Zondagochtend zaten we al om half acht in de auto. De reden; de laatste
twee dagen van onze vakantie in Costa Rica hadden we in Manuel Antonio gepland,
maar het nationale park is op maandag gesloten. Dus zondagmiddag was de enige
mogelijkheid om het park te zien.
We hadden een rit van drieenhalf uur voor ons, waarvan het eerste gedeelte
wederom over onverharde wegen. Tegen de verwachting in zijn de wegen hier over
het algemeen van een goede kwaliteit; de uitzondering zijn de toegangswegen
naar Monteverde.
We maakten een kort stopje bij de brug over de rivier de Tarcoles. Hier
lagen net onder de brug een groep krokodillen in de modder te zonnen. En nee
het waren geen kleine kaaimannen of aligators, maar echte grote imposante
krokodillen. De kinderen vonden het fascinerend.
Costa Rica heeft meer verrasingen. 5 minuten buiten Manuel Antonio kwamen
we in de file te staan, omdat men een grote vrachtwagen midden op de weg
parkeerde en niet eerder wegging voordat de laadbak helemaal afgevuld was.
Irritant, maar toen vervolgens een enorme groep apen (Squirrel monkeys) over een electriciteitskabel de weg overstak, was
alle frustratie weer snel vergeten.
Ons laatste hotel is wederom een plaatje; Parador http://www.hotelparador.com/. Helemaal op de punt
van een groen schiereiland in de grote oceaan.
Isabelle had nog erg veel last van haar voet na het zipline incident van de
dag ervoor, dus die kon niet meewandelen. De kids roken hun kans om de rest van
de dag aan het prachtige zwembad door te brengen, dus ik kon helaas alleen op
stap. Gelukkig hadden ze een lokale gids geregeld; een gids ziet veel meer in
de groene junglebrei. Bovendien kunnen ze met zoveel passie over het dier- en
plantenleven vertellen. In het nationale park zagen we vervolgens apen (Capuchin), agouti, wasberen, luiaards, hagendissen en leguanen, diverse
spinnen, vogels en insecten. Ook hadden we een geluidsuitwisseling met
brulapen; deze zaten in een grote boom op een paar meter afstand, maar door de
dichte jungle konden we ze niet zien. Maar als wij begonnen te brullen, brulden
ze luidkeels over ons heen. Buiten het park nam ik een pipa fria – een verse kokosnoot. Heerlijk tegen de dorst en meteen
een lekkere snack.
Eten deden we ’s avonds in El Avion;
een restaurant in en om een vliegtuig gebouwd; een Fairchield C-123, ooit
ingezet door de CIA om wapens te smokkelen en te droppen in het buurland
Nicaragua. Het speelde een hoofdrol in de Iran-Contra affaire. De kinderen waren
niet weg te trekken uit de cockpit; er werden diverse fantasieverhaaltjes
ontwikkeld en afgespeeld in hun kinderhoofdjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten