Canada’s Wonderland

Na een relatief rustige week inclusief zaterdag, hadden we zondag weer een gezellige drukke dag. Ondanks het wederom slechte weer besloten we ons plan om nog één keer naar Canada’s Wonderland te gaan, door te zetten. Ons Argentijnse vrienden inclusief Erika gingen mee, dus dat maakte het extra leuk. Af en toe kregen we een buitje, maar dat had als voordeel dat er nauwelijks mensen waren in dit enorme pretpark. Het gevolg; geen rijen, dus een vrije keuze om bij een ongelofelijk aantal attracties zo naar binnen te lopen. En dat deden we dan ook. Aimée kon in veel meer attracties dan vorig jaar en durfde ook veel meer, todat ze met de razendsnelle attractie Backlot Stunt Coaster tegen haar grenzen liep. Maar daarna ging ze gewoon weer door. Een van de leuke nieuwe attracties was Wonder Mountain’s Guardian, die een klein stukje achtbaan, 3D effecten, schieten en een stukje mini vrije val in één attractie combineert. Kevin mocht nu in alle attracties en durfde ook in alles. Hij ging van de hoge zweefmolen Windseeker door naar de mega-achtbanen zoals de  Behemoth, waarin hij twee keer met Isabelle en één keer met mij ging. En ik kan je zeggen; deze achtbaan is geen kinderspel. Het afscheid van Erika en haar lieve ouders was wel moeilijk, hopelijk zien we ze nog ergens, in Toronto of in London of wie weet waar.

Laatste week TO

Het laatste weekje in Toronto ging met een enorme vaart voorbij. We namen veel afscheid. De kids gingen nog naar een zomerkampje op hun Fieldstone school, en namen daar vrijdag met een traantje afscheid van hun vriendjes. Ik had vrijdag mijn laatste dag op kantoor bij Quark, maar kreeg al donderdagmiddag- en avond een groots afscheid voorgeschoteld. Gelukkig blijf ik met het team werken, al hoewel van de andere kant van de plas en zeker minder intensief. En de dag daarvoor – woensdag – hadden we een laatste karateles en namen we afscheid van de school en de senseis (meesters).

Zaterdag konden we al even wennen aan het Britse weer. Ondanks de zomer regende het de hele dag. Gelukkig hebben we een prima huisje om in rond te hangen. Tegen vijven hadden de kinderen hun laatste kinderfeestje in het spelletjesparadijs van Rinx. Isabelle en ik namen de kans om lekkere Indonesische hapjes te eten bij Little Sister http://www.littlesistertoronto.comr, een klein hip Indonesisch barretje wat bij ons tijdelijke huisje om de hoek op Yonge Street zit.

Terug Thuis. Nou ja, thuis?

En zo waren we weer terug voor een allerlaatste weekje Toronto. Vanaf het vliegveld namen we een huurauto om naar ons tijdelijke huisje te rijden. We hebben een huis gehuurd via Air BNB en dat bevalt prima. We hebben uitstekend de ruimte, we kunnen zelf eten maken, de vakantiewas wegwerken en we zitten lekker centraal; op 100 meter van Yonge Street, de langste straat ter wereld, tussen het kantoor van Quark (op Merton) en de grote straat Englinton. Het kost mij nog geen 10 minuten om naar kantoor te lopen.

Zondag was uiteraard een rustige opruimdag. We hadden een record was; niet alleen van vakantie, maar ook van de laatste dagen voor vertrek, inclusief mijn zakenreis naar London. ’s Avonds gingen we dankzij Groupon uit eten voor vaderdag. Lekker en bijzonder; we namen namelijk Mongoolse “hot pot” (een soort bouillon fondue waarin je zelf je vlees en groente kookt) in het Chinatown van Toronto  http://littlesheephotpot.com.

Maandag begon het werk weer gewoon voor mij en het Fieldstone zomerkamp voor de kids. De laatste week in Toronto is ingegaan. En dat betekent dat ook dit blog bijna tot einde komt... Lagerweijtjes in Toronto, dat is zooooo verleden tijd. Ik ben er nog niet uit hoe het nieuwe blog gaat heten; Lagerweijtjes in Engeland, Lagerweijtjes in Surrey, Lagerweijtjes in Camberley of toch Lagerweijtjes in London (hoewel we er een half uurtje vanaf zitten)... Iemand een  voorkeur of voorstel?

Afscheid van Grade Four

Tijdens onze vakantie ontvingen we leuke filmpjes van andere Fieldstone ouders over een tweetal activiteiten van vlak voor de vakantie, die we zelf hadden gemist door de reis-, verhuis- en vakantiedrukte. Ik heb ze op ons eigen Youtube kanaal gezet, ook voor Kevin omdat hij zo nog eens kan terugkijken op zijn leuke klas. Het eerste filpmje is van een Frans toneelstukje. Kevin is de stoere gitarist met zonnebril https://youtu.be/NDE4ui3sWlQ. Het tweede filmpje is een impressie van hun schoolreisje naar Niagara, waarbij ze eerst Fort Erie bezochten, toen de historisch beroemde MacKenzie drukkerij. Vervolgens de vlindertuin. En uiteraard mogen de Niagara Falls watervallen niet ontbreken https://youtu.be/w1e30MBN8Mw

Terug naar Toronto

Vrijdagochtend hadden we een rustig momentje op Hacienda Zuleta. Ik ging nog wat wandelen, Kevin speelde met en nam afscheid van de hond Canela en Aimée van haar vriendje Loring. Om elf uur reden we weg. We bezochten het bekende marktje van Otavalo, dat eerlijk gezegd een beetje tegenviel. We hadden echter het geluk dat in deze omgeving de seizoenswisseling werd gevierd (voor zover je kunt spreken over seizoenen rondom de evenaar). Er waren overal dansende en zingende mensen op straat, velen daarvan in klederdracht. Een spektakel om te zien.

We lunchten bij Hacienda Pinsaquai, wederom een oude historische ranch die helemaal opgeknapt is voor toeristen. Daarna daar reden we in twee uur terug naar Tababela, het stadje naast het vliegveld van Quito. Geloof het of niet, hier verbleven we in de volgende Hacienda. Een charmante klein ranch, ook niet meer werkend. We hadden weinig tijd om het te ontdekken want zaterdag stond de wekker om drie uur ’s nachts.  We hadden namelijk de eerste vlucht uit Quito, om half zes richting El Salvador. Waar we wederom met een uurtje overstappen konden doorverbinden naar Toronto. We zaten gelukkig weer in Business Class, tot grote vreugde van Aimée. Zij ging gedurende de vlucht drie keer trots met het amenity kit tasje onder haar arm naar het toilet, om haar tanden te poetsen en cremetjes aan te brengen...

En zo hadden we weer een fantastische ervaring achter de rug. De Galapagos eilanden stellen nooit teleur. Ook al moet ik zeggen dat de expeditie cruise van International Expeditons beter was bevallen dan de lokale operator die we nu hadden. In ieder geval hebben we weer ervaren dat expeditiereizen per schip prima geschikt kunnen zijn voor families met reislustige kids vanaf een jaar of 6. Voordelen; je hoeft niet te slepen met spullen en koffers, de boot brengt je naar de mooiste plekjes. De kinderen zijn gefascineerd door de verhalen van de vakkundige gidsen, en maken snel nieuwe vrienden op de boot met de rest van de jongere gasten en de bemanning. Ik ben benieuwd hoe volgend jaar Antarctica (met Quark Expeditions) gaat bevallen, vast goed.

Hacienda Zuleta

Onze lokale agent raadde me aan om na de thermen naar Hacienda Zuleta te gaan, volgens hen echt iets unieks. En na aankomst op woensdag komen we inderdaad tot de conclusie dat het een fantastisch hotel is. Dit is ten eerste een echte, werkende en grote ranch; ruim 1000 hectare. Toerisme is hier maar een bijverdienste, want ze hebben hier slechts 15 kamers. Ten tweede; het is een historische ranch, van laat zestiende eeuw. Ten derde; dit is geen ‘afzien op een eenvoudig boerderijtje’. Deze ranch is van een bijzonder welgestelde familie, die ook ooit een president voorbracht en is bijzonder luxieus. Met bovendien perfecte service van de staff.

We werden ontvangen met een lunch die helemaal geweldig was. Daarna ging ik met de kinderen koeien melken. Jawel! En bij ons geldt; hoe ouder, hoe minder talent. Aime was erg goed, ik was erg slecht. Daarna verkenden we het prachtige historische gebouw en de tuinen. De kids speelden met een van de honden van de ranch (Canela, zeg maar kaneeltje) en later ook met een viertal kinderen toen een Amerikaanse familie aankwam.

Donderdag was opnieuw een vakantiehoogtepunt, ondanks dat het er in eerste instantie niet naar uitzag. Het regende namelijk. Tegen 11 uur was het enigszins droog en ging ik voor een wandeling. De kinderen speelden met de Amerikaanse kids en met de boerderijhondje. Na de weer voortreffelijke lunch gingen we met z’n allen, inclusief onze nieuwe Amerikaanse vrienden, paardrijden tussen de prachtige Andes bergtoppen. Voor het eerst kreeg Aimée haar eigen paard, waar ze als een prinses zo trots op zat. We reden in een uur naar een natuurcentrum in een kloof. Hier vangen ze gewonde en mishandelde Condors op, en proberen daarmee nakomelingen te kweken die weer uitgezet worden. We leerden veel over deze grootste vogels ter wereld, die tot de familie van de gieren behoren. Het zijn dan ook aaseters, geen roofvogels. Er zijn nog slechts 50-60 exemplaren in het wild in Ecuador, een bedreigde diersoort. Op een gegeven moment zagen we één van deze wilde exemplaren hoog boven ons zweven, tussen de bergtoppen. Na dit bezoek reden we in een iets hoger tempo terug naar de ranche. De kids genoten ervan en waren bijzonder trots. Isabelle ging nog even mee met de gevorderden groep om lekker een stukje te galopperen door de mooie natuur.

Terug op de ranch was het dik “aan” tussen Aimée en Loring, een Amerikaans jongetje van 8 jaar. Kevin trok meer toe naar een jonge wetenschapper die op de ranche verblijft voor zijn onderzoek naar marsupial kikkers. Kevin vond het fantastisch om na het eten samen kikkers te zoeken en te bekijken.

Relaxen op 3300 meter hoogte; Termas Papallacta

Maandag was het Galapagos sprookje weer over en vlogen we terug naar Quito. Hier hebben we nog een aantal dagen, tot zaterdag. Quito is de mooiste stad in Zuid Amerika die ik tot nu toe bezocht heb, maar we hebben het vorig jaar al uitgebreid bekeken. Daarom gingen we nu eerst voor twee dagen naar Termas Papallacta, op slechts 1.5 uur rijden van het vliegveld. http://www.termaspapallacta.com/  is een warmwaterbronnen-complex oftewel thermen tussen de Andes toppen, op 3300 meter hoogte. Het hotel is heel mooi; we zitten in één van de zeven bungalows, gebouwd om een aantal baden met natuurlijk warm (soms zelfs heet) bronwater. Er is ook een uitgebreid badencomplex met grote zwembaden, maar wij zijn we al erg tevreden met de kleinere baden direct voor de deur van ons huisje. Volgens mij zijn wij één van de weinige toeristen hier op dit moment. We hebben nog geen andere persoon in “onze” kleine baden gezien, dus we zien het een beetje als ons prive-complex.

De lucht hier is ijl en koel, dus zijn de warme baden heerlijk. Overdag kijk je hoe de wolken de Andes toppen boven je raken. ’s Avonds heb je vanuit je warme badje een mooi zicht op de sterren. Het hotelletje met restaurant en bar is in een leuke lokale stijl gebouwd en heeft prima eten op de kaart staan.

Helaas was Isabelle dinsdagochtend niet zo lekker. Waarschijnlijk had ze last van hoogteziekte; iets wat niet zeldzaam is onder toeristen uit de lage landen op ruim 3000 meter hoogte. De kids vermaakten zich prima, en ’s middags was Isabelle weer opgeknapt, zodat ik de bergen in kon trekken voor een uitgebreide wandeling. Ik liep vanuit het badencomplex verder omhoog, naar het nationale park Cayambe Coca op ruim 3700 meter hoogte. https://en.wikipedia.org/wiki/Cayambe_Coca_Ecological_Reserve. Vanuit daar liep ik nog een stuk verder, naar een aantal mooie bergmeren. Het uitzicht was uiteraard formidabel en het aantal watervallen was uitendelijk niet op twee handen te tellen.

Enig nadeel van dit gebied is dat je regelmatig een buitje krijgt dankzij de stijgingsregens. Het is dus een heerlijk plekje voor twee dagen, maar voor ons niet voor langer.

Las Grietas en Floreana

Zaterdag schoten we even in de herhaling, want de boot bezocht wederom het havenplaatsje Puerto Ayora. Jawel, waar we eerst in een hotel zaten. Bovendien draaide men exact hetzelfde programma als vorig jaar; bezoek aan het Darwin centrum, bezoek aan suikerriet-plantage en een bezoek aan de grote schildpadden van Santa Cruz. We besloten niet met de groep mee te gaan maar onze eigen plan te trekken. We hadden een rustige ochtend, gingen om elf uur van de boot om even de speeltuin van het plaatsje te bezoeken. Daarna namen we een watertaxi naar het mooie eco-hotel Finch Bay, waar we vorig jaar een aantal dagen verbleven. Hier lunchten we en speelden de kids lekker in het zwembad. Daarna liepen we in 20 minuten naar het natuurwonder Las Grietas. Dit is een grote rotsbuis waar ooit lava doorheen stroomde tijdens een uitbarsting. Enige tijd geleden is het ingestort en is er kristalhelder, heerlijk fris water ingelopen. Het resultaat is een  nauwe canyon waar je heerlijk in kunt zwemmen. En plonzen; er was een laag platform gebouwd waar je vanaf kon springen, tot grote vreugde van de kids. Het gaf mij de kans om mijn nieuwe fototoestel uit te proberen. Ik heb namelijk voor mijn verjaardag een Nikon D7100 gehad, een geweldige camera. In de nauwe kloof, uiteraard met slecht licht, probeerde ik springende kids te fotograferen. Het supersnelle toestel slaagde met lof; het is echt een fantastisch apparaat.
Terug in het plaatsje aten we nog een ijsje, voordat we weer teruggingen naar de boot.

Ook zondag vielen we in de herhaling, met een bezoek aan post office bay en zwemmen en snorkelen van het strand. Kevin en ik zagen al snel een black-tip haaitje. In het diepe gedeelte zag ik weer vele schildpadden en pijlstaartroggen, maar geen verdere haaien. Toen ik terugzwom naar het strand zag ik weer een black-tip. Ik ging op onderzoek uit en begreep uiteindelijk waar de haaitjes zich verstopten; in de ondiepe branding van de golven. In de troebele branding zijn ze nauwelijk zichtbaar; pas wanneer je door de branding zwom, schoten ze het diepere water in.

