naar een concert was gelokt en dat hij enigszins geschokt was over de uitvoering en teksten van elke sommige liedjes.

Tropisch Toronto

Het is al weer een tijdje geleden dat ik het laatste blogje schreef. Niet omdat we het heel druk hadden of zo, maar gewoon omdat er niet veel te vertellen viel. Alles ging hier z’n gangetje.

Het is inmiddels tropisch warm in Toronto en het heeft heel weinig geregend de laatste weken. Daarom verandert de aangenaam groene omgeving langzamerhand in een dorre droge boel. Vooral de grasveldjes die niet besproeid worden (zoals onze tuin) veranderen in een strook hooi. Er komt voorlopig nog geen einde aan de tropische temperaturen, maar komende week worden er wel een aantal onweersbuien verwacht. Toch hoor je ons niet klagen over het klimaat hier. We hopen wel dat het volgend weekend weer lekker is, omdat we dan weer een paar dagen doorbrengen aan een meertje.

De kids zijn ook al weer gewend aan hun nieuwe zomeromgeving. Aimee gaat tijdelijk naar een oudere speelgroep van haar crèche. Daar zijn ook veel van haar vriendjes, zoals Peter en Leo, dus zij klaagt niet. Regelmatig hebben ze spetterfeestjes op de crèche om af te koelen in de hitte.

Kevin gaat naar de zomerkampjes, zonder kamperen. Ze doen allemaal leuke activiteiten. Zo is hij al gaan bowlen, laser gamen, naar de dierentuin gegaan en ook heeft hij regelmatig spetterfeestjes. Afgelopen weekend had hij een Mad Science kamp, http://www.madscience.org/locations/toronto/ourservices.aspx, waarin technische en scheikundige proefjes centraal staan. Zaterdag vierde Kevin de verjaardag van zijn vriendje Declan door wederom te gaan bowlen en lasergamen in een activiteitencentrum hier in de buurt http://www.rinxtoronto.com/. Dat werd zo leuk, dat hij dit nu voor zijn verjaardag wil doen. Chuck-e-cheese is dus al weer “uit”.

Enige negatieve nieuws deze week is dat de eigenaar van ons huis terugkomt naar Toronto, en zijn huis weer wil hebben. Dat betekent dus… verhuizen. Niet leuk, maar we gaan ook niet overdrijven. We kennen de buurt hier inmiddels en een verhuizing binnen een aantal kilometer is minder hectisch dan een internationale verhuizing. De kids zijn inmiddels al op de hoogte en het doet ze niet veel, zolang ze maar naar “hun” Fieldstone kunnen in September!

Zomer in Seattle

Helaas was het een kort weekend. Zondagochtend zat ik al weer in het vliegtuig voor een spoedbezoekje aan Seattle voor een bespreking met mijn baas en één van onze scheepseigenaren. Die hadden een informele meeting met etentje gepland op zondag met een formele meeting op maandagochtend.

In Seattle was het een keer zomers blauw en zonnig, iets wat uniek is in deze stad. We hadden avondeten op het uiteinde van één van de vele pieren (no 70) bij het uitstekende restaurant Aqua / El Gaucho  http://elgaucho.com/Aqua-by-El-Gaucho.html. Daar zaten we op het buitenterras te smullen van de lekkere gerechten en goede wijn, genietend van een mooie zonsondergang. De omgeving van Seattle is schilderachtig met z’n vele baaitjes en omringd door hoge bergen. Maar helaas; meestal ligt al dit mooie verborgen onder een dikke laag grauwe wolken. Dus niet dit keer!

Maandagmiddag zat ik weer in het vliegtuig terug; eerst in een kleine propellerkist naar Vancouver en vervolgens door naar Toronto. Waar ik midden in de nacht aankwam. Een vermoeide spoedreis, maar gelukkig ben ik niet lang weggeweest bij het gezin. Kevin had zelfs leuk over mij gedroomd; hij droomde dat hij met een klein “handvliegtuig” (wat dat dan ook mag zijn) naar mijn vliegtuig vloog, onderweg overstapte en vervolgens gezellig naast mij kwam zitten. Prima jongen, volgende keer vliegen we weer samen. Naar Nederland.

Struisvogels met frambozen

Na een lang weekend is het ook zo weer een gewoon weekend. Ligt het aan ons, of lijkt de tijd in Canada sneller te gaan?

Na een rustig ochtendje in huis maakten we een uitstapje naar ons favoriete familiefruit. Zoals opgemerkt in ons Long Point tripje van vorige week is het hier frambozentijd. En uiteraard zijn er hier boerderijtjes waar je dit heerlijke fruit zelf kan plukken. Zoals Andrew’s scenic acres, een boerderijtje in de groene heuvels van het Niagara Escarpment. http://www.andrewsscenicacres.com.

Dit was een uitermate geslaagd familie-uitje. We maakte eerst een ritje op een hooiwagen naar de fruitstruikjes toe (het transport was genoemd na de oudste oom van de kids – De Berry Bus). En daarna werd het plukken, een activiteit die fanatiek werd uitgeoefend door beide kids. Die ook erg trots op het resultaat waren – volle mandjes met frambozen. En ja, er verdween tijdens het plukken toch ook af en toe stiekem een framboosje in de mondjes.

Na heel even in de speeltuin van de boerderij gespeeld te hebben, gingen we naar een andere boerderij om vlees te kopen. Want er is hier ook een echte struisvogelboerderij, White Rock genaamd http://www.whiterockostrichfarm.com/ContactUs.htm. Helaas, het vlees koop je hier uit de vriezer. Dus het is niet “zelf plukken”. Ik had me er af op verheugd om achter een struisvogel aan te rennen, hem een klap op z’n kop te geven en hem zelf te plukken… Struisvogelvlees is, ook bij de boerderij zelf, erg duur maar af en toe de traktatie waard. Isabelle en ik zijn beiden fan van struisvogelvlees sinds onze vakantie in Zuid-Afrika. Het is smakelijk als biefstuk en mals, vetloos en relatief gezond als kip.

Thuis volgde dus een ‘braai’ met struisvogelvlees, heerlijke wijn (Merlot reserva uit Chili) en een hele grote kom frambozen als toetje. Buurmeisje Erika was inmiddels ook komen aanschuiven en zij bleef uiteraard ook voor het kampvuur met marshmallows.

Fans van Long Point

Tja wij lijken ons kritische vermogen ten opzichte van Canada kwijt te raken, want we vinden op dit moment alles geweldig. Long Point was ook weer een onverwacht succesnummer. Ik heb het strand al de hemel in geprezen. Weet je waar het me een beetje aan liet denken? Aan het fraaie Sanibel in Florida http://reizenmethans.blogspot.ca/2010/03/sanibel-blues.html. Ok, dan wel zonder de tropische schelpen en de dolfijntjes in het water voor het strand. Maar net zo mooi en pittoresk.

Maandagochtend gingen we uiteraard nog een keer naar het strand. De golfjes waren klein, dus werd er een nieuw spelletje gevonden met plonzen. Eerst beide kids http://www.youtube.com/watch?v=3mkRscQHykI. Toen alleen Aimée twee keer. http://www.youtube.com/watch?v=lPSS95VBKms en http://www.youtube.com/watch?v=wNqEUnx3WpI. En daarna vond ze dat het “your turn” was – dus moest ik plonzen terwijl zij het, met een vinger half voor de lens, filmde. http://www.youtube.com/watch?v=uqDjN2XsvHw.

Na de lunch reden we weer terug naar huis. Met een kleine stop om weer veel frambozen bij de boer te kopen, die daarna snel door het gezin werden opgeschranst. Een ander voordeel van Long Point; we waren in ruim twee uur thuis, zonder file. Omdat je in de tegenovergestelde richting van “cottage country” rijdt, tegen het drukke vakantieverkeer in, rijdt het lekker door. Thuis was er nog wat tijd om in de tuin te werken. Met het vochtige warme weer van de laatste tijd was dat geen overbodige luxe.

Meer strand en Big Creek National Wildlife Area

Zondag begonnen we uiteraard weer met een bezoekje aan het prachtige strand. De golven waren wat minder hoog en het water leek wat kouder dan de dag ervoor. Na de lunch gingen we het schiereiland verkennen. Het is inderdaad erg smal; aan de ene kant van de hoofdweg heb je wat cottages en begint meteen het strand. Aan de andere kant heb je wat cottages en haventjes en begin meteen het moeras met enkele kanaaltjes. Tegenover onze cottage, door wat bos, begint een mooie camping. Aan het begin van het schiereiland zijn er ook wat campings aan enkele jachthaventjes, die er vreselijk uitzien (want iedereen staat veel te dicht op elkaar en er zijn geen bomen).

Terug naar het vaste land is er een klein bruggetje. Hier heeft de uiterst vriendelijke familie Cronmiller een jachthaventje waar ze bootjes en ligplekken verhuren en vismateriaal en voer verkopen. http://atthebridge.ca.  We huurden een fluisterbootje bij ze; een grote roeiboot met een elektrisch motortje. Hiermee voeren we door Big Creek National Wildlife Area – een moerassig gebied tussen Long Point en het vaste land. Het lijkt een beetje op een soort mini-everglades. Het is beroemd om de grote verscheidenheid aan vogels, schildpadden en niet giftige slangen. Slangen zagen we niet en van de schilpadden zagen we alleen de kopjes snel onder water wegschieten. Het was een warme dag dus de schildpadden bleven in het water. Ook zagen we nog een bevertje wegschieten. In de twee uur dat we voeren zagen we één keer een stel mensen op een waterscooter – verder was het gebied helemaal verlaten. Heerlijk wat een rust!

We reden terug het eiland op en aten een ijsje bij één van de weinige horecavoorzieningen; bij het Causeway restaurant. http://www.atplayadventures.com/causeway.php. De voorzieningen zijn hier allemaal kleinschalig en in handen van families. Wel zo charmant.

Ik ging met de kids nog een afkoelend duikje nemen, terwijl Isabelle de barbecue voorbereidde. Daarna vierden we Canada Day uiteraard met kampvuur en marshmallows.

Life is a beach

Het 40 kilometer lange strand van Long Point is wederom een positieve verrassing van Ontario; een geweldig mooi strand. Het lijkt alsof het een gewoon zeestrand is, uitgestrekt, je ziet de overkant niet  en met behoorlijke golven. Alleen als je een spatje water in je mond krijgt, wordt je eraan herinnerd dat het toch echt zoet water is, een meer. Sommige lokale websites schepten op dat de stranden hier kunnen wedijveren met de Caribbean. En inderdaad; het zand is fijn zonder steentjes (of schelpen), landinwaarts is het prachtig groen, en onder een strak blauwe hemel met zon kan je met een beetje fantasie je wel wat zuidelijker wanen dan Ontario.

Direct vanaf het strand heb je een rustig stukje water, max. 70 cm diep, dat afgesloten wordt door een eerste zandbank. Ideaal poeltje dus voor de kinderen. Daarna beginnen de golven en wordt het dieper, totdat je verder in het meer weer een tweede zandbank tegenkomt. Daar is het weer zo’n 70cm diep en zijn de golven het hoogst. En uiteraard het leukst. Aimée vond samen golfje springen geweldig, zoals te zien is op de volgende filmpjes. http://www.youtube.com/watch?v=upfw16_dC5I. Let op de kreetjes en gilletjes van plezier! Hetzelfde geldt voor het tweede filmpje http://www.youtube.com/watch?v=ja4vGqR9YTU. Op het derde filmpje krijgt ze helaas al gauw een slok water binnen, maar herstelt ze zich meteen http://www.youtube.com/watch?v=tXSgMH8jHFE

In tegenstelling tot de meren in het Noorden van Ontario, kom je hier niet voor de ultieme rust. Op zo’n prachtige zomerdag in een lang weekend is het hier vrij druk; echter in vergelijking met de Nederlandse stranden op een vergelijkbare dag is het wel weer rustig. Er zijn hier ook niet zoveel accommodaties. Er is geen hotel of resort; alleen wat cottages en een camping. Ik vermoed dat er toch veel dagjesmensen komen, zelfs uit Toronto. Want tweeënhalf uur rijden is voor een Canadees niet veel.

