Toen Aimee één
werd, was het ook tijd om een lievelingsknuffelbeest uit te kiezen. De mooiste
knuffelbeesten werden voor haar verjaardag binnengebracht, maar baby Aimee viel
uiteindelijk voor een klein, beetje saai, nietszeggend pinguïnknuffeltje, die
al gauw de naam “Pipi” kreeg omdat Aimee het woord pinguïn nog niet kon zeggen.
Gelukkig was het wel een knuffeltje waarmee de wereld verbeterd wordt, want het
kwam van het WNF.
Het was meteen
dikke onvoorwaardelijke liefde, dus Isabelle deed haar best om een reserve-Pipi
te vinden. En uiteindelijk wist ze zelfs een derde kopie te bemachtigen, één
voor de crèche, één voor thuis en één als reserve thuis. Echter, vanaf het
begin sprak Aimée van de “echte Pipi”(of ook wel de zachte Pipi genoemd) en de
reserve Pipi’s. En nu nog steeds; na de vakantie gingen de Pipi’s in de was. En
mocht Aimée kiezen welke de “echte” Pipi was. Na even gevoeld te hebben,
herkende ze zonder twijfel haar “zachte echte” Pipi. Wij voelen en zien geen
verschil, maar ze is 100% overtuigd dat ze het juist heeft.
Misschien is
Aimee wel extra sensorisch ingesteld. Zij is ook de enige die echt klaagt als
ik me tijdens het weekend of vakantie niet scheer. En als ik dat dan wel doe,
dan krijg ik een echte dikke knuffel van een duidelijk blijer meisje. “Mijn gladde pappa”zegt ze dan. Dus
jongens; over een jaar of tien geen snorren of baardjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten