Nog een musical

Ga ik normaal gesproken misschien twee keer per jaar naar een musical; nu ging ik binnen drie dagen twee keer. Ging ik donderdagavond in mijn eentje naar de zeer vermakelijke Rock Of Ages in London, zaterdagmiddag gingen we met het gezin naar de Musical Shrek in Toronto.

De musical vertelt hetzelfde verhaal als de eerste Shrek film en werd professioneel op het podium gezet door de Randolph Academy, een theaterschool. http://www.randolphacademy.com. De locatie was het eigen gezellige theater van deze school, in een voor Canadeese begrippen oude kerk uit 1888. http://en.wikipedia.org/wiki/Bathurst_Street_Theatre. Isabelle had kaartjes geregeld op de voorste rij van dit theater met een capaciteit van slechts 500 mensen, goed gedaan!

De kinderen genoten ervan. We ontdekten eerder dit jaar in Las Vegas al dat ze van theater houden. En aangezien we dit keer ’s middags gingen, kon Aimée ook haar ogen openhouden.

Wereldreiziger

Deze week was het weer eens tijd voor één van mijn langere reizen. Maar voordat ik zondagavond vertrok, aten we met alle buren in het parkje aan het einde van onze straat. Er was een georganiseerd buurtfeestje en iedereen bracht een paar gerechtjes mee.

Zondagavond vertrok ik naar Munchen, waar ik binnen een uur overstapte op de vlucht naar Moscou. In Munchen ontmoette ik ook onze ervaren Rusische kapitein Petr – mijn persoonlijke begeleider, coach en vertaler voor alle Rusland reizen. Ik heb het eerder gezegd, maar het is zo waar; reizen met Petr is altijd fascinerend. Deze man, nu eind zestig, is één brok ervaring en hij kan geweldig vertellen. Petr had vakantie gevierd in Zuid-Frankrijk en we vlogen dus samen door naar Moscou.

Ik weet niet hoe ik het voor elkaar krijg, maar altijd als ik Moscou bezoek regent of sneeuwt het. Best jammer, want behalve het rode plein en omstreken is het verder geen mooie stad, dus in combinatie met slecht weer en modderige straten geeft dit altijd een beetje een deprimerende indruk.

In Moscou ontmoette we een distributie-agent en ook de partners van Atomflot, de eigenaren van de nucleaire ijsbrekers. Atomflot is weer een bedrijfsonderdeel van het Rusische nucleaire agentschap. Er zullen niet veel “westerse” personen zijn die dit gebouw bezoeken, dus is het een unieke ervaring. Ook al ga je verrasend genoeg niet door veel controles; je één keer identificeren is genoeg. Nou ja, ik vermoed ook niet dat er ergens in een laatje wat uranium verborgen ligt; uiteindelijk is het gewone kantoorruimte.

Woensdagmiddag vloog ik door naar Kopenhagen, voor een meeting en etentje met een Deense partner. Donderdagochtend vloog ik door naar Londoen, voor een volgende meeting met een scheepseigenaar. Later in de middag bezocht ik mijn nieuwe team van Europe Express, die bezig waren met de voorbereiding van een groot evenement; namelijk de NFL wedstijd in London. Elk jaar spelen twee topteams van de NFL (National Football League, oftewel American football) een demonstratiewedstrijd in London, en ze brengen veel supporters mee, die er meteen een lang weekend London aan vastknopen, inclusief feestjes en excursies. Dit wordt allemaal georganiseerd door de collega’s van Europe Express. Ik dronk een drankje met ze in de pub, maar daarna moesten ze echt weer aan de slag – dit is hard werk en veel georganiseer. Dus zat ik donderdagavond alleen in mijn hotel. Normaal gesproken tijd dat ik nog even de laptop opendoe, maar dit keer pakte ik het anders aan. Ik liep naar een last-minute ticket-winkeltje aan de overkant en kocht een kaartje voor een musical. Dus ging ik in mijn eentje naar de musical Rock Of Ages. http://www.rockofagesmusical.co.uk. En ik had een geweldige avond; het is de leukste musical die ik ooit heb gezien. Het verhaal is slap, maar de humor is geweldig (regelmatig wordt ook het verhaal zelf belachelijk gemaakt). En uiteraard de reden dat ik deze musical koos; de muziek is fantastisch. Dus; houd ‘m in de gaten. Als deze naar Nederland komt; zeker gaan.

Vrijdagochtend bezocht ik Exodus, wederom een distributiepartner en net zoals Sawadee een onderdeel van de PEAK groep, waarin TUI een 60% aandeel heeft. Dus ook een zusterbedrijf. Op Heathrow ontmoette ik nog een potentieel nieuwe technologieleverancier, voordat om drie uur de wielen los gingen op weg naar Toronto. Een drukke werkweek is weer voorbij. En telefonisch had Aimée bij terugkomst 100.000 kussen beloofd. Een aanbod dat niet af te slaan is.

Meer voetballen en regen

De kinderen zitten allebei uitstekend in hun velletje; het regelmatige schoolleven doet hen goed en je ziet dat terugkomen in blijheid, positiviteit en weer een stukje mentale ontwikkeling. Ze kunnen steeds leukere gesprekken voeren en houden zoals in het vorige blog getoont van een dansje en een feestje.

Afgelopen week gingen we met Aimée naar de maag- en darmspecialist. Die had eigenlijk niets nieuws te vertellen; gebaseerd op het bloedonderzoek en erfelijkheid is de kans zeer groot dat Aimée glutenallergie heeft. Echter er is maar één manier om het 100% vast te stellen en dat is met endoscopie, oftewel met een mini-cameraatje door de maag in de darmen kijken. Nadeel hiervan dat het, zoals bij mij is gebeurd, onder narcose is. Isabelle en ik besloten om dit niet bij ons kleine meisje te laten doen maar gelijk op een glutenvrij dieet over te stappen. We hebben de producten toch in huis en we zullen het komende jaar kijken of dit tot minder buikpijnklachten leidt en tot lagere bloedwaarden. Ook Kevin zal een opnieuw getest worden over een aantal maanden. Zijn nuchtere reactie; “als ik maar niet allergisch ben voor suiker”.

Zaterdag na het voetbalfeest hadden we mannen- en vrouwenmiddag. De meisjes gingen naar de nagelspecialiste. De jongens naar het voetballen. Ik had namelijk twee gratis kaartjes Toronto FC tegen Kansas City gekregen. Dus zaten Kevin en ik even later onder de stromende regen in het stadion. Gelukkig zijn we geen echte fan, want anders zou je toch een rotgevoel overhouden aan deze natte wedstrijd; Toronto FC ging met 1-2 de boot in plus kreeg een rode kaart. En ook de trainer en de assistent-trainer werden weggestuurd. Het is dus nog niet veel beter geworden sinds Aron Winter de laan is uit gestuurd. Inmiddels speelt er nog maar één Nederlander bij Toronto FC en dat is Danny Koevermans. Helaas is hij op dit moment geblesseerd, wat Toronto de nodige doelpunten kost. Want verder hebben ze weinig spelers die een goal kunnen maken.

Op de terugweg moest ik tanken en had Kevin dorst. Dus gaf ik hem een paar dollar om drinken te kopen in het tankstation. Heel spannend voor hem; het was de eerste keer dat hij “alleen” iets kocht. Hij kwam terug met een flesje Gatorade. Want “daarvan ga je beter sporten, want alle topsporters drinken Gatorade”. Op de terugweg naar huis heb ik hem maar les 1 in Marketing gegeven…..

The DJ saved the day

Zaterdag was het weer het jaarlijkse Maria Lopez Soccerfest op Fieldstone, een voetbalfeestje ter nagedachtenis van een aan leukemie overleden leerlinge. Het is tevens een fundraising evement voor het Sick Kids ziekenhuis in Toronto.

Het was de afgelopen jaren altijd een leuk evenement met veel spelletjes en een barbecue onder het stralende zonnetje van een nazomerse dag. Maar helaas niet dit keer; het regende continue. Het feest werd naar binnen verplaatst, waar de kinderen in een halve gymzaal konden voetballen en in de andere helft konden feesten, onder andere met een springkussen. Helaas voor mij werd de jaarlijkse voetbalwedstrijd tussen meesters/juffen en ouders dankzij het slechte weer afgelast.

