Pannekoeken, tandarts en surfen

Na de actieve start van onze vakantie in Nederland namen we maandag een “rustdag”.  Aan het einde van de middag maakten we een uitstapje naar het dichtbij Houten gelegen landgoed Rhijnauwen. Het is één van  mijn favoriete stukjes Utrecht; zo dichtbij de stad, maar zo’n mooie natuur. Met overblijfselen van de Hollandse waterlinie, zoals Fort Rhijnauwen, alleen per rondleiding te bezichtigen omdat het nu een natuurreservaat is. Wij gingen naar het “theehuis”, wat tegenwoordig een pannekoekenhuis is. http://www.theehuisrhijnauwen.nl. Ook met glutenvrije pannekoeken op het menu en liefelijk gelegen aan de oude rijn.

Dinsdag bezochten we Gerben & Helen & kids in Tiel. Het was wat weer betreft één van de mindere dagen, dus de tijd werd met name doorgebracht achter de Wii, waarmee we spelletjes tegen elkaar speelden. Het hoogtepunt van de vakantie was dinsdagnamiddag uiteraard een bezoekje aan de tandarts, waar Kevin en ik de klos waren wat gaatjes en boren betreft. We sloten de dag bij Opa Willem en Oma Nel in Zoetermeer af, waar we de tweede helft van de vakantie verbleven.

Woensdag hadden we na een rustige ochtend ’s middags met de familie De Jong afgesproken bij Dutch Water Dreams. http://dutchwaterdreams.nl. We gingen met z’n allen bodyboarden, oftewel indoor surfen. Ik doe op het volgende filmpje voor hoe het vooral niet moet https://www.youtube.com/watch?v=FqMeSZkCKNI&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg

En op dit filmpje hoe het wel moet https://www.youtube.com/watch?v=-1oe_Wb-c70&feature=youtu.be

De kinderen deden het voor het eerst. Kleine Aimée (je kan dit pas vanaf zes jaar doen) kreeg eerst instructies https://www.youtube.com/watch?v=P3rENEtGHG0&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg  En mocht ook nog even met de instructeur showen https://www.youtube.com/watch?v=CCWG4UKK7dQ&feature=youtu.be

Ook Kevin kreeg z’n eerste lessen https://www.youtube.com/watch?v=kT9yJa4Pm64&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg en zette daarna goed door https://www.youtube.com/watch?v=t4ggrO8m_LU&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg en https://www.youtube.com/watch?v=NZf7a0OEqxM&feature=youtu.be

Op de terugweg waren we de grote egelredders; een egeltje stak een drukke weg over en Isabelle pakte hem voorzichtig op en zette hem weer in de bosjes. We hopen dat hij een lang en veilig leven mag leiden.

Actief in Nederland

Donderdag en vrijdag deden we het uiteraard rustig aan. Vrijdagmiddag maakten we tijdens een droog moment een mini-uitstapje naar slot Zeist. http://www.slotzeist.com. Daar lieten we aan de kinderen de plek zien waar we binnenkort (30 november) 12,5 jaar geleden trouwden. Het blijft een prachtige locatie. We maakten een wandelingetje om het slot door de tuinen. Jammer dat onze kinderen 12.5 jaar geleden nog niet uitgenodigd waren voor het feestje. ;)

Vrijdagavond ging ik met neven Bas en Dennis waterskien op de plas tussen Nieuwegein en Houten. http://www.downunder.nl. Nadat het om vijf uur noodweer was met onweer en bliksem, was het tegen zeven uur droog, windstil en zelfs heel af en toe zonnig. Leuk, want dit is voor mij een van de heerlijkste activiteiten; intensief en actief op het water. Als ik op enkele minuten van zo’n waterski-centrum zou wonen zou ik waarschijnlijk een seizoenspas nemen.

Zaterdag brachten we een bezoekje aan zus Marijke en haar gezin in Veenendaal. Ondanks de weersvoorspellingen hadden we weer een prachtig zonnige dag. We keken in het zonnetje een voetbal wedstrijd van neef Dennis en maakten een uitstapje naar het natuurgebied Kwintelooijen. http://utrechtseheuvelrug.punt.nl/content/2009/06/kwintelooyen-rhenen. Ik vind dit een van de unieke natuurgebieden in Nederland, omdat je op een kleine oppervlakte zowel natte moerasgrond, droge heidegrond, bossen, heuvels en valleien hebt. Met als extra bonus veel kikkers, padden en hagedissen in de poeltjes, waarbij de kinderen en papa’s hun jagersvaardigheden kunnen tonen. Vangen en weer loslaten uiteraard.

Zondag hadden we familiedag in Ermelo. Weer hadden we het vaak onstuimige Nederlandse zomerweer aan onze kant, want toen we tegen twee uur het bos ingingen was het alweer droog en zonnig. Bestemming was Klimbos Ermelo http://www.klimbosermelo.nl waar je, goed gezekerd, best uitdagende klimpartijen moet maken langs de boomtoppen. Er was een klein kinderparcours voor Aimee, terwijl ik Kevin achterna ging bij het uitdagende Jungleparcours. Kevin deed deze zonder aarzelling en in opvallend hoog tempo. Isabelle sloot zich aan bij Dennis, Tim en Ron om het zwaarste parcours te doen. Kortom; een leuke afwisselende en uitdagende familieactiviteit voor jong en oud; wel even wat anders dan bowlen! De dag werd afgesloten met een lekkere BBQ, uiteraard met marshmallows toe.

Naar Nederland

De Lagerweij familie raakt behoorlijk getraind in reizen overde grote plas. We geven in de zomer de voorkeur aan de late vlucht naar Amsterdam, deze helpt met het bestrijden van de jetlag. Omdat je er al een hele dag hebt opzitten, is er een betere kans dat je onderweg wat slaapt. En wanneer je ’s middags (plaatselijke tijd) aankomt in Nederland, dan duurt de dag niet zo lang. En ’s avonds is het bedje extra lekker, na een nacht in een vliegtuigstoel.

Voor vertrek hadden we woensdag een volledig normale dag, tot ongeveer 8 uur ’s avonds. In plaats van de kinderen in bad te doen, deden we de koffers in onze auto. Reizen met onze kinderen wordt ook veel makkelijker. Je sleept minder en Kevin kan inmiddels ook een grote koffer op wieltjes achter zich aantrekken.

De enige vertraging was een enorme rij voor de security in Toronto. Zo’n lange rij had ik nog nooit gezien en helaas, in Terminal 3 (waar KLM vertrekt) heb ik tegenstelling to Terminal 1 (waar Air Canada vertrekt met alle andere Star Alliance maatschappijen) geen priority.

Toen we aankwamen bij de gate konden we meteen instappen. En de vlucht ging ook nog eens enkele minuten vroeger dan gepland weg van de gate. Voor Kevin is er bij vliegen maar één belangrijke vraag; heb je een schermpje in de stoel voor je? Gelukkig voor hem zijn deze bij KLM op de lange vluchten standaard. Met een enorme selectie aan films, tv series, muziek en games. Het zorgde ervoor dat hij wederom geen oog dicht deed, in tegenstelling tot Aimee en mezelf; wij lagen tot aan de landing te slapen. Isabelle pakte een paar uurtjes slaap.

Ook de aankomst ging vlot; het vliegtuig was op tijd, de douane in Nederland is eigenlijk altijd wel snel en de koffers kwamen op Schiphol voor de verandering eens vlug op de band. Wat me altijd verbaasd bij KLM vluchten uit Toronto is dat dit een echte doorverbindingsvlucht is. Hoewel de vlucht altijd vol zit, is het bij de bagageband altijd heel rustig. De meeste passagiers reizen vanaf Amsterdam door, met hun koffers al doorgelabeld voor hun uiteindelijke bestemming.

We werden op Schiphol ontvangen door oma Nel. We dronken wat met haar in het cafeetje, voordat we in een huurauto koers zetten naar Houten. In de auto zei Kevin dat hij nog steeds niet moe was, en daarom ook niet ging slapen. Wel zou hij af en toe zijn oogleden wat laten rusten... ‘Tuurlijk.

Corona Sunsets in Toronto

Isabelle en ik hadden na een efficiente ‘mini shopping spree’ een relatief snel etentje bij de keten Spring Rolls. Dit Thaise restaurant met gerechten uit andere Aziatische keukens heeft een bijzonder goed geprijst Tasting Menu (proefmenu), waarbij je ongelimiteerd kleine gerechtjes kan bestellen. Lekker en gevarieerd. http://www.springrolls.ca/ayce_menu.php

Daarna gingen we naar Toronto Island voor ‘Corona Sunsets’. Het Mexicaanse biermerk Corona sponsort een tour van strandfeesten, die behalve idylische stranden als Acacpulco, Playa del Carmen en Ibiza ook Toronto aandoet. Huh? Jawel, op Torono Island, net voor de stad, is een aantal prima stranden te vinden. Zoals het Hanlan’s, waar ze dit feest hadden neergezet. Hanlan is een prima setting voor optredens en shows, want in de achtergond zie je de mooie skyline van Toronto. Overigens interessant om te zien dat de organisatie achter de schermen in handen is van het Nederlandse ID&T. Nederlanders doen het goed in de internationale party scene.

Hoogtepunt van het feest was een optreden van mijn held Moby. Die dit keer zijn gitaar en band had thuisgelaten, en met veel passie en energie een opzwepende DJ set neerzette. Onder een prachtig verlichte Toronto skyline sloot hij af met zijn oude techno nummer “A Thousand”. Nog altijd het snelste nummer ter wereld, omdat het aantal beats per minuut langzaam maar zeker opgevoerd wordt naar 1000 bpm.

Herfst en wilde natuur in Toronto

Het blijft een wisselvallig jaar wat weer betreft in Toronto. We hadden eind deze week al enkele keer dat de temperatuur overdag een graad of 18 was en nachttemperatuur naar 10 graden Celcius viel. Dat zijn herfstsignalen! Ook zaterdag was het weer niet goed; het was het grootste gedeelte van de dag regen- / herfstachtig weer. Het zou toch niet dat we nu al de herfst induiken? Gelukkig klaarde het tegen de avond op.

We lunchten zaterdag allemaal met lekker verse Yuka-broodjes, die Isabelle met de kids ophaalde bij de Columbiaanse bakker. Het is een beetje een weekendtraditie, want ze maken ze alleen in het weekend. http://lagerweijtjestoronto.blogspot.ca/2014/08/yuca-brood.html. Voor het eerst dat de ‘gluutjes’ graag meeeten met de ‘gluten-vrij-tjes’ in deze familie.

Daarna ging ik rennen, dit keer in een nieuwe richting. In plaats van dat ik rechts het ravijnpark Sherwood park indook, ging ik bij het Sunnybrook ziekenhuis links het ravijn in, langs hetzelfde Burke Brook riviertje. Het eerste gedeelte van de kloof is hier bijzonder ruig; dichtbegroeid, met veel omgevallen bomen en modderpaadjes. Je denk dat je midden in de wildernis bent, maar je bent gewoon midden in de stad. Wederom een van de verrassingen van Toronto. Verderop kom je in het grote Sunnybrook park, met grote grasvelden waar families probeerden te picknicken… Of liever gezegd inpakken en schuilen, want toen ik er aankwam begon het helaas hard te regenen.

Tegen vier uur kwam onze Portugese schoonmaakster Maria op de kinderen passen. Ondanks haar gebrekkige Engels hebben ze een uitstekende band met haar, dus zijn ze erg vertrouwd samen. Een goede mogelijkheid voor Isabelle en mezelf om erop uit te gaan; om te shoppen, te eten en te feesten.

Verstoppertje

Elke keer als ik thuis kom vraagt Aimée om één ding; wanneer kunnen we weer verstoppertje spelen? Verstoppertje is op dit moment haar favoriete spelletje. En aangezien ik bij uitzondering eens een week lang elke avond thuis was, konden we dit elke dag doen.

Aimée wordt groot en vooral lang. Ze is eigenlijk net zo lang als de meisjes in Kevin’s klas, niet veel korter dan Kevin. Dus toen ik op een gegeven moment grappig tegen haar zei “Er moet zich hier in huis nog een klein meisje verstoppen, want die heb ik al een hele tijd niet gezien”, zei ze lachend “Papa, dat was ik. En ik zal altijd je kleine meisje blijven”. Smelt!

