Group Hug

Het was voor mij een heerlijk rustig weekend met prachtig mild winterweer. Het was het hele weekend droog, zonnig, met een blauwe hemel, en een temperatuur van zo rond het vriespunt. Geen vieze zooi meer van de dagen ervoor.

Zaterdag besloot ik nog niet te gaan skien, aangezien ik nog steeds last had van mijn val van de dag ervoor. Helaas betekende dit ook voor de kids dat ze thuis moesten blijven. Maar dat vonden ze niet zo erg; ze vermaakten zich prima. Ze speelden nog even in de achtertuin, waar nog steeds heel veel sneeuw ligt. En ik vulde onze vogelvoerders weer bij, die erg populair zijn deze winter bij het plaastelijke wildleven. Met name de eekhoorntjes zijn er gek op. Maar ’s nachts komt ook de de wasbeer op bezoek, getuige de voetstappen in de tuin, en soms muisjes. O ja, en soms ook vogels. Daarom heet het waarschijnlijk een vogelvoerder.

Over dieren gesproken; we hebben deze winter ook last van mieren in huis. Echt waar, ik kan het bijna niet geloven. Ze moeten ergens een nestje hebben gemaakt tussen oude houten panelen of tussen stenen. Een slim plekje om de koude winter te overleven. Maar vervelend voor ons; er zijn in de winter geen mierenlokdoosjes te koop, dus er is nog niet veel aan te doen.

’s Avonds hadden we weer familiefilmavond. Dit keer keken we de klassier “Hook”. Die ‘op het randje’ was voor de kids; niet vanwege de enge kapitein Haak, maar meer toen ze  er achter kwamen dat de “lost boys” van “Never Never Land” weesjes waren en dus geen papa en mama hadden. Het leverde Isabelle en mij wel wat extra waardering op, veel knuffels en een “group-hug”. Dat is Aimee’s favoriet; om elkaar met z’n vieren tegelijk een grote hug te geven.

Zondag ging Isabelle met de kids naar judo. Ik probeerde te rennen, wat zo goed (en bijna pijnloos) ging, dat ik toch besloot om mijn skiles gewoon te doen. En van het skicentrum reed ik direct naar het vliegveld; jawel dit is weer een reisweekje. Moscou, Grand Canaria, London

Grootste fan

Zaterdag was Isabelle boodschappen doen, toen Kevin me heel serieus benaderde met de zin “Papa, vind je ook niet dat mama anders is dan alle andere meisjes in de wereld?” Ik had geen idee waar hij naar toe wilde, dus reageerde ik vragend “Hoe bedoel je dat Kevin, hoe is ze dan anders?” Kevin “Nou gewoon. Ik weet het niet precies. Ze is veel mooier dan andere meisjes”. Helemaal mee eens natuurlijk.

Dooi en hockey

De dooi zette donderdag en vrijdag inderdaad door. Niet dat we er blij mee waren. Zoals eerder geschreven geeft dooi een enorme zooi. Grote plassen die niet weg kunnen stromen, viezigheid, slush. En erger; de combinatie van sneeuw, natte sneeuw, regen en ijzel met temperaturen rondom het vriespunt maakt alles spekglad. Geloof me, je kan beter een temperatuur hebben van -15c met 15cm sneeuw.

Donderdagavond om kwart voor zes werd ik dan ook door Isabelle opgebeld met de boodschap dat Renee helemaal vast stond. Voor haar was een bus geschaard en achter haar was een botsing gebeurd. Ik sprong snel in de auto om de kids op te halen. Ik wist binnendoor, door woonstraten, de school in twintig minuten te bereiken, zodat ik nog enigszins op tijd was.

Vrijdagochtend was het niet veel beter. Ik zag dat onze stoep in een ijsbaan veranderd was, uitstekend geschikt voor het Nederlandse schaatsteam om nieuwe persoonlijke records op te rijden. Voorzichtig pakte ik mijn emmertje zout en schuifelde het ijs op. Het was echter bijzonder erg glad; ik ging meteen onderuit en kwam hard op mijn borst terecht. Ik denk dat ik wat ribben gekneusd heb, want ik heb best wel wat pijn. Ben benieuwd of het voor mij nog skiën wordt dit weekend.

Over wintersporten gesproken. De Candezen zijn zoals gewoonlijk erg ingetogen met hun succes op de Olympische spelen. Grappig is echter om te zien dat, zodra het op ijshockey aankomt, de emoties loskomen. Donderdag speelde de Candese dames de finale tegen de VS. In de laatste minuut stond Canada nog met 2-1 achter, maar na verlenging werd er met 2-3 gewonnen; goud! Vrijdag volgde de halve finale bij de mannen. Weer speelde Canada tegen de VS, met bijna dezelfde emotionele lading als Nederland-Duitsland met voetbal. Canada won weer, tot grote vreugde van de mensen hier. En toen ik ’s avonds thuis kwam zij Kevin tegen me “Papa, WE hebben vandaag gewonnen, WE hebben vandaag de VS verslagen met 1-0”. Ben benieuwd of hij ook in de wij vorm praat als Nederland komende zomer het WK speelt!

Gefeliciteerd Isabelle

Woensdag vierden we de 40^e verjaardag van Isabelle. Dat vierden we ’s ochtends met een klein glutenvrij chocoladetaartje, met z’n vieren; we hebben verder geen bezoek of feestjes. De oma’s komen pas over 2,5 week en dat is maar goed ook, want we zitten nu nog midden in een zware winter. Hoewel… vandaag dooide het voor het eerst sinds lange tijd. Volgens mij heb ik net de langste tijd in mijn leven onder nul graden meegemaakt. Maar vandaag werd het om Isabelle’s verjaardag te vieren een milde 3 graden boven nul.

We vierden haar verjaardag ’s avonds bij inmiddels onze familie-traditie; het Braziliaanse steakhouse Copacobana. Onverslaanbaar voor deze carnivorenfamilie.

Thuisgekomen zagen we dat onze sneeuwpoppen van Pisa omgevallen waren, onder invloed van de hogere temperaturen. Zou er dan eindelijk een beetje lente in de lucht zitten? Wordt vervolgd…

Science Center en haaien

Slimme Aimée kreeg zo toch weer haar zin; ze troggelde Kevin afgelopen vrijdag eerst een zakje met vallentijnsnoepjes af in ruil voor steun voor de Lego film. Vandaag, een vrije maandag (Family Day), overtuigde ze ons om alsnog naar het science center te gaan.

Op weg kregen we een Frans concert van de achterbank… Je suis un Pizza. http://www.youtube.com/watch?v=cJWyDiUG5V0&feature=c4-overview&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg. De rit naar het Science Center is tien minuten, lekker dichtbij. En altijd een succes; het is er leuk, speels en leerzaam. Nieuw is een tentoonstelling voor kleinere kids over het lichaam, met een Sesamstraat thema https://www.ontariosciencecentre.ca/sesame/. Ook keken we een Imax-film, en wel een fantastische documentaire over de grote witte haai https://www.ontariosciencecentre.ca/imax/film/39/. Waarbij we leerden altijd oogcontact te houden met dit grote monster – dan zijn ze niet snel geneigd om agressief te worden. Maar laten we het toch maar niet uitproberen.

Judo, skiën en Duits bezoek

Zondag begonnen we dag zoals gewoonlijk met judo voor de kids. ’s Middags had ik skiles; eindelijk heb ik een gevorderden cursus te pakken gekregen om mijn techniek verder te verbeteren. Waarschijnlijk wel mijn laatste lessen, maar de eerste les deze dag was erg interessant.

Thuis staan nog steeds de sneeuwpoppen overeind die we twee weken geleden hebben gemaakt. Inmiddels zijn ze ijs geworden en schuin weggezakt, zodat we ze “de sneeuwpoppen van Pisa”noemen. Ook houden we weddenschappen wanneer ze helaas zullen omvallen. Daarnaast kan je onze ijspegel-collectie bewonderen, die in de sneeuwhopen steken die rondom ons tuinpad staan.

Na het eten kregen we twee bezoek van twee mensen van een van Quark’s Duitse partners. Een goede mogelijkheid om met een glas bier of wijn het Duits weer eens op te poetsen. Wel lastig voor de kids, want dat is juist een taal die ze niet beheersen. Maar toch waren ze erg enthousiast; onze super sociale kids vinden bezoek altijd leuk. Onze vrienden uit het oosten gingen weer vroeg naar hun hotel, want ze waren net zondag aangekomen, en hadden dus wat last van jetlag.

En meer skiën

Dit weekend hadden we weer prachtig winterweer. Zonnig, maar wel koud. Zaterdag was het net onder nul met een gevoelstemperatuur van -10c; zondag was het -10c met een gevoelstemperatuur van -15c. Komende week is er voor het eerst sinds lange tijd weer dooi voorspeld, dus we zijn benieuwd of het einde van de winter toch langzaam in zicht komt. Niet dat we klagen. Het beste medicijn tegen de winterblues van de lange Canadese winters is niet alleen een weekje ontsnappen naar de Carribean http://lagerweijtjestoronto.blogspot.ca/2011/01/winter-blues-in-punta-cana.html; het is zo veel mogelijk genieten van de winter met alle mogelijkheden en activiteiten. En dat doen we volop, met het skiën en bijvoorbeeld ook vorige week met ons leuke weekendje weg, toen we voor het eerst gingen langlaufen en rijden met een sneeuwscooter. En we hebben nog steeds activiteiten op ons lijstje; zo hebben we nog nooit aan ijsvissen gedaan. Bijzonder populair hier. En hondensleerijden. Aimée en Kevin zijn ooit een rondje meegeweest in een slee als demonstratie, maar echt met hondensleeen door de bossen is een activiteit die we ooit nog willen doen.

Voorlopig houden we het lekker bij skiën. Zaterdag ging eindelijk Isabelle d’r les door. Ik ging met de kids de piste op om vrij te skiën. Kevin kan je inmiddels helemaal zelf z’n eigen gang laten gaan. Het is leuk om hem te zien spelen; hij klimt net zoals zijn papa een stel bergje op bovenop de grote skiheuvel, waardoor je een ‘vliegende start’ maakt. Hij heeft zichzelf prima onder controle; hij gaat goed met de hogere snelheid om. Aimée mocht pas kort geleden op de hoofdpiste, dus voor haar is het nu puur ervaring opdoen. Ik coach haar op haar houding en op het maken van bochtjes; zoals zoveel kleine kindjes heeft ze de neiging om recht naar beneden te gaan. Isabelle zag grote verbeteringen in Aimée’s skiën aan het einde van de dag. En ook Isabelle’s eigen techniek heeft een enorme sprong voorwaarts gemaakt onder invloed van één les.

Zaterdagavond hadden we weer familiefilmavond voor de open haard. Wij keken “Honey I shrunk the kids”. Grappig, maar niet de beste familiefilm van de laatste tijd. Wat wel een aanrader is, maar dan meer voor papa’s en mama’s , is de actiethriller Gravity http://gravitymovie.warnerbros.com/, over een strijd om te overleven door astronauten, die met hun space shuttle in een baan om de aarde worden geraakt door ruimtepuin. Super-spannend!

Vrije dag met Lego film

Vrijdag hadden de kinderen een dag vrij, en maandag is een algemene vrije dag, dus ze hebben een extra lang weekend. Omdat ik na vier dagen weg altijd het één en ander moet afronden op kantoor, nam ik de kinderen ’s ochtends mee naar Quark Expeditions. Dat is altijd een hoogtepunt voor ze. Ze delen altijd koekjes uit en krijgen veel aandacht van het team. Wellicht soms een beetje te veel aandacht…

Zo kwam er opeens een email voorbij I’m  at  naomi’s desk. I’m playing with the shooting dinosaur. Een emailtje van Aimée, die graag iedereen even persoonlijk wil ‘assisteren’.

De kinderen mochten de middagactiviteit zelf uitkiezen. Dat gaf discussie, want Kevin wilde naar de nieuwe Lego Film en Aimée wilde naar het Science Center. Een felle strijd volgde. Maar opeens wilde Aimée ook naar de Lego Film. Wel konden we waarnemen dat inmiddels een zakje met kleine Valentijnsnoepjes van eigenaar was veranderd… Tja omkoping in je eigen gezin, wat moet je ervan zeggen?

De Lego film was een groot succes. http://www.thelegomovie.com/. De kinderen vonden hem prachtig,  met veel leuke herkenbare stukjes en de humor is ook leuk voor ouders. En er is een wijze les voor papa’s; om vooral hun kinderen met het oude Lego van papa te laten spelen en ze lekker creatief hun gang te laten gaan. Daarnaast keek ik ook vol bewondering naar de film vanuit een marketing-oogpunt. Wat is dit bijzonder slim gedaan en wat heeft Lego zich als merk op een geweldige manier opnieuw uitgevonden. Ondanks dat de wereld onder invloed van electronica compleet is veranderd, is het merk nog steeds relevant en populair. Elke generatie weer. Respect voor de Lego-marketeers!

Valentijn

Donderdag werd er Valentijnsdag gevierd op school. Valentijn wordt hier veel grootser gevierd dan in Nederand; je wil attent zijn voor alle mensen waarvan je houdt, in plaats van alleen voor één heel speciaal iemand. Zo wordt Valentijn ook uitgebreid op school gevierd; veel kindjes geven elkaar kaartes, snoepjes of kleine kadootjes. Isabelle had met de kinderen kadootjes geknutseld. Ook is er uiteraard aandacht voor die ene hele speciale persoon. En ja, helaas voor Aimée is dat al enkele maanden de veel oudere Lucas uit grade zes. Ze had een anonieme kaart voor hem gemaakt met allemaal hartjes. En Isabelle, goede moeder als ze is, heeft stiekem de anonieme kaart in de locker van Lucas gedaan…

Op tournee

Als ik nu op reis ga, dan probeer ik zoveel mogelijk in één reis te plannen. Daarbij plan ik ook exact de vliegtijden voor een optimaal gebruik van alle dagen, en zo kom je tot een effectief schema. Zo was ik deze week vier dagen op reis; ik vertrok maandagochtend en kwam donderdagavond weer thuis. In die tijd bezocht ik drie plaatsen (Bend Oregon, Seattle, Missoula Montana), had ik business reviews met twee van “mijn” bedrijven, bezocht ik de top drie distributiepartners van Quark in Amerika, dronk ik snel een kop thee/koffie met een andere klant en sprak ik één mogelijke nieuwe distributiepartner. Het was een druk, maar effectief weekje!

De reis was er wel een met kleine hindernissen. Maandagochtend miste ik bijna mijn aansluiting in San Francesco, door de late aankomst van mijn vliegtuig uit Toronto. Gelukkig was mijn doorverbinding ook te laat, dus haalde ik het net. Dacht ik, want ik was de laatste passagier die aan boord probeerde te gaan. Ik werd echter even apart gezet en er werd contact gezocht met de piloot;  of er wel een 26^e passagier mee qua gewicht. De vlucht was namelijk met een omgebouwde grasmaaier oftewel een Embraer Brasilia. http://en.wikipedia.org/wiki/Embraer_EMB_120_Brasilia. Gelukkig had ik slanke medepassagiers, dus kon ik toch mee.

In Seattle wilde ik woensdagochtend in mijn huurauto wegrijden, toen bleek helaas de accu leeg te zijn. Vreemd, want de lichten stonden op automatisch aan en uitdoen. En geloof het of niet; toen ik diezelfde dag ‘s avonds in het prachtige Missoula aankwam, had mijn huurauto daar ook een lege accu. Maar met een goede reden; hier had de vorige gebruiker wel de lichten aangelaten. In Toronto bleek ook Isabelle’s auto die dag problemen gehad te hebben met een lekkende koelvloeistofslang. 3 maal is scheepsrecht. Nou ja, ons humeur was niet stuk te krijgen, als trotste Nederlanders met alle schaatsuccesses op de Olympische spelen!

Meer sneeuwpret en First Nations

Zondagochtend keken we eerst de film af (Narnia), want zaterdagavond moesten we er vanwege kinderbedtijd halverwege mee ophouden. Na het ontbijtje ging ik met de kids nog even in de hottub, terwijl Isabelle de koffers weer inpakte voor de terugrit. Het is heerlijk om in het warme water over het bevroren Stoney Lake uit te kijken. Je ziet er regelmatig op de uitgestrekte sneeuwvlakte een snowmobiel voorbijkomen. Er zijn blijkbaar veel Canadezen die hun cottage het hele jaar door gebruiken. In de zomer gaan ze met de boot, in de winter op de sneeuw-mobiel.

We gingen ook nog even lopend het grote meer op. Deze enorme ijs- en sneeuwvlakte geeft een bizar desolate indruk. De kinderen vermaakten zich weer opperbest, met een dikke laag sneeuw en alle ruimte om te spelen. En in hun sneeuwpakken kunnen ze liggen en rollen in de sneeuw – maar koud krijgen ze het niet.

Na het middaguur reden we weer weg bij de Irwin Inn. Op de weg terug stopten we in het Indianen (of politiek correcter gezegd “First Nations”) reservaat Curve Lake. http://www.curvelakefirstnation.ca. We bezochten het kunstcentrum en souvenier-shop Whetung Ojibwa http://www.whetung.com, waar een First Nation kunstenaar druk bezig was met schilderen. Hij vroeg zelf of hij met Kevin en Aimee op de foto mocht; uieraard, dank je wel! Maar ja, ik heb het al eerder gezegd, verwacht geen indianentooi of wigwam. De First Nations hebben uiteraard gewone huizen, gewone kleren en gewone pick-up trucks.

Om vijf uur waren we weer thuis, na een heerlijk winterweekend. De winters zijn hier koud, lang en streng – maar als je wilt, dan kan je er o zo veel lol aan hebben!

Langlaufen en snowmobielen

Zaterdag werden we midden in dit prachtige natuur-winterlandschap wakker. En er was zelfs een lauw zonnetje, alhoewel met ijskoude temperaturen. Na het lekkere ontbijtje hadden we een nieuwe “first” in ons leven; langlaufen oftewel cross-country skien. Een mooie relaxte manier om een uitstapje door het bos te maken. Na het ommetje gingen we opwarmen in onze hottub. We hebben een hottub op ons balkon, met een prachtig uitzicht over Stoney Lake. Best bijzonder om met -15c buiten lekker warm te bubbelen.

Daarna was het tijd voor een nieuwe “first” in ons leven; namelijk sneeuw-mobiel-rijden. Gewapend met helmen reden we door de bossen. We maakten een stop bij een aantal paardjes, die we wat appeltjes voerden. We vonden het allemaal erg leuk. Isabelle vond het niet makkelijk om de zware scooter te sturen. De kinderen konden er geen genoeg van krijgen, dus ging ik nog een extra rondje met ze maken.

We doken voor de tweede keer van de dag de hottub in. Dit keer gingen de kids en ik een beetje gek doen. We ‘wasten’ ons met sneeuw (of gingen er zelfs in zitten en liggen), en doken daarna snel in het warme water om op te warmen. Zo bereiden de kinderen zich al vast voor voor een polar plunge met Quark... voor de toekomst.

We aten lekker in het restaurantje voordat we ook hier gewoon onze nieuwe traditie van met pyama op de bank filmavond voortzetten. We konden namelijk hier DVD’s lenen, dus lagen we lekker voor de houtkachel op een bank-bedje voor de buis.

Winterpret bij Irwin Inn

Dit weekend trokken we er weer eens op uit. Het is niet vaak voorgekomen dat we tijdens de winter weggaan. De eerste en meteen de laatste keer was tijdens het winterfestival van Ottawa. http://lagerweijtjestoronto.blogspot.ca/2011/02/winterlude-in-ottawa-koud-he.html. Het is niet zo dat we het niet leuk vinden om er in de winter op uit te trekken; het is gewoon een kwestie van tijd. Meestal hebben we rond deze tijd onze skilessen, en die zijn een beetje te prijzig om ze te laten vallen.

Dit weekend had er echter niemand skilessen. En we moeten Ontario in de winter nog wat meer ervaren; zo hadden we nooit eerder aan cross-country skien gedaan, of sneeuw-mobiel gereden. De Canadezen hebben veel leuke activiteiten om het beste van de winter te maken.

Omdat we binnenkort ook  nog een veertigste verjaardag te vieren hebben, trokken we er dus een weekendje erop uit. Bestemming was het hotelletje Irwin Inn http://www.irwininn.com in de Kawartha’s. Het is in de buurt van onze favoriete zomerbestemmingen Rice Lake http://lagerweijtjestoronto.blogspot.ca/2012/07/terug-naar-rice-lake.html, Seymour Lake http://lagerweijtjestoronto.blogspot.ca/2013/05/cottage-weekend-bij-seymour-lake.html en Cashel Lake http://lagerweijtjestoronto.blogspot.ca/2012/05/naar-cashel-lake.html. Het is best vreemd om al die meertjes diep bevroren te zien, waar over vier maanden weer gezwommen, gevist en gevaren kan worden.

Vrijdagavond kwamen we tegen acht uur aan in het hotelletje. De rit was makkelijk; we moeten een verkeerde aanname wegnemen dat in de winter in “de middle of nowhere” alles slecht bereikbaar is. Omdat er slechts enkele wegen zijn, en er toch mensen hier het hele jaar wonen, wordt die ene weg makkelijker schoon gehouden, dan de velen wegen in en rondom Toronto.

Nadeeltje is dat onze kamer warm gehouden moet worden door een houtkachel en wat kleine warm-lucht-blazertjes. Er is geen centrale verwarming. We kwamen dus aan in een ijskoude kamer, en kregen het ook niet warm gestookt tot halverwege zaterdagmiddag.

IJspegels verzamelen

De kinderen en ik hebben een nieuwe hobby gevonden; ijspegels verzamelen. Ons oude bungalowtje is namelijk niet in staat om een dik laag sneeuw op het dak te kunnen weerstaan. Daarom hebben we sneeuw-smelters op het dak; als er veel sneeuw is gevallen, zoals afgelopen woensdag, dan zetten we deze verwarmers gedurende de avond en nacht aan. Het resultaat; ’s ochtends hangen de prachtigste en grootste ijspegels aan onze dakgoot. Dankzij onze nieuwe hobby leerden we elkaar ook nieuwe woorden; zo leerden de kinderen het Nederlandse woord ijspegel van mij, en ik leerde van hen de Engelse vertaling – namelijk Iceicale. Best een lastig Engels woord om te spellen.

Vrijdag bracht ik hen weer naar school. Feestbeest Aimee vraagt vaak in de auto of de muziek nog harder kan. Ze houd van een feestje en muziekje; maar het verzoek kan ook te maken hebben met het feit dat ze mijn zangkunsten niet kan waarderen en liever heeft dat de radio mijn volume overtreft.

Op school vergat ik Kevin te vragen of ik nog naar boven zou komen, zoals ik regelmatig check. http://lagerweijtjestoronto.blogspot.ca/2014/02/langdonhall.html. Hij zei meteen “Papa, vergeet niet naar mij toe te komen voor een knuffel”. ‘Tuurlijk niet zoon, ik zal er nog van genieten, zo lang je het nog leuk vind...

Kindermaten

In Noord-Amerika zijn de kindermaten van kleding een lijftijdsindicatie van het kind. Dat lijkt makkelijk, maar dat is het niet. Voor Kevin kan je wel een 8 nemen, hoewel iets groter ook kan met uitzondering van broeken voor ons wat magere mannetje. Aimee is echter vrij groot voor haar leeftijd (niet dik, gewoon een flinke, gezonde Hollandse meid); dus ook voor haar kopen we zelfs maat 8. Kleiner heeft echt geen zin.

Vorige week kochten we alvast een nieuwe zomerjurk voor Aimee en zwemshorts voor beide kinderen. In maart gaan we een weekje naar Jamaica, dus dan kunnen we maar beter voorbereid zijn op zomerweer!

En weer; winter

Woensdag werden de superlatieven van deze winter maar weer eens overtroffen. Er was 15cm sneeuw voorspeld, maar er viel meer dan het dubbele. En dat is veel sneeuw; hééél veel sneeuw! Respect heb ik voor alle sneeuw-ruimers en -bestrijders van de stad. Waar in 99.9% van de wereld zo’n enorme sneeuwval in een miljoenenstad voor één grote chaos zou zorgen, gaat hier in Toronto met wat kleine aanpassingen het leven gewoon door. De wegen rijden, hoewel langzaam. Isabelle deed er vanochtend bijvoorbeeld 1.5 uur over. Dat is lang, maar verder gaat alles gewoon door. Stoepen in de stad zijn zo weer schoon; daarom kon ik ’s avonds gewoon naar huis rennen. Wel worden parkeerplaatsen en hoeken van straten steeds meer in beslag genomen door een metershoge sneeuwopslag.

Thuis was ons huis op een prachtige manier ingesneeuwd. Met wat moeite kon je naar de deur komen; echter de auto kwam niet de oprit op. De sneeuwruim-service was nog niet langs geweest. Ja die doen met ruim 30cm natuurlijk 5 keer langer over elke stoep en oprit dan normaal. Dus gingen Isabelle en ik even samen aan de slag om een plekje sneeuwvrij te maken voor de auto. Het was droge poedersneeuw, dus ondanks de grote hoeveelheid was het toch relatief makkelijk schoon te maken. Onze tuin verandert langzaam in onze eigen sneeuw-opslag. Ik denk dat er op sommige plaatsen een goede meter ligt.

Langdonhall

Maandagochtend bracht ik eerst de kinderen naar school. Bij binnenkomst ga ik altijd eerst met Aimée mee, die op de begane grond haar klas heeft. Kevin loopt dan meteen door naar boven naar zijn eigen klas. Regelmatig check ik even met hem of hij wil dat ik daarna nog naar hem kom voor een knuffel. Tot nu toe is het antwoord nog steeds zonder twijfel ja, dus ga ik na het afdroppen van Aimee nog even naar boven voor Kevin. Ik vraag me alleen af voor hoe lang… wellicht wil onze bijna tiener binnenkort niet meer “lastig gevallen” worden door zijn vader in z’n klas…

Daarna reed ik door naar het plaatsje Cambridge zo’n 1uur en 15 minuten buiten Toronto. Daar had ik met het management team van Quark een heisessie voor twee dagen. Nou ja, hei, we zaten in het prachtige Landonhall. http://www.langdonhall.ca/Home#. Onderwerp van discussie is het plan voor de komende drie tot vijf jaar. De positieve ontwikkelingen zijn hard gegaan; we zijn nu plotseling één van de top-presterende bedrijven binnen TUI. Daarvan moet je even genieten, maar je moet je ook afvragen “wat nu?”. Want met stil zitten maak je jezelf kwetsbaar.

Groundhog Day en Superbowl Day

Zondag hadden we in Noord-Amerika weer het rare fenomeen Groundhog day. Ik heb eerder uitgelegd wat dit precies inhoudt. http://lagerweijtjestoronto.blogspot.ca/2011/02/groundhog-day-er-is-hoop-ja-maar-das.html. Dit jaar schrokken de groundhogs massaal van hun schaduw en kropen snel terug in hun holletjes, daarmee voorspellend dat we nog minimaal 6 weken winter te gaan hebben. Ik denk dat die beesten inderdaad behoorlijk geschrokken zijn, maar dan meer van het winterse weer wat we nu hebben. Overigens maakten de groundhogs zich niet erg populair met het voorspellen van nog eens zes weken strenge winter… http://lmgtfy.com/?q=groundhog+stew

Het andere belangrijke moment van de zondag was de Superbowl; de champions league finale van American football. Het belangrijkste sportmoment van het jaar voor veel Noord-Amerikanen. Wij zijn blijkbaar toch nog niet helemaal geintergreerd; naar hockey kijken we graag, maar voor American Football gaat de televisie niet aan. De Superbowl is een fenomeen; veel bedrijven ontwikkelen de nieuwste en duurste commercials, die alleen rond de wedstrijd uitgezonden worden. Er zijn mensen die alleen naar de Superbowl kijken voor deze televisie-reclames. Ook treden de grootste bands in de pauzes op; dit jaar onder andere de Red Hot Chili Peppers.

Dit jaar ging de finale tussen Seattle (Seahawks) en Denver (Broncos).  Waarbij de Seahawks de Broncos verpletterden, tot genoegen waarschijnlijk van mijn teams in Seattle (Zegrahm en Europe Express), die waarschijnlijk de rest van de week in opperbeste stemming zullen zijn. Overigens ben ik ook in opperbeste stemming, wank ik won op ons kantoor de wedstrijd-pool. Puur geluk natuurlijk, want ik heb totaal geen verstand van American Football.

Winterwonderland

Zondagochtend was het opgehouden met sneeuwen en werden we wakker in een prachtig winterlandschap. De bomen en struiken zaten onder een dikke laag sneeuw en voor ons huis stonden trots de sneeuwpoppen, die we de avond ervoor hadden gemaakt. Onze stoep en oprijlaan was netjes sneeuwvrij gemaakt; dit jaar hebben we gelukkig een bedrijf ingehuurd om dat te doen. Je kan zeg maar een abonnement nemen en dan wordt altijd binnen een aantal uur je stoep en laan sneeuwvrij gemaakt. Een beslissing van Isabelle, nadat vorige winter alle grote sneeuwbuien waren wanneer ik op reis was, waardoor zij veel heeft staan scheppen… En ik moet zachtjes zeggen (sssst, niet aan haar vertellen), dat het een goede beslssing was, gezien deze zware winter. Bij een sneeuwval van 20cm is het handig om grote schuivers te hebben; dit is met de hand bijzonder zwaar werk. Wel is het wennen; meestal komen ze midden in de nacht. Dus moet je niet raar opkijken als je opeens een schrapend geluid hoort voor je huis. Inmiddels leven we achter hoge bergen sneeuw aan de zijkant van de weg.

Ook in onze achtertuin ligt een dikke laag sneeuw. Met daarin de vele voetafdrukjes van wasberen, eekhoorntjes, vogeltjes en muisjes, die van onze vogelvoerders komen eten. In deze strenge winter zijn onze voerdertjes bijzonder populair.

Helaas zijn de wegen in hun slechtste staat ooit, met diepe gaten en putten. Ik neem aan dat de combinatie van vocht, strenge vorst en vervolgens het verwijderen van de sneeuw met grote ijzeren sneeuwschuivers te veel is voor het asfalt. In de lente ligt er hier een behoorlijke klus voor de gemeente. Aan de andere kant moet ik toegeven; ze hebben de schade van de ijsstorm van afgelopen december vrij  snel opgeruimd. Ik dacht dat het afvoeren van de gevallen takken en bomen maanden zou gaan duren, maar na 6 weken is toch het meeste weg, met uitzondering van de schade in de grotere parken.

Perfecte familie-winterdag

Zaterdag was een perfecte familiewinterdag. Ja het was weer duidelijk winter, want ’s ochtends begon het te sneeuwen en het hield de rest van de dag niet meer op, met een dikke verse laag van 15-20cm tot gevolg.

Een lekkere laag verse sneeuw net voor het skien; daar mogen we niet over klagen. Waar we wel over mochten klagen was het feit dat de vierpersoonsskilift buiten gebruik was. Daardoor moest iedereen met het tweepersoonsliftje, wat lange wachtrijen in het dal tot gevolg had. Ondanks dat konden we weer heerlijk skien. Voor Kevin en Aimee betekenden dit ook al weer hun laatste lessen voor dit jaar (ze slaagden allebei). Aimee konden we ook al weer heel snel met haar juf op de grote skihelling vinden. Daar is ze echt niet meer bang voor.

Waar Aimee wel zenuwachtig over was, was oorbelletjes laten zetten. Ze had de laatste tijd al vaker gevraagd om oorbellen omdat een paar meisjes in haar klas die ook hebben. Natuurlijk, als ze er zelf om vraagt, dan gaan we oorbellen laten zetten. De oorbellenzaak was dichtbij het skicentrum, dus we gingen er op weg naar huis langs. En Aimee was heel dapper, ging zitten en liet het over zich heen komen. Uiteraard werd er stevig in de handen van papa geknepen en kwamen er een paar traantje aan de pas, maar daarna was het één en al trots. Een superblij meisje met extra mooie oortjes ging glunderend mee naar huis.

Daar volgde een volgend hoogtepunt van de perfecte familiedag. De sneeuw die vandaag viel was “plaksneeuw”. Meestal heb je hier poedersneeuw, waar je nog geen sneeuwbal mee kan maken. Maar vandaag was het nattige sneeuw van grote vlokken. Dus hadden we binnen enkele minuten onze tuin vol staan met grote sneeuwpoppen; de grootste twee torenden zelfs ruim boven Kevin uit. Twee, nee eerlijk gezegd drie kinderen waren heel blij met de plaksneeuw.

Binnen werd er Grieks eten besteld, gingen de kids in bad en begonnen we aan onze derde pyjama filmavond. Dit is zo’n groot succes met de kinderen, dat we er denk ik niet meer van af komen. Heerlijk lagen we met z’n allen op de bank, bij de knetterende open haard, om Home Alone 2 te kijken. Waarbij er wederom heel wat afgeschaterd werd.

ADHD; een persoonlijk verhaal

Eens in de zoveel tijd is het weer raak; ADHD wordt weer door iemand als een modeverschijnsel weggezet en als iets wat niet bestaat. Of, als alternatief, iets waar voor je je moet schamen. Je zou er bijna aan gewend raken.

Zo ook deze week toen ik op Facebook een verwijzing naar het volgende artikel las, waarin wordt beweerd dat het een door de farmaceutische industrie gecreerde ziekte is, om maar zoveel mogelijk kinderen aan  de “dope” te krijgen. http://www.gewoon-nieuws.nl/2013/09/psychiater-geeft-op-stefbed-toe-dat-adhd-een-verzonnen-ziekte-is-2/#.Uupr552EjIU Ik begrijp dat mensen door onwetendheid deze beweringen delen, en neem echt niemand iets kwalijk. Wel doen ze me pijn, dus moet ik er eens op reageren.

Zoals veel mensen weten, we doen er niet geheimzinnig over, is bij Kevin op 5 jarige leeftijd ADHD geconstateerd, na uitgebreide onderzoeken (vragenlijsten door ouders en leraren, observaties en interviews door professionals van de Kindertuin en door een kinderpsycholoog). Hij gebruikt medicijnen (biphentin, een soort lang werkende versie van ritalin). En het is een wereld van verschil. Voor medicatie was Kevin niet alleen bijzonder wild en onrustig en sliep hij slecht, hij was ook echt ongelukkig. En niet alleen hij, ook zijn hele omgeving. Isabelle en ik hadden moeite met hem thuis, op school en opvang vonden ze hem onhandelbaar, hij deed het slecht op school, en hij was op een gegeven moment nergens meer welkom. Hij mocht bij geen vriendje of vriendinnetje meer spelen.

Vanaf het moment dat hij aan de medicatie ging, is alles radicaal veranderd. Als belangrijkste; Kevin zelf is een gelukkig persoontje, dat lekker in zijn vel zit. Op school draait hij super; hij is één van de betere van de klas en ook nog eens bijzonder creatief in knutselen, tekenen, boeken schrijven, ontwerpen, bouwen en muziek. Hij is overal welkom, mensen om hem heen zijn gek op hem. Het is een lieve, gevoelige, slimme jongen, die verbazingwekkend veel rekening houdt met zijn omgeving, ondanks dat hij pas acht jaar oud is. Hij is nu gek op skien, een sport die zonder medicatie levensgevaarlijk voor hem zou zijn, vanwege een gebrek aan concentratie. Mensen met ADHD krijgen nu eenmaal meer ongevallen. En dat alles dankzij een simpel pilletje dat een kleine maar storende hapering in zijn hoofdje corrigeert. Isabelle en ik danken de farmaceutische industrie nog elke dag, dat ze iets hebben uitgevonden dat onze zoon weer een goed functioneerd en gelukkig mannetje heeft gemaakt.

Twee dagen na het begin van zijn medicatie vroeg ik aan Kevin “Hoe is het nu met jou, hoe voel je je”? Kevin antwoorde; “Papa ik voel me zo fijn, ik ben eindelijk rustig in mijn hoofdje”. Ik had tranen in mijn ogen. En nog steeds krijg ik het te zwaar als ik aan dat ene moment terugdenk. Ik verwijt me soms; “had ik het maar eerder geweten, dan had ik er al eerder wat aan gedaan.”

Wat is ADHD?

ADHD staat voor Attention Deficit Hyperactivity Disorder. Hier een tweetal quotes van Wikipedia* “Attention deficit hyperactivity disorder is a psychiatric disorder^[1][2] of the neurodevelopmental type^[3][4] in which there are significant problems of attention, hyperactivity, or acting impulsively.” Oftewel, ADHD is een neurologische afwijking, die problemen geeft met aandacht vasthouden, hyperactief- of impulsief gedrag. “ADHD and its diagnosis and treatment have been considered controversial since the 1970s.^[16]  ...  Most healthcare providers accept ADHD as a genuine disorder.^[19][20][21]“ Oftewel, de meeste medische professionals accepteren ADHD als een echt bestaande afwijking.
* Bron: http://en.wikipedia.org/wiki/Attention_Deficit_Hyperactivity_Disorder

Hoeveel  kinderen hebben last van ADHD?

Afhankelijk van de diagnose methode (die nog niet éénduidig is, vandaar de vaak grote kritiek op de ziekte) hebben 2 tot 7% van de kinderen last van het ziektebeeld. ADHD wordt drie keer zoveel bij jongens geconstateerd dan meisjes. In 50% tot 70% van de gevallen gaat het over wanneer men ouder wordt (of lijkt het over te gaan omdat men leert te compenseren); echter ook 2 tot 5% van de volwassenen heeft last van ADHD.

Is ADHD een hype, iets van nu?

Ik ben van mening dat vroeger ADHD gevallen door mensen werden gekwalificeerd (en weggezet!) als “raar kind”, “zenuwpees” of erger; “achtelijk kind” of “gestoord kind”. Ik geloof dat het er altijd is geweest, maar gelukkig weten we er nu beter mee om te gaan, dan kinderen in een ongelukkig hokje weg te duwen.

Zijn er alternatieve manieren om ADHD te bestrijden?

We hebben ze niet ontdekt. Ook wij hebben suiker- en kleurstofarme voedingsmiddelen gebruikt (en gebruiken deze nog steeds). Niets werkt voor Kevin echter zo goed als een pilletje. Sorry, ik wil alternatieve geneeswijzen echt een kans geven, maar brandnetelthee werkt echt niet tegen ADHD.

Maar wat dan over professor Eisenberg – is hij tot “inkeer” gekomen?

Ten eerste, Eisenberg is niet de ondekker van ADHD. Hij heeft wel een belangrijke bijdrage geleverd aan het onderzoeken van het ziektebeeld.

Ten tweede, hij schijnt in de laatste weken van zijn leven alleen iets geroepen te hebben in de trant van “In plaats van medicijnen voor te schrijven, moeten psychiators en doktoren eerst goed onderzoeken of er andere pschologische redenen een rol kunnen spelen, die leiden tot de klachten.” Niks mis met deze uitspraak; voordat een dokter medicijnen voorschrijft, moeten ze grondig onderzoek doen en moet het duidelijk zijn dat de klachten niet door andere problemen veroorzaakt worden. Je  moet niet al te makkelijk op medicijnen afgaan. Helemaal mee eens.

Echter de Duitser Joerg Blech, schrijver voor de Spiegel, heeft dit citaat opgepakt en omgevormd tot “ADHD bestaat niet, maar is alleen door de farmaceutische industrie gecreeert om pillen te verkopen”. Joerg is daarin geen objectieve journalist; hij is al zijn hele leven bezig met een persoonlijke kruistocht en vete tegen de farmaceutische industrie. http://en.wikipedia.org/wiki/J%C3%B6rg_Blech Het is jammer dat zijn vervorming nu als geloofwaardige bron wordt gebruikt.

Wat leren we ervan?

Ik ga de farmaceutische industrie niet verdedigen; wel ben ik ze bijzonder dankbaar voor het verbeteren van het de levenskwaliteit van mijn zoon. Ik raad mensen aan om goed onderzoek te doen voordat ze zich een oordeel vormen, waarbij je moet uitkijken om als bron één bepaalde journalist aan te halen. En wellicht niet te oordelen over iets waar ze zelf geen persoonlijke ervaring mee hebben.

Dit is de mening van een bijzonder gelukkige en trotse vader – ik ben trots op mijn geweldige zoon Kevin, voor wie ik alleen het allerbeste wil.

 

 

 

 

   

Rennen in Hamburg en Zurich

En zo had ik mijn eerste reisweek van 2014 te pakken. Zondag vloog ik al naar London. Voor het eerst vloog ik overdag van Noord-Amerika naar Europa. 95% van alle vluchten zijn door de nacht, want dat is waarschijnlijk een efficient gebruik van vliegtuigcapaciteit. Maar Air Canada heeft één dagvlucht Toronto-London. Je vertrekt om kwart over acht ’s ochtends en komt om kwart over acht ’s avonds aan. Je hele dag is dus weg, maar je komt wel lekker relaxed en uitgerust aan. Onderweg keek ik nog naar een fantastische film; Captain Phillips. Ongeveer één keer per jaar zie ik een nieuwe film die echt indruk maakt, en dit is er één. Het gaat over een kaping van een groot containerschip door Somalische piraten. Een waar gebeurd verhaal. Met in de hoofdrol een weer geweldige Tom Hanks, die een bijzonder menselijke kapitein speelt. Iemand die het voor zijn bemanning opneemt maar geen super-held is, en helemaal doordraait van angst als op het einde de piraten hem dreigen te executeren en de US Navy Seals ingrijpen. Verwacht geen super-hero gevechtscenes, maar een waanzinnig echt aanvoelende thriller. Overigens; ook de Somalische piraten zijn geweldig gecast en spelen bijzonder geloofwaardig. Aanrader!

Maandag presteerde ik aan de board in Engeland, want goed ging. Ik kreeg een nieuw geheim project er makkelijk door. Maandagavond hadden mijn baas en ik een etentje met een scheepseigenaar. Dinsdag vloog ik naar Hamburg. Daar had ik, na een rondje rennen, een meeting en etentje met het zusterbedrijf Hapag Lloyd. Woensdag vloog ik naar Frankfurt, waar ik een meeting had met één van onze Duitse partners. Ik had nog wat tijd over, dus reed ik even langs ons oude huis in Wiesbaden en langs mijn  oude team bij Kimberly-Clark in Mainz, die het verrassingsbezoek wel konden waarderen. Ik vloog diezelfde avond nog door naar Zwitserland voor een bezoek aan een zakenpartner. Die moest de afspraak van donderdagochtend helaas afzeggen, maar inplaats daarvan kwamen ze ’s avonds naar het hotel, waarna ik tot laat met hen geborreld en gediscussieerd heb. Een lange dag dus, maar door het annuleren van de afspraak op donderdagochtend kon ik uitslapen en rennen, voordat ik weer koers naar huis zette. Ik had weer een bijzondere vlucht terug. Omdat ik kwart over vijf ’s avonds opsteeg, deden we een race tegen het licht. We reisden de zon achterna; het vliegtuig verloor echter de wedstrijd, want het licht kroop steeds verder weg aan de horizon. Daarnaast hadden we veel tegenwind, waardoor de vlucht Frankfurt-Toronto maar liefst 8 uur en 40 minuten duurde, lang voor deze afstand.