Antarctica the movie & Happy Feet

Hier komen de filmpjes…….als eerste de luidruchtige pinguïnkolonie op Half Moon Island http://www.youtube.com/watch?v=dbnyyO9iiyc. Vervolgens de storm met orkaankracht, eerst buiten http://www.youtube.com/watch?v=brnT4LteJyY, dan op de brug http://www.youtube.com/watch?v=wA73tvf66T0; de wind varieert rond 50 knopen per uur, met een maximum van 100. Walvisjes kijken http://www.youtube.com/watch?v=KAzUOTp7fiI. Op zodiac cruise rond Mikkelsen Harbour http://www.youtube.com/watch?v=euxposQud3A. En tenslotte Happy Feet, of ahum laten we het gewoon op happy pinguïns houden http://www.youtube.com/watch?v=y5BrRmltmSo.

Weekend met Kidzfest en de Mandarin

Zaterdag gingen we naar het zwemmen van Aimee naar Kidzfest; een kinderfeestje in de stad. Er was een aantal (gratis) attracties en ook optredens van Dora, Diego en de pinguïns van Happy Feet. Na dit feestje brachten we een bezoek aan de Toys ‘R Us, omdat Kevin met stickers voor droge nachten een cadeautje had verdiend. We gunnen onze oud werkgever Kimberly-Clark het allerbeste, maar die Drynites zijn gewoon rete-duur. En het wordt ook gewoon tijd voor nachtjes zonder Drynites.

’s Avonds aten we dan eindelijk in de Mandarin. http://www.mandarinrestaurant.com. Dit heeft een beetje een verhaal; de Mandarin is met alle respect Ontario’s populairste “vreetschuur”, oftewel een gigantisch buffet. We hebben er veel over gehoord dus probeerden we tot nu toe twee keer een tafel te krijgen zonder reserveren, maar de wachttijd was beide keer meer dan een uur. Nu reserveerden we tijdig, ook al hadden we alleen nog maar de keuzen tussen vijf uur en half negen. Dat werd dus vijf uur met twee kids. We moeten zeggen; het buffet was uitstekend met echt heel veel keuze. En met een prachtig dessertbuffet als finale.

Zondagochtend had Kevin zoals gewoonlijk zwemmen. Omdat hij en zijn groep nu het hele bad over kunnen zwemmen (borstcrawl), vonden de competitief ingestelde Russische leraren en leraressen het tijd voor een wedstrijdje. En jawel, Kevin won zijn eerste zwemwedstrijd glansrijk.

Zondagmiddag ging Isabelle winkelen en paste ik op de kids, die ook nog Erika op bezoek kregen. Ze hadden het prima naar hun zin, een beetje te goed want het huis veranderde in twee uur in een puinzooi. Daarna konden de kids dus samen opruimen. Maar verder was het een prima klusjeszondag.

Weer Thuis

Na aankomst in Ushuaia ging alles snel; de vlucht van Aerolinas Argentinas ging vijf minuten voor schematijd weg (de wonderen zijn de wereld nog niet uit). En ja, dit keer kreeg ik wel mijn colaatje met ijsblokjes. Vier uur later, na aankomst in Buenos Aires, nam ik afscheid van Berry. Hij bleef nog een nachtje in de stad, om de volgende dag non-stop terug te vliegen naar Amsterdam (14 uur, de langste KLM vlucht van dit moment). Ik vloog diezelfde avond nog terug via Miami.

Ik brak op de vlucht naar Miami het record “slapen in een vliegtuig”. We waren net in de lucht of ik viel in slaap. En net voor de landing werd ik heerlijk uitgeslapen wakker. Meer dan acht uur geslapen in een vliegtuig, wow! Dat had zeker te maken met de feestjes in de laatste twee nachten op de Sea Spirit…

Op Miami werkte ik een paar uur in de lounge, voordat de vlucht naar Toronto ook weer prima op tijd vertrok. Toen Lake Ontario in zicht kwam, dacht ik “lekker, bijna thuis”. Toronto voelt al heel vertrouwd. Maar dat kan ook te maken hebben met het feit dat de drie belangrijkste persoontjes in mijn leven hier wonen…

Boven Lake Ontario was het helemaal open; het was een prachtige heldere en zonnige herfstdag. Bij de landing kreeg ik een rondvlucht aangeboden boven ons huis.

Voor de oriëntatie in het volgende filmpje; bovenaan zie je duidelijk de landingsbaan van het kleine Downsview vliegveldje (van de Bombardier fabrieken). Daarvoor zie je in een strakke streep de “401”. Daarvoor zie je een groot grijs gebouw, wat de Yorkdale mall is. En vandaar loopt Allen Road met een streep Toronto in. http://www.youtube.com/user/hanslagerweij1972?feature=mhee#p/a/u/1/JE4etUwRJg0

In het tweede filmpje is het vliegtuig gedraaid en kijk je gelijk recht op de”401”en Yorkdale.  Allen Road loopt links van Yorkdale de stad in. http://www.youtube.com/user/hanslagerweij1972?feature=mhee#p/a/u/0/KRCYD4-sNr4. Op dit laatste filmpje zie je ook “downtown” en krijg je een indruk hoe prachtig helder de dag was. Ik had er op gerekend terug te keren in de winter, maar voorlopig is het prima herfstweer. Maar dat kan hier binnen 24 uur omslaan……

Ik was op tijd thuis; ik maakte mijn koffer leeg en ging om half zes samen met Renee twee dolgelukkige kids ophalen. En ja, als je twee weken weg ben geweest dan vallen weer hele nieuwe dingen aan je kinderen op. Kevin ontwikkelt zich met lichtsnelheid, wat ook zijn uitstekende rapporten op Fieldstone aantonen. En dat terwijl het de lat op Fieldstone hoog ligt. Aan Aimee viel me op dat haar spreekvaardigheid zich uitstekend heeft ontwikkeld….maar alleen in het Engels. Haar Engels is nu veel beter dan haar Nederlands, dus dat moeten we een beetje bijspijkeren. Ze wil nu ook constant Engels met ons praten; dat moeten we dus met een lieve glimlach weigeren.

En ikzelf? Och kan ik klagen dat dit maar een saai jaar was waarin ik nauwelijks iets gezien heb? Uitstapjes in Ontario, Ottawa, New York, Banff, De Inca-trail in Peru en Antarctica met een kleine bonus in Chili. Het is maar een middelmatig jaartje ;-)

Dag 10: Beagle Channel

We hadden weer een dagje Lake Drake, dus de Sea Spirit stoomde in recordvaart naar Zuid-Amerika. Na de lunch konden we het Zuid- Amerikaanse continent al weer zien; tegen drie uur ’s middags voeren we al het Beagle kanaal in. Aangezien we veel te vroeg waren, moesten we voor anker om te wachten op de loods die pas na middernacht zou komen.

De dag werd doorgebracht met de laatste lezingen en het opruimen van de geleende materialen zoals kayakpakken, zwemvesten en laarzen. Ook hadden we een aantal evaluatiemeetings, zowel met passagiers als alleen met het team. Terwijl de meeste passagiers lekker relaxten , ook nu in het zonnetje op het achterdek, was ik meestal aan het werk. He, dit is geen vakantie voor mij, het is werk!

De laatste dag werd afgesloten met een cocktailparty op het zonnige achterdek (dek 5), gevolgd door een officieel afscheidsdiner. Aan mij werd gevraagd wie ik aan mijn tafel zou willen hebben (naast Berry), waarop ik antwoordde; ik wil de Suitcase, de Seal en de Streaker. Dat leverde een grappige tafel op, want de mensen waren compleet verschillend. Zo hadden we een ouder, redelijk conservatief Duits echtpaar (De Suitcase), een ouder Amerikaans echtpaar, enigszins oude hippies (De Seal) en twee jonge wilde tv-producenten (De Streaker), die op onze reis waren meegegaan om inspiratie op te doen voor een script van een nieuwe TV show. De projectnaam (wellicht ook uiteindelijk de programma naam) is Big Dead Place  en speelt zich af op een Amerikaanse Antarctica basis. Helaas was het niet mogelijk om op een basis te filmen, dus zal dit in Alaska worden gedaan. Maar ze wilden wel eerst Antarctica echt meegemaaakt hebben.

Uiteindelijk belandden we weer allemaal in de bar, waar de reis met een klein laatste spontaan feestje werd afgesloten.

Dag 9; Drake Lake

Dinsdag was uitslaapdag! En dat deed ik in de Ownerssuite. Deze was niet verkocht en ik moest toch eens proberen hoe dit mini-paleis-op-een-boot was. Ongeloofelijk wat een ruimte!

De Drake was heerlijk rustig dit keer. Dan wordt het ook wel Drake Lake genoemd. Het lijkt erop dat Berry en ik deze reis kunnen eindigen zonder een keer zeeziek te zijn geweest. Twee echte ketelbinkies uit Rotterdam!

De dag werd gevuld met lezingen door het expeditieteam. Ik moest echter wat werken; Quark heeft  eindelijk een nieuw schip; dit is een project waar ik lang mee bezig ben geweest. Ook heb ik foto’s uitgezocht, want je blijft klikken in Antarctica en eindigt uiteindelijk met honderden foto’s.

Er was één lezing waar ik wel naar toe ging en dat had helemaal niets met Antarctica of poolreizen te maken. John Rodsted en zijn partner Mette van het expeditieteam kregen namelijk tijd om hun buitengewone prestatie toe te lichten met betrekking tot de ban op landmijnen. Samen met een paar anderen hebben zij zich namelijk jarenlang ingezet voor het international verdrag tegen het gebruik, handel en productie van landmijnen. Inmiddels is dit verdrag door ruim 159 landen ondertekend; 111 landen hebben het vervolgverdrag tegen clusterbommen ondertekend. John’s en Mette’s argument tegen dit wapentuig (in vergelijk met andere wapens) is dat het een gevaarlijke en bloederige erfenis geeft na de oorlog. Mijnen maken meestal meer slachtoffers na de oorlog dan in de oorlog. En zeven van de tien slachtoffers zijn kinderen! John (als fotograaf/journalist) en Mette (als lokale manager voor de organisatie Save the Children) hebben het effect van mijnen op de burgerbevolking na de oorlog zelf van dichtbij meegemaakt. En uitendelijk besloten ze er iets tegen te doen, waarbij John’s zeer indrukwekkende fotowerk een belangrijke rol speelde om het probleem zichtbaar te maken. Na jaren werk en doorzettingsvermogen leidde dit uiteindelijk tot het verdrag en het winnen van de nobelprijs voor de vrede. Een indrukwekkend verhaal van twee unieke personen, die onze wereld weer een stukje beter hebben gemaakt.

Na dit zware werk was het tijd voor wat luchtigs. Feestje! Het team had een themafeest georganiseerd en iedereen moest verkleed komen in een thema beginnend met een S. Dat is best lastig, want je hebt geen verkleedspul in je koffer meegenomen naar Antarctica. Ik kwam als Sea-kayaker, Berry als Signature (iedereen moest zijn handtekening op zijn shirt zetten). Maar de meest creatieven waren een Suitcase, een Slipperwoman (met allemaal badslippers), een Seal (met prachtige zeehond-act in de bar), Sisters (drie oudere zussen kwam als zustertjes), Smurfs, Mr Sheet (met lakens) en een Siamese tweeling die met elkaar verbonden waren door middel van een touw. Dit touw werd uiteraard gebruikt om na een paar drankjes onderdoor te limboen, waarbij ook uiteindelijk de kapitein en zijn bemanning voor werd uitgedaagd. En jawel, we hadden ook een Streaker. Een Amerikaanse jongen genaamd Bryan, al 'gezellig gek', kwam in zijn badjas. En toen niemand het door had rende hij plotseling buiten naakt een rondje om de bar. Uiteraard leidde dit tot een explosie van hilariteit.

Dag 8; La Grande Finale (Hydrurga Rocks and Mikklesen Harbour)

Op dag 7 zei een klant tegen mij; “ongeloofelijk, elke dag is weer mooier dan de vorige”. Dat schept natuurlijk wel hoge verwachtingen voor de laatste dag in Antarctica, want je begint nu wel in herhaling te vallen (“meer pinguins, weer een zeehond”). En toch werd de laatste dag de meest geweldige....

Maar we beginnen het verhaal in een slaapzak, in een Bivy-zak en in een zelf gegraven loopgraaf (of eigenlijk liggraaf) op het continent, want hoe was het kamperen? Officieel is het hier nog niet 24 uur licht (want het is nog niet midden-zomer), maar toen ik om kwart voor twaalf in alle stilte mijn ogen sloot was het nog altijd schemer-licht. En dit was het ook toen ik rond vier uur voor het eerst weer wakker werd. Ik werd wakker door de kou; mijn slaapzak en mijn Bivy-zak stonden een beetje open. Ik sloot ze weer en kroop nog verder beide zakken in, zodat ik weer warmte vond. Om half zeven werden we gewekt. Het had gesneeuwd, dus ik kon een klein laagje sneeuw van mijn Bivy-zak schrapen.  Daarna was het kampeeravontuur snel voorbij, want we gingen inpakken en terug naar het schip om te ontbijten.

Het eerste uitstapje van de dag was bij Hydrurga Rocks. We maakten een zodiac cruise en zelfs een kleine landing op een strandje. We konden niet veel verder lopen vanwege de metershoge sneeuw &het  ijs. We zagen meer pinguins, meer zeehonden en dit keer ook broedende zeevogels. Hoogtepunt van dit uitstapje was echter het ijs in de zee; heel veel prachtig gevormde blauwe ijsbergen. Tempels, arken en andere rare vormen. Net of Gaudi even langs was geweest. Ook haalden we een klomp zwartijs (black ice) uit de zee. Dit is minimaal tienduizend jaar oud gletsjerijs, mogelijk zelfs een miljoen jaar oud. Door de ouderdom wordt het licht nauwelijks weerkaatst, zodat het een donkere, zwarte kleur afgeeft. Het is verder gewoon zuiver ijs, wat we later in de bar ook konden proeven.....

De koks hadden vandaag barbeque-lunch gemaakt. Een geweldige lunch, maar helaas voor hen en de rest van het restaurantpersoneel klonk plotseling Cheli’s stem over de luidsprekerinstallatie; “drie bultrugwalvissen naast het schip”. Enkele seconden later leek het restaurant wel een evacualtie; iedereen was héél snel weg. En inderdaad; we konden drie bultruggen van redelijk dichtbij bekijken en volgen. Ze zwommen een klein kwartier met het schip mee, voordat ze een andere richting opgingen. Er waren tot nu toe verschillende walviswaarnemingen gedaan, maar meestel een enkel geval en door verrekijkers. Maar nu kon iedereen het van dichtbij meemaken. Prachtige reacties van de mensen; elke keer als de staart van een bultrug uit het water kwam, zei iedereen in koor “Ooooooooohhh!!”.

De laatste landing van de reis vond plaats op Mikkelsen Harbour bij Trinity Island. Met een hele grote gentoo pinguin kolonie, maar ook vier Weddell-zeehonden naast de landingsplaats. Het bijzondere van het wildleven op Antarctica is dat het niet bang is voor mensen. Herrinner, je moet wel minimaal vijf meter afstand bewaren. Maar vijf meter is eigenlijk  helemaal niets. In de rest van de wereld zouden dieren als snel op de vlucht slaan. Maar niet hier; de zeehonden keken vrolijk en geinteresseerd terug. En de pinguins gingen rustig verder met hun drukke nestel-werkzaamheden in alle vormen en maten. En ook vogels landden verbazingwekkend dichtbij mensen. Gelukkig is ruim vijftig jaar de mens niet meer een gevaar voor elk dier in dit gebied; laat dat alsjeblieft zo blijven.

