In het nieuws. Failure rate for citizenship test at record high.

Geloof het of niet, ik heb veel grapjes gemaakt over een inburgeringscursus, maar deze bestaat echt in Canada. Niet voor ons Nederlanders. Is ook niet nodig, want het inburgeren gaat snel. Zo noemen we inmiddels een frisdrank een “Pop” en vragen we niet langer naar de restrooms maar naar de washrooms.

Maar er is dus voor bepaalde immigranten een inburgeringstest. En deze test is net een beetje aangepast en vooral zwaarder en strenger gemaakt. Zakte voorheen tussen de 4 en 8% van de deelnemers; nu is het zo’n 30 procent. Leuk zo’n strengere test, maar in de praktijk werkt het niet zo lekker. Want indien je zakt voor de test kan je in beroep gaan bij de rechter, wat iedereen massaal doet. Waardoor het systeem “verstopt” raakt. Dus gaat men de test nu weer versoepelen; je mag dus binnenkort weer pompoenen uit je tuin weren met Halloween. En Kevin hoeft niet langer verplicht mee te zingen met O Canada ‘s ochtends om half negen voor aanvang van de lessen. Maar omdat hij zo mooi zingt (ahem) zal hij toch maar mee blijven doen.

Verjaardagsfeest met slangen

Vandaag, Zondag, heeft Kevin het eerste verjaardagsfeestje waarvoor hij in Canada is uitgenodigd. En wel het verjaardagsfeeste van Matthew B. Niet dat dit vijf-jarig jongetje een crimineel verleden heeft; hij wordt Matthew B. genoemd omdat er ook in zijn klas een Matthew S. zit. De volle achternamen van de kids weten we nog steeds niet.

Maar goed, Matthew B. ontving zijn klasgenoten in het reptilion van Toronto http://www.reptilia.org/  , met pizza en fris om al 11 uur ’s ochtends. Na heel lang veel pizza te hebben gegeten kregen de kids een reptielen presentatie, waarbij ze ook reptielen mochten aaien. Er werd beweerd dat slangen de meest makkelijke huisdieren zijn (Isabelle is nog niet overtuigd) en we mochten ook slangen aaien.  Kevin vond het interessant, maar Aimee vond het een beetje eng. Na de show kregen we een tour door de dierentuin. Spectaculair was een grote slang die net een complete geit op had gegeten, duidelijk zichtbaar door een hele dikke bult. Deze slang zat overigens achter glas, slot en grendel. De kinderen mochten hem vreemd genoeg niet aaien. Ook hadden ze een paar Nijl-krokodillen, die ook van het type XXXL zijn.

Om 1 uur waren we uitgekeken en geaaid. Op de terugweg kwamen we langs het Canadian Air and Space Museum, waar we meteen een kijkje gingen nemen. http://www.casmuseum.org/ . Heel eerlijk gezegd viel dit behoorlijk tegen. Dat kwam ook omdat ik het Amerikaanse Air and Space museum in Washington in gedachten had. Het Canadese museum zou ongeveer in de toiletruimte passen van zijn Amerikaanse soortgenoot.  Maar goed, er stonden een paar vliegtuigen, Kevin en ik hebben  een tijdje in een simulator gezeten (helaas gecrasht bij de landing) en er was een oude RAF piloot, die nog had deelgenomen aan operatie Manna (de voedseldroppingen boven Nederland tijdens de 2^e wereldoorlog, http://nl.wikipedia.org/wiki/Operatie_Manna). Het was daarmee toch een leuk uitje op 15 minuten van ons huis. Want net ten noorden van de megamall Yorksdale ligt nog een klein vliegveldje met dit museum. Ook worden hier de Canadese Bombardier vliegtuigen gebouwd. http://www.bombardier.com/en/aerospace. Het was dus een beetje een mannendaguitje, met pizza, slangen en vliegtuigen. Alleen het bier ontbrak nog. LOL

Winterse temperaturen en nieuwe autos

Het is zaterdag en bij ons is de winter nu echt begonnen. Grappig genoeg op hetzelfde moment als in Nederland, want ik begreep dat ook in Nederland het winterse weer heeft toegeslagen. Het was eigenlijk best vreemd de laatste drie weken. In oktober gingen de temperaturen  rapido naar beneden, maar de laatste drie weken hadden we van alles tussen de 4 en 14 graden.

En nu is het dus rond het vriespunt met een koude wind en een brrrrr gevoelstemperatuur.

We hadden een weekje zonder grote bijzonderheden. Op donderdagochtend haalden we onze auto (of moeten we zeggen bus) op en brachten we onze huurauto weg. Daarmee is eigenlijk wel het laatste van de verhuizing geregeld. Ja, Isabelle moet nog aan haar baan. Het goede nieuws is dat ze niet is afgewezen, het slechte nieuws is dat het ook nog niet echt vlot gaat.

Wij waren niet de enige met een nieuwe auto; ook Kevin kreeg zijn eerste auto. Of eigenlijk had hij die al, maar die kwam niet vooruit. Zoals je op één van de eerste foto’s genomen in Canada kunt zien, vonden we in onze tuin een grote speelgoedauto. Ik keek meteen of ik hem aan de praat kon krijgen. Ik haalde de accu eruit die in verbazingwekkend goede staat was. Ik heb een tijdje gezocht naar een lader, die ik niet kon vinden. Vervolgens heb ik op E-bay voor $15 een oplader besteld die ik deze week binnenkreeg. En jawel, de auto doet het! Kevin is zo trots als een pauw achter het stuur en gaspendaal en Aimée is heel graag zijn passagier. De snelheid is ongeveer onze loopsnelheid, dus we laten hen nu in hun auto naar de speeltuin rijden met ons erachter of ernaast. En na gebruik krijgt de auto nu een droog en veilig plekje in de garage; uiteraard laten we hem niet meer in de tuin wegrotten. Kortom; een hele leuke verrassing voor de kids.

Kevin was de laatste vier dagen erg lief op school. Laten we hopen dat dit zich doorzet. En met Aimée gaat het ook gewoon goed. Is eigenlijk vanaf het begin nooit een probleem geweest. Ze is inmiddels zo goed als zinderlijk overdag (met soms nog een ongelukje). Afgelopen week spraken we ook even de directrice van de creche. Toen zij hoorde dat we de ouders van Aimée waren, zei ze meteen”Yes that girl that enjoys our food so much” waarop wij bevestigend knikten. Ze is zo blij met haar creche, het eten en de kindjes. Papa is minder blij, want Aimée heeft al aangegeven dat ze op de creche graag met Leo slaapt.....

In het nieuws. “Polygamy OK for women, lawyer says”

En we pakken gelijk door met de nieuwe rubriek in het nieuws. Vandaag; polygamie mag voor vrouwen. Met andere woorden; vrouwen mogen meerdere mannen hebben, maar mannen mogen niet meerdere vrouwen hebben. WTF?!?!

In Canada komen een aantal discussie voor op het gebied van polygamie. Met name enkele mormoonse mannen willen nog wel eens een extra vrouwtje erbij houden, maar ook onder moslims en de zogenaamse “’First Nations”(oorspronkelijke bewoners http://en.wikipedia.org/wiki/First_Nations) komt deze wens voor. In alle gevallen zijn het mannen die meerdere vrouwen willen. Iets wat sinds 1890 verboden is in Canada. Welnu zegt een advocaat, die wet is niet helemaal eerlijk, want het verbiedt niet vrouwen om meerdere mannen te hebben. En gaat daarmee in tegen de grondwet.

Uit het artikel blijkt niet duidelijk waar deze advocaat naar toe wil; om het ook voor vrouwen duidelijker te verbieden of om het ook weer toe te staan voor mannen. Voorlopig houden Isabelle en ik het dus maar beperkt tot elkaar.

In het nieuws. “Double Double available by debit”

Een nieuwe rubriek in mijn blog, namelijk korte berichtjes over echt Canadees nieuws. De inspiratie is namelijk op voor mijn vorige rubriekje “Ja maar da’s raar”. We hebben al onze papieren, rijbewijzen en inburgeringscursussen gehaald, dus niets is meer raar. Wij zijn binnen twee maanden getransformeerd naar halve candezen. “Ja maar da’s raar” gaat misschien door, maar dan over Nederland. Want met onze nieuwe Candeese blik is het natuurlijk allemaal erg raar wat er in Nederland gebeurd.

Dus een nieuwe rubriek over het nieuws. Vandaag stond groot in de krant “Double Double available by debit”. Even vertaling;

 “Double Double” = de populairste koffie van de Canedeze keten“Tim Hortons http://www.timhortons.com/ca/en/index.html met meer dan 3000 tentjes in Canada en 500 in de VS. Een soort Starbucks maar dan anders/Canadees. Zoals men in Thailand zou zeggen “It is exactly the same but different”.

“Debit” = pinnen.

 Dus het grote nieuws is; vanaf nu kan je voor je bakje “pleur” bij Tim Hortons pinnen! Wat een feest!

Koffietentjes als Tim Hortons en Starbucks spelen een belangrijke rol in het leven van Canadezen en ook inmiddels van de volledig geintergreerde Isabelle. De meeste Canadezen zie je ’s ochtends op weg naar werk met een cup voor hen uit door de straat lopen. Het lijkt bijna of ze achter de kop koffie aanlopen.

