Hondenslee races in de Kortright centre for conservation.

Wat leukt blijft aan Toronto, is dat je nog geen half uur naar “buiten” rijdt en je dan al in geweldige natuur bevindt. Dat ontdekten we al tijdens de bezoekjes aan Whittamores farm http://lagerweijtjestoronto.blogspot.com/2010/10/thanksgiving-thanks-for-long-sunny.html en Springridge farm http://lagerweijtjestoronto.blogspot.com/2010/11/weer-thuis.html. Zondagochtend bracht ik met de kids een bezoekje aan het Kortright Centre for Conservation.  http://www.kortright.org. Een heerlijk stukje groen, wat gebruikt wordt om de vervuilende stadsmensen voor te lichten over de natuur en duurzame energie.  Maar daar kwamen wij dit keer niet voor, we kwamen voor actie. Want hier vonden hondenslee races plaats. Sleetje, bestuurder en drie tot vier prachtige poolhonden (ben geen hondenkenner, maar het zijn volgens mij Huskies?). Geweldige honden, die zich helemaal opladen voor de race (ze zijn erg onrustig maar vriendelijk) en dan helemaal los gaan. Volgens een deelnemer kunnen ze met hele korte pauzen voor wat eten en drinken zo’n 150 kilometer doorgaan. Respect!

In het kader van de multi-media, heb ik nu ook twee filmpjes van het geheel. Gemaakt met mijn nieuwe Iphone 4. En ja, ook Isabelle behoort sinds kort tot de Iphone 4 club. Vroeg verjaardagskadootje en zo.

Mijn filmpjes zijn te bekijken op http://www.youtube.com/hanslagerweij1972. Maar ik zal de video’s ook bloggen.

Dog Sled Races @ Kortright Toronto.MOV

Dog Sled Races @ Kortright, Toronto.MOV

Alle hens aan dek!

Deze week werd onze complete inburgering, organisatie en planning even op de proef gesteld.  Isabelle begon met werken en had meteen van dinsdag tot en met vrijdag een Pepsi marketingconferentie in Ottawa. Moet kunnen, maar ik kreeg woensdag en donderdag mijn baas op bezoek, die uiteraard ook verwachtte een hapje te gaan eten. En dan bedoelde hij waarschijnlijk niet de Mc Donald samen met de kids. We overleefden deze “stress-test” buitengewoon goed, een bevestiging dat wij de orgaanisatie hier op orde hebben.

Kern van onze organisatie is oppas-nanny-oma Renee. Een over-actieve Oma van in de vijftig, zelf lerares, die zich blijkbaar ’s avonds verveelt, want ze bood aan om vanaf nu altijd rond vijven de kinderen op te halen, te koken en dan om 7 uur weer te verdwijnen. Gezellig mens, maar je hebt wel snel oordopjes nodig. Gelukkig ook flexibel, want woensdagavond paste ze meteen tot 11 uur op en bracht ze dus de kinderen ook naar bed.

We hadden in de vorige weken al wat proef gedraaid met haar en het werkt perfect. De kinderen zijn al meteen gek op haar en zij op de kids.

Isabelle’s conferentie was super interessant. Het is uiteindelijk de reden waarom ze uit drie aanbiedingen  voor Pepsi koos: de zeer professionele marketingomgeving waar ze zichzelf verder kan ontwikkelen als marketeer. Jammer voor haar dat het in Ottawa was, want daar gaan we zelf met het gezin over drie weken ook naar toe.

Ik had dus wel drukke dagen (met name de ochtenden!), maar had ook een erg goed gevoel over de week. Het was een week waarin onze verkopers knalden, en dan heb ik als snel een goed gevoel. En gelukkig ook mijn baas, die laaiend entousiast weer op het vliegtuig naar Seattle stapte. Nog geen half uur later had ik een dankmailtje in mijn inbox uit Engeland. Goed voor de ego.

Zo mogen we dus concluderen dat de verhuizing en emigratie weer goed afgerond is. Isabelle’s werk was het laatste wat nog open stond. Inmiddels zijn de kinderen helemaal aangepast. Kevin spreekt echt goed Engels en weet het ook mooi te scheiden. Hij spreekt ons aan in het Nederlands, maar switcht moeiteloos naar Engels met Renee of andere Canadezen. Aimée mixt meer door elkaar: haar taaltje is nu een mengeling van Engels en Nederlands. Maar over een tijdje zal ze dat ook steeds beter kunnen scheiden.

En het weer? Daar zijn we nu ook helemaal aan gewend. Met een weervoorspelling van maximaal minus 5 graden riepen we in koor “Dat wordt best lekker, dit weekend”.

Zaterdag was het na zo’n drukke week uiteraard klusjes en boodschappendag. Ik haalde een nieuwe computer op (we hebben nu twee computer nodig en de oudste computer, ca 8 jaar oud, had het opgegeven).  Ik ontmoette ook de eigaar van een cabin, die ik voor juli heb gehuurd voor het gezin en de familie van Dommelen. Klinkt als een geweldige cabin, op twee uur rijden, van alle gemakken voorzien (o.a. buitenhaard, warm waterbubbelbad buiten, aan een prachtig meer, met surfplank, kayaks, mini-zeilbootje). Ik plande zo wie zo onze zomer al redelijk dicht. Ik verving heel veel kapotte lampen in huis en Isabelle deed boodschappen. Een etentje buiten de deur hadden we ’s avonds dus wel verdiend. Wij vonden een nieuw adresje, namelijk een mongools grill-restaurant. http://www.genghiskhanmongoliangrill.com/main2.html

Eten wordt door koks op een grote ronde grillschijf in een minuutje klaargemaakt. Ingredienten kies je zelf. Mooie schowcooking dus, wat leuk is voor de kids. Ook leuk voor kids: een groot desert buffet met marshmellows en een chocoladefontijn. En ja hoor, ook leuk voor mama’s en met name snoeppapa’s.

Mijn neven zien ze vliegen

Nadat neef Bas afgelopen zomer is afgestuurd aan de KLM luchtvaartacademie, ziet nu ook neef Dennis ze vliegen. Samen met twee klasgenoten bouwde hij een Zeppelin in het kader van een schoolproject. En het vliegt echt! Filmpje op Youtube http://www.youtube.com/watch?v=ow1AWRKqZII Volgende fimpje graag met muziek van http://www.ledzeppelin.com/ jongens!

Da's niet mijn sneeuwhoop vriend!

Hulde aan de sneeuw-schuivers en -ruimers in Toronto. Hoeveel sneeuw er ook valt, de stad blijft goed functioneren (inclusief vliegveld). Kunnen ze in Europa nog wat van leren.

In het centrum wordt alle sneeuw in hopen verzameld en afgevoerd. Raar om te zien dat daar nauwelijks sneeuw ligt. Ik heb vandaag een sneeuwschuifheld op de foto gezet, zie foto links! Today we salute you mr Snowplower! http://www.youtube.com/watch?v=lsC3ni7A88M

Playdates en extreem lage temperaturen

Zo dat was een heerlijk rustig relaxed weekend. Een weekend waarin we “saai” veel thuis bleven. Alleen zaterdag gingen we eropuit, want we hadden een “playdate”. Of beter gezegd; Aimée had een playdate. Met haar grote vriendinnetje Kathleen van de creche.  We gingen eerst met de dames en Kevin sleeen in een parkje. Leuk, want de meiden gilden het uit vaan plezier samen. Het was echter behoorlijk koud, dus na een half uurtje waren de kids het koud & zat. Daarna hebben ze een tijd lang lief gespeeld bij Kathleen thuis.

Zondag kwam de maximum temperatuur niet hoger uit dan -18C. De gevoelstemperatuur zakte zelfs onder de -30C. Ik moest even mijn gezicht buiten houden om te voelen hoe dat is, -30C op je gezicht. Maar verder bleven we verstanding binnen in ons warme kasteeltje.

De groeten van Obama

Het gewone leven is weer begonnen. Kerst, Nederland, vakantie, het is allemaal voorbij. Er moet weer gewerkt worden. En dat geldt vanaf maandag niet alleen voor mij, maar ook voor Isabelle. Dat laatste gaat gebeuren in chips (nee dus niet chocola of pillen). Een last-minute aanbieding van Pepsico (Fritolay) veranderde haar gedachten tijdens de vakantie, dus we moeten vanaf nu alle Coca Cola glazen ritueel kapot gooien en vooral heel veel chips eten.

Ik had een lekkere start bij Quark. Lekker omdat we een uitstekende December maand achter de rug hebben, wat niet alleen een opsteker is voor mij maar voor het hele team. Deze week werd er ook gereisd, want ik ging naar Washington voor een aantal interviews met klanten. Helaas had Obama geen tijd voor een kop koffie, want hij had zijn plaatselijke afhaalchinees Hu Jintao op bezoek http://www.nu.nl/buitenland/2427832/chinese-leider-waarschuwt-vs.html . Ik sprak Hu nog wel heel even: hij merkte op dat hij het recente lied van Anita en Ed echt niet kan waarderen http://www.youtube.com/watch?v=hYMZ26QRTIA.

Maar goed, in een ochtendwandelingetje werd wel een traditionele foto van het witte huis genomen die nu trots op het blog staat. En daarmee sloot ik ook een tijd van veel reizen af, want op dit moment staat er geen enkel reisje in de planning voor februari (met uitzondeirng van een privé tripje naar Ottawa voor Isabelle’s verjaardag).

Terug in Toronto was het weer koud, what’s new. Ik kijk erg uit naar morgen, Zondag, waarbij de maximale temperatuur niet hoger wordt dan -17C. Heerlijk fris. Wat ik zelf grappig vind; alle auto’s hier zien er niet meer uit (inclusief de onze). Ze zijn allemaal zonder uitzondering vieieieiesssss. Heel vies.  Maar de wegen zijn altijd goed te berijden, dus wie klaagt?

The winter blues strikes back

Maandagochtend vroeg, 3 uur. “Ladies and gentlemen, welcome to Toronto Pearson International airport, where the current temperature is minus 18 degrees Celsius”. Wat? -18 graden? Aaahhhhhh, dat is een verschil van 50 graden  met een paar uur ervoor, toen ik in mijn zwembroekje aan het lounchen was bij de Gabi Club. En het is niet de gevoelstemperatuur die -18 is, nee het is de “gewone” temperatuur.

Een uurtje later proberen we de auto onze oprit op te laten rijden, waar minimaal 30 cm sneeuw ligt. De straat is is veranderd in één grote sneeuwhoop langs de weg. De winter blues strikes back. With a vengance.

In het nieuws. “Canada to censor Dire Straits song”.

We hebben een extra dagje vakantie gekregen, met dank aan de  TUI-collega’s van Sunwing Airlines, die hun ochtendvlucht hebben geannuleerd. Lekker een extra dagje relaxen. Dus aan het zwembad, lekker op een bali-bedje bij de Gabi club, kids blij, krantje (Miami Herald) erbij. En opeens zit je dan rechtop, want wat staat er in de krant? Canada gaat een Dire Straits nummer cencureren. Wat?!?!?! We hebben het hier wel over Dire Straits, een brave huisvader- en ideale schoonzonenband. Niet Limp Bizkit, Rage Against The Machine, The Bloodhound Gang. Nee Dire Straits. Wat is er aan de hand?

Ruim vijfentwintig jaar geleden stond Money For Nothing wekenlang in Canada nummer één en is daarmee één van de grootste hits in Canada aller tijden. En nu is er opeens een klacht binnengekomen dat het nummer anti-homo teksten zou bevatten.  Dus even de originele teksten erbij gehaald. http://www.lyricsfreak.com/d/dire+straits/money+for+nothing_20040681.html

En ja hoor, drie keer valt het woord “Faggot”(= mietje).

De context van het nummer doet er waarschijnlijk niet toe. Mark Knopfler schreef het nummer op een achterkant van een bonnetje toen hij in New York een electonica-zaak bezocht. Er stond een muur van tv’s allemaal op MTV afgestemd. En een werknemer van de zaak stond commentaar te leveren op de artiesten die voorbijkwamen . Mark schreef alle uitspraken op, mixte deze aan elkaar en hij had zijn hitsingel. Meer info op http://en.wikipedia.org/wiki/Money_for_Nothing_(song)

Maar helaas voor Mark, vanaf nu wordt het nummer in Canada alleen nog uitgezonden zonder “Faggot”. Money for Nothing and your chicks for free. Ben benieuwd wanneer feministen gaan klagen over het woord “chicks”. En Disney over de oneigenlijke reclame voor concurrent MTV (“I want my MTV”). En Emile Roemer over het gebruik van het vieze, enge en besmette woord “money”. Wat je tenslotte overhoudt? Wellicht het beste van het nummer: de gitaarsolo.

Dominicana buiten de resort poorten

Ondanks dat het ontzettend relaxed hier is in het resort en aan het strand, kan ik het niet over mijn hart verkrijgen  om niet heel even  buiten de poorten van het resort te kijken. En dat is niet makkelijk als je uit principe niet mee wil met de grote excursiebussen. Ook zijn er hier weinig toeristische hoogtepunten behave “artificieel” gecreeerde “hoogtepunten” voor toeristen, zoals aquaria etc.

Dus had ik een mannetje aangeschoten om ons donderdagochtend een prive-autotour te geven.  Het duurde even voordat het kwartje viel dat we echt niet wilden shoppen maar “gewoon” iets van het land wilden zien. Ok dan moeten ze het zelf maar weten dacht hij en nam ons mee naar de grootste kathedraal van de regio, in het plaatsje Higuey. En met alle respect, de Basilica de la Altagracia  is heel bijzonder. Hij komt met stip op nummer één als de lelijkste kerk ooit bezocht. Één mega-grote betonblokconstructie. Briefing aan de architect ruim vijftig jaar geleden: zo groot en goedkoop mogelijk.

Daarna nam hij ons naar een lokaal marktje. Dat was al veel beter met het prachtige gekleurde fruit dat ze hier hebben. E n uiteraard de plaatselijke slagers. Half geslachte dieren worden in de `etalage` buiten in de zon opgehangen. Met gegarandeerd veel vliegen all-inclusive. Prachtige plaatjes, maar niks voor ons westerse maag/darm kanaal. We leerden dat de grote resorts allemaal net buiten de poorten en niet zichtbaar voor de toeristen hun eigen slagerij hebben, om de toeristen op een hygienische manier van vers vlees te voorzien. En ik moet inderdaad zeggen, het vlees in de restaurants van het hotel is buitengewoon goed.

Na het bezoek aan het marktje volgde een bezoek aan een schooltje. Netjes jongens en meisjes gescheiden, in mooie uniformpjes. Het was pauze en de kinderen speelden de meest populaire sport hier in de Dominicaanse republiek: honkbal (b aseball). Met gewone  stokken en een tennisbal, maar raken dat ze die bal kunnen!

Daarna volgde een stop bij een klein koffieboertje, waar zijn koffiebonen lekker in de zon lagen te drogen. Beter koffiebonen in de zon laten drogen dan lappen vlees zullen we maar zeggen. En daarna waren we snel weer `thuis`. Er zijn hier niet veel wegen die goed begaanbaar zijn met de auto.

Daarom gingen Kevin en ik op vrijdagmiddag met een buggysafari op pad. Een soort quads maar dan lager. Dit is de manier om de slechte wegen van het binnenland te verkennen. En natuurlijk daarbij eens lekker door de modder en het stof te kunnen scheuren. Een eerste stopje was ingeruimd op een prachtig idylisch strandje (jawel zonder hotels, shops, etc, het bestaat hier nog). De golven waren er tot Kevin’s vreugde hoog, waarschijnlijk omdat er geen beschermend rif voor lag.

Het tweede stopje was een typisch souvenier stopje. Het was zogenaamd een traditioneel Dominicaans huis midden in een bananenplantage (jawel, het lag prachtig). En daar kreeg je een kop zelf gemalen koffie of chocomelk. En je kon uiteraard de koffie, cacao en vele andere producten kopen.

Het derde en laatste stopje was bij een grot. Aardig was dat de grot gevuld was met kristalhelder water, dus het was wederom een plonsje waard.

Binnen de poorten van het resort ontdekten we trouwens donderdagavond nog Peru. Één van de a-la-carte restaurants is een Peruaans restraurant. Niet echt een bekende keuken en wij aten het voor het eerst. Het eten was buitengewoon heerlijk en de Peruaanse cocktailtjes en drankjes waren op z’n zachts gezegd “bijzonder”.

Genoeg ontdekkingen binnen en buiten de poorten van het resort: zaterdag volgt nog een zwembaddag en dan gaan we weer terug naar de sneeuw en kou van Toronto.

Koninklijke Dominicaanse service

Dit is onze Zoover of Cheqqer hotel beoordeling van ons hotel Melia Tropical. http://www.meliacaribetropical.com./ Uitstekend hotel aan droomstrand. Uitstekende a-la-carte restaurants (9 om uit te kiezen). Buffet restaurant erg massaal en goed maar niet bijzonder. Prachtige tropische tuinen. Ruim en sfeervol opgezet met veel waterpartijen, ook in de lobby en restaurant-ruimten zelf. Prachtige jonge blonde danseressen tijdens kinderdisco (zie fotos). Eindcijfer: 9,5

Goed, dat waren de formaliteiten. Nu het verhaal. Apart is dat het hotel in twee gedeelten is ingedeeld met een eigen lobby, ingang etc. In het noorden heb je de Melia Caribe, in het zuiden heb je Melia Tropical. Deze twee resorts zijn ook weer opgedeeld in twee gedeelten: een gedeelte aan het strand en een gedeelte aan landzijde. Daartussen ligt een “ecologische zone”, oftewel een origineel stukje mangrove-moerras waar heel veel vogels zich ophouden, inclusief roze flamingos.

Ons gedeelte in Melia Caribe aan landzijde is de “Royal Service”. Dit is een extra uitgebreide service ten opzichte van de all-inclusive formule in de rest van het resort. Wij kunnen dus gebruik maken van alle faciliteiten van de rest van het resort, maar hebben een paar leuke extra’s all-inclusive. Zoals:

·         Een eigen mini resort, klein-schalig, met prive-check-in en lounge.

·         Room service in de kamer. Ook all-inclusive (eten, drinken, flessen wijn, bubblies).

·         Butler service in en rondom het zwembad

·         Jawel, keuze uit verschillende kussens met geurtjes

·         Krant

·         Wij kunnen de a-la-carte restaura

·         nts één dag eerder reserveren dan de rest (dus altijd plek)

·         Pool lounge club inclusief eigen restaurant, met extra’s zoals vers geperste sappen en een geweldige entourage door de prachtige verlichting. Bali-bedden en hutjes met complete ligbedden aan het zwembad

·         Eigen strand lounge club

·         Internet (eerlijk gezegd de reden waarom ik voor dit concept koos)

·         Taxi-service over het resort.

·         Je kan je jacuzzi laten klaarmaken met special badzouten en heel veel  bloemetjes.

Inderdaad, ik nam de “koninklijke service” vanwege de internetservice (want die kosten kunnen in een normal resort behoorlijk oplopen), maar de rest van de extra’s zijn erg leuk. Lekker genant luxe.

Ook het weer is en blijft koninklijk. Een heerlijk constante warme maar niet te hete temperatuur. Maakt niet uit of het bewolkt of nacht is; het is altijd lekker warm.

Tenslotte zijn ook de muggen koninklijk. In de zin dat ze koningen en prinsen redelijk met rust laten (zelfs als slapen ze zonder dekens), maar een voorkeur hebben voor koninginnen en vooral kleine jonge malse prinsesjes (ook al pak je ze in als mummies). Het wordt  wel een beetje zielig. Overal waar er muggen zijn is Aimée toch zo vreselijk de l..

Winter blues in Punta Cana

Het fenomeen `Winter blues´. Toen in in Toronto begon met werken waarschuwden mijn collega´s hiervoor. De Candeese winter begint normaal gesproken zo na Halloween in november (dat viel mee dit jaar). In december vallen de temperaturen verder weg, maar is er de gezelligheid van de feestdagen. Januari en februari zijn koud, donker en lang met het gevolg dat de meeste Canadezen zo medio Februari de `winter blues` krijgen. Ze zijn het gewoon zat. De kou, het sneeuwruimen, het tekort aan zon. De oplossing voor dit probleem? De Caribbean! Op minder dan vier uur vliegen liggen tropisc he eilanden en gegarandeerd zon en warmte binnen handbereik.  Cuba, de Dominicaanse republiek en Mexico zijn het Griekenland, Turkijke en Spanje van Noord-Amerika. Met één opvallend verschil; de Candezen gaan dus in de winter naar de zon. Om de `winter blues´ te verjagen. Met de zomer blijven ze meestal in eigen land. Waarom ook niet, als de temperaturen lekker zijn is Canada natuurlijk zelf een fantastisch vakantieland.

De Canadeese winterblues hebben ook gevolgen voor de toerisme-industrie. In deze tijden zie je op Toronto airport veel Europeese chartervliegtuigen, zoals Arkefly en Transavia. In het laagseizoen voor Europa worden de vliegtuigen uitgeleend aan de Candeze (zuster)bedrijven om  miljoenen Canadezen met winter blues van een luchtbrug te voorzien naar tropische oorden.

Ik geef de Canadezen groot gelijk. Punta Cana is een prima locatie om je winter blues te verhelpen.  En ons hotel is prima http://www.meliacaribetropical.com. Echt geweldig eten voor een all-inclusive  resort. En door de enorm ruime opzet geen massa-gevoel. Perfect voor ouders, heerlijk voor kinderen. De Caribbean zijn een heerlijke extra bonus voor werken in Canada.

De eerste drie dagen hebben we gependeld tussen restaurants, zwembaden en het strand. Vandaag deden Kevin en ik iets bijzonders. Tijdens Aimée´s middagslaapje zijn we naar het strand gegaan om daar een tweepersoons-speedboot te huren. $90 voor twee uur, dat is een hoop fun voor het geld.  Niet echt duurzaam fun, maar wel een leuk mannenspeeltje. Behalve een beetje scheuren op het water voeren we ook naar het koraalrif, om aan te leggen en te snorkelen. Ook gingen we naar het einde van het Bavaro strand, daar waar de eindeloze rij resorts en hotels toch echt eindigt. In een baaitje is daar een prachtige ondiepe lagune van hagelwit zand. Erg uitnodigend voor een tweede plons. Hier houdt de toeristendrukte op en kan je zien hoe prachtig het palmenstrand is met het oorspronkelijke groen erachter voordat het ontwikkeld werd. Op dit plekje, met een blauwe hemel en een lekker warm zonnetje, is de Canadeese winter blues heel erg ver weg.

Relaxen in de Caribbean.

Soms herhalen gebeurtenissen zich. In mijn vorige stukje schreef ik dat ik twintig jaar geleden Miami Beach bezocht. Vanuit daar ging reisde ik toen naar de Dominicaanse Republiek. Het toerisme begon toen net op dit op één na grootste Caribische eiland.

Afgelopen vrijdag verliet ik Miami en zondag zat ik weer in..... de Dominicaanse Republiek. OK, er zijn wel wat verschillen. Niet alleen 20 jaar en 20 kilo, ook  reisde ik nu onlogisch eerst omhoog naar Toronto en vervolgens weer omlaag. Om een gezin op te halen: dat had ik twintig jaar geleden ook nog niet.

In Toronto namen we afscheid met en van de sneeuw. Heel veel sneeuw. Vorige week was al ruim 10 cm gevallen. In de nacht van vrijdag op zaterdag viel weer ruim 20 cm. Goed weer voor wat sleetje rijden. En zondagochtend heel vroeg gingen we naar het vliegveld. We hadden nog een grappig en ook lief verhaal over Aimée. Ze mocht ’s ochtends drie van haar vier slaappoppen kiezen om mee te nemen. Verrassend genoeg viel Elmo daarbij af. Toen we direct na de start over een prachtig verlicht Toronto vlogen hoorde ik opeens naast me “Daaaaag Huis. Daaaag Elmo!”.

Vier uur en bijna 35 graden celsius later landde we in Punta Cana op de oostpunt van de Dominicaanse Republiek. Dit is het toppunt van toerisme. Een hele strook van 30 kilometers met de grootste en meest luxueuze resorts. Niet echt de plek om het land te beleven. Daarvoor moet je niet naar Punta Cana maar naar Sawadee Reizen in Amsterdam die net een fantastische rondreis door de Dominicaanse republiek heeft ontwikkeld. http://www.sawadee.nl/midden-en-zuid-amerika/dominicaanse-republiek/dom/een-caribische-verrassing/

Maar goed daar kan je geen kinderen van twee en vijf op meenemen. En eerlijk gezegd; na een internationale verhuizing en verandering van banen, was de behoefte ook  meer om eens te ontspannen in een luxe tropisch resort.

En het mag gezegd worden; het is hier heerlijk . Temperatuurtje zo dertig graden. Overal vrolijke tropische klanken. Een kilometers lang palmenstrand met spierwit zand. Een resort op een gigantisch oppervlak, met prachtige tuinen en zelfs een stukje origineel mangrove bos. Een aantal zwembaden . Uiteraard met zwemmersbar. Keuze uit 9 restaurants. All-inclusive. Jacuzzi in de kamer. Met fles champie. Nou ja geen echte champagne, maar het bubbelt en is te drinken. Tja Hotel Melia Tropical verdient tot nu toe een uitstekende beoordeling. De harde wereld lijkt heel ver weg. Maar raar genoeg is het niet. Het is eigenlijk ongeloofelijk om te denken dat een stuk naar het westen, in Haiti dat het westelijk gedeelte van dit eiland inneemt, veel mensen elke dag voor hun leven moeten vechten. Het was altijd één van de armste landen ter wereld en de aardbeving heeft het land verder in de verdrukking gebracht. En nu is er ook nog eens cholera uitgebroken. Nogmaals ongelooflijk dat dit op relatief korte afstand gebeurt. Iets wat niet vergeten mag worden, maar waar je ook niet elke minuut aan wil denken anders smaakt je cocktail toch wat minder.

De kids hebben het hier ook prima naar hun zin. Aimée flirt met elke ober. Kevin spreekt iedereen aan, vloeiend in het Engels. En zet op gekozen momenten even zijn arrogante vader op zijn plaats. Na iets uitgelegd te hebben, Kevin “Hoe weet jij dat eigenlijk allemaal papa”? Hans; “Papa weet toch altijd  alles”. Kevin: “Huh, Papa DENKT dat bij alles weet!”. Au.

Welcome to Miami (bienvenido a Miami)

Miami. Ooit toen ik 18 was heb ik in een jeugdherberg bij Miami Beach gezeten. Daarna heb ik vooral mijn best gedaan om de stad te mijden. Maar waarom; het is eigenlijk best een levendige en aantrekkelijke  stad. Op het kruispunt tussen Noord Amerika en Zuid Amerika. Toen ik 20 jaar geleden hier kwam, was Spaans de tweede taal. Nu lijkt Engels de tweede taal. En met een temperatuurtje van in de 20 graden, de Salsa muziek en andere tropische klanken komende uit de vele barretjes en restaurantjes,  dan lijkt de kou, de sneeuw en de chill factors van Toronto opeens ver weg. En raar genoeg is dit slechts drie uur vliegen.

Bij aankomst kreeg ik een prachtig uitzicht over de stad. Of eigenlijk zijn het twee steden. Miami downtown en een paar kilometer naar het Oosten, over de Lagune en watertjes, Miami Beach.

Maar ik kwam helaas niet om van de zon en de zee te genieten. Er moest gewerkt worden. Of nog beter gezegd: er moest gepresenteerd worden. Aan Peter Long CEO (dus de allerhoogste baas) van Tui Travel en een enorm inspirerende man.  http://business.timesonline.co.uk/tol/business/industry_sectors/leisure/article6859978.ece

De top 10 Noord Amerikaanse TUI bedrijven waren uitgenodigd om aan hem een status te presenteren. Gelukkig ging dit erg goed en lekker.

’S Avonds gingen we met de groep inclusief Peter naar één van de beste steakhouses van Miami Beach. Uiteraard voortreffelijk gegeten. Na de hoofdmaaltijd daagde Peter ons uit om vragen aan hem te stellen, waarbij we zoals hij zij “elk onderwerp mochten aansnijden”. Daar werd gretig gebruik van gemaakt. Na het eten gingen we nog wat drinken in het levendige en kleurrijke uitgaangsleven van Miami Beach. Er mocht een wijntje gedronken worden op de succesvolle dag.

Party in the city where the heat is on
All night on the beach till the break of dawn
Welcome to Miami (bienvenido a miami)
Bouncing in the club where the heat is on
All night on the beach till the break of dawn
I'm going to Miami
Welcome to Miami

(Will Smith)

Op de terugweg naar Toronto vloog ik voor mij met een nieuwe airline, namelijk Westjet. http://www.westjet.com/. Inmiddels de tweede luchtvaartmaatschappij van Canada en een low cost carrier. Ik was echter positief verbaasd over de invulling van low cost; de leren stoelen waren comfortabel en vrij ruim. En je kreeg gewoon een gratis drankje en snackje. Leuke marketingactie:  bij het terugduwen van de pier stond het grondpersoneel met een groot bord met de tekst “We miss you already” het vliegtuig uit te zwaaien. Klein detail maar toch leuk. We zullen vaker Westjet vliegen.

Winter naar Toronto

Nee niet weer een berichtje over sneeuw, ijs, chill factors en lage temperaturen. Maar een berichtje over voetbal. Aron Winter wordt de nieuwe trainer van Fc Toronto. Ze wilde perse iemand die volgens de Ajax filosofie zou werken. Gemiste kans, ze hadden hier in Canada al een Nederlander die voor een paar dollar minder wel volgens de Feyenoord filosofie zou willen werken. Geen woorden maar daden!

http://nos.nl/artikel/209189-winter-aan-de-slag-in-toronto.html

Weekje kneuzen in Nederland

Tja het was een ruime week kneuzen in Nederland. Niet dat we opeens neer kijken op Nederland, nee we we waren zelf een stelletje kneuzen met verschillende medische kwaaltjes. Desondanks hebben we een leuke kerstvakantie gehad in ons vertrouwde moederkikkerlandje.

We kwamen aan op de vrijdag voor kerst om 7 uur ’s ochtends. De jetlag is altijd het zwaarst als je van west naar oost reist, en dat gold ook voor deze keer. Bovendien is de vlucht vanuit Toronto dankzij de wind vaak erg kort (dit keer 6,5 uur). Dat klinkt relaxed, maar als je bedenkt dat dit je nacht is en dat je in deze 6,5 uur moet eten en slapen, dan begrijp je wellicht mijn voorkeur voor langere nachtvluchten. De kids sliepen ook nauwelijks. Mijn nieuwe theorie is om voor een latere vlucht te gaan, zodat je rond het middaguur in Nederland aankomt. Omdat je daarmee later in de nacht vliegt, denk ik dat je (en kids?) beter slaapt. Bovendien is dan de eerste dag in Nederland niet zo lang. Later vliegen is nu goed mogelijk, aangezien KLM twee keer per dag gaat vliegen.

Goed, we kwamen dus vermoeid en jetlagged aan. En met een eerste kneus: want Aimée zat al twee daagjes verstopt en een jetlag bleek geen laxerende werking te hebben. Wij dus laxeermiddel kopen en geven. En gelukkig kwam haar stoelgang de volgende dag onder luid gekreun en gesteun (ik dacht heel even dat ik opa werd) op gang.

Eerste kerstdag hadden we  meteen al de tweede kneus: Kevin was met het schaatsten een paar weken geleden gevallen. En klaagde sindsdien af en toe over pijn aan zijn been. Plotseling kwam hij op 1^e kerstdag helemaal niet meer vooruit. Hij kon gewoonweg niet meer lopen van de pijn. Kneus nummer drie was neef Bas, die met keelonsteking thuis lag. Dus met een uitgedunde familie vierden we eerste kerstdag bij de Griek in Houten.

Tweede kerstdag was er geen enkele verbetering met Kevin’s been. We gingen uiteraard naar Opa & Oma Verhulst in Zoetermeer en zouden ook uiteten gaan. Maar eerst even langs het ziekenhuis met Kevin. Vijf uur later, veel foto´s en onderzoeken rijker, verlieten we het weer, vééél te laat om nog uit eten te gaan. Kevin bleek vocht in zijn heupgewricht te hebben. Daar kon men weinig aan doen.

Derde kerstdag werd zoals altijd met de vriendenclub gevierd. Een recordopkomst vulde Salamat Datang in Sweet Lake City. Altijd gezellig. Maar Zoetemeer blijft Zoetermeer, want verder bleek elke kroeg gesloten. Behalve een tent in het Stadhart dat zichzelf Club Hip durft te noemen. Kan je je het voorstellen. Club Hip in Zoetermeer. Nee wij ook niet.

Kneus vier werd geboren in de nacht van maandag op dinsdag. Ik werd ziek en kon door het vele hoesten nauwelijks slapen. Dinsdag zouden we naar Burgers Zoo gaan. Ik hield me nog even groot, had in de dierentuin ook een zakelijke afspraaak met één van Nederlands bekenste natuurfotograven, namelijk Jan Vermeer. http://www.janvermeer.nl/cms/index.php/nl_NL/home

Burgers Zoo is trouwens een leuke dierentuin, met een werkelijk prachtig aquarium.

Terug naar Houten was er niet zo veel meer over van Hans. Er kwam nog wat koorts bij. Na een goede nacht konden we woensdagochtend even naar de makelaar en (heel belangrijk) vuurwerk halen. Maar daarna moest ik toch weer mijn bedje opzoeken en helaas het geplande uitje en borrel met het Sawadee team annuleren. Isabelle mocht in de tusssentijd zuster spelen door Kevin nogmaals voor checks naar het ziekenhuis te brengen.

Kneuzen vijf en zes zijn Gerben en Helen, want ook zij werden ziek. Dus het geplande uitstapje naar de winterefteling op donderdag werd maar  afgelast. In de middag zochten wij nog wel even het luchtvaartmuseum op, om de kids toch even te laten luchten en ik zelf boekte iets vooruitging. We hadden ook nog een verjaardag. Want Aimee had zichzelf jarig verklaard en vroeg om een Dora-taart. We hebben het haar uit haar hoofd gepraat en gezegd dat ze nog vijf maaanden moet wachten. Maar volgens mij hebben we sinds donderdag elke dag deze discussie opnieuw.

Vrijdagochtend gingen we eerst bij ons ex-buurmeisje Cassandra op bezoek, die op oudjaarsdag vijf werd. En blij was dat Kevin haar kwam opzoeken. Kevin had de uitgerekende kans om een echte prinsessenparty te bezoeken met zes meiden en hij als enige jongen.

´s Middags werd de koers verlegd naar Ermelo, waar het oudjaar werd uitgeknald samen met het gezin van zus Karin.

En zo stonden we vandaag, zaterdag 1 januari, om half twaalf weer op Schiphol..... De vlucht richting het westen was inderdaad een stukje lekkerder en eenvoudiger dan de andere kant op. En voor vier uur plaatselijke tijd stonden we al weer aan de grond in Toronto. Met heel vreemd weer. Maarliefst twaalf graden celsius. Raar wanneer je de laatste 5 weken Toronto alleen kent als een witte en erg koude stad. Nu kon je bij wijze van spreken gewoon in je truitje over straat. Zal het niet proberen, ben net aan de betere hand, dus bij wijze van spreken.

Nog vreemder is dat het morgen weer over is. Maximum temperatuur morgen op zondag zal -3 celsius zijn.  Brrrr. Geen temperatuur voor kneuzen.