Eerste Halloween Party

Herfst heeft deze week ook Toronto bereikt. We hadden twee prachtige dagen, waarschijnlijk de laatste relatief warme dagen van het jaar, op maandag en donderdag. Maar de rest was prut… regen, regen, regen. En het ziet er naar uit dat dit weerbeeld volgende week ophoudt, maar dan zakken we gezellig onder de 10 graden grens. Op naar de nul en de eerste sneeuw?

De mooie herfstkleuren zijn  nu ook zo goed als weg. Toronto is bedolven onder een dik bladerendek. Bij elk huis staan een groot aantal volle compostzakken vol met tuinafval, vooral bladeren.

Maar zoals ik al vorige week schreef http://lagerweijtjestoronto.blogspot.ca/2012/10/overbrug-de-seizoenen.html, ieder seizoen heeft zijn voordelen, en de herfst in Canada heeft Halloween.

Halloween, waar komt het eigenlijk vandaan? Waarschijnlijk is het een ontstaan uit een mix van rituelen en religies. Zoals het Romeinse feest Parentalia, oftewel het feest van de doden. En het Keltische Samhain, oftewel het feest van de einde van de zomer, het oogstseizoen en het begin van de “donkere” helft van het jaar. Op Samhaim ging de poort naar de “andere  wereld” open, waardoor doden, geesten en feeën die dag de aarde bezochten. En ten slotte heeft het christelijke Allerheiligen zijn invloed gehad.

De huizen zijn versierd, de kostuums zijn gekocht en op zaterdag was de eerste voorpret met een kinder-halloween party. Op uitnodiging van de ouders van Kathleen gingen we mee naar een familiefeest in een gemeenschapsruimte van hun kerk. Dat het niet zo’n strenge kerk is, wordt al aangegeven door het feit dat Halloween gevierd wordt. Hoogtepunt van het feest was een optreden van een mimespeler. Tot grote vreugde mocht Kevin ook een optreden mee doen op het podium, wat hij uitstekend en stralend deed. Een heel kort filmpje staat op http://www.youtube.com/watch?v=CbODfUhuRsU&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg&index=1&feature=plcp. En toen was helaas tijdens het filmen opeens het geheugen van mijn telefoon vol.

Etentjes en etentjes

Het was een weekje met etentjes, dus slecht voor de lijn. Bij Quark hadden we deze week, net voor de start van ons seizoen, de expeditieleiders op bezoek. Woensdag hadden we een etentje met hen. We gingen naar één van de beste steakhouses, The Keg, die behalve veel redelijk standaard locaties in Toronto ook een vestiging hebben in The Mansion. http://www.kegsteakhouse.com/en/locations/on/toronto/mansion-keg/. Dit is een oud landhuis, want overgebleven is en nu midden in de stad staat. Een prachtig pand, alleen ‘spookt’ het wel volgens het personeel…

Donderdagavond namen we met het gehele team van Quark Expeditions afscheid van onze finance director Edwin, die het zusterbedrijf Zegrahm Expeditions in Seattle gaan leiden. Veel succes Edwin!

En vrijdag gingen Isabelle en ik samen op stap. Eerst een ontspannende massage en vervolgens Thais eten.  Leve de vele Aziatische buurtjes van Toronto!

Griepprik

Maandagochtend hadden we de griepprik met het hele gezin. We deden dit met z’n allen voor het eerst afgelopen jaar en het is uitstekend bevallen; een winter vrijwel zonder gesnotter. Ooit hadden we het ouderwetse idee dat een griepje wel normaal en “Hollands”zou zijn, en dat het beter is om op “natuurlijke” wijze weerstand op te bouwen. Wat onzin is, want de griepprik zorgt ervoor dat je op een natuurlijke wijze weerstand opbouwt (er worden afgezwakte griepvirussen bij je ingebracht), met een klein beetje hulp van de medische wetenschap.

Grootste voordeel; omdat we hier geen beroep kunnen doen op familie (lees met name oma’s) om van de één op de andere dag even bij te springen als er een kind ziek is, is het wel handig om zoveel mogelijk  te voorkomen dat we ziek worden.

Ja maar da’s raar – banken en cheques

Toen we net naar Canada verhuisd waren, schreef ik een aantal stukjes onder de naam “Ja maar da’s raar”; over ervaringen die wij kijken door een Nederlandse bril gezien “apart”vonden.

http://lagerweijtjestoronto.blogspot.ca/2010/10/ja-maar-das-raar.html

http://lagerweijtjestoronto.blogspot.ca/2010/10/ja-maar-das-raar-deel-ii-een-rijbewijs.html

http://lagerweijtjestoronto.blogspot.ca/2010/10/ja-maar-das-raar-deel-iii.html

http://lagerweijtjestoronto.blogspot.ca/2010/11/ja-maar-das-raar-deel-4.html

Ik ga toch even verder op  één van de punten die ik wel heel opvallend vind; het betalingssysteem in dit land is zo ontzettend ouderwets. Ik realiseer me dit elke keer als mijn financieel directeur er een tijdje niet is vanwege vakantie of training; dan mag ik de stapel cheques tekenen. Jawel, dames en heren, cheques. Voor de jonge lezers van dit blog; een cheque is een papiertje van jouw bank dat geld waard is, wat je moet ondertekenen zodat de ontvanger daarmee naar zijn bank kan gaan, om het geld te innen. In Nederland is dit net na tweede wereldoorlog afgeschaft omdat we efficiëntere betalingsmethoden ontwikkelden. Maar hier betalen zelfs bedrijven elkaar nog vrolijk met cheques. En er zal voorlopig geen verandering in komen, want de banken zullen niet graag andere efficiëntere betalingsmethoden ontwikkelen, om daarmee de melkkoe en goudmijn te beschermen; namelijk credit cards. Behalve met rente en jaarlijkse bijdragen, verdienen ze goud aan gemiddeld zo’n 3% commissie over betalingen. En om consumenten maar creditcard verslaafd te houden, krijg je als klant veel incentives, zoals mijlen of zelfs 1% cash back. Nou ja, ik moet niet te veel klagen, want dankzij mijn mijlen op mijn American Express Card ga we in november wel gratis naar Aerosmith. Walk this way!

Tja banken en ik, we zullen nooit fans van elkaar worden. http://lagerweijtjestoronto.blogspot.ca/2012/04/banken-bmo-bank-of-scotland-rabobank-en.html

Kevin z’n zevende verjaardag

Zondag was het al weer Kevin’s derde verjaardag in Canada en de zevende in totaal. Verrassend genoeg sliep onze normaal vroege vogel een beetje uit, tot kwart voor acht, zodat we hem met z’n allen konden feliciteren. Van de hele race vanuit zijn slaapkamer naar de eetkamer, waar de cadeautjes werden uitgepakt, is het volgende filmpje gemaakt. Inclusief de “verloving”met nichtje Roos op het einde van de film… http://www.youtube.com/watch?v=-ZCxWpIvZo0&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg&index=2&feature=plcp. Daarna werd nog een filmpje geschoten van taart & zingen. http://www.youtube.com/watch?v=bnKrzbU3XBY&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg&index=1&feature=plcp

Om kwart voor tien begon Kevin’s feestje in Rinx, een ijshal en evenementencentrum dichtbij ons oude huis http://www.rinxtoronto.com. We gingen hier een potje lasergamen en vervolgens discobowlen. In totaal 10 kindjes uit zijn klas plus Aimee en Kathleen maakten het feest compleet. En het voordeel van goed opgevoede Fieldstonekindjes; ze zijn wel luidruchtig, maar luisteren en gedragen zich perfect. Een heel gezellig kinderfeest dus.

’s Middags brachten we weer thuis door terwijl Isabelle wat boodschappen deed. In het lekkere herfstzonnetje deed ik een eerste poging om de nieuwe buiten-gasbarbeque in elkaar te zetten, wat een enorme klus is. Dus kreeg ik dit niet af, want om zes uur vierden we Kevin z’n verjaardag met het gezin en de oma’s in het lievelingsrestaurant van alle Lagerweitjes; carnivoren walhalla CopaCabana . http://www.dine.to/copacabana.

Laatste dozendag

Zaterdag was een herfstachtige dag. Prima dag dus om naast zwemles en wat boodschappen nog één keer het huis onder handen te nemen. De kelderruimte werd opgeruimd en de laatste dozen werden uitgepakt. In de kelder is een kinderspeelruimte, net zoals in ons oude huis, weer helemaal ingericht tot groot plezier van de kids.

’s Middags gingen Kevin, de Oma’s en ik een fiets uitzoeken voor Kevin z’n verjaardag bij Toys ‘R Us. Uiteraard slaagden we, en ook nog voor een goede aanbieding, omdat de fietsjes tot het zomerspeelgoed behoren en dus werden opgeruimd.

’s Avonds aten we gezellig thuis bij de warmte van een knetterend haardvuurtje. De film van de avond was een bijzondere; vanwege de enorme positieve kritieken uit Nederland had ik me gewaagd aan de Franse film de Intouchables http://www.intouchables.nl. En we werden niet teleurgesteld; wat een geweldige film over een verlamde blanke multimiljonair en zijn zwarte verzorger uit de getto’s van Parijs. De film heeft nu pas de bioscopen in Canada bereikt. Een fantastische film, met veel humor maar ook een prachtig mensenverhaal.

Eind van de week borrel bij Quark Expeditions

Elke vrijdagmiddag rond 5 uur houden we bij Quark een borrel. Niet dat er veel alcohol wordt geschonken; maar een drankje of twee. Want het grote voordeel; bijna iedereen komt met het openbaar vervoer.  En het leuke is dat elke week wel iemand anders voor wat hapjes en aankleding zorgt. Afgelopen week had kapitein Petr (onze 67^e jarige Russische kapitein, jawel ook diegene waarmee ik altijd op reis ga in Rusland) voor een Russische wodkaproeverij gezorgd, terwijl Duitse merchandising manager Angela de hapjes had geregeld. Het is een leuk sociaal einde van meestal een drukke werkweek met ons internationale en diverse team. Een van de mooiste dingen om te observeren is hoe de jonge generatie (de twintigers) aan de lippen hangt van Kapitein Petr, als hij begint te vertellen over varen, schepen, ijsbreken, Antarctica, de Noordpool, Rusland of de koude oorlog.

Overbrug de seizoenen!

In Nederland was ik altijd teleurgesteld wanneer in september de zomer eindigde (tenminste, die keren dat we ook echt zomer hadden).  Hier in Toronto is dat wat anders; na de zomervakantie kan je alweer uitkijken naar een lang Thanksgiving weekend in de prachtig herfstkleuren van dit land. Na Thanksgiving worden de huizen versierd en de verkleedkostuums gekocht voor Halloween, iets waar vooral de kinderen enorm naar uitkijken. En Isabelle, die er ook van houd om het huis aan te kleden. Na Halloween wordt het koud en winter, maar kijk, halverwege November komt de Kerstman al weer aan en wordt overal de vrolijke en uitbundige kerstversiering opgehangen.

Na de feestdagen volgt een lange koude periode. Het gevaar van de “winterblues” ligt op de loer. Maar daar weet de gemiddelde Canadees wel raad mee. Ga erop uit om van de winter te genieten. Voor ons was dat afgelopen jaar en hopelijk ook dit jaar skiën. Maar andere populaire activiteiten zijn; ijsvissen, hondensleeën, sneeuwscooter rijden en toboganing (met een slee of band een helling afglijden) en jawel, zelfs schaatsen. En ben je het dan toch even zat, ga dan net zoals vele Canadezen een weekje naar het Caribische gebied http://lagerweijtjestoronto.blogspot.ca/2011/01/winter-blues-in-punta-cana.html. Niet voor niks is het hoogseizoen voor zon- en strandvakanties hier januari tot en met maart. Precies het laagseizoen in Europa; dus daarom brengt Tui dan vliegtuigen over vanuit Europa om de vloot van Sunwing te versterken.