De dag moest nog groots worden afgesloten..... Het werd hoogtijd voor de Polar Plunge, oftewel een duik in het ijskoude water. Cheli en haar geweldige team hadden er een grote gebeurtenis van gemaakt en dat werd enthousiast door de passagiers overgenomen. Dus rond half zeven stonden meer dan dertig passagiers met hun zwemkleding en badjassen aan zich luidkeels voor te bereiden door middel van een glaasje Jaegermeister. De Sea Spirit heeft op de achterkant een marine-dek op zeehoogte, vanwaar we ook in onze zodiacs stapten. Hier hadden ze nu een zodiac aanhet schip vastgemaakt inclusief een trappetje om er weer snel uit te klimmen. Je kreeg een veiligheidsgordel om met touw, zodat het team indien nodig je weer naar binnen kon trekken. En onder luid gejoel en applaus namen de dertig passagiers, uiteraard inclusief Berry en ikzelf, een duik in het letterlijk ijskoude water. Meest gebruikte woorden; F... en Holy S...

Raar genoeg; als je eenmaal weer op de boot staat, heb je je het niet meer zo koud. We liepen rustig naar de Jacuzzi op het achterdek van dek vijf. In de Jacuzzi, met een glas Whiskey on the rocks (jawel met tienduizenden jaar oude rocks, black ice) namen we afscheid van Antarctica. Omdat we in een baai lagen hadden we 360 graden uitzicht op gletsjers. La grande finale!

Dag 7: Gerlache Strait en het 7e continent (Portal Point)

Vandaag zakten we verder af naar het zuiden door de Gerlache Strait totdat we niet meer verder konden. De rest van de straat was geblokkeerd met veel drijvend ijs en met name ijsbergen. Drijvend zeeijs is tot een bepaalde hoogte niet zo gevaarlijk voor een schip, maar we kennen allemaal het verhaal van de Titanic; ijsbergen zijn wel zeer gevaarlijk. Door de openingen tussen de ijsbergen en ijsstukken konden nog wel zodiacs manoevreren, dus gingen we verder (in de buurt van Cuverville Island) met de kleine bootjes. Berry ging wat leukers doen; hij ging vanochtend met de kayakkers mee en ik zou dat ’s middags doen. Alle plekken in de kayakgroep waren uitverkocht, maar na de eerste dag kapte iemand ermee die een paar keer was omgeslagen. Dus nu mogen Berry en ik dit plekje invullen.

Ik ging mee op zodiac-cruise. Dus geen landing; we voeren met de zodiacs ruim twee uur tussen het ijs. Er waren heel veel zeehonden; dit keer niet van het “merk” Weddell maar Crabeater seals. En wat eten Crabeater seals? Juist ja, met name kriel, geen krabben. Zoals het meeste leven hier (pinguins, walvissen) allemaal gebaseerd zijn op kriel (een soort mini garnaaltje) dat hier in grote aantallen voorkomt en de basis vormt tot min of meer al het leven hier. We zagen ook een Leopard seal. Die ziet er net zo lief uit als een Weddell of een Crabeater seal, maar is het niet. Een Leopard seal is een “killing machine”. We zagen namelijk ook een Crabeater seal op een stuk ijs liggen met zware bloedingen en verwondingen; waarschijnlijk het werk van een Leopard seal (of eventueel een Orka). De Leopard seal die we zagen kwam op een gegeven moment ook agressief richting de zodiac. Nee, geen lief zeehondje, wel gaaf om te zien.

Naast zeehonden, pinguins en vogels (Tim – wat voor vogels?) was er dus veel ijs. In alle prachtige vormen en maten. Ook het prachtige “blauwe” ijs.

In de middag trokken we lang het continent naar het noorden, om een plek te vinden waar we konden landen. Deze vonden we uiteindelijk in Portal Point. Ik ging hier kayaken, maar we maakten wel een stop op een strandje. Wat dit is officieel het vasteland dus het continent Antartica. Voor mij betekende dit dat ik nu alle 7 continenten op aarde heb bezocht. Kort voor het landen werd het bereiken van Antarctica zowel in de kayaks als in de zodiacs gevierd met een bekertje champagne. Dit kon niet op het land zelf, want dat is verboden (behalve water mag je geen eten of drinken meenemen).

Het landschap in Portal Point is ongelofelijk. Iedereen heeft denk ik wel eens een gletsjer gezien? Stel je nu eens voor dat het hele landschap één grote gletsjer is, zover je kan kijken. Krijg je dan een beeld van Antarctica?

Het avontuur vandaag gind maar door, want nu was ook de mogelijkheid om één nacht op het continent te kamperen. Ik deed het op de echte primitieve manier; zonder tent, maar met slaapzak en Bivy-zak. Dat laatste is een soort tentzak waar je jezelf inrolt. Dit programma is voor 30 helden; en ongeloofelijk, r het programma was uitverkocht. Waarom zou je de warmte van de meest ruime en comforatabele hutten en bedden in Antarctica verlaten om een nachtje in de sneeuw te liggen?

Om half negen landden de kampeerders weer op Portal Point. Eerst werden de greppels en gaten gegraven. Vervolgens werden de tentjes en de Bivy-zakken opgezet en neergelegd. Tenslotte werkten we even aan de WC – een draagbaar ding wat je moet ingraven, want alles moet weer mee. De wind ging gelukkig helemaal liggen en we bevonden ons een surieel landschap. Het leekk een film-decor. Zo prachtig en alles zo scherp en helder. We keken op een woeste mix van gletjsers, ijsbergen, rotsen, bergen, sneeuw en ijs. Om half twaalf zochten we onze tentjes en bivy-zakken op. Vanaf dat moment gold ook een spreek- en geluidsverbod om tot 6 uur ’s ochtends te kunnen genieten van absolute stilte.

Dag 6: Dan toch...Deception Island en Whalers Bay

Verrassend hoe het weer hier kan omslaan. Want zaterdagochtend was er niet veel meer aan de hand en nam de wind snel af. Om 10 uur gingen de zodiacs in het water en maakte we een geslaagde landing in Whalers Bay op Deception Island. Een geweldige plaats. Niet zo vangwege het dierenleven, hoewel we toch ook weer een paar pinguins en zeehonden tegenkwamen. Maar met name vanwege het woeste vulkanische landschap en de resten van een oude Noorse walvisvangstbasis en een oude Engelse basis.

De Noren waren hier tot de jaren dertig van de vorige eeuw om walvissen te vangen en te verwerken. Er zijn achtergelaten bootjes, hutjes en grote walvisolietanks. In 1944 namen de Engelsen een militaire basis in gebruik, omdat ze bang waren dat de Duitse U-boten hier zouden komen. Iets wat nooit gebeurde, zodat na de oorlog het al snel een wetenschappelijke basis werd. In 1967 werd de basis geevacueerd, na een vulkaanuitbarsting. Al snel keerde men terug, maar toen er in 1969 weer een eruptie plaatsvond, vond men het wel welletjes.

De plek is absoluut fotogeniek. Dat komt door het zwarte vulkanische gesteente , zand en stof in combinatie met wit sneeuw en ijs. Dat geeft een raar contrast; het lijk wel of alle foto’s zwart-wit zijn genomen, dat niet waar is. De objecten van beide oude basissen en veel walsvisbotten vullen het plaatje verder in.

Na de landing gingen met de Sea Spirit verder de krater in naar het vastijs aan het einde. De kapitein durfde voorzichtig een heel klein stukje in het ijs te varen, want een mooie ervaring was en weer prachtige plaatjes opleverde. Daarna gingen we door de nauwe uitgang weer de vulkaan uit en de zee in. Op weg voor een tocht van ca 10 uur naar het “vaste land” van Antarctica. Het is duidelijk dat we verder zuidelijker afzakken, want de zee is bezaaid met grote ijsbergen en heel veel kleine stukken ijs.

Dag 5: Storm!

De wake-up call van Cheli was vandaag vandaag veel minder belovend; sneeuwstorm, koud (-14C)  en harde wind. De wind nam de dag alleen maar verder toe; ’s middags was deze redelijk constant boven de 50 knots, dat is volgens mij zo’n 110km/u. Tegen de avond schoot het verder uit naar een record van 105 knots. We lagen gelukkig in de beschutting van de baai (binnenzee / krater) van Deception Island. Van golven hadden we niet veel last (niet dat het rustig zwemwater was; het water kolkte als een gek). Maar de wind was heel hard. Orkaanhard. We gaan niet dramatiseren of dingen avontuurlijker maken dan ze zijn; maar het kwam er op neer dat we op het meest afgelegen plekje ter wereld met ons schip een orkaan voor onze kiezen kregen, terwijl we schuilden in de krater van een actieve vulkaan. Good fun ;-).

Af en toe borrelt de vulkaan op Deception Island nog. Meestal alleen zichtbaar met een beetje stoom. Laatste uitbarsting was hier volgens mij ruim veertig jaar geleden, toen de Britse basis op het eiland verlaten werd.

Goed, hoe is de sfeer op het schip op z’n dag? Kort gezegd; uitstekend! Alleen de hard werkende mensen op de brug waren wat gespannen. Het schip lag voor anker maar kreeg door de harde wind en de zanderige bodem niet echt grip. Dus had het ook vier (!) motoren aan om het schip op zijn plek te houden. Hard werken voor de kapitein en zijn mannen, maar uitstekend gedaan!

 

De sfeer tussen passagiers en staf was uitstekend. Want wat ga je doen als je niet het schip af kan? Dan hang je gezellig met z’n allen in de bar. Tussendoor organiseerden ze nog een aantal extra lezingen om ook nog wat inhoud te geven aan de dag. Het was ook spectaculair om even naar buiten te gaan op het schip, met de nadruk van even. Want de wind was niet alleen hard, maar ook ijs- en ijskoud. Iets anders wat je kan doen is de fitnesruimte bezoeken, wat Berry en ik dan ook deden. ’S Avonds verdedigden we de oranje kleuren samen met drie andere Nederlanders aan boord in een pubquiz, die we helaas als derde afsloten. Daarna sloten we aan bij een aantal zuidafrikanen om een zeer eenvoudig maar hilarisch kaartenspel mee te spelen genaamd bullshiting. En zo werd het toch onverwacht laat in de bar.

Dag 4: Aitcho & Half Moon Islands

Pinguins. Heel veel Pinguins. Dat was het central thema vandaag tijdens onze eerste dag in Antarctica.

Om half zeven was de wake-up call, door expeditieleidster Cheli altijd centraal gedaan via de omroep-installatie. Haar eerste woorden waren “het is vandaag zonnig en perfect weer”. Meteen ging ik naar het balkon, schoof de gordijnen opzij, en zag dat het inderdaad een geweldig begin van de dag was: blauwe hemel met zon.

Om 8 uur ’s ochtends maakten we met onze zodiacs de eerste landing op Aitcho eiland. Hier nesten zich twee soorten Pinguins; de Chinstrap en de Gentoo. Voor ons niet-vogelaars heel simpel; het oranje snaveltje en het zwarte snaveltje. We moesten volgens IAATO regels vijf meter van de dieren vandaan bleven, maar als je rustig ging zitten kwamen de beestjes voorzichtig naar jou toe, nieuwsgierig als ze zijn. We hadden ruim de tijd om heel rustig het leven in een pinguin-kolonie te bekijken. Het bouwen van nestjes met steentjes, het jatten van elkaars steentjes, het ruzie maken over een steentjes, het vermenigvuldigen (oftewel stevige Pinguinporno), het broeden, het verleiden, het zingen en het schreeuwen. Ook zagen we, hard als de natuur is, hoe andere vogels probeerden pinguineieren te stelen.  Zo was er een grote vogel die met veel geweld de kolonie invloog. Er werd even gepikt en gevochten, en het dier kwam met een lekker ei uit de kolonie gevlogen. Spectaculair landde hij precies voor onze groep, om heerlijk het eitje op te eten. Maar er waren ook twee sneaky witte vogeltjes, die zicht voorzichtig onder de pinguins voegden, niet agressief, maar als ze de kans kregen snel toesloegen om met een ei de kolonie uit te rennen. Het toetje van de dag was een grote Weddell-zeehond, die lekker lag te zonnen maar af en toe zijn ogen opendeed en voor wat actie zorgde. Het was een spectaculaire landing onder een blauwe hemel.

Na een stukje varen kwamen bij een tweede eiland; Half Moon Island. Hier waren we niet alleeen, want ook Quark’s Clipper Adventurer lag hier in de buurt, hoewel aan de andere kant. Toen alle passagiers geland waren, gingen Cheli en ik even bij de collega’s op bezoek. Expeditieleider op de Clipper is poolveteraan Laurie Dexter, die onder andere ook in het team zat wat enkele weken geleden de CN-Tower beklom.

Ik hield nog genoeg tijd over om rond te kijken op Half Moon Island. Ook hier is een enorme pinguinkolonie (Chinstraps). In de kolonie opgenomen zit een grotere Macaroni  pinguin, met een soort van oranje kuifje. Helemaal in zijn eentje, maar toch op zijn plek, want hij schijnt al vijf jaar hier terug te komen. Naast pinguins waren hier ook Weddell zeehonden. Een klein dier was enorm nieuwschierig en kwam naar ons toe. Dan mag je dus rustig blijven zitten, waardoor de afstand tussen mens en dier ongeveer twee meter werd. Spectaculair!

’ S Avonds liepen we Deception Island binnen. Ook weer helemaal geweldig. Deception Island is een zeer grote vulkaan, waarin een binnenzee is ontstaan. Door een relatief nauwe opening, kan het schip het binnenstuk bereiken langs hoge steile vulkanische rotswanden. Als dan ook de zon een rode gloed afgeeft op de wanden en lucht, heb je het perfecte plaatje. Wat een dag!

Dag 3: Land!

Na een onrustige nacht op de Drake volgde een dag die een stuk milder was dan de 24 uur ervoor. Het was duidelijk dat we Antarctica naderden; de temperatuur daalde flink tot rond en beneden het vriespunt en het begon lichtjes te sneeuwen. Aan boord vermaakten we ons ’s ochtends met een kezing over de geologie van Antarctica door expeditielid en geoloog Luke Saffigna. Ook gingen we aan dek om de vele zeevogels te bekijken en fotograferen. Op een gegeven moment hebben een aantal mensen een walvis gezien; helaas ik niet.

Kort voor lunch kregen we van John Rodsted een lezing / workshop over fotograferen op de pool. Na lunch kregen we een uitgebreide en ook verplichte IAATO en zodiac briefing. IAATO is de vereniging van tour operators die actief zijn in Antarctic. Zij hebben onder andere duidelijke en ook strenge regels opgesteld waaraan landingen en bezoeken moeten voldoen. Denk aan niet roken, geen eten meenemen maar ook niet plassen aan land. Uiteraard zijn er regels over de afstand die je moet houden tot het wildleven, etc. In het tweede gedeelte werd uitgelegd hoe we straks in de zodiacs gaan stappen voor onze landingen. Na deze verplichte maar belangrijke kost gaf Pat Lewis (“Dr Pat”) nog een lezing over zeehonden.