Minecraft en Youtube

In de afgelopen weken hebben Kevin en Aimée heel veel met elkaar gespeeld. Zo waren ze deze week alleen van 1 uur tot 4 uur ‘s middags naar kamp, voor de rest speelden ze perfect thuis. Ze lijken deze vakantie nog hechter met elkaar te zijn geworen; echt een perfecte broer en zus.

Ze delen nu ook de passie voor één favoriet computer spel; Minecraft. En ze vinden beiden Youtube leuk. Het leukste vinden ze de combinatie; filmpjes maken voor Youtube over Minecraft. Zoals deze van Kevin https://www.youtube.com/watch?v=nf0v9HOaIrA&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg. En deze van Aimée https://www.youtube.com/watch?v=1YHhZClNOzc&feature=youtu.be

Arctic Watch, de filmpjes en het blog

Ik heb tijdens mijn bezoekje aan Arctic Watch niet veel filmpjes gemaakt. De reden; er ging een professionele filmcrew met ons mee en die komen binnen enkele weken met iets moois. Toch kon ik het twee keer niet laten. Ten eerste om vast te leggen hoe dichtbij je Beluga walvissen kan bekijken in Cunningham Inlet. Kijk en verbaas jezelf https://www.youtube.com/watch?v=lbqdC0X8Ees&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg

Ten tweede om een uitdagende klim met de “Gator” vast te leggen https://www.youtube.com/watch?v=d-91FS-60ws&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg

Voor de rest; heb aub geduld, over een tijdje deel ik de professionele filmpjes. In de tussentijd kan je in het Engels lezen wat ondergetekende ‘professionele’ blogger over de ervaringen schrijft http://www.quarkexpeditions.com/blog/2014/08/beluga-whales-kayaking-other-adventures-at-74-north/

Post Office Bay

Enkele weken geleden schreven we over ons bezoek aan Post Office Bay, op het eiland Florena in de Galapagos http://lagerweijtjestoronto.blogspot.ca/2014/07/florena-island-geschreven-10-juli.html. De “post-ton” heeft daar het volgende principe; je haalt er enkele kaarten uit, en levert deze persoonlijk af. En je legt enkele kaarten terug, die andere mensen dan persoonlijk moeten langs brengen. Zo schreven we kaarten voor onszelf en de familie in Nederland. Inmiddels is onze “eigen” kaart aangekomen in Toronto. Waarschijnlijk niet helemaal volgens de regels; er zit een postzegel op (die raar genoeg niet is afgestempeld), dus we gaan ervan uit dat hij niet persoonlijk is afgeleverd, maar door Canada Post. We zijn benieuwd of en wanneer onze kaarten in Nederland aankomen. Laat het ons aub even weten in het geval van een succesvolle aflevering!

Kevin en Aimée in de Galapagos

Ik heb het volgende filmpje al via Facebook gedeeld, maar mocht je het gemist hebben, hier is het nog één keer. Een twee minuten durend filmpje over onze Galapagos vakantie met Kevin en Aimée, die enthousiast vertellen over hun vakantie. Super leuk!

https://www.youtube.com/watch?v=lsFVuu3MaD8&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg

Yuca brood

Een van het nieuwe eten waarmee we kennismaakten in Ecuador was Yuca-brood. Glutenvrij brood van de Yuca (cassave) wortel. http://latinfood.about.com/od/rice-recipes/r/Pan-De-Yuca-Yuca-Bread.htm. Dit wat zachte brood werd niet alleen heel lekker gevonden door Aimée en ik, de “gluten-vrijtjes”, maar ook door Kevin en Isabelle. Dus bij thuiskomst hebben we dit meteen gegoogled, want in een mega multi-culti stad als Toronto moet je dit toch ook kunnen krijgen. En wat blijkt? Op 300 meter van de school van Kevin en Aimée zit een Columbiaans bakkertje die onder andere Yuca-brood verkoopt. http://www.blogto.com/bakery/columbus. Isabelle ging het zaterdagochtend met de kids halen. En ja hoor, het was weer net zo lekker als op vakantie!

Ontdooien in Toronto

Zaterdag vloog ik via Edmonton terug naar Toronto. Waar ik nogmaals onder de indruk was van de enorme omvang van dit land. En de woestheid. Vergeet niet dat, de westkust daargelaten, Toronto in de winter één van de warmste plekken van Canada is. Ik zal mijn overpeinzingen van de heenvlucht niet herhalen (zie http://lagerweijtjestoronto.blogspot.ca/2014/08/yellowknife.html), maar laten we het erop houden dat ik bewondering en respect hebt voor dit enorme land met de prachtige natuur.

Het was weer heerlijk om in Toronto te landen. Niet alleen om de familie weer in de armen te kunnen sluiten (wat weer heerlijk was), maar ook vanwege de heerlijk warme temperatuur. Ik heb het niet gauw koud in de poolgebieden, maar dit keer had ik daar toch last van. De poolgebieden zijn veelal woestijnen met weinig neerslag en een droge kou. Deze week ervoer ik helaas voor het eerst een “natte” kou. Ik had op het laatst twee t-shirts, een trui, een Arcteryx jasje, een bodywarmer en een parka aan. 

In Toronto is het weliswaar veel koeler dan normaal in deze tijd, nu is dat lekker. Er zijn geen drukkende temperaturen van boven de 40C, maar gewoon een lekkere 25-30C. Hééééérlijk.

Het mag dan ook niet verbazen dat we de rest van het weekend gewoon lekker relaxten in en om het zwembad. Even bijkomen, opwarmen en van elkaar genieten.

Noordwestpassage en afscheid

Donderdag maakten we wederom met ATVs en Gators een lange trip naar de noordkant van het eiland, langs de beroemde (en voor veel poolontdekkers beruchte) Noordwest Passage. We zagen walvis-skeletten en overblijfselen van kleine nederzettingen die 800 jaar oud zijn. Ongeloofelijk dat hier toen al mensen woonden, in dit gebied waar het slechts enkele weken per jaar redelijk uit te houden is.

Aan het einde van de trip maakten we een behoorlijke klim naar een bergrug. Het was een zware klim, soms met bijzonder stijle stukken, maar het uitzicht op de Noordwest Passage was indrukwekkend. We zagen dat deze noordelijke verbinding met het oosten net aan het openbreken is. Om daarna binnen een paar weken weer volledig dicht te vriezen.

Vrijdag was het alweer de laatste dag. We maakten ’s ochtends nog een klein ATV tripje en namen afscheid van de prachtige witte Beluga-walvisjes in de baai. Tegen vier uur plaatselijke tijd trokken de wielen van de Dash 8 weer op, om na slechts 15 minuten te landden voor een tankstop in Resolute Bay. Dit is het noordelijkste vliegveld van Canada met een regelmatige verbinding. De airstrips noordelijker worden alleen op verzoek (charter) aangevlogen. Resolute Bay heeft dan ook slechts een paar honderd inwoners, maar is de enige “grotere” nederzetting in honderden kilometers. Na Resolute Bay vlogen we in 3.5 uur terug naar Yellowknife. Daar werden we door Chinese partner Kenneth uitgenodigd voor een Chinese feestmaaltijd. Kenneth had namelijk iets te vieren; hij was die ochtend opa geworden van een meisje. Nogmaals, van harte gefeliciteerd Kenneth!

Badlands, rafting en Hans’s Hole

Dinsdag hadden we weer een dagtrip. In trucks reden we een eind van het kamp weg. Daarna maakten we een lange wandeling door de “badlands”; een kaal bizar gevormd landschap, met af en toe oude walvisbotten die uit de grond steken. We hadden een picniclunch bij een rivier, voordat we in rafting-bootjes stapten om via de rivier terug naar de lodge te raften. Geen grote stroomversnellingen en watervallen, wel in een rustig tempo door diepe canyons varen, in een kristalheldere rivier. Een hele afwisselende dag in het hoge noorden!

