Terug naar huis – vaarwel Costa Rica

Dinsdag namen we afscheid van het Parador hotel; het regende, dus het was geen moeilijk afscheid. We hebben over het algemeen geluk gehad met de regen in Costa Rica. Er valt regelmatig een buitje, maar gelukkig heeft het onze activiteiten nooit veel beinvloedt. Of het moet de laatste canopying tour van Kevin en Isabelle zijn; zij kwamen op het laatste traject een flinke bui tegen en kwamen kleddernat terug in het hotel.

Van Manuel Antonio is het maar 2.5 uur rijden naar het vliegveld. Onderweg stopten we nog om een Pipa (kokosnoot) te nuttigen. Mooi stukje fruit hoor; eerst heb je het kokoswater om te drinken en dan het vruchtvlees om te eten.

Costa Rica is een bijzonder mooi land. Ook het meest groene land dat we ooit hebben bezocht. We hebben ervaren dat de ene soort jungle de andere niet is, dat er grote verschillen bestaan in termen van begroeing en dierleven. Het is een fantastisch natuurland – en dat op maar 5 uur vliegen van Canada. Vanuit Nederland doe je er met een verplichte stop (Houston of Madrid) al gauw 16 uur of meer over. Ook hebben we geen last van jetlag; het tijdsverschil met Toronto van 2 uur is te verwaarlozen.

Het was een goede bestemming met een afwisseling van activiteiten, natuur en relaxen; erg belangrijk nog voor onze jonge kids. Zij kunnen nog maximaal één wandeling van 1,5 uur aan per dag. Gelukkig hadden alle hotels een zwembad; bovendien vonden onze kids de warmwaterbronnen een heerlijke plek om te spelen en relaxen. De activiteiten als canopying en paardrijden waren voor hen duidelijk de hoogtepunten.

Het was ook een bijzonder comfortabele reis. In Arenal, Monteverde en Manuel Antonio hadden we uitstekende hotels; in Tortuguero en Rincon de Vieja hadden we comfortabele bijzondere “beleving”-lodges.

Het is een prima land om als je het wil zelf te ontdekken. De wegen zijn lang niet zo slecht als soms beschreven wordt. Met uitzondering van de toegangswegen naar en van Monteverde durf ik zelfs te beweren dat het eigenlijk net zo goed is als Noord-Amerika. Er is goede bewegwijzering; maar wil je echt relaxed rijden, huur dan net zoals wij deden een navigatiesysteem. Alle hotels staan er ook in, dus dat is lekker makkelijk. Er zijn voldoende tankstations en redelijk goede supermarkten onder weg.

We hebben ons nooit onveilig gevoeld. Zo wie zo zijn de Costa-Ricanen niet opdringerig. We werden altijd overal prima geholpen; het service niveau vonden wij over het algemeen goed.

Het gevaar van dieren wordt ook overdreven. Het was interessant om te leren dat er maar één echt giftige spin is in Costa Rica, en dat is de zwarte weduwe, die wij ook in Noord-Amerika hebben. Giftige kikkertjes springen snel van je weg; bovendien is er ook niets aan de hand als je na een aanraking je handen meteen wast. We hoorden dat sommige mensen zelfs de grote Cane Toad (een grote giftige pad) likken(!) om een hallucinerende trip te kunnen maken – het wordt als een drug gebruikt. Er zijn inderdaad een paar bijzonder giftige slangen in Costa Rica, maar we hebben ze helaas (of gelukkig) niet gezien. Altijd op het pad blijven en goed uitkijken is het devies.

Muggen en insecten zijn er in grote aantallen, maar onze Canadese anti-muggenspray was bijzonder effectief. We hebben er wel twee flessen doorgespoten...

Een laatste voordeel van dit land is dat de afstanden relatief klein zijn; we reden op reisdagen zo’n 2.5 tot 3 uur. We brachten verder rust in ons programma door op elke bestemming twee nachten te verblijven.

En zo was dit weer een onvergetelijke vakantie voor iedereen!

Relaxen in de Parador

Het Parador hotel in Manuel Antonio is geinspireerd door de prachtige Spaanse Paradores; klassieke luxe hotels op prachtige plekken. Ook dit hotel is erg verfijnd ontworpen en ingericht. De plek is uniek; op de top van het schiereiland tegenover het nationale park. Om ons hotel is alleen jungle. Handig voor zo’n dag als vandaag (maandag), wanneer het nationale park gesloten is. Want ook hier zit genoeg wild; wasberen, luiaards en leguanen. Op een gegeven moment zag ik vanuit het zwembad brulapen voorbij trekken; ik ging er snel met de camera achteraan, want het was de laatste belangrijke apensoort van Costra Rica die ik nog niet gezien had. Vanaf het balkon van onze kamer, met geweldig uitzicht, zag ik ’s middags een groep Capuchin aapjes voorbijtrekken. En tenslotte zag ik de allermooiste ‘aapjes’ in het zwembad; een blonde meisjesaap en een jongetjesaap.

Het fotograferen van dieren is hier niet altijd eenvoudig. Je moet eerst redelijk vrij zicht krijgen, want niet makkelijk is in een dichte jungle. Dan heb je de problemen van te weinig licht (door het dichte bladerendak en je wens om je zoomlens volledig te gebruiken). Of je hebt te weinig belicht (als je de dieren tussen jou en de zon ziet) of tegenlicht. Het is echt geduld oefenen en de dieren blijven volgen met de camera. En foto’s blijven schieten... lang leve grote memorysticks. Meer dan 90% van mijn foto’s gooi ik weg, maar ik heb er daardoor altijd wel een paar juweeltjes tussen zitten.

De laatste hele dag van de vakantie werd er dus met name gerelaxed. Na een dagje zwembad werd er nog even nagebadderd in onze jacuzzi op het balkon, met een fantastisch uitzicht over de grote oceaan.

Naar Manuel Antonio

Zondagochtend zaten we al om half acht in de auto. De reden; de laatste twee dagen van onze vakantie in Costa Rica hadden we in Manuel Antonio gepland, maar het nationale park is op maandag gesloten. Dus zondagmiddag was de enige mogelijkheid om het park te zien.

We hadden een rit van drieenhalf uur voor ons, waarvan het eerste gedeelte wederom over onverharde wegen. Tegen de verwachting in zijn de wegen hier over het algemeen van een goede kwaliteit; de uitzondering zijn de toegangswegen naar Monteverde.

We maakten een kort stopje bij de brug over de rivier de Tarcoles. Hier lagen net onder de brug een groep krokodillen in de modder te zonnen. En nee het waren geen kleine kaaimannen of aligators, maar echte grote imposante krokodillen. De kinderen vonden het fascinerend.

Costa Rica heeft meer verrasingen. 5 minuten buiten Manuel Antonio kwamen we in de file te staan, omdat men een grote vrachtwagen midden op de weg parkeerde en niet eerder wegging voordat de laadbak helemaal afgevuld was. Irritant, maar toen vervolgens een enorme groep apen (Squirrel monkeys) over een electriciteitskabel de weg overstak, was alle frustratie weer snel vergeten.

Ons laatste hotel is wederom een plaatje; Parador http://www.hotelparador.com/. Helemaal op de punt van een groen schiereiland in de grote oceaan.

Isabelle had nog erg veel last van haar voet na het zipline incident van de dag ervoor, dus die kon niet meewandelen. De kids roken hun kans om de rest van de dag aan het prachtige zwembad door te brengen, dus ik kon helaas alleen op stap. Gelukkig hadden ze een lokale gids geregeld; een gids ziet veel meer in de groene junglebrei. Bovendien kunnen ze met zoveel passie over het dier- en plantenleven vertellen. In het nationale park zagen we vervolgens apen (Capuchin), agouti, wasberen, luiaards, hagendissen en leguanen, diverse spinnen, vogels en insecten. Ook hadden we een geluidsuitwisseling met brulapen; deze zaten in een grote boom op een paar meter afstand, maar door de dichte jungle konden we ze niet zien. Maar als wij begonnen te brullen, brulden ze luidkeels over ons heen. Buiten het park nam ik een pipa fria – een verse kokosnoot. Heerlijk tegen de dorst en meteen een lekkere snack.

Eten deden we ’s avonds in El Avion; een restaurant in en om een vliegtuig gebouwd; een Fairchield C-123, ooit ingezet door de CIA om wapens te smokkelen en te droppen in het buurland Nicaragua. Het speelde een hoofdrol in de Iran-Contra affaire. De kinderen waren niet weg te trekken uit de cockpit; er werden diverse fantasieverhaaltjes ontwikkeld en afgespeeld in hun kinderhoofdjes.

Actief in de wolken

Zaterdagochtend was er nog niets van te merken dat we in de cloud forest zaten; het was prachtig  zonnig weer. We keken als eerste onze ogen uit in het El Establo resort; dit bevindt zich op een ongeloofelijk groot stuk eigen grond. Ondanks de omvang voelt het toch kleinschalig aan, doordat de kamers in groepjes verspreid liggen over het terrein. We moesten daardoor wel de auto pakken naar het ontbijtrestaurant.

Om half elf werden we opgehaald om naar een actief park in de cloud forest te gaan; het Selvaturapark.Als eerste kregen we daar een wandeling met een gids door het regenwoud en wederom over hangbruggen door de toppen van de bomen. Het bos was weer geweldig; super groen, maar afwisselend. Regematig waren er mooie bloemen en veel prachtige vogels, vlinders en insecten zoals een wandelende tak. Zonder de gids hadden we de meesten niet gezien.

Bij terugkomst in het centrum zagen we weer een white–nosed Coati. Na hem wat nader bestudeerd te hebben, lijkt dit beest toch minder op een miereneter, maar meer op een zeer grote wasbeer met een lange staart.

Om één uur begonnen Kevin en ik aan een canopy (ziplining) tour door de cloud forest in het Selvaturapark. Dit is één van de langste canopy trajecten in Costa Rica en vooral het laatste stuk is spectaculair; een zipline stuk van een kilometer van een top van een heuvel over een vallei naar een andere top; je lijkt echt even een stukje te vliegen. Voor het eerste stuk zagen we nog een aantal brulapen. Kevin deed weer alles met plezier en zonder enige aarzelling, zoals bijvoorbeeld de “Tarzan Swing” met een klein stukje vrije val. Bij terugkomst wilde hij nog een keer, zodat Isabelle kon aansluiten. Ik nam met Aimee een kijkje in de kolibrie-tuin, met, hoe kan het ook anders, tientallen zoemende kolibrie’s die op de voederbakjes afkwamen. Je kon deze kleine spectaculaire beetsjes in allerlei kleuren tot op een meter naderen.

Aimee en ik gingen met een eerder busje terug naar het hotel, omdat de totale canopy tour bijna twee uur duurt. Op de terugweg zagen we een coyote. De wolken trokken langzaam de bergen in en even later begon het hard te regenen. Het zwembadje in El Stablo is gelukkig overdekt, hoewel aan de zijkant open. Aimee en ik brachten daar de tijd door totdat Isabelle en Kevin teurgkwamen. Isabelle was behoorlijk beurs aan één kant; bij een canopy-traject werkte de rem aan het einde niet, dus was ze in volle vaart tegen de reling aangeknald. Gelukkig geen serieuze blessures. Bijkomen deden we weer in het uitstekende restaurant Laggus. Echt geweldig goed eten.

Naar Monteverde

Vrijdagochtend brachten we door in de prachtige omgeving van Rincon de la Vieja. Eerst brachten we een bezoekje aan de hotsprings van de ranche. Dat is ietsje anders dan de Tabacon Hot Springs in Arenal. In dit geval gaat het om enkele rotspoeltjes midden in de jungle. Niet zo luxe, wel zo charmant. Om de twee grootste poeltjes te bereiken, moet je ook nog eens over een wankel hangbruggetje over de Rio Negra, de ‘zwarte’ rivier. Maar dat zit je ook wel in een heerlijk warm natuurlijk badje midden in de prachtige jungle. Als extra bonus hebben ze hier wat schaaltjes warme modder uit het het vulkanische nationale park neergezet, dat je met kwasten op je lichaam kan smeren. Dat hoef je de boys uit ons gezin geen twee keer te zeggen; Kevin en ik zagen er al snel uit als twee moddermannetjes. Even laten moesten ook de meisjes eraan geloven.

Daarna bezochten we het nationale park, slechts 5 kilometer verder. Hier zagen we vulkanische gasbronnen, zwavelbronnen, modderbronnen en ander borrelende stinkende vulkanische activiteit. Deze activiteiten nemen in sterkte al enkele jaren toe; er wordt in de nabije toekomst toch weer een uitbarsting verwacht. Daarom is het wandelpad naar de krater zelf al twee jaar gesloten; bovendien moet je als je in het park wilt wandelen je officieel bij de rangers in- en uitchecken. We kwamen trouwens ook weer de Sawadee Familieavontuur groep tegen.

We lunchten net buiten het park bij een cafetje, dat ook eigendom is van de ranche. Kevin en ik wandelden hiervandaan nog in 10 minuten naar de waterval Caterata Oropendola, een flinke hoge waterval in een smalle kloof. We konden ook heerlijk zwemmen in een ongelovelijk idylische omgeving.

Daarna was het echt tijd om op pad te gaan. We reden terug naar de Pan-American Highway richting het zuiden. Vervolgens namen we de afslag naar onze volgende bestemming, Monte Verde. We gaan het vierde stukje natuur bekijken; dit keer de cloud forest, oftewel het regenwoud in de bergen / wolken. Het zou een ritje van slechts 2,5 uur zijn (Costa Rica is niet zo groot), maar over de laatste 20km deden we ruim een uur (in totaal duurde de rit daardoor ruim drie uur), omdat de laatste weg onverhard en bijzonder slecht was. Maar we werden beloond voor het afzien op de hobbelweg: Ons resort in de wolken-jungle, El Establo, is prachtig. En het restaurant, Laggus, enigszins prijzig, is het beste restaurant in Costa Rica tot nu toe.

Actief op de ranche

Toen het licht werd, werd meteen duidelijk dat we weer in een fantastische plek zijn aangekomen. Hacienda Lodge Guachipelin ligt op de hoogvlakte bij de vulkaan Rincon de la Vieja. Uiteraard is het weer een bijzonder groene omgeving – Costa Rica is per definitie groen – maar dit is toch weer anders. Na de tropische moeras jungle van Tortuguera, het regenwoud van Arenal, is dit wat ze “dry forest” noemen. Niet dat het altijd droog is of woestijnachtig; maar in de zomer (onze winter) is het hier relatief droog. Het is daardoor wat minder dicht dan de vorige bossen; in plaats van een meter kan je drie meter het bos in kijken... De begroeing en bomen zijn uiteraard ook anders. Meest opvallende boom is eentje met allemaal doornen op de stam. Deze zal niet erg populair bij de apen zijn.

We hadden in ons pakket een activiteit inclusief op de ranche, maar bij aankomst bleek dat we onbeperkt mochten kiezen uit het activiteitenaanbod. Je kan hier een activiteitenpas kopen voor een dag voor $80 – en dan vervolgens de hele dag kiezen uit paardrijden, canopy-ing, tubing, canyoning, hotsprings en nog wat kleinere activiteiten.

Kevin was meteen helemaal hyper-enthousiast over canopy-ing met ziplining. Dus stonden we net over negen uur klaar voor instructies. We gingen meteen los met een paar zipline parcourtjes over de bossen. Geen enkel probleem voor Kevin – geen angst, hij vond het geweldig. De tour was veel interessanter dan ik dacht, want vervolgens gingen we over watervallen heen en een diepe canyon in. In de prachtige nauwe canyon deden we ook aan abseilen en rotsklimmen. Ook gingen we slingerend aan een touw van de ene kant van de canyon naar de andere kant. Uiteraard alles gezekerd. Kevin volgde elke instructie nauwkeurig op en voerde alles zonder enige aarzelling uit. Op het laatste stuk zipline vroeg de instructeur of hij het stuk op z’n kop wilde doen. Uiteraard, dus zag ik mijn zoon opeens op zijn kop over de bossen van Rincon de la Vieja vliegen. Filmpjes worden nog geupload!

Daarna was het Aimee’s beurt om een activiteit te kiezen, en dat werd uiteraard paardrijden. En ik ben bang niet voor het laatst, want ze werd meteen aangestoken door het paardenvirus. Ze moest nog wel bij Isabelle op d’r paard. Daarentegen mocht Kevin zelf een paard rijden, nog een behoorlijk flink (maar lief) beest. Ook hij was helemaal enthousiast. We reden naar een kleine waterval, de Catarate las Chorreras. Een idylisch plekje in de jungle, wat nog idylischer werd door de grote hoeveelheid prachtige vlinders. We koelden lekker af in de natuurlijke pool onder de waterval.

Na de lunch wilde Kevin weer canopying; dit keer ging hij uiteraard met Isabelle. Hij heeft vervolgens drie stukken op z’n kop gedaan, de durfal. Zolang iets maar niet donker is, is onze kleine man niet snel bang. Aimee wilde uiteraard... paardrijden. Dus ging ik met haar dieper de bossen in naar een andere waterval, de Catarete La Victoria. Een hoge waterval, prachtig voor de plaatjes, maar helaas zonder zwemgelegenheid. Op de terugweg zagen we een grote kolonie “white-throated Vapuchin monkeys”. En hoorden we regelmatig brulapen. Ook schoot er een groter beest weg, zonder dat we het konden zien.

Het was weer een geweldige dag in Costa Rica voor het hele gezin. Ik ben benieuwd wat er na zo’n dag in de kopjes van onze kids omgaat. Er zijn hier zo veel prikkels. Zo vermaakten ze zich in het openlucht restaurant vanavond door gecko’s te tellen en bliksemflitsen verderop te bewonderen. We zitten hier op een hoogvlake, dus je kan heel ver Costa Rica inkijken.

Naar Rincon de la Vieja

Woensdag relaxten we eerst nog even in de baden van ons hotel, voordat we een klein stukje verder reden. We deden nog een attractie in Arenal aan, namelijk de Arenal Hanging Bridges. De naam zegt het al; het is een wandeling door het regenwoud, met een aantal hangbruggen over de ravijnen heen. Het gaf een goede indruk van het regenwoud, enkele mooie uitzichten en we bezochten een waterval. Er waren niet veel beestjes; pas op het einde zagen we mooie vogels, een Agouti (een soort super grote marmot) en ook weer een White–nosed Coati, net zoals de dag ervoor.
 

We lieten Arenal achter ons en gingen op weg naar de volgende vulkaan; Rincon de la Vieja. De rit duurde drie uur, en leidde eerst via bijzonder bochtige wegen langs het meer van Arenal; Laguna de Arenal. Vervolgens namen we een stukje Pan American Highway, nog niet een snelweg, maar ze zijn druk bezig om er een 2x2 baansweg van te maken, tot het plaatsje Liberia. Vandaar namen we een smal weggetje richting het nationale park en het vulkanen gebied Rincon de La Vieja. Net voor de eindbestemming genoten we van een schitterende zonsondergang, die net de lucht in vlammen leek te zetten. Dat inspireerde de creatieve ziel in ons gezin, Kevin, tot het schrijven van een liedje. “The sky is on fire, the sky is on fire, I don’t want to be an astronaut as it will burn my butt so hot”. Bij aankomst in onze lodge droegen Kevin en Aimee het liedje samen op in een van hun inmiddels bekende shows.

De komende twee nachten zitten we weer in lodge met charme; de Hacienda Lodge Guachipelin. Het is een van oorsprong een ranche, maar ze hebben nu veel toeristenfaciliteiten eromheen ontwikkeld. Het ligt op een hoogvlakte tegen het nationale park aan. Vanuit het restaurant hadden we tijdens het eten een schitterend uitzicht op de lichtjes van Liberia en enkele bliksemflitsen ver weg. Bij terugkomst in de kamer werd het nog iets charmanter; de electriciteit viel uit. Gelukkig hebben we de flashlight-app op onze iphones, want deze stadsmensen zijn vergeten om gewone zaklantaarns mee te nemen.

Morgen gaan we de nieuwe omgeving ontdekken!

 

Heetwaterbronnen en vulkanen

Het Arenal Springs hotel heeft het al in zijn naam; er zijn hier in het gebied warmwaterbronnen, gevoed door de thermische activiteit van de vulkaan Arenal. De top van deze vulkaan lag helaas vandaag de hele dag verborgen achter de wolken. Arenal is op dit moment niet actief; de laatste uitbarsting was in 2010. Maar hij wordt in de gaten gehouden en grappig detail; op de parkeerplaatsen in de buurt wordt je gevraagd om achteruit in te parkeren, om in geval van nood geen seconden te verliezen en zo meteen te kunnen wegrijden.

De ochtend brachten we door in de baden en prachtige tuinen van het hotel. Er is uiteraard een warm mineraal bad; hierin brachten we ook ca 20 minuten door toen we een tropische bui op onze kop kregen. De tuinen van het hotel zijn prachtig; we hebben verschillend knalgroene leguanen (“Emerald Basilisk”) gezien en diverse kolibries.

Om elf uur reden we weg richting de vulkaan. We brachten een bezoek aan het national park (Parque Nacional Volcan Arenal). Als eerste bezochten we een uitzichtspunt. Helaas was, zoals geschreven, de vulkaan gedeeltelijk verborgen. Daarna parkeerden we de auto en maakten een wandeling naar de lavastromen van de uitbarsting van 1992. Onderweg zagen we in eerste instantie diverse hagendissen (“Central American Whiptail”); de kids vonden het een uitdaging om ze te spotten. Op een geven moment zagen we een dier; we dachten eerst aan een aap, maar toen zagen we dat het een soort miereneter was, die onder de bladeren speurde naar insecten. Volgens ons boekje staat het dier bekend onder de naam “White–nosed Coati”. Geen idee of het ook een Nederlandse soortnaam heeft; maar het was een prachtig beestje, dat ons heel dichtbij liet komen. Hij negeerde ons compleet en ging rustig door met het speuren naar insecten. Bij de zwarte lavarotsvelden hadden we tenslotte een mooi uitzicht over de vulkaan (maar nog steeds in de wolken) en achter ons over het meer van Arenal. Op de zwarte lavarotsen zaten regelmatig geel/zwart gestipelde hagendissen met een felle blauwe, bijna paarse, staart. Heel apart. Op de terugweg zei Aimee plotseling “kijk een slang”. Ik zag niets en dacht dat ze een takje bedoelde; todat Isabelle schreeuwde dat ik er bijna opstond... Het was uiteindelijk een klein slangetje, die veel banger was voor ons dan wij voor hem. Hij was ook zo weer weg. Maar goed gespot Aimee!

We luchten in het restaurant van de de Arenal Observatory lodge, gelegen in een eigen prive-park, en met een mooi uitzicht over de vulkaan en het meer. Het pretendeert de beste plek te zijn om uitbarstingen te zien als die er zijn.

Op de terugweg brachten we een bezoek aan de Tabacon Hot Springs. Dit is het mooiste bronnenbad dat we ooit hebben bezocht. Omschrijving; door een prachtige groene tropische kloof stromen verschillende stromen warm-waterriviertjes van hun bron, over kleine watervalletjes. Ze hebben deze riviertjes allemaal in baden omgezet, maar daarbij wel het natuurlijke en oorpronkelijke karakter te kunnen behouden. Dus kan je onder de warme watervalletjes baden; heb je heel veel keuze aan verschillende “mini-baden”. De vallei is omgezet in een prachtige tropische tuin, wederom zonder het oorspronkelijke karakter te verliezen. Dit is helemaal “af”; echt geweldig. Uiteraard is het water heerlijk warm en daarom populair bij het hele gezin. In het grootste bad, waaraan ze ook een zwemmersbar hadden gebouwd, was er zelfs een snelle glijbaan. Je moet wel tegen het bijzonder hete water kunnen tijdens het glijden! Het eten was ook heerlijk, dus het was de perfecte afsluiting van weer een mooie dag in dit geweldige land.

Naar Arenal

Maandag werd ik om half zes gewekt toen er opeens twee apen met een luide klap op de dag van ons huisje sprongen; de rest van het gezin sliep er doorheen. We hadden twee heerlijke dagen gehad in Tortuguero; een avontuurlijke natuurbestemming, met veel charme (o.a. de jungle geluiden), comfort (zwembadje) en heel veel beestjes kijken. Maandagochtend moesten weer verder; om negen uur voeren we weer terug naar de “bewoonde wereld”; onderweg zagen we slingeraapjes.

Terug bij het bekende restaurantje met de grote oude boom, zagen we weer een luiaard, dit keer actief; lekker blaadjes etend in een boom. Na de lunch kregen we onze huurauto (Toyota RAV4) en gingen we zelf op weg naar Arenal, een grote vulkaan in het binnenland. Het was een ritje van twee en een half uur; Costa Rica is eigenlijk helemaal niet zo groot, zeker als je Canada en de VS gewend bent.

