Long Point – de film

Eindelijk hebben we ook wat filmpjes geupload van onze vakantie op Long Point vorige week.

Als eerste, onze eigen geimproviseerde kinderdisco op het strand, voor ons huisje. Let ook op het prachtige uitzicht van ons terras.

http://www.youtube.com/watch?v=gSdQK7k2mdM&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg

en

http://www.youtube.com/watch?v=RM0GhohuVDw&feature=c4-overview&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg

 
Tenslotte les van onze eigen kinderen in het historische schooltje van Backus Heritage Conservation Area. http://www.youtube.com/watch?v=XyyUcTRWS5I&feature=c4-overview&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg

Meer informatie over ons bezoek aan Backus;

http://www.lagerweijtjestoronto.blogspot.ca/2013/07/backus-heritage-conservation-area.html en http://www.lprca.on.ca/backus.htm

Terug naar Toronto via Webster’s en Tews falls

Zaterdag was het weer tijd om op te breken. Met de wetenschap dat zelfs een geweldige strandvakantie goed mogelijk is in Ontario, reden we naar huis. Maar niet voordat we de auto volgeladen hadden met brandhout; wellicht genoeg voor komende winter. Ook kochten we nog een keer maiskolven en frambozen in “de tuinen van Ontario”.

Onderweg maakten we net buiten Hamilton een stop bij twee prachtige watervcallen in de Spencer Gorge (kloof). Hamilton is zelf een vrij industriele stad, maar om de stad heen ligt het Niagara Escarpment, met vele watervallen. Hamilton probeert zich zelfs te promoten als

waterval-hoofstdad van de wereld. http://www.cityofwaterfalls.ca/websters_falls.html .

 In de Spencer kloof liggen twee prachtige en relatief hoge watervallen. De Tews falls is met 41 meter zelfs net iets minder hoog dan de Niagara Falls

https://www.conservationhamilton.ca/spencer-gorge-websters-falls-conservation-area. Het was eeen mooi stopje ongeveer halverwege Long Point en Toronto.

Helaas was het deze laatste dag wat bewolkt en zelfs regenachtig. Maar we mogen niet klagen, na een week prima weer!

Deer creek conservation area

Vrijdag bezochten we een volgend park hier in de omgeving; Deer Creek Conservation area. http://www.lprca.on.ca/dcca.htm. Dit park doet denken aan het prachtige merengebied in de bossen ten noorden van Toronto. Het ligt echter niet in de bossen, maar tussen de maisvelden. Het is een prachtig klein helder meertje met dicht bos rondom het meer; maar het zijn geen uitgestrekte bossen. Hier huurden we een kano; tijdens momenten van windstilte zagen we de bomen prachtig gereflecteerd worden in het heldere water. We zwommen hier ook en de kinderen jaagden met schepnetjes op kleine visjes. Ik probeerde grotere vissen aan de haak te slaan, maar helaas lukte het niet. Het staat bekend als een prima visplek, er zijn zelfs viswedstrijden hier, maar het zal de hitte wel zijn geweest. Of mijn onkunde. Op de weg terug kochten nog verse maiskolven langs de kant van de weg, die later heerlijk waren op de barbeque op ons strand.

Shoppen in de tuinen van Ontario

Het schiereiland van Long Point is een uitgestrekt natuurgebied, het vasteland is hier met name landbouw. Het wordt niet voor niets ‘De tuinen van Ontario’ genoemd. Groente en fruit koop je hier niet (alleen) in de supermarkt, maar aan de kant van de weg. Soms staan er bemande stalletjes, soms staat het uitgesteld om mee te pakken en vertrouwt men erop dat je eerlijk bent en geld achterlaat. Zo kochten wij deze week heerlijk verse maiskolven zo van het land, frambozen en paprika. Iets anders wat je hier goedkoop kunt kopen langs de weg is brandhout; $5 voor een zak hout die je bijna niet kunt tillen.  

Backus Heritage Conservation Area

Een super leuk uitstapje in Port Rohan is Backus Conservation area. Dit heeft van alles; geschiedenis, natuur, water, vissen en zwemmen. Het park is gecentreerd rondom de oude watermolen van de Backus familie. De molen is in perfecte staat; prima onderhouden en gerestaureerd, zonder het oorspronkelijke kwijt te raken. Even verderop staan veel historische gebouwtjes van de nederzetting die ontstond rondom de molen. In de laatste jaren heeft men enkele andere oude historische gebouwtjes uit de omgeving hierheen verhuisd. We hadden het park nagenoeg voor onszelf en de kinderen vermaakten zich opperbest, bijvoorbeeld in het historische speel/poppenhuis, met oud speelgoed. Of in het oude schooltje, waar ze om de beurt aan ons gingen lesgeven.

We visten nog wat in het meertje, waarbij vier "sunfish" niet opkonden tegen de vangst van de eerdere dagen. En zwommen tenslotte in het zwembad van het park. Een echte aanrader!

Relaxen in een Unesco bioreservaat

Ik blijf het uniek vinden; een echte strandvakantie midden in Canada. Wel op z'n Canadees, dus niet een all inclusive resort maar met een cottage. Dus niet met beach bar, maar wel met kampvuur op het strand.

Long Point is in z'n geheel een Unesco bioreservaat, vanwege de enorme varieteit aan planten en dieren in dit gebied. Helaas hebben we behalve vogels en vissen, nog niet veel gezien, behalve een schildpad en konijnen.

Zondag brachten we op het strand door; de perfecte plek voor een hete benauwde dag. We gingen s' avonds uiteten bij het enige restaurant op het (schier)eiland. Vooral aan te raden voor het heerlijke ijs dat ze buiten verkopen.

Maandag was het echter bewolkt; we gingen terug naar het vasteland om daar te vissen op de pier van het haventje van Port Rohan, het dichtstbijzijnde dorpje. Het was goed vissen en we vingen weer veel "sunfish", de bekende visjes die zo makkelijk bijten. Op het einde wist ik echter ook een mooie grote "bass" (baars) eruit te halen, met een indrukwekkende grote mond en lange rij kleine tandjes, die diep in de mond liggen. 'S Middags brachten we weer door op het strand. Zat het in het weekend vol met daggasten; nu was het zo goed als leeg. Het eiland is doordeweeks redelijk uitgestorven.

Dinsdag begon het heerlijk zonnig en brachten we dus door op het strand of in het ondiepe water van het meer. Je kunt hier een behoorlijk stuk het water inlopen, want tot twee keer toe is er een zandbank die zorgt dat je niet het diepe in gaat. Dinsdagmiddag trok het   dicht. We gingen maar weer vissen op de pier van Port Rohan. Wederom succesvol, dit keer haalden Kevin (x1) en oma (x2) een grotemondbaars (bass) op. Hoogtepunt was echter dat plotseling er een otter rondzwom, die we goed konden bestuderen en volgen. 'S avonds volgde een eigen geimproviseerde versie van kinderdisco: de filmpjes volgen later wanneer we weer wat meer internetbandbreedte hebben. We konden even later genieten van een natuurlijke vuurwerkshow; boven het meer en het Amerikaanse vasteland was er veel onweer met bliksem. Wij hielden het echter hier droog.

Terug naar Long Point

Vorig jaar verbleven we al eens een weekend in Long Point, aan een van de Great Lakes, namelijk Lake Erie. Dit is een van de verrassingen van Ontario; een 40 km lang schiereiland loopt hier uit in Lake Erie. Aan een kant zijn er prachtige lange zandstranden; aan de andere kant zijn er moerassen. Een uniek stukje natuur, wat tegenwoordig in zijn geheel beschermd wordt, onder andere vanwege de vele vogels, schildpadden en slangen.

De rit is in tegenstelling tot noordelijk cottage country aan de vele kleine meren, helemaal in het zuiden. Er zijn hier geen uitgestrekte bossen, je rijdt eerst door de tuinen van Ontario; een streek waarin veel groente en fruit verbouwd wordt.