Santa Claus is coming to town

Jawel de kerstman is hier en moet veel respect hebben voor alle canadese kinderen. Vanwege hun geduld om met een koude wind een bijna 3 uur durende optocht  te doorstaan. En voor alle kinderen waarvan de papa’s en mama’s het nodig vonden om op de eerste rij te zitten/staan waardoor ze al drie uur voor het begin van de optocht in de kou stonden te wachten. Geweldig dat ze dat kunnen, ik durf het mijn ongeduldige Lagerweij stuiterballetjes niet aan te doen.

Maar goed, wij besloten dus ook om naar de parade in de stad te gaan en arriveerden ongeveer een half uur voor het begin. En toen bleek dus de optocht mega-groot en lang te zijn; de carnavalsoptocht in Mainz mag nog niet de veters strikken van de Santa optocht in Toronto. Heel veel wagens, heel veel muziek, heel veel mensen. Na 2 uur het aangekeken te hebben hoefden onze kinderen ook niet zo nodig meer Santa te zien (die zit uiteraard in de laatste wagen). Maar gelukkig stonden we in de buurt van ons hotel uit augustus. Isabelle en ik waren tijdens ons eerste gezamelijke bezoek aan Toronto helemaal gek op de Rooftop Lounge (http://tinyurl.com/lag-toronto1) waar ze zoals toen al geblogd de lekkerste friet ter wereld hebben. Vers gesneden, met schil, met een knoflook-aoli sausje en brokjes Feta kaas. Dus wij omhoog om op de 18^e verdieping onder het genot van dure maar de lekkerste friet en uiteraard een drankje naar de binnenkomst van Santa te kijken.

Kevin vroeg al of hij zijn schoentje kon zetten. Waarom ook eigenlijk niet, Santa Claus en Sinterklaas zijn beide eigenlijk dezelfde man. De bisschop van Myra uit Turkije. Niks Noordpool, niks Spanje. Gewoon uit het prachtige en zonnige Turkije.  http://en.wikipedia.org/wiki/Santa_Claus Dus staan de schoentjes bij de schouw te wachten op een Sint of Piet of Kerstman of rendier. Wie weet...

Te koop: Dwergbieslaan 100, Vleuten

Te koop: Dwergbieslaan 100, Vleuten

And what’s your number?

Jawel de eerste pick-up line van Kevin. Of niet, maar het klonk wel grappig. Zo meteen het hele verhaal!

Het is zaterdag, het begin van de kerstperiode in Toronto. Want vandaag werd officieel de lichtjeskerstboom in de stad “aangestoken”. Maar de dag begon eerst zakelijk, want we kochten vandaag onze auto. Een Dodge Grand Caravan, eigenlijk dezelfde auto die we nu al ruim 6 weken rijden (een huurauto). Geen stoere bak, wel een ruime makkelijke gezinsauto.

Tegen de avond gingen we naar het centrum van de stad voor de officiele kick-off ceremonie voor de kerstperiode. Jawel, waar in Nederland sinterklaas er even tussenpiept, gaat men hier al over op de kerst. En morgen komt de kerstman officieel aan, dus moet de stad er wel klaar voorzijn.

Op Dundas/Yonge, zeg maar een beetje het Times Square van Toronto, vonden de festiviteiten plaats. Een show met luchtdansers, fakkels, vuur en vuurwerk. En net tegen 7 uur ’s avonds ging de kerstboom dan echt aan. Vooral Kevin vond alles indrukwekkend. Dat wekte de interesse van een journaliste, want we werden benaderd of we voor de krant op de foto wilden gaan. Tuurlijk, geen probleem. Vervolgens stelde ze enkele vragen aan Kevin. Over wat zijn naam naam was, waarop Kevin regegeerde “Kevin, and what’s your name?’”. En hoe oud hij was. Na geantwoord te hebben vroeg Kevin aan de dame, “and what’s your number?”

We houden de krant in de gaten of we er ook echt inkomen!

En al weer een "gewone" vrijdagmiddag commute naar huis.

Het is weer vrijdagmiddag en mijn vrijmibo heb ik in het vliegtuig terug naar huis. Dit keer kom ik uit Zurich.  Genoeg airmiles gemaakt dus de afgelopen weken; gelukkig zal ik nu twee weken thuis zijn voordat mijn volgende reis gepland staat (Seoul, ook niet dichtbij). En gelukkig kom ik vrijdagmiddag om 16:00 plaatstelijke tijd aan, zodat  ik gewoon vanavond het weekend met vrouw en kids kan inluiden door middel van onze vaste “weekenddansjedisco”.

Afgelopen maandag bleef ik een dagje thuis na de lang reis vanuit Ushuaia. ’S Avonds gingen we een hapje eten in een familierestaurant-keten (Swiss Chalet). Kevin sprak voor het eerst in ons bijzijn Engels tegen de serveerster, dus we waren behoorlijk trotse ouders.

Dinsdag en woensdag waren gewone werkdagen in  Toronto. En woensdagavond vertrok ik naar Zurich, nadat we met het gezin pizza hadden gegeten. Jawel pizza, want één plaatselijke keten hier heeft glutenvrije pizza’s! Het was de tweede pizza die ik at in drie jaar (de eerste glutenvrije pizza was op maat gemaakt door neef Dennis).

Het was dus een kort tripje naar Zurich. Belangrijkste doelstelling was een meeting en onderhandeling met de rusische eigenaren van twee van onze schepen. Dus zij vlogen vanuit St.Petersburg en wij vanuit Toronto; relatief makkelijk voor beide partijen, want geen visa nodig & non-stop vluchten. Onderhandelen met Russen is erg lastig door middel van e-mail en telefoon, vanwege taal en het feit dat er meerdere partijen bij betrokken zijn (een overheidsinstantie, maar ook een commercieel cubje wat er weer tussenzit). Maar ouderwets elkaar ontmoeten, een hapje eten en een glaasje vodka drinken werkt wel effectief. Ik wist mij gelukkig gesteund door Petr, een 65jarige rus, die jarenlang kapitein was op de Kapitan Khlebnikov en nu voor ons werkt op het gebied van schipslogistiek. Een geweldige man, één stuk ervaring en dus perfect om bij de gesprekken te hebben. Ook leuk om sociaal mee te babbelen, want wat heeft die man een verhalen. Ik zou graag nog met hem een tocht maken, want hij schijn elke baai, rots en bij wijze van spreken ijsberg te kennen in Antarctica en de Noord Pool. Het was een succesvolle avond met prima resultaten. En de volgende ochtend hadden we nog een interessante meeting met een mogelijke toekomstige partner.

Na enkele eerste hectische weken ben ik eindelijk bezig met het voorzichtig omzetten van eerste ideeen en de voorbereidingen voor een lange termijn  plan. De eerste weken waren hetisch, omdat ik bij binnenkomst meteen werd geconfronteerd met het uitvallen van één van onze schepen voor het Antarctica seizoen in verband met grote schade geleden in de zomer toen het voor een andere operator voer (dit  schip hebben we alleen in onze winter).  De eerste vier trips moesten we daardoor annuleren en omboeken, maar voor de rest van het seizoen heb ik nu een nieuw schip gehuurd; de Sea Spirit. Een ongekend luxe schip. http://tinyurl.com/Quark1

En zo kan ik nog uren schrijven over mijn nieuwe baan, maar ik zal de lezer niet verder vervelen over schepen en poolreizen. Het mag duidelijk zijn dat ik het enorm naar mijn zin heb. Alleen jammer dat ik vandaag weer de vaste vrijdagmiddagborrel op kantoor (elke week om 4 uur) mis en in mijn eentje moet vrijmibo’en op 10km hoogte boven de Atlantische oceaan. Bijna weer thuis.

Weer Thuis

De laatste zin van mijn vorige blog, “Ik ben bijna thuis”, had ik niet moeten schrijven. Want nog geen half uur later draaide mijn vliegtuig eindeloos rondjes boven een mistig Toronto. Totdat de brandstofmeter een beetje laag stond; toen weken we uit naar het Amerikaanse stadje Bufalo. Dit stadje ligt aan de Amerikaanse zijde van de Niagara watervallen. Na ruim 1,5 uur op Bufalo gewacht te hebben (en weer volgetankt) hervatten we onze vlucht van nog geen 20 minuten verder naar Toronto.

Thuis wachte me uiteraard heel veel knuffels – met name kleine Aimee bleef de rest van de dag aan mij plakken. We maakten een uitstapje naar de speeltuin in ons wijkje.

Op zondag maakten we een uitstapje naar Springridge farm buiten Toronto. http://www.springridgefarm.com Deze boederij zou helemaal al in kerstsfeer zijn. Dat viel een beetje tegen, maar het was net als een paar weken geleden bij Whitemore’s een echte speelboederij, dus helemaal ideaal voor de kids. Diertjes, een doolhof, klim en speel traktoren, een ritje met een traktor, een klimhooiberg. Genoeg vertier!

Filmrecentie; The Losers (2010)

Het leuke van een blog is dat je er alles op kan zetten. verhaaltjes, liedjes, odes (aan Billy), “Ja maar da’s raar” rubrieken, vakantiefoto’s, kooktips en zelfs filmrecenties.