’S Avonds was het kapiteinsdiner. De Kapitein, Denis Rada, en ik ontvingen de gasten met een cocktail gevolgd door een werkelijk geweldig diner. De koks konden een maaltijd voorschotelen die in een sterrenrestaurant niet zou misstaan. Denis Rada is niet een grote prater, dus sprak ik iedereen nog even toe. Hilaritieit brak uit toen een oudere gast de eerste ijsberg zag. De prijs voor het spotten van de eerste ijsberg was een dinner voor twee met Van, de leuke kayakbegeleidster (voor de heren) of met Dave Riorden, die ongetwijffeld voor het vrouwelijke geslacht net zo aantrekkelijk is. Een ouder mannetje won dus de prijs en zijn vrouw (die naast mij zat) gaf aan dat hij nog wel eerst toestemming aan haar moest vragen voor het etentje. Totdat zij de tweede ijsberg van de dag zag en ik haar als 2^e prijs het etentje met Dave aanbood. Toen was alles acceptabel voor haar.

Tegen acht uur gingen we snel naar buiten; land kwam in zicht. We kwamen door de Engelse straat de Zuid Shetland eilanden binnen. Een prachtig wild poollandschap bestaande uit eilanden, rotsen en uiteraard heel veel ijs. De lucht en het licht was prachtig; dus het werd een triompfantelijke binnenkomst met heel veel klikkende cameras. We gooiden het anker uit voor het eiland Aitcho, waar we morgen onze eerste landing zullen maken.

Dag 2: Shaky Drake

’s Ochtens vroeg werd ik wakker geschommeld in mijn comfortabele bedje. Eerste gedachte; aha, De Drake is begonnen! Ik keek meteen naar buiten en zag een zee en golfslag die niet anders was dan een een doorsnee Noordzee-dag. Geen Drake Lake maar ook geen Shaky Drake.  Een rustig begin van de reis! Dit veranderde echter uitgerekend rond lunchtijd. In het restaurant op dek 2 beneden zagen we een aantal keren een muur van water op ons afkomen. Één keer werd de boot geraakt door zo’n grote golf, dat de borden met eten door het restaruant vlogen. Jammer, want het eten was erg goed. Voor een wat comfortabelere rit werd de koers een beetje verlegd, zodat we de golven op onze achterkant kregen. Een stukje om, maar wel wat beter voor het leven op het schip. Toch werden we net voor diner-tijd (de tafels waren prachtig gedekt) door een tweede zeer grote golf geraakt die de mooi gedekte tafels volledig leeg veegde. Gelukkig was het heerlijke eten nog niet uitgeserveerd. Ook in bar boven sneufeldend glazen en flessen. De crew had het echter snel opgeruimd. Toen we later op de avond weer teruggrepen op onze oude koers waren de golven weer wat minder geworden. Als een baby werd je door de boot en de golven in je bedje in slaapgewiegd. Gelukkig hebben we tot nu toe geen last van zeeziekte; de reispilletjes werken uitstekend en we krijgen behoorlijke zeemansbenen.

Zo’n dagje op de Drake wordt uiteraard doorgebracht met eten en drinken. Lekker eten. Daarnaast zijn er lezingen van het expeditieteam. Onze vogelspecialist Tony Crocker beet de spits af met een verhaal over de zeevogels in de zuidelijke oceaan. Want ongeloofelijk; ook zijn we zo ver van land, er zijn overal zeevolgels (met name de indrukwekkende albatros, met spanweidte tot 3 meter). De reden voor de diversiteit aan zeevogels hier is het weer. Antarctica is een continent dat door het vele ijs en kou veel stormen en depressies de wereld instuurt. Onstuimig weer betekent veel wind, en dat is nu juist wat deze vogels nodig hebben. Wind! Ze hebben de techniek om als een zweegvliegtuig uren, nee dagen, nee nog veel langer te zweven. Niet flapperen met de vleugels, want dat kost kostbare energie. Deze vogels kunnen zelfs jaren boven de zee rondbrengen, waarbij ze zwevend op de wind net zo veel energie verbruiken als zittend in het water. Hoe zit het dan met slapen? Dat is ook makkelijk; ze kunnen een hersenhelft afsluiten. Dus ze laten ieder hersenhelft omste beurt slapen. Overigens stonden de vleugels van de albatros model voor het ontwerp van de vleugels van de B787 Dreamliner. Want is het idee niet fantastisch; energieloos vliegen?

De tweede lezing was van John Rodsted en ging over de historie van ontdekingstochten naar Antartica. Erg interessant, maar nog interessanter vind ik de persoon John Rodsted zelf. Hij is een historicus en fotograaf. Zijn oude job was oorlogsfotograaf. Hij loopt er niet mee te koop, maar kan ongeloofelijke verhalen vertellen over zijn ervaringen in de oorlogslinie. Zoals de keer in Bosnie toen hij door de Serven werd opgepakt, mishandeld en een loop van een pistool in zijn mond werd geduwd (en hij alleen nog maar dacht “shit, dit was het”). Of het verhaal toen hij met een groep in Cambodja in een hinderlaag liep en als één van de weinige overleefden. Maar er zijn niet alleen dramatische verhalen als deze; nadat hij zijn Noorse partner Mette ontmoette, een anti-wapenactiviste (Mette maakt ook deel uit van ons expeditieteam), zetten ze zich gezamelijk in voor de strijd tegen o.a. landmijnen, waarin John’s fotowerk een grote rol speelde. En dat leidde uiteindelijk tot......een nobelprijs voor de vrede. Jawel we hebben hier twee nobelprijswinnaars aan boord in ons team!

De laatste lezing van de dag kwam van Pat Lewis, onze bioloog. Ook wel plagerig Dr. Pat genoemd; een hele informele jonge vent, maar die ook al zoveel gedaan heeft. Pat vertelde over de walvissen in deze regio en over de effecten van de walsvisvangst . Wederom interessanter vond ik wat hij als bioloog had gedaan; om walsvissenen te onderzoeken, zwom hij achter te ze aan om hun poep te verzamelen. Vogens Pat een onderzoek met een luchtje..

Dag 1: vertrek Ushuaia

Om vier uur ‘s middags konden de eerse poolreizigers aan boord van de Sea Spirit. De Sea Spirit is het meest comfortabele en luxieuze schip van Quark Expeditions en dat blijkt ook meteen na het instappen; de hutten zijn bijzonder ruim en kunnen concurreren met een goede hotelkamer. Er is voldoende opberg- en kastruimte, zodat je je bagage goed kwijt kan. En de openbare ruimten als bar, restaurant, fitnes en presentatiezaal zijn prachtig zonder overdreven te zijn.

Aan de andere kant van de pier lag de Vavilov, een oud onderzoeksschip van Quark Expeditions, zodat je een goede vergelijking kon maken. De Vavilov is in vergelijking met de Sea Spirit een jeugdherberg. Niets mis mee, want ook in een jeugdherberg kan het juist heel gezellig zijn. Plus het grote 360 graden observatiedek op de top maakt de Vavilov weer heel bijzonder.

Op de Sea Spirit kregen we na het boarden een eerste introductiemeeting met het expeditieteam. Expeditieleider is Cheli, een poolveteraan uit Nieuw Zeeland. Er was even tijd om kennis te maken met de bar, die op de Sea Spirit “open” is.  Met andere woorden “all-in-inclusive”. En dat betekent niet alleen een colaatje of een lokaalbiertje; met uitzondering van champagne, black label whisky, etc , is alles inbegrepen, ook premiumbier en prima wijntjes.

Na de aangename kennismaking met de  bar volgde uitgebreide veiligheidsinstructies en oefeningen.  Nadat we die overleefd hadden, mochten we aanschuiven in het restaurant. De hotel- en restaurantstaf deden hun uiterste best om een goede indruk te maken op de eerste avond; het eten was heerlijk en de bediening geweldig! We zouden rond etenstijd vertekken; echter de chaos in Buenos Aires had ook voor enkele passagiers en een staflid vertraging opgeleverd. Rond 8 uur kwamen nog drie man aan boord, waarvan twee zonder bagage. Tegen elf uur werd de laatste passagier bij het uiteinde van de pier afgedropt; dit betekende dat de Sea Spirit kon vertrekken met alle passagiers aan boord, iets wat 24uur eerder voor onmogelijk werd gehouden gezien het grote aantal geannuleerde en vertraagde vluchten. Wel vertrok de Sea Spirit hiermee ruim drie uur te laat; geen probleem voor dit schip, want het is het snelste schip van Quark. Met 14 tot 15 knots scheurt dit schip door de Drake!

Buenos Aires, Aeronlinas Argentinas en Puerto Williams

Zo dat was een dynamisch en interessant begin van mijn trip, met hoogtepunten en enkele kleine tegenslagen. Het begon allemaal met mijn vroege aankomst vrijdagochtend in Buenos Aires. Helaas, mijn koffer stond nog in Miami. Geen probleem, deze kon worden nagestuurd, dus ging ik op weg naar het vliegveld voor binnenlandse vluchten aan de andere kant van de stad. Onderweg kwam ik langs het hotel waar Berry zat; aangezien alles (nog) soepeltjes verliep stapte ik uit en nam ik een ontbijtje. Ik had mijn ontbijt in het vliegtuig gemist omdat ik nog lekker lag te slapen, dus ik had trek.

Samen reden we vervolgens naar het vliegveld. Hier begon de chaos. Lange rijen voor alle balies en security, geannulleerde vluchten, vertraagde vluchten. Maar onze vlucht van half twaalf zag er nog steeds goed uit. Dat veranderde tegen instaptijd plotseling; op de monitor verscheen het bericht “ask agent”. Er was echter nergens iemand van Aerolinas Argentinas te bekennen. Na een tijdje werd twee uur als nieuwe vertraagde vertrektijd vermeld. OK, maar even wachten. Tegen twee uur werd de melding weer “ask agent”. Toen ik om kwart over twee iemand vond van de lucht vaartmaatschappij, werd mij doodleuk verteld dat om twee uur het instappen zou beginnen. Ahum mevrouw, dat was een kwartier geleden. Waarop mevrouw geirriteerd wegliep... Dat gebeurde niet alleen met mij en mijn vlucht, maar met vele vluchten. Een uurtje later sloeg de vlam in de pan, toen mensen het niet meer langer pikten en agressief werden. Er werd geschreeuwd, gehuild. Personeel van Aerolinas Argentinas werd bedreigd en vluchtte een slurf in. Een ongeloofelijk schouwspel. Een half uur later kwam een soort van directeur uitleg geven. “Het was allemaal de schuld van (a) een aswolk, (b) een staking van verkeersleiders (3) technische problemen in de toren (4) Voor uw eigen veiligheid (5) alle redenen hierboven; kies zelf maar uit, als je Aerolinas Argentinas maar niet de schuld geeft. En nee, denk niet dat we iets gaan doen om jullie armzielige passagiers te verzorgen of te ondersteunen, drink maar gratis kraanwater op het toilet en als je honger hebt eet je maar je schoenen op”. Dit laatste zei hij eerlijk gezegd niet letterlijk, maar het kwam er zo ongeveer wel op neer.

Na nog een uur wachten werden alle vluchten officieel geannuleerd. In de chaos die volgde had ik snel Berry’s koffer te pakken, maar raakte ik even Berry kwijt. Toen we de rij voor de omboek-balie zagen (200 meter minimaal, dat is niet overdreven), vluchtten we maar weg van het vliegveld. Op kantoor in Toronto werden onze tickets omgeboekt naar de eerste vlucht de volgende ochtend, waarvoor Aerolinas Argentinas ook nog eens extra geld durfde te vragen want het waren volgens hen duurdere stoelen. Schandalig!

Maar het was gelukkig lekker weer in BA; op een terrasje kwamen we snel bij met een heerlijke fles Malbec en een megagroot vlees- en kaasplankje. Zo groot dat we daarna geen avondeten meer wilden.

Zaterdag stonden we om half vijf weer op het vliegveld. Het liep soepeltjes en redelijk op tijd zaten we in ons vliegtuig. Maar niet voordat Aerolinas Argentinas ons weer verbaasde met hun dramatisch slechte service en organisatie. Er stonden namelijk heel veel mensen op de standby lijst, die geen stoel hadden kunnen bemachtigen. Toch sloot de deur van het vliegtuig met ca 30 open stoelen. Ik heb een foto gemaakt om ze hiermee nog eens om hun oren te slaan. Maar goed, wij vertrokken dus en hadden 3,5 uur om te genieten van de uitstekende service aan boord.

Al snel werd er koffie gezet door de stewardessen. Maar wat gebeurde er?!?! Ze trokken samen met z’n viertjes in het voorste keukentje, de modeblaadjes werden erbij gehaald en er werd een uur lang lekker koffie gedronken en gebabbeld terwijl ze de passagiers lieten stikken. Na een uur hadden ze toch zoiets van “shit, we hebben nog wat vee in de kist zitten”. In tien minuten reesde ze door de machine. Keuze was koffie of water of niets. Toen ik om een colaatje vroeg kreeg ik een hele boze blik; of ik niet begrepen had dat de keuze water of koffie was? Na die tien minuten dienstverlening, gingen de dames weer in het keukentje zitten, werden de gezellige roddelgesprekken weer opgestart, de blaadjes er weer bijgehaald en werd voor mijn neus lekkere colaatjes (met ijsblokjes) ingeschonken voor elkaar. Laten die klanten toch de pleuris krijgen he dames!

Je begrijpt dat Aeroloinas Argentinas voor de rest van mijn leven op de eerste plek staat van slechtste luchtvaartmaatschappij ter wereld. Jawel, in vergelijking met Aerolinas Argentinas is Ryanair een first-class ervaringsfeest. Aerolinas Argentinas is het afvalputje van alle luchtvaartmaatschappijen. Aerolinas Argentinas is het schoolvoorbeeld van dramatische klantenservice en gebrek aan respect voor de klant. Had ik al gezegd dat ik niet zo tevreden was over mijn ervaring met Aerolinas Argentinas?

Goed, we kwamen dus uiteindelijk aan in Ushuaia. We lunchten op de Ocean Nova en ik had een paar minuten de tijd om ons team toe te spreken, want het schip zou ’s middags al vertrekken. Berry en ik vertrokken om half vier al weer uit Ushuaia met een klein bootje naar Puerto Williams. In 1,5 uur staken we de Beagle Channel over naar Chili. Puerto Williams is het meest zuidelijke stadje ter wereld. Er is nog een  vissersdorpje zuidelijker (Puerto Toro), maar dit is eche een gehucht. Puerto Williams heeft tenminste nog een pier, douane en zelfs een vliegveldje. En een hotel. Het meest zuidelijke hotel ter wereld. Met een manege. De meest zuidelijke manege ter wereld. En een golfbaantje. Jawel, de meest zuidelijke golfbaan ter wereld. We troffen in het hotel een aantal chileense zakenpartners van ons. Het hotel hadden we helemaal voor onszelf, want het seizoen is hier nog niet echt begonnen. Uiteraard werden we betreft eten en drinken helemaal in de watten gelegd. We maakten ook nog een uitstapje naar het uitstekende Antropologisch mesuem van Puerto Williams (waarschijnlijk het meest zuidelijke antropologische museum ter wereld). Dit museum is echt een verrassing; het gaat over de oorspronkelijke lokale bevolking uit vuurland, de Jaghan. Ik schreef al eerder dat deze mensen naakt leefden (en dat de vrouwen in het ijskoude water doken om schelpdieren te zoeken). Opwarmen deden ze bij een vuurtje, vandaar Vuurland http://lagerweijtjestoronto.blogspot.com/2010/11/ushuaia-het-einde-van-de-wereld.html. Wat ik in dit mesuem leerde, was dat bijna alle Jaghan uigestorven zijn. Want wat gebeurde? Wij westerlingen kwamen op bezoek met onze morele standaard (met name evangelisten). En wat dachten zij? “Aaaahhhhh, wat een arme zielige mensjes, laten we ze kleertjes geven”. Dus werden de Jaghan in kleren gehezen vol met westerse virussen en bacterieen waartegen ze niet bestand waren.... oeps foutje.

Zondag brachten we een bezoek aan, jawel, het meest zuidelijke bos ter wereld. Ik verzin het niet! We werden rondgeleid door twee wetenschappers die daar op dit moment ondezoek doen. Interessant, want zo ga je opeens heel anders naar het bos kijken. We werden vooral gewezen op de verscheidenheid van de mossen en schimmels; we kregen allemaal een vergrootglas om ze van dichtbij te bekijken. De rust en natuur waren enorm; dit voelde echt als het einde van de wereld.

Helaas was het om half vier weer tijd om terug te gaan naar Ushuaia. Een interessant ritje, want het kleine bootje werd behoorlijk heen en weer geslingerd door het wilde water. De zeemansbenen werden alvast getest voor “De Drake”. Even over zessen kwamen we aan in ons hotel, waar mijn koffer op mij stond te wachten. En zo kwam alles toch weer goed.

Homo pinguins en vooroordelen

Sommige verhalen reizen sneller over de oceaan dan je verwacht; zo werd ik geattendeerd op het het feit dat het verhaal over de homo pinguins in Toronto Zoo nu overgenomen is in Nederland en dat zelfs Gordon zich erover druk maakt. Zo zou hij iets gezegd hebben in de trant van dat dit de homofobie bevestigd in Amerika. Nou Gordon, ten eerste ligt Toronto in het liberale Canada en niet in Amerika. Ten tweede lieve Gordon kan je als homo in Toronto veiliger over straat dan in sommige gedeelten van Amsterdam of Utrecht. Ten derde is Amerika in zijn algemeen niet homofobie; wel zijn er grote gebieden, groepen en culturen die erg anti-homo zijn. Maar ik denk wederom dat steden als New York en San Francisco homo-vriendelijker zijn dan Staphorst en Putten ( wat natuurlijk ook wereldsteden zijn, dus goede vergelijking ;-) ).

Het verhaal is eigenlijk heel simpel. Twee mannetjespinguins in Toronto Zoo vinden elkaar heel erg aardig. Leuk voor ze, maar helaas maken ze ook deel uit van een bedreigde soort. Dus fokken moeten ze! En dat gaat nog altijd het beste tussen een mannetjes en vrouwjespinguin. Dus worden ze even uit elkaar gehaald, worden ze bij een leuke keuze aan vrouwtjes gestalt en moeten ze even aan de slag om het voorbestaan van hun soort te verzekeren.

Wat veel mensen zich niet realiseren is hoezeer sommige pinguinsoorten met uitsterven bedreigd worden. Indien je fotos of filmpjes ziet van pinguins, dan zie je ze in grote groepen bij elkaar, dus is er niks om je zorgen te maken. Denk je. Maar in de realiteit zijn er pinguinsoorten die de afgelopen tientallen jaren in aantallen met 80% tot 90% zijn teruggelopen. Quark expeditions doet ook zijn bijdrage aan onderzoek achter deze verontrustende trends. Ten eerste door regelmatig pinguin-wetenschapper mee te nemen op onze schepen. Maar ook door fotomateriaal ter beschikking te stellen; zo kunnen fotos van kolonies over verschillende jaren vergeleken worden. Wellicht daarover later meer; want maandag ga ik zelf naar Antarctica.

Peru Reprise; filmpjes!

Jawel de filmpjes uit Peru.

Als eerste de landing in Cuzco – langs de bergtoppen. http://www.youtube.com/watch?v=c2WuuArDOCg en http://www.youtube.com/watch?v=Tz7o5DBLZdk.

Vervolgens show time! http://www.youtube.com/watch?v=M5Eksz1H-oE, http://www.youtube.com/watch?v=_DdFF0bHekQ, http://www.youtube.com/watch?v=K2iJ9Q2Mn5Y&feature=related, http://www.youtube.com/watch?v=gwniwUfC85w&feature=related, http://www.youtube.com/watch?v=iRLLP5OMSj4&feature=related, http://www.youtube.com/watch?v=-IsRPjhf5UU&feature=related

Een Inca ceremonie op de eerste pas; http://www.youtube.com/watch?v=oGnoAYHcof4, http://www.youtube.com/watch?v=I-RqKqWiZQE

En het offer en de ceremonie op de derde en laatste pas naar Machu Picchu.

http://www.youtube.com/watch?v=BvX4W9Ki3ns&feature=related, http://www.youtube.com/watch?v=GT7Rzbi4eGE, http://www.youtube.com/watch?v=ImCs6Sm5gwg. Mijn offer (twee blaadjes van de Coca-plant. Beter maar niet teruggenomen door de Amerikaanse douane); http://www.youtube.com/watch?v=tfdKnsJvPFI. http://www.youtube.com/watch?v=IbTJJjWVSiU”

En tenslotte “zuiveren”in een oude Inca bron; http://www.youtube.com/watch?v=dqZsNjN--vc

Weekendje Superpapa

Dat was even wennen. De laatste keer dat Isabelle meerdere dagen weg was, was jaren terug toen we in Spanje woonden. Nog zonder Aiméetje. Ik moest dus superpapa spelen dit weekend, en ik slaagde met lof – al zeg ik het zelf.

We begonnen zaterdagochtend met koekjes bakken. Ik liet even mijn vrouwelijke kant zien. Na koekjes bakken volgde zwemles voor Aimee; tijdens de les hielp ik Kevin met zijn huiswerk in de kantine. Daarna gingen we weer naar huis, waar ik de uitdaging had om de tuin winterklaar te maken.

Het was prachtig herfstweer; zonnig, blauw, geen wind, graadje of 14. Vanwege het grote aantal loofbomen in Toronto is er een gigantische stapel bladeren ontstaan in de tuin en op de stoep. Behalve het opruimen van de bladeren, moest er ook nog een laatste keer gras worden gemaaid, speeltjes worden opgeruimd en tuinsets worden afgedekt. Een behoorlijke klus, maar ik werd bijgestaan door mijn twee kleine charmante assistenten.

Na het werken in de tuin, ging Aimée naar bed en hielp ik Kevin met het in elkaar zetten van enkele nieuwe Lego-speeltjes die hij voor zijn verjaardag had gekregen. Nieuw was dat hij alles zelf in elkaar zette, en ik hem alleen op de achtergrond een beetje coachte.

Tegen de avond ging nog één keer de barbecue aan, voor overheerlijke spareribs. En uiteraard Marshmallows als toetjes. Een feestmaal voor de kinderen. Maar nog was de superpapashow niet afgelopen, want de dag werd afgesloten met een uitgebreid spelletje verstoppertje op de hele bovenverdieping.

Zondagochtend waren de kids helaas vroeg wakker (half zeven, nieuwe tijd zelfs half zes, want ook bij ons is de wintertijd nu ingegaan). We maakten o.a. welkom thuis borden voor Isabelle. Om 11 uur ging Kevin zwemmen. Aimée en ik gingen even door voor een bos bloemen, maar waren op tijd terug om Kevin goed te zien zwemmen, over de hele lengte van het bad. http://www.youtube.com/watch?v=4OFi937Y58k. 

Na het zwemmen brachten we vanwege het geweldige herfstweer een bezoekje aan Fort York. Dit oorspronkelijke aan het meer gelegen fort (nu ligt het bijna een kilometer van het water), beschermde de toegang tot de baai waar nu Toronto aan ligt. Het was het eerste gebouw hier. Toch is het fort niet oud; ruim tweehonderd jaar. Ongelofelijk om te beseffen dat Toronto in tweehonderd jaar van bijna niets tot 5 miljoen inwoners (GTA) is uitgegroeid. Ook blijf ik het apart vinden om te lezen over de oorlog tussen Amerika en Canada; dat is nu niet meer voor te stellen. Het wantrouwen tussen de twee landen is pas honderd jaar geleden tot een einde gekomen.

Na een bezoek aan het fort werd de koers verlegd naar het vliegveld, waar we net over vieren iets te vroeg aankwamen. Ik keek op mijn telefoon op de verwachte aankomsttijd van Isabelle’s vliegtuig; en dat was 4:14. Ik besloot om naar het industrieterrein te rijden, wat onder de belangrijkste landingsbaan ligt. En om exact 4:13 zag ik in de verte een groot viermotorig straalvliegtuig aankomen. Even dichterbij zag ik dat het inderdaad de A340 van Lufthansa  was; de kinderen waren net zo uitbundig als ik om Isabelle te zien landen. http://www.youtube.com/watch?v=WKOH5mLq2Ro&feature=related. Kevin wilde even niet meer mee in de auto; hij dacht dat de kortste weg was om het vliegtuig achterna te rennen….

De kids moesten nog even geduld hebben, maar even voor vijven konden ze Isabelle weer in de armen sluiten. Dat werd gevierd met een etentje bij de Griek!

Kevin – all about me in 2011 (school opdracht)

In het Engels Kevin’s antwoorden. Tussen haakjes in Nederlands mijn commentaar.

Funniest thing that ever happened to me; Halloween Luigi costume (tja zeer recent)

Favourite book; Star Wars (klopt, de film mag hij nog niet kijken)
Favourite movie; Cat in boots (ook recent, en ook omdat hij Star Wars nog niet mag kijken)
Favourite song; We will rock you (jawel, een kleine Queenfan)
Favourite sport; Dodge ball (?!?! Zegt me niets, zal wel iets op gym zijn)
Favourite thing to do; Running (kleine stuiterbal)

Best friend; Daddy (zuuuuuuuchttttt. Wat een schat).
Best subject; Gym (niet volgens zijn rapport; het zou Math moeten zijn)
Best thing about living in 2011; Buggy riding in Dominican Republic (wow, dat was helemaal aan het begin van het jaar http://lagerweijtjestoronto.blogspot.com/2011/01/dominicana-buiten-de-resort-poorten.html

Halloween week en een nieuw huis

Zo dat was weer het weekje wel. Maandagmiddag kwam ik thuis vanuit Peru; net op tijd voor Halloween. Ook op tijd om de kinderen uit school op te halen, wat ik heel weinig doe en daarom extra leuk is (voor mij en de kids). Het is leuk om te zien dat Kevin echt een schoolknul is geworden, en om een overenthousiaste en zeer trotste Aimée te kunnen vangen (“My Daddy! My Daddy! That is my Daddy!”).

Thuis werd er vroeg gegeten en vervolgens werden de kids in hun kostuums gehesen. Kevin, verrassend , als Luigi, het hulpje van Mario (van Mario Bros). Aimée, veel minder verrassend, als prinses. Vorig jaar kwam Halloween nog een beetje als een verrassing; nu hadden de kids er behoorlijk naar toegeleefd.

We hadden afgesproken bij de ouders van Kathleen om daar de buurt af te gaan. En inderdaad was het een goede buurt; voor elke Trick or Treat kregen de kids handenvol snoep. Op het moment dat we een grote boodschappentas vol hadden, besloten we dat het genoeg was. We gingen bij de ouders van Kathleen een glas wijn drinken. De kids speelden en gingen later in bad. Toen Aimée in een pyjama van Kathleen werd gehesen, was voor haar één ding duidelijk; ik blijf vanavond gezellig bij Kathleen slapen. Occupy Kathleen’s kamer zeg maar. Daar had niemand op gerekend, dus moesten we haar uiteindelijk in ME-houding wegslepen uit het huis van Kathleen. Arm meisje.

Woensdag was het Isabelle’s tijd om er eens uit te vliegen. En voor een goed doel, namelijk om ons nieuwe huis in Nederland in ontvangst te nemen. Tja dan zitten we nu met twee huizen in Nederland, terwijl wij in Canada zitten. Niet ideaal…

Ik werd dus even superpappa. Donderdag bracht ik de kinderen weg en kwam ik ze ook weer ophalen, om met z’n allen een griepprik te halen. Of eigenlijk een griepspray, want in plaats van een naald kan je het hier ook met een soort neusspray krijgen. Schijnt net zo effectief te zijn. Een beetje egoïstisch, maar ons lijkt het wel erg goed om de kids tegen griep in te enten. Niet alleen voor henzelf, maar ook voor de simpele reden dat we geen Oma’s hier hebben om op een ziek kind te passen. Dus bij ziekte moeten we of thuis blijven of een betaalde oppas vinden. Het ritje naar de kinderdokter kreeg nog een vervelende afloop; ik vergat volledig tot stilstand te komen bij een stopbord en dat leverde me loeiende sirenes, $110 boete en drie strafpunten op…..

Vrijdag bracht ik de kinderen weer weg, maar kwam Renée ze ophalen. Kevin kreeg ook al zijn eerste rapport mee, wat uitstekend was. Enige echte verbeterpuntjes is focus en gedrag bij muziek en gym. En in Nederland nam Isabelle de sleutel in ontvangst van ons nieuwe huis. Op de foto’s die ik kreeg zag het er mooi uit. Lekker ruim, ook al zijn we hier in Canada verwend met een nog groter huis….

Pink Floyd in Toronto

Ja jammer, niet de band live in Toronto, maar één nieuwe viral-commercial die het oude werk moet promoten met de CN tower in de hoofdrol. http://www.youtube.com/watch?v=MFVNx_9643M. Kwamen ze maar even langs om een optreden te geven. Roger Waters begon zijn The Wall tour toch ook in Toronto.

Waarom leven we?

Onze Kevin denkt al behoorlijk over dingen na, dus ook al over de zin van het leven. “Waarom leven we eigenlijk?”, kregen we als vraag voorgeschoteld. Tja, moeilijke vragen kan je het beste terugdrukken. “Wat denk jij Kevin?” Na even denken, antwoordde hij “om leuke dingen te doen”. Nou, dat zou best eens kunnen. “Maar daarvoor moet je wel werken”zei hij meteen daarna. Waarop we hem uitlegden dat je als eerste werkt om te eten, te wonen, etc. en pas daarna om leuke dingen te doen. Dat was voor hem volkomen duidelijk, dus was de vraag naar de ‘zin van het leven’ voor hem voorlopig beantwoord. Wordt vast nog wel eens vervolgd…

Over leuke dingen gesproken. Komend weekend is Isabelle in Nederland voor de oplevering van ons huis. En misschien gaat Aimee logeren bij Kathleen. Dus zei ik tegen Kevin; “wellicht zijn wij mannen alleen dit weekend”. Zegt Kevin; “Leuk, gaan we samen echte mannendingen doen?”. “Tuurlijk”zei ik, hardop nadenkend wat een zesjarige onder “echte mannendingen” verstaat.