Woensdag gingen we met een kleine groep vissen op Arctic Char. Met ATV’s reden we over een bergrug met prachtige uitzichten. We kwamen wederom Musk-oxen tegen en ook prachtige sneeuwuilen. Het terrein werd ruiger en ruiger; we gingen door rivierbeddingen en over rotsen. Uiteindelijk kwamen we bij het meer aan, dat nog steeds voor 95% bedekt was met ijs. Er is maar 1 type vis hier; Arctic Char. Zonder veel te weten over deze vissoort zou ik zeggen dat het lijkt op een kruising tussen zalm en forel. Ik ving twee van deze prachtige vissen en werd daarmee de viskampioen van de dag, Dat liet ik luidkeels merken tegenover de visexperts in onze groep die niets vingen. Maar hun wraak was zoet; op de terugweg reed ik geen ATV maar de “Gator”, een opgevoerd verhoogd golfkarretje met vierwielaandrijving. Maar wel langzamer en vooral zwaarder dan de ATV’s. Ik reed achter de ATV’s aan die het op een gegeven moment net redden over een veld  met drijfzand. Dat lukte mij – vol gas – helaas niet. Ik kwam vast te zitten en zonk langzaam weg in de blubber. Het duurde uiteindelijk ruim twee uur,  vechtend tegen de modder met behulp van een van de trucks, om het karretje weer los te krijgen. Oeps. Aangezien vele delen van het eiland Somerset nog niet benoemd zijn, kreeg de kloof al snel de naam “Hans’s hole”, oftewel het gat van Hans. Ik heb de verhalen over Hans’s hole nog lang moeten horen...

Watervallen, musk-oxen en meeuwenkloven.

Ondanks dat we hier hoog in het noorden zitten, is er geen sneeuw meer op de grond, met uitzondering van enkele sneeuwresten hier en daar. Dit is de periode van slechts enkele weken dat het hier in de Canadeese Arctic sneeuwvrij is. Een interessante periode, want in deze paar weken bloeien hier de bloemetjes, plantjes en zelfs een klein superlaag boompje. Er zijn hier en daar grassen. Maar het grootste gedeelte is steen; het is hier een chaos aan stenen. Je ziet de effecten van erosie (door water en weer) op de rotsen, die langzaam helemaal afbrokkelen tot stenen en verder tot gruis.

Maandagochtend maakten we een wandeling door dit landschap. We bekeken bloemetjes en plantjes dichtbij en eindigden de wandeling bij een prachtige waterval.

In de middag reden we met ATVs (all terain vehicles) door het terrein. We kwamen op een strandje, waar de beluga walvissen op twee meter voorbij zwommen. En aan het einde hadden we uitzicht op enkele ijsschotsen. Daar zagen we met verrekijkers ook twee ijsberen.

Dinsdag maakten we een wandeling naar de “meeuwen-canyon”. Maar eerst kwamen we een kudde musk-oxen tegen. We slopen verdekt langzaam naar de kudde toe. Voor het eerst zag ik deze harige wilde oer-koeien in het wild. We bleven deze beesten op een gezonde afstand bekijken, want ze kunnen behoorlijk agressief zijn.

Voordat we de meeuwenkloof inliepen, zagen we een havik en even later ook een valk. De canyon was diep en indrukwekkend en er broeden inderdaad meeuwen hoog en veilig tussen de rotsen. De grote hoeveelheid meeuwen heeft hier voor iets bijzonders gezorgd; met dank aan de meeuwenpoep is deze diepe rotsige kloof wel een van de groenste plekken die ik hier heb gezien.

Naar Arctic Watch – geluksvogel part II

Zaterdagochtend om negen uur kregen we de mededeling dat het weer in de Arctic aan het opklaren was. Om half tien kwam vervolgens het bericht – nu allemaal snel naar het vliegveld!

Om elf uur steeg de Dash 8 op. Dit Canadese turbopropvliegtuigje kan 28 personen vervoeren. Halverwege maakten we een benzine-stop in het plaatsje Cambridge Bay, aan de noord-west passage en dus al boven de Arctic circle. Het was prachtig zonnig, helder weer in Cambridge Bay; echter dit plaatsje is een beetje saai. Het is vlak, kaal en er is niet zoveel te zien. We waren blij dat onze Dash-8 na een uurtje weer opsteeg. De volgende anderhalf uur kregen we vanuit de lucht de meest fantastische kleurige landschappen voorgeschoteld; zie de foto’s op mijn facebook pagina!