Tijdens de middag-snorkel had ik super geluk. We gingen vanaf de boot snorkelen in het wat onrustige water van Champion Islet. Isabelle bleef nog even bij de kids op het bootje, totdat ze om de hoek van het eilandje in rustiger water konden beginnen met snorkelen. Ik lag dus eerder in het water en zwom met de stroom mee, toen een ruim twee meter lange Galapagos haai kwam aanzwemmen. En hij zwom op nog geen twee meter afstand rustig langs mij heen. Voor het eerst kreeg ik de kans om een grotere haai recht in zijn bek te fotograferen, wow! Ik moet toegeven; ik raak niet gauw van mijn stuk onder water, maar hier had ik even een flink verhoogde hartslag en ademhaling! Ik zag verder zeeleeuwen in het water en uiteraard nog een schildpad.

De dag werd afgelosloten op het strandje van Punta Cormorant, waar we de roze flamingo’s konden bewonderen. Toen we op de  boot terug waren, was de zon inmiddels ondergegaan en werd het snel donker. Terwijl we ons klaarmaakten voor het avondeten kwam Aimee, die met een vriendinnetje en haar ouders aan dek was, heel enthousiast roepen “Papa, mama, kom kijken, er zijn overal haaien”. En inderdaad; er schenen lampen van de boot in het water, en er was een school van 7 Galapagos haaien aan het rondcircelen, net onder het wateropvlak, zodat het rugvinnen boven water kwamen. De boot en/of de lichten trokken heel veel vis aan. Aan bakboord waren de haaien aan het jagen, aan stuurboord een groep zeeleeuwen. Netjes verdeeld in twee kwampen. Waarbij de brutale zeeleeuwen het soms niet konden laten om het haaiengebied binnen te gaan om ook daar een visje mee te pikken. Het meest spectaculair waren de vliegende vissen die uit het donker kwamen springen, en waar de haaien en een brutale zeeleeuw op afdoken. Een national geographic documentaire, naast onze boot. De Galapagos biedt echt de beste biologie / evolutie / geografie lessen, super interessant voor zowel kids als volwassenen.

Meer Isabela en Darwin

Vrijdag voeren we  langs het uitgestrekte Isabela naar het zuiden. ’s Ochtends maakten we eerst een kort boottochtje en landden we bij Tagus Cove. Op het bootje zagen we meer pinguins (waarvan er als gevolge van de laatste El Nino nog slechts 1500 van zijn).  Ook zagen we cormorants, nog een vogel die door natuurlijke evolutie niet meer kan vliegen. Zwemmen en duiken kunnen ze echter als de beste, zo vinden ze hun eten in zee. Ze zijn nog zeldzamer dan de pinguins; van de cormorants zijn er nog slechts 900 exemplaren op de Galapagos en daarmee op de aarde.

We maakten een mooie wandeling. Deze wandeling was meer voor de uitzichten en landschappen dan beestjes. We klommen omhoog naar een kratermeertje. Hier was Darwin 5 weken lang geweest, dus het meer heet het Darwin-meer. De bloemen heten hier Darwin-bloemen. En één van de kleine vogeltjes hier heet de Darwin-finch. Volop respect voor de bekende ‘Origin of Species’ evolutie guru. Het landschap is hier groen en het uitzicht op het kratermeer en de rest van eiland geweldig.

Na de wandeling gingen we snorkelen. Het meest bijzondere was hier om de duiken van de cormorants te zien. Ook kwam er een groep pinguins voorbij. Daar moet je niet teveel bij voorstellen; die zwemmen zo snel dat ze voorbij zijn voordat je ze goed en wel gezien hebt. We zagen een schildpad en verder vielen de mooie zeesterren op. Het meest spectaculaire moment was echter boven water, toen een Manta in z’n geheel uit het water sprong en met een grote klap weer de zee indook. Wow.

Na de lunch werden de kids even apart genomen door de chef-kok. Ze kregen kokskleren en een koksmuts, en mochten samen met de chef-kok een kunstzinnig ijsje maken. Dat werd bijzonder gewaardeerd, een erg leuk initiatief!

Om twee uur maakten we nog een landing op Isabela, in het zuiden in Urbina Bay. Hier gingen we in eerste instantie snorkelen vanaf het strandje. Het zicht was helaas matig, dus het leek niet zo bijzonder. Echter toen ik een stukje verder langs het strandje snorkelde kwam ik al gauw oog in oog met een enorme kreeft. En even later zweefde ik weer boven een grote zeeschildpad die lekker rustig aan het eten was en zich compleet niet aan mijn aanwezigheid stoorde. Ik lag heerlijk rustig te kijken toen ik opeens  van achteren opzij werd geduwd; een nog grotere zeeschilpad duwde me opzij alsof hij wilde zeggen “he vreemdeling, maak eens plaats voor mij”. Met respect ging ik uit z’n weg, en zo kon ik dus rustig twee van die indrukwekkende beesten bewonderen. Vanaf het strand maakten we nog een korte wandeling door een vlak, relatief nieuw stuk. Relatief nieuw, want pas vijftig jaar geleden werd dit omhoog gedrukt uit de zeebodem. In dit stuk, met veel groen en gras, kwamen we vijf grote landschildpadden (turtoises) tegen. Verder zagen we landleguanen, die hier door een overvloed aan eten groter zijn, veel vogeltjes en hermietkreeftjes in verschillende maten schelpjes.

We gingen terug naar het schip en belandden daar in de hottub. Hier splashte Aimée de laatste energie uit haar lijfje, voordat ze net over zessen in slaap viel, helemaal op. We hebben haar lekker laten slapen, want de dag was erg indrukwekkend en vermoeiend voor ons meisje.

Inmiddels heb ik een filmpje van Isabelle en mezelf kunnen uploaden van de dag ervoor, met drie zeeschildpadden. https://youtu.be/4LeUomI34eM

Isabelle op Isabela

OK, ik geeft het toe, een beetje flauwe titel voor dit blogje, maar vandaag landden we op het eiland in de Galapagos dat genoemd is naar Isabelle. Het is overigens ook het grootste eiland en ligt helemaal in het westen, met nog enkele actieve vulkanen.  Enkele weken geleden nog is de Wolf vulkaan uitgebarsten, maar helaas is de eruptie al weer gestopt, dus we hebben geen spectaculaire plaatjes van lava en rookpluimen.

Wat we wel hebben zijn veel plaatjes van dieren.  ’s Ochtends voeren we om de noordpunt van Isabela genaamd  Punta Vicente Roca. Isabela is hier spectaculairder en wilder dan de andere Galapagos eilanden, met stijle kliffen die loodrecht uit zee opkomen. We maakten een boottochtje in de zodiacs en gingen snorkelen. Grootste attractie hier zijn de zeeschildpadden, die zitten hier in grote aantallen. Ook waren er zeeleguanen, vogels en pinguins. Niet veel, want de Galapagos pinguin kolonie is niet zo groot en ze brengen hun tijd het liefst in zee door. Maar we zagen er één in het water en later ook een prima fotomodel op een rotsje.  

We gingen hier snorkelen, met als doel de vele zeeschildpadden te zien. We zagen eerst drie zeeleeuwen in het water en een leguaan. Daarna zagen we een tijd alleen vissen. Ik begon me al af te vragen, waar zijn alle schildpadden gebleven? Toen zag ik er opeens vijf – allemaal lekker slapend op de bodem. We zagen later ook zwemmende schildpadden en op het einde zagen Isabelle en ik drie schildpadden die rustig aan het eten waren. Ze stoorden zich geheel niet aan ons. De kids waren toen al op de boot; ze vinden snorkelen een kwartiertje leuk, maar kunnen begrijpelijk nog geen lange tocht volbrengen.

Na de lunch landden we op het jongste eiland van de Galapagos, Fernandina, gelegen tegenover Isabela. De grootste attractie hier; grote zeeleguanen. En daarvan zijn er hier veel, heel veel. Op sommige plaatsen honderden op elkaar gestapeld! Deze kleine mini-draakjes zijn spectaculair. Verder zagen we hier diverse vogels, veel rode Sally Lightfoot krabben, zeeleeuwen, zelfs een zeeschildpad aan wal en op het einde drie slangen, alle drie gespot door onze kids. Die zich verder ook prima vermaakten met botjes, schedeltjes en andere dingen die je hier zoal vindt. En die je rustig mag bekijken maar uiteraard niet meenemen. Een mooie open-air biologie-les.

North Seymour

Woensdag vertrok onze expeditie-cruise van Baltra. We zouden oorspronkelijk met Zegrahm Expeditions meegaan, maar die raakten door  een last-minute boeking van een gezin van zes vol; en dan gaan uiteraard passagiers altijd voor. Dus werd er voor ons een lokaal alternatief geregeld dat gelukkig ook naar het westen van de Galapagos ging. Want dat was ons belangrijkste doel na vorig jaar; het verkennen van de relatief “nieuwe” en nog steeds vulkanisch actieve westelijke eilanden, nadat we vorig jaar het Noorden, Zuiden en Oosten zagen.

Onze eerste stop was echter een eiland dat we ook vorig jaar aandeden; North Seymour. Een eiland net ten Noorden van het vliegveld eiland Baltra. En ook al waren we  hier voor de tweede keer binnen een jaar, dit gaat nooit vervelen. We zagen met name veel vogels; fregatvogels, blue-footed boobies en de plaatseslijke variant duiven en meeuwen. Het mooie van de Galapagos blijft dat dieren hier nooit hebben geleerd dat mensen gevaar betekenen. Dus leggen vogels gewoon hun eieren direct naast het wandelpad. Dus vliegen ze niet weg, maar blijven ze je op twee meter afstand gewoon met interesse aankijken. Het zit gewoonweg niet in hun genen dat we gevaarlijk voor ze kunnen zijn. En laten we dat alsjeblieft zo houden.

Van de boobies zagen we hoe mannetjes en vrouwtjes elkaar romantisch probeerden te verleiden, maar we zagen ze ook spectaculair van grote hoogte in een hoek van 90 graden als een duikbomwerper naar beneden komen en als een torpedo het water inschieten om visjes te vangen.

We zagen ook veel landleguanen, die door de kids als sport werden geteld. Ze telden er uiteindelijk 26. Uiteraard zaten er ook zeeleeuwen, die zitten hier overal. Het leukste waren twee kleintjes, die geinteresseerd en spelend naar ons toekwamen rennen. Kevin gaf ze meteen de namen “Playfull 1 en Playfull 2”. De kids vermaakten zich trouwens weer opperbest, net zoals vorig jaar, in deze exclusieve en unieke open-air biologieles. Aimee had na vijf minuten de vrouwelijke gids al tot grote vriendin gemaakt, en liep hand in hand met haar aan kop. En Kevin speelde al zijn leerpunten van vorig jaar terug, onze wandelende wikipedia. In een korte evaluatie van de middag, waarbij de gids ons naar ieders persoonlijk hoogtepunt vroeg, antwoorde één Amerikaanse dame dat niet de diertjes maar het aanstekelijke en continue enthousiasme van Kevin voor haar het hoogtepunt van de dag was.

Terug naar de Galapagos

Zondagavond verloor Aimee haar derde melktandje; heel toevallig verloor ze vorig jaar in Quito haar eerste tandje. Das was meteen ons gelukstantje, want een paar uur later stuntte het Nederlands Elftal tegen Mexico. http://lagerweijtjestoronto.blogspot.com/2014/07/quito-over-gelukstanden-oranje-machines.html

Maandagochtend vlogen we door naar de Galapagos. Wat bezielt ons om binnen een jaar deze eilanden opnieuw te bezoeken? De belangrijkste reden is de unieke natuur hier, waar we vorig jaar na een week niet genoeg van hadden.  Ten tweede is het vanuit Canada relatief eenvoudig en goedkoop (met airmiles) aan te reizen. Als we straks terug zijn in Europa, zullen we wel weer andere gedeelten van de wereld gaan verkennen.

De aankomst op het kleine eilandje Baltra, ooit een Amerikaanse vliegbasis, is nog steeds weinig belovend. Is deze kale rotsachtige vlakte echt het paradijs waar iedereen over praat? Of is de Galapagos alleen een hype? Het antwoord is; nee!

Een ritje van een klein uurtje breng je van Baltra dwars over het eiland Santa Cruz naar het plaatsje Puerto Ayora. Onderweg verandert het landschap van rots-woestijn naar droge lage jungle, vochtige groene jungle, grasland en tenslotte wordt het mangrove-achtig. In Puerto Ayora hadden we een ander hotel dan vorig jaar. Vorig jaar hadden we het idylisch gelegen Finch Bay, aan een strandje net buiten het stadje. Nu hebben we een hotel direct aan zee en midden in het gezellige stadje, met de weinig originele naam Sol Y Mar. http://www.hotelsolymar.com.ec/en/. We kijken uit op het kleine haventje en het vismarktje, waar altijd brutale pelikanen rondhangen voor een makkelijk hapje. Aan het zwembadje liggen kleine zwarte zee-leguanen te zonnen. En vanmiddag (dinsdag) kwam er even een zeeleeuw langs om even te kijken. En overal zie je de zwarte (jongen) en rode (volwassen) “lava” krabbetjes wegschieten.

Dinsdagochtend maakte ik nog een “run” naar het prachtige strandje Tortuga Bay, op een kleine 3km buiten het stadje. Een idylisch strandje in een prachtige groene jungle.

Naar Quito; terug naar 3000m hoogte

Onze kleine posh girl Aimée had aan een aantal mensen al ons reisgeheimpje verklapt; we vlogen zaterdag naar Quito in business class. De reden is vrij simpel; ik had heel veel airmiles verzameld, en ik kon geen economy tickets op airmiles krijgen, wel business class. Dus dan wordt het een hele simpele keuze tussen economy class tickets kopen of gratis business class tickets krijgen op basis van punten. De kleine posh meid vond het prima; ze zat als een kleine prinses voorin het vliegtuig in haar grote stoel. We vlogen met de Columbiaanse maatschappij Avianca, via het midden-Amerikaanse El Salvador. Avianca is een partner van Air Canada, vandaar dat ik mijn airmiles kon gebruiken.

Het comfort van de business class kwam goed van pas, want we kwamen pas om 1 uur ’s nachts Quito tijd (2 uur ’s nachts Toronto tijd) aan op Quito, na een snelle overstap in El Salvador. De tweede vlucht lagen we dus lekker te slapen. Behalve Kevin; die slaapt nooit in vliegtuigen omdat er veel te leuke afleiding is.

Quito brengt goed herinneringen terug van nog geen jaar geleden. Hier feestten we na de WK-stuntwedstrijd tussen Nederland en Mexico. Maar voor mij waren er ook gemengde gevoelens; op het vliegveld was ik vorig jaar hondsziek als gevolg van een voedselvergiftiging.

We waren uiteraard  moe bij aankomst en maakten één fout die we nog nooit eerder gemaakt hebben; we namen per ongeluk een verkeerde koffer mee die behoorlijk veel op onze nieuwste koffer leek. Gelukkig kon ik dat de volgende morgen snel rechtzetten. We sliepen in een kleine eenvoudige hosteria dichtbij het vliegveld, want maandag vliegen we al weer door naar de Galapagos. Het is een oude ranche http://www.hosteriasancarlostababela.com/. Nogmaals; eenvoudig maar charmant, met een mooie tuin. Quito zelf is een prachtige stad, maar het duurt een uur om van het vliegveld in de stad te komen. Als je de stad al gezien hebt, en je bent hier voor een tussenstop, dan is een hotelletje in de buurt van het vliegveld veel praktischer.

