Politiek Intermezzo. Over Cohen en theekranjes in Noord Amerika.

Thee en politiek. In Nederland denken we meteen aan Job Cohen en de PVDA mentaliteit. Als je je niet aanpast komt men thee met je drinken. Als je je leven dan niet verbetert, wordt je op kosten van de gemeenschap in een luxe landhuis gezet.

In Noord Amerika heeft thee en politiek een andere betekenis, want de Tea Party wint aan populariteit.  http://en.wikipedia.org/wiki/Tea_Party_movement  . En dat terwijl dit nog geen eens een echte partij is, maar een afsplitsing van de republikeinen. Een mengeling van zo rechts als PVV, zo conservafief als SGP en zo anti-alles-lekker-veel- boe-roepen als de SP. Gezellige mensen dus voor op de thee. Maar wat heeft dat nu met Toronto te maken? In één woord. Ford. http://www.robfordformayor.ca/ Niet het automerk, maar “onze”  nieuwe burgemeester. Met meerderheid gekozen maar door de rest van de kiezers compleet uitgekotst. En dat niet alleen door zijn opvattingen maar ook de manier waarop hij gewonnen heeft. Zijn grootste tegenstander George Smitherman http://www.georgesmitherman.ca  is namelijk getrouwd met een man. En aangezien er hier in het multi-culturele Toronto culturen en groeperingen zijn die het niet zo hebben met homosexualiteit, is een laster-campagne gericht op deze bevolkingsgroepen zo gedaan. Dus niet op inhoud discusieren, gewoon zeggen dat je grootste tegenstander een homo is. Gewoon omdat het blijkbaar kan.

Het mag duidelijk zijn dat dit een schok geweest is in het overwegend liberaal-linkse Canada. Want de overwegend politieke stroming hier is zeg maar D66. Maar dan niet dat van Pechtold, want die gaat veel te graag een kopje thee drinken met Job.

Ode aan Billy

Al meer dan vijftien jaar trouw aan mijn zij

Jij bewaart alle kennis voor mij.

Elke verhuizing ben je weer een middelpunt

Dankzij de electronica is je assortiment over de jaren wel uitgedund.

Jij was mijn eerste Ikea bouwpakket.

Nooit  gelezen de handleiding, dus verkeerd in elkaar gezet.

Sponsored by http://www.rijm.nu/

De laatste loodjes en zo

De laadste loodjes van de verhuizing. En ja hoor die wegen het zwaarst. Klopt als een bus. Het was een week terug naar de realiteit, na een leuke verjaardag en een geweldig uitstapje naar Niagara Falls. Het begon ook goed; dinsdag werden al onze nieuwe meubels gebracht. Ongeloofelijk, een levertijd van minder dan twee dagen. Verder kwamen mensen kijken die ingehuurd waren door de eigenaar om te zien welke meubels en spullen ze moesten meenemen en opslaan. En dit kwamen ze ook prima doen op woensdag en donderdag. En dus konden vandaag (vrijdag)onze eigen spullen uit Nederland komen. Die kwamen ook, maar de Canadese verhuizers hadden een iets andere interpretatie van “een zorgeloze full service verhuizing”. De spullen werden midden in huis neergezet, inclusief alle losse onderdelen van bedden en kasten en er werd verteld “succes, doei!”. Dat was dus niet onze interpretatie. Helaas moest ik eerst de plaatselijke directeur van het bedrijf door de telefoon trekken voor er wat gebeurde. Maar toen was het kwaad al geschied (het was eind van de middag), dus we zullen komend weekend nog meer mensen over de vloer hebben en in de rotzooi zitten. Eventjes niet blij.

Waren er nog leuke dingen te melden? Jawel, ik had woensdagmiddag een belangrijke strategische presentatie voor een zeer kritisch publiek, namelijk Kevin’s klas. Deze maand hebben ze Noordpool thema week en ik kwam als “special guest” iets vertellen over mijn trip afgelopen juni. Heel leuk, want het was een enorm bijdehand, slim en zeer geinteresseerd klasje. Ze bleven vragen stellen!

Ja maar da’s raar – deel III

In onze populaire rubriek “Ja maar da’s raar” hebben we deze week de volgende eervolle vermeldingen.

Op brood zit geen belasting. Op gebakjes en cakejes wel. Behalve als je er meer dan zes koopt, want dat doe je in principe alleen voor gezinnen. En gezinnen moet je ondersteunen, dus dan is de belasting ook nul. Dus; als je snoept, doe het dan goed in Canada.

Bekende de Nederlandse media de afgelopen maanden eindelijk kleur (de Volkskrant alias Azijnbode “Kabinet Wilders”, Televaag “Het roer gaat om”). In Canada is het nog extremer. In de huidige verkiezing voor burgemeester ondersteunen de kranten hun eigen kandidaten met grote koppen op de voorkant.