Onze cottage ligt, in tegenstelling tot ons bezoek vorig jaar, direct aan het strand. Je loopt dus vanuit je huisje direct het strand op. Ook 's avonds is het een mooie bonus om een  kampvuur op het strand te hebben. Tenslotte heb je aan het strand veel minder last van muggen dan verder op het eiland. Het is dus de premium wel waard.
 

Aankomst met onweer

Het was afgelopen week weer lekker onrustig weer. Hete, zwoele en benauwde dagen werden afgewisseld met behoorlijk heftige onweersbuien. Zoals vrijdag, de dag dat Oma Dicky in Toronto aankwam. Je kan tegenwoordig live vluchten volgen, met de verwachte aankomsttijd; haar toestel lag de helft van de vlucht op tijd; de tweede helft ging het een stuk sneller vliegen om een onweersbui voor te blijven. Bijna een uur vroeger landde de vlucht - het lukte net om de bui voor te blijven, want het was de laatste vlucht die landde voordat de luchthaven gesloten werd en vluchten moesten uitwijken! Wel werd arme oma tijdens de landing flink door elkaar geschud en werd het vliegtuig meteen na de landing langs de baan geparkeerd. Tijdens bliksem worden alle vluchtbewegingen en werkzaamheden hier helemaal stil gelegd. Ook het uitladen van de koffers werd stilgelegd, zodat Oma uiterlijk pas ruim twee uur later door de douane kwam.

Thuis was het weer droog en schoot ik wat foto's van de bizarre, mooie wolkformaties die dit soort zomerstormen opleveren.

Op bezoek in Alabama

Deze week ging ik op bezoek bij een nieuw bedrijf uit mijn portfolio, namelijk International Expeditions (IE), een reisorganisatie gespecialiseerd in bijzondere natuurreizen. Hun kernproducten zijn Amazone en Galapagos cruises. Maar ook doen ze Costa Rica; in augustus zullen we enkele hotels uit hun brochure bezoeken.

IE is gevestigd buiten de plaats Birmingham in de zuidelijke staat Alabama. Dit is het echte zuiden van de verenigde staten. Hier wordt gesproken mer een enorm accent, bijna zangerig. Gegroet wordt met Hi Y'all! Het een is tropisch warme groene staat. En IE is gevestig op een eigen campus; een prachtig kantoor midden in een eigen beschermd natuurgebied. Met veel diertjes, waaronder grote spinnen!

Het is een leuk enthousiast team en ze hebben prachtige reizen. De Galapagos staan bij Isabelle en mij al ruim tien jaar op de 'bucket list'. Ooit (toen we in de UK woonden) maakten we plannen voor een wereldreis en daar moesten De Galapagos het hoogtepunt van worden. We denken er nu over om volgend jaar met IE deze reis te doen, als Aimee zes is. Dan kan ze snorkelen met pinguins, haar favoriete dieren!

Donderdag reisde ik weer via Chicago terug naar huis. Mijn taxichauffeur in Alabama was de laatste zuidelijke attractie; een grote donkere kerel die zou leek weggelopen uit een film over de zuidelijkse staten van amerika. Hij bleef kletsen, grappen maken en alles met een ongeloofelijk zangerig accent. Soms zou je willen dat je gesprekken kan opnemen, gewoon voor de lol!

Prikje

Dinsdagochtend ging ik met Aimee bloed prikken, om haar te laten testen op glutenallergie. Ze heeft regelmatig pijn in haar buik, dus moeten we dit maar eens onderzoeken. Vreemd genoeg is zelfs een uitstapje om bloed te prikken met Aimee gezellig.

Ze mocht de auto kiezen op in te rijden en dat werd zoals verwacht de 'nieuwe' cabrio. En ja hoor, onze mini koningin zat tijdens de rit door de stad hartstochtelijk je wuiven naar voorbijgangers.

We gingen bloedprikken in het Sick Kids ziekenhuis in het centrum. Voor een marketeer blijft het een vreemde naam, want wat je wil promoten met het kiezen van een merknaam is toch iets aspirationeel, dus juist "Healthy Kids". Maar de naam Sick Kids zal het ongetwijffeld goed doen bij geldinzamelingsacties.

Bloedprikken kan overal, maar dit speciale kinderziekenhuis is geweldig. We waren er ook al eerder geweest met Kevin voor een prikje. Je hoopt natuurlijk nooit dat je kinderen ziek worden, maar als het toch gebeurt, dan is dit DE plek om naartoe te gaan. Het is een indrukwekkend, helemaal op kinderen afgestemd ziekenhuis. Bij het prikken worden de kinderen tot het laatste moment afgeleid. Uiteraard is het prikje zelf even vervelend, er volgden wat traantjes, maar die droogden snel weer op. Enigszins teleurgesteld in haarzelf vroeg Aimee me of ze ondanks haar traantjes toch een grote meid was geweest. Tuurlijk antwoorde ik, zodat onze kleine koningin op de terugweg weer trots kon zwaaien.

Afkoelen in het zwembad

Zondagochtend werd ik om half negen wakker. Ik was verbaasd dat ik de kinderen nog niet gehoord had. Even later werd ik zelfs ongerust en ging ik maar even beneden kijken. De kinderen bleken echter nog heerlijk als roosjes te slapen, geweldig! Wel werd Kevin door mijn gesluip door zijn kamer wakker, jammer!

We hadden deze ochtend toch geen haast, want de judoschool was nog steeds gesloten vanwege de doorweekte judomat door de overstroming. Daarom werd het een hele dag thuis in de tuin. Het was weer zonnig en heet zomerweer, dus het zwembad werd veelvuldig door allemaal opgezocht. Filmpje! http://www.youtube.com/watch?v=AJh9L94yjp4&feature=c4-overview&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg

’s Avonds bestelden we op verzoek van de kids een keer lekker makelijk pizza, dus het werd het een tweede vakantiedag lekker thuis. Heerlijk, eindelijk zomer in Toronto!

Vakantie in eigen huis

Dit is één van de weinige weekenden vanaf nu dat we deze zomer helemaal thuis zijn. We hebben veel leuke dingen en vakanties gepland, maar vakantie in eigen huis is ook prima te doen. Zoals dit weekend; een heerlijk zonnig en warm zomerweekend. De tuin is groen, de omgeving is rustig en het zwembad is fantastisch; toch redelijk groot en bijzonder diep vanwege de duikplank. De diepte boezemde ons eerst angst in met Aimée; maar zij is een echte waterrat. Springt en duikt gewoon van de duikplank het diepe in en redt zichzelf prima. Natuurlijk houden we alles goed in de gaten, maar zwemmen kan ze. Als ze nu wat beter zou luisteren op zwemles, dan zou ze ook sneller haar diploma’s halen. Maar ze heeft meestal geen zin om te doen wat de meester zegt, ze wil gewoon lekker zwemmen.

Zaterdag gingen we ook de nieuwe auto ophalen. Een kleine Chrystler, maar wel een cabrio. Niet alleen tot vreugde van mezelf, maar ook dat van de kinderen. Bij de garage stonden ze trots klaar met hun zonnebrilletjes op om het autootje zelf uit te testen. Een grappig momentje volgde toen we voor het stoplicht naast een prachtige stoere zwarte Ferrari cabrio stonden. Ik zei tegen Kevin “kijk jongen, dat is pas een mooie stoere cabrio”. Waarop hij zijn: “Papa, dat is toch helemaal niets voor ons. Die is alleen voor twee personen, dus wij kunnen niet mee”. Ja zo kan je het ook bekijken.

Ook thuis kunnen we de dag eindigen met een barbecue en kampvuur in de vuurkorf. Op het menu stond in rode-wijn saus, knoflook, thijm en olijf-olie gemarineerde Filet Mignot van de grill. Dessert was het te voorspellen marshmallows van het vuur.