Zondag deden we dan ook niet veel, na de lange reisdag op zaterdag. We hingen een beetje rond de oude ranche, probeerde het onverwarmde zwembad met glijbaan uit (koud!). En gingen voor $13 totaal lunchen op het dorpspleintje van Tababela. Daarna vermaakten de kids zich uitstekend rond (en niet veel later in) de plaatselijke fontijn.

Geen huis, geen auto, geen sleutels

Zaterdagochtend werd onze auto (de ‘bus’) betaald en opgehaald. En daarna had ik een rare gewaarwording; ik had geen sleutels meer in mijn zak. Sleutels zijn voor mij als een horloge en een portemonee; vaste items om aan het begin van de dag bij je te steken en aan het einde van de dag weer terug te leggen. Er mist nu iets!

Vrijdagavond was ik nog langs het Quark kantoor gegaan om mijn zakenreiskoffertje en de schoolspullen van de kinderen af te leveren. Want vanaf zaterdag gaan we op vakantie! Na het verkopen van de auto moest ik nog snel naar de bank om het geld te storten. En moest ik naar het postkantoor om door Isabelle mede-getekende huisaankoop documenten naar Engeland op te sturen.

De kids hadden een heerlijke ochtend in het zwembad en een kleine kinderclub van het Holiday Inn hotel. We hadden dit hotel gekozen omdat het dicht bij de school lag en bij het vliegveld. Dus toen we uiteindelijk om half een ’s middags uitcheckten waren met met een taxi snel op het vliegveld. We hadden daar nog drie uur, dus doken we de lounge in. We dachten de kids blij te maken met de kids lounge, maar uiteindelijk hebben alleen Isabelle en ik daar gezeten. De kinderen waren meer geinteresseerd in de computers van het business center van de lounge...

Tegen vijf uur trokken de wielen van ons vliegtuig op richting San Salvador, waar we overstappen op de vlucht naar Quito. Galapagos we komen er weer aan!

Engelse huistradities

Ik zette vrijdag de eerste handtekeningen voor de aankoop van ons nieuwe huis in Engeland. Zoals eerder gezegd, het Engelse systeem is heel complex. En ook historisch. Zo kreeg ik inzage in alle documenten die in de laatste honderden jaren zijn opgesteld over de grond. Zo is in 1927 besloten dat de grond alleen gebruikt mag worden om te wonen en niet om te werken. Engelsen en hun tradities!

De eerste grote vervolgstap is een waarde-inspectie door een technische inspecteur voor de hypotheekverstrekker. Als daar geen grote problemen uitkomen, dan is het aan de hypotheekverstrekker om ons een definitief hypotheekaanbod te doen. Als dat gebeurt dan gaan de eigenaren en wij contracten uitwisselen. Dan is het moment dat we een 10% aanbetaling moeten doen en dan pas zitten we er gedeeltelijk aan vast. En de verkoper aan ons. Nog even geduld op de definitieve aankondiging; to be continued...

Tranen en hectiek

Zo, dat was een hectisch weekje voor ons allemaal. En emotioneel. Het begon vorige week maandagochtend al meteen met een huilende Maria, onze lieve Portugese schoonmaakster. Sorry Maria, we gaan jou ook echt missen. Beste en meest vriendelijke hulp ever!

Dinsdag waren er weer tranen, want we moesten afscheid nemen van onze lieve huisdier-ratjes, die helaas niet mee kunnen naar Engeland omdat deze ‘exotische’ dieren er niet ingevoerd mogen worden. Het positieve nieuws; Isabelle heeft een goed huis voor ze gevonden bij de fokker. Aimée’s favoriete ratje Mikey wordt er misschien zelfs papa, hij zal binnenkort aan een vriendinnetje voorgesteld worden.

De week werd vervolgens heel hectisch. Ik ging voor drie dagen naar Engeland en Isabelle managede de kids en het inpakken door de verhuizers. Toen ik vrijdag terugkwam was het huis al leeg, ik ontmoette het gezin weer in een hotel.

Battlestar Galactica. En voorlichting.

Tijdens onze familiefilmavonden worden de klassiekers niet geschuwd. Zo waren we afgelopen zaterdag beland bij Battlestar Galactica, de film van eind jaren zeventig. Met groot succes bij de onze kids. Zo kwam ik echter ook achter dat er in 2004 een nieuwe TV serie is gestart. http://en.wikipedia.org/wiki/Battlestar_Galactica_(2004_TV_series). Die is helemaal langs me heen gegaan, wat betekent dat deze niet tot in Nederland is doorgedrongen, snel geflopt is of gewoon door mij niet opgevallen is vanwege mijn gebrek aan interesse in televisieseries. Of alle hiervoor genoemde redenen.

Zondag keken we daarom aflevering één. Met een kleine uitdaging; Battlestar Galactica is iets spectaculairder geworden met betere visuele effecten, maar het is ook explicieter geworden. Dus toen er uitgebreid  gezoend werd, regaeerden de kinderen geschokt, “Bah, ze zoenen met de mond open”. En even later was het echt raak, toen men vrijwel naakt het bed in dook. “Zijn ze nu aan het s.e.x.en?”vroeg Kevin, waarbij hij de letters S.E.X. los spelden. Ik moest moeite doen om mijn lachen in te houden, maar Isabelle regaeerde heel droog en zakelijk, en gaf een juiste toelichting. Toen was daarmee ook de kous af voor de kids en werden ze snel afgeleid omdat de aanval van de Cylons begon. Hoewel Aimée er later nog één keer op terugkwam; “die film was wel s.e.x.y”. Tja, met een bijna-tiener in het gezin en een bijdehante zus, begint de voorlichting over s.e.x. vroeg... Voor papa erg vroeg. ;)

Seven Nation Army

“Gekke papa, gekke kids.” Verder commentaar overbodig. Filmpje.
https://www.youtube.com/watch?v=vkqd5tuBrRQ

Goodbye Stratford Crescent

Deze week nemen we al afscheid van ons huis op Stratford Crescent. Een prachtige buurt en een gezellig huis, hoewel het onderhoudtechnisch helaas verwaarloosd is. We hebben begrepen dat er geen nieuwe bewoners gezocht worden, want het gaat binnenkort tegen de grond om er een grote villa neer te zetten. De grond is hier gewoon te duur om er een klein lieflijk gezinshuisje op te houden. Ik vloog pas geleden over onze straat. https://www.youtube.com/watch?v=FctS4DZRucg. Linksonder zie je het grote ziekenhuis (Sunnybrook) voorbij komen. Ik zoom vervolgens in op Stratford Crescent; het is het straatje dat dood loopt aan de onderkant, in een soort cirkel, waar een klein parkje begint. Goodbye Stratford Crescent, we hebben er met plezier gewoond.

Raar weer

Het mooie warme weer van de laatste twee weken eindigde zaterdagmiddag met een paar grote knallen. Zoals geschreven waren we net op tijd klaar met Colour me Rad voordat het Colour me Wet werd. Het bleef, met kleine tussenpozen, het hele weekend regenen. En zondag kwam de tempereratuur nauwelijks boven de tien graden uit! Het maakte ons niet veel uit want we hadden zo toch een inpak-, opruim- en doe-weekend in huis. Isabelle had zowel voor zaterdag als zondag voor de kids een speelafspraak (“play-date”) geregeld, zodat die zich prima vermaakten. En wij konden ons zo voorbereiden op de verhuizing; het was het laatste weekend op Stratford Crescent!

Colour Me Rad

Een paar geleden deden we als gezin mee met de “kleuren-run”van Colour Me Rad. http://colormerad.com/. Dit is inmiddels uitgegroeid tot een wereldgroot fenomeen. We besloten, tot grote vreugde van de kids, dit jaar weer mee te doen.

De run werd net zoals de vorige keer in het relatief nieuwe Downsview Park gehouden. Dit park was ooit een groot industrieel en militair terrein, inclusief vliegveld. Het vliegveld is er nog steeds, maar mag tegenwoordig alleen gebruikt worden door de Bombardier vliegtuigfabriek, die hier de beroemde Dash propjets maakt. De militairen zijn wel vertrokken en op deze plaats proberen ze nu een groot park en evenemententerrein te ontwikkelen. De vorige keer was het park saai en kaal, maar nu zag het er al een stukje beter uit. Toch gaat er niets boven de authentieke ravijnparken als je in de stad echte natuur wilt opsnuiven. Als evenemententerrein mag er ook nog wel wat verbeterd worden, want de bereikbaarhied voor grote hoeveelheden mensen is zeer matig. Dat had ’s ochtends grote files tot gevolg, want er kwamen letterlijk tienduizenden, wellicht wel honderduizend mensen, op de kleurenrun af.

We genoten van het heerlijke zonnetje zonder dat het echt te heet was. Het duurde even voordat we alle startpakketten hadden opgehaald, maar zo rond half elf gingen we dan echt van start met de 5 kilometer ‘run’. De kinderen hadden geen zin in te rennen, dus behalve een paar kleine sprintjes werd het parcour wandelend afgelegd. Waar ze wel veel zin in hadden, was met de kleurbommetjes (gekleurd maismeel in een zakje) te gooien. Ook werd er op enkele punten gekleurde gel in het publiek gespoten. De witte t-shirts waren al gauw onherkenbaar, en op het einde waren de kinderen zelf ook bijna onherkenbaar. Het blijft een leuk evenement voor iedereen; je mag eens lekker kliederen en helemaal vies worden. Net na twaalven bereikten we de finish. Het festivalterrein was nog gezellig en levendig met feestmuziek, maar er kwamen hele donkere wolken aan. We besloten snel terug te lopen naar de auto. Een uitstekende beslissing, want we zaten nog geen twee minuten in de auto of het onweer met bakken regen en een straffe wind brak los. Prima gepland dus!