De Canadezen hebben een noten –allergie-fobie. Je mag niets waar ook maar een restje van een nootje in kan zitten meenemen in school of creche.

De verwachting is dat gluten-allergie de volgende trend of wellicht fobie gaat worden. Gelukkig voor mij want er zijn heel veel producten beschikbaar. Jammer voor de Canadezen, want de reden voor de populariteit is dat men denkt dat je met glutenvrij zal afvallen. Terwijl ik juist aantoon dat dit laatste absoluut niet het geval is met glutenvrij eten J

In het vorige deel van “ja maar da’s raar” is al gesproken over de vele afvalscheidings- en recyclingbakken die we hier hebben. Raar is dat sommige soorten recyclebaar afval in één bak gaan: zoals papier, glas en plastic flessen.

Allemaal raar maar waar.

Niagara Falls

De foto’s waren er al eerder dan het verhaal; afgelopen zaterdag zijn we naar Niagara Falls geweest. Het was voorlopig de laatste lekkere dag na drie weken prima weer te hebben gehad. De voorspelling vanaf nu is prut met een grote K. En helaas sloeg het weer al aan het einde van de middag om; de terugweg naar onze geparkeerde auto gebeurde in de stromende regen.

Niagara falls ligt officieel op 1,5 uur van ons, maar reken maar 2 uur in verband met drukte en parkeren. Nu was het voor Niagara Falls niet echt druk; het was zelfs de laatste dag van het (hoog)seizoen, want o.a. de tocht met de beroemde Maid of the Mist boot ging voor het laatst.

Even twee vooroordelen wegnemen;

(1)    Verwacht niet dat je de bergen in moet om grote watervallen te zien. Vreemd genoeg bevindt  Niagara Falls zich op een redelijk vlak / enigszins heuvelachtig gebied. De natuur heeft hier opeens een diepe kloof uitgeslepen waar de watervallen in neerkomen.

(2)    Verwacht niet dat je de natuur intrekt. Rondom de watervallen, zowel aan de Canadese als Amerikaanse kant, is een stad gebouwd met een hoog Las Vegas gehalte.

Dat gezegd hebbende, de watervallen zijn super indrukwekkend. De American Falls zijn 260 meter breed en ca 50 meter hoog, en vallen op rotsen. Het zijn ook eigenlijk een paar verschillende watervallen, ze zijn wat ruiger en minder “gepolijst”. De Horeshoe Falls aan de Canadese kant zijn het meest indrukwekkend; 670 meter breed en 50 meter hoog. Eén grote kolkende watermassa die opvallend symetrisch naar beneden stort. Een dik groot gordijn aan water.

Om de watervallen van dichtbij te bekijken kan je een kort tripje met de Maid of The Mist maken.  http://www.maidofthemist.com/en/ Een absolute aanrader en gezien de locatie en gebrek aan alternatieven niet duur ($15, kinderen onder zes gratis. Met gratis blauwe regenjas).  De bootjes gaan door de dikke mist van waterdruppels en regen die de watervallen veroorzaken (een paar seconden zag ik werkelijk niets). En opeens sta je relatief rustig voor de mega-watermassa die naar beneden komt. Had ik het woord indrukwekkend al gebruikt?

Een andere manier om de Horseshoe Falls te verkennen is om in tunnels achter de watervallen te lopen. Journey behind de Falls zoals het heet. http://www.niagaraparks.com/attractions/behind-the-falls.html

Ook gaaf, je kan de waterval bijna aanraken. En ook het lopen door tunnels met het continue gedonder van het water  was toch weer...indrukwekkend.

Kortom een spectaculaire zaterdag. Zondag was een klusjesdag. Wij moesten naar de douane op het vliegveld om weer twee stempels te halen, aangezien de zeevracht is aangekomen. Daarna gingen Isabelle en ik een burohoek kopen en kwamen met een compleet nieuw interieur thuis (buro, banken en salontafel). Je hebt hier zo’n enorme keus, dat je altijd wel slaagt.. We keken met een schuinoog al langer naar een nieuwe bank, omdat onze huidige duidelijk op is. Maar durfden nog niet de knoop door te hakken, omdat de kids niet altijd even goed om gaan met de spullen. Maar volgens mij is ons nieuwe bankstel niet zo besmettelijk. We zullen zien!

Ja maar da’s raar deel II – een rijbewijs special

Laten we het eens hebben over het Canadees rijbewijs. Om kort te zijn; dat bestaat helemaal niet.  Wat wel bestaat is een rijbewijs van elke provincie; in ons geval het rijbewijs van Ontario http://en.wikipedia.org/wiki/Ontario. Zo zijn ook de regels van elke provincie anders; in Ontario mag je voorzichtig rechtsafslaan door rood, in Quebec krijg je hiervoor een stevige boete. 

Het fijne voor ons (dit is cynisch bedoeld) is dat Ontario en Nederland elkaars rijbewijzen niet erkennen. Ontario en Engeland wel en ook nota bene Ontario en Belgie erkennen elkaars rijbewijzen ....maar dus Nederland niet. Wat betekent dat?

·         Wij mogen maximaal 60 dagen hier met ons Nederlands rijbewijs rondrijden.

·         We kunnen geen auto hier kopen of leasen, alleen huren.

Hoe zit het rijbewijssysteem in Ontario in elkaar?

Als je je theorieexamen haalt en je weet het verschil tussen de voorkant en de achterkant van de auto, dan krijg je een zogenaamde G1 licentie. Je mag beperkt rijden onder begeleiding van een volledig gecertificeerd rijder die naast je zit.

Op het moment dat je ook je rem van je gaspendaal weet te onderscheiden en een jaar hebt rondgescheurd, kan je een praktijkexamen aanvragen (de G1 test). Als je dit haalt, heb je een G2 rijbewijs. Wow, je mag nu zelfstandig rijden, maar nog wel met een aantal restricties, o.a. geen druppel alcohol en in het begin met max 1 passagier. Na een jaar mag je je wederom een praktijkexamen aanvragen, namelijk de G2 test. Haal je dit, dan ben je volledig gecertificieerd.

Met een niet erkend buitenlands rijbewijs moet je eerst je theorietoets halen. Haal je die, dan heb je je G1 rijbewijs.  Daarna heb je wel direct de kans om een G2 eindtoets te doen. Haal je dit niet, dan blijf je G1 maar mag je de G1 eindtoets proberen en pas na een jaar weer G2 proberen. Volgt u het nog?

Wij gingen dus afgelopen maandag de theorietoets doen. Ten minste dat was onze planning.  Want bij het provinciehuis keek de mevrouw van de rijbewijzen ons vreemd aan; als julie allebij nu jullie G1 rijbewijs halen, hoe kan je dan samen legaal een auto rijden? Want wat blijkt; bij het aanvragen van je Ontario rijbewijs vervalt je Nederlandse rijbewijs (puur administratief, je mag hem wel houden). En zoals uitgelegd: als we maandag beiden G1 hadden gekregen, dan hadden we een ervaren bijrijder nodig gehad. En die hadden we dan dus niet mee. Volgt u het echt nog? Indien niet, geef niet, het koste ons ook heel veel moeite.

De oplossing was: eerst probeert de één het rijbewijs te halen. Dat was ik dus. Maandag had ik mijn theorie. Niveau: “Wat moet u doen als u links ingehaald wordt” Mogelijke antwoorden;

(a)    Gas bijgeven, want je rijdt blijkbaar te langzaam!

(b)   Naar links uitwijken, want dat kan je niet meer ingehaald worden!

(c)    Toeteren, want het is heel gevaarlijk om in te halen!

(d)   Rechtshouden en de andere auto de kans geven om veilig in te halen

Het juiste antwoord kan je in de reactie onder het blog geven of mailen; onder de goede inzenders verloten we een fles maplesiroop http://en.wikipedia.org/wiki/Maple_syrup\

Goed, ik haalde de test dus zonder fouten en had mijn G1 rijbewijs. Dus kon ik met ervaren rijder Isabelle naast me een auto besturen. Op donderdag had ik meteen mijn G2 eindtest die ik gelukkig ook haalde, want anders had ik voorlopig met mijn G1 aan het handje meegenomen moeten worden.  Het lukte me dus om alle slechte aangeleerde gewoontes van twintig jaar rijden in Europa ruim een half uur te onderdrukken. En vandaag haalde Isabelle uiteraard haar theorie en dus G1; zij zal binnen twee weken afrijden.

Verzekeringsbewijzen, Oma’s en Kevin’s verjaardag.

Dat was kort de samenvatting van deze week.  Behalve voor onze rijtest regelden we maandag ook onze aanvraag hier voor het ziekenfonds. Want in tegenstelling tot Amerika, is hier al lang sprake van een nationale ziektekostenverzekering.

Woensdag kwamen de Oma’s aan uit Nederland. Ze hadden een goede reis achter de rug, maar waren uiteraard wel erg moe.

En donderdag hadden we feest! We begonnen de dag met taart en kado’s. En ’s avonds gingen we eten in het Rainforest Cafe. http://www.rainforestcafe.com/

Een restaurant met een hoog Disney gehalte; een nagebouwd regenwoud, met bewegende apen, watervallen en tot grote schrik van de kinderen elk half uur onweer. En heel veel merchandise. Maar gelukkig ook een toetje met sterretjes die door zingend en klappend personeel op tafel werd geserveerd.

