Skizondag

Zondag werd geopend met een potje zeeslag. En dat is niet makkelijk als je zoon verengelst is. Want een “i” is voor hem gewoon een “e” (Engelse uitspraak “i”). En een “e” is dus voor hem een “a”. Dus je moet een nieuwe taal ontwikkelen, waarbij je spreekt over “Nederlandse I7 – BOEM!”.

Het hoogtepunt van de week stond weer gepland; skiles in Earl Bales Park. De sneeuwkanonnen hadden hun best gedaan, want ondanks het zachte winterweer lag er een laag poedersneeuw op een ijsmat. Niet de beste omstandigheden, maar we konden skieen.

De hoofdhelling was erg glad (dus snel) door het dunne laagje poedersneeuw. Er gingen veel mensen onderuit. Maar bij mij ging het desondanks weer lekker. Isabelle mocht al snel naar de “bump”, dat is een klein stijl heuveltje waar ze “examen” afnemen voordat je naar de hoofdhelling mag. Best zwaar, want de “bump’ heeft geen liftjes; dus je moet zelf omhoogklimmen. Blijkbaar ging alles goed want opeens zag ik Isabelle langskomen op de hoofdhelling http://www.youtube.com/watch?v=73-RoXGNNrk&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg&index=3&feature=plcp

Even later gingen we met z’n tweeen; http://www.youtube.com/watch?v=1G4QFuuBtaQ&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg&index=2&feature=plcp

Kevin mocht aan het einde van de dag ook naar de “bump”, dus met een beetje geluk zien we die de volgende keer ook op de hoofdhelling.

Aan het eind evan de dag gingen Kevin, Aimee en ik nog even de oefenhelling op met de touwlift. http://www.youtube.com/watch?v=OguUOhCULWw&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg&index=1&feature=plcp

Om daarna samen naar beneden te komen http://www.youtube.com/watch?v=U8_j0hKosOo&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg&index=1&feature=plcp

De dag werd prima afgesloten met een buffetje bij de Mandarin. Voordat ik het vliegtuig instapte naar Engeland.

Naar de Toronto Marlies

Vorig jaar maakte ik veel grapjes over onze inburgeringcursus. Echt integreren in Canada is echter niet geslaagd voordat je een echte hockey wedstrijd heb bezocht. IJshockey natuurlijk. Klein probleempje; de wedstrijden van het populaire team de Maple Leafs zijn meestal uitverkocht; en indien dit niet het geval is, mag je al gauw $200 voor een kaartje neertellen.

Gelukkig heeft Toronto ook een 2^e ijshockeyteam, de Toronto Marlies. Een dependance van de Maple Leafs.  Zeg maar het Excelsior, voor de Rotterdammers onder ons. Het merendeel van de spelers is jong, talentvol en staat reeds onder contract van de Maple Leafs. In tegenstelling tot de Leafs, die spelen in National Hockey League (NHL), spelen de Marlies in de American Hockey League (AHL).

Het team richt zich met name op families, dus hebben ze voor onder de $100 een kaartje voor vier personen, inclusief parkeren, $32 aan bonnen voor eten en drinken en twee cadeautjes (Marlies poppetjes) voor de kids. Ook hebben ze voor het begin van de wedstrijd spelletjes, springkussens, glijbanen en ander speeltuig voor de kids in een hal staan.

Denk niet dat Kevin zich alleen verheugde op een middagje ijshockey; Aimée stond ook al dagen te praten over “We will watch hockey!” en zelfs “Maple Leafs! Maple Leafs! Maple Leafs!” (dit werd tijdens de wedstrijd pas “Go Marlies, Go Marlies”) Waar dit enthousiasme vandaan komt? Wat dacht je van school en crèche; hockey zit hier in eenieders bloed, en kleine kinderen praten er al veel over.

Het feestje vooraf is in beeld gebracht door de volgende filmpjes; http://www.youtube.com/watch?v=CycNciC0pFE&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg&index=4&feature=plcp

http://www.youtube.com/watch?v=-dbRDNuMz2A&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg&index=3&feature=plcp

De opkomst van de spelers;

http://www.youtube.com/watch?v=x0xZsifdfBY&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg&index=2&feature=plcp

En uiteraard de volksliederen;

http://www.youtube.com/watch?v=597cKvn68mc&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg&index=1&feature=plcp

Helaas….de wedstrijd tegen de Rochester Americans ging met 1-2 verloren. Maar mijn dag was al goed toen ik met cheerleaders op de foto mocht.

Zacht rustig winterweekje

De echte Canadese winter wil hier maar niet komen. De temperatuur blijft hier maar rond de nul schommelen, dus soms vriest en sneeuwt het, soms dooit het. Er zijn helemaal nog geen temperaturen van min twintig. Op zich wel lekker, maar het maakt elke keer onze zondagmiddag skiën onzeker,

Afgelopen woensdag tot en met vrijdag bezocht Isabelle een Pepsi marketing conferentie in Muskoka, jawel het merengebied waar we afgelopen zomer nog waren. Donderdagochtend mocht ik dus een hele trotste Aimée naar de Fieldstone kleuterklas brengen. Voor Aimée is deze omgeving totaal niet vreemd en ze verheugde zich er dan ook op. Men had er een klein feestje van gemaakt, onder andere met cupcakes, en ze hadden Kevin er ook nog even bijgeroepen, die blijkbaar weer heel lief voor zijn zusje was. Dus leuke omgeving, lekker snoepen en haar geliefde grote broer; voor Aimée was het bezoekje helemaal geslaagd. En voor Fieldstone? Men was verbaasd dat Kevin en Aimée onderling perfect Engels praten. Een juf schreef ons het volgende; “She is soooo beautiful!!! You should be so proud of both of them. They have come a long way in such a short time. Kevin was so wonderful with her too. You are all a beautiful family. Can’t wait to have another Lagerweij here!”. Met ander woorden; wij kunnen komende zomer een Fieldstone meisjesuniformpje aanschaffen.

Vrijdag was het weer zoals gewoonlijk filmavond voor Isabelle en mij. Meestal maken we geen melding van de film. De typische vrijdagavondfilm heeft veel actie en weinig verhaal. Aan het einde van een lange werkweek wil je niet te lang nadenken over een film. Maar dit keer hadden we weer eens een film die indruk maakte; The Devil’s Double. http://www.moviemeter.nl/film/64328. Nota bene een Nederlandse productie, maar wel met een internationale cast. De film gaat over het leven van Uday Hussein, de zoon van Sadam. Een leven van een gestoord machtsgeil zoontje, dat bestaat uit seks, drugs, alcohol en geweld, heel veel geweld. Best wel bizar, zeker om te beseffen dat die zonen van Kaddaffi volgens de verhalen geen haar beter waren.

Lunchen met de juf

Vorige week gaf Kevin zijn eerste “speech”, die we samen hadden voorbereid, onder andere met kleine tekstkaartjes. Het door hem zelf gekozen onderwerp was Kirby, het kleine roze marshmallow bolletje uit de Nintendo games. http://en.wikipedia.org/wiki/Kirby_(character). Kevin had ook een echt doel met zijn speech; hij wilde de mensen overtuigen dat Kirby de kleinste “superhero” ter wereld is. Geen idee of dat gelukt is, maar hij verdiende er wel een certificaat mee.

Vandaag (dinsdag) volgde al weer een certificaat; Kevin las voor de 100^e keer sinds de zomervakantie voor. Elke keer moesten we “loggen” en dat levert dus nu een certificaat op. En dat niet alleen……hij gaat als beloning ook Donderdag met de juf lunchen bij Dairy Queen. Wat?!? Met zijn juf lunchen?!? Maar wacht eens even; weet de juf wel dat ik ook inmiddels ruim meer dan 100 boeken gelezen heb?!?

Ook Aimée staat niet stil, want zij mag donderdagochtend twee uurtjes gaan wennen in de kleuterklas van Fieldstone. Officieel wordt ze geobserveerd of ze klaar lijkt om in september te beginnen. Behoudens een slechte bui, zal dat geen enkel probleem zijn. Dat heeft niet alleen haar positie in de crèche, maar ook afgelopen vakantie in de kinderclub wel laten zien.

Retteketet met winterpret

Het was weer een weekendje winterpret, en daarom maar een enigszins creatieve titel voor dit blogje.

Grappig, maar we zijn nu nog meer gefocust op het weerbericht dan in de zomer. En dat heeft te maken met de ook zachte winter hier in Canada tot nu toe. Na de sneeuw van vorig weekend ging het afgelopen maandag en dinsdag heel hard dooien, totdat zelfs alle sneeuw weer verdwenen was. Vervolgens kwam woensdag de kou hard terug, ging het donderdag weer sneeuwen en konden we daarom toch weer lekker van de sneeuw genieten dit weekend. Voor komende week ziet het redelijk hetzelfde eruit; maandag gaat het hard dooien met acht graden in de plus. Daarna wordt het rond het vriespunt, maar blijft het helaas voorlopig droog. Dus we moeten maar duimen dat de dooi meevalt, of dat er toch nog ergens een pakje sneeuw valt. Anders geen skilessen.

Zaterdagochtend had eerst Aimée zwemles, die ook weer aan een nieuwe serie is begonnen – op naar het ‘Salamander’ niveau. Kevin kreeg ’s middags zijn beste schoolvriendje, Declan, op bezoek. En het einde van de dag gingen we nog even sleeën op het bekende heuveltje aan het einde van de straat. Ook zondag begon de dag traditioneel met zwemles (dit keer voor Kevin). Waarna we ’s middags weer richting Earl Bales Park gingen voor skiles. Mijn groepje mocht gelukkig door naar het examenheuveltje, waarna we eindelijk de grote piste opkonden. Yiiiihaaa, ik had er plezier in want de heuvel is kort maar stijl. Ook Earl Bales is één van de vele ravijnen die Toronto rijk is, en je skiet dus het ravijn in. Mijn promotie naar de hoofdpiste heeft wel als nadeel dat ik niet meer Isabelle, Kevin en Aimee zie oefenen. Maar als het goed is komt Isabelle volgende week ook mijn kant op (als er sneeuw ligt) en wie weet daarna een keer Kevin.

Natuurlijk hebben we weer de juiste filmpjes geschoten om jullie in Nederland mee te vervelen.

Ten eerste een afdaling van Kevin door de poortjes, onder luidkeelse aanmoediging van Renee, helaas eindigend in een valpartij http://www.youtube.com/watch?v=zgJGNY0guFk&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg&index=4&feature=plcp

Vervolgens Kevin in de achtergrond en Aimée op de voorgrond. http://www.youtube.com/watch?v=u2EGcMemrh4&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg&index=3&feature=plcp

 Vervolgens een kort filmpje met een zelfverzekerde Kevin in de hoofdrol; http://www.youtube.com/watch?v=LpmNO3HRQiY&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg&index=2&feature=plcp

En het meest spectaculaire filmpje van de dag; Aimée komt eraan en remt niet (ondanks Pizza! Pizza!). Ik vang  haar prima zonder problemen op, maar daarbij slaat ze per ongeluk mijn camera uit mijn hand. Het lijkt daarom alsof ze een enorme knal maakt, maar dat is echt niet zo. En mijn camera is schokproef, dus helemaal niks aan de hand. Maar wel spectaculair beeld en geluid…. http://www.youtube.com/watch?v=mC508fX3De4&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg&index=1&feature=plcp

Anti-pest campagne met Fieldstone

Er is in Kevin’s Fieldstone school een filmpje opgenomen ter ondersteuning van een campagne tegen pesten. Het prachtige filmpje kan bekeken worden via de volgende link http://www.youtube.com/watch?v=bNo0bi-reqE&feature=youtu.be&hd=1.

Hoofd schouders knie en teen in het Frans

Inmiddels zijn we op het blog al weer 1,5 jaar en  ruim 13000 “pageviews’ verder, en is het meest gelezen stukje heel verrassend het volgende; http://lagerweijtjestoronto.blogspot.com/2011/06/hoofd-schouders-knie-en-teen-in-drie.html

En waarom? Omdat er op Google gezocht wordt op de tekst van ‘hoofd, schouders, knie en teen’ in het Frans en men dan op ons blog belandt (nummer 2 in de Google ranking op dit onderwerp). Helaas; wij hadden de tekst er niet bij staan, dus alle “vreemde” bezoekers zullen teleurgesteld het blog weer verlaten. Daarom nu speciaal voor jullie, ‘Hoofd, schouders, knie en teen’ in het Frans.

Tête, épaules, genoux et pieds, genoux et pieds
Tête, épaules, genoux et pieds, genoux et pieds
Oreilles, yeux, petit bout du nez
Tête, épaules, genoux et pieds, genoux et pieds.

Aardbeienmoordenaar

Sinds een jaar maak ik elke dag gebruik van mijn blender om de lekkerste en gezondste smoothies te maken. Tot groot plezier van de kinderen. Vreemd genoeg was gisteren een aardbei overgebleven, zonder fijngemalen te worden. Aimée riep verbaasd; “Pappa, er is een aardbei nog levend”!

Raar maar waar - National Popcorn day

Geloof het of niet, maar woensdag was het National Popcorn day in Canada. Niemand weet waar dit vandaan komt en Wikipedia maakt er zelfs geen melding van, dus hebben maar verder gezocht totdat we het volgende berichtje vonden van de ‘Popcorn Board’. Ja ook die bestaat. http://www.popcorn.org/AboutUs/Media/NationalPopcornDay/tabid/115/Default.aspx

Ooit bleek er een relatie te zijn met National Popcorn day en de Superbowl. Het rare is dat de popcorn maand Oktober is, veel logischer omdat het maïs dan net geoogst is. Helaas krijgen we op National Popcorn day geen vrije dag, maar we mogen wel genieten van een lekkere bak popcorn.

Voetstapjes in de sneeuw

Met een vers laagje sneeuw, zie je pas goed wat voor dierleven er in de stad aanwezig is. Er zijn eekhoorntjes maar ook nieuwsgierige wasbeertjes die ’s nachts alles rondom het huis afzoeken naar eten. Ze klimmen zelfs op de vensterbanken buiten, om te onderzoeken of er een raam openstaat! Zoals al eerder in dit blog geschreven worden deze beestjes werkelijk gehaat in de stad, omdat ze een behoorlijke zooi in je tuin of huis kunnen maken. Zo zagen we zaterdag ook een autootje staan van de wildbestrijdingsdienst in de straat verderop. Die kan je inhuren als de beestjes echt te lastig worden. Zij zullen niet met gif gooien of met wapens gaan slingeren; alles dat wild is en daaronder vallen ook eekhoorntjes en wasbeertjes, is beschermd door de wet. Het enige wat ze mogen doen is de beestjes vangen en dan ergens buiten de stad weer uitzetten.
Tot dusverre hebben we nooit last gehad van de diertjes; ik denk ook dat je het voor een groot gedeelte in eigen hand heb; geen rotzooi buiten laten staan, geen ramen open, geen etenswaren laten slingeren.

Skiën in Toronto

Vanaf nu gaan we de komende acht weken heel eentonig elk weekend praten over skiën; de komende acht weken heeft ieder gezinslid skiles! Want heel ideaal, één van de twee skihellingen in Toronto bevindt zich aan Bathurst street, minder dan 10 minuutjes rijden van ons huis! http://www.toronto.ca/parks/skiing/index.htm

Bij het skicentrum aangekomen zag alles er verbazingwekkend goed uit, inclusief een helling met stoeltjes lift, en verschillende kleine oefenhellingen, waarvan een met trektouw-liftje. Het hoofdgebouw heeft een heerlijke open haard. En er wordt prima materiaal verhuurd, voor groot en klein.

Aimée zit in een klein “Pinguïn” klasje, waar ze bijna 1op1 les krijgen. Ze deed het vanaf het begin eigenlijk uitstekend; stond meteen stabiel en ging zonder angst en twijfel naar beneden. Nu nog leren remmen! Dat doen ze de kindjes heel leuk door de remstand de pizzastand te noemen; dus je hoort de hele tijd roepen “Pizza, pizza!”. Aimée vond het allemaal geweldig. Filmpjes! http://www.youtube.com/watch?v=wu_0Vj1Q3p8&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg&index=2&feature=plcp en

http://www.youtube.com/watch?v=YvxxY-b321g&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg&index=1&feature=plcp

Kevin zit in groep 1/2 met kindjes van zijn leeftijd. In het begin viel hij om de meter, en we waren even bang dat Kevin gedemotiveerd zou raken en het zou opgeven. Maar halverwege vond hij zijn stabiliteit en kreeg hij er een beetje gevoel voor. Aan het einde van de dag ging hij in één keer van de grote oefenhelling af, onder een luid “Yahhhhoeoeooe!”, met armpjes in de lucht. Helaas geen filmpjes van dit moment, maar wel van een ander momentje!

http://www.youtube.com/watch?v=mB5Tqvu8C2M

Isabelle zit in groep 1/2 en dat is eigenlijk veel te makkelijk voor haar. Alle oefeningen waren geen enkel probleem en zonder enig probleem ging zij van de oefenhelling af. Ik zit in groep 3 en dit is eigenlijk ook te makkelijk; ik kijk echt uit naar de grote helling, want de oefenhelling is wel een beetje flauw. Maar ook ik genoot van het lekker actief buiten zijn, onder een heerlijk koud winterzonnetje.

Winterpret

Bij thuiskomst afgelopen maandagnacht was het “slechts”-5C, veel warmer dan toen we vorig jaar uit De Dominicaanse republiek kwamen (gevoelstemperatuur -30C). Net zoals Nederland is de winter hier tot nu toe mild; zo mild dat we ons zorgen maakten over onze eerste skilessen dit weekend. Donderdagnacht en vrijdag sloeg dan eindelijk de winter hier een beetje toe, met een klein beetje sneeuw. Genoeg voor winterpret!

Zaterdag was het een koude winterdag, met een gevoelstemperatuur van -20C. Toch gingen we er even op uit, met de sleetjes naar het heuveltje aan het einde van de straat. Daar hadden we ondanks de kou heel veel lol. Filmpjes!

Sleeën met smile; http://www.youtube.com/watch?v=iCKMBvycFh4&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg&index=4&feature=plcp

Sleeën met boem; http://www.youtube.com/watch?v=47hNxJXUKD0&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg&index=3&feature=plcp

Sleeën met wedstrijd; http://www.youtube.com/watch?v=9jNk8js5smI&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg&index=2&feature=plcp

Sleeën met Isabelle; plus blik op verlaten (koude) straten; http://www.youtube.com/watch?v=amqQ7UrN4ho&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg&index=1&feature=plcp

Stemmen

Kevin; “Pappa wat is stemmen”?
Ik; “Stemmen is dat iedereen kan meebepalen wie de baas wordt in een land”.
Kevin; “Cool, kan ik ook stemmen?”
Ik; “Nee, in Nederland kan dit pas vanaf 18 jaar”.
Kevin (geirriteerd); “waarom?”.
Ik; “Men denkt dat kinderen nog geen verstand hebben om een goede baas van een land te kiezen”.
Kevin (nog geirriteerder); “Nou dat vind ik maar stom”.
Ik (denkt slim aan te tonen dat Kevin geen verstand heeft van politiek door middel van het stellen van een vraag); “Op wie zou jij dan stemmen?”
Kevin (snel en overtuigend); “Op Dennis natuurlijk” (zijn neef, die overigens pas in mei zelf 18 wordt).

Terug in Toronto

Maandag zouden we eigenlijk om half elf ’s ochtends vertrekken. Maar hoe verrassend, de chartervlucht was weer eens vijf uur vertraagd, dus we kregen nog een lange ochtend in het Resort. De kids maakten een verrassende keuze; Kevin wilde heel graag met mij gaan zwemmen in de zee en een keer niet naar de kids club. Daarentegen was kleine Aimée heel overtuigd; ook zonder grote broer wilde ze heel graag naar de club. En toen we haar om half twee ophaalden wisten we ook waarom, want ze had de vier juffen helemaal om haar vingers gewikkeld. De dames vonden het heel jammer om afscheid te nemen van de kleine meid. En ik maar de hele tijd denken dat ze alleen blij waren om haar knappe vader elke keer te zien.

Tijdens de vlucht terug probeerde ik te begrijpen hoe groot Canada eigenlijk is, met name van West naar Oost. Ja, het is een groot land, dat weten we allemaal. Maar stel je eens het volgende voor; we vlogen van het zuidelijkste puntje van Mexico (Cancun), over de US, in minder dan vier uur naar Toronto. Calgary-Toronto afgelopen zomer was dezelfde vliegtijd. Zou je naar Vancouver gaan, dan doe je er al gauw vijf uur over.

We kwamen door de vertraging helaas pas om twaalf uur ’s nachts aan. Niet ideaal wanneer iedereen de volgende dag moet werken of naar school moet. Maar toch; het opstaan de volgende ging toch relatief eenvoudig en iedereen was in een goed humeur.

Voordat Isabelle mij afzette bij de metrostation, kwam ik tot de ontdekking dat ik geen Canadees geld had om een kaartje te kopen. Dus vroeg ik aan Isabelle $20 met de mededeling dat ik “blut”was. Kevin vroeg meteen geïnteresseerd, “wat is blut”? Toen ik hem vertelde dat ik geen centjes meer had, reageerde hij heel bezorgd “dan is het nu echt tijd dat je weer gaat werken”. Dank je zoon, zal ik doen!

Nog meer kinderclubben

Zaterdag bleven we weer een dagje in het resort; de kids stonden wederom tot onze verbazing te trappelen om naar de kinderclub te gaan. Wij leren hier dus voor het eerst omgaan met kinderen die iets zelfstandiger worden en op hun vakantie een beetje hun eigen weg gaan. Dat leren we dus samen met een biertje aan het zwembad; er zijn slechtere leerprocessen in het leven.

Als we om de zoveel tijd gaan kijken, dan zien we ze vooral met elkaar spelen. Misschien missen ze dat toch doordeweeks; de tijd om als broer en zus samen te spelen. Ze zijn echt heel lief voor elkaar. Mooiste voorbeeld is de “tandenfee”; Kevin had deze vakantie voor het eerst dat hij op “natuurlijke” wijze een melktandje verloor. Toen hij de volgende ochtend wakker werd, lagen er een aantal quarters (muntjes) onder zijn kussen van de tandenfee. Deze werden daarop meteen heel lief gedeeld met zijn zusje.

We sloten de dag af in het Argentijnse gril restaurant, waar we allemaal spare-ribs bestelden. Dat was helaas geen succes, want de ribben waren erg vet en behoorlijk smakeloos. Goede spare-ribs maken is een vak, en wij zijn verwend door de ervaring dat de meeste Canadezen wel erg goed ribs kunnen klaarmaken.

Zondag hadden de kinderen een keuze; of in het hotel blijven (dus kinderclub). Of nog een keer naar Xel-ha, maar dan voor de hele dag. Tot onze verbazing kozen ze allebei weer de kinderclub. Goed, dat scheelt ons de hoge toegangsprijs van Xel-ha. Isabelle en ik gingen ’s middags samen wat actiefs doen; zeekayaken. Door de sterke branding best avontuurlijk. En ja, uiteraard sloegen we een keer om.

Om vijf uur kwamen de kinderen weer mooi beschilderd uit de club. Het feest voor de kinderen werd compleet doordat ze voorin het shuttletreintje mochten zitten, naast de bestuurder. We sloten de dag af in de door de kinderen gekozen Japanner; altijd lekker eten en een leuke show erbij. Helaas maakte Aimee, net zoals de dag ervoor, niet het einde mee. De twee dagen op pad sliep ze nog wat bij in de auto, maar een hele dag kinderclub is echt te veel voor haar. Ik denk dat de mensen hier in het resort al aardig aan het plaatje zijn gewend; ca acht uur draag ik een compleet slapend meisje terug naar de kamer.

Tulum en Xel-ha

De tweede dag op stap in Mexico volgde hetzelfde patroon als de dag ervoor; het was alleen veel minder rijden. We begonnen de dag met een bezoekje aan de oud Maya-stad Tulum. Hier geen grote pyramides, maar wel mooie relatief intacte tempels op rotsen aan een prachtig strand. Het was daarmee zowel wat gebouwen betreft als ligging totaal anders dan het in de jungle gelegen Coba. Naast oude stenen zagen we een paar prachtige leguanen en ook een colibri.

Over het tweede bezoek van de dag, Xel-ha, kan je verschillende meningen vormen. Punt is dat het gehele gezin een geweldige middag had.

Maar wat is Xel-ha? Xel-ha is een baai, zeg maar gerust inham waar een ondergrondse rivier in uitkomt. Door de ligging is het water bijzonder rustig en kalm, door het kristalheldere zoete water is het zicht onder water ongeloofelijk en door de combinatie zout zeewater / zoet rivierwater is er enorm veel vis. Dit prachtige stukje natuur is echter niet zo maar bereikbaar, nee enkele slimme Mexicanen hebben er een groot hek omheen gezet en er een soort natuurlijk pretpark van gemaakt. Dat betekent; $79 (US dollars!) per volwassen persoon neerleggen (Kevin halve prijs; Aimee gratis). Maar dan is ook weer alles inclusief; goed snorkel materiaal, zwemvesten, handdoeken, heerlijk eten en drank. En naast snorkelen en zwemmen hebben ze meer attracties toegevoegd; zo is er een fantastische speeltuin met hangbruggen door de jungle, een mooie waterglijbaan en een water-hindernisbrug waar je uiteraard voordurend vanaf valt. Ook kan je in een band een stukje over het riviertje varen, door een magrovebos. Er zijn springkliffen. Er zijn touwbruggen en tokkelbanen, die uiteraard in het water eindigen. Ook zijn er nog grotten, junglewandelpaden, fietspaden (inclusief fietsenverhuur). Kortom; heel veel activeiten, veel meer dan we in een middag konden doen. We begonnen na een lekkere lunch met snorkelen. Voor Aimee was dit de eerste keer; beide kinderen vonden het geweldig. Zoals gezegd was er enorm veel vis in alle kleuren en maten; echt een aquarium. Na een bezoekje aan de speeltuin maakten we de bandtocht door het mangrovebos. Kevin en ik eindigden de dag met een roetsj van de tokkelbaan.

Terug in het hotel sloten we dag prima in stijl af met een bezoekje aan de Tepanyaki-Japanner.

Het gesprek van de dag was met een dronken droppie bij de halte van de shuttle. Onze kamer is namelijk aan het strand, zo’n 15 minuten lopen van het hoofdgebouw. Of je kan met een shuttle-treintje. Bij de halte stond een zwaar dronken man te klagen over de wachttijd op de shuttle; hij had ’s middags naar eigen zeggen meer dan 45 minuten op het treintje gewacht. Goh, vervelend voor u. En jawel, toen voor ons allemaal het treintje aankwam zat meneer glazig voor zich uit te staren, verroerde zich niet en vergat het treintje in the gaan. Dus die zal vandaag wel een verhaal vertellen dat hij gisteravond ook meer dan 45 minuten heeft moeten wachten op de shuttle....

We hebben trouwens het eerste filmpje geupload. In de bakfiets door de jungle terug van de Coba piramide. Daar komt ‘ie http://www.youtube.com/watch?v=C8GoNRYfAvI&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg&index=1&feature=plcp

Piramides van Coba en Cenotes.

Donderdag hadden we voor twee dagen een autootje gehuurd. Eerste doel van de dag was de oude Maya stad Coba inclusief Maya-piramides. De wegen zijn hier goed, het verkeer redelijk overzichtelijk en netjes, en ook de wegbewijzering is uitstekend. Dus je kan hier prima een auto huren en zelf op pad gaan.

Coba was  bijna twee uur rijden. Het heeft een hoog Indiana Jones gehalte, want deze oude Maya stad bevindt zich op een uitgestrekt gebied in de jungle. De tempels en grote gebouwen zijn nog in bijzonder goede staat en het hoogtepunt is een aantal piramides. Waarvan eentje behoorlijk hoog is en deze kan je ook beklimmen. Isabelle keurde echter de klim af voor de kinderen, vanwege de hoge stijle treden. Dus ging ik alleen naar boven, waarvan je een geweldig uitzicht hebt over de platte groene massa van de jungle.

Het was een behoorlijke wandeling, dus gingen we terug naar de auto met twee fietstaxi’s. Op zich ook al een belevenis, door de dichte jungle met veel prachtige vlinders.

Op de terugweg stopten we halverwege bij een Cenote, genaamd de Gran Cenote. Dit behoeft wat uitleg; onder de grond hier bevindt zich een uitgestrekt netwerk van ondergrondse rivieren. Op enkele plaatsen komen deze rivieren door middel van holen en grotten aan de oppervlakte, en dat heet dan een Cenote. De Gran Cenote is werkelijk een prachtig plaatje; door middel van een trap daal je dit prachtige groene gat in. Het water is glashelder en helemaal niet koud; je kunt er dus heerlijk in zwemmen en snorkelen. We zwommen zo een grot door todat we weer in een andere cenote kwamen. In de grot konden we ook nog vleermuizen observeren en in het water kleine schoonmaak-knabbelvisjes. Kortom; een geweldig stukje natuur en ook nog eens heerlijk verkoelend.

We aten ’s avonds in het Argentijnse grill a la carte restaurant, want een uitstekende afsluiting was van een prima dag.

Kinderclubben

Woensdag begon het weer wederom koeltjes en bewolkt, maar gelukkig klaarde het snel op en werd het  een stuk warmer dan de dag ervoor. Kevin en Aimee stonden tot onze verbazing weer te trappelen om naar de kinderclub te gaan. Dus daar hebben we tot aan de lunch gezeten. Toen had de vrolijke en enthousiaste Aimee met haar gedrag en participatie zoveel indruk gemaakt op de juffen, dat wij ondanks haar jonge leeftijd weg mochten gaan. Leuk was overigens om te observeren hoe Kevin zijn zusje hielp bij de wat moeilijkere spelletjes en opdrachten. Hij zorgt echt goed voor haar. Het was grappig om een simpel spelletje te observeren; indien je de bal toegegooid kreeg, moest je je naam zeggen en waar je vandaag kwam. Kevin kwam uit Canada (dus niet Nederland; interessant....wederom een bewijs dat hij vercanadeesd). En Aimee? Aimee kwam volgens haar zelf “van Kathleen”, haar hartsvriendinnetje uit Toronto.

Dus hadden Isabelle en ik een ongekende luxe om met z’n tweeen te lunchen en te relaxen bij het zwembad in het zonnetje. Zo om het uur gingen we even kijken, maar de enige boodschap die wij van de kids kregen was; wij blijven. En om vijf uur kregen we inderdaad twee blije en prachtig gesminkte kinderen terug. Isabelle en ik zijn compleet verbaasd dat ze zo graag in een kinderclubje willen zitten.

’s Avonds aten we in een Mexicaans a la carte restaurant. Wij zijn eigenlijk nooit fan geweest van de Mexicaanse keuken, maar leren hier toch heerlijke gerechtjes kennen. Het eten is hier van een hoog niveau.

Helaas krijgt onze kleinste smikkelkont daar niets van mee. Onder invloed van waarschijnlijk jetlag, het ontbreken van een middagslaapje (want ze sinds enkele weken weigert) en alle inspanningen van de dag ging bij haar voor de tweede dag op een rij net voor het eten het lichtje uit. En goed uit; we konden haar op een bankje neerleggen aan onze tafel, waar ze zich niet meer verroerde. Ook tijdens het dragen naar de kamer gaf ze geen kick meer. Slaap lekker meisje, morgen gaan we op pad.

Playa del Carmen

Maandag ging de reis verder met een vluchtje Toronto-Cancun. We vlogen met Sunwing Airlines, een maatschappij waarin TUI een 49% aandeel heeft. De reis verliep voorspoedig en al snel zaten we in de bus naar ons hotel. Daar verbaasde Aimee ons weer met een opmerking. De reisleider hield een praatje over de omgeving en introduceerde het onderwerp shoppen met de vraag, “So ladies, are you up for some good shopping”, waarop Aimee gelijk en luidkeels “YES!!” riep.

Het hotel, Grand Princess Sunset, is een enorm complex maar prachtig ontworpen en ingedeeld. Door de fantastische tuinen, waterpartijen en vele zwembaden, lijkt het niet zo massaal. Onze kamer is niet heel groot voor een suite, maar heeft wel een jacuzzi binnen en buiten op het terras, met uitzicht op het strand.

 De eerste dag aten we in een buffetrestaurant, wat bijzonder smakelijk was voor een buffetrestaurant.

Dinsdag was een dag om bij te komen en het complex te leren kennen. Helaas was de temperatuur niet heel hoog; het was zo’n 22 graden. Omdat er een behoorlijke wind stond en het af en toe bewolkt was, voelde het niet al te warm aan. De kinderen brachten het grootste gedeelte van de dag door in de kinderclub, die ze helemaal geweldig vonden. Omdat de club pas vanaf vier jaar is, zaten wij ook het meeste van de tijd in de club op een stoeltje wat te lezen, om Aimee in de gaten te houden.

Eten deden we ’s avonds in La Fleur, een internationaal a la carte restaurant. Op de kaart stond o.a. filetbiefstuk (Filet Mignon); dat is altijd een succes bij carnivoren zoals ons.

Terug in Toronto en weer weg

En zo is het zondag 1 januari 2012, en zijn we weer op weg naar Toronto. Comfortabel helemaal voorin een B747 van de KLM, van wie we als nieuwjaarskado een upgrade kregen met het hele gezin. Zo breng je prima de ruim 7,5 uur door. Het was ook een reis met een doorlopende zonsondergang; we reisden het licht achterna, waardoor we de hele tijd konden genieten van een zonsondergang.

Aimee trok gedurende de reis de nodige aandacht. Als eerste op schiphol, toen we de doos met haar make-up- of kaptafeltje (een kerstkadootje) wilden inchecken en op de band legden. Het kleine meisje was ontroostbaar, wat een verdriet; haar kaptafeltje op de band met de koffers. Geen enkele rationele uitleg (dat het met hetzelfde vliegtuig mee zou gaan, etc etc) kon dit verhelpen. Maar bij aankomst in Toronto was dit weer leuk; Aimee reageerde net na de landing enthousiast, “mijn kaptafeltje is ook in Tonto!” Waarna ze hard door de cabine riep “Now I am happy again”. Dat was maar goed ook, want even van te voren had ze plotseling overgegeven. Geen idee waarom, ze was ook meteen weer beter. En dit gaf weer een leuk vervolg, net uit de slurf van het vliegtuig, waar alle aankomende passagiers werden opgewacht door zeer nukkige douane-ambteneraren, die een voor-controle hielden. Maar Aimee, met een ongebruikt kotszakje in de hand en met de tekst “I was sick in the plane” kon toch een grote glimlach losmaken op het norse gezicht van de paspoortcontroleurs.

Omdat we pas om half zeven wegreden bij het vliegveld, gingen we via de McDrive naar huis. Dat was een nieuwe ervaring voor de kids, een McDrive. Tot nu toe hadden we altijd braaf in het restaurantje gegeten. Kevin was helemaal onder de indruk: “wat een goed systeem!”.

We maakten in de 20 uur dat we in Toronto waren de lang verwachte overgang naar de echte winter mee. Toen we aankwamen regende het. Net toen we thuis waren, veranderde het in ijzel. En ’s nachts viel er eindelijk sneeuw. De temperatuur gaat de komende dagen verder omlaag en er zal meer sneeuw komen. Maar dat is geen zorg voor ons – dan zitten wij onder de zon in Mexico.

De laatste dagen van 2011

En zo vervolgden we donderdag onze afwisselende werkweek in Nederland. Voor mij betekende donderdag inderdaad half werken, want ik had een werklunch in Amsterdam gevolgd door een bezoekje aan het prachtige nieuwe kantoor van Sawadee. Het pand aan de Leidsestraat was weliswaar prima centraal, het was echt aan vervanging toe. Het beantwoordde in termen van ventilatie, koeling, ruimte en electrische vereisten niet meer aan de huidige eisen. Ik kan me nog herrinneren dat elke keer dat we een nieuwe computer aansloten, de stoppen doorsloegen. Maar kijk; Floris heeft dit perfect opgepakt en heeft een modern en ruim pand gevonden, met nog steeds een gezellig gevoel en een geweldigde uitstraling. Het bevindt zich aan de Sarphatistraat, nog steeds in het centrum van Amsterdam maar net buiten het centrum-centrum.

Samen met Floris en Jan de Ridder, ex TUI en nu op interimbasis bij Sawadee, sloten we de dag af met het opdrinken van de vloeibare kerstgeschenken.

Vrijdag werd er traditioneel vuurwerk opgehaald, waarna we in het bos bij Amerongen afspraken met Helen, Roos en Sanne. Bij een pannenkoekenhuis in het bos http://www.hetberghuis.nl hebben ze ook een leuke speeltuin, waaronder een mini canopy-tour. En gelukkig hadden ze voor mij glutenvrije pannenkoeken. Kevin en Aimee werden in Tiel afgezet, waar ze gingen logeren bij Roos en Sanne. Wat dat betreft hebben we door het gesleep makkelijke kinderen gecreeerd; ze kijken alleen maar uit naar de leuke aspecten van logeren, en hebben geen enkel probleem met een nieuwe omgeving of met het gedag zeggen tegen hun ouders.

Zaterdag mochten wij dus uitslapen. Helaas Helen niet; de kids waren al om half zes wakker ;-( . We brachten een bezoekje aan ons nieuwe huis waar we een lijstje maakten van wat er nog moet gebeuren. We hopen het binnen enkele weken klaar te hebben voor de verhuur. Het bezoekje bevestigde wel onze keuze voor dit huis; het ligt uniek met prachtig uitzicht, en toch ligt het in de stad. Veel ruimte, zoveel in het huis als erbuiten, complementeert de perfecte woning voor ons. Wanneer we er ooit zelf intrekken, blijft de grote vraag.

Na het ophalen van de kinderen reden we richting Zoetermeer, waar we bij Opa en Oma Verhulst frietjes aten. Oud en Nieuw vierden we bij Jeroen, Mirjam en hun kinderen Lennard en Arno. Je kunt veel zeggen over Zoetermeer, maar oud & nieuw vieren kan men er, met heel veel vuurwerk en grote vreugdevuren.