De wegen waren verrassend goed, alhoewel niet breed. Geen idee of dit officieel nog geclassificeerd wordt als ontwikkelingsland, want de faciliteiten zijn prima. We stopten onderweg bij een supermarktje, met een uitstekend assortiment, netjes, overzichtelijk en met een schoon toilet. En ook is het land gelukkig over het algemeen vrij schoon; er wordt zelfs volop aan afvalscheiding en recyling gedaan.

Half vijf kwamen we in ons hotel aan; het Arenal Springs hotel. Een prima resort met kleine bungalowtjes. Een uurtje later stonden we hier bij het een klein prive natuurparkje (Arenal Natura), voor een begeleide avondwandeltocht in het donker. Zoals eerder geschreven zijn onze kinderen gek op begeleide natuurwandelingen en dit keer was het extra spannend, want het was in het donker met zaklantaarns.

Als eerste zagen we weer een groot nest leaf cutter ants. Geloof het of niet, maar Kevin is gefascineerd door deze kleine beestjes. Toen de ranger vroeg of we al iets over de diertjes wisten, ging Kevin los met informatie die hij twee dagen geleden had geleerd; ze vervoeren de blaadjes naar hun nest, niet om ze te eten maar om de schimmel op te eten die na een tijdje onstaat. Een nest lelt letterlijk miljoenen beestjes, en bestaat naast de koningin uit werkers, opruimers en soldaten. De ranger was onder de indruk, maar wist weer nieuwe feitjes toe te voegen; de blinde werkers leven minder dan een maand, en werken zich letterlijk dood; ze gaan dag en nacht door. De soldaten vallen ook soldaten van een ander nest aan; ze proberen elkaars kop af te knijpen, en wanneer dit lukt paradeert de overwinnaar met het hoofd van zijn tegenstander trots rond.

We bezochten hun terraria in het donker, met kikkers en slangen. Kevin ging helemaal uit z’n dak toen hij de giftige viper slanger zag “Pit Vipers are my favourite snakes, I love them”. Hij wist tot onze verbazing exact te vertellen, welke soort viper het was. En dat ze zelfs kolibries uit de lucht kunnen pakken. Volgens de ranger had hij het helemaal juist. De kinderen mochten ook nog een rode boomoogkikker vasthouden; een niet giftige kikker. We leerden ook dat de giftige pijlkikkertjes je niet meteen ziek maken, indien je ze aanraakt en daarna gewoon je handen wast. Pas als je het gif via je mond of ogen binnenkrijgt, wordt het link.

De spannende avond werd afgesloten met een wandeling door de donkere natuur. We zagen verschillende insecten, kikkers, padden en ik zag een gordeldier voorbij schuiven. En zoals Kevin goed afsloot “I am a real adventurer, I love this”.

Jungle in Dolby Surround

De jungle lodge bestaat uit kleine houten huisjes, eenvoudig maar comfortabel uitgevoerd met bedden en een badkamer. Of zoals Aimee het noemt: de cottage. Er zitten geen glazen ramen in; de ramen zijn afgedekt met gaas, dat prima werkt om de insecten buiten te houden. Wat niet buiten wordt gesloten zijn de geluiden; het is heerlijk om naar de drukke geluiden van de jungle te luisteren als je in je bedje ligt; krekels, kikkers en padden en af en toe een aap.

Midden in de nacht kregen we een andere show voorgeschoteld; onweer. De knallen en gedonder waren enorm; enerzijds omdat er dus geen dempende ramen in het huisje zitten, ten tweede omdat het een enorme onweersbui was en ten derde omdat geluiden hier ver klinken. We waren inmiddels toen van bed gewisseld, zodat we allebij een kind tegen ons aangedrukt hadden. Die waren daardoor minder bang en konden zo ook een beetje genieten van de spannende show van moeder natuur. Awesome!

Er viel heel veel regen; gelukkig staan de huisjes hier hoog op palen, net zoals de meeste looppaden.

's Ochtends hadden we een geluk bij een ongeluk. Het slechte nieuws: men was vergeten ons te wekken voor de vroege 6 uur boottocht om dieren te spotten. Het goede nieuws: de boot draaide na 20 minuten om vanwege bliksem. Daardoor werd er om 8 uur nog een boottocht ingepland. Het was een vrij grote boot, die alleen de brede kanalen aandeed; maar hij was wel overdekt; gelukkig want het regende nog. We zagen verschilende soorten mooie vogels, slingeraapjes, leguanen en ook nog wat kleine vleermuisjes.

Terug in de lodge werd het weer droog, zonnig en warm. Prima uurtjes om aan het zwembad door te brengen. Het was eventjes een volledig Nederlands zwembad, want ook de Sawadee Familieavontuurgroep was aanwezig. Goed voor onze kids om weer met Nederlandse kindjes te spelen. We leerden dat een Nederlands gezin in Spanje bij Barcelona woont. Na doorvragen bleek dat in Valldoreix te zijn.......wow, hoe groot is de kans dat je een jungle lodge in Costa Rica mensen ontmoet die daar zijn met je oude werkgever en die wonen in exact hetzelfde kleine dorpje bij Barcelona, waar wij ook hebben gewoond?

Af en toe maakten we een rondje door de tuinen, waarbij we elke keer wel weer andere beestjes zagen. Wat een toplocatie!

's Middags gingen we even uit elkaar; ik ging met een klein bootje de kleinere kanalen van het park verkennen. En zag daar naast de bekende vogels, leguanen en slingerapen ook een slang (vine snake) en een schildpadje. Isabelle ging met de kids op een begeleide jungle-walk. De kinderen zijn gek op rondlopen en alles bestuderen; vooral Kevin is gek op kleine diertjes zoals insecten en hij ziet ook alles.

Tussendoor bezochten we weer het leuke zwembadje en ’s avonds gingen we uiteindelijk voor de topattractie van Tortuguero; grote zeeschilpadden bekijken die eieren komen leggen op het strand. Het was volle maan, dus kon je op verschillende plekken de schilpadden aan land zien komen, want hun schilden schitterden in het maanlicht. Helaas had het volle maanlicht ook het effect dat uiteindelijk geen enkel beest eieren ging leggen deze avond. Het is zo geregeld dat je in kleine groepen van 10 personen pas bij een schilpad mag staan als ze eieren legt (wanneer ze in een soort trance raakt) of wanneer ze het opgeven en terug naar zee hobbelen. Wij konden uiteindelijk drie grote zeeschilpadden terug naar zee begeleiden. De kinderen hebben regelematig een discussie over hun “favoriete dier” en tot nu toe kon ik de vraag “wat is je favoriete dier” niet goed beantwoorden. Maar vanaf vandaag is het antwoord; grote zeeschildpadden. Ze zijn indrukwekkend, ze zijn groot, mooi, kwetsbaar en hebben iets wat lijkt de komen uit de tijd van dinosaurussen. En ze worden bedreigd; laten we alsjeblieft deze prachtige dieren beschermen.

Tortuguero

Zaterdagochtend werden we vroeg opgehaald uit ons hotel; nog voor het ontbijt. We reden door de hoofdstad heen waarin we nogmaals de bevestiging kregen dat dit niet zo'n bijzondere stad is, en vervolgens klommen we uit de vallei waarin San Jose ligt; een vallei omringd door vulkanische bergen. De combinatie van vulkanische bodem en veel regen maakt dit zo’n vruchtbaar land. Want we waren San Jose nog niet uit, of we werden omringd door tropische jungle. In dit geval "cloud-forest", dichte tropische bossen in de bergen met dikke flarden mist.

Over de bergen gekomen daalden we af naar het Carribisch laagland. We stopten halvewege bij een restaurant om te ontbijten. Het was zeker dat dit dezelfde plek was als waar zus Marijke en haar gezin vorig jaar gestopt hadden. Haar omschrijving klopte precies; mooie tropische tuin met een grote oude boom. Luiaards in een andere boom. Ook zagen we een kolibrie en diverse kleine rode gifpijlkikkertjes met een "blauwe broek"; blue jeans dart frog. Inderdaad giftig, maar verassend klein.

We gingen verder met de bus langs uitgestrekte bananenplantages, voordat we aan een riviertje stopten en in bootjes geladen werden. Een vaartocht van een uur volgde stroomafwaarts, totdat we in de tropische groene kanalen en lagunes van Tortuguero kwamen. Onderweg zagen we nog een kleine kaaiman en een emerald basilisk, een knalgroene leguaan. Ons hotel voor de komende twee dagen is de Evergreen lodge; een eco-lodge midden in deze dichte moeras-jungle. Comfortabel uitgevoerd met zwembadje. Maar ook met apen en tucans (“van der Valk”) in de bomen. En veel andere tropische vogels, insecten en reptielen.

In de middag maakten we per boot (het enige vervoermiddel hier) een uitstapje naar het dorpje Tortuguero. We zagen een iguana (leguaan) en veel werkenden mieren, leaf cutter ants. Die liepen in een lange optocht met grote blaadjes dragend boven hun kleine lichaam. De kinderen vonden het fascinerend, misschien wel leuker dan grotere beestjes. Maar er waren ook kleine vuurmieren (fire-ants); Aimee en haar vriendinnetje hier gingen per ongeluk in een nestje staan, niet slim.

Het dorpje is klein en laid-back. Aan de andere kant ligt het strand waar de Carribische zee woest tegenaan beukt. En hier leggen veel schildpadden hun eitjes.

Terug in de lodge werd nogmaals het zwembad opgezocht. Daar kwamen we een Nederlandse reisgroep van Sawadee Familieavontuur tegen, leuk! Ik ging nog even met de groep en hun lokale gids een wandelingetje maken, waarbij we Gaudy Leaf Frog (roodoogboomkikker) tegenkwamen, met inderdaad prachtige knalrode ogen. En een grote dikke pad, Cane Toad. Plus een schildpadje en een grote witte krab (“Ghost crab”). Er zijn hier heel veel dieren; uitdaging is om ze te kunnen vinden, waarbij een locale gids bijzonder nuttig bij is.

 

Hevige Turbulentie? Awesome!!

Veertig minuten voor de landing in San Jose, de hoofdstad van Costa Rica, waarschuwde de piloot voor hevige turbulentie tijdens de landing. Het is regenseizoen, dus rondom de stad hadden zich grote onweerswolken gevormd. Kevin zei meteen tegen me - "jippie turbulentie, roller-coaster!". En hij kreeg waar voor z'n geld. We werden hevig door elkaar geschud en toen we opeens in een luchtzak kwamen waardoor het vliegtuig tientallen meters in een vrije val terecht kwam, waren er een paar gilletjes, schreeuwtjes, piepjes en zuchtjes te horen. En Kevin? Die riep meteen hard door het vliegtuig  "AWESOME!" (= geweldig, tof, gaaf). Dat brak het ijs een beetje, want ook andere kinderen namen het enthousiasme van hem over. En zo kwamen we door nog een tweetal luchtzakken, voordat de piloot de Airbus A319 veilig aan de grond zette.

 De luchthaven van San Jose is verrassend modern en efficient. We stonden eigenlijk zo buiten met de koffers, waar we werden opgehaald door iemand van International Expeditions. Ons hotel, Double Tree San Jose, was slechts 10 minuten rijden. En zo hadden we een prima rustige reisdag; snel, efficient, geen jetlag. In het hotel relaxten we aan het zwembad.

We besloten vooraf al geen tijd of dagen uit te trekken om de stad San Jose te bezoeken. Het staat niet bekend als een heel bijzondere stad. Dat heeft alles met de geschiedenis van het land te maken. Eigenlijk hebben er nooit grote naties interesse in het land gehad, vanwege het ontbreken van belangrijke grondstoffen en rijkdommen. Het was ooit een kolonie van Spanje, maar die liet het land eigenlijk links liggen, hadden weinig interesse. De mensen van Costa Rica moesten via via horen dat ze onafhankelijk waren geworden! Daardoor kent Costa Rica nauwelijks een bloederige geschiedenis; er is hier met uitzondering van een revolutie in 1948 nauwelijks gevochten. Daarom heeft Costa Rica als een van de weinige landen nog steeds geen leger!

We besloten dus deze eerste dag gewoon te relaxen. Voor het avondeten gingen we wel even de stad in, om te eten bij een braziliaans steakhouse. Erg lekker, maar toch niet zo goed also onze "Eigen" Copacobana 10 minuten van ons huis op Eglinton!