Dank

Iedereen bedankt voor de vele leuke reacties; ook de mailtjes en kaarten die we hebben mogen ontvangen. Speciale dankjes aan trouwe reaguurder Marijke, de Oma's, Opa Bim-Bam, juf Judith, Ben & Jessica, Jaap & Joke, Familie Bergveld, Oma van Teeffelen en Renate & Remco. Ook Kevin en Aimee hebben hun eigen kaartjes bijzonder gewaardeerd!

Eventuele vragen probeer ik te beantwoorden in komende blogs.

Weekendje blauwe luchten

We boften weer enorm. Het was  een uitstekend zonnig weekend. Weliswaar een paar graden kouder dan vorige week, maar nog altijd onweerstaanbaar.

Dus volgden we ongeveer hetzelfde schema als vorige week. Zaterdagochtend was klusochtend. Zaterdagmiddag, na Aimée’s slaapje, bezochten we Casa Loma. http://www.casaloma.org/

Een middeleeuws kasteel wat uiteraard helemaal niet middeleeuws is. Want deze is slechts 100 jaar geleden door een man met veel te veel geld neergezet. Goed, maakt de pret er niet minder om. Het is een prachtig kasteeltje en met name de vele gangetjes en trappetjes, al snel door Kevin omgedoopt in “geheime gangetjes en trappetjes”, maakten het leuk om er doorheen te lopen.

Na het bezoekje aan het kasteel reden we na keuze door Kevin naar de Griekse wijk om Grieks te gaan eten. Goede keuze van Kevin, want het eten was meer dan heerlijk. Tot nu toe heeft overigens nog geen enkel restaurant ons teleurgesteld.

Vandaag zijn we een hele dag weggeweest, namelijk naar Toronto Island. http://www.toronto.ca/parks/island/

Dit ligt slechts 10 minuten varen met de ferry tegenover “downtown” Toronto. Dus krijg je tijdens het varen en vanaf het eiland een mooi uitzicht op de hoge gebouwen van Toronto inclusief CN Tower, die je altijd lijkt te zien.

Toronto Island is een oase van rust en groen, met kleine kreekjes en kanaaltjes.  Het is nu één groot park, hoewel er ook een dorpje is met prachtige oude houten huisjes. Er zijn veel speeltuintjes en mooie klimbomen voor de kids.  Er zijn ook aan de zuidkant mooie stranden; goed om te onthouden voor de zomer!

Het was een prachtig weekend om foto’s te maken. De blauwe luchten lijken wel gephotoshopt, zo mooi.

Ja maar da’s raar!

Wat vinden wij Nederlanders nu raar na twee weken Canada? Overigens zonder een waardeoordeel te willen geven!

·         Hier in de provincie Ontario is de drank-verkoop volledig in handen van de lokale regering en er wordt daarom alleen in overheidswinkels verkocht. Met andere woorden: geen druppel alcohol in supermarkt of andere winkel.

·         In de staatswinkels wordt flink verdiend aan drank: prijzen zijn hoog. Maar kan een collega-marketeer of wat mij betreft een marketing-leek mij uitleggen waarom ze je dan wel airmiles geven bij aankoop van drank? Waarom zou je als staatsmonopolist airmiles willen weggeven?

·         Een Pharmacist (apotheek) heeft een ietsje breder assortiment dan Nederland. Je moet niet raar staan te kijken als je via de kinderschoenen, autobanden, bisonkitten, hondervoer en luiers naar je pillen moet zoeken.

·         Men rijdt graag in een SUV of andere slurpende auto. De huizen zijn niet echt energiezuinig ingericht, maar recyclen kunnen ze hier als de besten. Alles wordt overal gescheiden en we hebben wel vier verschillende bakken in huis. Met een complex ophaalsc hema erbij; elke donderdag staat hier een andere combinatie bakken en zakken aan de straat.

·         Ze hebben hier andere afwijkende papierformaten. Je wordt vreemd aangestaard als je over een “A-four” begint.

·         Onze bekende 2 gaten perforators en ringbandmappen zijn hier standaard 3. Geen map met 2 ringen te vinden, raar genoeg wel perforators om 2 gaten mee in papier te prikken. Snap jij ‘m?  

·         Leuk; eekhoorntjes heb je echt hier overal in de stad. Aimee vindt ze schitterend.

Stuiterbal getemd?