Afgelopen vrijdagavond keek ik in het vliegtuig naar de film “The Losers”.  http://www.the-losers.com  Deze geweldige film krijgt wat mij betreft de oscar voor de slechtste film. Ooit.

Het verhaal; je hebt een soort A-team, maar dan veel  geweldadiger en met hele slechte grappen, een tenenkrommend slecht verhaal, en een totaal ongeloofwaardige top-opper-boef, die een acteerprestatie neerzet waarbij een zesde-klas-lagere-school-musical-scholier zich nog voor kapot zou schamen. O ja en uiteraard is er ook een enorm lekker ding (de enige reden om de film uit te kijken), die ook een beetje een boef is, maar later toch verliefd wordt op de moordenaar van haar vader. Aaaaahhhhhhhhhh zo slecht. Zo slecht dat het toch weer leuk wordt. De grens tussen ergenis en vermaak is soms flinterdun.

Het mooie van dit alles is; alle slechterikken gaan aan het einde dood behalve de top-opper-boef. Jippie, dus er komt vast een tweede deel!! Ik kijk er nu al naar uit.

Vraag is alleen of de titel van de film refereert naar de acteurs, de regiseur, de producent of gewoon het publiek dat hier geld voor moet neerleggen om de film te zien in bios of op DVD. Het is zelfs de electriciteit om het illegaal te downloaden niet waard.

De film “The Losers” werd bijna overtroffen door het welkomstfilmpje van de douane op New York JFK airport. Een filmpje met als inhoud; wat zijn we allemaal blij in Amerika. Heel veel blije gezichtjes, blije kindertjes en uiteraard hééél politiek correct een paar erg blije moslims. Alleen een paar zoenende mannen ontbreken nog. En iedereen maar “welcome welcome”roepen terwijl je 1,5 uur staat te te wachten voor je stempeltje.  Ik ben bijna thuis.

Gewoon een vrijdagmiddag commute naar huis

Het is vrijdagmiddag, dus na de vrijmibo is het tijd om naar huis te reizen. Helaas betekent dat een reisje van een kleine 22 uur. Tja, je moet niet klagen als je net een weekje heb mogen werken in het prachtige Patagonie aan het einde van de wereld.

Afgelopen maandagavond zette het slechte weer door en kregen we een behoorlijke sneeuwstorm. Het weer hier is compleet onvoorspelbaar, want de dagen daarna knapte het snel op naar zonnig, blauwe lucht en ’s middags een lekker temperatuurtje van 16, wat hoog is voor deze omgeving.

De leuke uitstapjes waren echter voorbij. Dinsdag en woensdag werkte ik vanuit ons lokale kantoortje. We hebben hier twee Argentijnen in dienst die op een geweldige manier onze klanten ontvangen en opvangen. Het kantoortje is klein, maar beschikt over alle faciliteiten. En wat heb je tegenwoordig meer nodig dan een snelle internetlijn?

Woensdag liep de Ocean Nova binnen, ons kleinste schip (76 bedden). In tegenstelling tot de Kapitan Khlebnikov, begon de Ocean Nova haar seizoen pas vrijdag, dus waren twee dagen uitgetrokken om het schip te bevoorraden en klaar te maken. Dat lukte prima en donderdagmiddag kon ik ons team aan boord apart nemen voor een sessie. Zeer goede feedback en de interactie werd enorm gewaardeerd. ’S Avonds nam ik het hele team uiteten, waarmee we een plaatselijk restaurantje behoorlijk vulden. Het eten hier is geweldig. De steaks zijn van de buitencategorie en onweerstaanbaar, net zoals een lekkere Malbec om erbij te drinken.

Vrijdagochtend had ik een leuke ervaring, omdat ik een interview gaf voor een Amerikaans TV station (ben de naam al weer vergeten, het was zeker geen CNN ;-) ). Spannend want ik had nog nooit een TV interview gedaan (uitzondering het spontane interview afgelopen juni na mijn poolduik). Bovendien was het in het Engels. Maar goed ik redde me er goed uit, kreeg de complimenten, was een “natural” en we zullen de resultaten wel over een paar weken terug kunnen kijken.

Na nog even een paar uurtjes op kantoor te hebben gewerkt was het tijd om te vertrekken. Het vliegveld ligt direct naast het stadje en is erg klein, dus je staat zo van kantoor in je vliegtuig. En nu dus op weg naar huis. En ja, huis en thuis is Toronto.

Ushuaia – het einde van de wereld

Zo noemen ze het hier maar al te graag; het einde van de wereld. Klopt niet helemaal, want er is nog een stukje Chili ten zuiden van Ushuaia en daarna nog wat eilandjes voordat je bij Antarctica komt. En Antarctica is ook uiteindelijk gewoon een continent; de wereld houdt er niet plotseling op of zo. Of is de aarde dan toch plat?

Ushuaia noemt zich ook graag de meest zuidelijke stad ter wereld. Het is totaal niet te vergelijken met het noordelijkste plaatsje ter wereld, Ny Alesund, wat ik afgelopen juni  nog bezocht. http://spitsbergen-met-sawadee.blogspot.com/2010/06/ny-alesund-het-meest-noordelijke.html Want Ushuaia is een echt een stad met ruim 60.000 inwoners. Er zijn ongetwijffeld plaatsjes die zuidelijker liggen, maar geen stad. De omgeving doet een beetje aan als Noorwegen. Bergen, zee, florden, bossen.

Na een lange reis (3,5 uur naar Miami, overstappen, 9 uur naar Buenos Aires, overstappen, 4 uur naar Ushuaia) kwam ik zaterdag net na het middaguur aan op Falkland Eilanden International Airport (Islas Malvines  Internatioal Airport). Wat? Huh? Falkland eilanden? Die liggen hier een behoorlijk stukje oostelijker en zijn helaas voor de Argentijnen toch echt nog Engels. Nou ja, als je de eilanden dan niet kan hebben, dan noem je het vliegveld in Ushuaia toch gewoon het internationale vliegveld voor de Falkland Eilanden?  “Steek je toch een beetje een kleine middelvinger op naar London”, moet er iemand gedacht hebben.

Het is  ook nog steeds een gevoelig punt hier, want ook langs het gehele gemeentehuis hangt een grote banner met de tekst “De Falklandeilanden zijn van ons”.

Ushuaia is voor ons de uitvalbasis voor onze reizen naar Antarctica. We hadden dit jaar één reis die vertrok uit Nieuw Zeeland, maar dat is dan toch nog ruim 5 dagen varen voordat je bij Antarctica bent. Vanaf Ushuaia is dat slechts maximaal 2 dagen, dus bijna alle vertrekken zijn vanaf hier. Wel moet je hiervoor de Drake Passage oversteken, door ons personeel ook wel de “Shaky Drake”genoemd.

Zaterdagmiddag ging ik eerst inchecken in het hotel, even lekker douchen en vervolgens langs bij ons kantoortje. 

Na het bezoek aan  het kantoor besloot ik mijn vermoeidheid en dufheid er even af te lopen door naar de Martial Gletsjer te wandelen. Deze ligt slechts 7 km buiten Ushuaia. Het is een prachtige wandeling, maar de gletsjer zelf stelt niet veel voor. Na de wandeling heb ik gegeten (ik geloof één van de beste steaks ooit) en ben ik gaan slapen.

Zondag was geen rustdag. Integendeel, ik stond half zes op en om kwart over zes stond ik vrolijk aan de pier te kijken hoe de Kapitan Khlebnikov binnenkwam. Dit is kan je wel zeggen ons vlagschip. Een echte volwaardige ijsbreker uitgerust o.a. met twee helicopters.  Na wat formaliteiten ging ik aan boord om met de bemanning en de passagiers te ontbijten. Terwijl de passagier van boord gingen, maakte ik een tour op het schip. Vervolgen had ik een sessie met het expeditieteam. Ik presenteerde wat over mijzelf en mijn plannen en we discussierden over nieuwe ideeen en uiteraard ook de kleine frustraties die leven tusssen een hoofdkantoor en de mensen op het schip. Het was een nuttige sesie, zeker om de banden met deze kant van mijn team aan te halen. De band werd nog sterker toen we daarna met z’n allen het schip klaarmaakten voor vertek en ik daarbij hielp met de rotklusjes zoals laarzen en jassen klaaarleggen in de cabines. Daarna volgde lunch en zat ik nog bij de voorbereidingssessie voor de volgende expeditie . Om even voor vieren verliet ik het schip, want ik had een afspraak met onze plaatselijke agent. Samen maakten we een rondje langs de hotels die we gebruiken. Hij nodigde me ook uit om aan twee excursies deel te nemen op maandag, mijn enige vrije dag hier.

Maandag was het dus excursiedag. ’S Ochtends maakte ik een uitstapje naar het nationale park Tierra del Vuego, of terwijl Vuurland. Een mooi park, helaas dat het in het begin een beetje regende.  En als je het dan toch over het einde van de wereld hebt; in het park eindigt ook de Pan-American highway, 17848 km vanaf het beginpunt in Alaska. Wellicht nog wat voor de toekomst om deze een keer helemaal af te rijden? ‘S Middags maakte ik een uitstapje door het Beagle kanaal, naar o.a. een eilandje met veel zeeleeuwen.

Mooiste verhaal van de dag; De oospronkelijke bewoners (de Yaghan http://nl.wikipedia.org/wiki/Yahgan ) leefden hier NAAKT. Ik benadruk dit niet vanuit een erotisch perspectief of vanuit een “kijk hen nu in eens in  hun blote ....”. Nee, wat ik zo opvallend vind is combinatie van dit feit met de gemiddelde temperatuur hier (10 graden in de zomer en 0 graden in de winter). Ik bedoel maar, niet de ideale temperatuur om de nudist uit te hangen. Daarom hielden deze mensen 24 uur per dag en overal (thuis, maar ook in de jacht-kano’s) een vuur aan. En toen hier de Spanjaarden kwamen en al deze vuren zagen, gaven ze het de naam “Tierra del Fuego”, oftewel Vuurland.

Het wordt nog mooier; behalve vuur was ook vet belangrijk om naakt in deze omgeving te overleven. Dus jaagden de mannen op zeehonden, voorgeroeid door, jawel, hun vrouw. Die hadden dus niet te klagen over de kou, die roeiden zich wel warm. Als beloning mochten de vrouwen dan in het ijskoude water duiken; ook het opduiken van schelpdieren behoorde tot hun taak.  Tja, de tijden zijn veranderd......

Week vijf

De eerste mijlpalen zijn gezet! Afgelopen zondag (Halloween) waren we vier weken hier, vervolgens afgelopen woensdag extact een maand. En nu ben ik voor het eerst een week weg van mijn nieuwe huis. Het is raar (raar maar waar) hoe snel je jezelf aanpast. Het oude leven in Nederland lijkt eeuwen geleden. En ik kijk er nu al weer naar uit om thuis te komen. Dus gewoon In Toronto, want dat is thuis. Ik heb het echt prima naar mijn zin hier.

Wat hebben we in de eerste maand bereikt?

Het belangrijkste is dat de kinderen hun draai hebben gevonden. Aimée gaat graag naar de creche en Kevin gaat graag naar school. Zijn aanpassingsproblemen zijn voorbij. Hij vraagt nu zelfs regelmatig of hij alsjeblieft met z’n klasgenootjes naar de naschoolse opvang mag, terwijl Isabelle en twee oma’s gewoon thuis zaten!

Ik heb het ook op het werk goed naar mijn zin. Ik begin al aardig mee te praten in de wereld van de scheepvaart. Weet nu eindelijk wat het verschil tussen stuurboord en bakboord is.

We hebben de papierwinkel succesvol afgerond, want Isabelle haalde deze week ook haar rijbewijs! Ze maakte één grappige fout; ze bleef netjes wachten voor het rode stoplicht toen ze rechtsaf moest, terwijl het hier juist de bedoeling is dat je doorrijdt. Het werd haar gelukkig vergeven.

We hebben onze spullen over. We hebben zeker nog wat uit te zoeken, met name schuur / garage / kelder troep en we kunnen soms iets niet vinden, maar het grootste gedeelte van het huis is aan kant en netjes georganiseerd.

Wat moet er nog gebeuren? Isabelle is druk bezig met solliciteren. Ze heeft volgende week twee introductiegesprekken (nog niet voor een specifieke functie). En we moeten nog aan de auto;  we hebben nog steeds onze huurauto. Ik zelf ga vaak met het openbaar vervoer en ren de 7 km terug.

Deze week ging ook ons eerste bezoek (de Oma’s) naar huis. Isabelle en ik maakten nog even gebruik van hun aanwezigheid door Woensdag uit eten te gaan en vervolgens een jazz-club te bezoeken, waar één van mijn teamleden een optreden gaf. Als ik de muziekkritieken zo mag horen en het feit dat haar CD goed schijnt te verkopen in Japan, denk ik dat ik alvast op zoek moet gaan naar een opvolger.

Ja maar da’s raar – deel 4

Ja hoor daaar zijn we weer, het is weer allemaal raar maar waar in Canada. Deel vier;

We hebben het al over Pharmacies gehad, die een bijzonder uitgebreid assortiment hebben.  Een andere bijzondere winkelketen i s ”Canadian Tire”.  Het zit een beetje in de naam; het is een soort Kwik-fit, je kan je banden laten verwisselen. Maar het wordt gecombineerd met een Halfords-achtig assortiment.  Kan, klinkt logisch. Maar dan slaat het door met een half Gamma assortiment, half Blokker en zelfs een sportafdeling.

Dus je gaat naar Canadian Tire om schroeven te kopen. Maar ze hebben hier geen standaard kruiskopjes of platte kopjes (ja die met een gleuf), maar vierkantjes. In de schroef.

Als in een echte Amerikaanse film worden folders en huis-aan-huis bladen door de bezorger met een ervaren worp vanaf de straat voor je deur gegooid. Vraagje; waar plakken we onze Nee Nee sticker? Wie heeft een goed idee?

