Naar Monteverde

Vrijdagochtend brachten we door in de prachtige omgeving van Rincon de la Vieja. Eerst brachten we een bezoekje aan de hotsprings van de ranche. Dat is ietsje anders dan de Tabacon Hot Springs in Arenal. In dit geval gaat het om enkele rotspoeltjes midden in de jungle. Niet zo luxe, wel zo charmant. Om de twee grootste poeltjes te bereiken, moet je ook nog eens over een wankel hangbruggetje over de Rio Negra, de ‘zwarte’ rivier. Maar dat zit je ook wel in een heerlijk warm natuurlijk badje midden in de prachtige jungle. Als extra bonus hebben ze hier wat schaaltjes warme modder uit het het vulkanische nationale park neergezet, dat je met kwasten op je lichaam kan smeren. Dat hoef je de boys uit ons gezin geen twee keer te zeggen; Kevin en ik zagen er al snel uit als twee moddermannetjes. Even laten moesten ook de meisjes eraan geloven.

Daarna bezochten we het nationale park, slechts 5 kilometer verder. Hier zagen we vulkanische gasbronnen, zwavelbronnen, modderbronnen en ander borrelende stinkende vulkanische activiteit. Deze activiteiten nemen in sterkte al enkele jaren toe; er wordt in de nabije toekomst toch weer een uitbarsting verwacht. Daarom is het wandelpad naar de krater zelf al twee jaar gesloten; bovendien moet je als je in het park wilt wandelen je officieel bij de rangers in- en uitchecken. We kwamen trouwens ook weer de Sawadee Familieavontuur groep tegen.

We lunchten net buiten het park bij een cafetje, dat ook eigendom is van de ranche. Kevin en ik wandelden hiervandaan nog in 10 minuten naar de waterval Caterata Oropendola, een flinke hoge waterval in een smalle kloof. We konden ook heerlijk zwemmen in een ongelovelijk idylische omgeving.

Daarna was het echt tijd om op pad te gaan. We reden terug naar de Pan-American Highway richting het zuiden. Vervolgens namen we de afslag naar onze volgende bestemming, Monte Verde. We gaan het vierde stukje natuur bekijken; dit keer de cloud forest, oftewel het regenwoud in de bergen / wolken. Het zou een ritje van slechts 2,5 uur zijn (Costa Rica is niet zo groot), maar over de laatste 20km deden we ruim een uur (in totaal duurde de rit daardoor ruim drie uur), omdat de laatste weg onverhard en bijzonder slecht was. Maar we werden beloond voor het afzien op de hobbelweg: Ons resort in de wolken-jungle, El Establo, is prachtig. En het restaurant, Laggus, enigszins prijzig, is het beste restaurant in Costa Rica tot nu toe.