Sinds donderdag is Kevin dus aan de allerlichtste medicijnen tegen ADHD. De bedoeling is om de dosis langzaam te verhogen totdat we het juiste nivo hebben gevonden. Geen idee of we dit ook gaan doen, want we kennen onze stuiterbal nu al soms niet terug (tja, totdat het is uitgewerkt...):

Gisteren kreeg ik op mijn vraag “hoe was het op school” eens niet het standaardantwoord “goed” maar een heel verhaal.

Ik viel pas echt van mijn stoel toen daarna door Kevin de vraag werd gesteld “En hoe was het eigenlijk bij jou op het werk? Was het leuk? Wat heb je gedaan?”

Vandaag bood Kevin aan te schilderen voor Isabelle. Isabelle mocht zelf de kleuren uitzoeken. Aan elke artistieke wens werd voldaan.

Kevin heeft vervolgens een uur (!) geconcentreerd geschilderd waarbij hij netjes binnen de lijntjes bleef en echt iets moois maakte. Het resultaat hangt natuurlijk op een ereplekje aan de muur.

Toen ik hem een compliment gaf, was zijn reactie: “dank je wel, ik vind het fijn dat je dat zegt”.

Een tijdje later nogmaals: “ik ben blij dat jullie vinden dat ik zo mijn best doe hiermee”.

Hij maakte ook een vage opmerking dat hij vandaag “zo rustig in zijn hoofdje” was

Wow!

Dalende temparaturen en big apples

Ja hoor, het is weer vrijdag. Het was een kort werkweekje van maar vier dagen na het Thanksgiving weekend. De tijd lijkt hier snel te gaan, het lijkt alsof we hier al lang zitten. Dat is een positief teken, want dat betekent dat het aanpassen soepeltjes verloopt. Dat heeft een aantal redenen. Het is hier gewoon een “makkelijke”omgeving; een leuke stad met alle faciliteiten. Behulpzame mensen en geen taal-barriere. Daarnaast is het handig dat Isabelle nog niet werkt, met name de kinderen uitstekend kan begeleiden bij hun school/creche. Tenslotte is het heerlijk om zo dicht bij je werk te wonen. Met het openbaar vervoer kost het me 25-40 minuten van deur tot deur. En vandaan heb ik voor het eerst teruggerend. Gewoon omgekleed en rugzak om. Het blijkt uiteindelijk slechts 6,5 kilometer te zijn, maar toch wel een redelijk zwaar “parcours”. Dat komt omdat vanaf het meer naar het Noorden het landschap langzaam omhoog loopt. Dat, plus een paar heuvels als echte kuitenbrekers, maakt het toch wel zwaar. Maar leuk, ik ga het zeker vaker doen.

De week was gevarieerd. Dinsdag had ik voor het eerst ’s avonds iets; een herdenkingsdienst voor één van onze kapiteins die afgelopen augustus plotseling aan kanker is overleden. Ik heb de man helaas nooit mogen kennen, maar was uiteraard wel aanwezig, wat gewaardeerd werd.

Donderdag moest ik voor een meeting naar de Big Apple, New York. Is nog geen 1,5 uur vliegen, dus verrassend dichtbij. Apart is dat je op Toronto airport al door de Amerikaanse doune moet gaan. Goed dat ik hiervoor gewaarschuwd was, want dat duurt uiteraard even.

Met de kids gaat het prima. Aimee had een kleine terugslag omdat ze wat verkouden was. Daarmee was ze wat meer hangerig en huilerig, maar dat zou ze in Nederland ook zijn als ze zich niet lekker zou voelen. Kevin lijkt steeds beter zijn draai te vinden. Sinds vandaag slikt hij op proef medicijnen tegen ADHD. Je kan nog geen conclusies trekken, maar vandaag was voor hem een prima dag, met aan het einde taekwando, wat hij erg leuk vindt. We zijn nog niet geslaagd om een foto te maken in zijn martial arts pakje. Wel in zijn jasje-dasje-uniform.

De kluslijst wordt ook korter. We hebben nu ook een computer thuis (naast mijn laptop), in bruikleen van het werk. Erg handig voor Isabelle als ik op het werk ben met mijn laptop. Isabelle is ook weer begonnen met solliciteren, waarbij de computer uiteraard goed van pas komt.

Belangrijk volgende mijlpaal is de aankomst van onze zeevracht. Deze komt volgende week zaterdag in Toronto aan. Daarna moeten we uiteraard de nodige stempels halen bij de douane. Dus verwacht ik dat binnen 1,5 tot 2 weken onze spullen binnen zijn.

En dan het weer. Het is wat wisselend met prachtige zonnige dagen afgewisseld met regen. Maar die temperatuur.....die is aan het duikelen. Het lijkt wel per dag met één graad omlaag te gaan. Een enorm verschil binnen twee weken. En dat voel je, met name ’s ochtends. De gevreesde winter komt eraan.......