En jawel, na Pasen gloort er weer hoop en begint het weer langzaam lekker te worden. In mei, tijdens het Victoria-weekend, is het meestal al weer prima weer en kan de zomer beginnen.

Rustig weekendje op Stratford

Heerlijk is het om eindelijk een rustig weekend in ons nieuwe huis te hebben. Uiteraard begon de zaterdag met zwemmen voor de kids. Daarna volgde het enige “moet”-dingetje; we moesten voor één uur bij een kantoortje van Service Ontario zijn om onze adreswijziging door te geven voor de ziektekostenverzekering, rijbewijs en autoregistratie. Uiteraard met lange wachttijd, erg saai maar noodzakelijk en met lieve kindjes. Thuis ging Isabelle op pad om wat boodschapjes te doen voor de aankomende verjaardagen, terwijl de kinderen en ik ons prima vermaakten in huis. Onze eerste indruk was correct; dit is echt een gezellig leefhuis. Omdat het eigenlijk allemaal op één vloer is, op dezelfde hoogte als de tuin, kan je leuk naar alle beestjes en vogeltjes kijken. De open haard kon weer gezellig aan en Kevin zat bijvoorbeeld een lange tijd te puzzelen in het houten erkertje naar de tuin toe.

’s Avonds was het weer filmavond. Na eerder op vrijdag de thriller Seeking Justice met Nicolas Cage gezien te hebben, was het nu weer eens tijd voor goede flauwekul, namelijk The Dictator van Sacha Baron Cohen, jawel die van Borat,  http://www.republicofwadiya.com/. Een flauwe maar toch ook weer hilarische film. Een van de leukste fragmenten kan je zien na de reclame en een saai introotje op http://www.youtube.com/watch?v=MFCEBWkLwqc. Wacht totdat ze in de helikopter zitten!

Zondag begon zoals gewoonlijk met judo. Ook voor mezelf een leuke activiteit, aangezien ik nog steeds met Aimée “vecht”, die wel steeds feller wordt. Na het judo had Aimée haar eerste verjaardagsfeestje van het jaar en deden we nog samen met Kevin een paar boodschapjes, waarbij de kids zich voortreffelijk gedroegen en zich ook nog eens verbazingwekkend goed vermaakten. Thuis werd de sauna uitgeprobeerd, die prima beviel bij jong en oud.

Het was een herfstachtig en nat weekend, maar heerlijk rustig na de hectiek van de afgelopen weken.

Opstarten op Stratford

 Eindelijk hadden we dan een “gewone” week in het nieuwe huis, al hoewel het een korte week was dankzij Thanksgiving. ’s Ochtends rijd ik met het gezin mee tot Yonge street (jawel, de langste straat ter wereld). Van mijn afdroppunt loop ik zo’n twaalf minuten naar het zuiden op Yonge, om de metro te pakken bij Yonge-Eglinton. Dit is het officieuze centrum van Toronto midtown, met een groot winkelcentrum, heel veel winkels, een bioscoop en restaurantjes en barretjes. Hier zitten ook drie van onze favoriete restaurantjes; de ‘vreetschuur’ Mandarin, de beste steaks in The Keg en het Carnivoren Walhalla Copacobana. Vanaf hier is het slechts twee haltes met de metro naar mijn werk. Terug ren ik in principe; een afstand van bijna 6 km. 500 Meter minder dan mijn run naar Coldstream. Een andere mogelijkheid is om de bus achter het huis op Bayview te nemen; deze rijdt naar de metrocentra Lawrence-Yonge en Davisville-Yonge. De laatste is slechts één halte van mijn werk.

Isabelle doet er ’s ochtends zo’n tien minuten langer over om naar Fieldstone te komen. Maar daarmee heeft ze gelukkig nu maar één afdroppunt. Terug kwam ze achter een nieuwe route; in plaats van de 401 verder te rijden (de grootste parkeerplaats van Toronto), neemt ze Gardiner expressway het centrum in (is ’s avonds tegen het verkeer in dus weinig of geen file), om dan via de Don Valley parkway achter ons huis uit te komen. Een stukje langer dan haar route naar Coldstream, maar meestal zonder file.

Donderdagavond hadden weer eens een activiteit op Fieldstone; Pizza-bingo met ouders en kinderen. En georganiseerd o.a. door Isabelle, want die zit nu in de ouderraad. Fieldstone voelt als een ‘familie’ en de opkomst op dit soort activiteiten is daarom groot. De kinderen gaan nog steeds graag naar deze school en zijn ook weer helemaal opgenomen in het uitdagende tempo wat ze aanhouden. Aimee kan inmiddels haar eerste woordjes schrijven en lezen… slechts 5 weken na te zijn begonnen! Ook bij het knutselen en schilderen, op Fieldstone deftig Art genoemd, maken ze verbazingwekkend knappe dingen. En het is ook grappig om ’s avonds van een vierjarig meisje te horen dat ze die dag “Science”heeft gehad. Kevin is inmiddels een uistekend lezer en zijn topografie van Canada is een stuk beter dan die van Isabelle en mij.

Vrijdag eindigende de week met weer eens een vertrouwd filmavondje thuis voor Isabelle en mezelf. Naast de gezellige knetterende vlammetjes van onze open haard.

Zomerjassen; slechte investering in Toronto

Hoeveel zomerjassen heb je zelf? Ik heb er drie. En dan heb ik regenjasjes, vestjes of sweaters niet meegerekend. En in Toronto zijn ze totaal nutteloos. Kastvulling. Overbodig. Een slechte investering. Want in de zomer zelf, vanaf eind mei tot en met begin september, draag je helemaal geen jas. Misschien een vestje op een koele avond, maar niet meer. En nu, ruim vier weken later, is het al weer tijd voor de dunne winterjassen. ’s Ochtends is het net boven het vriespunt en overdag wordt het niet warmer dan een graad op twaalf. Ook het tussenseizoen tussen winter en zomer, eind april en begin mei is kort. Het klimaat heeft hier duidelijke seizoenen met een snelle “switch” tussen een lange zomer en een lange winter.

Wild op Stratford Crescent

Een van de leuke eigenschappen van ons nieuwe buurtje in Toronto is dat we veel meer diertjes om ons heen hebben. Waarschijnlijk komt dit omdat we dichtbij één van de grote groene ravijnen wonen, het Blythwood ravijn. Er zijn hier heel veel eekhoorntjes. Er zitten ook chipmunks, grondeekhoorntjes, in onze tuin. Er zijn wasberen, iets waar Isabelle de eerste week op een vervelende manier is achtergekomen, toen ze een aantal vuilniszakken die niet in de containers pasten aan de straatkant zette. Deze waren de volgende ochtend opengescheurd en helemaal doorzocht. Deze week werden ook de kleine Halloween  versierpompoentjes verscheurd en opgegeten.

Daarnaast zijn er heel veel vogels in onze tuin. In allerlei prachtige kleuren, waaronder Kardinaal vogels. We hebben een vogelvoerhouder van oma Nel voor ons huiskamerraam in de boom opgehangen. Dat geeft een  heel leuk komen en gaan van vogels.

Ik ben benieuwd of we dankzij het Blythwood ravijn nog meer verrasingen voorgeschoteld krijgen. Er zitten in de ravijn ook vossen, soms hertjes en af en toe zelfs een verdwaalde Coyotte...

Sandbanks and Lake on the Mountain Provincial Parks

Zaterdag bezochten we het bekende Sandbanks Provincial Park in het uiterste zuiden van Prince Edward County. Jammer dat het geen warm zonnig weer was, want dit park staat vooral bekend om zijn prachtige zandstranden. Er stond zaterdag een harde wind, wat veel (kite)surfers had gelokt, iets wat wel leuk was om naar te kijken. We reden verder naar het westen van het park, waar het strand plaatsmaakt voor hoge grote zandduinen. Zandduinen zijn altijd leuk, omdat je er lekker vanaf kunt rennen, springen, glijden en rollen! http://www.youtube.com/watch?v=oPsnZYbfhGA&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg&index=1&feature=plcp

Zondag reden we door het plaatsje Picton naar Mountain on the Lake Provincial Park. Dit is heel apart; aan de ene kant van dit parkje kijk je vanaf de 40 meter hoge kliffen over Lake Ontario (Adolphus Reach). Aan de andere kant ligt op dezelfde 40 meter hoogte een prachtig blauw natuurlijk meertje. Er zijn verschillende theorien waarom dit meertje ondanks het hoogteverschil op een natuurlijke wijze gevuld blijft. En het mooie mysterieuze is; men weet het eigenlijk niet welke theorie waar is. Voor de indianen was dit natuurwonder reden genoeg om het als een heilig meer te zien, oftwel een meertje van de goden. Mysterieus of niet, het was prachtig omringt door de Indian Summer herfstkleuren.

We maakten nog een ritje over het Oosterlijke gedeelte van het eiland. We bezochten een wijnboertje, Devil’s Wishbone, een mooi uitzichtspunt (Rutherford Stevens Lookout Conservation Area) en een parkje met kliffen en steentjes-strand (Little Bluff Conservation Area). En mooi ritje door het liefelijke landschap van Prince Edward County in prachtige herfstkleuren.

Thanksgiving weekend in Price Edward County

Vijf maanden geleden, ruim voordat we wisten dat we moesten verhuizen, hadden we al voor het Thanksgiving weekend een huisje gehuurd. Nu kwam dat niet zo goed meer uit, na de drukke verhuizing en al het reizen. We hadden eigenlijk meer behoefte aan een rustig weekendje thuis... hoewel je je kan afvragen of je jezelf makkelijk een rustig weekend thuis kunt opleggen net na een verhuizing. Het voordeel van een weekendje weg is dat we ook weg waren van onze verhuisdozen, schilderijtjes die nog opgehangen moeten worden en andere klusjes die nog op het lijstje staan. Wij moesten in ons vakantiehuisje nu `verplicht` relaxen...

Toen we dit boekten hadden we besloten weer een nieuw gedeelte van Ontario te verkennen, namelijk Prince Edward County. Niet te verwarren met Prince Edward Island en - Province aan de oostkust van Canada. Om het verwarrender te maken; Prince Edward County is net zoals Prince Edward Island ook een eiland... maar dan in Lake Ontario in plaats van de Atlantische oceaan. Om in Prince Edward County te komen rij je de 401 naar het oosten, richting Rice Lake en de Kawartha’s die we al eerder bezochten, maar rij je vervolgens naar het zuiden naar Lake Ontario, in plaats van het noorden met de wildernis van het merendistrict.

Prince Edward County is landelijk, liefelijk. Geen grote bossen, wel veel velden en boerderijtjes, waarvan enkele wijnboeren. En veel oude schattige houten huisjes, kerkjes en andere gebouwtjes. Het ligt mooi op een verhoogd stuk, ca 40 meter boven Lake Ontario, met veel kleine baaitjes en inhammen. Lake Ontario kronkelt als een slang om dit grote eiland heen.

Ons huisje heet “Million Dollar Vista”, vanwege het prachtige uitzicht. http://www.countyholidayhomes.com/Property/Index/5/Million_Dollar_Vista. We zitten hier bovenop de kliffen, 40 meter boven Picton Bay. Behalve uitzicht over de prachtige baaitjes, kijken we ook op de geweldige herfstkleuren van Ontario. Het is weer Indian Summer, misschien wel de mooiste tijd van het jaar van Ontario. Groene bomen worden afgewisseld met fel rode kleuren, orange en geel. In alle variaties. Dit alweer derde Thanksgiving weekend dat we meemaken in Canada, is helaas wat weer betreft het minst. Het is gelukkig niet slecht, maar de temperatuur is zo’n 12 graden. Dat was vorig jaar rond de twintig. Het is dus geen `lekker buitenzitweer` meer.

Zes vluchten met zes luchtvaartmaatschappijen en zes vliegtuigypes

Tja voor de geeks en freaks onder ons; ik had een unieke reis met zes verschillende luchtvaartmaatschappijen en vliegtuigtypes. Vorige week zondagavond vloog ik met een British Airways B747 van Toronto naar London. Dinsdagavond vloog ik met een Aeroflot A320 van London naar Moskou. Woensdagochtend vloog ik met een B737-500 van Nordavia van Moskou naar Murmansk. Donderdagochtend vloog ik met een A319 van Rossiya van Murmansk naar St Petersburg. Helaas, want volgens de planning had het een unieke Rusische Antonov An-148 moeten zijn, maar die stond zeker kapot langs de kant... Vervolgens met een A321 van Lufthansa naar Frankfurt, en door met een B777 van Air Canada naar huis. Ik krijg wel eens de vraag of ik bang ben voor Rusisiche luchtvaartmaatschappijen. Ach, ik ben lang niet zo angstig tijdens deze vluchten als in het traditionele wilde taxiritje van het vliegveld van Murmansk naar de stad...

In Engeland had ik een belangrijke presentatie, want ik mocht het Quark succesverhaal presenteren aan Peter Long, de CEO (allerhoogste baas) van TUI. Dat ging lekker, dus dat gaf echt een kick. Na met mijn baas geborreld te hebben, vloog ik via Moscou naar Murmansk om de partners van Atomflot te ontmoeten, de eigenaren van de nucleaire ijsbreker 50 Years of Victory. En deze meeting vond wederom plaats op de Lenin, de allereerste nucleaire ijsbreker ter wereld, nu een museumstuk. Over Murmansk heb ik de vorige keer uitgebreid geschreven; http://lagerweijtjestoronto.blogspot.ca/2012/06/bezoek-aan-murmansk.html. Het is een beetje een troosteloze stad, maar wel indrukwekkend omdat het zich met 300.000 inwoners ruim boven de poolcirkel bevind. En dat alles mogelijk gemaakt door het kleine laatste staartje van de warme golfstroom.

Met de terugvlucht donderdag naar huis sloot ik een hele drukke periode van reizen, verhuizen, belangrijke presentaties, meetings en etentjes af. De komende weken mag ik weer het normale leven oppakken en gaan genieten van het gezin en ons nieuwe huisje.

Welcome Stratford Crescent!

Zaterdag ging de gestoord drukke week weer verder, want we mochten uitpakken in ons nieuwe huisje aan Straford Crescent. Het huis is compleet anders dan de woning aan Coldstream; ons oude huis was megagroot, ruim, open, vrij nieuw. Maar wellicht ook een beetje karakterloos, misschien zelfs sfeerloos. Ons nieuwe huis is een stuk kleiner, ouder, maar gezelliger. En met leuke extra’s!

Het huis is een oorspronkelijk gelijkvloerse bungalow, waar ze later een stuk (een grote slaapkamer) hebben opgezet. Als je binnenkomt heb je links een vleugel met drie slaapkamers en een badkamer. Hier hebben de kinderen de twee grootste kamers gekregen, die zelfs groter zijn dan hun kamers op Coldstream. Het zijn leuke kamers met een grote wandkast. De kinderen waren er erg blij mee. Helaas zijn onze gasten er sterk op uitgegaan; hadden we op Coldstream een grote gastenslaapkamer plus een bed in de basement, in het nieuwe huis is een klein kamertje overgebleven waar net het grote tweepersoonsbed inpast. Terug bij de ingang heb je rechts een ruime lichte voorkamer, die we voor computers, bureaus en speelhoek gaan gebruiken. Als je bij de ingang rechtdoor gaat kom je in de kleine maar centraal gelegen keuken. Verder rechtdoor heb je de huiskamer, met rechts een zitkuil, waar onze eigen bank prima inpast, voor de grote open haard. Vanuit de keuken rechts heb je de eetkamer, die met een soort balkonnetje open is verbonden met de huiskamer-zitkuil. In de opgebouwde kamer boven slapen wij. De kelder is ooit ingericht als feest-clubhuis. Je hebt daar: een pooltafelkamer, gezellig ingericht als een  bruincafe. Een bar. Een sauna. En net voor de trap naar boven naar de tuin; een zwemmersbar. Want in de tuin ligt het ruime zwembad en een grote tuinhaard. Wij noemen het niet voor niks het party-huis, ook al moet je met dat soort woorden tegenwoordig op social media uitkijken, want voor je het weet krijg je 30.000 man op je housewarming.

Overigens staan er leuke beelden van het huis online; http://m.agentshowing.com/O62KSE

Zaterdag werd een ouderwets zware en lange verhuis/uitpakdag. Tegen zes uur kapten we ermee en schoven we moe maar voldaan aan bij het buffet van de Manderin, Canada’s grootste “vreetschuur” maar met heerlijk eten en heel veel keuze. En erg populair bij de kids, al is het maar vanwege de desserts.

We reden terug naar Stratford Crescent via ons oude huis, waar we de laatste schoonmaakspullen ophaalden en het slot definief achter ons dichttrokken. Weer een fase in ons leven afgesloten!

Zondag was het weer druk, druk, druk, maar niet met uitpakken of verhuizen. ‘ s Ochtends had ik een 5km loop om met het Quark team geld in te zamelen voor de strijd tegen borstkanker. Daarna hadden we judo met ons kids. Vervolgens hadden isabelle en ik een lunch met onze distributiepartner uit Zuid-Afrika en zijn vrouw, in het leuke restaurant in het ROM (Royal Ontario Museum), het grote museum met de geweldige collectie dinosaurus-fossielen. http://www.rom.on.ca/dinos/?gclid=CJPN5srH57ICFUhZ3godyWoAig.

Na de lunch gingen we naar huis om even bij te komen, want om zeven uur stond de taxi weer voor de deur. De gestoorde maand was nog niet over, want ik moest weer op reis.

Afscheid van Coldstream

Zo, we waren weer een tijdje offline. Dit keer alleen met het excuus druk, druk, druk. Want jawel, we zijn maar weer eens verhuisd. We moeten toch wat doen om ons gemiddelde van 1 verhuizing in de twee jaar op peil te houden.... Maar zoals eerder gezegd, we konden dit keer er heel weinig aan doen. De eigenaar van ons huis aan Coldstream kwam terug van een periode wonen en werken in Edmonton, dus we moesten wel plaats maken.

Vorige week Zaterdagmiddag stond het enthousiaste thuisteam me op te wachten op het vliegveld toen ik uit Japan aankwam. Zaterdagavond was er zelfs nog tijd voor een filmavondje voor Isabelle en mezelf.

 

Zondag was de laatste weekenddag op Coldstream. 's Ochtends gingen we uiteraard naar het Judo, waar Aimee grote vooruitgang boekt. Ze is behoorlijk fel in gevecht en kan je al met een flinke kracht op de grond drukken. Zodat je echt kracht en gewicht moet inzetten om los te komen. We namen 's avonds afscheid van het huis in stijl; met een laatste barbeque.

De week begon al erg druk. Maandag en dinsdag had ik mijn baas over uit Seattle voor meetings en reviews, inclusief de nodige etentjes. Woensdag was de enige enigszins normale dag, want donderdag werd er al ingepakt. En vervolgens werd er vrijdag dan ook echt verhuisd; om acht uur 's avonds waren we over en mochten we tussen de verhuisdozen gaan slapen. Dag Coldstream, welkom Stratford Crescent!