Pacific Rim National Park Reserve (31/8)

De naam van dit park heet voluit Pacific Rim National Park Reserve. Opvallend is het woordje Reserve, dat niets zegt over dat ze hier goede wijnen maken, maar dat dit indianen reservaat is, net zoals grote gedeelten van Vancouver Island. Om heel precies te zijn; vandaag zaten we in het reservaat van de Tla-o-qui-aht stam. Onthouden deze naam, beste wordfeut spelers!

We zijn deze vakantie regelmatig door indianen gebieden en -dorpjes gekomen. Oftewel first nations gebieden, zoald dat hier in Canada politiek correct heet. Nu klinken indianengebieden spannender dan ze zijn; ze leven echt niet meer in teepees, maar in huizen. De paarden zijn ingewisseld voor pick-up-trucks. De tradionele gewaden door een t-shirt van de Walmart. En ze hebben ook echt geen veren meer in hun haar; hoogstens een baseball cap erop.

Vanochtend sliepen we dankzij de kinderen weer eens heerlijk uit tot half negen. Jawel, ideale kinderen...  En nee, ze zijn niet te koop! Het was bewolkt en wat fris; een mooie gelegenheid om er eerst op uit te gaan. We kozen voor de wandeling naar Schooner Cove; een prachtig verhoogd pad door het regenwoud naar een rustige baai met mooie eilandjes.

Hoe omschrijf je het beste dit Canadese regenwoud? Ik zou zeggen; authentieke chaos. Niet negatief bedoeld; maar het bos is één grote bende van omgevallen bomen, bomen, boomstronken, allen weer dicht be- en overgroeid met varens, struiken en ook prachtige zwammen in allerlei kleuren. Een groene chaos, maar dus wel indrukwekkend mooi. Het is door de `chaos` ook nauwelijks begaanbaar, maar gelukkig hebben ze hier de wandelpaden uitgevoerd met board-walks (een verhoogd houten voetpad, op palen).

Toen we op het uitgestrekte verlaten strand kwamen, zagen we dat het eb was en dat we daarom naar een eiland konden lopen. Na daar de rotsen verkend te hebben, zag ik plotseling dat het vloed werd. En snel! We moesten een stukje wadend door de nog ondiepe zee terug, best spannend en ook een beetje hilarisch.

Terug op het strand bestudeerden we enkele vreemde aangespoelde waterplanten. Deze hadden een dikke sterke steel van een meter of zes lang. Elk kind kreeg een paar meter van dit stevige natuurlijke touw mee, en Kevin wist later op de dag uit zichzelf een pijl-en-boog te maken van een tak en dit spul.

Opeens woei wat zeemist binnen wat een koele doch spannende ervaring gaf en ook wat mooie beelden. We besloten terug te gaan en op de terugweg brak opeens Kevin z`n slipper. De laatste meters heb ik hem daarom moeten dragen. Omdat zijn sportschoenen nog kleddernat waren van de dag ervoor, besloten we meteen nieuwe slippers te regelen. We reden naar het dorpje Tofino, dat aan het einde van de weg en op het uiterste westpuntje van het eiland ligt. Gelukkig is dit een surf-hemel, dus een paar ultracoole slippers waren zo gevonden in één van de vele surfshops. Het hele dorpje staat in het teken van surfen en daarmee heerst er een relaxt layed-back sfeertje. Nadat de kids in de speeltuin hadden gespeeld en we een ijsje hadden gekeken, trok de zeemist weg en was het tijd om terug te gaan voor een tweede bezoek aan het strand bij onze camping.

Op de terugweg naar de camping maakten we nog een tussenstop op het uitzichtspunt Radar Hill. We hadden deze dag dezelfde camping, dus trokken we `s middags naar het strand. Waar we zwommen in de poeltjes (want de zee is hier door de sterke stroming te gevaarlijk voor kids), visten in de rotspoeltjes en bouwden in het zand.

Traditioneel eindigde de dag met een barbeque, kampvuur en een potje jeu de boulle, waarbij Kevin tot groot plezier voor het eerst won.