ADHD; een persoonlijk verhaal

Eens in de zoveel tijd is het weer raak; ADHD wordt weer door iemand als een modeverschijnsel weggezet en als iets wat niet bestaat. Of, als alternatief, iets waar voor je je moet schamen. Je zou er bijna aan gewend raken.

Zo ook deze week toen ik op Facebook een verwijzing naar het volgende artikel las, waarin wordt beweerd dat het een door de farmaceutische industrie gecreerde ziekte is, om maar zoveel mogelijk kinderen aan  de “dope” te krijgen. http://www.gewoon-nieuws.nl/2013/09/psychiater-geeft-op-stefbed-toe-dat-adhd-een-verzonnen-ziekte-is-2/#.Uupr552EjIU Ik begrijp dat mensen door onwetendheid deze beweringen delen, en neem echt niemand iets kwalijk. Wel doen ze me pijn, dus moet ik er eens op reageren.

Zoals veel mensen weten, we doen er niet geheimzinnig over, is bij Kevin op 5 jarige leeftijd ADHD geconstateerd, na uitgebreide onderzoeken (vragenlijsten door ouders en leraren, observaties en interviews door professionals van de Kindertuin en door een kinderpsycholoog). Hij gebruikt medicijnen (biphentin, een soort lang werkende versie van ritalin). En het is een wereld van verschil. Voor medicatie was Kevin niet alleen bijzonder wild en onrustig en sliep hij slecht, hij was ook echt ongelukkig. En niet alleen hij, ook zijn hele omgeving. Isabelle en ik hadden moeite met hem thuis, op school en opvang vonden ze hem onhandelbaar, hij deed het slecht op school, en hij was op een gegeven moment nergens meer welkom. Hij mocht bij geen vriendje of vriendinnetje meer spelen.

Vanaf het moment dat hij aan de medicatie ging, is alles radicaal veranderd. Als belangrijkste; Kevin zelf is een gelukkig persoontje, dat lekker in zijn vel zit. Op school draait hij super; hij is één van de betere van de klas en ook nog eens bijzonder creatief in knutselen, tekenen, boeken schrijven, ontwerpen, bouwen en muziek. Hij is overal welkom, mensen om hem heen zijn gek op hem. Het is een lieve, gevoelige, slimme jongen, die verbazingwekkend veel rekening houdt met zijn omgeving, ondanks dat hij pas acht jaar oud is. Hij is nu gek op skien, een sport die zonder medicatie levensgevaarlijk voor hem zou zijn, vanwege een gebrek aan concentratie. Mensen met ADHD krijgen nu eenmaal meer ongevallen. En dat alles dankzij een simpel pilletje dat een kleine maar storende hapering in zijn hoofdje corrigeert. Isabelle en ik danken de farmaceutische industrie nog elke dag, dat ze iets hebben uitgevonden dat onze zoon weer een goed functioneerd en gelukkig mannetje heeft gemaakt.

Twee dagen na het begin van zijn medicatie vroeg ik aan Kevin “Hoe is het nu met jou, hoe voel je je”? Kevin antwoorde; “Papa ik voel me zo fijn, ik ben eindelijk rustig in mijn hoofdje”. Ik had tranen in mijn ogen. En nog steeds krijg ik het te zwaar als ik aan dat ene moment terugdenk. Ik verwijt me soms; “had ik het maar eerder geweten, dan had ik er al eerder wat aan gedaan.”

Wat is ADHD?

ADHD staat voor Attention Deficit Hyperactivity Disorder. Hier een tweetal quotes van Wikipedia* “Attention deficit hyperactivity disorder is a psychiatric disorder^[1][2] of the neurodevelopmental type^[3][4] in which there are significant problems of attention, hyperactivity, or acting impulsively.” Oftewel, ADHD is een neurologische afwijking, die problemen geeft met aandacht vasthouden, hyperactief- of impulsief gedrag. “ADHD and its diagnosis and treatment have been considered controversial since the 1970s.^[16]  ...  Most healthcare providers accept ADHD as a genuine disorder.^[19][20][21]“ Oftewel, de meeste medische professionals accepteren ADHD als een echt bestaande afwijking.
* Bron: http://en.wikipedia.org/wiki/Attention_Deficit_Hyperactivity_Disorder

Hoeveel  kinderen hebben last van ADHD?

Afhankelijk van de diagnose methode (die nog niet éénduidig is, vandaar de vaak grote kritiek op de ziekte) hebben 2 tot 7% van de kinderen last van het ziektebeeld. ADHD wordt drie keer zoveel bij jongens geconstateerd dan meisjes. In 50% tot 70% van de gevallen gaat het over wanneer men ouder wordt (of lijkt het over te gaan omdat men leert te compenseren); echter ook 2 tot 5% van de volwassenen heeft last van ADHD.

Is ADHD een hype, iets van nu?

Ik ben van mening dat vroeger ADHD gevallen door mensen werden gekwalificeerd (en weggezet!) als “raar kind”, “zenuwpees” of erger; “achtelijk kind” of “gestoord kind”. Ik geloof dat het er altijd is geweest, maar gelukkig weten we er nu beter mee om te gaan, dan kinderen in een ongelukkig hokje weg te duwen.

Zijn er alternatieve manieren om ADHD te bestrijden?

We hebben ze niet ontdekt. Ook wij hebben suiker- en kleurstofarme voedingsmiddelen gebruikt (en gebruiken deze nog steeds). Niets werkt voor Kevin echter zo goed als een pilletje. Sorry, ik wil alternatieve geneeswijzen echt een kans geven, maar brandnetelthee werkt echt niet tegen ADHD.

Maar wat dan over professor Eisenberg – is hij tot “inkeer” gekomen?

Ten eerste, Eisenberg is niet de ondekker van ADHD. Hij heeft wel een belangrijke bijdrage geleverd aan het onderzoeken van het ziektebeeld.

Ten tweede, hij schijnt in de laatste weken van zijn leven alleen iets geroepen te hebben in de trant van “In plaats van medicijnen voor te schrijven, moeten psychiators en doktoren eerst goed onderzoeken of er andere pschologische redenen een rol kunnen spelen, die leiden tot de klachten.” Niks mis met deze uitspraak; voordat een dokter medicijnen voorschrijft, moeten ze grondig onderzoek doen en moet het duidelijk zijn dat de klachten niet door andere problemen veroorzaakt worden. Je  moet niet al te makkelijk op medicijnen afgaan. Helemaal mee eens.

Echter de Duitser Joerg Blech, schrijver voor de Spiegel, heeft dit citaat opgepakt en omgevormd tot “ADHD bestaat niet, maar is alleen door de farmaceutische industrie gecreeert om pillen te verkopen”. Joerg is daarin geen objectieve journalist; hij is al zijn hele leven bezig met een persoonlijke kruistocht en vete tegen de farmaceutische industrie. http://en.wikipedia.org/wiki/J%C3%B6rg_Blech Het is jammer dat zijn vervorming nu als geloofwaardige bron wordt gebruikt.

Wat leren we ervan?

Ik ga de farmaceutische industrie niet verdedigen; wel ben ik ze bijzonder dankbaar voor het verbeteren van het de levenskwaliteit van mijn zoon. Ik raad mensen aan om goed onderzoek te doen voordat ze zich een oordeel vormen, waarbij je moet uitkijken om als bron één bepaalde journalist aan te halen. En wellicht niet te oordelen over iets waar ze zelf geen persoonlijke ervaring mee hebben.

Dit is de mening van een bijzonder gelukkige en trotse vader – ik ben trots op mijn geweldige zoon Kevin, voor wie ik alleen het allerbeste wil.