Thanksgiving – thanks for a long & sunny weekend!

We gaan even terug naar vrijdagavond, toen ik het vorige stukje schreef en we lagen uit te puffen op de bank. Toen gaf het weerbericht al aan dat we een geweldig weekend voor de boeg zouden hebben:  blauwe hemel, zonnig, graadje of 20, misschien iets meer.  Dus besloten we de klusagenda voor het weekend uit ons hoofd te zetten, om er eens even goed van te genieten.

Het was een extra lang weekend omdat het vandaag Thanksgiving in Canada was (in de VS hebben ze ook Thanksgiving maar dan op een andere datum). Maar wat is Thanksgiving? Om extra bonuspunten te scoren voor onze inburgeringscursus heb ik het maar even ge-wikied. http://en.wikipedia.org/wiki/Thanksgiving  Er is niets ingewikkelds aan: Thanksgiving is een traditioneel oogstfeest, waarbij je voor de oogst bedankt en dankbaarheid in het algemeen toont en viert. Dat doet men eigenlijk vandaag met een lange maaltijd inclusief kalkoen. Wij hadden een gewoon kippetje op ons bordje liggen, dus dat waren toch weer strafpunten voor de inburgeringscursus.

Zaterdagochtend was het enige klusmoment. Ik was thuis om de luchtvrachtlevering in ontvangst te nemen en uit te pakken. We hebben nu extra kleding, beddegoed en speelgoed. Dus het kamperen in eigen huis is wel een beetje voorbij. Isabelle ging wat boodschapjes doen, met name voor Kevin’s schoolspullen (o.a. zijn uniform opgehaald). De kinderen speelden in het zonnetje in de tuin. We zijn tot nu toe erg blij met het huis en de groene leuke speeltuin. De buurt is mooi en rustig en het huis lijkt overal maar een half uurtje vandaan te liggen: mijn werk, maar ook van de uitstapjes dit weekend.

Na Aimée’s slaapje namen we de metro naar het centrum. Daar deden we nog geen half uur over. Doel was de CN Tower. http://www.cntower.ca Grappig genoeg was ik hier in juni al in geweest, in mijn enige uurtje vrij tijdens twee dagen vergaderen. Het was toen zeer slecht weer en het zicht was belabberd, maar ik dacht toen “Misschien kom ik nooit meer in Toronto terug, dus laat ik het maar doen”. .... Nu kreeg ik dus een herkansing met prachtig mooi weer. Echter klein probleempje; dit idee hadden meer mensen. Na 40 minuten wachten kon ik eindelijk een kaartje kopen: echter kreeg ik te horen dat de wachtrij voor de lift weer ruim 45 minuten zou zijn. En daarna nog 30 minuten... Gedemotiveerd droop ik af....totdat Isabelle een brilliant maar enigszins prijzig idee kreeg: wat als we in het 360 graden restaurant gingen eten? Het kwart over vier en het restaurant zou om half vijf open gaan. Ik ging informeren en ja hoor, er was plek en we konden gratis snel naar boven. Nou ja gratis, het is in de prijs inbegrepen zullen we maar zeggen.  Het resultaat kunnen jullie zien op de foto’s; in 72 minuten draaiden we al etend en drinkend een rondje 350 meter boven Toronto. Lekker eten, goede wijn en voor een luxe restaurant verbazend goed ingesteld op kinderen. Een top-ervaring voor jong en oud.

Zondag was het weer zo’n heerlijke dag. Het was een uitstekende moment om het kadootje van het Sawadee team te verzilveren: een dag toegang voor het hele gezin in Canada’s Wonderland. http://www.canadaswonderland.com Dit is een gigantisch pretpark met heel veel attracties. Niet zo mooi aangekleed en gethematiseerd als Disney, maar wel een geweldige keuze aan plezier. Omdat Halloween eraan zit te komen, deden de kids nog mee aan een speciale speurtocht naar heksen en vampiers. Daaarvan kregen ze snoepjes, valse vampiertandjes, kettingen, een vampierencape en een spinnenring. Een uiteraard hadden we de nodige ritjes in de attracties. Jammer dat we geen oppas hadden, want er zijn een  aantal mega-spectaculaire achtbanen.....

We besloten $60 voor het hele gezin bij te betalen om daarmee een onbepekte seizoenspas voor volgend jaar bij te krijgen. Want ook dit pretpark ligt minder dan 30 minuten van het huis, en heeft in de zomermaanden een waterpark met heel veel glijbanen.

Vandaag, maandag, gingen we in op een tip van collega’s. Pumpkinland bij de Whittamore’s boederij.  http://www.whittamoresfarm.com   Wederom in een goed half uur sta je opeens buiten de stad in de countryside. Daar heeft de boederij het bijzonder goed aangepakt. Je laat klanten hun eigen fruit plukken. Je zet wat speeltoestellen voor kinderen neer. Tijdens het pompoenen-seizoen / halloween breid je dit nog uit tot pompoenenland, inclusief een springkussen, een doolhof in een echt maisveld, een paar balen stro om op te klimmen, een klein kinderboederijtje. En je hebt gegarandeerd een geweldig dagje uit voor alle stadskinderen. Aimee en Kevin waren het hier helemaal mee eens. En Isabelle scoorde nog bonuspunten voor haar inburgeringscursus door twee pompoenen te kopen, die nu sierlijk voor onze deur staan.

Little Miss Sunshine

Het is vrijdagavond en we puffen met een tevreden gevoel uit op de bank. Want het was eigenlijk gewoon een hele succesvolle week. Binnen vijf dagen heeft dit gezin al aardig zijn draai gevonden . Tuurlijk, er moeten nog veel klusjes gebeuren, maar we zijn al een heel eind gekomen.

Grootste ster is Aimée. Ons zonnetje in huis. Maakt niet uit of er stress is, je moe bent of als even iets tegenzit; er is altijd een brede smile en een knuffel van Aimée binnen handbereik. Ze heeft eigenlijk geen enkel moeilijk moment gekend deze week, is altijd vrolijk gebleven. En dan heb je ook geen probleem ermee wanneer je één ochtend (dinsdagochtend) met haar al om half vijf ’s ochtends plaatselijke tijd het comic channel zit te kijken. Ach ja, jetlag en zo.

 Aimee heeft deze week drie ochtenden meegedraaid op de creche, zonder enig probleem. Ook niet blijven plakken ’s ochtends of problemen bij het afscheid nemen. Echt onverstelbaar hoe flexibel ze is. Er is echter één belangrijke trekpleister bij de creche: de lunch. Zoals  in augustus al eens genoemd wordt de lunch gekookt door een goed Italiaans restaurant. Dus is het eerste wat ze antwoord als je haar vraagt hoe de creche was vadaag: “lekker eten!”.

Vandaag zijn we trouwens een hapje gaan eten in een Indiaas restaurant, waarbij Aimee ons verraste toen ze tegen de ober riep “My name is Aimée”.

Ook goed nieuws over Kevin. Sinds hij een ochtend meedraait op school (sinds gisteren)  zit hij ook een stuk beter in zijn vel. Hij heeft school als structuur gewoon nodig. Hij lijkt het ook naar zijn zin te hebben. En hij ziet er gewoon heel stoer uit in zijn sportuniform. Want slechts één dag in de week (woensdag) gaat hij in zijn jasje dasje uniform naar school: twee andere dagen in sportuniform en twee dagen tussen netjes en sportief in: een nette broek maar met polo.

En ik zelf ga sinds woensdag ook gewoon aan het werk. Woensdag brachten Isabelle en de kids mij weg met de auto. Dat viel reuze mee; slechts 30 minuten in de spits. Gisteren en vandaag ging ik met de metro/tram. Ook slechts 35-40 minuten. Ik begin ook redelijk goed mijn draai te vinden in de nieuwe wereld van schepen. Erg interessant.

Isabelle is voorlopig de huisvrouw, maar zal de komende weken, wanneer de kids meer naar school en creche gaan, tijd gaan investeren in solliciteren. Tot die tijd doet ze veel klusjes, veel boodschappen en is ze uiteraard druk met het wegbrengen en ophalen van de kinderen.

Zoals ik heb genoemd  zijn er deze week weer veel stappen gemaakt. Het begon uiteraard zondagmiddag met het verkijgen van de nodige permits voor Isabelle en de kids. Isabelle heeft inderdaad een werk-permit zonder enige beperkingen. Maandag was uitpak- en inrichtingsdag. Dinsdag kennismakingsdag op creche en school. Er werden door de verhuurder nog wat klusjes aan het huis gedaan. Sinds gisteren hebben we eindelijk telefoon en internet (was toch een hele bevalling). Gisteravond ging ik nog naar de douane op het vliegveld om de papieren voor onze luchtvracht af te laten stempelen. Als het goed is wordt dit morgen afgeleverd. Dan hebben we dus de beschikking over meer kleding, speelgoed en beddegoed. Vandaag hebben we Isabelle bij laten schrijven op de bankrekening en creditcard die ik al afgesloten had. Isabelle heeft nog haar sofinummer opgehaald. Etc etc. We zijn al een heel eind! Met de nodige morele steun van little miss sunshine!

De eerste dag – kamperen in eigen huis.