Ondanks het tegenvallende weer werd het toch een succes, met name dankzij de dj en een danseres, die de kinderen continue opzweepten tot de beste dance moves, waarmee ze kleine prijsjes konden winnen. Ik moet ook eerlijk zeggen dat Kevijn meer danstalent heeft dan voetbal; hij stond in het veld ook meer te dansen dan te vechten om de bal. Hij was dan ook de eerste die aan de “warming-up” begon voor het dansen; http://www.youtube.com/watch?v=J0miQpvNNWg. Als snel daarna ging het los http://www.youtube.com/watch?v=heS_fe8YZgM. Met in het blauwe shirtje naast Kevin onze kleine Argentijnse vriendin Erika. En met z’n tweeen gingen Kevin en Erika uit hun dak http://www.youtube.com/watch?v=5gxZlGV9M8Q. En dat mochten ze later ook demonstreren in een cirkel, met daarna onze Aimee in het paarse shirt http://www.youtube.com/watch?v=dBkPAGisJnY. En een feest is pas echt een feest met de Harlem Shake http://www.youtube.com/watch?v=WTGZ8e-lP20

 

Het reizen is weer begonnen; Cortez

De zomerrust is nu echt voorbij, want de komende maand heb ik weer een aantal tripjes  ingepland. Het was de afgelopen maanden rustig wat reizen betreft, op de familievakanties na uiteraard. Maar de komende tijd zal ik weer wat continenten aandoen.

Deze week viel nog mee, want de hoofdbestemming was Seattle, waar ik de bedrijven Zegrahm en Europe Express/Go Today bezocht. Het waren succesvolle bezoekjes en men weet inmiddels de smaak van hun nieuwe directeur, want er waren na het werk 2 etentjes bij de beste steakhuizen van de stad. Behalve business reviews had ik ook nog een interview met een potentieel nieuw teamlid, dus mijn agenda was goed gevuld.

Woensdagochtend vloog ik door naar Vancouver, slechts 40 minuten vliegen noordelijk van Seattle, maar aan de andere kant van de grens. Hiervandaan begon ik aan een bijzonder leuk maar ook zeker nuttig tripje. Een van de poolreisveteranen, Dennis Mense van Travelwild (ooit nog gewerkt als Quark Expeditions expedition leader), woont namelijk op een klein eilandje voor de kust van Vancouver, tussen het grote Vancouver Island (wat we met het gezin vorig jaar bezocht hebben) en de stad. De enige manier om er te komen is per watervliegtuig; dus offerde ik me graag op om Dennis de hand te schudden.

Vancouver airport heeft een watervliegtuigbasis aan een rivier ten zuiden van het vliegveld. Het is best wel druk; veel eilanden en stadjes in het noorden zijn alleen met dit vervoermiddel of een lange boottrip bereikbaar. Het watervliegtuig dat ik heen had was ook nog eens een echte klassieker, namelijk een De Havilland DH-2 Beaver. Ik zocht het toestel op met behulp van Google; het is gebouwd in 1956, waarmee het meteen het oudste vliegtuig is waar ik ooit mee heb gevlogen. http://www.airport-data.com/aircraft/C-FJFQ.html Graag nam ik plaats in de stoel naast de piloot.

Ik maakte ook wat filmpjes, zoals de start in Vancouver http://www.youtube.com/watch?v=mje-Tmh0s98. Het is toch wat minder spectaculair dan gedacht, want je klimt maar heel langzaam met het vliegtuigje. Wat wel erg leuk is, zijn de geringe vlieghoogte (slechts 100 meter) en lage snelheid (zo’n 150km/uur). Je kan daardoor alles goed zien, en zoals we tijdens onze vakantie vorig jaar opmerkten; dit gebied met de vele baaitjes en eilandjes is een van de mooiste plekjes ter wereld.

http://www.youtube.com/watch?v=0yaqoBJAYqw en http://www.youtube.com/watch?v=-gD_27i8ca8. Op een gegeven moment konden we zelfs dolfijnen in het water zien en zeeleeuwen op de rotsen. Het was gelukkig ook nog eens een mooie, zonnige zomerse dag, wat zeker niet altijd het geval is in dit gebied met vaak wisselvallig weer.