Stormachtig weekje

Er werd uiteraard nog veel nagepraat over de korte maar hevige storm afgelopen maandag. Iedereen had wel wat schade. In ons geval was onze zwembadpomp uitgevallen. Eerst dacht men aan water in de motor (kosten ca $500), later bleek het aan de electriciteitsaansluiting te liggen. Onze kelders waren ondergelopen. In de kelderruimten zonder tapijt is het nu droog. Vies maar droog. Het blijvende probleem is één ruimte met een soort sisal tapijt; daar begint het nu te stinken en is het nog steeds erg vochtig. We hebben dit weekend alle ramen en deuren in de kelder open gezet, maar zullen waarschijnlijk wat apperatuur moeten laten aanrukken om de ruimte droog te krijgen. Tenslotte is de airconditioning van onze auto (jawel onze minivan / ‘bus’) uitgevallen door de hoeveelheid water die erin is gestroomd. En een zomer in Toronto zonder airco in de auto is niet lekker, dus we horen maandag wel van de garage wat de kosten zijn om het snel weer in orde te laten maken. Maar goed, er zijn vervelendere situaties. Zoals die van onze judoschool, in een kelder gesitueerd. Daar is de judomat  doorweekt geraakt en daardoor compleet verwoest. Woensdag ging Kevin z’n judo klas dan ook niet door.

De zwembadpomp is uiteindelijk opgelost met hulp van onze nieuwe buren, de huizenbouwers. Ja, er ligt nu een bouwkrater naast ons huis. Gelukkig is daarbij, zoals gezegd, ook de megaboom gesneuveld die alle zon uit onze tuin hield. Wij zijn indmiddels vriendjes geworden met de bouwers. Eerst door ze uit te nodigen om door de week op ons opritje te parkeren (in onze straat is een stopverbod met gegarandeerd boetes voor parkeerders). Daarna vroegen ze of ze electriciteit mochten aftappen, waarvoor ze uiteraard betalen. Het leverde ons meteen een nieuw buitenstopcontact op; handig voor grasmaaien. En een paar uur nadat ik een voicemail achterliet bij de hoofdbouwer over onze problemen met de electriciteit bij de zwembadpomp, was dit gefixt. Handig, vrienden maken.

Tegen het einde van de week werd ik wat grieperig. Niet vreemd als je de temperatuurwisselingen bekijkt (tussen dagen, maar ook van binnen kantoor met vriesairco – naar buiten – héééét). Bovendien was ik dus maandag helemaal kletsnat geregend. Ook Aimee had weer wat pijn in haar buik, dus dat hebben we even laten checken bij de dokter. Niets aan de hand, ook al laten we haar nu wel op glutenallergie checken. Gelukkig is het nu weer lekker weer.

Noodweer in Toronto

Maandag haalde Toronto zelfs de Nederlandse kranten http://www.ad.nl/ad/nl/1013/Buitenland/article/detail/3472624/2013/07/09/Toronto-verlamd-door-noodweer.dhtml

Tot drie uur ’s middags was er niets aan de hand; het was zonnig, warm en benauwd. Om vier ging het “los”. Hadden we de dag ervoor een tropische bui van een half uur; nu regende het urenlang keihard – het kwam met bakken uit de hemel. Daarna was het nog lang niet over, maar regende het "gewoon” hard. Het resultaat was een nieuw dramatisch regen-record voor de stad;

http://toronto.ctvnews.ca/toronto-battered-by-storm-flooding-300-000-residents-in-the-dark-1.1358719

http://www.cbc.ca/news/canada/toronto/story/2013/07/08/toronto-weather-heavy-rain.html

http://livenews.thestar.com/Event/Severe_thunderstorms_in_Toronto

Bij Isabelle op het werk viel alle electriciteit uit. Ze ging op weg naar huis maar kwam in de buurt van Lakeshore bijna vast te zitten in het hoge water (veel foto’s van vastgelopen auto’s zijn hier gemaakt). Leve onze grote minivan / ‘bus’ (ons nieuwe autootje was waarschijnlijk in een bootje veranderd), want ze kon vervolgens zigzaggend door de stad om kwart over acht ons huis bereiken.

Ik had een ander probleem. Ik was lopend en alle openbaar vervoer was vastgelopen. Als een Nederlandse knul nam ik toen de regen voor lief en rende in de stromende regen naar huis. Jawel, ik had net zo goed met kleren en al in het zwembad kunnen springen; dan was ik net zo nat geworden. Maar goed we kwamen gelukkig allemaal veilig thuis. Waar we wel electriciteit hadden, maar ook een ondergelopen kelder. En een zwembad dat al bijna overloopt door ondertussen 10cm regenwater. Ach, wij kaaskoppen zijn wel wat water gewend, toch? … wordt vervolgd.