Tegen vijf uur landden we op de gravelstrip bij de Arctic Watch lodge, op 74 graden noord. Het regende en de zon scheen; we werden dus verwelkomd door een geweldig intense regenboog.

Na het eten maakten we ons eerste uitstapje; een wandeling naar de baai, waar honderden witte Beluga walvissen zich verzameld hebben en spelen in het ondiepe water. Een ongeloofelijk schouwspel. En ja, ik ben een geluksvogel. Een paar weken na de geweldige natuurervaringen in de Galapagos mag ik nu deze bijzondere ervaring meemaken. Om aan de waterkant op enkele meters te staan van spelende witte walvissen. Met een goed glas rode wijn in mijn hand. Wow.

Yellowknife

Een tripje naar de Canadian Arctic is hier “gewoon” een binnenlands reisje. Hoewel; tripje? Ik begon donderdagochtend met een vlucht van vier uur naar Calgary in het westen. Daar werd overgestapt voor een vlucht van twee uur richting het noorden naar het stadje Yellowknife. Je merkt weer eens hoe enorm groot het land Canada is. Vergeet niet; Candana is na Rusland het grootste land ter wereld in oppervlakte, dus groter dan bijvoorbeeld de Verenigde Staten. Maar waar de polulatie in de VS tegenwoordig redelijk uitgespreid over het land leeft, leeft 95% van de Canadezen in een smalle zuidelijke strook, die van het westen naar het oosten loopt, op nog geen 100km van de grens met Amerika. Alle grote steden (Halifax, Montreal, Ottawa, Toronto, Winnipeg, Calgary, Edmonton, en Vancouver) liggen in het zuiden van het land. Daarboven is een niet te bevatten groot stuk land dat zo goed als verlaten is.

Vrijdagochtend was het plan om in 4.5 uur verder naar het noorden te vliegen naar de Arctic Watch Lodge. Maar reizen in het poolgebied blijft onvoorspelbaar; de hele vrijdag was het zicht te slecht om te landen. Een prima gelegenheid om Yellowknife te verkennen. Een stadje dat in eerste instantie geen schoonheidsprijs wint, maar wel interessant is. Yellowknife is de hoofdstad van de Northwest Territories. Dit enorme gebied is geen officiele provincie, maar een “territory”. Ik moet aan Kevin maar eens vragen wat het verschil is, want dat leert hij uiteraard op school. Wat ik ervan begrijp heeft een provincie meer vrijheid en meer services (denk aan politie, schoolsysteem) in eigen beheer. Een territory is niet kleiner dan een provincie; de Northwest Territories is een ongeloofelijk uitgestrekt gebied. Wel wonen er veel veel minder mensen. Er wonen slechts 40.000 mensen in de Northwest Territories, waarvan de helft in het stadje Yellowknife. De mensen zijn hier gelukszoekers, mijnwerkers en/of stammen af van de oorspronkelijke bewoners, de “first nations”. In Nederland zou men de mensen in het zuiden van de Northwest Territories wellicht “indianen” noemen en de mensen in het noorden “eskimo’s”. Beide termen zijn echter niet juist en worden hier bovendien gezien als politiek zeer incorrect, dus first nations oftewel oorsponkelijke bewoners is de gebruikte term.

Yellowknife is het centrum van de mijnbouw in Canada. Niet dat alle mijnen er dichtbij liggen, maar ze worden vanuit Yellowknife aangevlogen. Yellowknife is het logistieke centrum. Er worden veel soorten metaal gewonnen, goud en zelfs diamanten. Dankzij de mijnen hier is Canada het derde diamenten producerende land ter wereld. De meeste diamanten eindigen overigens in Antwerpen!

