En zo stonden we
maandagochtend weer op Schiphol om in de KLM A330 in te stappen voor onze
terugreis naar Toronto. Negen dagen Nederland waren als een sneltrein voorbijgegaan.
Het was geweldig om weer bijna iedereen te zien; bij het familieafscheid
zondagavond kon Kevin het dan ook niet droog houden. Maar wat wil je, nadat hij
zijn nichtje Roos ten huwelijk had gevraagd en ze ja zei.
Overigens hebben
we dit keer één artikeltje gekocht wat ze niet in Canada hebben en niemand zal raden
wat het is. Denk ik. Het is geen drop, stroopwafels of hagelslag. Dat kan je
allemaal kopen in Canada (de stroopwafels werden zelfs verkocht in de
boerderijwinkel waar we een paar weken geleden waren). Ook geen pindakaas,
poffertjesmix of tompoezen. Nee, het enige wat we speciaal moesten kopen waren
extra fijna houten tandenstokers. Nee, echt! In Canada hebben we tot nu toe
alleen plastic tandensstokers kunnen vinden en die zijn enorm irritant. Bijna
net zo irritant als Mart Smeets.
Om half twaalf ‘s
ochtends plaatselijke tijd landden we weer in Toronto. Waar we meteen weer
kennis maakten met het multi-culti karakter. Want de Jamaicaanse buschauffeur
die ons naar de parkeerplaats reed, stond nog diepgelukkig helemaal uit z’n dak
te gaan van de Jamaicaanse overwinning op de 100 meter de dag ervoor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten