Van Vancouver naar Vancouver Island (28/8)

Dinsdag stonden we net over zeven uur op, want we moesten een boot halen! Maar eerst plukten we bij de bramenstruiken onze portie fruit voor de dag.

We gingen ruim op tijd weg maar kwamen al snel muurvast te zitten in de file. Uiteindelijk kwamen we 20 minuten voor vertrek van de veerboot aan in de haven van Tsawwassen. Dit ligt op het zuidelijkste puntje Canada onder Vancouver; de grens naar Amerika ligt hier op een steenworp afstand.

Gelukkig lieten ze ons nog aan boord. Waar we al snel heel veel etensluchten roken die ons hongerig maakten. Grote tip; ga in plaats van het self-service restaurant voor het buffet restaurant. Want; (1) slechts $19 pp, Kevin $10, Aimee gratis (2) all-inclusive, ook niet-alcoholische drankjes (3) Uitstekende kwaliteit en goede keuze. Vergeleken met de standaard friet met kip menuutjes en kinderminuutjes van het self-service restaurant veel meer waar voor je geld.

Het laatste stuk van de overtocht naar Vancouver Island (in totaal 1,5 uur) zigzagt de grote boot spectaculair tussen eilandjes door in smalle kanaaltjes. Prima zeemanskunsten!

Bij aankomst maakten we een korte tour door het stadje Victoria. Victoria is wat de naam zegt; Victoriaans, Engels, met oude houten huisjes, het imposante parlement (van British Columbia) en opgesiert met totemmalen. Een aantrekkelijke mix.

Onze camping vandaag lag op slechts 14km van Victoria in het Goldstream Provincial Park, waar we al tegen vier uur aankwamen. Het relatief onbekende park is een grote verrassing. De camping is met afstand de mooiste van onze reis tot nu toe; mega grote plekken in het bos, bestaande uit 600 jaar oude imposant hoge bomen. In het dal stroomt de Goldstream – een oud goudzoekers stroompje. Nu aangekleed met grote varens en met mos begroeide omgevallen bomen. Erg schilderachtig. Hoogtepunt zijn de Goldstream falls, een kleine waterval in een groot basin omringd door een paradijselijke groene omgeving. En heel rustig; hier komt nauwelijks iemand. Het water was fris, maar goed genoeg om te zwemmen en te spatteren. Terug op de camping zagen we twee herten snel wegrennen. Aimee was de eerste die er één zag; ze zij tegen mij “daar was een beestje die rende in de bosjes”. Ik dacht aan een eekhoorn of konijn. Maar toen ik voor de bosjes stond sprong er opeens een hert uit.

Uiteraard moest op dit perfecte plekje een barbeque worden klaargemaakt, dit keer met spareribs. En een kampvuur natuurlijk. Met marshmallows.

Sensatie in Vancouver (27/8)

Maandagochtend deden we net zoals de vorige dagen het even rustig aan op de camping. Dit betekende voor de kinderen zwemmen in het zwembadje.

Rond het middaguur stapten we op om naar Vancouver te gaan. We lieten de camper wijselijk staan en gingen met het openbaar vervoer. Een dikke veertig minuten later stonden we op het “waterfront station”. We besloten lekker te lunchen in de Harbour Centre Tower; met 167m een stukje minder hoog dan de CN Tower in ons eigen Toronto, maar ook met een ronddraaiend restaurant waarmee je meteen een uitstekend beeld krijgt van de stad. Vancouver is een stad van 2.5 miljoen inwoners, dus ongeveer de helft van Toronto, maar nog steeds indrukwekkend groot. De kinderen en ik vonden het vooral leuk om het haventje voor de watervliegtuigen te ontdekken, die af- en aanvlogen.

Met onze dagkaart voor het openbaar vervoer konden we ook mee met de Sea Bus, het pontje tussen noord- en zuid Vancouver. Hiermee gingen we op en neer en kregen dus zo een goed beeld van de haven.

Terug op het vaste land liepen we de Water Street in tot aan het levendige wijkje genaamd “Gastown”. Vanuit daar stoken we direct over China Town in. Ik had even wat beter de beschrijvingen van de camping moeten lezen, nota bene in het Nederlands, want hiermee doorkruisten we het slechte gedeelte van de stad. Het waren twee straten vol met daklozen, drugsverslaafden en zwervers. Best triest om te zien. Er gebeurde echter niets. De eerste sentatie hadden we toen we in China Town net de Dr. Sun Yat-sen Classical Chinese Garden in wilden stappen. Een aantal politieauto’s stopten met loeiende sirenes en een legertje politieagenten, zowel in uniform als in burger, stormden de Chinese tuinen in en arresteerden voor onze ogen een man. Uiteraard hebben we de rest van de dag de vraag “Was dat nou een boef?” wel tien keer moeten horen van de kinderen. Waarschijnlijk was het de dief om de schildpadden in de Chinese tuin te doen, er waren er recentelijk al 7 gestolen. Vanwege de media-aandacht die deze diefstal kreeg, was het blijkbaar een top-prioriteit van de plaateselijke politie.

De Chinese tuinen zijn prachtig en bevolkt met schildpadden en grote goudkarpers in de vijvers. Ook hadden ze een leuke puzzeltocht voor kinderen en werd aan het einde de mogelijkheid geboden om kleurplaten Chinese draken en andere dierafbeeldingen in te kleuren. Onze kinderen schoven enthousiast aan en begonnen driftig te kleuren, dus namen Isabelle en ik even onze rust met een kopje Chinese thee. We hebben ze even lekker hun gang laten gaan.

Daarna was het al weer etenstijd; uiteraard besloten we de plaatselijke chinees uit te proberen. Wat moet je anders in China town? Na afloop liepen we terug naar een treinstation, waarbij we langs een huisje kwamen met de naam “Jimmy Hendrix shrine” (Jimmy Hendrix tempel). Geinig. Even later liepen we tegen een tweede sensatiemomentje op, toen een grote luidruchtige woedende menigte een bank bestormde en de boel kort en klein begonnen te slaan. We stonden werkelijk verstijfd van verbazing; wat gebeurt hier nou in ons vriendelijke Canada? Totdat een fluitje klonk en meteen iedereen de rust zelve was. Toen zagen we pas de draaiende camera’s en de regiseur – we waren op een filmset beland. Bizarre ervaring!

Terug bij de camping kwamen we er achter dat deze omringd is door bramenstruiken. De kinderen plukten snel hun fruit-dessert bij elkaar.

Kawkawa Lake, Bridal Veil Falls en Lynn Canyon (26/8)

Zondagochtend deden we weer rustig aan, omdat we nog slechts 1,5 uur moesten rijden naar Vancouver. We zwommen wat in Kawkaka lake, visten met het schepnetje en de kinderen leefden zich uit in de speeltuin.

Eenmaal op pad moesten we hoognodig boodschappen doen. Na een bezoekje aan de supermarkt in Hope, was het al weer dik lunchtijd. We picknickten in het prachtige Bridal Veil Falls park, op 1 uur en een kwartier van Vancouver. De begroeing verandert hier naar de grote hoge bomen zoals we gewend zijn in Californie – met veel varens en mossen op de grond. Noord-Amerikaans regenwoud. De Bridal Veil waterval is prachtig vanwege de hoogte (122 meter) en de vorm van een bruidsluier.

Op weg naar Vancouver kwamen we in de file te staan, zodat we pas rond vier uur op de plaats van bestemming waren. Te laat om de stad in te gaan, te laat om een andere attractie op ons lijstje (Capilano Suspension Bridge) te bezoeken vanwege de resterende tijd en de hoge toegansprijs ($32 per persoon). We besloten een bezoekje te brengen aan het Lynn Canyon park, in Noord-Vancouver. De prachtige natuurlijke kloof is nu in zijn geheel als park beschermd. Misschien wel het mooiste stadspark dat ik ooit bezocht heb.

Je begint je wandeling over een spannende “suspension bridge” (hangbrug) hoog boven de canyon. Wel zo hoog (80 meter), misschien niet zo lang als die van Capilano, maar Nederlanders onder u, wel g r a t i s. We daalden na de brug af in de prachtige groene kloof. Het bergriviertje had te veel aantrekkingskracht op mezelf en de kids en even later stonden we, zaten we en jawel lagen we te spetteren in het 10 graden warm water. Brrrrrr. Isabelle heeft foto’s staan maken; je ziet de nadrukkelijke uitdrukking van speelse kou en spetterplezier op de gezichtjes van de kinderen. Even verderop is de canyon nauw maar het water diep, wat de plaatselijke jeugd verleidt tot het springen en duiken van grote hoogte in het water (niet het slimste idee).

Even over zessen waren we op onze stadscamping in Burnaby, een voorstadje van Vancouver. www.bcrvpark.com. Kleine saaie plekjes, maar wel veel faciliteiten, zoals een zwembad, wasserette, aansluiting van water, afvoer en electriciteit. Daar betaal je dan wel voor, want dit is de duurste camping tot nu toe.

We aten vandaag op groot verzoek van de kinderen taco’s. Want sinds Renee dit een keer voor ze heeft gemaakt, is dit even het populairste kostje.

Door de Fraser Canyon naar Hope (25/8)

De omgeving van Kamloops en Cache Creek had nog iets verrassends; dit is één van de droogste en warmste gebieden in British Columbia, dus het landschap was droog, prairie-achtig en wat kaal. Een typisch western-cowboy landschap, dus de Hat Creek ranche kwam hierin prima tot z’n recht.

De hele zaterdagochtend brachten we door op de ranche. Het is een attractie wat nog wel wat mensen trekt, op een gegeven moment zelfs hele bussen, maar wij waren er om 9 uur als eerste en hadden alle tijd (en aandacht) van het personeel. Het was geweldig voor de kinderen met voor ieder wel wat; Aimee mocht `s ochtends als eerste de paarden halen en aaien. Kevin vond de ijzersmid helemaal geweldig, zeker toen die een spijker voor hem ging maken. De smid-werkplaats is nog helemaal origineel. Daarna gingen we naar het indianendorp waar onze niet-verlegen kindjes vragen afvuurden op de aardige indiananmevrouw, die ons ook nog een een gelukskadootje gaf. Een van de hoogtepunten, zeker voor Aimee, was een ritje met de postkoets over de ranche. We zaten allemaal buiten, op de top van de koets. Dit was zo indrukwekkend, dat dit nog een paar keer werd nagespeeld door Aimee en Kevin. Er staan namelijk op het terrein verschillende oude koetsen, en één van de kinderen klom erop terwijl de andere het paardje speelde. Isabelle en ik lagen in het zonnetje in het gras de boel te observeren.

Toen Kevin en Isabelle terug naar de camper waren gegaan, regelde Aimee met een brede smile nog een ritje in de postkoets, dit keer niet erop maar erin. Als een kleine koningin.

De lol was nog niet voorbij, want toen we gingen spelen bij het riviertje werden Kevin en Aimee vriendjes met een aantal Candese kinderen. Deze hadden grote banden waarin ze het snel stromende riviertje afdreven. Kevin en Aimee mochten ook een paar keer, tot hun groot plezier.

We hadden lunch op de ranch en daarna gingen we weer op pad. We hadden een rit van twee uur op de planning staan naar het stadje Hope, door de schitterende Fraser canyon. Terug in het dorpje Cache Creek moesten we echter eerst water dumpen, water bunkeren en benzine tanken. Dat duurt wel even met zo`n grote bak!

Het was een prachtige rit. En jawel, na een tijdje zagen we onze tweede beer in het wild. Dit keer wel van veraf; er stond een beer op een eilandje te vissen. Asls we in Jasper niet een beer van zo dichtbij hadden gezien, was dit waarschijnlijk een hoogtepunt van de dag geweest.

We stopte in Hell’s Gate, een nauw stuk canyon en rivier waar inmiddels de machtige Fraser rivier zich doorheen perst. We gingen met een kabelbaantje naar beneden naar de kolkende rivier (grappig; normaal ga je met een kabelbaan omhoog). De naam Hell’s Gate is gegeven door de ontdekker van deze kloof, jawel met de naam Fraser. Toen hij de kolkende rivier vanuit zijn kano zag, kon hij slechts concluderen dat dit waarschijnlijk de poorten naar de hel waren.

Een stukje verderop stopten we bij Alexandra bridge, een oude koets-brug, onderdeel van de Cariboo Wagon road (waarvan Hat Creek range een belangrijk onderdeel was).

We kwamen pas tegen zeven uur aan in Hope en gingen daarom uit eten bij de Japanner.  Toen we even later onze camping aan het Kawkawa lake binnenreden, schrokken we eerst. Dit is alles wat er verschrikkelijk kan zijn aan een camping; hele kleine plekken, druk en overvol. www.kawkawalake.net

Maar we hadden geluk; we kregen een plekje aan het meer. Door onze camper afgesloten van het weggetje creerden we ons eigen unieke plekje. De kinderen moesten uiteraard meteen naar bed, maar Isabelle en ik hebben met kampvuur, onder een mooie sterrenhemel, aan een prachtig meertje tussen de bergtoppen en met een flesje wijn en een doosje chocolade, de wereldproblematiek doorgenomen.

Over de Rockies naar de Cowboys (24/8)

Vrijdag was de langste rijdag; we moesten namelijk van Jasper (Alberta) over de Rockies naar Kamloops (British Columbia) en zelfs een stukje verder. Tussen Japser en Kamloops is het al ruim vierhonderd kilometers door de bergen; je gaat echt door een stuk “niemandsland”; het grootste gedeelte van de dag hadden we geen bereik met onze mobiele telefoons.

Maar eerst rijd je vanuit Jasper de Yellowhead pas op. Grappig feitje; er zijn slechts drie passen (dus Oost-West verbindingen) voor autos door de Canadian rockies, en dit is er dus één. En al jaren in gebruik; vroeger ging de postkoets hier overheen. De Yellowhead pas bevindt zich als snel na Jasper; je verlaat hier Alberta en gaat British Columbia binnen. Daarmee gaat ook de klok een uurtje achteruit, want je gaat van Mountain time (Nederland -8 uur) naar Pacific (-9 uur).

Net na de Yellowhead pas hadden we weer Wildlife bingo. Dit is echt een bijzondere reis, want we zien elke keer ander wildleven, zelden iets twee keer of meer. Dit keer konden we de Moose (Canadese Eland) van ons bingo-formulier afstrepen. En hoe passend; de Moose stond naast de Moose rivier net voor Moose lake. Weer hadden we hier een dier dat rustig stond te eten en zich niet stoorde aan het observeren en fotograferen.

Vervolgens kwamen we voorbij Mount Robson, de hoogste Canedese berg in de Rockies (3954 meter). Niet de hoogste Canadese berg, want de top 18 Candese bergen liggen allemaal in het Saint Elias gebergte in Yukon, tegen Alaska. Helaas zat Mount Robson vandaag letterlijk in de wolken.

Tegen 10 uur “nieuwe” tijd (11 uur Alberta tijd) maakten we een fruit-snack stop bij de Rearguard falls. Een indrukwekkende waterval, niet vanwege z’n hoogte, maar met name door de hoeveelheid water en de kracht waarmee het gepaard gaat. Grappig feitje; dit is de verste plek waar de zalm komt vanaf zee.

Daarna volgde vooral veel kilometers maken. We maakten een lunchstop langs de Thompson rivier. Vanaf het stadje Kamloops namen we de weg westwaarts tot in het plaatsje Cache Creek. Na twee dagen stadscamping en vier dagen natuurcamping, vonden we hier weer wat nieuws; de Hat Creek Ranch. www.hatcreekranch.ca. We camperen hier op een echte historische ranch uit 1860. Ooit een tussenstop met herberg en faciliteiten voor de Cariboo Wagon road, de koets-lijn in British Columbia. Ik keek met de enthousiaste kids al even rond. Behalve oude gebouwen uit een echte Western-film, zijn hier dieren, een stromend riviertje en een plek met een verzameling indianen-woningen, van de beroemde Teepee tot een “Kekuli Pit House”, een woning half onder de grond. De campeerplekjes zijn hier klein, maar het is zowiezo een kleinschalige camping. En we staan met onze camper tegen het veld waar de paarden staan, dus wat wil je nog meer.

Wildlife Bingo (23/8)

Jasper is wat Isabelle en ik noemen een prototype Canada-wildernis-ansichtkaart. Het is het perfecte plaatje wat je in gedachten hebt bij Canada; hoge bergtoppen, overal bos, prachtige meertjes en riviertjes. Alleen rondrijden in deze omgeving is al een feest. Het is een stuk rustiger dan Banff, zodat je vaak een weg of gebied nog voor “jezelf” hebt. Met uitzondering van de populaire plaatsen en wandelingen uiteraard.

De weersvoorspelling voor donderdag was met uitzondering van de ochtend niet zo goed. Op aanraden van een Ranger besloten we een game-drive te maken naar Maligne Lake, een weg die bekend staat om het vele wild langs de weg.

We reden voorbij de Maligne Canyon, waar we gisteren hadden gewandeld, en kwamen eerst voorbij Medicine Lake. We hadden geluk dat het nog perfect weer was; compleet windstil. Het plaatje was daardoor onvergetelijk; de bergtoppen werden prachtig gereflecteerd in het blauwe gletsjermeertje.

Na Medicine Lake volgde het onverwachte hoogtepunt van de dag en iets waar we lang op gehoopt hadden. Langs de weg zat een zwarte beer op z’n gemak besjes te eten. We stopten de camper en konden veilig in onze wagen op slechts een paar meter afstand de beer bekijken en volgen, die rustig en geconcentreerd van struik naar struik ging. En die zich blijkbaar prima op z’n gemak voelde, getuige dat hij op een gegeven moment lekker ontspannen stond te urineren...

Wow, dat is echt alles wat je maar kan wensen als je hier rondrijdt. Tevreden bereikten we het mooie Maligne Lake, wat maar liefst meer dan 20km lang is en daarmee het grootste bergmeer van Canada is. De weg eindigt hier, dus je moet dezelfde weg weer terug. De wind was inmiddels opgestoken, dus de prachtige spiegelingen in Medicine Lake waren voorbij. Maar tussen Maligne Canyon en Jasper kregen we weer twee verassingen. Eerst zagen we een Coyotte (of een wolf, maar ik houd het op een Coyotte) rustig in het gras liggen. Hier moest wel wat telelens-werk aan te pas komen, maar het beest was toch duidelijk zichtbaar. Even verderop stonden twee vrouwtjes Caribou rustig te grazen (Caribou of Elk – wederom ik ben geen kenner, dus weet niet exact het verschil). Hier konden we weer dichtbij komen; ongeloofelijk dat de beesten ontspannen bleven dooreten en zich niet aan ons stoorden. Zo begint het bingo-formuliertje met betrekking tot de Canadese dieren aardig vol te lopen deze vakantie.

We reden voor het eerst het stadje Jasper binnen om boodschappen te doen en te tanken. We besloten lekker te lunchen bij de Chinees. Verder stond er een mijnwerkerstreintje en een oude locomotief; altijd aantrekkelijk voor kids.

Omdat je toch je hele boeltje met je meeneemt en niets moet opbouwen of afbreken, hadden we deze dag voor de afwisseling een andere camping geboekt in de buurt van Jasper. Wabasso campground ligt iets verder van het stadje richting de Columbia Icefields. We reden naar de camping door eerst de Icefield Parkway te nemen tot de machtige en donderende Athabasca Falls, een enorme waterval. Daar namen we de 93a, een kleine verwaardloosde weg, maar rustig en prachtig gelegen tussen de bossen, terug richting Jasper. Wabasso ligt aan deze weg halverwege tussen Athabasca Falls en het stadje. Het is uiteraard rustiger en veel kleiner dan Whistlers. Je hebt alleen geen douches, maar we hebben toch een eigen kleine douche in de camper. Onze sta-plek is enorm groot met grotendeels vrij bos-uitzicht.

Het weer was toch meegevallen; we hadden slechts een enkel buitje. Toch besloten we simpelweg pasta te eten als afwisseling; wel werd er een campvuur gemaakt. We besloten de avond met een potje jeu de boule bij het kampvuur. Jawel de ultieme camping-ervaring.

Jasper Tramway en Maligne Canyon (22/8)

Grappig feit is dat onze Camping, Whistlers, ligt aan de Icefields Parkway. Voor diegene die dit blog regelmatig lezen komt deze naam wellicht bekend voor; vorig jaar tijdens onze vakantie in Banff namen we de Icefields Parkway in de richting van Jasper, en kwamen toen op het Columbia Icefield door middel van een spectaculaire rit met een speciale gletsjer-bus. http://lagerweijtjestoronto.blogspot.ca/2011/09/icefields-parkway.html. Het Columbia Icefield is het zuidelijkste puntje van Jasper National Park en ligt ca 100 km van onze huidige camping.

Vandaag namen we eerst een klein stukje Icefields Parkway, omdat we hadden gepland om een vaak aangerade route te nemen naar Mount Edith Cavell. De weg naar deze berg was echter afgesloten vanwege een modderlawine een paar weken geleden. We reden terug naar onze camping, want vier kilometer verder is het vertrekpunt van de Jasper Tramway. Geen tram maar een kabelbaan, naar de top van The Whistlers Mountain, een bergrug. Op 2278 meter hoogte stapten we uit de kabelbaan het bergstation binnen. Na van het eerste, geweldige, uitzicht te hebben genoten, verkenden we de omgeving rondom het bergstation. Er waren grondeekhoorntjes (Chipmunks), pica`s en marmotten. Grappig feitje; de berg heeft zijn naam te danken aan het gefluit van de bergmarmotten. Ook lagen er uiteraard veel stenen, waarmee mensen typische Canadese torentjes hadden gebouwd. Die moesten dus overtroffen worden door de bouwkunst van onze kids, die driftig begonnen te stapelen. Toen ze daarmee klaar waren, liepen Kevin en ik verder naar de echte top van de Whistlers (op 2464 meter hoogte).  We zagen onderweg nog aparte mooie witte vogeltjes, de White-tailed Ptarmigan. Een alpine vogeltje, die een voorkeur heeft om te rennen in plaats van te vliegen. Daarnaast kwamen we nog door een strookje sneeuwijs, altijd leuk om even te spelen. We waren trots om samen de top te bereiken, en daalden toen snel weer af naar de dames in het bergstation, die op verzoek al friet hadden besteld. Het weer sloeg even snel om en er viel een buitje, waardoor we een prachtige regenboog boven het dal voorgeschoteld kregen als toetje.

In de namiddag maakten we een wandeling bij de Maligne canyon, een diepe nauwe canyon met woest stromend water. Met de mooiste vormen uitgeslepen in de rotsen.

De dag werd beeindigd met barbeque, kampvuur en... nu eens geen marshmallows, maar ijs. De camper is van alle gemakken voorzien, inclusief een vrij ruim vriesvak. Het enige wat we missen is een anti-muggenlamp. Zielig voor Aimee, want als muggen-favoriet zit ze weer van top tot teen onder de bultjes. Kevin, die naast haar slaapt, heeft nergens last van. Arme Aimee; maar aan de andere kant laat ze haar plezier hier niet door bederven. Ze blijft ons zonnetje in huis, ook in de camper, zelfs met muggen.

Kilometers vreten naar Jasper (21/8)

Na de korte ritjes van zaterdag tot en met maandag was het dinsdag toch echt nodig om kilometers te vreten; er stonden meer dan 400km op het programma naar Jasper National Park in “de Canadian Rockies”. Om half negen reden we van onze camping in Elk Island weg en net voor de uitgang van het park kwamen we een hele kudde bisons tegen. De dag ervoor zagen we slechts een paar afzonderlijke mannetjes; nu waren er tientallen. Het was een mooi afscheid van dit aantrekkelijke, minder bekende park.

Na een uur rijden kwamen we weer langs Edmonton, waar we nog even goed boodschappen insloegen. En toen was het 360 kilometers rijden. Uiteraard lange brede kaarsrechte wegen (met een prachtige naam; Yellowhead Trail) , maar de omgeving was aantrekkelijk groen en we konden elkaar goed afwisselen met RV (camper) rijden. Bovendien werden we grote stukken ondersteund door het prachtige gezang van Aimee. Net voor de bergen kregen we een flinke bui, maar toen we Jasper National Park binnenreden was het gelukkig weer opgeklaard. En we hadden meteen geluk, want we zagen twee kuddes berggeiten lopen. Even later was het weer raak; dit keer een schitterende mannetjes Elk (‘Wapiti’ = Europese Eland) met een gewei zo groot, dat had ik nog nooit gezien. Werkelijk prachtig.

Om half vijf reden we de grootste camping van Jasper National Park, Whistlers, binnen. Maar liefst 781 plaatsen, maar ruim en wijds opgezet met grote groene plekken in het bos. Gelukkig hadden we gereserveerd, want ondanks de omvang waren alle goede plekken (met electriciteit) al weg.

Na het aansteken van het kampvuur begon het weer te regenen. Het eten werd vervolgens binnen klaargemaakt, maar wonder boven wonder had de regen mijn vuur niet uitgekregen, zodat we na de bui toch nog marshmallows konden roosteren op het kampvuur.

Elk Island National Park (20/8)

Nadat we een weekend hadden om bij te komen en gewend te raken aan de camper, was het maandag tijd om “echt” op pad te gaan. We namen afscheid van Rainbow Valley Campground, een verbazingwekkend rustige, ruime en groene camping net in de stad. Waarna we koers zetten naar het Oosten. Oosten, huh? De bergen liggen toch richting het Westen? Dat klopt, maar we maken nog even een zij-uitspapje naar het ten Oosten van Edmonton gelegen Elk Island National Park. We verlieten de enorme vlakte waar Edmonton in ligt en kregen net buiten de stad een beeld waar de rijkdom van deze stad vandaag komt; olie. Het is een echte oliestad.

Het national park ligt slechts op 45 minuten rijden van de stad en staat met name bekend om... nee geen elk, maar de bison. Het is één van de weinige plekken in Canada en zelfs Noord-Amerika waar nog bisons in het wild leven. Dit park is in tegenstelling tot de naam geen eiland, maar een zeer afwisselend gebied van graslanden, bossen, moerassen en heuvels. Een mooi stukje natuur. We hadden de camping in het national park geboekt, “Sandy Beach” aan Astotin Lake. Net voor de camping zagen we al een bison aan de kant van de weg grazen; het beest was absoluut niet bang en kon uitstekend gefotografeerd worden. De camping lag heel mooi gelegen op een heuvel, ruim en prachtig groen, en door de hogere ligging met minder last van de grote muggenkolonie in dit park. We lunchten en kregen nog bezoek van een konijntje die we helaas niet konden vangen voor de barbeque. Daarna gingen we op onderzoek uit naar waarom deze camping “Sandy Beach” heet. En inderdaad, er is een wat zandachtig strandje aan het meer. Het uitzicht op de eilanden en het meer zelf zijn idylisch, het strand zelf wat minder omdat het ook het plaatselijke toilet van de grote ganzenpopulatie is. Ook het water zelf is geen ideaal zwemwater maar wel puur natuur; ik zag meteen flinke bloedzuigers rondzwemmen. In plaats van zwemmen gingen we toen maar bloedzuigers en visjes vangen met ons schepnet.

Daarna bezochten we de speeltuin en probeerde ik met de kids een wandelpad uit. Helaas; als je afdaalt naar de bossen en moerassen zijn de muggen medogenloos; Deet of geen Deet. We vluchten gauw weer naar de camper en besloten om maar een gamedrive te maken, waarbij we weer twee bisons tegenkwamen.

Terug op de camping werd een kampvuur ontstoken en de barbeque klaargemaakt. Het was een perfecte Candese zomeravond; zwoel, met lekker vlees van de barbeque en uiteraard later mashmallows van het kampvuur.

Hele dag Mall bezoek... zonder winkelen

Voordat we de natuur intrekken, wilden we zondag nog even genieten van het stadsleven. En Edmonton heeft één hele grote attractie; de West Edmonton Mall. De grootste mall van Noord-Amerika en tot 2004 de grootste mall ter wereld. www.wem.ca. En denk niet dat we de kinderen verveelden met winkelen, nee grote delen van de mall zijn geinspireerd door het vermaak van de grote pretparken / Disney.

Toen we de mall binnenliepen, kwamen we meteen de grote ijshal tegen. We hadden geen zin om te schaatsen, dus liepen we door naar het ene uiteinde van de mall. Daar is een groot kunstmatig meer met zeeleeuwen en op een gegeven moment ook een pinguin show voor Aimee. Er ligt een replica van de Santa Maria, het schip waarmee Columbus Amerika ontdekte. En last but not least ligt daar het gigantische World waterpark. Maar voordat we daar naar binnengingen, gingen we eerst lunchen in één van de grote foodcourts met voor ieder wat wils. Voor Aimee patatjes, voor Kevin pannenkoek met vla en mandarijntjes en voor Isabelle en mezelf een Indiaas hapje.

De rest van de middag brachten we door in het enorme waterpark. Met het grootste indoorgolfslagbad ter wereld. Met heel veel (en behoorlijk hoge) glijbanen. Met een bungy-jump-toren. Echt, je hebt nog nooit zo’n “zwembad” gezien. De glijbanen waren erg spectaculair. Ook was er een attractie waarbij je met een soort sleetje keihard een stelle helling wordt afschiet, zodat je bij het raken van het water een paar keer met slee en al over het water stuitert. Ongetwijfeld de favoriete attractie van onze eigen stuiterbal. Tenslotte hadden ze een compleet spetter-klim-kastreel, met glijbanen, fonteinen, waterkanonnen en andere spetterapparatuur. De kinderen raakten niet uitgegeken en uitgespeeld. Uiteindelijk moest onze over het algemeen hele lieve Aimee in een houdgreep afgevoerd worden, want die wilde maar doorgaan. Totdat ze haar buikje vol had gegeten; toen viel ze als een blok in slaap.

Edmonton

Zaterdagochtend stonden we al om vier uur naast ons bedje. Als echte Hollander was het me gelukt om gratis vluchten te regelen voor het gezin met dank aan mijn grote voorraard airmiles / frequent flyer punten. Maar  vier gratis stoelen geven ze alleen op de minder populaire vluchten; en dat was dus een vlucht die om zeven uur ’s ochtends vertrok naar Edmonton. Waarom Edmonton kan je je afvragen? De meeste Canadese West/Rocky reizen gaan van het zuidelijkere Calgary naar Vancouver. Nu hebben we een gedeelte van deze route al verkend vorig jaar vanuit Banff; dus daarom besloten we te vertekken vanaf het Noorderlijkere Edmonton en via Jasper National Park naar Vancouver te rijden.

Edmonton is de tweede stad van de Candese provincie Alberta (Calcary is de grootste). En tijdens de vlucht krijg je weer het begrip hoe immens groot dit land is. Vluchtduur is exact vier uur, en dat is dus verder dan Cancun in Mexico, Miami in Florida of Punta Cana in de Dominicaanse republiek.  Ik kan het nog steeds nauwelijks bevatten dat de voor mijn gevoel langere Noord-West afstanden toch echt korter zijn dan West-Oost. Gelukkig biedt Air Canada ook op zijn kleine vliegtuigen (in dit geval een E190) individuele video’s met je eigen tv-schermpje, heel handig om kids bezig te houden.

Om 9 uur plaatselijke tijd (twee uur tijdsverschil met Toronto – twee uur vroeger), landde onze Embraer E190 op Edmonton airport. Precies op tijd. Edmonton is geen groot vliegveld en omdat het een binnenlandse vlucht was hadden we ook geen douane. Eigenlijk stonden we zo buiten met onze koffers, waar we meteen werden opgepikt door onze camper. De man van het verhuurbedrijf reedt ons naar de dichtbijzijnde bezinepomp, om rustig de ins en outs van het voertuig uit te leggen en te checken. Daarna namen we afscheid van hem en gingen we eindelijk met dit grote gevaarte zelf op pad. We deden boodschappen en waren al snel bij onze eerste camping. Rainbow valley campground in de vallei van de Whitemud-rivier. Op slechts een paar kilometer afstand van het centrum van Edmonton. http://www.rainbow-valley.com. Ne zoals Toronto zijn groene raveinen heeft, is de Whitemud vallei een groene oase in Edmonton. In de winter is dit ook nog eens een skigebied, met een kleine helling die te vergelijken is met “ons” Earl Bales park in Toronto. De camping heeft prima ruime en schaduwrijke plekken in een groene omgeving. Alleen het verre geroezemoes van autos geeft aan dat je eigenlijk in een grote stad zit.

Ons plekje ligt letterlijk naast een speeltuin. Dus we jaagden de kids deze speeltuin in, terwijl Isabelle en ik alles uitpakten. Daarna volgde lunch en gingen we luieren. Door het vroege opstaan en het tijdverschil waren we te moe om iets actiefs te doen. Tegen vier uur probeerde we een wandeling te maken langs de Whitemud rivier, maar er kwamen zoveel muggen opzetten dat we vlug terugliepen naar ons campeerplekje. Even later hadden we gewoon voor ons plekje wel een mooie natuurervaring toen een mooie Garter-slang voorbijgleed. We konden deze ongevaarijke slang prima fotograferen en bestuderen.

Met twee uur tijdsverschil gingen we vroeg aan het avondetend en gingen deze kipjes vroeg op stok. We besloten het Metallica concert in Edmonton van vanavond maar over te slaan...

Actieweekje

Ook hier heb je vele weken die op elkaar lijken; van maandag tot vrijdag gaan Isabelle en ik braaf naar het werk en de kinderen naar crèche/school/kamp, ’s avonds eten we, proberen we nog wat van de avond te genieten en te slapen. Deze week was echter druk met afwisselende klusjes en gelukkig ook leuke activiteiten, zoals de Edge Walk op woensdag.

Maandagochtend begon mijn eerste bijzondere klusje van de week. Ik moest naar het consulaat om mijn nieuwe paspoort op te halen. Het Nederlands consulaat zit midden in de stad, bij Dundas, het grote centrale plein (ook wel eens het Times Square van Toronto genoemd, een beetje overdreven). Leuk detail; het paspoort in Canada wordt uitgegeven door de ambassade in Washington. Een mooie opvolger van mijn oude paspoort dat afgegeven was in Barcelona. Het nieuwe paspoort kon gelijk door naar het visumbureau, voor visa voor China en Rusland, beiden na de vakantie weer nodig. Maandagavond shopte Isabelle de laatste schoolspulletjes bij elkaar want de kids moeten na de vakantie gelijk aan de slag.

Dinsdagavond was ik vroeg thuis, want we kregen de verhuizer op bezoek. Een Belgische Canadees die de boel kwam opmeten. Onze zuiderburen waren we nog niet eerder tegengekomen in deze multiculturele stad. Isabelle was ook weer ’s avonds weg; dit keer moest de auto een onderhoudsbeurt krijgen.

Woensdag hadden Isabelle en ik dus een spectaculaire Edge Walk. Wat een attractie! Wat een ervaring! En wat een “overwinning” op jezelf!

Donderdagavond hadden we iets leuks; we bezochten met z’n allen ons nieuwe huis. De kinderen vonden het allemaal prima; ze waren met name geïnteresseerd in het zwembad. Verder lijkt een huis hen weinig te doen; ze vinden hun school duidelijk veel belangrijker. Isabelle en ik namen wat maten op en dachten na over waar we welke meubels zullen neerzetten. Het huis heeft een compleet andere layout dan ons huidige huis en is wat kleiner, dus de puzzel moet opnieuw gelegd worden.

En toen werd het dus vrijdag; de laatste dag voor de vakantie. We deden nog een belangrijk klusje; stemmen! En jawel, stemmen voor Nederland, want wij buitenlanders worden voorgetrokken en mogen eerder stemmen per post.  Hiervoor moet je je wel speciaal aanmelden, iets waar ik pas herinnerd aan werd toen ik een paar weken geleden mijn paspoort aanvroeg in het consulaat. Nog net op tijd meldden we ons aan en hopen zo onze bijdrage te leveren aan het voorkomen dat Nederland straks in hetzelfde rijtje genoemd gaat worden als Venezuela, Cuba en Noord-Korea ;-). Go Mark!

CN Tower Edge Walk – gestoord!

Woensdagavond was letterlijk het hoogtepunt van de week. Een collega van mij probeerde al een tijdje een groep mensen bij elkaar te krijgen voor de Edge Walk op de CN Tower. Isabelle vond het uiteraard prima onder één voorwaarde; ze wilde zelf ook mee…

Het principe van de Edge Walk is simpel. http://www.edgewalkcntower.ca. Je wordt in een tuigje gehesen en wandelt op 356 meter hoogte letterlijk boven Toronto op het randje van de toren… en erover.

Het was een prachtige zomerse dag met helder uitzicht. Extra spectaculair; het gigantische Rogers Center stadion aan de voet van de CN Tower http://lagerweijtjestoronto.blogspot.ca/2012/06/roger-waters-pink-floyd-wall.html  had een wedstrijd van de Blue Jays (baseball) met het dak open.

En ja, langzaam groeit het vertrouwen in het materiaal (het tuigje en de ketting waaraan je vastzit) dus worden er leuke fotomomenten gecreëerd. Met je tenen over de rand. Hangend achterover over de rand. En hangend voorover de rand. Ik kan je zeggen dat ik in het begin heel angstig was, maar die coole vrouw van mij deed gewoon alles prima voor…

De wandeling en stunts buiten duren 25 minuten, waarna je met veel adrenaline en het zweet in je handen kan terugkijken op een nieuwe overwinning in je leven, terwijl je comfortabel in de lift naar beneden suist.

Top Sirloin met Malbec

Zondag begon zoals zoveel zondagen hier beginnen; met een stevig potje martial arts oftewel judo en karate. De kids pakken het goed op en Aimee heeft haar eerste potjes al “gevochten”. Ik vind het eigenlijk veel beter en leuker dan ik ooit gedacht had; het is absoluut niet agressief, maar juist sportief, vriendelijk en zeer gedisciplineerd.

De dag werd verder weer een klusjesdag, met boodschappen en huis-, tuin- en keukenklussen. De eerste spullen werden bij elkaar geraapt voor onze “Canadese” vakantie. En er werd genoten van enkele zonnestralen.

Er werden nog meer schoolspullen gekocht, zoals rugzakjes. Aimee liep zo trots als een pauw rond en was ook heel blij met haar Barbie lunchtasje. Bij Kevin komt elke dag ongeveer de helft van het snacktasje terug (want: te druk en geen tijd om te snacken). Wedden; bij Aimee is het al voor tien uur ’s ochtends op. Weddenschappen doorgeven op facebook svp.

‘s Avonds zouden eigenlijk Erika en haar ouders komen barbecueën, maar die hadden helaas vertraging. Dus moesten we zelf de geweldig malse en door Hans zeer professioneel klaargemaakte Top Sirloin soldaat maken en met een heerlijke Argentijnse Malbec wegspoelen. It’s s a tough job…

Voorbereiden nieuwe schooljaar

De tijd staat niet stil, want dit weekend was al weer ons laatste weekend thuis voor de start van het nieuwe schooljaar. We moesten dus gaan voorbereiden, zeker omdat we nu een tweede schoolkind hebben! Zaterdagochtend werd daarom een bezoekje gemaakt aan de schooluniformverkoper. http://www.beattiesonline.com. Kevin had wat nieuwe broeken nodig. En Aimee moest helemaal in het nieuw gestoken worden. Denk niet dat dit makkelijk is, want je hebt nodig; dagelijks, schooluniform zomer (korte mouwen), winter (lange mouwen), “number one” (het nette pak voor de speciale gelegenheden en ca 1 keer per week) en sportuniform. Het was dus een behoorlijke passessie. Daarom hadden de kids daarna wel een ijsje verdiend bij Baskin Robbins. http://www.baskinrobbins.com

Daarna waren ze nog niet klaar, want er moesten ook zwarte schoenen gekocht worden. Niet het leukste voor een kind, maar ze gedroegen zich prima en zo zijn we bijna helemaal klaar voordat de drukke periode in september gaat beginnen. Deze week gaat Bel nog even de mee te geven pennen, schriften en andere schoolspullen in huis halen. Gelukkig had Staples.ca het grootste deel al online beschikbaar, nu nog op zoek naar de laatste moeilijker te vinden items.