Auto’s, Chuck E. en Despicable Me 2

Afgelopen weekend thuis was een bijzonder gevarieerd en onverwacht feestelijk weekend.

Zaterdag had Aimée eerst zwemles. Daarna ging ik onze extra tweede auto kopen. Omdat we nog minstens een jaar blijven, willen we toch een tweede kleine wagen. Voor de korte ritjes en boodschappen, maar ook voor wat lol; nu de kids iets groter zijn vonden we het weer eens tijd om een cabrio aan te schaffen. Dus kochten we een Chrystler PT Cruiser Cabrio. Volgende week moet hij hier voor de deur staan. Isabelle had inmiddels met de kinderen afgesproken met de moeder van Aimée’s Portugese vriendinnetje Juliana. Zij kwam namelijk op Aimée’s verjaardag veel te laat bij Chuck E. Cheese aan, op het moment dat het feest was afgelopen. Dus kregen de kinderen nu met haar een Chuck-E-Cheese toegift. Het was dichtbij de garage waar ik onze auto kocht, dus ik voegde me even later bij hen. Ik ging nog even shoppen bij de Chinese supermarkt tegenover Chuck E. Cheese, en kocht o.a. voor de kinderen zeewier. Geloof het of niet, maar gedroogd knapperig zeewier is één van de favoriete snacks van onze multi-culti kids.

‘ s Avonds aten we in de tuin en zwommen we nog even. We kwamen erachter dat tijdens de sloop van het huis van onze buren ook hun grote boom in de achtertuin is gekapt. Wij zijn gek op de prachtige groene bomen van Toronto, maar dit exemplaar hield vanaf vier uur alle zon uit onze tuin. En gaf gigantisch veel rommel. Dus dank je wel slopers!

Zondag begon traditioneel met judo.’s Middags gingen we naar de film, namelijk Despicable Me 2. http://despicableme.com. Deze film is hier mega gehyped dus de kinderen zeurden al een lange tijd; jawel ‘pester-power’ (in goed Nederlands: zeuren, zeiken en zaniken) werkt... soms. Het was een grappige film. Het weer was deze dag onstuimig. Toen we uit de bioscoop kwamen was er zelfs sprake van een wolkbreuk. Een van de ergste die ik ooit heb meegemaakt. Na een kwartier binnen wachten ‘offerde’ ik mezelf toch op door de auto te gaan halen. Dat heb ik geweten, want ik was doorweekt.

‘ s Avonds hadden we een etentje bij ex-collega Francesco, die ook twee kinderen heeft. De kinderen vinden het elke keer erg leuk om elkaar te zien; het is voor hen een waar feest. En Italiaanse Francesco is een wijnkenner, dus vermaakten de papa’s en mama’s zich ook goed. Een prima afsluiting van een “feestweekend” in en om het huis.

Kort weekje

Na een lang weekend volgde een kort weekje. Een weekje waarin weer voldoende gebeurde. Zo hadden we alle officiele aankondigingen van mijn nieuwe job. Ik ben erg blij om langer met Quark Expeditions te mogen werken; het is denk ik één van de meest fascinerende producten die je maar kan bedenken en het team is zo passioneel en gedreven. Aan de andere kant geven de nieuwe verantwoordelijkheden ook weer nieuwe uitdagingen. En we mogen nog minimaal een jaar in Toronto blijven, waar het hele gezin erg blij mee is. Op het werk werd dit dinsdag gevierd; men had een fantastische taart voor mij gemaakt. Uiteraard glutenvrij en gemaakt door iemand wiens hobby het is om lekkere dingen te maken; het is dezelfde vrouw die eerder voor Aimée chocolade pinguins had gemaakt.