Na aankomst op zondag werden de kinderen al snel met een tussenstop in bad naar bed gevoerd. En ruimden Isabelle en ik 3 grote koffers, 2 kleine koffers en 10 dozen, die ik bij Quark verzameld had, in.

Vandaag – de eerste echte hele dag – begonnen we goed. Kevin kwam namelijk iets over zessen plaatselijke tijd en Aimée sliep uit tot half zeven. Dat is voor jonge kids met een jetlag uitstekend. Afgelopen April in Florida zal ik om half vier ’s ochtends met twee super-wakkere kinderen achter de tv cartoons te kijken.

Vandaag was een rustige opstartdag, met veel klussen in en om het huis en de nodige eerste boodschappen. De man van de TV kwam langs met matig succes; we hebben nu wel HD televisie ontvangst met veel kanalen maar geen HD TV apparaat, dus kunnen we niets ontvangen. Het bezoekje van de telefoon/internetman was helemaal lachwekkend. Hij kreeg geen contact; vervolgens ging hij tot onze verbazing in onze tuin rondneuzen. Waar hij tot nog meer verbazing een lang telefoondraad los vond liggend – ergens afgeknapt. Daar moet dus morgen zwaarder materieel aan de pas komen om ons aan te sluiten op de rest van de wereld.

Het is kamperen in eigen huis, want onze luchtvracht is er nog niet (laat staan onze zeevracht). Dus het is voor mij en Isabelle sinds lange tijd weer eens slapen in een slaapzak. Maar het is allemaal goed te doen en dankzij het huis zijn we van de meeste gemakken voorzien.

En de kids? Gaat prima. Met Aimée zelfs verbazingwekkend goed. Ze was heel blij in onze tuin en met het speelrek. En ze lijkt uit te kijken naar de eerste kennismaking met de nieuwe creche morgen. Met Kevin is het was lastiger. Hij was in niet zo´n goede bui, erg mopperend en uiteraard stuiterend. Toen ik echter in de schuur een megagrote speelgoedauto vond kwam hij echter ook snel naar buiten. Het is zo´n ding met een echte accu om te kunnen rijden. Uiteraard doet dit het niet meer (de auto zat onder ca 10cm stof). Wie weet kan ik hem ooit aan de praat krijgen. Leukste mopperende opmerking van Kevin vandaag ´Ik ga nooit Engels leren, echt never´  ... dat gaat dus wel lukken! J

Op weg

Het is 3 oktober, jawel de grote dag, en we zijn op weg naar Toronto. Ik schrijf dit berichtje in het vliegtuig en zal het later op ons blog zetten. En daarna zal ik proberen minimaal wekelijks te bloggen.

Kevin zit lekker tekenfilmpjes te kijken. En Aimee zit met Isabelle te spelen en gaat hopelijk zo slapen. Fingers crossed. Alles gaat tot nu toe prima. Op het vliegveld ging weliswaar bij de veiligheidscontrole het alarm bij Kevin af, wat een leuke scene gaf, omdat Kevin zich weigerde te fouilleren. We dachten even dat het nodig was om onze ADHD-stuiterbal onder narcose te laten doorlichten, maar uiteindelijk gaf hij toe...

Dus. Het was een hectische maand. Dat was wel te voorspelen met twee jobs, een internationale verhuizing en de nodige bijzaken. Zoals het trekken van twee kiezen onder narcose bij Kevin, omdat hij het weigerde met plaatselijke verdoving te laten doen. Of een aantal bezoekjes aan de kinderpsycholoog waarbij ons vermoeden dat Kevin ADHD heeft bevestigd werd.

Ook was ik twee keer  één week in Toronto. Interessante dagen met genoeg belevenissen. Zo stond ik één keer ’s avonds laat op blote voeten op straat de plaatstelijke brandweer-auto’s en -sirenes van Toronto te bewonderen, nadat het brandalarm was afgegaan in het hotel (en ik uit mijn bed was gesprongen om 14 etages naar beneden te hollen). De andere week vond ik twee dronken mannen voor mijn hoteldeur die vechtend over de grond aan het rollen waren (waarschijnlijk daklozen die waren binnengeslopen).

In Nederland hadden we het dus druk met Kevin. En moest ik de verantwoordelijkheden bij Sawadee afronden en overdragen aan Floris.  Gisteren had ik mijn afscheid van Sawadee, een origineel potje poldersurvivalen in de modder en slootjes rond Kamerik.  Een heerlijk actief (en modderig) afscheid dat werd afgesloten door een BBQ. Het was een geweldig team bij Sawadee, hopelijk ben ik bij Quark weer zo gelukkig met mijn mensen.

Het is nu een raar gevoel. We hebben alles weer afgesloten en achter ons gelaten in Nederland. En we zijn op weg naar ons Canadese avontuur.  Wordt vervolgd!