Cortez island is prachtig. Puur natuur en rust. De bevolking bestaat logischerwijze vooral uit gepensioneerden. Niet meteen bijzonder rijken; het trekt meer wat alternatievere personen aan, getuige de nadruk op organisch en biologisch eten en de aanwezigheid van een soort new-age ontwikkelscentrum. En de bewoners nemen het weer op tegen de houtkapbedrijven, die ook van deze omgeving gebruik maken, tot veel ongenoegen.

Dennis is behalve natuurliefhebber ook een actieveling; behalve meerdaagse kanotochten, houdt hij hier zich ook bezig met duiken. Vooral in de winter is het prachtig duiken, uiteraard wel met een dry-suit. In de zomer is het zicht onder water een stuk minder door grote hoeveelheden plankton. Dat het al winter wordt, was op te merken doordat het water (voor mij als leek) al prachtig helder was.

Aan het einde van de dag werd ik bijna helaas weer opgepikt; dit keer door een kleiner Cessna watervliegtuig, met alleen de piloot en mijzelf. De start in Cortez werd weer gefilmd

http://www.youtube.com/watch?v=WCUU57JfJS0. Onderweg maakten we nog een tussenlanding in Porpoise bay, om een andere piloot op te halen, die klaar was met de dag. Helaas was mijn telefoon op een gegeven moment vol door het filmen, dus kon ik niet de hele landing in beeld brengen. http://www.youtube.com/watch?v=FWlM47JV1kk

Het was weer eens een werkdag die deze baan mede zo uniek en interessant maakt!

Weekend met zwemmen en bezoek

Het was weer een lekker relaxed weekend in Toronto. Zaterdag hadden onze kids een playdate met Derrick, een chinees jongetje uit Kevin’s klas, waar ze allebij graag mee spelen. Onze kinderen zijn gek op playdates en bezoek; het is altijd een hoogtepunt voor ze.

Daarna profiteerden we nog even van het lekkere weer en doken we het zwembad in. http://www.youtube.com/watch?v=bwCRRmLx6Zo&feature=c4-overview&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg. Ik besloot het zwembad in te duiken met mijn waterdichte camera voor enkele Jaws onderwatershots. http://www.youtube.com/watch?v=vIkQo5Ii_WI&feature=c4-overview&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg. De betere Nirvana Nevermind onderwatershots maakte ik in het volgende filmpje http://www.youtube.com/watch?v=wEEfqw0WLkQ.

Zondag gingen we uiteraard een naar judo, ’s middags ging ik rennen in het prachtige Blythwood ravijn en Sherwood Park bij ons in de buurt. Het is een ongeloofelijk stukje natuur, met tweehonderd jaar oude bomen en een kabbelend riviertje. Heerlijk om te rennen en voor de frisse neus. En op een gegeven moment weg te dromen bij enkele huizen die er staan, met enorme tuinen, midden in het groen, maar ook midden in een miljoenenstad.

Aan het einde van de dag kregen we bezoek. Mr Ito, de Quark Expeditions vertegenwoordiger in Japan was op bezoek, en aangezien ik vanaf maandag op reis ben, had ik hem zondag bij ons voor het diner uitgenodigd. Samen met collega’s Andrew en Push. Het was een leuke avond met lekker eten dat we hadden besteld. En de kinderen vinden elk bezoek bijzonder en interessant, en zijn een fantastisch gastvrouwtje en -heertje. Onze gasten gingen na een mooie eindshow van de kinderen tevreden naar huis en hotel.

 

Kindermarketing

Directeur of niet, ik blijf een marketeer in hart en nieren. En ik kan mijn kennis ook in het gezin nog toepassen. Wij hadden namelijk het volgende probleem; Aimée at geen brood meer. Met veel moeite en drama konden we misschien er een half broodje inkrijgen, maar het was een heel gevecht.

Oplossing; we nemen een tosti, besprankelen deze met Aimée’s geliefde Tex Mex kaas (kaasstripjes voor taco’s) voor wat uiterlijk vertoon en noemen het een taartje. Belangrijke regel; praat nooit over brood. Het is geen brood, maar een taartje. Een Tex Mex-feesttaartje. Resultaat; het wordt door Aimée in sneltreinvaart tot de laatste kruimel opgepeuzeld.