Decew en Niagara Falls

Op vrijdag werd er gewoon gewerkt, maar zaterdag namen we Jeroen mee op een dagje uit. Eerst stopten we na een ritje van 1,5 uur bij één van mijn favoriete plekjes in Ontario; de onbekende maar prachtige Decew Falls. Drie jaar geleden ontdekt met zus Karin. http://lagerweijtjestoronto.blogspot.ca/2011/07/meer-zus-meer-watervallen.html. De wandeling begint bij een prachtige oude watertoren. Daar vandaan daal je met een wandelpad voorzichtig af in een kloof (de shortcuts recht naar beneden vermijden we – en raad ik aan om ze te vermijden, tenzij je een abseiltouw hebt en geen kinderen). Als je de rivier raakt, loop je rustig langs de rivier terug naar de watervallen. Eerst de lower falls, maar ik heb nu ook een route ontdekt naar de nog grotere higher falls. Een uitdagende route met flink wat klimwerk.

Onder de watervallen konden we lekker spetteren; vooral bij de grote waterval ben je onder de indruk van het natuurgeweld. Omdat het ondiep water is, kan je deze volledig benaderen en er zelfs achter klimmen. Filmpje! https://www.youtube.com/watch?v=p27695oda3g&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg

Op de weg terug zwommen we nog even in een zwempoeltje, de enige plek waar het net iets dieper is zodat je kan zwemmen.

Na het bezoek aan de Decew Falls reden we in 25 minuten naar de grotere broers; de Niagara Falls. Altijd indrukwekkend. En daar aten we bij ons favoriete Braziliaanse steakrestaurant Copacobana, die hier ook een restaurant heeft. Het heerlijkste vlees, aangevuld met vrolijke Braziliaanse muziek- en dansshows. Aanrader voor carnivoren, zowel in Toronto als Niagara Falls. Volgens Jeroen een typische "mannendagtent". Hoewel het ook de favoriete plek blijft van het hele gezin.

Blue Jays en Edge Walk

Donderdagochtend vloog ik terug van London naar Toronto. Een kwartiertje achter me vloog Jeroen de Jong van Amsterdam naar Toronto. Hij heeft volgende week een congres in Boston en combineerde dit met een bezoekje aan ons. Ik had een programmaatje in elkaar gezet, wat meteen bij aankomst begon. We reden namelijk naar het Rogers Centre voor een wedstrijd van de Blue Jays die toevallig tegen de Red Sox uit Boston speelden. Het was prachtig weer, dus ze hadden de grote kap van het stadion open gedaan. En we kregen ook nog eens een amusante wedstrijd voorgeschoteld, want Toronto verpletterde de kampioen van vorig jaar met een kansloze 8-0. Boston kwam zelfs nauwelijks aan slag, dankzij uitstekend pitcherwerk. http://www.thestar.com/sports/bluejays/2014/07/24/blue_jays_pitcher_marcus_stroman_nearly_unhittable_in_win_over_red_sox.html

We genoten nog even na, in het zonnetje op het terras tussen het stadion en de CN Tower. Daarna voegde Isabelle zich bij ons voor de grootste avontuurlijke attractie van Toronto; de Edge Walk op de CN Tower. Goed gezekerd wandelen en over de rand hangen, op ruim 360 meter. In het volgende filmpje zie je ons twee activiteiten doen; je tenen over de rand steken en lekker achterover hangen https://www.youtube.com/watch?v=SmaBGWcM5SM&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg. Achteraan zie je Jeroen, naast hem mezelf en daarnaast uiteraard Isabelle.

We sloten de dag af met een etentje bij de beste Thai van Toronto. http://www.mengraithai.com/. We hadden Renee als oppas geregeld, alhoewel het dankzij de jetlags niet laat werd. De kids waren blij haar weer te zien.

Galapagos, the movies

De leukste filmpjes uit de Galapagos hadden we al gepubliceerd; de drie geweldige filmpjes van de zeeleeuwen, die we onder water tegenkwamen. Hierbij volgen nog een keer de links; https://www.youtube.com/watch?v=eP0vHawnC-I&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg https://www.youtube.com/watch?v=1EjUYkeIXX8&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg
https://www.youtube.com/watch?v=LSWILa4mZLg&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg

Maar er is meer. Zoals eentje over Aimee, die wel heel actief “Frozen” kijkt aan boord van de Evolution (toen we in de haven lagen en aan het wachten waren op de andere passagiers) https://www.youtube.com/watch?v=XogIbt0isKw&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg

De volgende dag mocht Aimee samen met Elly ’s avonds de ‘debrief’ doen. https://www.youtube.com/watch?v=meX7Z6g5dgI&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg

Maar dan meer beestjes. In de volgende filmpjes die je een Blue Footed Booby die zijn kuikentje schoonmaakt https://www.youtube.com/watch?v=nWCgY-ZmeK0&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg en https://www.youtube.com/watch?v=kT5hOpBoG-c&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg

Tenslotte zie je in het volgende filmpje een grote landschildpad rustig lunchen https://www.youtube.com/watch?v=QAmTTu6skOk&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg. Zoals bekend zijn deze beesten bedreigd, dus moet er wat aan gedaan worden om hun voortbestaan te verzekeren. De volgende schildpadden zetten zich er in ieder geval voor in https://www.youtube.com/watch?v=1-Tq-u8fb4I&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg. Weten we meteen hoe grote landschildpadden het doen; héééél rustig, waarbij het vrouwtje gewoon door eet!

Frambozentijd bij Whittamore Farm

Het weekend hielden we het bijzonder rustig na een lange en geweldige vakantie. Iedereen is weer blij om in en om het huis te relaxen en te spelen.

Juli is frambozentijd in Ontario en zondag gingen we weer zelf besjes plukken. Op een half uurtje rijden heb je Whittamore’s farm in the Rouge vallei. http://www.whittamoresfarm.com/. Grappig detail; dit was ooit de eerste speelboerderij die we in Canada bezochten, in het Thanksgiving weekend van 2010 http://lagerweijtjestoronto.blogspot.ca/2010/10/thanksgiving-thanks-for-long-sunny.html.

De Rouge Vallei vind ik een bijzonder gebied. Je gaat bij Markham de snelweg af, je rijdt langs de laatste stedelijke bebouwing, vervolgens kom je langs de dierentuin van Toronto, waarna de weg een smal landweggetje wordt. Je duikt naar beneden de vallei in, en bevindt je in enkele minuten in de prachtigste natuur, zo dichtbij de grote miljoenenstad.

De frambozen lijken beter dan ooit. Groot, paars, zoet; heerlijk! We hadden snel twee grote dozen vol en er werd net zo van gesmuld als van een bak chips of snoep. Natuurlijk snoep, niet overdreven zo lekker.

Terug in Toronto

Maandagnacht waren we weer thuis in Toronto. Ik moest in de ochtend weer aan de slag, maar de rest van de familie had gelukkig een rustige week om bij te komen en op te ruimen. Het is lekker weer hier; de lagere temepraturen die we al het hele jaar hebben komen nu goed van pas. Vallen de mussen normaal gesproken rond deze tijd van het dak, nu heb je een gewoon lekkere zomerse temperatuur.

De kinderen gingen deze week ’s middags een paar uur naar sports kamp. Ook probeerden ze een keer karate uit in plaats van judo. En vrijdag kwamen ze met Isabelle naar het kantoor van Quark Expeditions, voor een interview over de Galapagos dat je over een tijdje op Youtube kan vinden.

Over youtube gesproken; filmpjes maken de kids tegenwoordig zelf. Een leuk filmpje (helemaal zelf gemaakt) is het volgende liedje over hun favoriete spelletje Minecraft. https://www.youtube.com/watch?v=odXUlm-HbGc&feature=youtu.be. En in het volgende filmpje neemt Kevin je mee door zijn spelletje. https://www.youtube.com/watch?v=AUEWRHRTfm4&feature=youtu.be

Afscheid van de Galapagos, afscheid van Ecuador (geschreven 12/13 juli)

De gidsen hadden zaterdagochtend nog één verrassing voor ons in petto; we maakten nog een zodiac-ritje van een uurtje door een ondiep mangrove-lagune. Er zitten hier heel veel voedingstoffen in het water, en doordat het zo ondiep is komen de grotere haaien niet naar binnen. Daarom komen hier veel dieren die op het menu van de haaien staan hier slapen, rusten en eten. Denk aan veel schildpadden; we zagen er binnen korte tijd meer dan tien. En aan pijlstaartroggen in alle soorten, maten en kleuren. We zagen de wat ik ‘standaard’ pijlstaartroggen noem, maar ook de prachtige golden rays en spotted eagle rays (die beide zwemmen als manta’s) rustig aan het wateropervlakte zwemmen. En toch zaten er ook hier white tip haaitjes, maar wel kleine (ca een meter lang).

We gingen terug aan boord om te ontbijten en helaas om in te pakken. Om half elf werden we met zodiacs naar het land gebracht. En nog was de Galapagos vol met verrassingen. Heel even kwam er een grote Galapagos haai om ons bootje heen zwemmen; prachtig zichtbaar met zijn karakteristieke haaienvin boven water. Op de stijger lagen weer zeeleeuwen. Je zou er bijna gewend aan raken. Bijna.

Om half één trokken de wieltjes van ons vliegtuig op, terug naar het vaste land. Met vier nieuwe grote Galapagos fans. Klink ik overdreven en emotioneel als ik zeg dat dit de mooiste vakantie ooit was? Isabelle is het in ieder geval met mij eens, en we zijn er vast niet alleen in. Wat natuur betreft is dit werkelijk uniek. De enorme hoeveelheid aan dieren die je ziet, die zich bijna zonder uitzondering niks aantrekken van jouw aanwezigheid. De perfecte harmonie tussen mens en dier. Ze gaan rustig door met hun leven, terwijl je van een afstandje zit toe te kijken. Of in het geval van de jonge zeeleeuwen; nodigen je uit om met ze te spelen. Zo hadden we geweldige interactie met zeeleeuwen, zowel op het land als in het water. In een woord fantastisch.

Behalve dieren zijn ook de landschppen grillig en bijzonder. Ondanks dat alle eilanden een vulkanische oorsprong hebben, zijn ze toch allemaal net anders. Het afwisselen van activiteiten in het water (snorkelen, zwemmen en panga=zodiak varen) en op land (wandelend al het moois ontdekken) was ook ideaal. En dat alles in een heerlijk temperatuurtje van tussen de 20 en 25 graden celcius. Nooit koud, nooit te heet.

We moeten ook een groot compliment geven aan het team van International Expeditions en de Evolution. De gidsen hadden zo’n twintig jaar ervaring in het gebied, en hadden dus een enorme hoeveelheid kennis en ervaring die ze graag wilden delen met de gastten. En dat deden ze op een bijzonder leuke en aantrekkelijke manier, voor de volwassenen en de kinderen. Zo wie zo was iedereen aan boord super-kindvriendelijk, en werden onze kids vaak betrokken bij dingen, zoals briefings, aankondigingen, presentaties, zodiac-varen, etc.

De tour die wij deden bracht ons naar zowel de noordelijke als zuiderlijke eilanden aan de oostkant van de eilandengroep. Er is echter ook een trip naar de westerse eilanden - die hebben we direct heel hoog op ons ‘to do’ lijstje gezet!

Zaterdagavond overnachtten we op 20 minuten rijden van Quito airport in een charmante hacienda – een oude boerderij http://www.hosteriasanjose.com/. Alles wees op een leuk einde; je had er een zwembadje, paardrijden en een leuk restaurantje, waar we zaterdagavond heerlijk aten. Echter; ik at er wellicht iets verkeerds en vanaf 3 uur ’s nachts was de wc mijn grootste vriend. Zondagochtend was ik zo ziek als een hond. Isabelle ging nog wel even met kids paardrijden. Het was een wat minder leuk einde van een verder perfecte vakantie.

Terug in Santa Cruz (geschreven 11 juli)

Vrijdagochtend lagen we in het haventje van Santa Cruz, dichtbij het hotel Finch Bay waar we eerder een paar dagen verbleven. Vandaag bleven we een hele dag aan land. We landden in de morgen eerst op de steiger van het hoofdkwartier van het Nationale Park Galapagos. Hier is ook het Darwin Onderzoekscentrum. Behalve onderzoek houden ze zich hier ook met een hele belangrijke taak bezig; het fokken en terugzetten van de reuzeschildpadden. De reuzeschildpadden zijn op enkele eilanden al uitgestorven, en omdat bijna elk eiland z’n eigen soort heeft, betekent dit ook meteen het einde van het soort. De schildpadden werden ooit gevangen. Voor olie, net zoals met walvissen. Maar ook als eten. Vooral voor schepen waren de reuze schildpadden handig als voedsel; ze kunnen namelijk een jaar lang zonder eten en drinken overleven. Daarnaast werden de schildpadden blootgesteld aan door mensen geintroduceerde dieren, zoals geiten, ratten en zelfs fire-ants. In de natuur kunnen de populaties zich niet meer in stand houden, maar de gefokte schildpadden uit het Darwin centrum brengen de populaties uiteindelijk weer op pijl. Zo zagen we enkele grote fokdieren (en ja, we zagen ze ook fokken... heel langzaam... het vrouwtje ging tijdens de daad maar gewoon rustig door met eten...). En we zagen de leuke kleine babyschildpadjes die dit en vorig jaar geboren zijn. Als ze 6 jaar zijn worden ze uitgezet.

Even later gingen we de schildpadden in het wild bekijken. Dit hadden we de week ervoor al gedaan, maar het blijft indrukwekkend en interessant. De koks van het schip maakten een heerlijke barbeque-lunch voor ons klaar. Vervolgens gingen we een kijkje nemen bij een boerderij waar ze koffie en suikerriet verbouwen. We kregen uitleg over het hele proces, we persten ons eigen suikerriet-sap en dronken een glaasje suikerriet-borrel ‘moonshine’. We speelden met de kinderen voetbal en Aimée mocht nog even op een ezel rijden.

Tegen het einde van de middag hadden we nog even tijd in het plaatsje Puerto Ayora. We aten een ijsje en brachten een bezoekje aan de vismarkt. Vis werd er niet meer verkocht, maar er waren wel enkele “klanten” achtergebleven, namelijk een zeeleeuw en enkele grote pelikanen.

Aan boord kregen we (helaas) de afscheidsborrel, -eten en -evenement. Er was een lokale band en dansgroep geregeld, tot groot plezier van onze kinderen die bijna de hele tijd aan het dansen waren. Een feestelijk afscheid. Kevin had er in z’n bedje even moeilijk mee; met een brok in z’n keel zei hij dat hij zo’n ongeloofelijk mooie vakantie heeft gehad. Ja jongen, dit wordt niet snel meer overtroffen.

Florena Island (geschreven 10 juli)

Je zou misschien denken; is elke dag op de Galapaos niet een beetje hetzelfde, want overal zie je zeeleeuwen, leguanen en vogels? Toch is elk eiland weer anders en is het juist bijzonder afwisselend.

Onze eerste landing vandaag, op het zuidelijke eiland Floreana, had niet zo veel te bieden op het gebied van diertjes maar was weer “anders”  interessant. De landing was in Post Office Bay, op een prachtig strandje. Hier hadden zeevaarders en walvisjagers ooit een post-ton neergezet. Zo liet je je post voor bijvoorbeeld Engeland achter voor een schip dat direct naar Engeland zou varen. Nu staat de post-ton er nog steeds maar wordt deze alleen door toeristen gebruikt. Het is een simpel systeem; je laat een paar ansichtkaarten achter, zonder postzegel, maar pikt zelf enkele kaarten weer op die je persoonlijk gaat afleveren bij de geadresseerde. Jawel er zijn dus kaarten geschreven voor Houten, Ermelo, Zoetermeer, Veenendaal, Tiel en ons eigen adres in Toronto... ben benieuwd of en wanneer de eerste aankomt. Zelf hebben wij twee kaarten meegenomen, één voor Pijnacker en één voor Voorburg, die we in augustus zullen afleveren.

Na een bezoekje aan de postton konden we na een korte wandeling met behulp van simpele ladders afdalen in een lava-tunnel. Deze was echter niet zo klein als diegene waar de kinderen al eerder door hadden gekropen, deze was zo groot als een grot. Een spannend bezoek, gewapend met zaklantaarns.

Na het bezoek aan de lavatunnel konden we nog een half uur ontspannen op het strand. Ik snorkelde nog even en zag verschillende mooie visjes. Terug naar het schip zaten we in de zodiac van de jongen die onze kids twee dagen geleden les had gegeven in zodiac varen. Aimée gooie haar charmes in de strijd en vroeg of ze het bootje nog een keer mocht besturen. Dus gingen zij, de bestuurder en ik na het afdroppen van de passagiers nog even “los” met de zodiac. En hoe meer gas Aimée  gaf, hoe harder ze moest lachen. Ze scheurde met het bootje als een gek...

Tegen het einde van de ochtend gingen we met de hele groep snorkelen bij Champion Rock, nog steeds op Florena. Na alle fantastische dagen die we al hadden gehad, werd dit toch het hoogtepunt van ons bezoek aan de Galapagos. De locatie was perfect om zoveel mogelijk verschillende soorten vissen te zien. De avond ervoor hadden we een uitgebreide presentatie gehad over alle soorten vissen  die we zouden aantreffen. Echter, dit hele plan om zoveel mogelijk vershcillende soorten vissen te spotten viel volledig in duigen. De reden; al snel zwommen we  een groep zeeleeuwen tegemoet. Onze gidsen nodigden ons uit om te duiken, te rollen en te draaien, en jawel, dit nodigde de zeeleeuwen uit om met ons te spelen. Ruim een half uur lang doken, zwommen en speelden we met deze prachtige beetjes. Zowel voor ons als voor hen was het een feest. Met de onderwater-camera heb ik drie leuke filmpjes gemaakt.

Het eerste fimplje is in het begin het meest rommelig; ik moets nog even wennen om deze bijzondere gebeurtenis vast te leggen. Je ziet eerst Isabelle even zwaaien, dan een rommelig begin, maar na twintig seconden krijg ik vat op het filmen, met een  hoogtepunt op seconde 35 tot 40 wanneer een zeeleeuw zijn neus zo ongeveer in mijn camera drukt. https://www.youtube.com/watch?v=eP0vHawnC-I&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg. Het tweede filmpje is een stukje rustiger om te bekijken. Luister goed; je hoort ook de knorrende geluidjes van de zeeleeuwen. https://www.youtube.com/watch?v=1EjUYkeIXX8&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg In filmpje nummer drie zie je eerst ons eigen kleine blonde zeeleeuwtje Aimée, stoer snorkelend in haar wetsuit, voordat de zeeleeuwshow verder gaat. https://www.youtube.com/watch?v=LSWILa4mZLg&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg

Na een overheerlijke lunch met als toetje een uitgebreid vers gemaakt ijsbuffet, maakten we uitstapje nummer drie op Floreana. Dit keer landden we op Punta Cormorant. Wederom een prachtig strand, waar we onder andere “ghost crabs” zagen. Een kleine wandeling bracht ons bij een lagune met flamingos. Die hadden we nog niet gezien! Een ander strand, genaamd Stingray beach maakte z’n naam waar; in de ondiepe branding zaten verschillende pijlstaartroggen, waaronder verschillende giganten. De duinen van het strand worden ook gebruikt door schildpadden om eitjes te leggen. Gezien de reigers die in de duinen stonden en de fregatvogels die maar rondjes bleven draaien boven de duinen, kunnen er elk moment eitjes uitkomen. Als afsluiting werden op het strand verschillende spelletjes met de kinderen gespeeld, zodat iedereen wederom een onvergetelijke dag had.

North Seymour en Santa Fe (geschreven 9 juli)

Gedurende de nacht waren we verder zuidelijk gevaren, naar het eiland North Seymour. Dit was net zoals de dag ervoor weer een typisch vogeleiland; alleen had je hier geen red footed boobies, maar blue footed boobies. Een ander verschil is dat hier het voorplantingsseizoen nog in de beginfase is. Aangezien dieren zich hier niets van onze aanwezigheid aantrekken, konden we zo de verleidingsdans van de boobies waarnemen en de rode opgezwollen keelzakken van de fregatvogels. We zagen ook de hoffelijkheid van de boobie mannetjes, die kleine takjes en steentjes aan de vrouwen aanboden als kadootjes voor hun toekomstige nest. Kevin kwam meteen met een scherpe vraag; “hoe weet je of het vrouwtje onder de indruk is?”. Dat is een goede vraag mijn zoon. Hij had ook commentaar bij het observeren van het paren bij de boobies; “Ik wist niet dat de voorplanting zo kort duurt”. Eerder deze week zagen we leguanen paren, met als commentaar van Kevin; “ik wist niet dat de voorplanting zo geweldadig is”. Ik denk dat we binnenkort maar eens moeten hebben over de ‘bloemetjes en bijtjes’ in de mensenwereld...

Tijdens de ochtenwandeling zagen we behalve de vele vogels ook weer zeeleeuwen (we krijgen nooit genoeg van baby zeeleeuwtjes) en zowel een water- als een landleguaan.

Even later gingen we in een wilde zee snorkelen. Wat we zagen was indrukwekkend. Niet alleen grote scholen vissen, maar ook hamerhaaien, een nieuwsgierige Galapagos haai, een schildpad, een pijlstaatrog en twee gestipelde adelaarroggen. Terwijl er ook een black tip haai werd waargenomen. Toe maar.

Na lunch keken we Nederland-Argentinie. Dat werd uiteindelijke de lowlight van de dag, maar aanvankelijk was het erg gezellig. De enige televisie die een redelijk signaal oppikte, was die in de crew-mess onderin het schip. Dus keken we met een grote groep voetbal-gekke Zuid-Amerikanen.

Na de wedstrijd maakte we een landing in de baai van Santa Fe, waar we helaas niet konden snorkelen. Jammer, want in het ondiepe water kon je met het blote oog haaien, schildpadden, roggen en uiteraard veel zwemmende zeeleeuwen observeren. Aan land zagen we twee havikken, die net zoals alle andere beesten geen enkel probleem hadden met onze aanwezigheid. We zagen een speciaal soort land-leguanen, die alleen op dit eiland voorkomt. En tenslotte lokale ratjes, die net zo groot en schattig zijn als onze ratjes thuis. Alweer een bijzondere dag in de Galapagos!

Genovesa (Tower) (geschreven 8 juli)

Het schip werd gedurende de nacht weer verplaatst; naar het noorden tot boven de evenaar. In de ochtend werd aangelegd in een oude grote vulkaankrater, met een opening naar zee, van het eiland Genovesa. Om acht uur begonnen we aan ons eerste uitstapje van de dag; een landing op het strand. Vanuit daar maakten we een korte wandeling. Het was al snel duidelijk wat Genovesa bijzonder maakt; volgels. Heel veel vogels. We zagen onder andere de verschillende “Boobies”, de karakteristieke vogels van de Galapagos. En het leuke is dat wat geldt voor de grotere dieren, geldt ook voor de vogels; je kan ze heel dicht naderen zonder dat ze bang zijn. Ze zaten naast ons pad zelfs rustig te broeden. En sommige lieten zelfs rustig hun jong zien, ongeloofelijk.

Aan het einde van de wandeling waadden we door een grote ondiepe getijdepoel. Hier zagen we verschillende kleine pijlstaartroggen. Op een gegeven moment zagen we een mannetjes zeeleeuw die luid dreigend op ons af kwam. We klapten met z’n allen in onze handen en al gauw keerde hij om en ging in een grote circel om ons heen. Toen bleek aan de andere kant een vrouwtje te zitten waar hij indruk op had willen maken door ons weg te jagen uit zijn poel.  

Na de wandeling gingen we snorkelen naar een “cleaning station” voor grote vissen. Hier bevinden zich veel poetsvisjes, dus komen de grote jongens, waaronder hamerhaaien, hier voor een pedicure. Helaas was het zicht matig en de golfslag sterk. Wij zagen zelf geen hamerhaaien (anderen uit onze groep wel). Wel zagen we een grote school ‘gouden’ roggen onder ons doorzwemmen en op het einde zag ik een schim van een grote Galapagos haai.

Na de lunch gingen Aimee en ik even kayaken, terwijl Isabelle en Kevin een film over Charles Darwin keken. Tegen het einde van de middag ging ik met de groep mee op een wandeling, terwijl 3 van de kinderen (er zijn er in totaal zes) achterbleven op de boot om spelletjes te spelen in hun “clubhuis” (de cabin van Kevin en Aimée naast ons). De andere 3 kregen zodiac-rijles, onder begeleiding van een tweetal gidsen en Isabelle, tot grote vreugde van Aimée die het bootje het liefst zo hard mogelijk liet gaan.

Tijdens de wandeling zag ik weer heel veel vogels op het pad en direct naast het pad. Het blijft ongeloofelijk hoe relaxed de dieren hier zijn met mensen. Het doet ze echt helemaal niets dat wij rondlopen. Wat fijn dat we zo onbedreigend voor dieren kunnen zijn. Het hoogtepunt van de wandeling was een prachtige uil.

Tijdens de briefing kregen we dit keer een leuke show voorgeschoteld. We wisten dat er iets ging gebeuren, want het laatste half uur waren alle kinderen “kwijt”.  De briefing werd onderbroken met de binnenkomst van Koning Neptunes en zijn vrouw, begeleid door piraten (alle kinderen en enkele bemanningsleden). Omdat we de evenaar waren overgevaren zonder toestemming van Koning Neptunes, moesten wij (de volwassenen) van straf allerlei gein-opdrachtjes uitvoeren. Uiteindelijk werden wij weer vrijgelaten, op voorwaarde dat wij beter voor de oceanen zullen zorgen. Dit gegein, de spelletjes en de zodiac-rijles zorgde voor wat afwisselende fun voor de kids, na alle boeiende maar serieuze indrukken van de laatste dagen.

Sombrero Chino Island en James Bay (geschreven 7 juli)

Na een gelukkig rustige nacht werden we maandagochtend weer bij een ander eiland wakker. Het weer op de Galapagos deze tijd is overigens heerlijk; redelijk constant tussen 20c en 25c. Niet koud niet heet.  Je bent nog steeds wel op de evenaar, dus we gebruiken veel zonnebrand-bescherming.

De Galapagos eilanden hebben allemaal een vulkanische oorsprong en dat was vandaag goed te zien. Sombrero Chino (Chinese hoed) is een vulkaan; het eiland dat de vulkaan heeft gecreeerd lijkt op een buitenaards landschap. Zwarte lava-rotsen met weinig begroeiing. Kaal en ruig. Er zijn ook enkele lavatunnels, en de kinderen konden zelfs door een korte lavatunnel kruipen. Spannend!

Toen we nog in de bootjes op weg naar het eiland voeren had Aimée meteen de dag van haar leven; we zagen namelijk een Galapagos pinguin zwemmen en duiken voor onze boot. Het bleef er maar bij één, maar dat was genoeg voor Aimée. We zagen ook lavareigers en blue footed boobies. Op het land zagen we, uitstekend gecamoufleerd, zwarte waterleguanen. Ook deze kon je weer verbazingwekkend dichtbij benaderen. Minder goed gecamoufleerd – integendeel; geweldig opvallend – waren de vele rode lavakrabben op de rotsen. Tenslotte zagen we wederom zeeleeuwen; dit keer een moeder die haar jong aan het zogen was.

Na de wandeling gingen we in hetzelfde gebied snorkelen. In eerste instantie zagen we prachtige gekleurde vissen, maar geen groter “wild”. Totdat we een aantal grote pijlstaartroggen zagen. Tussendoor zagen we een waterleguaan die onder water algen aan het eten was en een licht-bruin gekleurde aal (murene) met zwarte stippen. Ik was uiteraard, op de gids Christine na, de laatste die de bootjes in wilde klimmen. Toen ik probeerde mijn flippers uit te trekken zei Christine tegen me “er zit een haai onder je”. Ik dacht uiteraard meteen aan een grapje, maar Christine gebaarde druk dat ik het water in moest komen. Ook Isabelle sprong er weer in, en inderdaad konden we nog even een white tip haai bewonderen. Snorkelen hier is fantastisch!

Opwarmen deden we weer in de hottub en met warme chocolademelk. En na de lunch en siesta maakten we tegen vieren nog een wandeling bij James Bay, Darwin’s favoriete eiland. Wederom vulkanisch, maar anders. Minder rotsen, en meer zwart-rood vulkaanas, waardoor het ook meer begroeid is. We zagen wederom zeeleeuwen, dit keer behalve de Galapagos zeeleeuwen ook “fur seals”. Kevin zag een slangetje, en ik kon hem nog net het hoge gras zien in kruipen. We zagen een hele kleine schorpioen onder een steen. En wedeorm een grote groep waterleguanen; dit keer groen/bruin/rode, in tegenstelling tot de zwarte die we in de ochtend zagen.

Kevin mocht dit keer met de debriefing assisteren, waarna er een presentatie volgde over vulkanen. We vroegen voor Aimee een vroeger diner aan, want voor haar duren de intensieve dagen een uur te lang. Dat onderkent ze gelukkig zelf; ze geeft zelf aan dat ze vroeger naar bed wil. Kevin vroeg daarentegen of hij samen met mij nog een rondje op de boot kon wandelen met de zaklantaarns. En ook dit keer leverdere dat weer interessante dingen op; dit keer geen haaien, maar vliegende vissen die opgejaagd werden door zeeleeuwen. Wederom een onvergetelijke dag in een heel bijzonder gebied!

Plazas, Punta Carrion en Mosquera Beach (geschreven 6 juli)

De verwachtingen voor het ontdekken van de Galapagos waren hoog gespannen. Zouden deze hoge verwachtingen waar gemaakt kunnen worden? Het antwoord na dag 1; ja, volledig en wellicht nog meer! Maar daar leek het zondagmorgen even niet op. We hadden een onrustige nacht gehad, dankzij een wilde zee. En om even over zeven uur hadden we een  paniekerige Aimee die onze cabin kwam binnenstormen met de mededeling “kom jongens, er is een emergency! Er is iets met Kevin”. Ik stormde meteen de cabin naast ons in, waar ik Kevin over z’n nek zag gaan. Niets ernstigs dus, gewoon zeeziek. Ik nam hem mee naar het toilet, maakte z’n gezichtje schoon en gaf hem een anti-zeeziekte pilletje. En een half uur later zat meneer weer gewoon aan het ontbijt.

Na het ontbijt maakten we een landing op het eilandje zuid-Plaza. De attractie hier zijn de grote aantallen prachtige land-leguanen. Mooie prehistorische beesten met geel-groene kleuren. Totaal niet bang voor ons, en ook niet agressief. Je kon ze prima van dichtbij bestuderen. Verder waren er zeeleeuwen en veel volgels, waaronder de beroemde “boobies”. Vanaf de kliffen zagen we in zee grote scholen vis zwemmen en op een gegeven moment kwam een grote school pijlstaartroggen aan de oppervlakte kijken.

Tijd om onder water te kijken, en dat deden we na de lunch. Volgens de gidsen was het een proef-snorkel-tour, om te kijken hoe goed iedereen mee kon komen. Onze kinderen deden het prima en vonden het erg leuk. Er was heel veel vis te zien. En ja, de Galapagos zijn heel bijzonder, want even later konden we twee keer een white tip reef shark zien, die rustig in het zand lagen te slapen. De tour werd afgesloten met een pijlstaartrog.

Na het snorkelen doken we met z’n allen de hottub in op het voordek, terwijl er warme chololade werd geserveerd. Maar nog was de dag niet voorbij, want tegen het einde van de middag maakten we een landing op Mosquera Beach. Een prachtig wit strand (of eigenlijk een zandbank), waar een grote kolonie zeeleeuwen woont. En wat hier zo geweldig was; als je rustig in het zand ging zitten kwamen de jonkies met je spelen. Ze besnuffelden je, ze gaven enkele zachte liefdesbijtjes en bij Isabelle probeerde er eentje de hele tijd het touwtje van haar camera te pakken. Je kon echt met ze spelen, het was onwerkelijk. Iedereen genoot ervan. En toen we na zessen terugvoeren, kregen we een prachtige zonsondergang kado.

Maar nog was de dag niet over; de kinderen mochten de gidsen assisteren bij de debriefing van de dag. En hadden zo’n spervuur van vragen bij de presentatie over haaien dat het diner bijna koud werd. Tijdens het diner moesten we Aimee weer naar bed brengen; het was een mooie lange dag geweest. Samen met de gidsen keken Kevin, Isabelle en ik op het voordek naar de sterren. En zagen we tot twee keer toe in het licht van onze zaklantaarns Galapagos sharks  naast de boot zwemmen. Wow, de Galapagos zijn echt geweldig.

Naar San Cristobal voor de Evolution (geschreven 5 juli)

Zaterdagochtend waren we vroeg op om terug te reizen naar het vliegveld op het eilandje Baltra. Hier namen we een klein vliegtuigje voor een korte hop naar het eiland San Christobal waarvan onze boot vertrok. Voor de nerds onder ons; het vliegtuigje was een klassieke Britten Norman Islander uit de jaren zestig voor maximaal 10 passagiers inclusief piloot.

Op San Christobal werden we meteen opgevangen door personeel van International Expeditions en binnen enkele minuten naar het haventje gebracht. Daar kregen we een levende bevestiging dat de Galapagos echt heel bijzonder zijn wat betreft dieren. Tijdens het wachten op de pier zagen we in het haventje verschillende zeeleeuwen, waaronder een fluffy baby, pelikanen en als bonus kwam er een grote zeeschildpad naar de wateroppervlakte om even te gluren. Wow.

We waren de eerste gasten aan boord (de grote groep kwam ruim een uur later met het vliegtuig direct vanaf het vaste land). We konden dus in alle rust de kleine boot (32 passagiers) verkennen en de koffers uitpakken. En de televisie uittesten met de bij Aimee erg populaire DVD Frozen. Nadat de rest aan boord was gekomen, hadden we lunch. Vervolgens keken wij in een kleine groep Nederland-Costa Rica. De Amerikaanse mede-passagiers hebben niet veel belangstelling voor voetbal, maar de Zuid-Amerikaanse bemanning des te meer. De televisie-ontvangst is matig; ouderwets via antenne dus afhankelijk van de bewoonde wereld. Het beeld was daarmee slecht, maar we konden ten minste Nederland zien. Echter zoals jullie weten werd het verlengen, en de boot moest vertrekken. Daarmee werd het signaal steeds zwakker. Ik dacht dat we het gingen verliezen, zowel het signaal als op een gegeven moment de wedstrijd... Bij de laatste penalty van Costa Rica werd het beeld zo goed als onherkenbaar; we konden niet zien wat er gebeurde maar herkenden even later wat juichende Nederlanders, dus we begrepen dat er gewonnen was!

De wedstrijd was net afgelopen toen we onze safety test en briefing gekregen. Tegen het einde van de middag voeren we om het imposante Kicker Rock heen, een enorme granieten piek die oprijst vanuit de  zee. Meer interessant vanuit landschap-perspectief dan wat dieren betreft, want we konden de vele soorten vogels alleen van verre zien. Ook zagen we op een gegeven  moment een manta uit het water springen.

De dag werd afgesloten met een lezing, waarnaar ook onze kinderen geinteresseerd luisterden, met aansluitend de Captain’s cocktail en het diner. Dat laatste hield Aimee niet helemaal meer uit; halverwege vielen de luikjes dicht zodat ze het toetje miste, maar ze wel aan haar eerste overnachting ooit op een boot kon beginnen. Volgens een van de Amerikaanse gasten was ze de hele dag een ‘real trooper’ geweest, ze heeft blijkbaar een goede eerste indruk achtergelaten bij de rest van de gasten. 

Santa Cruz en Finch Bay (geschreven 4 juli)

Als je op Baltra aankomt, vraag je je eerst af of je wel op één van de belangrijkste natuurgebieden ter wereld bent aangekomen. Het is een droog vulkanisch gebied, het landschap is namelijk dor en kaal, het eiland onbewoond. Het vliegveld ligt hier dankzij de ijverige Amerikanen die hier in de tweede wereldoorlog een vliegveld aanlegden om daarmee het Panamakanaal te verdedigen. Vanaf het vliegveld moet iedereen de openbare bus nemen voor een ritje van 10 minuten naar een haventje, waarvan je in vijf minuten de oversteek maakt naar het eiland Santa Cruz.

We werden opgehaald door een gids die ons naar de andere kant van het eiland bracht. We stopten onderweg eerst bij Los Gemelos (de tweeling), twee vulkanische kraters. Inmiddels was het landschap omgeslagen in een groen landschap met lage bomen en struiken. Even later kwamen we in micro-klimaat nummer drie met bomen en hoge grassen. Hier maakten we kennis met de eerste geweldige Galapagos “bucket list” dieren, namelijk de enorme landschildpadden. Deze pre-historische reuzen  kan je rustig op een afstand van twee meter bewonderen, terwijl ze de sappige grassen tot zich nemen. Gaaf!

De rit werd vervolgd naar het plaatsje Puerto Ayora, waar we in een paar minuten met een bootje de overtocht maakten naar het Finch Bay hotel. Onderweg zagen we nog een zeeleeuw en een succesvolle duik van een enorme pelikaan, die een lekker visje verschalkte. Finch Bay en het plaatsje Puerto Ayora staan op de 3% grond in de Galapagos, die niet toebehoren aan het national park. Gelukkig wordt dus 97% beschermd.

Het Finch Bay hotel is een kleinschalig hotel met relatief eenvoudige kamertjes, maar uiteraard in een unieke omgeving, aan een strandje tussen de mangroven. http://www.finchbayhotel.com/ Voor de kids met een zwembad, wat direct uitgecheckt en goedgekeurd werd. In dit hotel hadden Kevin en Aimée voor het eerst een eigen kamer zonder tussendeur. Wel direct naast onze kamer uiteraard. Deze nieuwe mijlpaal werd gevierd met een party. En ja hoor, toen Isabelle en ik even later door het raam gluurden zagen we ze in de kamer dansen op muziek uit hun iPad.

Vrijdag hielden we een relaxdag in het kleine eco-resort. Het ontdekken van de Galapagos doen we vanaf zaterdag . Hoewel je ook in en om het hotel al een beetje meekrijgt dat dit een bijzondere wild-locatie is. De pelikanen vliegen lager over, de wilde eenden landen in het zwembad en de grote meeuwen en andere brutale vogels paraderen langs de stoelen.

Aan het einde van de dag maakte ik nog een kort wandelingetje naar Las Grietas. Door een bizar landschap, met grote lava-brokken en meters hoge cactussen, liep ik naar dit bijzondere natuurverschijnsel. Las Grietas is namelijk een scheur in de aarde, nu gevuld met een combinatie van zee- en regenwater. http://www.galapagosislands.com/blog/visitor-point-las-grietas-%E2%80%93-santa-cruz-island/. Het zicht er is ongeloofelijk goed. In het heldere water kon je veel kleine en een paar grotere vissen zien. Het deed me nog het meeste denken aan de Mexicaanse Cenotes, omdat gedeelten onder de grond verder lopen. http://lagerweijtjestoronto.blogspot.com/2012/01/piramides-van-coba-en-cenotes.html

Van Mashpi via Quito naar de Galapagos

Het natuur-reservaat van Masphi is als regenwoud / cloud forest één van de natste gebieden in Ecuador, met gemiddeld zes meter regenval per jaar. Maar wij hadden gedurende de twee dagen die we hier doorbrachten heel veel geluk met het weer. Woensdagochtend maakten we echter kennis met het wolken-bos, want het was mistig met een lichte motregen. Dat hield ons uiteraard als Hollanders niet tegen om een laatste activiteit te doen; met onze gidsen liepen we door het bos naar het “life center”. Hier was ooit een boerderij, maar de mensen lieten zich graag uitkopen omdat hun gewassen (fruit) steeds opgegeten werden door wilde dieren. Tegenwoordig is het een unieke plek, omdat het redelijk open is en daardoor zijn dieren (met name vogels) makkelijk te zien. En de dieren komen nog steeds af op de fruitbomen.

De boerderij zelf is vervangen door een overdekte vlindertuin en -kwekerij. Boordevol prachtige vlinders. En sommige vlinders waren net zo geinteresseerd in ons als wij in hen. Zo had ik opeens een vlinder zo groot als mijn hand, die op mijn neus landde.

Terug in de lodge werden we weer feestelijk onthaald met een nieuw vers sapje. Er zijn hier genoeg fruitsoorten om eindeloos mee te varieren. Volgens de manager krijg je als je 10 dagen lang elke dag 2-3 activiteten per dag doet, elke keer een ander sapje aangeboden.

Na de wederom voortreffelijke lunch was het helaas tijd om afscheid te nemen van Mashpi. De kinderen vonden het erg jammer; Aimee vroeg of we echt niet nog een dagje konden blijven en Kevin vroeg twee keer of hij niet droomde! Interessant; de kleinschalige maar unieke lodgde maakte bij hen meer indruk dan een mega-resort met zwemparadijs en grote speeltuinen.  

We verlieten het resort in de stromende regen, volgens het personeel “normaal weer”. Ja we hadden echt geluk gehad met het weer. Drie-en-half uur later stonden we weer in (het droge) Quito, voor een laatste nacht in hotel Casa Gangotena.

Donderdagochtend waren we al vroeg wakker dankzij de ijver van de plaatselijke klokkenluider van het kerkje naast het hotel, die vanaf vijf uur ’s ochtends behoorlijk driftig zijn klokken begon te luiden. Na een snel ontbijt werden we vroeg opgehaald voor onze transfer naar het vliegveld. Het vliegveld ligt hemelsbreed niet ver van het centrum van Quito, maar door canyons, bergen en heel veel verkeer doe je er toch lang over; deze ochtend ruim een uur en een kwartier. Het is de reden waarom we op de terugreis hebben gekozen voor een hotel dichtbij het vliegveld.

We vlogen in drie-en-half uur, inclusief een korte tussenstop in Guayaquil (aan de kust van Ecuador) naar het Galapagos eiland Baltra. Hier blijven we twee dagen in het eco-resort Finch Bay, voordat we zaterdag onze cruise beginnen.

Masphi; watervallen, jungle, luchtfietsen en nachtwandelingen

Wow, de hoogtepunten van de vakantie volgen elkaar snel op. En Mashpi is een hoogtepunt; het is wellicht één van de beste hotels waarin ik ooit heb mogen verblijven. Elk detail klopt hier gewoon. De comfortabele kamers met grote ramen, die je een geweldig uitzicht geven op de jungle. Het heerlijke eten, de hapjes en de drankjes zoals de grote keuze aan vers gemaakte sapjes en kruidentheetjes. En dan de service. Elke avond liggen de badjassen, slofjes en nacht-chocolaatjes en mini-gebakjes klaar als we naar ons kamer terugkeren. En ook voor de kids in hun kamer; badjasjes in hun maat, slofjes in hun maat en hun eigen snoepjes. Voor de activiteiten in de jungle stelt het hotel laarzen, drinkflessen en anti-muggenspul beschikbaar. En als we van onze activeiten, uiteraard met twee prive-gidsen, terugkeren in het hotel, dan staan er mensen klaar bij de ingang met verfrissende doekjes en elke keer een ander vers-geperst sapje. Nogmaals; wow!

’s Ochtends maakten we met onze gidsen een wandeling naar twee watervallen. Zoals de vorige keer geschreven; verwacht geen grote dieren te zien. Maar heel veel insecten, kikkertjes en andere kleine diertjes. En uiteraard heel veel planten. De kinderen vinden het allemaal boeiend. De vaste vraag van Aimée is “mag ik het aanraken?”. Ze hebben goed geleerd dat ze niets mogen aanraken zonder goedkeuring van de gids. Ook de planten kunnen giftig zijn (net zoals enkele prachtig grote rupsen die we zagen) of duizenden nauwelijks zichtbare stekels hebben. Tja, de jungle is survival of the fittest. En interessant genoeg strijden de planten niet om voedingstoffen (genoeg beschikbaar) of water (genoeg beschikbaar). Het is het zonlicht wat het meest schaarse goed is, aangezien het grootste gedeelte gefiltert wordt door het bomendek. En dus groeien en wringen planten zich in de raarste vormen, om wat zonlicht op te pikken. En zo krijg je dus “jungle”.  Zoals gezegd vruchtbaar, maar hier is de mensheid zo vaak de fout mee ingegaan. De vruchtbare laag is namelijk hier slechts 20cm diep (in de Amazone maar maximaal 40cm). De vruchtbare laag wordt door een prachtig “cicle of life” principe in stand gehouden. Klein voorbeeldje; zo zagen we een miljoenenpoot, die dood hout eet en zelf weer voor bomen en planten bruikbare voedingsstoffen afgeeft. Als je echter deze “circle” verstoort, bijvoorbeeld door de bomen te kappen, dan spoelt de vruchtbare laag door de hevige regelval zo weg en houd je onvruchtbare kleigrond over.

Over survival of the fittest gesproken. Tijdens de ochtendwandeling zagen we voor het eerst hoe de bij ons gezin populaire leaf cutter ants http://lagerweijtjestoronto.blogspot.com/2014/01/leaf-cutter-ants.html met grote aantallen een groot blad “sloopten”. Maar later op de dag zagen we, erg indrukwekkend, hoe een leaf cutter ants nest werd aangevallen door army ants (grote “legermieren”), die het nest leegroofden van alle eitjes en larven.

Zo leerden we weer een hoop, maar er was ook lol. Zoals bij de rivier en onder de waterval, waar we heerlijk gingen plonzen! Of toen we terugkeerden en onze laarzen met tuinslangen afspoelden. Kevin en Aimee “hielpen” elkaar door elkaars laarzen af te spuiten. En dat resulteerde uiteraard in een watergevecht waarbij ze elkaar helemaal nat spoten.

In de namiddag was er ook weer lol, want we beklommen eerst een hoge uitkijktoren, die ons tot boven het bomendek bracht. Daarna gingen we luchtfietsen! Het is een variant op het canopying-ziplinen, wat we in Costa Rica deden. Maar dan met een fiets. Je fiets met zijn tweeen over een kabeltje van de ene kant van een berg dwars door het bomendek en over een grote vallei naar de andere berg. Spectaculair en leuk. Je wordt goed vastgesnoerd met gordels, maar toen ik op het hoogste punt hing met Aimée voor me op de fiets smeekte ik haar toch om zich ook nog eens goed vast te houden aan de beugels. Het was iets te spannend voor papa en zijn kleine meisje. Ook al had het kleine grote meisje zelf geen enkel probleem met de hoogte. Papa moet nog even wennen aan wat ze allemaal al aan kan. Filmpje! https://www.youtube.com/watch?v=3B77iTeMW0g&feature=youtu.be

Voor het avondeten gingen we er opnieuw op uit; dit keer de ‘nacht’wandeling (het is hier om half 7 al donker). Spectaculair, vooral voor kleine en grote mannetjes. We zagen veel kikkers, spinnen en grote insecten in het licht van onze zaklantaarns. Maar ook lichtgevende vuurkevers en zelfs lichtgevende schimmels. En grote motten en knalrode grote krekels. Maar het hoogtepunt was een prachtige tarantula. We hadden een heerlijke avondmaaltijd met toetje wel weer verdiend!

Van Quito naar Mashpi lodge

Maandagochtend werden we om 8 uur ’s ochtends opgehaald voor een vier uur durende rit naar de cloud forest. We maakten onderweg twee interessante stopjes. De eerste had de mooie naam Pululahua. Het is een uitzichtspunt over een enorme niet-werkende vulkaankrater, inmiddels lieflijk gebruikt voor wat landbouw. We hadden veel geluk met het prachtige heldere weer, waardoor het uitzicht geweldig was.

Na Pululahua daalden we af van de droge bergvlakten naar een groene jungle. We gingen in de loop van de dag van 2500 naar zo’n 1000 meter hoogte. Het tweede stopje was Tulipe, een archeologische vindplaats aan een riviertje met dezelfde naam. Er zijn wat tempelresten met rituele baden. De mooie omgeving met veel bloemen en vlinders maakte het nog interessanter.

Om half een kwamen we aan in ons verblijf voor de komende twee dagen. Als we dachten dat Casa Gangotena uniek was; de Mashpi jungle lodge verslaat het prachtige historische hotel in Quito. Masphi is een modern design boutique hotel in de cloud-forest. Uniek is dat hele wanden van glas zijn gemaakt; zo kijk je vanuit je kamer gelijk de jungle in. http://www.mashpilodge.com/en/. De kinderen kregen tot hun grote vreugde voor het eerst een eigen kamer, uiteraard wel met tussendeur. Met een eigen pasje, een eigen kluisje (waar als we van de kamer zijn alle knuffelbeesten veilig in worden bewaard door middel van de bijzonder veilige code 1111), eigen check-in formulieren en eigen snoepjes / koekjes.

We werden meteen verrast met een geweldige lunch. Daarna maakten we met z’n viertjes een jungle-wandeling, onder begeleiding van twee deskundige gidsen. De gidsen in Ecuador zijn tot nu toe bijzonder kindvriendelijk en weten elke ervaring tot een belevenis te maken voor kinderen. Verwacht echter bij Mashpi niet veel dieren tijdens een jungle-wandeling. Je moet het doen met een paar vogeltjes (o.a. een toucan), een hagendis en wat insecten. Toch is de wandeling bijzonder interessant en krijg je veel uitleg over alle planten en bloemen. Hoogtepunt voor de kinderen was een grote jungleschommel, waarop ze even hoog boven hun ouders mochten zweven.

Quito; over gelukstanden, oranje machines en de evenaar

Zondagochtend genoten we rustig van het prachtige Casa Gangotena. De inrichting is mooi, de bloemen geweldig. En het eten, zowel diner en ontbijt, is heerlijk! Wat een geweldig begin van onze vakantie! Maar het kan nog beter... in eerste intantie leek het daar overigens niet op. Aimee viel voor het hotel en verloor een melktandje. Nou ja, die gaat ze toch in het komende jaar verliezen. Dus doopten we het om in een gelukstand. En die hadden we, of eerlijk gezegd het Nederland elftal, hard nodig!

Ik had via Sawadee bij een lokale Nederlandse agent gecheckt waar de Nederlanders in Quito samenkomen om La Naranja Mechanica (de oranje machine, de bijnaam van het Nederlands elftal in Latijns Amerika)  te zien spelen. Het advies was de Corner Pub, in het nieuwe gedeelte van de stad. Een kroeg met een Belgische eigenaar, die omstebeurt de basis is voor het plaastelijke Oranje-legioen en de Rode Duivels. Een rit van 20 minuten met de taxi bracht ons erheen, en de kroeg stelde niet teleur. Inderdaad was deze afgeladen met supporters in oranje. Bijzonder gezellig; als snel hadden we met een aantal kennis gemaakt, werden de kinderen rood-wit-blauw gesminkt en voelden we ons alle vier helemaal thuis. Maar dan die wedstrijd.. Ik neem aan dat jullie in Nederland dezelfde wedstijd hebben gezien? Wat een thriller, wat een spanning. 50 minuten waardeloos voetbal gevolgd door aanvallen, maar geen doelpunten. En dan die laatste vijf minuten, waarbij alles op z’n kop werd gezet en het dak van de Corner Cub er bijna af werd geschreeuwd. We gingen allemaal, inclusief kids, helemaal uit ons dak. De gelukstand van Aimee had resultaat!

De wedstrijd begon om 11 uur ’s ochtends, dus ik had vorige week het drie uur durende excursieprogramma omgezet van de morgen naar de middag. We werden om 1 uur bij de kroeg opgehaald en reden noordwaarts naar de evenaar. Quito is een lang uitgestrekte stad, die door de bergen slingert, bijna 60km lang!

Op de evenaar hebben ze een groot monument neergezet; echter toen ze jaren geleden over GPS technologie beschikten, vonden ze uit dat de evenaar een paar honderd meter van het monument loopt. Op deze plaats hebben ze een enigszins kitsch museumpje neergezet, maar uiterst vermakelijk voor de kinderen. Ze leerden iets over de oorspronkelijke bewoners en het land. Maar het allerleukste was de evenaar zelf. Niet alleen de lijn, zodat je met een been in het Noordelijk halfrond kan staan en met het andere in het Zuidelijk halfrond. Maar er stonden ook zonnewijzers, kalenders en een aantal proefjes. Het leukste proefje was niet alleen leerzaam voor de kinderen, maar ook voor ons. Als je een bak met water laat leeglopen precies op de evenaar, valt het water direct naar beneden. Er is geen draaikolk,  In het Zuidelijk halfrond, ook als is het maar een meter van de evenaar naar het zuiden, draait een draaikolk met de klok mee. In het noordelijk halfrond, ook als het maar een meter, draait de draaikolk tegen de klok in. Er was ook een proefje met het balanceren van een ei op een spijker boven de evenaar, iets wat alleen Isabelle lukte.  

We reden terug naar de stad, en onze gids nam ons op een tour door het historische koloniale centrum. Ze deed dat op zo’n boeiende wijze dat ook Keven en Aimee ervan genoten. De oude Spaanse koloniale gebouwen en kerken zijn prachtig. Toen ze ons om vijf uur bij ons hotel afzette, kreeg ze een dikke knuffel van beide kids. Het was inmiddels high tea in het hotel, dus kregen we lekkere hapjes en drankjes. In de zaal ernaast werd de wedstrijd Costa Rica tegen Griekenland uitgezonden. Aimee is inmiddels voetbalgek, en ging daar de laatste minuten kijken. En toen het penalties werd volgden wij ook allemaal. Zij had inmiddels weer een vriendje gemaakt in de vorm van een Engels-Zwitserse jongen, die haar tot in elke detail uitlegde hoe de penalties werken. Als tegenprestatie vertelde ze haar hele levensverhaal aan de knul...

We genoten nog even van het uitzicht van het dakterras, voordat we weer genoten van het restaurant. Een heerlijke eerste vakantiedag, met wel een beetje voetbalgeluk dankzij Aimee’s gelukstand. Met nog drie wedstrijden te gaan zitten er gelukkig nog precies genoeg halflosse melktandjes in haar mond om Nederland wereldkampioen te maken.