De meeste betalingen gaan hier nog ouderwets met een cheque of anders waarbij je langs je bank moet. Automatische afschrijvingen of zelf via internet geld overmaken wordt nauwelijks gebruikt. Het makkelijkste alternatief is een creditcard;  deze worden overal geaccepteerd; in alle winkels, bij de douane voor invoerrechten en werkvisa of zelf op Aimée’s creche om de maandelijkse kosten in rekening te brengen.

Ook raar. Je kan in winkels uiteraard pinnen. Vreemd is dat er meetal geen enkele afscherming rond de pinautomaat zit. Iedereen kan vrolijk meekijken wat je pincode is.

Al genoemd toen ik naar New York vloog; raar is dat je in Toronto al door de Amerikaanse douane moet gaan. Nog vreemder is dat als je via Amerika vliegt (bijvoorbeeld nu vlieg ik Toronto-Miami-Buenos Aires) je dus ook op Toronto door de Amerikaanse douane moet, ondanks dat ik alleen maar overstap tussen twee internationale vluchten.

Als ik vervolgens terugkeer naar Canada, zetten ze bij de Canadese douane toch weer een stempel in mijn paspoort ondanks mijn visum. Dit wordt waarschijnlijk mijn eerste paspoort dat ik moet verlengen omdat het is volgestempeld, niet omdat het verloopt.

Raar is dat ik dit berichtje zit te tikken op de allereerste (en zonder enige twijfel voorste) rij van het vliegtuig, in stoel 3F. Wat is er met rij 1 en 2 gebeurd?

Trick or Treat!

Het is zondag 31 oktober, Halloween! En volgens sommigen in Toronto het begin van de winter, omdat vanaf Halloween sneeuw zal vallen. En ze hebben nog gelijk ook, want vandaag vielen de eerste sneeuwvlokjes naar beneden. Het bleef met 5 graden nog niet liggen, maar toch. We zijn vier weken  hier en de gevoelstemperatuur is per dag met een graad omlaag gegaan.

Zaterdag was uiteraard een lange drukke klusdag, waarbij we bijna alle dozen uitgepakt hebben, alles in elkaar gezet en zeker de huiskamer, keuken, studiekamer en de slaapkamers op orde kregen. Nu de kelder en garage nog....

Vanmiddag besloten we er nog even op uit te gaan. Het was mooi zonnig weer, wel koud. En we moesten uiteraard ook de Oma’s even belonen voor alle assistentie. We maakten een uitstapje naar Black Creek Pioneer Village. http://www.blackcreek.ca/ Dit is een openluchtmuseum dichtbij, waar ze orginele historische gebouwtjes uit de provincie Ontario verzameld hebben en tot een dorpje hebben omgevormd.  Leuke huisjes, mooie omgeving en ook wat leuke activiteiten voor de kids in het teken van Halloween. Pompoenen versieren enzo.

Maar wat is dat eigenlijk Halloween? Om het beter te begrijpen en vanwege de bonuspunten voor de inburgeringcursus toch maar eens gewikied. http://en.wikipedia.org/wiki/Halloween Resultaat: het is een feestdag met zijn wortels  in het christelijke allerheiligen maar waarschijnlijk nog meer in het Keltische Samhain festival.  Hierbij wordt de overgang gevierd van de “lichte helft” van het jaar naar “de donkere helft”. De Kelten geloofden dat tijdens deze overgang, dus op het festival van Samhain, de grens tussen de huidige wereld en het hiernamaals heel dun zou worden. Met het effect dat zowel goede als boze geesten ertussen door zouden glippen.  Dus werden de overgrootouders en goede geesten gevierd door middel van feest en voedsel, en de boze geesten werden verjaagd met kostuums, maskers en vuren.

Hoogtepunt voor de kinderen van Halloween is “trick or treat”, oftewel in kostuums de huizen langs om snoep op te halen. Ook daar hebben we aan meegedaan; wij liepen met Aimee en Kevin mee terwijl de Oma’s hier uitdeelden. Het is leuk om te zien hoeveel moeite mensen doen met dit feest. Wij deden heel basaal mee met een paar pompoenen op de trap. Er waren mensen die pompoenen uitgehold hadden en er een kaarsje in hadden gezet. Zeg maar de standaard. Anderen hadden weer iets meer moeite gedaan en de trap en deur verder aangekleed met spinnenwebben, plaatjes en enge poppen. En uiteraard waren ook mensen met een overtreffende trap; deze hadden hun tuin omgebouwd in een compleet kerkhof, inclusief speciale effecten als rookmachines, fel knipperende stratoscopen en enge geluiden in dolby-suround!