Smaken en kraken

Dinsdag werd er wat geshopt en gerend in de omgeving van Zoetermeer. ’s Avonds was het tijd voor het traditionele derde kerstdag etentje met de vrienden, wat dit jaar mega-traditioneel in het Indonesisch specialiteiten restaurant Selemat Datang in de dorpstraat werd gehouden. De opkomst was weer groot; 12 personen. Erg gezellig, betaalbaar (we waren 27 Euro pp pwijt incl twee voorgerechtjes, wok, buffet, dessert, drank en fooi) en ook nog eens lekker. Het smaakte weer prima.

Over smaken gesproken. Nadat we woensdag Kevin bij de familie de Jong hadden gebracht, waar hij mocht logeren bij Lennard en Arno, gingen Isabelle en ik naar een concert van de Nederlandse band Kraak & Smaak. Deze electronische funk  en disco-formatie begint langzamerhand groter te worden. De opzwepende dansmuziek geeft een gegarandeerd feestje. Het optreden was in het knusse Tivoli aan de Utrechtse grachten. Tijdens het concert ontmoetten we ook Tim (zoon van zus Karin) en neef Henny met zoon Karim.

Voor een drie minuten durende impressie, hierbij een filmpje van het nummer Plastic People live afgelopen woensdag in Tivoli. http://www.youtube.com/watch?v=FULf2bzQDnY

Kerst in Nederland

Donderdagavond verzamelde de familie Lagerweij zich op Pearson International Airport. Het was druk op het vliegveld met het kerstverkeer; ja we zijn duidelijk niet de enige personen in het buitenland die met kerst naar huis gaan. Aan boord van de B747 van KLM kregen we de mededeling dat de vlucht dit keer slechts 5 uur een 55 minuten zou duren door de harde wind mee. Ongeloofelijk; de Atlantische oceaan over in minder dan zes uur!  Enige probleem is dat je dan nauwelijks slaap krijgt. Bij vertrek om half acht 's avonds ben je nog niet moe en wacht je geduldig op een drankje en hapje. En voordat je het weet lopen ze al weer een ontbijtje uit te serveren. Kevin sliep zelfs de hele vlucht niet. Nee, dan heb ik een voorkeur voor een late nacht vlucht (in de zomer heeft de KLM ook een 11uur vlucht s' avonds).

We kwamen dus vermoeid aan vrijdagochtend vroeg. We werden opgewacht door Oma Nel, waarmee we een kopje koffie dronken. Na het ophalen van de huurauto reden we eerst langs het nieuwe huis in Vleuten. De rest van de dag stond in het teken van de nodige klusjes; zo werd ook een bezoekje aan de tandarts gebracht. Even tegen zevenen ging het lichtje uit bij de gehele familie Lagerweij; Kevin die de hele dag actief en levendig was zoals altijd, was toen al 30 uur op, met uitzondering van een slaapje van 20 minuten in de auto. Bikkel!

Zaterdag sliepen Isabelle en ik uit - maar liefst 14uur, heeeeerlijk! Daarna brachten we een bezoekje aan de familie van Dommelen in Veenendaal. Die zouden de volgende dag vertrekken op wintersport, dus konden we nog even genieten van het gezelschap van zus & haar gezin.

Zondag stond het altijd pitoteske Ermelo op het programma. De hele Lagerweij familie exclusief die uit Veenendaal verzamelden voor 1e kerstdag. Na een boswandeling maakte iedereen een gerechtje klaar en kregen we daarmee een heerlijk tappasdiner voorgeschoteld. Met een klein betje knoflook. De avond werd afgesloten met een harmonieus en vredelievend potje Risk.

Tweede kerstdag werd goed begonnen met een uurtje joggen in de bossen. Daarna wilden ook de kids een rondje rennen, en zo geschiedde. Filmpje! http://www.youtube.com/watch?v=lm_A_rie5tg

Na de lunch vertrokken we richting Zoetermeer, maar eerst pakten we nog een lekkere 9 kilometer file op de A12 mee. Het ergste is nog dat die veroorzaakt leek te zijn door een afgesloten spitsstrook, Nederland Regeltjesland, grrr... Ik las dat de filedruk dit jaar in Nederland  behoorlijk is afgenomen, maar dus helaas niet op 2^e kerstdag. Tweede kerstdag werd afgesloten met een etentje bij het Italiaans restaurant Massimo in het winkelcentrum Meerzicht. Een ongezellig leeg restaurant; volgens de bediening was men vergeten een advertentie te plaatsen in de krant.

En nog meer berichtjes van Santa

Santa Renee organiseerde nog twee video boodschappen voor de kinderen, dit keer vanaf een andere site. Exact hetzelfde idee als de vorige keer, maar een iets andere uitvoering.

Aimée kreeg het volgende filmpje van de kerstman.

http://magicsanta.ca/player.html?code=WWD62H

En Keving kreeg het volgende filmpje
http://magicsanta.ca/player.html?code=88PVOT

Ze kwamen beiden wederom goed door de bad/good child machine!

Daddy, the doctor said don't wake me up!

Afgelopen zondag hadden we na de val van Aimée een discussie met de dokter over de vraag of we haar s' nachts regelmatig wakker moesten maken. Na een korte check was hij zeer overtuigd in zijn advies, dat het niet nodig was. En dat Aimée's hersentjes prima werkten, liet ze wel de volgende ochtend zien, toen ik haar om kwart over zeven wakker maakte. Geirriteerd riep ze; "Daddy, the doctor said don't wake me up!".

Van Spa naar de Eerste Hulp

Voor Isabelle en mezelf was het een lang weekend; we hadden namelijk vrijdag vrij genomen om naar de spa te gaan. Isabelle had een keer een dagje spa gewonnen en ik ben maar als vrijwilliger meegegaan.

Vreemd genoeg was de Spa in hartje Toronto, namelijk de  Elmwood Spa. http://www.elmwoodspa.com. Met een zeer luxueuze uistraling en aankleding. De massages waren uitstekend, maar voor de rest was het een hele mooie verpakking voor iets wat niet zo bijzonder was. Het watergedeelte heette bijvoorbeeld “Water Therapy”. Dat zijn je verwachtingen uiteraard heel hooggespannen; de “Water Therapy” bleek echter te bestaan uit een klein zwembadje, een hottub en een stoombad. Met enkele douches. En ja, de bijbehorende douchegel had zeker een bijzonde lekker geurtje, maar om dat nu “Water Therapy” te noemen…

Wat wel geweldig was; in hetzelfde gebouw was van dezelfde eigenaar een Thais restaurant gevestigd, met de naam Bangkok Garden. Hier hadden ze voor $16 een lunchbuffet wat “niet-normaal-meer-zo-lekker-moet-van-een-andere-planeet-zijn-zo-heerlijk” was. Een goedkoop buffet, maar niet in een goedkoop restaurant. Heerlijk en origineel was het soepbuffet, waar je een aantal verse ingrediënten kon aanwijzen, die samen met wat noodles in een hete bouillon voor je werden gemengd, en klaar was je soepje. Verrukkelijk.

Met een hele volle buik gingen we nog even shoppen. Ik kocht mijn eerste skibroek; jawel, ook ik ben klaar voor de winter. En zo hadden we een heel relaxed begin van het weekend.

Over winter gesproken; zaterdag lieten we weer de sneeuwbanden onder de auto gooien. Het is hier nog opvallend ‘warm’ (overdag boven nul) en droog; maar voor hetzelfde geld moeten we na terugkomst uit Nederland over twee weken onze auto losrijden uit een sneeuwberg. Verder deden we een keer eens helemaal niets bijzonders, behalve een filmpje en een lekker glas wijn ‘s avonds. De films waren Harry Potter and the deathly hallows part 2 en The Son of No One.

Zondag hadden we eerst bezoek van een stel wat we tijdens de sinterklaasviering zijn tegengekomen. Het is een Nederlandse moeder en een Canadese vader met een meisje van exact Aimée’s leeftijd. Ze bleven lunchen. Net op het moment dat ze gingen inpakken om weg te gaan, sprong de enigszins drukke en overenthousiaste Aimée op de bank, klapte achterover en viel een gat in d’r koppie (tegen de hoek van de huiskamertafel). Dat werd helaas een ritje naar de EHBO, waar onze dappere meid zonder te huilen of te zeuren haar koppie liet lijmen door de dokter. Jammer dat dit het einde van het weekend was (we hadden eigenlijk het plan om naar de kerstmarkt van Toronto te gaan, in het Distillery District). Maar uiteindelijk viel de schade eigenlijk alles mee. Gelukkig maar!

Stakende en gapende elfen

Donderdagmiddag was het tijd voor Aimée’s kerstoptreden, dat weer traditioneel in de prachtige zaal van het Columbus Center plaatsvond. Voor ons trotse ouders een bijzondere gebeurtenis. Vooral vanwege het verschil met vorig jaar. In 2010 was dit Aimée’s eerste publieke optreden. Heel angstig en onzeker kwam ze als een ijskonijn het podium op. En toen ze mij in het publiek ontdekte, zette ze het op het brullen totdat ik naast haar kwam zitten. http://lagerweijtjestoronto.blogspot.com/2010/12/kerstfeestjes-en-sneeuw.html

Dat was dit jaar hééél anders. Dit keer stond er een zelfverzekerd poppetje heel veel plezier te maken – en alle dansjes en bewegingen groots mee te doen. Let vooral op de gapende elf; het lijkt eerder een brullende leeuw.

Maar eerst was er de opkomst. Dit duurde even, maar in de tussentijd kan je Isabelle’s nieuwe haarkleur bewonderen. Graag complimentjes achterlaten op haar facebookpagina. Filmpje! http://www.youtube.com/watch?v=KUpBvkxQSLk.

Vervolgens krijgen we de stakende elfen. Aimée kan zo bij de Occupy, want ze protesteert luidkeels mee http://www.youtube.com/watch?v=ByOq3W3i0Uw.

Dit werd vervolgd met hele vermoeide elfjes die flink aan het gapen zijn, en daarna een leuk dansje doen. http://www.youtube.com/watch?v=VnJ79hZSPXc

Wij trotste ouders zeggen; a star is born!

Stop de verengelsing!

Nederland verenigt u! Wij hebben uw steun nodig, want onze kids verengelsen! Met elkaar spreken ze Engels en dat willen ze ook het liefst met ons doen. Aimée spreekt inmiddels vloeiend Engelse zinnen, maar haar Nederlands is zo’n beetje op hetzelfde niveau als een jaar geleden. Wij zijn wel keiharde ouders; wij willen niet meer in Engels aangesproken worden en proberen ook te zorgen dat ze elkaar weer in het Nederlands aanspreken. Dus als er in de kerstvakantie een schattig driejarig meisje je aanspreekt in prachtige Engelse zinnen, reageer dan “huh?! Wazeggie?!”. Ga vooral niet Engels terugpraten. Dank u voor uw steun!

Winterweekend falls

De afgelopen week zijn de temperaturen verder gedaald, zodat het al lekker winters aanvoelt. Sneeuw ligt er nog niet, hoewel in Niagara een klein laagje was gevallen, zodat we zaterdagmiddag toch een wit winterlandschap binnenreden. We hadden namelijk gebruik gemaakt van een groupon aanbieding; $80 voor een hotelkamer met z'n viertjes. En daar kregen we nog voor $40 aan dinerbonnen bij en $10 korting op het ontbijt bij het pannekoekenhuis.

Bij aankomst doken Aimee en ik het zwembad in terwijl Kevin verder bouwde aan een Lego-speelgoedje op de hotelkamer. Aimee is door haar zwemlessen uitgegroeid tot een wilde drukke waterrat. Heel gezellig.

We besloten de $40 te besteden in het steakrestaurant de Keg. http://www.kegsteakhouse.com/en/. Deze keten hadden we ook al in Banff bezocht. Het is wat aan de dure kant voor een steakhouse, erg upmarket, maar de steaks zijn dan ook magnifiek. De Keg in Niagara Falls is ook nog eens gevestigd op de 9^e etage van het Embassy Suites Hotel, dus het uitzicht op de geweldig verlichte watervallen is prachtig. We hadden geluk, want we kregen ook nog eens een tafeltje aan het raam. Dus hadden we in het begin twee tegen het raam gedrukte neusjes, terwijl wij rustig onze overheerlijke steak konden uitzoeken. Het was een geslaagde avond uit met z’n vieren.

Zondagochtend gingen we na een rustige start in het hotel eerst lunchen bij de Mandarin. Nadat we deze keten enkele weken geleden voor het eerst in Toronto bezochten, zijn onze kinderen helemaal fan. En dat ligt niet aan de grote saladbar denk ik. Het zal wel iets met het mega-dessertbuffet te maken hebben.

We waren van plan om ’s middags de wat minder populaire attracties van Niagara te bezoeken, beginnend met de White Water Walk. http://www.niagaraparks.com/attractions/white-water-walk.html. Deze bleek echter helaas gesloten te zijn in de winter, net zoals de Whirlpool Aero Car http://www.niagaraparks.com/attractions/whirlpool-aero-car.html.

Vanaf hier hadden we echter wel een mooi uitzicht over de Whirlpool; een grote ronde kolkende watermassa opeens in de rivier. Voordat we dit uitzichtpunt bereikten hadden we echter een grote verrassing bezocht; er bevindt zich namelijk hier een groot boeddhistisch klooster / stupa, volgens de beschrijving 10000 prachtige Boeddha beelden, een grote trommel, etc. Je waant je even helemaal in Azië. http://www.visiting-niagara-falls.com/chamshantemple.html.

Verderop aan de weg richting Niagara on the Lake bezochten we het natuurgebied Niagara Glen http://www.niagaraparks.com/nature-trails/niagara-glen-whirlpool.html. Hier konden we wel de kloof in afdalen en in de prachtige natuur naar de kolkende rivier lopen. Handjes vast!

Na 1,5 uur rijden waren we weer thuis, prima op tijd voor de verplichte boodschappen en het avondeten.

Nieuwe dames en zeediamantjes

Deze week konden we eindelijk naar buiten komen met een boodschap waarmee ik al heel lang bezig was; een nieuw schip. Begin dit jaar kwamen we in onze strategische plannen al tot de conclusie dat de Russische expeditieschepen in onze vloot sterk verouderd waren. Dat zag je al vele indicatoren; de kosten om deze schepen te opereren en het geboden comfort en service aan klanten (zichtbaar in dalende evaluatiescores en – iets wat voor Quark Expeditions werkelijk zeldzaam is – klachten). Al heel snel konden we de Sea Spirit vastleggen, jawel het schip waarmee ik naar Antarctica ben gegaan. Deze verving de Ioffe, jawel het schip waarmee ik twee jaar geleden naar Spitsbergen ben gevaren.

Een tweede target voor vernieuwing van onze vloot hadden ook al snel op het oog, namelijk Le Diamant uit Frankrijk. Helaas wilden de oude eigenaren het schip alleen verkopen, niet leasen of verhuren. En TUI houdt er niet van om boten of vliegtuigen te kopen; de meeste “hardware” huren we. Dus wilden de gesprekken niet zo vlot lopen. Uiteindelijk zetten we een nieuwe route op, waarin een nieuwe club van eigenaren het schip zouden kopen, waarna wij het schip konden huren. Klink makkelijk, maar de gesprekken liepen nog steeds stroef. Ondertussen wachtten de eigenaren van het schip dat we wilden vervangen, De Vavilov, niet meer langer op ons anwoord en verhuurden het schip aan een ander.

Uiteindelijk gingen de gesprekken in de laatste weken lopen. Tijdens mijn reis naar Antarctica werden de laatste plooitjes glad gestreken; en nu kunnen we vol trots zeggen dat we werkelijk een juweel, of moet ik zeggen een diamantje, van een schip in onze vloot hebben genomen. Ze is een geweldige dame; goedkoop in operatie, veel comfort en service voor de klant en veel ruimte voor ons expeditieteam om het grootste aanbod van avontuurlijke activiteiten te kunnen aanbieden, van alle schepen in Antarctia.

http://www.quarkexpeditions.com/our-ships/ocean-diamond

Wat een geweldige dame!

Berichtjes van Santa

Tot onze grote verrassing, kregen Kevin en Aimée vandaag een videoboodschap van de herstman, helemaal vanuit de Noordpool!

Kevin's videoboodschap kan bekenen worden op http://www.portablenorthpole.tv/watch/m2YI__7c6WckYcTs7VG92Lg

Aimée's boodschap kan bekeken worden op;
http://www.portablenorthpole.tv/watch/mJtB5maAT5nFhECFgKgGBNw

En per ongeluk heeft de kerstman ook Berry's bericht naar ons in Canade gestuurd. Beetje dom Kerstman!
http://www.portablenorthpole.tv/watch/m_M9hSWEbLynbpyIK0Pf49A

Fieldstone Kerstconcert

Na de laatste zakenreis van het jaar (twee dagen Seattle), stond deze trotse vader op woensdagavond klaar in de gymzaal van Fieldstone school. Want jawel, Kevin ging optreden. En dit jaar met viool!

Maar het begon eerst met een liedje, wat niet iedereen goed afgestemd meezong, namelijk “Bethlehem lay sleeping” (Polish Carol).

Je ziet ook dat ik beter foto’s kan maken dan filmen; volgende keer als ik filmopnames ga maken zal ik een ADHD-pilletje nemen of ik vraag voor mijn verjaardag een standaard voor mijn camera. Een beetje stabiele shotjes zouden wel prettig zijn. Filmpje! http://www.youtube.com/user/hanslagerweij1972?feature=mhee#p/u/5/HwpQ3sebQZo

Na dit volgende dan een vioolconcert waar Andre Rieu nog wat van kon leren. Met een echt intro http://www.youtube.com/user/hanslagerweij1972?feature=mhee#p/u/4/2JRqHolAXLg. Gevolgd door een eerste nummertje “Hot Crossed Buns” http://www.youtube.com/user/hanslagerweij1972?feature=mhee#p/u/3/2cpq1GzJY0Y. Wat nog even netjes werd overgedaan http://www.youtube.com/user/hanslagerweij1972?feature=mhee#p/u/2/usL1CCxMAI8. Daarna volgde het hoogtepunt van de avond, een duo-solo van Kevin en grote vriendin Erika op “Jingle Bells” http://www.youtube.com/user/hanslagerweij1972?feature=mhee#p/u/1/3_h44Tsf1V4

En tenslotte met z’n allen http://www.youtube.com/user/hanslagerweij1972?feature=mhee#p/u/0/EXHCwBOaozQ

Uiteraard was het geweldig om het mee te maken. Het bewees ook eens weer wat een super-ontwikkelingsplek Fieldstone is. Kevin gaat hier echt goede bagage meepakken voor de rest van zijn leven.

Zwemmen, feestjes, films, filosoferen en sinterklaas

De titel geeft een goede samenvatting weer van ons weekend.

Vrijdag keken Isabelle en ik een spannende science fiction film – De Source Code – echt een aanrader http://www.enterthesourcecode.com!

Zaterdag begon het weekend goed met Aimée’s “afzwemmen”. Jawel, Aimée haalde haar eerste spetterdiploma (ze is nu een “Sea Turtle” in een programma dat is opgezet door het Canadese Rode Kruis). Vreemd genoeg heeft Kevin geen diploma; op zijn Russische zwemschool gaat het alleen om inzet, snelheid en winnen. Niks flauwekul diploma’s…

Filmpjes van Aimee’s “afzwemmen” kunnen bekeken worden op http://www.youtube.com/user/hanslagerweij1972?feature=mhee#p/u/5/gbgOggEXES0, http://www.youtube.com/user/hanslagerweij1972?feature=mhee#p/u/4/GVjbfgAREgE, http://www.youtube.com/user/hanslagerweij1972?feature=mhee#p/u/3/9_bsRkTcAfc, http://www.youtube.com/user/hanslagerweij1972?feature=mhee#p/u/2/ojYwC-XFpSs, http://www.youtube.com/user/hanslagerweij1972?feature=mhee#p/u/1/0_-zephp5Cc, http://www.youtube.com/user/hanslagerweij1972?feature=mhee#p/u/0/7ANlKKURKgI

Aimée liet zien dat ze een waterratje is; zonder enig probleem deed ze alle oefeningen met groot plezier. Bij een van de oefeningen is het de bedoeling dat de lerares het gezichtje even drie seconden onder water duwt. Dat was bij Aimée niet nodig, want die deed dat uit zichzelf. En daarna nog tien keer 3 seconden…

’s Middags was buurmeisje en Kevin’s klasgenootje Erika jarig. Zowel Kevin als Aimee waren uitgenodigd in de bioscoop. Daar werden we in een zaaltje opgevangen, waarna we naar de nieuwe film van de Muppets gingen. http://disney.go.com/muppets/. Heel leuk, maar ik geloof dat Isabelle het van allemaal het aller-leukst vond.

We snackten nog wat even in de Mall (Foodcourt in Yorkdale) voordat we naar huis gingen.

Zondag was het na Kevin’s zwemles tijd voor Sinterklaas! De Nederlandse vereniging Dutch Treat had een Sinterklaasintocht geregeld. En dat hadden ze erg goed en leuk gedaan. Het clubhuis van een roeivereniging aan Lake Ontario was afgehuurd. Sinterklaas zou met de stoomboot aankomen, maar na een tijdje kregen we de melding dat hij zijn stoomboot kwijt was en daarom helaas niet zou komen, tot teleurstelling van de kinderen. Maar goed, Dutch Treat heeft waarschijnlijk goede contacten met de politie van Toronto, want Sinterklaas werd uiteindelijk binnengebracht met een politieboot. En gelukkig….met zwarte pieten! Ik weet niet of het in Nederland is doorgekomen, maar het sinterklaasfeest in Vancouver is afgeblazen nadat de plaatselijke afdeling van Groenlinks en andere occupy-vrienden hadden geprotesteerd tegen zwarte piet. Nooit geweten dat Zwarte Piet een kapitalistische milieu vervuilende bankier was…maar hij was niet welkom. Dus werd maar alles afgeblazen.

OK alle gekheid op een stokje, laat ik dan wel toegeven;  misschien wordt het wel eens tijd voor een nieuwe, minder discriminerende, versie van ‘want al ben ik zwart als roet, ‘k meen het wel goed’ – welkom in deze eeuw, Sint en Piet! Het is net of er met die tekst iets anders wordt bedoeld. Alsof er een dieper bedoeling bestaat. Een beetje suggestief. Die regel klinkt namelijk bijna als ‘want al ben ik zwart als roet, meestal jat ik je handtas met poet, maar dit keer meen ik het wel goed”.

Het was een gezellig feest – hoewel het hele serieuze en spannende kost was voor de kids. De Nederlandse vereniging is een hele gevarieerde club; van mensen die hier al generaties wonen tot nieuwelingen zoals wij. En Danny Koevermans, spits van Toronto FC, want die was ook met vrouw en twee dochters aanwezig. Toronto FC hoefde niet te spelen; ze zitten al in de winterstop.

Terug naar huis in de auto hadden we weer een schitterend filosofisch gesprek met Kevin.

K; Papa – is het moeilijk om Papa en Mama te zijn?
H; Ja, dat is soms best wel een beetje moeilijk hoor, zeker als kindjes stout zijn.
K; Is het net zo moeilijk als koken?
H; Huh, uuuh, ja (verbaasd over de gekozen vergelijking). Maar koken kan je wel snel leren hoor.
K; Ja, want koken is heel belangrijk als je kindjes hebt.
H; Zeker, zeker
K; Ik laat later wel mijn vrouw koken
H; ……….. (proest van het lachen).

Polar Plunge

De nieuwjaarsduik is voor watjes. Echte mannen en vrouwen gaan met Quark Expeditions naar de pool, om een duik te maken in water met een temperatuur van min 1. Jawel min 1; vanwege de zee en het zout is het water net niet bevroren. Benieuwd hoe deze helden eruit zien (dag Berry!)? Benieuwd hoe dit evenement eruit ziet? Kijk dan verder op  http://vimeo.com/32974963. Koud he?!

Antarctica the movie & Happy Feet

Hier komen de filmpjes…….als eerste de luidruchtige pinguïnkolonie op Half Moon Island http://www.youtube.com/watch?v=dbnyyO9iiyc. Vervolgens de storm met orkaankracht, eerst buiten http://www.youtube.com/watch?v=brnT4LteJyY, dan op de brug http://www.youtube.com/watch?v=wA73tvf66T0; de wind varieert rond 50 knopen per uur, met een maximum van 100. Walvisjes kijken http://www.youtube.com/watch?v=KAzUOTp7fiI. Op zodiac cruise rond Mikkelsen Harbour http://www.youtube.com/watch?v=euxposQud3A. En tenslotte Happy Feet, of ahum laten we het gewoon op happy pinguïns houden http://www.youtube.com/watch?v=y5BrRmltmSo.

Weekend met Kidzfest en de Mandarin

Zaterdag gingen we naar het zwemmen van Aimee naar Kidzfest; een kinderfeestje in de stad. Er was een aantal (gratis) attracties en ook optredens van Dora, Diego en de pinguïns van Happy Feet. Na dit feestje brachten we een bezoek aan de Toys ‘R Us, omdat Kevin met stickers voor droge nachten een cadeautje had verdiend. We gunnen onze oud werkgever Kimberly-Clark het allerbeste, maar die Drynites zijn gewoon rete-duur. En het wordt ook gewoon tijd voor nachtjes zonder Drynites.

’s Avonds aten we dan eindelijk in de Mandarin. http://www.mandarinrestaurant.com. Dit heeft een beetje een verhaal; de Mandarin is met alle respect Ontario’s populairste “vreetschuur”, oftewel een gigantisch buffet. We hebben er veel over gehoord dus probeerden we tot nu toe twee keer een tafel te krijgen zonder reserveren, maar de wachttijd was beide keer meer dan een uur. Nu reserveerden we tijdig, ook al hadden we alleen nog maar de keuzen tussen vijf uur en half negen. Dat werd dus vijf uur met twee kids. We moeten zeggen; het buffet was uitstekend met echt heel veel keuze. En met een prachtig dessertbuffet als finale.

Zondagochtend had Kevin zoals gewoonlijk zwemmen. Omdat hij en zijn groep nu het hele bad over kunnen zwemmen (borstcrawl), vonden de competitief ingestelde Russische leraren en leraressen het tijd voor een wedstrijdje. En jawel, Kevin won zijn eerste zwemwedstrijd glansrijk.

Zondagmiddag ging Isabelle winkelen en paste ik op de kids, die ook nog Erika op bezoek kregen. Ze hadden het prima naar hun zin, een beetje te goed want het huis veranderde in twee uur in een puinzooi. Daarna konden de kids dus samen opruimen. Maar verder was het een prima klusjeszondag.

Weer Thuis

Na aankomst in Ushuaia ging alles snel; de vlucht van Aerolinas Argentinas ging vijf minuten voor schematijd weg (de wonderen zijn de wereld nog niet uit). En ja, dit keer kreeg ik wel mijn colaatje met ijsblokjes. Vier uur later, na aankomst in Buenos Aires, nam ik afscheid van Berry. Hij bleef nog een nachtje in de stad, om de volgende dag non-stop terug te vliegen naar Amsterdam (14 uur, de langste KLM vlucht van dit moment). Ik vloog diezelfde avond nog terug via Miami.

Ik brak op de vlucht naar Miami het record “slapen in een vliegtuig”. We waren net in de lucht of ik viel in slaap. En net voor de landing werd ik heerlijk uitgeslapen wakker. Meer dan acht uur geslapen in een vliegtuig, wow! Dat had zeker te maken met de feestjes in de laatste twee nachten op de Sea Spirit…

Op Miami werkte ik een paar uur in de lounge, voordat de vlucht naar Toronto ook weer prima op tijd vertrok. Toen Lake Ontario in zicht kwam, dacht ik “lekker, bijna thuis”. Toronto voelt al heel vertrouwd. Maar dat kan ook te maken hebben met het feit dat de drie belangrijkste persoontjes in mijn leven hier wonen…

Boven Lake Ontario was het helemaal open; het was een prachtige heldere en zonnige herfstdag. Bij de landing kreeg ik een rondvlucht aangeboden boven ons huis.

Voor de oriëntatie in het volgende filmpje; bovenaan zie je duidelijk de landingsbaan van het kleine Downsview vliegveldje (van de Bombardier fabrieken). Daarvoor zie je in een strakke streep de “401”. Daarvoor zie je een groot grijs gebouw, wat de Yorkdale mall is. En vandaar loopt Allen Road met een streep Toronto in. http://www.youtube.com/user/hanslagerweij1972?feature=mhee#p/a/u/1/JE4etUwRJg0

In het tweede filmpje is het vliegtuig gedraaid en kijk je gelijk recht op de”401”en Yorkdale.  Allen Road loopt links van Yorkdale de stad in. http://www.youtube.com/user/hanslagerweij1972?feature=mhee#p/a/u/0/KRCYD4-sNr4. Op dit laatste filmpje zie je ook “downtown” en krijg je een indruk hoe prachtig helder de dag was. Ik had er op gerekend terug te keren in de winter, maar voorlopig is het prima herfstweer. Maar dat kan hier binnen 24 uur omslaan……

Ik was op tijd thuis; ik maakte mijn koffer leeg en ging om half zes samen met Renee twee dolgelukkige kids ophalen. En ja, als je twee weken weg ben geweest dan vallen weer hele nieuwe dingen aan je kinderen op. Kevin ontwikkelt zich met lichtsnelheid, wat ook zijn uitstekende rapporten op Fieldstone aantonen. En dat terwijl het de lat op Fieldstone hoog ligt. Aan Aimee viel me op dat haar spreekvaardigheid zich uitstekend heeft ontwikkeld….maar alleen in het Engels. Haar Engels is nu veel beter dan haar Nederlands, dus dat moeten we een beetje bijspijkeren. Ze wil nu ook constant Engels met ons praten; dat moeten we dus met een lieve glimlach weigeren.

En ikzelf? Och kan ik klagen dat dit maar een saai jaar was waarin ik nauwelijks iets gezien heb? Uitstapjes in Ontario, Ottawa, New York, Banff, De Inca-trail in Peru en Antarctica met een kleine bonus in Chili. Het is maar een middelmatig jaartje ;-)

Dag 10: Beagle Channel

We hadden weer een dagje Lake Drake, dus de Sea Spirit stoomde in recordvaart naar Zuid-Amerika. Na de lunch konden we het Zuid- Amerikaanse continent al weer zien; tegen drie uur ’s middags voeren we al het Beagle kanaal in. Aangezien we veel te vroeg waren, moesten we voor anker om te wachten op de loods die pas na middernacht zou komen.

De dag werd doorgebracht met de laatste lezingen en het opruimen van de geleende materialen zoals kayakpakken, zwemvesten en laarzen. Ook hadden we een aantal evaluatiemeetings, zowel met passagiers als alleen met het team. Terwijl de meeste passagiers lekker relaxten , ook nu in het zonnetje op het achterdek, was ik meestal aan het werk. He, dit is geen vakantie voor mij, het is werk!

De laatste dag werd afgesloten met een cocktailparty op het zonnige achterdek (dek 5), gevolgd door een officieel afscheidsdiner. Aan mij werd gevraagd wie ik aan mijn tafel zou willen hebben (naast Berry), waarop ik antwoordde; ik wil de Suitcase, de Seal en de Streaker. Dat leverde een grappige tafel op, want de mensen waren compleet verschillend. Zo hadden we een ouder, redelijk conservatief Duits echtpaar (De Suitcase), een ouder Amerikaans echtpaar, enigszins oude hippies (De Seal) en twee jonge wilde tv-producenten (De Streaker), die op onze reis waren meegegaan om inspiratie op te doen voor een script van een nieuwe TV show. De projectnaam (wellicht ook uiteindelijk de programma naam) is Big Dead Place  en speelt zich af op een Amerikaanse Antarctica basis. Helaas was het niet mogelijk om op een basis te filmen, dus zal dit in Alaska worden gedaan. Maar ze wilden wel eerst Antarctica echt meegemaaakt hebben.

Uiteindelijk belandden we weer allemaal in de bar, waar de reis met een klein laatste spontaan feestje werd afgesloten.

Dag 9; Drake Lake

Dinsdag was uitslaapdag! En dat deed ik in de Ownerssuite. Deze was niet verkocht en ik moest toch eens proberen hoe dit mini-paleis-op-een-boot was. Ongeloofelijk wat een ruimte!

De Drake was heerlijk rustig dit keer. Dan wordt het ook wel Drake Lake genoemd. Het lijkt erop dat Berry en ik deze reis kunnen eindigen zonder een keer zeeziek te zijn geweest. Twee echte ketelbinkies uit Rotterdam!

De dag werd gevuld met lezingen door het expeditieteam. Ik moest echter wat werken; Quark heeft  eindelijk een nieuw schip; dit is een project waar ik lang mee bezig ben geweest. Ook heb ik foto’s uitgezocht, want je blijft klikken in Antarctica en eindigt uiteindelijk met honderden foto’s.

Er was één lezing waar ik wel naar toe ging en dat had helemaal niets met Antarctica of poolreizen te maken. John Rodsted en zijn partner Mette van het expeditieteam kregen namelijk tijd om hun buitengewone prestatie toe te lichten met betrekking tot de ban op landmijnen. Samen met een paar anderen hebben zij zich namelijk jarenlang ingezet voor het international verdrag tegen het gebruik, handel en productie van landmijnen. Inmiddels is dit verdrag door ruim 159 landen ondertekend; 111 landen hebben het vervolgverdrag tegen clusterbommen ondertekend. John’s en Mette’s argument tegen dit wapentuig (in vergelijk met andere wapens) is dat het een gevaarlijke en bloederige erfenis geeft na de oorlog. Mijnen maken meestal meer slachtoffers na de oorlog dan in de oorlog. En zeven van de tien slachtoffers zijn kinderen! John (als fotograaf/journalist) en Mette (als lokale manager voor de organisatie Save the Children) hebben het effect van mijnen op de burgerbevolking na de oorlog zelf van dichtbij meegemaakt. En uitendelijk besloten ze er iets tegen te doen, waarbij John’s zeer indrukwekkende fotowerk een belangrijke rol speelde om het probleem zichtbaar te maken. Na jaren werk en doorzettingsvermogen leidde dit uiteindelijk tot het verdrag en het winnen van de nobelprijs voor de vrede. Een indrukwekkend verhaal van twee unieke personen, die onze wereld weer een stukje beter hebben gemaakt.

Na dit zware werk was het tijd voor wat luchtigs. Feestje! Het team had een themafeest georganiseerd en iedereen moest verkleed komen in een thema beginnend met een S. Dat is best lastig, want je hebt geen verkleedspul in je koffer meegenomen naar Antarctica. Ik kwam als Sea-kayaker, Berry als Signature (iedereen moest zijn handtekening op zijn shirt zetten). Maar de meest creatieven waren een Suitcase, een Slipperwoman (met allemaal badslippers), een Seal (met prachtige zeehond-act in de bar), Sisters (drie oudere zussen kwam als zustertjes), Smurfs, Mr Sheet (met lakens) en een Siamese tweeling die met elkaar verbonden waren door middel van een touw. Dit touw werd uiteraard gebruikt om na een paar drankjes onderdoor te limboen, waarbij ook uiteindelijk de kapitein en zijn bemanning voor werd uitgedaagd. En jawel, we hadden ook een Streaker. Een Amerikaanse jongen genaamd Bryan, al 'gezellig gek', kwam in zijn badjas. En toen niemand het door had rende hij plotseling buiten naakt een rondje om de bar. Uiteraard leidde dit tot een explosie van hilariteit.

Dag 8; La Grande Finale (Hydrurga Rocks and Mikklesen Harbour)

Op dag 7 zei een klant tegen mij; “ongeloofelijk, elke dag is weer mooier dan de vorige”. Dat schept natuurlijk wel hoge verwachtingen voor de laatste dag in Antarctica, want je begint nu wel in herhaling te vallen (“meer pinguins, weer een zeehond”). En toch werd de laatste dag de meest geweldige....

Maar we beginnen het verhaal in een slaapzak, in een Bivy-zak en in een zelf gegraven loopgraaf (of eigenlijk liggraaf) op het continent, want hoe was het kamperen? Officieel is het hier nog niet 24 uur licht (want het is nog niet midden-zomer), maar toen ik om kwart voor twaalf in alle stilte mijn ogen sloot was het nog altijd schemer-licht. En dit was het ook toen ik rond vier uur voor het eerst weer wakker werd. Ik werd wakker door de kou; mijn slaapzak en mijn Bivy-zak stonden een beetje open. Ik sloot ze weer en kroop nog verder beide zakken in, zodat ik weer warmte vond. Om half zeven werden we gewekt. Het had gesneeuwd, dus ik kon een klein laagje sneeuw van mijn Bivy-zak schrapen.  Daarna was het kampeeravontuur snel voorbij, want we gingen inpakken en terug naar het schip om te ontbijten.

Het eerste uitstapje van de dag was bij Hydrurga Rocks. We maakten een zodiac cruise en zelfs een kleine landing op een strandje. We konden niet veel verder lopen vanwege de metershoge sneeuw &het  ijs. We zagen meer pinguins, meer zeehonden en dit keer ook broedende zeevogels. Hoogtepunt van dit uitstapje was echter het ijs in de zee; heel veel prachtig gevormde blauwe ijsbergen. Tempels, arken en andere rare vormen. Net of Gaudi even langs was geweest. Ook haalden we een klomp zwartijs (black ice) uit de zee. Dit is minimaal tienduizend jaar oud gletsjerijs, mogelijk zelfs een miljoen jaar oud. Door de ouderdom wordt het licht nauwelijks weerkaatst, zodat het een donkere, zwarte kleur afgeeft. Het is verder gewoon zuiver ijs, wat we later in de bar ook konden proeven.....

De koks hadden vandaag barbeque-lunch gemaakt. Een geweldige lunch, maar helaas voor hen en de rest van het restaurantpersoneel klonk plotseling Cheli’s stem over de luidsprekerinstallatie; “drie bultrugwalvissen naast het schip”. Enkele seconden later leek het restaurant wel een evacualtie; iedereen was héél snel weg. En inderdaad; we konden drie bultruggen van redelijk dichtbij bekijken en volgen. Ze zwommen een klein kwartier met het schip mee, voordat ze een andere richting opgingen. Er waren tot nu toe verschillende walviswaarnemingen gedaan, maar meestel een enkel geval en door verrekijkers. Maar nu kon iedereen het van dichtbij meemaken. Prachtige reacties van de mensen; elke keer als de staart van een bultrug uit het water kwam, zei iedereen in koor “Ooooooooohhh!!”.

De laatste landing van de reis vond plaats op Mikkelsen Harbour bij Trinity Island. Met een hele grote gentoo pinguin kolonie, maar ook vier Weddell-zeehonden naast de landingsplaats. Het bijzondere van het wildleven op Antarctica is dat het niet bang is voor mensen. Herrinner, je moet wel minimaal vijf meter afstand bewaren. Maar vijf meter is eigenlijk  helemaal niets. In de rest van de wereld zouden dieren als snel op de vlucht slaan. Maar niet hier; de zeehonden keken vrolijk en geinteresseerd terug. En de pinguins gingen rustig verder met hun drukke nestel-werkzaamheden in alle vormen en maten. En ook vogels landden verbazingwekkend dichtbij mensen. Gelukkig is ruim vijftig jaar de mens niet meer een gevaar voor elk dier in dit gebied; laat dat alsjeblieft zo blijven.

De dag moest nog groots worden afgesloten..... Het werd hoogtijd voor de Polar Plunge, oftewel een duik in het ijskoude water. Cheli en haar geweldige team hadden er een grote gebeurtenis van gemaakt en dat werd enthousiast door de passagiers overgenomen. Dus rond half zeven stonden meer dan dertig passagiers met hun zwemkleding en badjassen aan zich luidkeels voor te bereiden door middel van een glaasje Jaegermeister. De Sea Spirit heeft op de achterkant een marine-dek op zeehoogte, vanwaar we ook in onze zodiacs stapten. Hier hadden ze nu een zodiac aanhet schip vastgemaakt inclusief een trappetje om er weer snel uit te klimmen. Je kreeg een veiligheidsgordel om met touw, zodat het team indien nodig je weer naar binnen kon trekken. En onder luid gejoel en applaus namen de dertig passagiers, uiteraard inclusief Berry en ikzelf, een duik in het letterlijk ijskoude water. Meest gebruikte woorden; F... en Holy S...

Raar genoeg; als je eenmaal weer op de boot staat, heb je je het niet meer zo koud. We liepen rustig naar de Jacuzzi op het achterdek van dek vijf. In de Jacuzzi, met een glas Whiskey on the rocks (jawel met tienduizenden jaar oude rocks, black ice) namen we afscheid van Antarctica. Omdat we in een baai lagen hadden we 360 graden uitzicht op gletsjers. La grande finale!

Dag 7: Gerlache Strait en het 7e continent (Portal Point)

Vandaag zakten we verder af naar het zuiden door de Gerlache Strait totdat we niet meer verder konden. De rest van de straat was geblokkeerd met veel drijvend ijs en met name ijsbergen. Drijvend zeeijs is tot een bepaalde hoogte niet zo gevaarlijk voor een schip, maar we kennen allemaal het verhaal van de Titanic; ijsbergen zijn wel zeer gevaarlijk. Door de openingen tussen de ijsbergen en ijsstukken konden nog wel zodiacs manoevreren, dus gingen we verder (in de buurt van Cuverville Island) met de kleine bootjes. Berry ging wat leukers doen; hij ging vanochtend met de kayakkers mee en ik zou dat ’s middags doen. Alle plekken in de kayakgroep waren uitverkocht, maar na de eerste dag kapte iemand ermee die een paar keer was omgeslagen. Dus nu mogen Berry en ik dit plekje invullen.

Ik ging mee op zodiac-cruise. Dus geen landing; we voeren met de zodiacs ruim twee uur tussen het ijs. Er waren heel veel zeehonden; dit keer niet van het “merk” Weddell maar Crabeater seals. En wat eten Crabeater seals? Juist ja, met name kriel, geen krabben. Zoals het meeste leven hier (pinguins, walvissen) allemaal gebaseerd zijn op kriel (een soort mini garnaaltje) dat hier in grote aantallen voorkomt en de basis vormt tot min of meer al het leven hier. We zagen ook een Leopard seal. Die ziet er net zo lief uit als een Weddell of een Crabeater seal, maar is het niet. Een Leopard seal is een “killing machine”. We zagen namelijk ook een Crabeater seal op een stuk ijs liggen met zware bloedingen en verwondingen; waarschijnlijk het werk van een Leopard seal (of eventueel een Orka). De Leopard seal die we zagen kwam op een gegeven moment ook agressief richting de zodiac. Nee, geen lief zeehondje, wel gaaf om te zien.

Naast zeehonden, pinguins en vogels (Tim – wat voor vogels?) was er dus veel ijs. In alle prachtige vormen en maten. Ook het prachtige “blauwe” ijs.

In de middag trokken we lang het continent naar het noorden, om een plek te vinden waar we konden landen. Deze vonden we uiteindelijk in Portal Point. Ik ging hier kayaken, maar we maakten wel een stop op een strandje. Wat dit is officieel het vasteland dus het continent Antartica. Voor mij betekende dit dat ik nu alle 7 continenten op aarde heb bezocht. Kort voor het landen werd het bereiken van Antarctica zowel in de kayaks als in de zodiacs gevierd met een bekertje champagne. Dit kon niet op het land zelf, want dat is verboden (behalve water mag je geen eten of drinken meenemen).

Het landschap in Portal Point is ongelofelijk. Iedereen heeft denk ik wel eens een gletsjer gezien? Stel je nu eens voor dat het hele landschap één grote gletsjer is, zover je kan kijken. Krijg je dan een beeld van Antarctica?

Het avontuur vandaag gind maar door, want nu was ook de mogelijkheid om één nacht op het continent te kamperen. Ik deed het op de echte primitieve manier; zonder tent, maar met slaapzak en Bivy-zak. Dat laatste is een soort tentzak waar je jezelf inrolt. Dit programma is voor 30 helden; en ongeloofelijk, r het programma was uitverkocht. Waarom zou je de warmte van de meest ruime en comforatabele hutten en bedden in Antarctica verlaten om een nachtje in de sneeuw te liggen?

Om half negen landden de kampeerders weer op Portal Point. Eerst werden de greppels en gaten gegraven. Vervolgens werden de tentjes en de Bivy-zakken opgezet en neergelegd. Tenslotte werkten we even aan de WC – een draagbaar ding wat je moet ingraven, want alles moet weer mee. De wind ging gelukkig helemaal liggen en we bevonden ons een surieel landschap. Het leekk een film-decor. Zo prachtig en alles zo scherp en helder. We keken op een woeste mix van gletjsers, ijsbergen, rotsen, bergen, sneeuw en ijs. Om half twaalf zochten we onze tentjes en bivy-zakken op. Vanaf dat moment gold ook een spreek- en geluidsverbod om tot 6 uur ’s ochtends te kunnen genieten van absolute stilte.

Dag 6: Dan toch...Deception Island en Whalers Bay

Verrassend hoe het weer hier kan omslaan. Want zaterdagochtend was er niet veel meer aan de hand en nam de wind snel af. Om 10 uur gingen de zodiacs in het water en maakte we een geslaagde landing in Whalers Bay op Deception Island. Een geweldige plaats. Niet zo vangwege het dierenleven, hoewel we toch ook weer een paar pinguins en zeehonden tegenkwamen. Maar met name vanwege het woeste vulkanische landschap en de resten van een oude Noorse walvisvangstbasis en een oude Engelse basis.

De Noren waren hier tot de jaren dertig van de vorige eeuw om walvissen te vangen en te verwerken. Er zijn achtergelaten bootjes, hutjes en grote walvisolietanks. In 1944 namen de Engelsen een militaire basis in gebruik, omdat ze bang waren dat de Duitse U-boten hier zouden komen. Iets wat nooit gebeurde, zodat na de oorlog het al snel een wetenschappelijke basis werd. In 1967 werd de basis geevacueerd, na een vulkaanuitbarsting. Al snel keerde men terug, maar toen er in 1969 weer een eruptie plaatsvond, vond men het wel welletjes.

De plek is absoluut fotogeniek. Dat komt door het zwarte vulkanische gesteente , zand en stof in combinatie met wit sneeuw en ijs. Dat geeft een raar contrast; het lijk wel of alle foto’s zwart-wit zijn genomen, dat niet waar is. De objecten van beide oude basissen en veel walsvisbotten vullen het plaatje verder in.

Na de landing gingen met de Sea Spirit verder de krater in naar het vastijs aan het einde. De kapitein durfde voorzichtig een heel klein stukje in het ijs te varen, want een mooie ervaring was en weer prachtige plaatjes opleverde. Daarna gingen we door de nauwe uitgang weer de vulkaan uit en de zee in. Op weg voor een tocht van ca 10 uur naar het “vaste land” van Antarctica. Het is duidelijk dat we verder zuidelijker afzakken, want de zee is bezaaid met grote ijsbergen en heel veel kleine stukken ijs.

Dag 5: Storm!

De wake-up call van Cheli was vandaag vandaag veel minder belovend; sneeuwstorm, koud (-14C)  en harde wind. De wind nam de dag alleen maar verder toe; ’s middags was deze redelijk constant boven de 50 knots, dat is volgens mij zo’n 110km/u. Tegen de avond schoot het verder uit naar een record van 105 knots. We lagen gelukkig in de beschutting van de baai (binnenzee / krater) van Deception Island. Van golven hadden we niet veel last (niet dat het rustig zwemwater was; het water kolkte als een gek). Maar de wind was heel hard. Orkaanhard. We gaan niet dramatiseren of dingen avontuurlijker maken dan ze zijn; maar het kwam er op neer dat we op het meest afgelegen plekje ter wereld met ons schip een orkaan voor onze kiezen kregen, terwijl we schuilden in de krater van een actieve vulkaan. Good fun ;-).

Af en toe borrelt de vulkaan op Deception Island nog. Meestal alleen zichtbaar met een beetje stoom. Laatste uitbarsting was hier volgens mij ruim veertig jaar geleden, toen de Britse basis op het eiland verlaten werd.

Goed, hoe is de sfeer op het schip op z’n dag? Kort gezegd; uitstekend! Alleen de hard werkende mensen op de brug waren wat gespannen. Het schip lag voor anker maar kreeg door de harde wind en de zanderige bodem niet echt grip. Dus had het ook vier (!) motoren aan om het schip op zijn plek te houden. Hard werken voor de kapitein en zijn mannen, maar uitstekend gedaan!

 

De sfeer tussen passagiers en staf was uitstekend. Want wat ga je doen als je niet het schip af kan? Dan hang je gezellig met z’n allen in de bar. Tussendoor organiseerden ze nog een aantal extra lezingen om ook nog wat inhoud te geven aan de dag. Het was ook spectaculair om even naar buiten te gaan op het schip, met de nadruk van even. Want de wind was niet alleen hard, maar ook ijs- en ijskoud. Iets anders wat je kan doen is de fitnesruimte bezoeken, wat Berry en ik dan ook deden. ’S Avonds verdedigden we de oranje kleuren samen met drie andere Nederlanders aan boord in een pubquiz, die we helaas als derde afsloten. Daarna sloten we aan bij een aantal zuidafrikanen om een zeer eenvoudig maar hilarisch kaartenspel mee te spelen genaamd bullshiting. En zo werd het toch onverwacht laat in de bar.

Dag 4: Aitcho & Half Moon Islands

Pinguins. Heel veel Pinguins. Dat was het central thema vandaag tijdens onze eerste dag in Antarctica.

Om half zeven was de wake-up call, door expeditieleidster Cheli altijd centraal gedaan via de omroep-installatie. Haar eerste woorden waren “het is vandaag zonnig en perfect weer”. Meteen ging ik naar het balkon, schoof de gordijnen opzij, en zag dat het inderdaad een geweldig begin van de dag was: blauwe hemel met zon.

Om 8 uur ’s ochtends maakten we met onze zodiacs de eerste landing op Aitcho eiland. Hier nesten zich twee soorten Pinguins; de Chinstrap en de Gentoo. Voor ons niet-vogelaars heel simpel; het oranje snaveltje en het zwarte snaveltje. We moesten volgens IAATO regels vijf meter van de dieren vandaan bleven, maar als je rustig ging zitten kwamen de beestjes voorzichtig naar jou toe, nieuwsgierig als ze zijn. We hadden ruim de tijd om heel rustig het leven in een pinguin-kolonie te bekijken. Het bouwen van nestjes met steentjes, het jatten van elkaars steentjes, het ruzie maken over een steentjes, het vermenigvuldigen (oftewel stevige Pinguinporno), het broeden, het verleiden, het zingen en het schreeuwen. Ook zagen we, hard als de natuur is, hoe andere vogels probeerden pinguineieren te stelen.  Zo was er een grote vogel die met veel geweld de kolonie invloog. Er werd even gepikt en gevochten, en het dier kwam met een lekker ei uit de kolonie gevlogen. Spectaculair landde hij precies voor onze groep, om heerlijk het eitje op te eten. Maar er waren ook twee sneaky witte vogeltjes, die zicht voorzichtig onder de pinguins voegden, niet agressief, maar als ze de kans kregen snel toesloegen om met een ei de kolonie uit te rennen. Het toetje van de dag was een grote Weddell-zeehond, die lekker lag te zonnen maar af en toe zijn ogen opendeed en voor wat actie zorgde. Het was een spectaculaire landing onder een blauwe hemel.

Na een stukje varen kwamen bij een tweede eiland; Half Moon Island. Hier waren we niet alleeen, want ook Quark’s Clipper Adventurer lag hier in de buurt, hoewel aan de andere kant. Toen alle passagiers geland waren, gingen Cheli en ik even bij de collega’s op bezoek. Expeditieleider op de Clipper is poolveteraan Laurie Dexter, die onder andere ook in het team zat wat enkele weken geleden de CN-Tower beklom.

Ik hield nog genoeg tijd over om rond te kijken op Half Moon Island. Ook hier is een enorme pinguinkolonie (Chinstraps). In de kolonie opgenomen zit een grotere Macaroni  pinguin, met een soort van oranje kuifje. Helemaal in zijn eentje, maar toch op zijn plek, want hij schijnt al vijf jaar hier terug te komen. Naast pinguins waren hier ook Weddell zeehonden. Een klein dier was enorm nieuwschierig en kwam naar ons toe. Dan mag je dus rustig blijven zitten, waardoor de afstand tussen mens en dier ongeveer twee meter werd. Spectaculair!

’ S Avonds liepen we Deception Island binnen. Ook weer helemaal geweldig. Deception Island is een zeer grote vulkaan, waarin een binnenzee is ontstaan. Door een relatief nauwe opening, kan het schip het binnenstuk bereiken langs hoge steile vulkanische rotswanden. Als dan ook de zon een rode gloed afgeeft op de wanden en lucht, heb je het perfecte plaatje. Wat een dag!

Dag 3: Land!

Na een onrustige nacht op de Drake volgde een dag die een stuk milder was dan de 24 uur ervoor. Het was duidelijk dat we Antarctica naderden; de temperatuur daalde flink tot rond en beneden het vriespunt en het begon lichtjes te sneeuwen. Aan boord vermaakten we ons ’s ochtends met een kezing over de geologie van Antarctica door expeditielid en geoloog Luke Saffigna. Ook gingen we aan dek om de vele zeevogels te bekijken en fotograferen. Op een gegeven moment hebben een aantal mensen een walvis gezien; helaas ik niet.

Kort voor lunch kregen we van John Rodsted een lezing / workshop over fotograferen op de pool. Na lunch kregen we een uitgebreide en ook verplichte IAATO en zodiac briefing. IAATO is de vereniging van tour operators die actief zijn in Antarctic. Zij hebben onder andere duidelijke en ook strenge regels opgesteld waaraan landingen en bezoeken moeten voldoen. Denk aan niet roken, geen eten meenemen maar ook niet plassen aan land. Uiteraard zijn er regels over de afstand die je moet houden tot het wildleven, etc. In het tweede gedeelte werd uitgelegd hoe we straks in de zodiacs gaan stappen voor onze landingen. Na deze verplichte maar belangrijke kost gaf Pat Lewis (“Dr Pat”) nog een lezing over zeehonden.

’S Avonds was het kapiteinsdiner. De Kapitein, Denis Rada, en ik ontvingen de gasten met een cocktail gevolgd door een werkelijk geweldig diner. De koks konden een maaltijd voorschotelen die in een sterrenrestaurant niet zou misstaan. Denis Rada is niet een grote prater, dus sprak ik iedereen nog even toe. Hilaritieit brak uit toen een oudere gast de eerste ijsberg zag. De prijs voor het spotten van de eerste ijsberg was een dinner voor twee met Van, de leuke kayakbegeleidster (voor de heren) of met Dave Riorden, die ongetwijffeld voor het vrouwelijke geslacht net zo aantrekkelijk is. Een ouder mannetje won dus de prijs en zijn vrouw (die naast mij zat) gaf aan dat hij nog wel eerst toestemming aan haar moest vragen voor het etentje. Totdat zij de tweede ijsberg van de dag zag en ik haar als 2^e prijs het etentje met Dave aanbood. Toen was alles acceptabel voor haar.

Tegen acht uur gingen we snel naar buiten; land kwam in zicht. We kwamen door de Engelse straat de Zuid Shetland eilanden binnen. Een prachtig wild poollandschap bestaande uit eilanden, rotsen en uiteraard heel veel ijs. De lucht en het licht was prachtig; dus het werd een triompfantelijke binnenkomst met heel veel klikkende cameras. We gooiden het anker uit voor het eiland Aitcho, waar we morgen onze eerste landing zullen maken.

Dag 2: Shaky Drake

’s Ochtens vroeg werd ik wakker geschommeld in mijn comfortabele bedje. Eerste gedachte; aha, De Drake is begonnen! Ik keek meteen naar buiten en zag een zee en golfslag die niet anders was dan een een doorsnee Noordzee-dag. Geen Drake Lake maar ook geen Shaky Drake.  Een rustig begin van de reis! Dit veranderde echter uitgerekend rond lunchtijd. In het restaurant op dek 2 beneden zagen we een aantal keren een muur van water op ons afkomen. Één keer werd de boot geraakt door zo’n grote golf, dat de borden met eten door het restaruant vlogen. Jammer, want het eten was erg goed. Voor een wat comfortabelere rit werd de koers een beetje verlegd, zodat we de golven op onze achterkant kregen. Een stukje om, maar wel wat beter voor het leven op het schip. Toch werden we net voor diner-tijd (de tafels waren prachtig gedekt) door een tweede zeer grote golf geraakt die de mooi gedekte tafels volledig leeg veegde. Gelukkig was het heerlijke eten nog niet uitgeserveerd. Ook in bar boven sneufeldend glazen en flessen. De crew had het echter snel opgeruimd. Toen we later op de avond weer teruggrepen op onze oude koers waren de golven weer wat minder geworden. Als een baby werd je door de boot en de golven in je bedje in slaapgewiegd. Gelukkig hebben we tot nu toe geen last van zeeziekte; de reispilletjes werken uitstekend en we krijgen behoorlijke zeemansbenen.

Zo’n dagje op de Drake wordt uiteraard doorgebracht met eten en drinken. Lekker eten. Daarnaast zijn er lezingen van het expeditieteam. Onze vogelspecialist Tony Crocker beet de spits af met een verhaal over de zeevogels in de zuidelijke oceaan. Want ongeloofelijk; ook zijn we zo ver van land, er zijn overal zeevolgels (met name de indrukwekkende albatros, met spanweidte tot 3 meter). De reden voor de diversiteit aan zeevogels hier is het weer. Antarctica is een continent dat door het vele ijs en kou veel stormen en depressies de wereld instuurt. Onstuimig weer betekent veel wind, en dat is nu juist wat deze vogels nodig hebben. Wind! Ze hebben de techniek om als een zweegvliegtuig uren, nee dagen, nee nog veel langer te zweven. Niet flapperen met de vleugels, want dat kost kostbare energie. Deze vogels kunnen zelfs jaren boven de zee rondbrengen, waarbij ze zwevend op de wind net zo veel energie verbruiken als zittend in het water. Hoe zit het dan met slapen? Dat is ook makkelijk; ze kunnen een hersenhelft afsluiten. Dus ze laten ieder hersenhelft omste beurt slapen. Overigens stonden de vleugels van de albatros model voor het ontwerp van de vleugels van de B787 Dreamliner. Want is het idee niet fantastisch; energieloos vliegen?

De tweede lezing was van John Rodsted en ging over de historie van ontdekingstochten naar Antartica. Erg interessant, maar nog interessanter vind ik de persoon John Rodsted zelf. Hij is een historicus en fotograaf. Zijn oude job was oorlogsfotograaf. Hij loopt er niet mee te koop, maar kan ongeloofelijke verhalen vertellen over zijn ervaringen in de oorlogslinie. Zoals de keer in Bosnie toen hij door de Serven werd opgepakt, mishandeld en een loop van een pistool in zijn mond werd geduwd (en hij alleen nog maar dacht “shit, dit was het”). Of het verhaal toen hij met een groep in Cambodja in een hinderlaag liep en als één van de weinige overleefden. Maar er zijn niet alleen dramatische verhalen als deze; nadat hij zijn Noorse partner Mette ontmoette, een anti-wapenactiviste (Mette maakt ook deel uit van ons expeditieteam), zetten ze zich gezamelijk in voor de strijd tegen o.a. landmijnen, waarin John’s fotowerk een grote rol speelde. En dat leidde uiteindelijk tot......een nobelprijs voor de vrede. Jawel we hebben hier twee nobelprijswinnaars aan boord in ons team!

De laatste lezing van de dag kwam van Pat Lewis, onze bioloog. Ook wel plagerig Dr. Pat genoemd; een hele informele jonge vent, maar die ook al zoveel gedaan heeft. Pat vertelde over de walvissen in deze regio en over de effecten van de walsvisvangst . Wederom interessanter vond ik wat hij als bioloog had gedaan; om walsvissenen te onderzoeken, zwom hij achter te ze aan om hun poep te verzamelen. Vogens Pat een onderzoek met een luchtje..

Dag 1: vertrek Ushuaia

Om vier uur ‘s middags konden de eerse poolreizigers aan boord van de Sea Spirit. De Sea Spirit is het meest comfortabele en luxieuze schip van Quark Expeditions en dat blijkt ook meteen na het instappen; de hutten zijn bijzonder ruim en kunnen concurreren met een goede hotelkamer. Er is voldoende opberg- en kastruimte, zodat je je bagage goed kwijt kan. En de openbare ruimten als bar, restaurant, fitnes en presentatiezaal zijn prachtig zonder overdreven te zijn.

Aan de andere kant van de pier lag de Vavilov, een oud onderzoeksschip van Quark Expeditions, zodat je een goede vergelijking kon maken. De Vavilov is in vergelijking met de Sea Spirit een jeugdherberg. Niets mis mee, want ook in een jeugdherberg kan het juist heel gezellig zijn. Plus het grote 360 graden observatiedek op de top maakt de Vavilov weer heel bijzonder.

Op de Sea Spirit kregen we na het boarden een eerste introductiemeeting met het expeditieteam. Expeditieleider is Cheli, een poolveteraan uit Nieuw Zeeland. Er was even tijd om kennis te maken met de bar, die op de Sea Spirit “open” is.  Met andere woorden “all-in-inclusive”. En dat betekent niet alleen een colaatje of een lokaalbiertje; met uitzondering van champagne, black label whisky, etc , is alles inbegrepen, ook premiumbier en prima wijntjes.

Na de aangename kennismaking met de  bar volgde uitgebreide veiligheidsinstructies en oefeningen.  Nadat we die overleefd hadden, mochten we aanschuiven in het restaurant. De hotel- en restaurantstaf deden hun uiterste best om een goede indruk te maken op de eerste avond; het eten was heerlijk en de bediening geweldig! We zouden rond etenstijd vertekken; echter de chaos in Buenos Aires had ook voor enkele passagiers en een staflid vertraging opgeleverd. Rond 8 uur kwamen nog drie man aan boord, waarvan twee zonder bagage. Tegen elf uur werd de laatste passagier bij het uiteinde van de pier afgedropt; dit betekende dat de Sea Spirit kon vertrekken met alle passagiers aan boord, iets wat 24uur eerder voor onmogelijk werd gehouden gezien het grote aantal geannuleerde en vertraagde vluchten. Wel vertrok de Sea Spirit hiermee ruim drie uur te laat; geen probleem voor dit schip, want het is het snelste schip van Quark. Met 14 tot 15 knots scheurt dit schip door de Drake!

Buenos Aires, Aeronlinas Argentinas en Puerto Williams

Zo dat was een dynamisch en interessant begin van mijn trip, met hoogtepunten en enkele kleine tegenslagen. Het begon allemaal met mijn vroege aankomst vrijdagochtend in Buenos Aires. Helaas, mijn koffer stond nog in Miami. Geen probleem, deze kon worden nagestuurd, dus ging ik op weg naar het vliegveld voor binnenlandse vluchten aan de andere kant van de stad. Onderweg kwam ik langs het hotel waar Berry zat; aangezien alles (nog) soepeltjes verliep stapte ik uit en nam ik een ontbijtje. Ik had mijn ontbijt in het vliegtuig gemist omdat ik nog lekker lag te slapen, dus ik had trek.

Samen reden we vervolgens naar het vliegveld. Hier begon de chaos. Lange rijen voor alle balies en security, geannulleerde vluchten, vertraagde vluchten. Maar onze vlucht van half twaalf zag er nog steeds goed uit. Dat veranderde tegen instaptijd plotseling; op de monitor verscheen het bericht “ask agent”. Er was echter nergens iemand van Aerolinas Argentinas te bekennen. Na een tijdje werd twee uur als nieuwe vertraagde vertrektijd vermeld. OK, maar even wachten. Tegen twee uur werd de melding weer “ask agent”. Toen ik om kwart over twee iemand vond van de lucht vaartmaatschappij, werd mij doodleuk verteld dat om twee uur het instappen zou beginnen. Ahum mevrouw, dat was een kwartier geleden. Waarop mevrouw geirriteerd wegliep... Dat gebeurde niet alleen met mij en mijn vlucht, maar met vele vluchten. Een uurtje later sloeg de vlam in de pan, toen mensen het niet meer langer pikten en agressief werden. Er werd geschreeuwd, gehuild. Personeel van Aerolinas Argentinas werd bedreigd en vluchtte een slurf in. Een ongeloofelijk schouwspel. Een half uur later kwam een soort van directeur uitleg geven. “Het was allemaal de schuld van (a) een aswolk, (b) een staking van verkeersleiders (3) technische problemen in de toren (4) Voor uw eigen veiligheid (5) alle redenen hierboven; kies zelf maar uit, als je Aerolinas Argentinas maar niet de schuld geeft. En nee, denk niet dat we iets gaan doen om jullie armzielige passagiers te verzorgen of te ondersteunen, drink maar gratis kraanwater op het toilet en als je honger hebt eet je maar je schoenen op”. Dit laatste zei hij eerlijk gezegd niet letterlijk, maar het kwam er zo ongeveer wel op neer.

Na nog een uur wachten werden alle vluchten officieel geannuleerd. In de chaos die volgde had ik snel Berry’s koffer te pakken, maar raakte ik even Berry kwijt. Toen we de rij voor de omboek-balie zagen (200 meter minimaal, dat is niet overdreven), vluchtten we maar weg van het vliegveld. Op kantoor in Toronto werden onze tickets omgeboekt naar de eerste vlucht de volgende ochtend, waarvoor Aerolinas Argentinas ook nog eens extra geld durfde te vragen want het waren volgens hen duurdere stoelen. Schandalig!

Maar het was gelukkig lekker weer in BA; op een terrasje kwamen we snel bij met een heerlijke fles Malbec en een megagroot vlees- en kaasplankje. Zo groot dat we daarna geen avondeten meer wilden.

Zaterdag stonden we om half vijf weer op het vliegveld. Het liep soepeltjes en redelijk op tijd zaten we in ons vliegtuig. Maar niet voordat Aerolinas Argentinas ons weer verbaasde met hun dramatisch slechte service en organisatie. Er stonden namelijk heel veel mensen op de standby lijst, die geen stoel hadden kunnen bemachtigen. Toch sloot de deur van het vliegtuig met ca 30 open stoelen. Ik heb een foto gemaakt om ze hiermee nog eens om hun oren te slaan. Maar goed, wij vertrokken dus en hadden 3,5 uur om te genieten van de uitstekende service aan boord.

Al snel werd er koffie gezet door de stewardessen. Maar wat gebeurde er?!?! Ze trokken samen met z’n viertjes in het voorste keukentje, de modeblaadjes werden erbij gehaald en er werd een uur lang lekker koffie gedronken en gebabbeld terwijl ze de passagiers lieten stikken. Na een uur hadden ze toch zoiets van “shit, we hebben nog wat vee in de kist zitten”. In tien minuten reesde ze door de machine. Keuze was koffie of water of niets. Toen ik om een colaatje vroeg kreeg ik een hele boze blik; of ik niet begrepen had dat de keuze water of koffie was? Na die tien minuten dienstverlening, gingen de dames weer in het keukentje zitten, werden de gezellige roddelgesprekken weer opgestart, de blaadjes er weer bijgehaald en werd voor mijn neus lekkere colaatjes (met ijsblokjes) ingeschonken voor elkaar. Laten die klanten toch de pleuris krijgen he dames!

Je begrijpt dat Aeroloinas Argentinas voor de rest van mijn leven op de eerste plek staat van slechtste luchtvaartmaatschappij ter wereld. Jawel, in vergelijking met Aerolinas Argentinas is Ryanair een first-class ervaringsfeest. Aerolinas Argentinas is het afvalputje van alle luchtvaartmaatschappijen. Aerolinas Argentinas is het schoolvoorbeeld van dramatische klantenservice en gebrek aan respect voor de klant. Had ik al gezegd dat ik niet zo tevreden was over mijn ervaring met Aerolinas Argentinas?

Goed, we kwamen dus uiteindelijk aan in Ushuaia. We lunchten op de Ocean Nova en ik had een paar minuten de tijd om ons team toe te spreken, want het schip zou ’s middags al vertrekken. Berry en ik vertrokken om half vier al weer uit Ushuaia met een klein bootje naar Puerto Williams. In 1,5 uur staken we de Beagle Channel over naar Chili. Puerto Williams is het meest zuidelijke stadje ter wereld. Er is nog een  vissersdorpje zuidelijker (Puerto Toro), maar dit is eche een gehucht. Puerto Williams heeft tenminste nog een pier, douane en zelfs een vliegveldje. En een hotel. Het meest zuidelijke hotel ter wereld. Met een manege. De meest zuidelijke manege ter wereld. En een golfbaantje. Jawel, de meest zuidelijke golfbaan ter wereld. We troffen in het hotel een aantal chileense zakenpartners van ons. Het hotel hadden we helemaal voor onszelf, want het seizoen is hier nog niet echt begonnen. Uiteraard werden we betreft eten en drinken helemaal in de watten gelegd. We maakten ook nog een uitstapje naar het uitstekende Antropologisch mesuem van Puerto Williams (waarschijnlijk het meest zuidelijke antropologische museum ter wereld). Dit museum is echt een verrassing; het gaat over de oorspronkelijke lokale bevolking uit vuurland, de Jaghan. Ik schreef al eerder dat deze mensen naakt leefden (en dat de vrouwen in het ijskoude water doken om schelpdieren te zoeken). Opwarmen deden ze bij een vuurtje, vandaar Vuurland http://lagerweijtjestoronto.blogspot.com/2010/11/ushuaia-het-einde-van-de-wereld.html. Wat ik in dit mesuem leerde, was dat bijna alle Jaghan uigestorven zijn. Want wat gebeurde? Wij westerlingen kwamen op bezoek met onze morele standaard (met name evangelisten). En wat dachten zij? “Aaaahhhhh, wat een arme zielige mensjes, laten we ze kleertjes geven”. Dus werden de Jaghan in kleren gehezen vol met westerse virussen en bacterieen waartegen ze niet bestand waren.... oeps foutje.

Zondag brachten we een bezoek aan, jawel, het meest zuidelijke bos ter wereld. Ik verzin het niet! We werden rondgeleid door twee wetenschappers die daar op dit moment ondezoek doen. Interessant, want zo ga je opeens heel anders naar het bos kijken. We werden vooral gewezen op de verscheidenheid van de mossen en schimmels; we kregen allemaal een vergrootglas om ze van dichtbij te bekijken. De rust en natuur waren enorm; dit voelde echt als het einde van de wereld.

Helaas was het om half vier weer tijd om terug te gaan naar Ushuaia. Een interessant ritje, want het kleine bootje werd behoorlijk heen en weer geslingerd door het wilde water. De zeemansbenen werden alvast getest voor “De Drake”. Even over zessen kwamen we aan in ons hotel, waar mijn koffer op mij stond te wachten. En zo kwam alles toch weer goed.