We besloten de
kleine teleurstelling weg te nemen door een ijsje te nemen bij een Nederlander.
De Nederlanders Theo en Dina Aben hebben één van de bekendste en meest
populaire ijszaken in Toronto; Dutch
Dreams http://www.dutchdreams.ca. Het is een klein winkeltje bij St. Clair en Bathurst, waardoor er tot buiten een flinke rij staat. Het
winkeltje zelf is gezellig druk en kitsch, met veel oud Nederlandse
afbeeldingen en foto’s. Het ijs is heerlijk en wordt standaard aangeboden met
slagroom en fruit of sprinkles. Ook
zijn er hoorntjes, cones, in alle
soorten en maten; met chocolade, amandelen, nootjes, sprinkles, etc. Overigens verkopen ze hier ook drop, pepermunt, pannenkoekenmix,
hagelslag en veel andere Nederlandse producten die de ‘Nederlander in het
buitenland’ mist. Toch lijkt het publiek gewoon Canadees te zijn. Heel grappig
winkeltje met heeeerlijk ijs.
Het is druk in
Toronto, want het grote en beroemde Toronto Film Festival http://tiff.net trekt veel bekende acteurs en actrices en daarmee een breed publiek. Als
je door het centrum rijdt, zie je grote groepen fans voor hotels staan en ook
vaak in de rij voor een officiële meet
& greet met een bekend persoon. Die rijen zijn afschrikkend lang, dus
je moet wel echt een Fan zijn om die moeite te willen nemen. Op de radio worden
ze (heel on-Canadees direct) compleet voor gek verklaard. ‘Get a life!’
Wij keken ons
eigen filmpje thuis, Project X. http://projectxmovie.warnerbros.com/dvd/site. Een grappig verhaald; drie anonieme
school kids, type “losers”, willen
zich door een groot feest thuis (ouders zijn op vakantie) sociaal op de kaart
zetten. Ze plannen een “groot” feest voor vijftig man en vanwege de angst dat
niemand komt opdagen, roepen ze de hulp van o.a. sociale media in. Dat gaat een
beetje te goed, want uiteindelijk komen er 1500 mensen op dagen die zich te
goed doen aan heel veel drank, drugs en elkaar. En het loopt uiteindelijk
helemaal uit de hand; de Mercedes van Papa eindigt in het zwembad, het huis brandt
af en er volgen rellen met de politie. Isabelle en ik wisten niet goed hoe we
naar deze film moesten kijken: Als de eeuwige pubers in ons, dus lachen. Of als
ouders van kids die over tien jaar ook deze leeftijd hebben, dus angstig
toekijken wat losgeslagen kids met je spullen kunnen doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten