Zoet sap

Met temperaturen die rondom het vriespunt schommelen en met meer zon, gaat het sap van de Maple Leaf bomen gedurende korte tijd stromen. En dit wordt, zoals elk jaar, uitgebreid gevierd. De Maple Syrup festivals zij erg populair onder de Canadezen. Dat heeft waarschijnlijk als eerste te maken met het heerlijke zoete sap dat uit de nationale boom van Canada komt. Maple Syrup en diens afgeleiden zijn typische Canadese lekkernijen. Maar ten tweede denk ik dat ook het einde van de winter wordt gevierd. De dagen beginnen merkbaar te lengen (met dank aan de vroege zomertijd), de zon begint sterker te worden en de hele lage temperaturen zijn over. Zo was het zondag een prachtig zonnige dag. De temperatuur was nog rondom het vriespunt, maar je voelt de zon al sterker worden als hij heerlijk op je schijnt.

Aimée had afgelopen week een klasreisje naar het Maple Syrup festival van het Kortright Center for Conservation. http://kortright.org/. En zondag ging ze met mij mee naar het festival van Bruce’s Mill Conservation Area http://maplesyrupfest.com/. Daar leidde ze me rond, en kon ze wat ze afgelopen week geleerd had aan mij doorvertellen. Zoals dat er veertig emmers sap nodig zijn om één emmer siroop te maken. Uiteraard proefden we het zoete sap. En jawel, het puur nature, maar ook dure, sap smaakt zoveel beter dan de kunstmatige “nep”siroop uit de supermarkt.

Back to the future & to the past

Op familie-filmavond zijn we inmiddeld beland bij de “Back to the Future” trilogie. Tot groot plezier van de kinderen (vooral Kevin), want ondanks dat het inmiddels oude films zijn, zijn ze reuzespannend voor kids.

Zaterdag keken we Back to the Future deel II. Erg grappig, want in deze film uit 1989 vindt een gedeelte van het plot plaats op 21 oktober 2015… jawel Kevin’s verjaardag later dit jaar! Als de film gelijk krijgt, betekent dit dat we nog ongeveer zeven maanden hebben om op grote schaal vliegende auto’s uit te vinden. En vliegende skateboards. Grappig; we vinden dat technologische ontwikkelingen hard gaan, maar blijbaar had men vroeger toch nog ambiteuzere ideeen over de toekomst!

We kunnen niet wachten om samen deel 3 te kijken. Deze komt namelijk volgens het eind-shot al in 1990 uit!

Oranje banden

Afgelopen woensdag trainde ik bij karate weer een keertje met zwarte banden mee. Toen ik ook nog eens mijn kata’s goed deed, kreeg ik na afloop van de les de oranje band uitgereikt. Iets wat Isabelle al eerder lukte. Dus nu hebben we twee oranje banden in het gezin. Nederlanders en oranje, altijd goed.

Over oranje banden gesproken; onze Koning en Koningin komen naar Toronto! Ze komen over voor een staatsbezoek van drie dagen, om Canada nogmaals te bedanken voor de bevrijding (60 jaar geleden). Er is in Toronto ook een receptie, waarvoor alle Nederlanders zich kunnen aanmelden via de Nederlandse ambassade https://canada.nlembassy.org/organization/2015-royal-visit/toronto---registration-form-reception-dutch-community-at-state-visit-toronto-may-29.html , we hopen dat we worden ingeloot.

Op 2 mei vindt er ook een groot festival in het centrum van de stad plaats, georganiseerd door Nederlanders voor Canada, onder het motto Dank je wel Canada http://www.thankyoucanada.nl/. Mooie initiatieven, goed dat er nog steeds aandacht aan wordt besteed.

Florida met IT

Ondanks al mijn reizen had ik tot nu toe één TUI kantoor in Noord Amerika nog niet bezocht, ons kantoor in Clearwater bij Tampa in Florida. Daar bevindt zich een aantal centrale diensten als finance en IT, oftewel informatietechnologie. Aangezien ik sinds vorig jaar ook verantwoordelijk ben voor alle E-commerce activiteiten in Noord-Amerika, wilde ik graag met de commerciele E-commerce mannen uit Seattle een bezoek brengen aan de technische experts van IT. Dit zijn voor mij leuke, inspirerende meetings. De eerste reden daarvoor is dat ik mensen ontmoet die veel “slimmer”zijn dan ik, in ieder geval op technisch gebied. Dus het is voor mij enorm leerzaam. Ten tweede; opeens ben ik de oudste. Met mijn 42 jaar ben ik meestal veruit de jongste bij management meetings, maar als het beperkt blijft tot techniek en internet, dan ben ik plotseling weer de oudste. Kortom, veel slim jong talent om me heen. Dan is het uitdagend om een dagje gezamenlijk na te denken over onze toekomstplannen. Dat het gebeurt in een heerlijk Florida-zonnetje, onder de palmbomen, is natuurlijk mooi meegenomen.

Lente en Queen in Toronto

Donderdagavond laat waren we weer terug in Toronto. Waar ons meteen op viel; geen sneeuw meer. Nou ja, in sommige hoeken en zon-vrije stukken liggen nog wat hoopjes, maar over het algemeen is de sneeuw en ijs verdwenen. Deze observatie werd vrijdag meteen gevolgd met een prima zonnige dag tot zeven graden. De lente komt eraan! Dat wil niet zeggen dat de winter helemaal weg is; zondag gaat het bijvoorbeeld weer even vriezen. Maar het gaat de goede kant op!

We pakten het gewone leven wee rop; ik ging vrijdag gewoon weer naar het werk en zaterdag gingen we weer gewoon naar karate. Zaterdagavond hadden we nog een verrassing voor de kinderen en Oma. We gingen namelijk naar een Queen Musical “Don’t stop me now”. Dit is niet hetzelfde als de bekende “We will rock you” musical. “Don’t stop me now” is een kleinschalige productie en vertelt het verhaal van de band zelf. Onze kinderen zijn gek op Queen muziek en zingen luidkeels mee met We Will Rock You en We are the Champions. Dat laatste deden ze ook zaterdag tijdens de musical.

De Musical vond plaats in één van de vele kleine theaters in Toronto, namelijk het Ossington theater http://lowerossingtontheatre.com/ met circa plaats voor 150 man. De producties zijn semi-professioneel; met veel ambiteus theater talent, maar die ongetwijffeld voorlopig nog bijbaantjes nodig hebben om rond te komen. Het is een leuke, kleinschalige en betaalbare manier om jong acteer-talent aan het werk te zien. Eerder gingen we bijvoorbeeld naar Shrek en Dora Musicals naar het eveneens kleinschalige Randloph Theatre http://www.randolphcentreforthearts.com/. Ook “Don’t stop me now” was weer bijzonder vermakelijk met uitstekende zang en een uitblinkende “Freddie”.

Belize Reprise

We bezochten Belize, een midden-Amerikaans land dat kleiner is dan Nederland en minder inwoners heeft dan Luxemburg. Toch is er voldoende te zien te doen… of niet te doen (relaxen). Wij vonden het reizen met de binnenlandse Cessna vluchten van Maya Island Air efficient en comfortabel.

Het snorkelen deze vakantie was van een ongekend hoog niveau – waarschijnlijk biedt Belize de beste snorkel- duik ervaring in het Carribisch gebied. Belize biedt makkelijke toegang tot 300 km van het op één na langste koraalrif ter wereld; in het noorden van het land ligt het op slechts 300 meter van de kust. http://en.wikipedia.org/wiki/Belize_Barrier_Reef . Volgens Wikipedia beschreef Charles Darwin het als "the most remarkable reef in the West Indies". Het water is aangenaam warm. Een absolute aanrader voor duikers en snorkelaars dus.

De tweede reden om dit land te bezoeken zijn de vele Maya ruines. Die heb je ook in Mexico rondom Cancun, maar die zijn veek drukker bezocht. Hier in Belize heb je de indrukwekkende piramides en tempels vrijwel voor jezelf. Je voelt je even “Indiana Jones”.

Wat natuur en wildleven betreft legt Belize het wel af tegen bijvoorbeeld Costa Rica. Daarnaast was het landschap van Costa Rica veel indrukwekkender vanwege de vele vulkanen.

Een nadeel voor Europeanen is de vluchttijd. Je moet vliegen via de VS, of naar Cancun en dan met een klein vluchtje (of zes uur durende bustocht) naar het zuiden. Amerikanen hebben het wat dat aangaat uiteraard veel makkelijker met soms directe vluchten, soms met een overstap in bijvoorbeeld Miami of Houston.

De mensen in Belize zijn vriendelijk; behulpzaam en zeker niet opdringerig. Het eten is eenvoudig maar goed, denk bijvoorbeeld aan lokale vis en ‘rice and beans’.

Al met al biedt Belize genoeg mogelijkheden voor een fijne vakantie, zowel in de binnenlanden als aan de stranden met het schitterende koraalrif voor de deur.

Earthly Heaven en terug naar huis (geschreven 18 maart)

En zo brachten we nog een geweldige dag door op ons eilandparadijs. Het was woensdag nagenoeg windstil, wat de zee helemaal tot rust bracht – daarmee werd het zicht onder water helemaal geweldig. We konden zeg maar “droog snorkelen” op ons balkon; vanaf het balkon konden we tot ver in zee alle vissen zien. Ook leuk is om vanaf het balkon de pelikanen te aanschouwen – als je een harde plons hoort is het niet omdat één van de kinderen een bommetje maakt, maar omdat een pelikaan hard het water in duikt. Die hebben hier met de grote hoeveelheden vis in het water en mangrove bossen aan delen van de rand een prima leven.

’s Ochtends ging ik met Aimée snorkelen aan de buitenkant van het rif. We zagen veel vis en zelfs een kreeft (best wel zeldzaam overdag). Maar vandaag was ‘adelaarsrogdag’. De majestueuze adelaarsrog had ik tot vorig jaar, toen we naar de Galapagos gingen, slechts één keer in het wild gezien. Vandaag zag ik hem drie keer; één keer tijdens het bezoek aan het buitenrif, één keer tijdens snorkelen vanaf het strand bij het binnenrif, en de derde keer zag ik een prachtig exemplaar in het zanderige gedeelte van het strand zelf, dichtbij de waterkant. Toen ik iets later als enige snorkelaar in het water lag, was dit prachtige beest niet echt bang voor mij en ging het gewoon door met eten en rustig zwemmen. Ik had alle tijd om veel fotos en zelfs een filmpje te maken. https://www.youtube.com/watch?v=Uoy_gUFBmec&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg

De laatste dag werd afgesloten met een prachtige zonsondergang en een laatste etentje op het met olie-fakkels verlichte terras, onder een geweldige sterrenhemel.

De volgende ochtend vertrokken we om half negen met het bootje terug naar het vasteland. Gelukkig voor Oma was de zee tot rust gekomen, dus het was een smooth ride. Onderweg stopten we even bij een onbewoond mangroveneilandje wat vol zat met vogels, met name fregatvogels en brown footed boobies. Het leek even op een mini-Galapagos uitstapje.

Terug op het vaste land in het Pelican Beach Resort namen we een laatste milkshake (ze hebben hier de beste milkshakes van Belize, vooral de Toffee Nut is een aanrader), voordat we naar het ernaast gelegen vliegveldje gingen. Hier werden we opgepikt door een Cessna van Maya Island Air, een prima manier van reizen in Belize. Het is snel, comfortabel (prima stoelen) en je slaat de hobbelwegen over!

‘Earthly Heaven’ South Water Caye (geschreven 17 maart)

Ok, neem een paradijselijk Bounty eiland in gedachten en je hebt meteen een redelijk goed beeld van South Water Caye. Dit is een van de mooiste strandbestemming die ik tot nu toe heb bezocht. Het eilandje is klein, heeft veel palmbomen en een lang koraalrif direct voor de deur. Pelican Beach Resort http://www.pelicanbeachbelize.com/general/pelican-beach-south-water-caye-2.html heeft hier een paar cottages op de punt van het eiland. Het is zo klein dat je vanuit bijna elk punt 180 graden zeezicht hebt. We hebben een cottage direct aan het water. Het strandje met ondiep water en een zanderige bodem heet begrijpelijk “het zwembad”.

Een van de leukste activiteiten vond ik nachtsnorkelen, een variant op de nachtduik. Gewapend met onderwaterlichten gingen Kevin en ik net na zonsondergang het huisrif uitchecken. ’s Nachts komen veel dieren tot leven. Zo zagen we kreeften (waaronder één joekel), grote krabben, garnalen, murene-alen, een octopus en veel vissen.

Wat je hier verder kan doen? Relaxen! Naar de pelikanen kijken, die voor je neus de meest indrukwekkende duikvluchten maken, op jacht naar visjes. Kokosnoten drinken en daarna het vruchtvlees eruit opeten. Lezen. Van het ongeloofelijke uitzicht over de zee of andere eilandjes genieten. Kajakken, zwemmen en lekker in het water spelen. Allemaal in water en lucht met een lekkere temperatuur.

Het barretje / restaurantje wordt ‘s avonds verlicht met oliefakkels. Lekker genieten van veelal locaal eten in een ongedwongen sfeer, dankzij het vriendelijke personeel. Zij noemen het hier niet voor niets ‘earthly heaven’.

Actief in de Jungle (geschreven 16 maart)

Maandagochtend reden we naar het nationale park Nochuch Che’em, een enorm groot grottenstelsel. Maar daarvoor gingen we met de kinderen daar ziplinen. Voor het eerst ging Aimée mee. De begin run vond ze heel eng en keek ze even beteuterd, maar dat was snel over. Run nummer vijf ging hoog over de rivier (filmpje https://www.youtube.com/watch?v=EmFw04XG3Hw&feature=youtu.be) en was het mooiste; kort daarna zei Aimée dat dit de leukste activiteit van de vakantie was.

Er volgde nog een tweede activiteit, en die vond ik persoonlijk spectaculairder. We gingen met z’n allen (inclusief Oma) in opgeblazen banden (tubes) met lichtjes op ons hoofd een ondergrondse rivier door. We zagen daardoor de mooiste grotten, ondergrondse watervallen en rotsformaties, relaxed dobberend in onze bandjes. Onze gids was een Maya en vertelde vol trots over het belang van de grotten voor zijn oude volk.

Na de lunch gingen we weer in de richting van de kust. We reden terug via de hoofdstad Belmopan. Jawel, Belize is zo’n land dat op het eerste oog een “onlogische” hoofdstad heeft. Ooit werd de hoofdstad van het veel grotere Belize City naar Belmopan in het binnenland verplaatst, vanwege een aankomende orkaan. Het is daarna nooit meer terugverplaatst.

We gingen vanuit Belmopan op weg naar het zuidelijker aan de kust gelegen Dangriga. Op weg hadden we nog een interessante ervaring (of werden we als toeristen voor de gek gehouden?). Bij een afdaling van een grote heuvel zette de chauffeur zijn versnelling in vrij, nam z’n voeten van het gaspendaal en rem, en raar genoeg rolden we terug bergop. Volgens hem kwam dit door een uniek sterk magnetisch veld op deze heuvel. We zullen het bij terugkomst even nader onderzoeken via internet...

Tegen vier uur kwamen we aan in Dangriga. Een Afrikaans ogend stadje, met een overwegen Creoolse bevolking (Afrikaanse afstammelingen). We werden afgezet in het Pelican Beach Resort. Echter niet om in dit hotel te verblijven, het hotel heeft namelijk ook enkele cabins op een spaarzaam bewoond eilandje voor de kust, genaamd South Water Caye. Helaas voor oma duurde het wilde bootritje erheen 45 minuten, maar daarna kwamen we aan in een  paradijsje...

Relaxen in de jungle; Pook’s Hill (geschreven 15 maart)

Zondag was na twee drukke dagen weer een rustdag. Voor Isabelle en Oma betekende dit lekker lezen en relaxen. De openluchtbar heeft een mooi uitzicht over de jungle. Om de bar zijn verschillende kolibrie-voerders, met heel veel succes. Want de hele dag vliegen de kolibries af en aan, soms zoemend net over je hoofd. Soms vechten ze met elkaar in de lucht over een voerder, en vliegen ze elkaar op topsnelheid achterna. Heel grappig om te zien, je kan er rustig een lange tijd naar kijken. Verder zijn er heel veel vlinders rondom de openluchtbar.

Ik ging met de kinderen en een gids door de jungle tuben, op de plaatselijke Roaring River. Met andere woorden; we liepen gewapend met grote opblaasbanden door de jungle naar een beginpunt, en voeren in een relaxed tempootje met de stroom mee naar een lager gelegen punt, om vandaar weer terug te lopen. Een behoorlijk lange vaartocht; ondanks de veel belovende naam Roaring River stroom het water namelijk niet echt snel, op een paar kleine stroomversnellingen na. Het was een succesvolle activiteit, want na de lunch wilden de kinderen het nog een keer doen. Tijdens deze tocht begon het wel tropisch hard te regenen... nou ja, we werden toch al nat.

Na de tocht hingen we samen met de andere gasten weer in de bar en hadden we met z’n allen avondeten. Omdat het zo kleinschalig is, ken je na verloop van tijd alle gasten en dat schept een leuke band. Vooral de kinderen kletsten de oren van de ene persoon na de andere van hun hoofd...

Macal river & stenen dames (geschreven 14 maart)

Na een heerlijke nacht, omgeven door krekels en andere jungle geluiden (gelukkig hielden de Howler Monkeys zicht stil), hadden we zaterdag de volgende excursie. We gingen ’s ochtends kanovaren op de Macal river bij het plaatsje San Ignacio, gelegen tegen de westgrens met buurland Guatamala. Vanuit het stadje gingen we een stukje stroomopwaarts de jungle in. Het was een mooie rustige tocht, maar het dierleven viel een beetje tegen. We zagen een paar vogels en de gidsen zagen een leguaan, maar wij konden hem dit keer niet onderscheiden uit het dichtje groen. Maar de kinderen hadden een prima ochtend, zeker toen ze bij het keerpunt in het ondiepe water mochten spelen en op de terugweg een stukje met de stroom mochten meezwemmen.

Terug in San Ignacio hadden we lunch in een restaurantje met wifi, prima getimed zodat we even wat berichtjes naar huis konden sturen en Helen konden feliciteren met haar verjaardag.

In de middag gingen we verder naar de grens met Guatamala. We staken de Mapan river over met een klein pontje, wat handmatig door een lier naar de overkant wordt getrokken. Daar kwamen we bij de volgende oude Mayastad genaamd Xunantunich, oftewel stenen dame. De naam is ontstaan nadat dorpelingen bij de ruines een in Maya-klederdracht uitgedoste vrouw zagen, die steeds in het niets verdween.

Ook Xunantunich is niet druk bezocht zodat je de ruines bijna voor jezelf hebt. Ook hier is het beklimmen van de grootste pyramide letterlijk en figuurlijk het hoogtepunt. Wederom een geweldig uitzicht, je kan tot diep Guatamala inkijken. Helaas is het geen ontspannen plaats voor ouders met kleine kinderen, want er zijn geen relingen, en je kan van deze hoogte uiteraard ver naar beneden vallen...

Terug in Pook’s Hill ging Aimée in de keuken helpen met popcorn maken. Na een lekker diner ging ik met een gids en de kids een ‘nacht’wandeling maken. We zagen veel spinnen (helaas geen tarantulas), vleermuizen, mieren en een nachtvogel die in de het gras gedruk lag en die je tot op een meter afstand kon benaderen. De kinderen vinden een nachtelijke junglewalk interessant, spannend en lekker eng tegelijk.

Lamanai, stad van de Mayas (geschreven 13 maart)

We zijn inmiddels in de jungle beland, zonder wifi, dus de komende blogjes zullen vertraagd worden geplaatst.

Vrijdagochtend vlogen we per Cessna van Ambergris Caye terug naar het vasteland. In Belize City werden we opgehaald voor een rit naar het noorden, naar het plaatsje Orange Walk, waar we op een klein bootje stapten. We voeren 24 mijl weer naar het zuiden over de New River naar de oude Maya stad Lamanai. We hadden een uitstekende gids, dus zagen we onderweg veel verschillende vogels, planten, aapjes (spider monkeys) en ook kleine krokodilletjes. Tegen lunchtijd kwamen we aan bij de oude Mayastad. Ooit was dit een een drukke stad met ongeveer 45.000 inwoners, perfect gelegen aan een groot meer.

In de Maya hoogtijden leefden er naar schatting meer dan 1 miljoen mensen in Belize. Nu zijn dat er nog slechts 350.000 en heeft de jungle haar plaats terugveroverd. Ook de stad Lamanai moest uiteindelijk weer uit de jungle vrijgekapt worden. Er zijn enkele spectaculaire tempels in de vorm van pyramides te zien. De hoogste  pyramide kan je belimmen, met een prachtig uitzicht over de jungle. Oma bleeft beneden lekker op een bankje toekijken hoe wij met z’n vieren de pyramide beklommen.

Lamanai is net zo indrukwekkend als de zustersteden die in de buurt van het Mexicaanse Cancun liggen. Daar worden de toeristen in enorme aantallen met bussen aangereden. Hier in Lamanai is het heerlijk rustig omdat het zo afgelegen ligt. In Lamanai leven enkele kolonies brulapen (Howler Monkeys), die elkaar proberen te overtreffen met hun geloei, wat een perfect Indiana Jones sfeertje creert als je de tempels onderzoekt.

Het was daarna een lange reis naar het zuidwesten, diep in het binnenland waar onze eco lodge Pook’s Hill ligt. Een klein resortje midden in de jungle, zonder wifi en mobiele connectie. Het enige waarvoor je hier je smartphones kan gebruiken is om als flashlight te dienen.  Een extra lichtje komt ’s avonds goed van pas om ongeziene gasten zoals grote kakkerlakken te vinden en uit je badkamer te verdrijven.

Hol Chan Marine Reserve & Shark Ray Alley (geschreven 12 maart)

Donderdagochtend gingen Isabelle, de kids en ik snorkelen op het koraalrif. Interessant feitje, Belize heeft het op één na grootste koraalrif ter wereld. Jawel, na het Great Barrier Reef in Australie is dit het langste koraalrif. We gingen met een bootje naar het zuiden van Ambergris Cay, waar het nationale onderwaterpark van Hol Chan ligt. Hol Chan betekent kleine doorgang in de oude Maya taal; er ligt hier een nauw kanaal door het rif. En dat trekt veel groter wild aan.

Het viel Isabelle en mij op hoe goed het snorkelen bij eilanden kan zijn. Na vorig jaar in de Galapagos was dit de tweede vakantie waarin we met de kids gingen snorkelen en we meer moois zagen dan in veel scuba duiken in het verleden. Net van de boot zagen we een grote school vrij grote vissen, waartussen plotseling twee zusterhaaien (nurse sharks) zwommen. Toen we van de boot wegzwommen, zagen we al gauw twee groene schildpadden. En plotseling was daar een fantastische adelaarsrog (eagle ray). Isabelle en Aimée zagen nog een nurse shark direct onder hen door zwemmen. Vervolgens zagen we een grote pijlstaartrog, waar we een stukje achteraan zwommen, en daar botsen we bijna op eargle ray nummer twee. Intussen was ik ook over een paar rotsen gezwommen waartussen een nurse shark lag de rusten. Wauw, wat een schitterende dieren.

In het kanaal was helaas wel veel zeewier, dus gingen we in een halve cirkel over het mooie rif terug naar de boot.

Na een klein stukje varen, stopten we bij een plekje dat Shark en Ray Alley heet (zeg maar het Haaien- en Roggenlaantje). Het is een plek waar de vissers een lange tijd hun vissen schoonmaakten, en de visresten over boord gooiden. Dat vinden sommige dieren in de zee wel prettig, zoals wederom een grote school nurse sharks. We gingen er weer in en konden de school bewonderen, net zoals een paar pijlstaartroggen op de bodem. Toen onze gids ook nog een paar sardientjes in de zee gooide, waren we toeschouwer van een feeding frenzy; we konden heel even de nurse sharks van heel dichtbij aanschouwen. Spectaculair... filmpje! https://www.youtube.com/watch?v=mM2fskKqRQ0&feature=youtu.be

Om half twaalf waren we weer terug in het hotel en genoten we een vroege lunch. De rest van de dag brachten we relaxend aan het zwembad door. We gingen terug het stadje in om te eten, waarna we een zeer populair plaatselijk spel aanschouden, Chicken Drop. Het is een apart soort bingo: Een kip wordt losgelaten in een kleine arena met allemaal nummertjes op grote houten platen op de grond. Als de kip na veel aanmoediging van het publiek uiteindelijk op een nummertje poept, dan wint dat nummer. Onder begeleding van opzwepende caribische muziek gaf dat een vrolijk einde aan de dag.

La Isla Bonita

Last night I dreamt of San Pedro
Just like I'd never gone, I knew the song

De bewoners van Ambergris Caye zijn ervan overtuigd; het “mooie eiland” van dit Madonna nummer gaat over hun eiland en het San Pedro uit het liedje is het plaatselijke hoofdstadje. Daar zit wellicht een kern van waarheid in, want ook Wikipedia noemt dit tot twee keer toe http://en.wikipedia.org/wiki/La_Isla_Bonita. Echter, Madonna heeft het nooit bevestigd. En er is één raar feitje; het Latino geinspeerde nummer van Isla Bonita heeft een titel en teksten in het Spaans, echter Belize is één van de weinige landen in Midden- en Zuid-Amerika die nu juist geen Latijnse of Spaanse invloed heeft gehad; Belize was ooit een Engelse kolonie. Hier verborgen de Engelse piraten zich (en naar verluid ook Nederlandse piraten) op jacht naar Spaanse buit.

Maar Ambergris Caye is inderdaad een plaatje. Helaas zijn de stranden op dit moment (zoals blijkbaar vaak in de maand maart) vervuild met een grote laag aangespoeld zeewier. Er zijn heel wat mensen bezig met zeewier  bijeen harken en afvoeren per kruiwagen, maar het lijkt op vechten tegen de bierkaai. Totdat ze na de lunch hulp kregen uit onverwachte hoek; Kevin en Aimée gingen ze een handje helpen.

Het hoofdstadje San Pedro is gezellig druk en levendig; het is toeristisch maar niet massa-toeristisch. Het vliegveldje, dat midden in het stadje ligt kan gelukkig geen Boeings aa, alleen Cessna’s. En er zijn veel hotelletjes, maar allemaal kleinschalig. Zoals ons hotel The Palms Oceanfront suites, http://www.belizepalms.com/, waar we zoals de naam doet vermoeden, een mooie suite hebben met twee verdiepingen, en met een prachtig uitzicht op zee. De sfeer is relaxed en ongedwongen. Nergens word je lastig gevallen door opdringende verkopers.

Het was, na de reisdag een goede dag om te relaxen. We brachten veel tijd door aan het zwembadje. Aimée en ik gingen nog snorkelen en zagen veel visjes, waaronder een pijlstaartrog. En verder aten we een lekkere lunch en avondeten in enkele van de vele restaurantjes met uitzicht op zee.

La isla bonita, tot zover klopt dat prima.

Tropical the island breeze
All of nature wild and free
This is where I long to be
La isla bonita

Reis naar het land van de hete sausjes

Sinds maandag hebben de kids twee weken March-break vakantie. Een mooie tijd om even de warmte op te zoeken in het zuiden. Onze voorjaarsvakantie gaat dit jaar naar het kleine midden-Amerikaanse land Belize, net onder Mexico. Een reis die wederom is samengesteld in overleg met de vrienden van International Expeditions.

Belize is geen makkelijk te bereiken bestemming, eigenlijk heeft het alleen goede verbindingen met enkele Amerikaanse steden zoals Miami, Atlanta, Houston en Dallas. Dinsdag gingen we er via Houston heen. Op het vliegveld in Toronto, waar je al door de Amerikaanse douane gaat, liepen we tegen een klein probleempje aan. Ik had voor alle reizigers vooraf netjes ESTA aangevraagd (toestemming om naar Amerika te reizen). Behalve voor mezelf, omdat ik een Amerikaans visum en werkvergunning heb. Mis! Regeltjes zijn regeltjes; ik heb inderdaad toestemming om in de VS te werken (iets wat niet makkelijk te verkrijgen is), maar ik heb geen toestemming om naar of via de VS te reizen voor vakantie... Dus werd ik teruggestuurd naar een kiosk in de hal  om nog snel even ESTA aan te vragen. Een kwartiertje later konden we alsnog met z’n allen verder.

Bij de veiligheidscontrole hadden we een ander klein probleempje. Men wilde om onduidelijke reden Aimee’s kleine speelgoedpinguin even goed bekijken. De veiligheidsmeneer zag al meteen dat het niets bijzonders was, maar nam de pinguin even mee naar zijn collega om te laten zien het geen probleem was. Dat werd verkeerd geinterpreteerd door Aimee, die dacht dat haar favoriete knuffeltje werd afgenomen, en dus begon te huilen totdat ze ‘m gelukkig snel terugkreeg.

Maar verder ging alles zonder problemen. Het overstappen in Houston ging makkelijk en ook de douane in Belize ging redelijk vlot. We gingen verder naar ons hotel op het eilandje Ambergris Caye per ‘gemotoriseerde postduif’, een kleine Cessna 208 Caravan. Die had eerst wat technische probleempjes (oeps...) dus hadden we tijd om de winkeltjes op het vliegveld uit te checken. Wat meteen opvalt zijn heel veel verschillende hete sausjes als souveniers. De eerste smaakte prima op plantain chips. Na een kort vluchtje van 20 minuten over de Carraibische zee konden we andere hete sausjes uitproberen in n van de plaatselijke restaurantjes, dit keer met nachos en steak. Ja, ze weten hier hoe je lekker pittig kan eten!

Onze dierentuin is weer open

De dooi en het relatief warme weer heeft ook de dierenwereld in Toronto weer bijzonder actief gemaakt. Klein probleem; er is nog nauwelijks eten te vinden. Dat betekent dat er een enorme aanval plaatsvindt op onze vogelvoerder. Als we willen, kunnen we ze meerdere malen per dag (!) vullen. Overdag zijn de vogels en eekhoorntjes actief – en wordt er zelfs gevochten om de voerder. ’s Avonds krijgen we onze wasbeertjes weer op bezoek. Filmpje! https://www.youtube.com/watch?v=OmwpYsmvq54&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg

Eerste dooi-weekend; laatste winterpret?

Afgelopen vrijdag kwam Oma Dicky aan in Toronto; en ze nam zo te zien het warmere weer uit Europa mee. Zondag werd het voor het eerst in lange tijd boven de nul graden. En ook de vooruitzichten geven een verdere dooi aan. Een mooie gelegenheid om nog een laatste keer winterpret te hebben. Zondag ging ik eerst met de kids schaatsen op het schaatsbaantje in het plaatselijke park. Na de lunch gingen we sleeën, vanaf een goede heuvel bij een lokale school. Ik nam uiteraard weer filmpjes met mijn sportcameraatje. Hier gaat Aimée; https://www.youtube.com/watch?v=b3OSfbSIwhA&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg. En Kevin met een ‘Jackass’-achtige versie https://www.youtube.com/watch?v=c_9wkiuxNk0&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg. Vol op z’n plaat, dat wel. Dat is volgens Kevin blijkbaar awesome! Hmm, volgende keer toch maar een helmpje op! De volgende is er één met Aimée en Kevin https://www.youtube.com/watch?v=KxcMtYqke-Q&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg. En eentje van Kevin van bovenaf de heuvel; https://www.youtube.com/watch?v=_P3uNCDfv2U&feature=youtu.be. En nog eentje van Aimée vanaf de heuvel; https://www.youtube.com/watch?v=SZ6frQd3sBI&feature=youtu.be . Dag winter, hopelijk tot volgend jaar pas weer.

Dallas en Londen

Dit was weer eens een reisweekje, dat maandagavond begon met een bezoekje aan Dallas. Daar had ik de volgende dag een afspraak met de CEO van een groot oorpronkelijk Amerikaans netwerk van reisagenten, die zich op de luxueuze markt richten. Het is één van de leuke kanten van mijn job om inspirerende mensen te ontmoeten die een heldere visie hebben, en daarmee van gedachten te wisselen.

Dallas was de dag ervoor door een koude-front getroffen dat de stad stil legde, maar gelukkig was alles maandag weer redelijk op orde. Wat we de laatste twee jaren zien, is dat de strenge Noord-Amerikaanse winter soms diep het zuiden intrekt, met grote gevolgen, omdat men daar niet op sneeuw en kou ingesteld is. Sommige huizen hebben zelfs geen verwarming. We kunnen veel over de koude-records in Toronto zeggen, maar het feit is dat het leven hier gewoon doorgaat; vliegvelden zelden stil liggen en wegen over het algemeen redelijk begaanbaar blijven. Tja, de gevolgen van climate change… In Noord-Amerika kan je wellicht niet echt van global warming spreken, climate change is een betere bewoording.

Dinsdagavond ging ik van Dallas op weg naar Londen, alwaar ik drie dagen had met heel veel meetings. Over Engels weer gesproken, in London voelde het al heerlijk aan als lente. Vrijdagavond tegen vijf uur zette ik weer koers terug naar Toronto.

Laatste keer skiën

We gaan er even vanuit dat we afgelopen zondag voor dit seizoen voor het laatst geskied hebben, weer bij Skyloft Ski Resort. Dit keer was het perfect ski-weer; het was relatief mild (-4c) met weinig wind en zonnig. We konden dus nog even lekker ‘los gaan’. Het is fantastisch om te zien hoeveel  vooruitgang onze kids dit seizoen hebben geboekt. Aimée gaat nu in principe met elke afdeling met ons mee en is meestal vooraan te vinden. En Kevin deed vandaag samen met mij zijn eerste uitdagende “Black Diamond”afdaling, wat prima ging.  En nog belangrijker, hij vond het gaaf! Dus vervelen we jullie nog één keer met een familie skifilmpje; here we go! https://www.youtube.com/watch?v=rGTz1_cc9oc&feature=youtu.be

Het is mooi geweest; we hebben dit seizoen veel geskied en de kids en mama vinden het ondertussen wel best. Aimée heeft gevraagd of we volgend weekend kunnen schaatsen, ook leuk om te doen.

Volgend weekend krijgen we Oma Dicky op bezoek en de week erop gaat ze met ons mee op vakantie naar de zon. Eens kijken of bij terugkeer in Toronto de lente al een beetje is begonnen.

Star Wars– en Karate papa

Het was even een hyperdruk weekje voor mezelf. Met Isabelle op reis in Engeland moest ik vier bedrijven, twee kinderen en vier huisdierratjes managen. Dat hield me letterlijk van ‘s ochtends vroeg tot diep in de nacht bezig. Daarbij hoorde ook het rijden van de kids van en naar hun karatelessen. Zaterdagmiddag gingen we uiteraard ook naar het familiekarate, nog zonder Isabelle want zij kwam pas om half vier aan.

Kevin doet in het volgende filmpje de Kata Heian Shodan voor; https://www.youtube.com/watch?v=yfvR3serXS0

Aimée doet een aantal bewegingen voor; https://www.youtube.com/watch?v=_rGdeMRraO8

En die ouwe? Die probeert het ook een beetje!

https://www.youtube.com/watch?v=PG7abtYDQ9I&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg

Naast karate stond deze week in het teken van een gedegen Star Wars opvoeding. Zondag tot en met donderdag keken we elke avond één aflevering van de tekenfilmserie Star Wars Rebels. Vrijdag was het hoofdgerecht de hele film “Return of the Jedi”. Een film die zondagochtend door Aimée in z’n geheel werd doorverteld aan Isabelle.