Onze vertraging op vrijdag was een kans voor de overheid van de Northwest Territories. Naast mijnbouw probeert men namelijk hier het toerisme te ontwikkelen. Zo is Yellowknife een  uitstekende plek om de noorderlichten te zien (maar helaas niet nu). We werden in het kleine parlementsgebouw uitgenodigd en werden ontvangen door de premier zelf. We kregen een rondleiding in het gebouw, wat volhangt met prachtige “first nation” kunst en symboliek. De opperhoofden van vroeger zijn vervangen door “community” vertegenwoordigers, maar met hetzelfde aanzien. Eens in de zoveel tijd komen de vertegenwoordigers hierheen. Niet altijd even makkelijk in communicatie, want naast Engels worden er negen verschillende lokale talen gesproken in de Northwest Territories.

Vervolgens werden we uitgenodigd in het plaatselijke museum voor lunch met enkele overheidsmedewerkers die het toerisme proberen te promoten. Ik at een heerlijke bisonburger. Behalve (wild) vlees en vis, moet het meeste eten hierheen getransporteerd worden. Het museum is modern en interessant; het gaat in op de verschillende lokale cultureren, het dierleven en de mijngeschiedenis.

Na het museum gingen we terug naar het vliegveld voor iets dat ik persoonlijk erg spectaculair vond. Een rondvlucht in een orginele DC-3 Dakota, die op D-Day dienst deed. Op Yellowknife is namelijk de luchtvaartmaatschappij Buffalo Airways gebaseerd, een van de weinige maatschappeijen ter wereld die een grote vloot van DC-3 Dakota’s nog commercieel inzet. De maatschappij is inmiddels een “cult” geworden in Noord-Amerika, omdat er een reality show van gemaakt is, genaamd “Ice-pilots”.  Er is een souvenirshop met mooie merchandise en Buffalo koopt tegenwoordig nog meer oude historische vliegtuigen op,  om ze in te zetten in het noorden van Canada. De rondvlucht van een uur was een hoogtepunt, hoewel het zicht die dag helaas niet al te best was.

Toen de oude ‘baby’ geland was, kregen we nog een rondleiding langs alle historische vliegtuigen en ook de oude autocollectie van de eigenaar, die zelf ook even een handje kwam schudden. Hierna brachten we een bezoekje aan een cultureel “first nation” kamp. Hier komen de “first nation” kinderen om te leren vissen, vissen schoon te maken, muziek te maken en andere oude vaardigheiden te leren. En als er geen kinderen komen, dan zijn er toeristen die uitleg krijgen of op deze mooie plek de noorderlichten te bewonderen.

De dag werd afgesloten met een etentje in het “dancing moose” cafe. Lekker eten, maar we hebben geen moose zien dansen. Wel genoot ik na van een geweldige dag, mogelijk gemaakt door de vertraging.

Geluksvogel

Ons tempo in Toronto ligt een beetje lager dan in de dagen voor de vakantie. De kids hoeven niet naar school. Ze hebben wel halve dag kampjes met activiteiten. Isabelle hoeft niet naar het werk en heeft veel tijd voor klusjes en quality-time met de kids. En bij mij op het werk is het ook zomer-rustig; bovendien is mijn kantoor dichtbij (10 minuten rijden). Dat betekent dat we vaak geen wekker hoeven te zetten; onze kids zijn onze wekkertjes rond half 7. En ik ben ’s avonds alweer rond zessen thuis om lekker met de kids te zwemmen en te eten. Een rustig tempootje, dat iedereen goed bevalt. Kevin en Aimée zitten prima in hun velletjes. Kevin is wat aangekomen en Aimée heeft net haar tweede tand gewisseld. Omdat haar “grote mensen” tanden al eerder waren doorgekomen (achter de babytandjes), doet ze het wisselen tot nu toe zonder fietsenrek.

Wat echter niet weggaat is het reizen, dat hoort nu eenmaal bij mijn job. Ook “leuk” reizen hoort bij mijn job; zo neem ik vanaf vrijdag mijn top 5 distributiepartners mee naar onze nieuwe ‘lodge’ hoog in de Canadian Arctic. Het is een gebied waar recentelijk een grote school witte Beluga walvissen is aangekomen, dus dat belooft weer spectaculair te worden. En jawel, ik besef dat ik een geluksvogel bent. Want na prive-reizen naar Jamaica, Ecuador en de Galapagos, en zakelijke reizen naar de Amazone en de Noordpool, wordt dit de volgende unieke ervaring dit jaar.