Costa Rica met International Expeditions en Go Today

De reis naar Costa Rica geeft een goede indruk van reizen die worden aangeboden door International Expeditions en Go Today. We zullen dezelfde hotels gebruiken, die ook door deze twee reisorganisaties in mijn nieuwe portfolio worden aangeboden. Costa Rica is een echte natuurbestemming, en natuurreizen is het specialisme van de organisatie International Expeditions. Een prachtig nieuw reismerk om voor te werken en ik hoop nog wat andere reizen van deze organisatie te mogen proeven. Zo staan de Galapagos eilanden hoog genoteerd als optie voor onze vakantie volgend jaar.

Vliegen naar San Jose, de hoofdstad van Costa Rica, deden we met Air Canada Rouge. Wat? Jawel Rouge. Rouge is de nieuwe low-cost maatschappij onder de Air Canada banner. Ze proberen het een beetje vlot en trendy te presenteren, met rode kleuren, vrolijke hoedjes voor het relatief jonge cabinepersoneel, die het verschil niet kennen tussen een B767 en A319 en “laten we proberen grappig te doen” omroep-teksten. Maar het blijft low-cost; weinig beenruimte, geen entertainment, eten alleen te koop. Nu mogen wij  niet klagen, want wij boekten deze vluchten super low-cost op mijn verzamelde airmiles. En dankzij mijn frequent flyer status konden we wel met prioriteit inchecken, door de security en boarden. En tussendoor nog even de maagjes vullen in de Air Canada lounge.

De vlucht duurde vijf uur. Niet heel kort, maar veel korter dan je vanuit Nederland moet vliegen (er is ook geen non-stop vlucht vanuit Amsterdam). En uiteindelijk net zo lang als onze vakantievlucht vorig jaar vanuit Vancouver – deze west-oost binnenlandse vlucht duurt ook bijna vijf uur.

Werkweek tussen vakanties

Ja wij zijn ascosiale levensgenieters. En we moeten onze vakantiedagen spenderen in de zomer, om de enorme lange zomer-schoolvakantie een beetje te overbruggen voor onze kinderen. Dus gaan we nog een keer op vakantie – 10 dagen naar Costa Rica, maar tussen de vakanties door moest er toch echt even gewerkt worden.

We maken ons een beetje zorgen over het weer in Toronto. Het was een OK, maar geen geweldige zomer tot nu toe. Warmste week was gelukkig het weekje aan het strand van Lake Erie. Bijj terugkomst deze week was het niet echt koud, maar temperaturen van rond de twinitg graden zijn echt veel te laag voor de tijd van het jaar. Dit zijn de eind-zomer temperaturen van begin Oktober. De zomer zal toch niet snel voorbij zijn?

Maandag had ik meteen een werkdag van 14 uur, doordat we ’s avonds met het verkoopteam een aantal telefonische presentaties hadden met partners in Australie. We bestelden eten op het werk.

Terug van Nederland moeten de kinderen en ik altijd even wennen aan het tijdsverschil met slapen. Isabelle heeft nergens last van; die slaapt altijd wanneer ze maar wil. Zo waren de kids en ik maandag om 4 uur wakker, dinsdag half vijf, woensdag half zes en donderdag was het eindelijk een beetje normaal. Gelukkig hebben we met Costa Rica geen groot tijdsverschil – slechts plus twee uur. We streven er zelfs naar om op Canada tijd te blijven leven; het wildleven is het meest actief vroeg in de ochtend. En half zes Costa Rica tijd opstaan klinkt zwaar, maar als je denkt dat het half acht Toronto tijd is valt het wel mee. En aangezien het vroeg donker is, kunnen we makkelijk vroeg naar bed. We zullen zien.

Donderdag gingen we nog even prikjes halen met het hele gezin; even alle vaccinaties bijwerken. En zo was de week weer snel om en konden we de koffers weer pakken.

 

Nederland – de finale

De laatste twee dagen van de week in Nederland waren lekker druk en sociaal, want de Lagerweij familie werd opgezocht. Eerst vrijdag in Ermelo; op bezoek bij zus Karin, Berry en wederom Bas en Rianne. We brachten het grootste gedeelte van de dag door in Bosbad Putten, waar het verrassend rustig was. Terwijl er genoeg te doen is; een binnenzwembad met glijbaan, buitenzwembad met glijbaan, grote speeltuin, etc. De dag werd afgesloten met een barbeque. Met twee vermoeide kids keerden we terug naar Houten om te slapen.

De volgende dag gingen we naar zus Marijke, Ron en gezin in Veenendaal. Extra feest, want Marijke en nicht Tanya waren die week jarig geweest. We gingen spelen in het Uilenbos, waar ook nog eens een grote kinderboerderij was. Terug in Veenedaal gingen Ron, Kevin en ik bij het voetballen kijken van neef Dennis, die als keeper “de nul hield”. Na het eten werd er afscheid genomen. Met vermoeide en enigszins verdrietige kids keerden we terug naar Houten. Ze zijn gek op hun oma’s, tante’s, ooms, neven en nichten; familie is het enige wat we echt missen in Canada. Lieve mensen, bedankt weer voor de fijne en gezellige week!

Weekje Nederland met Drievliet, vreetschuren en waterskieen

Het was een heerlijk zomers en sociaal weekje in Nederland.

Maandag ging ik nog even langs Sawadee, terwijl Isabelle met Kevin naar de film ging (Monsters University). Aimée had een vriendinnetje in de buurt van Oma Nel opgedaan, dus die was daar heel blij mee aan het spelen.

Dinsdag hadden we eigenlijk met vrienden gepland op naar het strand te gaan. Het weer begon echter een beetje twijffelend, dus besloten we uit te wijken naar het pretpark Drievliet. Dat deden meer mensen, dus het was behoorlijk druk. Maar wel super leuk; Leonie en Maurice waren er met hun drie zoontjes en ook Marcel kwam met z’n twee kids, waaronder Suzanne van drieenhalf. Dat werd meteen een meisje voor Aimee als vriendinnetje maar ook een beetje als grote zus om voor te zorgen. ’s Avonds gingen we eten in een nieuw restaurant in Zoetermeer, Eten en Zo. Dit restaurant zit in, jawel, het oude Locomotion. Ooit een beroemde en wellicht beruchte discotheek in Zoetermeer en omstreken, maar al een paar jaar failliet. En nu een gezinsrestaurant. Het is de overtreffende trap van de definitie “vreetschuur”, want naast wokken heb je er grill, sushi, barbeque, zelf pizza’s maken, Chinees buffet, Italiaans buffet en een Nederlandse snacks buffet. En uiteraard een uitgebreid dessertbuffet bestaande uit koekjes, taartjes, ijs, puddings, suikerspinnen, popcorn en spekjes met chocoladefontijn. Het wordt afgemaakt met verse muntblaadjes bij de thee en manden met mini-marsjes en bounties. Drank is inclusief; alles is €28. Alcoholische dranken worden gelimiteerd tot twee per persoon, maar je kan voor een euro bijkopen. Ik zei het al; de overtreffende trap van “vreetschuur”, maar eerlijk gezegd smaakte alles prima. Voor de kinderen hadden ze een enorme speelhoek aangelegd op het oude balkon, dus die waren ook helemaal blij.

Woensdag gingen we na een kort werkbezoekje van mij aan Rotterdam richting Houten. We stopten even in Everdingen (bij Sonja en Marcel), waar Aimee nog even met haar vriendinnetje Suzanne kon spelen. In Houten gingen we ’s avonds met neven Dennis en Bas en Bas z’n vriendin Rianne waterskieen en wakeboarden. Het was de minste dag van de week, maar toen we op de waterkskiebaan tussen Houten en Nieuwegein stonden, was het droog. En niet koud, zeker niet het water. Het was twee uurjes lekker sportief zijn, wat ik twee dagen later nog voelde in nieuw ontdekte spiergroepen.

Donderdagmiddag volgde een klein dieptepunt; de tandarts! Het hele gezin ging op bij contole en dit keer was ik de l.., want ik kon langer blijven zitten vanwege een gaatje. ‘s Avond nam Oma Dicky ons uiteten naar het Beren-eetcafe. Normaal erg leuk, maar dit keer hadden ze het minder voor elkaar met erg lang wachten en het verpesten van Isabelle d’r lasanga.

Naar Nederland met de MD11

Oké, de titel van dit blogstukje is weer eens heel nerdy. Vrijdagnacht vlogen we met één van de laatste MD-11’s naar huis; dit is het laatste driemotorige passagiers vliegtuig ter wereld en alleen KLM vliegt er nog mee, hoewel de laatste vijf machines in het komende jaar buiten gebruik worden gesteld. Allemaal de schuld van de olieprijzen; het is hetzelfde met schepen. Oude schepen en vliegtuigen zijn niet langer rendabel. Vandaar dat we in de afgelopen drie jaar bij Quark Expeditions de vloot ingrijpend hebben vernieuwd. Iedereen die denkt met oude (ook nog eens vervuilende) apparatuur een succesvol business-model denkt te bouwen; ik wens je succes.

In  de zomer heeft KLM twee vluchten en de late nachtvlucht (vertrek 11 uur ’s avonds) vinden wij  ideaal, omdat hiermee de effecten van de jetlag worden geminimaliseerd. Je vliegt ’s nachts, dus wordt er toch een beetje geslapen. Met uitzondering van Kevin dan, die het aanbod aan films en games, aangevuld met continue snack-aandacht van de stewardessen, te aantrekkelijk vindt. Vervolgens land je in Nederland rondom het middaguur, zodat de dag niet te lang duurt.

De eerste dagen in Nederland zijn we bij Isabelle d’r ouders in Zoetermeer. Zondag vierden we Oma Nel’s verjaardag alvast bij de Witte Raaf, http://www.restaurantdewitteraaf.nl/. Een restaurantje in een oude sfeervolle boerderij, met heerlijke Perzische gerechten, gesitueerd in het laatste stukje groen tussen Zoetermeer en Voorburg in. Het weer is geweldig; dus het is lekker relaxen in Da Motherland!

Toronto wildleven; het stinkdier

Deze zomer lijkt het wat grotere wildleven in de ravijnen te blijven; we hebben al een tijdje geen wasberen, konijnen en eekhoorntjes in onze tuin gezien. Wel worden we nog bezocht nog iets groots gezien de afdrukken in de planten.

Na terugkomst van ons etentje dinsdagavond, ging ik het zwembad bijvullen en dacht ik even bij mezelf “mooie pluimen in het gras”. Beseffend dat ik het gras niet lang geleden gemaaid had, keek Ik nog eens goed en zag een prachtige en flink uit de kluiten gewassen stinkdier (skunk). Ik riep Isabelle erbij en voorzichtig bewonderden we het schichtige dier. Opeens zagen we achter ons een tweede wegschieten.

Stinkdieren hebben een niet zo aantrekkelijke naam (en als ze hun geurwapen gebruiken klaarblijkelijk een afgrijselijke geur), maar het zijn prachtige beestjes met een mooie wit-zwarte tegenstelling en pluimstaart. Nu weet ik ook wie de gaten in onze grasmat graaft; stinkdieren staan er om bekend dat ze graven naar wormen en insecten.

We kunnen dus weer een dier afstrepen van de “gezien lijst. Wat we nog niet gezien hebben in onze tuin? We hebben nog geen slang gezien, maar er is ook geen water en weinig rotsen in de buurt. Dus die kans is erg klein. In het ravijn zitten vossen, maar die zie ik nog niet zo snel de tuinen inlopen. En in de grote ravijnen in Toronto (Rouge, Humber, High Park) zitten herten en coyotes. Maar dat is hier niet in de buurt.

Het blijft fantastisch; zo veel wilde dieren in een miljoenenstad!

Toronto smikkelstad

Dinsdagavond gingen Isabelle en ik met z’n tween uiteten. Toronto is een echte smikkelstad met een enorme keuze aan goede restaurants. Zo gingen Isabelle en ik weer eens eten bij het beste Indiaase restaurant van de stad; wij vinden zelfs het beste Indiaase restaurant dat we tot nu toe in ons leven bezocht hebben. De Amayan Indian Room, waar Indiaas eten op een zeer hoog niveau wordt gebracht. http://www.amayarestaurant.com. Wij kozen voor het zes gangen proefmenu. Voor een heerlijke diversiteit aan kruidige hapjes. Hoogtepunt zijn de Slow Roasted Lamp Lollipops, het lekkerste lamsgerecht dat we ooit hebben gegeten.
 
Er zijn meer “lekkerste ooit” restaurants in Toronto. Het favoriete restaruant van het hele gezin, Copacabana, is het beste Braziliaanse restaurant ooit. http://www.thecopa.ca/.

Milagro is het beste Mexiaanse restaurant ooit. http://www.milagrorestaurant.com/Welcome.html.

En het beste steakhouse is een keten, Ruth Chris, met een filiaal in Toronto http://www.ruthschris.com