Woensdag vertrok onze
expeditie-cruise van Baltra. We zouden oorspronkelijk met Zegrahm Expeditions
meegaan, maar die raakten door een
last-minute boeking van een gezin van zes vol; en dan gaan uiteraard passagiers
altijd voor. Dus werd er voor ons een lokaal alternatief geregeld dat gelukkig
ook naar het westen van de Galapagos ging. Want dat was ons belangrijkste doel
na vorig jaar; het verkennen van de relatief “nieuwe” en nog steeds vulkanisch
actieve westelijke eilanden, nadat we vorig jaar het Noorden, Zuiden en Oosten zagen.
Onze eerste stop was echter
een eiland dat we ook vorig jaar aandeden; North
Seymour. Een eiland net ten Noorden van het vliegveld eiland Baltra. En ook al waren we hier voor de tweede keer binnen een jaar, dit
gaat nooit vervelen. We zagen met name veel vogels; fregatvogels, blue-footed boobies en de plaatseslijke
variant duiven en meeuwen. Het mooie van de Galapagos blijft dat dieren hier
nooit hebben geleerd dat mensen gevaar betekenen. Dus leggen vogels gewoon hun
eieren direct naast het wandelpad. Dus vliegen ze niet weg, maar blijven ze je
op twee meter afstand gewoon met interesse aankijken. Het zit gewoonweg niet in
hun genen dat we gevaarlijk voor ze kunnen zijn. En laten we dat alsjeblieft zo
houden.
Van de boobies zagen we hoe mannetjes en vrouwtjes elkaar romantisch
probeerden te verleiden, maar we zagen ze ook spectaculair van grote hoogte in
een hoek van 90 graden als een duikbomwerper naar beneden komen en als een torpedo
het water inschieten om visjes te vangen.
We zagen ook veel
landleguanen, die door de kids als sport werden geteld. Ze telden er
uiteindelijk 26. Uiteraard zaten er ook zeeleeuwen, die zitten hier overal. Het
leukste waren twee kleintjes, die geinteresseerd en spelend naar ons toekwamen
rennen. Kevin gaf ze meteen de namen “Playfull
1 en Playfull 2”. De kids vermaakten zich trouwens weer opperbest, net
zoals vorig jaar, in deze exclusieve en unieke open-air biologieles. Aimee had na vijf minuten de vrouwelijke gids
al tot grote vriendin gemaakt, en liep hand in hand met haar aan kop. En Kevin
speelde al zijn leerpunten van vorig jaar terug, onze wandelende wikipedia. In
een korte evaluatie van de middag, waarbij de gids ons naar ieders persoonlijk
hoogtepunt vroeg, antwoorde één Amerikaanse dame dat niet de diertjes maar het
aanstekelijke en continue enthousiasme van Kevin voor haar het hoogtepunt van
de dag was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten