Dreaming of a white christmas komt wel goed hier. Maar ook in Nederland, zoals ik begrepen had. Het grappige is dat hier in Toronto ongeveer net zo veel sneeuw is gevallen als in Nederland. De effecten zijn wel verschillend. In Nederland ligt het openbare leven helemaal plat, en hier gaapt men even en gaat gewoon door.
Voordat de sneeuw viel werd het eerst heel erg koud. Maandag werd het niet warmer dan -14C en dinsdagochtend op weg naar het werk kon ik voor het eerst ervaren hoe een wind chill (gevoelstemperatuur) van -26C aanvoelt. Gelukkig heb ik nog mijn Quark Parka uit Spitsbergen.
Dinsdagmiddag had ik vrij genomen om het kerstfeest van Aimée’s creche bij te wonen. Op dat moment begon het hier behoorlijk te sneeuwen. We zijn echter goed voorbereid; we hebben winterbanden. Nog geen winter survival kit, maar we zijn voorlopig ook niet van plan de GTA te verlaten.
Wat betreft sneeuw hebben we hier ook ons leergeld betaald. We haddden onze eerste boete. Of moet ik zeggen; Isabelle had haar eerste boete toen ik in Korea zat. Het had toen zo veel gesneeuwd dat de oprit van ons huis onbegaanbaar was. Dus had Isabelle hem aan de straatkant geparkeerd waar je gewoon mag parkeren en de auto daar ook voor de nacht laten staan. Volgende ochtend; $30 boete. Wij hebben twee weken gepuzzeld en de straat onderzocht naar verborgen “verboden te parkeren” borden, maar vonden de borden of andere oplossing niet. Totdat mijn collega’s vertelden dat er in Toronto vanaf November tot en met Maart een “winterverordering” van kracht is, die verbiedt ’s nachts langs de straat parkeren i.v.m. het sneeuwschuiven en strooien. OK, makes sense. Jammer dat we er pas na de boete achterkwamen. Toch nog een klein strafpuntje op de inburgeringscursus.
Dinsdagmiddag ging Aimée een prachtig optreden verzorgen. Helaas, het werd een kleine teleurstelling. Toen ze samen met haar klas verkleed als Rudolf The Red Nose Reindeer het podium opkwam, keek ze met grote ogen, zwaar onder de indruk en licht angstig de zaal in.Totdat ze mij zag zitten op een voor haar onbereikbare plaats. Toen zette ze het toch op het brullen. De rest van het optreden heeft Isabelle of ik samen met haar op het podium gezeten. Ze kon nog wel klappen in haar handjes, maar er kwam weinig gezang uit. Gebaseerd op de afgelopen week moeten we maar hopen op een gouden medaille op het onderdeel schaatsen of koek happen. Het winnen van X-factor of Idols zit er waarschijnlijk niet in.
We gingen Kevin ophalen om nog een laatste klusje te doen . Kevin’s dokter wilde namelijk al een tijdje een bloedonderzoekje doen, omdat sommige ADHD gedragingen ook verzoorzaakt kunnen worden door een tekort aan ijzer. Een goede reden om hem ook op glutenallergie te laten testen. Dus wij op naar het Sick Kids hostpital. http://www.sickkids.ca/VisitingSickKids/More-than-hospital/index.html. Een plek met een enigszins zielige naam, maar wat was ik onder de indruk van dit kinderziekenhuis. Het is gigantisch, met binnen een totaal overdekt zeer hoog plein met glazenliften die omhoog schieten. Het leek wel op een Las Vergas hotel. Uiteraard met veel vrolijke kinderaankleding, een compleet food court en winkels beneden. Je hoopt er verder niet meer te komen, maar als je kind ziek is, dan lijkt het wel de ideale plek om naar toe te gaan. Voor het prikje was het uiteraard nodig om Kevin even in de houdgreep te houden. Een klein traantje maar hij werd door de zuster snel beloond met stickers terwijl Aimée zelfs met een DVD wegkwam (zonder een prikje). Het was inmiddels avondspits en we zaten in downtown Toronto. We besloten maar even te wachten en een Indiaas buffetje te gebruiken in een restuarant tegenover het ziekenhuis. In veel van deze restaurantjes kan je heel goedkoop eten. De kindermenus of prijzen zijn meestal niet hoger dan de prijs voor een happy meal. En een stuk lekkerder.
Na het eten was het opgehouden met sneeuwen en was de spits voorbij, dus reden we in 25 minuutjes naar huis.
Vrijdag had Kevin al vrij van school (kerstvakantie). Dat was een beetje lastig, want Isabelle was vrolijk aan het solliciteren en Ik moest naar het werk. Dus hadden we een oppas gevonden. We waren onder de indruk van Kevin, want die ontving haar aan de deur, begon meteen in het Engels zich voor te stellen, tegen haar te praten en haar uit te leggen waar ze kon gaan zitten. Het bleek allemaal geen enkel probleem en hij gedroeg zich prima. Isabelle kwam thuis met haar tweede aanbieding van de week, dus als alles goed gaat in de afronding is die vanaf half janauri ook onder de pannen.
Vrijdagmiddag had ik een team building activiteit georganiseerd gevolgd door een kerstetentje en borrel. Een groot succes, je zag mensen duidelijk ontladen na nog al een hectisch jaar. Dit team heeft heel veel voor hun kiezen gehad met wisselende resultaten, en het overlijden van één van de populairste collega’s aan kanker. Vervolgens komt er een jong ventje uit Nederland over en die begint ook nog eens de boel om te gooien. Tja.
’s Avonds hadden we voor een paar uur wederom (een andere) oppas geregeld, zodat Isabelle bij de partnerborrel na het eten aanwezig kon zijn. Wederom accepteerden de kids de oppas perfect. Het laat zien hoe thuis ze zich hier voelen en hoe vertrouwd ze toch al zijn in het Engels. Ja we zijn trotse ouders!