Ik trakteerde mezelf op een grote gloednieuwe barbecue, handig voor het nieuwe huis in Toronto, maar ook een mooi tuinjuweel voor een toekomstige terugkeer naar Nederland. Het enorme apparaat paste gelukkig prima in onze Grand Caravan bus, dankzij het Stow & Go principe; de tweede rij stoelen kunnen in de bodem geklapt worden. Super handig! Als je een SUV gereden hebt wil je eigenlijk niet meer terug naar kleinere auto’s.

De rest van de zaterdag werd gerelaxt; ’s avonds zagen Isabelle en ik hoe de wereld weer eens van de Aliens gered werd in de film Battleship http://www.battleshipmovie.com/index.php . Nadat we vrijdagavond al het vermakelijke Man on a Ledge hadden gekeken http://www.manonaledge.com/.

T’rug in T’ronto

Maandagmiddag stonden we redelijk vroeg weer in ons huisje aan Coldstream Avenue. Nog maar een paar weken, en dan pakken we ons boeltje op om weer een nieuw huis in ons leventje te bewonen.

Het eerste dat ons opviel toen we terugkwamen was dat alles weer fris groen was – en dat het gras enorm was gegroeid. Dat duidde erop dat de droge tijd hier voorbij moet zijn, en dat het tijdens onze vakantie in Nederland behoorlijk geregend moet hebben. Wat toen we vertrokken leek alles op “hooi”.

De week begon mooi, zonnig en droog, maar donderdag tot en met zaterdag kregen we inderdaad veel onweersbuien. De temperatuur is hier nog altijd zomers en warm, soms zelfs benauwd, maar er valt gewoon  meer regen. Niet slecht voor de tuin.

We pakten ons leventje hier weer snel op. De eerste ochtend waren de kinderen om half vijf klaarwakker, maar in de loop van de week werd dat half zes en inmiddels is het al weer gewoon tussen half zeven en zeven. We leken allemaal verder geen hinder te ondervinden van de jetlag; Isabelle en ik pakten op dinsdag het werk op. Aimee begon aan haar op één na laatste week op de crèche en Kevin ging naar een kampje in het Columbus Center, zeg maar bij Aimee op bezoek.

In de loop van de week werd het contract getekend voor ons nieuwe huis aan Stratford Crescent. Zie voor een verdere beschrijving ook onze vorige blogpost http://lagerweijtjestoronto.blogspot.ca/2012/07/op-huizenjacht.html. We zullen ergens in de laatste week van september verhuizen. We moeten volgende week maar extra van onze Canadese vakantie  genieten, want we gaan in September met een ongelofelijk drukke periode van start. De kinderen weer naar school, ik heb een aantal verre reizen gepland staan, verhuizen en dan is het ook zo weer Kevin’s verjaardag en Halloween. Time flies when you’re having fun, eh?

Tweetaligheid

Tijdens een acht uur durende vlucht heb je eindelijk de tijd om eens door allerlei magazines te lezen. Zoals door de Intermediair. In de uitgave van 25 mei stond een aardig artikel over tweetaligheid bij kinderen. Met hoopvolle conclusies voor ons. Een tweetalige ervaring laat de “de deur voor het leren van talen permanent op een kier staan”. Met andere woorden; talen leren in de toekomst zal makkelijker gaan. Tweetalige kinderen hebben een beter vermogen om twee taken af te wisselen zonder in de war te raken. Het leidt to meer “mentale flexibiliteit”. En de hersengymnastiek van twee talen spreken zou ook helpen in de strijd tegen aftakeling, zoals Alzheimer.  Wij hoeven ons dus niet schuldig te voelen voor de extra moeite die onze kids moeten doen om twee talen te kunnen spreken. Nou ja moeite, jonge kinderen leren heel gemakkelijk een nieuwe taal aan. Zo gemakkelijk, daar mogen wij best een beetje jaloers op zijn. 

Afscheid van Nederland

En zo stonden we maandagochtend weer op Schiphol om in de KLM A330 in te stappen voor onze terugreis naar Toronto. Negen dagen Nederland waren als een sneltrein voorbijgegaan. Het was geweldig om weer bijna iedereen te zien; bij het familieafscheid zondagavond kon Kevin het dan ook niet droog houden. Maar wat wil je, nadat hij zijn nichtje Roos ten huwelijk had gevraagd en ze ja zei.

Overigens hebben we dit keer één artikeltje gekocht wat ze niet in Canada hebben en niemand zal raden wat het is. Denk ik. Het is geen drop, stroopwafels of hagelslag. Dat kan je allemaal kopen in Canada (de stroopwafels werden zelfs verkocht in de boerderijwinkel waar we een paar weken geleden waren). Ook geen pindakaas, poffertjesmix of tompoezen. Nee, het enige wat we speciaal moesten kopen waren extra fijna houten tandenstokers. Nee, echt! In Canada hebben we tot nu toe alleen plastic tandensstokers kunnen vinden en die zijn enorm irritant. Bijna net zo irritant als Mart Smeets.

Om half twaalf ‘s ochtends plaatselijke tijd landden we weer in Toronto. Waar we meteen weer kennis maakten met het multi-culti karakter. Want de Jamaicaanse buschauffeur die ons naar de parkeerplaats reed, stond nog diepgelukkig helemaal uit z’n dak te gaan van de Jamaicaanse overwinning op de 100 meter de dag ervoor.

Weekje Nederland – de finale

Zaterdag gingen we via Gerben en Helen (de kids ophalen) richting “de Dommeltjes” in Veenendaal. De weersvoorspelling was weer slecht, maar het was wederom een prachtige dag. Na de lunch besloten we een wandeling te maken in het natuurgebied Kwintelooyen. http://www.recreatiemiddennederland.nl/terreinen/kwintelooyen.html. Dit prachtige natuurgebied in de Utrechtste heuvelrug is heel “on-Nederlands”; met de vrij hoge heuvels en stijle hellingen lijkt dit meer op Zuid-Limburg dan het midden van ons land. Het is ook een leuk gebied voor kinderen; de stijle heuvels kunnen beklommen worden en in de vennetjes zitten heel veel kikkers. Op sommige lagere gelegen drassige stukken krioelde het van de kleine babykikkertjes en –padden. Daarnaast is er een schaapskudde om het gras kort te houden. Wij konden van een heuvel toezien hoe de kudde verplaatst werd van het ene vak naar het volgende, onder begeleiding van overactieve schapen-honden. Onder een heerlijk zonnetje weer een voorbeeld van Nederland op z’n mooist!

’s Avonds werden de verjaardagen van zus Marijke en nicht Tanya gevierd met een barbeque in Veenendaal. We reden terug naar Houten waar nichtje Roos bleef logeren.

Zondag was het Lagerweijtjes familiedag. Vanwege het verwachte slechte weer hadden we afgesproken in Burgers Zoo in Arnhem. http://www.burgerszoo.nl. Ik ben zelf geen grote fan van dierentuinen, maar vind Burgers Zoo wel aardig vanwege de prachtige natuurlijke leefomgevingen. Deze geven soms wel een zoekplaatje omdat de dieren zich niet altijd willen showen. Het grootste juweel van het park is echter het acquarium (Ocean), met onder andere een pijlstaart-acquarium en haaien; grijze rif-, black tip- en luipaardhaai. Zoals de rest van onze week in Nederland viel het weer 100% mee. Op een paar kleine druppels na was het heerlijk zonnig en zelfs warm. Met een lunch en een ijsje werd de dag verder  opgeleukt.

Weekje Nederland – de Houtense dagen

Donderdag vertrokken we uit Zoetermeer met als bestemming Ermelo. Onderweg en bij aankomst was het vertrouwd Nederlands hondeweer, maar het geluk was met ons, want na de lunch knapte het weer op en werd het zelfs zonnig.  We gingen toch maar op zeker met een bezoekje aan het zwembad Bosbad Putten http://www.bosbadputten.nl. Dit is een groot binnen- en buitenbad, met glijbanen en leuk klim-spetter-speelgoed. Het was erg druk, maar de kids vonden het geweldig. Stevig vermoeid konden ze nog wat patatjes naar binnenwerken (wij Chinees), voordat weer koers werd gezet naar Houten. Daar werden de kinderen in bed gelegd, maar was de dag voor Isabelle en mij nog niet voorbij. Wij gingen op bezoek in ons nieuwe huis in Vleuten. Heel leuk om het te bezoeken. We hebben heerlijk in onze tuin gezeten en genoten van het wijdse groene uitzicht en de rustige ligging. We werden weer dubbel bevestigd in onze keuze voor deze woning; het ligt op een uniek stukje grond waar we hopelijk nog veel plezier van gaan beleven. Ook zal een toekomstige overgang van het groene en ruime Canada daardoor minder groot zijn.

Vrijdag spraken we af met schoonzus Helen en de kids in het bos bij Amerongen bij het Berghuis http://www.hetberghuis.nl. Een plekje dat laat zien dat ook Nederland helemaal geweldig kan zijn; prachtig gelegen in het bos, met een grote speeltuin, inclusief een avontuurlijke lage mini-canopy-klimbaan. En jawel, we hadden weer geluk met het weer, want we hebben heerlijk in de zon op het terras pannekoeken zitten eten. Een fantastisch stukje Nederland waar kinderen het super naar hun zin hebben. Voor ons was de dag wederom nog niet voorbij, want na het eten gingen Isabelle, neef Dennis, zwager Ron, neef Bas en ik waterskien in Houten. http://www.downunderrecreatie.nl. In een zandafgraving tussen Nieuwegein en Houten hebben ze een waterskibaan aangeleged. En tot half negen `s avonds hebben we daar heerlijk kunnen skien, todat het toch dicht trok en het ging onweren. Ook voor onze kids was de dag nog niet voorbij, want die bleven logeren bij Gerben en Helen – inclusief het voorspelbare `keten` tot 10 uur `s avonds.

Weekje Nederland – de Zoetermeerse dagen

Zaterdagmiddag waren we weer terug in ons oranje kikkerlandje. We gebruikten het eerste weekend om bij te komen van de jetlag. Zondag sliepen zelfs de kindeeren uit tot 11uur ’s ochtends! Helaas moesten we het geplande etentje voor Oma Nel’s verjaardag annuleren, omdat ze zich niet lekker voelde.

Maandag ging ik bij Sawadee op bezoek en ontmoette ik nog wat andere Quark-partners in Nederland. De kinderen gingen met Isabelle en Oma naar de bioscoop om Madagascar 3 te kijken.

Dinsdag was een echte boodschappen dag. We begonnen met het favoriete bezoekje voor het gehele gezin aan de tandarts. Daarna werden de kids bij Oma Dicky gebracht en vervolgden Isabelle en ik de dag met een bezoekje aan de Rabobank. Ja, we hebben de Dwergbieslaan nog steeds niet verkocht.....dus als iemand nog een huisje wil kopen?

Dinsdagnamiddag bezochten we de opticien voor controle en nieuwe lenzen.

De boodschappendag werd leuk afgesloten met een etentje aan de Scheveningse haven met een grote groep vrienden. We gingen naar het Brouwcafe, niet zo bijzonder eten en service, maar wel met zelf gebrouwen biertjes. http://www.hetbrouwcafe.nl. Helaas was het somber nat weer, maar met de goede weersvoorspellingen voor de volgende dag werden nieuwe plannen ontwikkeld.....

Woensdag hadden we eigenlijk een babybezoek gepland bij David en Petra. Het bezoekje werd echter verlegd naar de Wassenaarse slag (strand bij Wassenaar). Ook Leonie kwam met drie kids (Maurice moest werken) en Sonja kwam er met twee (helaas, ook Marcel moest werken). Dus in totaal 9 kids bij elkaar, op een schitterdende zomerdag aan een mooi strand. Een heerlijke dag voor jong en oud, kids en ouders. Het feest was deze dag nog niet voorbij, want ’s avonds werd het etentje voor Oma Nel’s verjaardag opnieuw ingepland. Onbeperkt sushi en Japanse tapas eten  bij Shabu Shabu http://shabushabu.nl/home. Erg smakelijk!

Weer donaties gezocht

We gaan weer sporten voor het goede doel! Dit keer heeft een Quark vrouwenteam zich opgegeven om geld in te zamelen voor de strijd tegen borstkanker en werd ik vriendelijk doch dringend gevraagd om mee te doen. Het gaat om slechts 5km rennen, dus dat kunnen we eventueel op teenslippers doen. Steun mij en de Quark-vrouwen door te doneren.... Link hierbij!

http://www.runforthecure.com/site/TR?px=2432574&pg=personal&fr_id=1451&s_src=BF_emailbadge