Zaterdagmiddag brachten we op het prachtige strand door. Daarna volgden barbecue en kampvuur bij de cottage. Een heerlijke dag en avond, die alleen  plotseling toch een traantje kreeg. Wat bleek; Aimee sloot afgelopen week haar Pooh Bear Room crèche-tijd af. Vanaf volgende week zit ze tot en met augustus in een oudere speelgroep van haar crèche. Sommige klasgenootjes gaan mee, maar de meeste gaan op vakantie en vanaf volgend jaar gaat iedereen zijn eigen weg – bijna iedereen naar een andere school. En dit leek ze zich plotseling zaterdagavond te realiseren; onverwacht en zonder hint hadden we grote tranen omdat ze haar vriendjes zou gaan missen. Eerlijk gezegd hadden we dit eerder verwacht, omdat ze zo’n sociaal diertje is. Maar blijkbaar overheersten de positieve gevoelens van graduation en het uitzicht om ook als groot meisje naar Fieldstone te gaan. Met een dikke knuffel en een marshmallow van het kampvuur hadden we haar gelukkig ook zo weer getroost.

Long Weekend in Long Point

We hebben in onze meerdaagse uitstapjes in Ontario al aardig de omgeving verkend. We zijn naar het  Oosten gegaan, naar de Kawartha’s, waar we een lang weekend doorbrachten bij Rice Lake. http://lagerweijtjestoronto.blogspot.ca/2011/07/bij-hiawatha-op-bezoek-geschreven.html. En ook in het Noordoosten, in het topje van de Kawartha’s, recentelijk nog met Cashel Lake. http://lagerweijtjestoronto.blogspot.ca/2012/05/naar-cashel-lake.html. We zijn naar het Noorden gegaan, naar Muskoka oftwel Cottage Country. http://lagerweijtjestoronto.blogspot.ca/2011/07/dan-tochmuskoka.html. We zijn naar het Noordwesten gegaan, naar de Bruce Peninsula. http://lagerweijtjestoronto.blogspot.ca/2011/10/cottage-time.html. We zijn naar het Westen gegaan het Niagara Escarpment in. http://lagerweijtjestoronto.blogspot.ca/2011/05/weekendje-millcroft-inn-en-niagara.html en http://lagerweijtjestoronto.blogspot.ca/2012/04/weekendje-grey-county.html. En we zijn naar het  Zuidoosten gegaan om daar de omgeving rond Niagara Falls te verkennen. http://lagerweijtjestoronto.blogspot.ca/2011/12/winterweekend-falls.html. Een richting die ontbreekt is het zuiden. Dus toen ik de mogelijkheden bestudeerde voor uitstapjes voor het lange Canada Day weekend, nam ik een afstand van 2 tot 3 uur rijden van Toronto naar het zuiden en keek wat voor mogelijkheden er waren. Al snel viel mijn oog op een langwerpig groen  aanhangseltje recht Lake Erie in, een van de vijf great lakes. De naam; Long Point.

Daarna zocht ik Long Point op in de reisgidsjes. Alleen in het Elmar reishandboek Ontario kon ik er iets over vinden; “een natuurgebied dat bestaat uit een veertig kilometer lange zandbak met aan de noordoostzijde veel moerassen en wetlands”. Klinkt prima!

De reis naar Long Point is een reis om de wereld in twee uur. We kwamen langs London, Cambridge, Oxford, Waterloo, Paris en Delhi. Grappig detail; bij Delhi ligt een dorpje genaamd Curries. En verder kwamen we langs de nietszeggende maar grappig klinkende dorpjes Innerkip en Drumbo.

Dit gebied bestaat niet  zoals het Noorden uit bossen en meren. Zodra je het groene Niagara Escarpment bent doorgestoken kom je in wat ze de tuin van Ontario noemen. Agrarisch gebied dus.

We stopten onderweg om brandhout te kopen bij een boerderijtje. En bij een volgend boerderijtje verkochten ze grote bakken verse frambozen aan de weg, het favoriete fruit van het hele gezin.

Tegen een uur middag kwamen we aan bij onze cottage; eenvoudig, beetje oud, maar direct aan het weggetje naar het strand. Slechts 5 minuten lopen! Het blauwe huisje  genaamd “Woodstock” vonden we via http://www.playlongpoint.com/Cottages.html