Woensdagavond hadden we een etentje met het Quark crisisteam, als afsluiting van helaas een wat nare periode. Wij gingen uit eten bij Milagro, opnieuw een ontdekking, want het was het lekkerste Mexicaanse eten wat ik ooit gegeten heb. Een restaurant dus weer voor op ons lange lijstje van goede restaurants in Toronto http://www.milagrorestaurant.com

De kinderen gingen deze week naar een dierenkamp en kwamen elke avond enthousiast thuis. Leuk dat ze samen kunnen gaan; ze blijven een lieve broer en zus voor elkaar.

En tenslotte het weer in Toronto. Het is hier warm en benauwd, maar nog steeds vrij nat. Er valt gedurende de hele week veel regen. Niet dat het elke dag 24 uur regent, er zijn gelukkig ook genoeg goede perioden. De traditionele droge periode blijft dus nog even weg. Ik heb het al eerder geschreven; het warme vochtige weer zorgt ervoor dat onze tuin in een jungle is veranderd. Echt ongeloofelijk hoe alles groeit en bloeit. Ik kan wel elke dag het gras maaien…

“We don’t just challenge the individual, but individualize the challenge”

Zo, die zit. Even een nadenkertje. Bovenstaande is de slogan van de school van Kevin en Aimée; Fieldstone. http://www.fieldstonedayschool.org/2012/index.html. Vrij vertaald; ze dagen niet alleen het individu uit, maar maken de uitdaging individueel. Oftewel ze kijken wat kinderen aankunnen, wat hun sterkten en zwakten zijn, en passen daarop het programma aan. En dat werkt enorm goed. In ieder geval voor onze kinderen. Bewijs zijn de net ontvangen uitstekende eindrapporten.

Aimee begint na één jaar kleuterklas  te lezen; eenvoudige boekjes, maar het lukt en ze vind het heel leuk. Ze heeft al 2 boekjes zelf gelezen, die ze op een leeslijst heeft gezet om in september aan de nieuwe juf te laten zien. Ook schrijft ze woordjes en zinnetjes, wel met veel fouten, maar ze schrijft! Uit haar rapport: “Door haar spontane en sociale karakter heeft ze makkelijk haar draai gevonden op school en vrienden gemaakt.” Goed gedaan Aimée!

Kevin blijft ons verbazen omdat inderdaad de lat elke keer weer omhoog gaat. Verbazingwekkend was zijn eindcijfer voor Frans; zijn luistervaardigheid in het Frans is zelfs “exceptioneel” goed. Zoon van zijn moeder… Verder zijn rekenen en wetenschap zijn sterkte punten, maar weet hij de beta kant verrassend goed te combineren met creatieve vaardigheden, zoals zichtbaar in “art” en muziek. Zo verbaasde hij ons ook door zijn vrijwillige deelname aan het Shakespeare toneel. Goed zo kids, ontwikkel je maar lekker breed!

Via de “Big Chute” en koud water terug naar de stad

Maandag hadden we dus een extra vrije dag, Canada Day. Men viert wat de naam suggereert; het onstaan van het land Canada. De ochtend brachten we door bij de buren van ‘onze’ cottage. De buren zijn geen vakantiegangers maar een gezin met een jongetje van vijf die daar het gehele jaar wonen. Erg mooi en paradijselijk uiteraard, maar het heeft één nadeel, met name voor het jongetje; er zijn vaak geen andere kinderen in de buurt. Dus kwam het jochie samen met zijn moeder zondagavond al bij ons kampvuur buurten, waar hij door onze sociale en vriendelijke kids met open armen werd ontvangen. We werden meteen de volgende ochtend uitgenodigd om bij hen te komen zwemmen. Ze hadden ook een hottub op het terras, die erg populair was om weer op te warmen. En moeders bakte nog allemaal lekkere dingen zoals Banana Bread, die er uiteraard bij hoofdsnoepert Aimée goed ingingen.

Om één uur vertrokken we weer richting de grote stad. Het is één van de redenen waarom wij het hier zo geweldig vinden; de miljoenenstad Toronto heeft alle faciliteiten en activiteiten, maar binnen twee uur zit je in ongerepte natuur.

We reden het een eerste stuk binnendoor op een sight-seeing weggetje door de bossen. Halverwege dit weggetje kwamen bij de Big Shute. Door een flink hoogteverschil tussen twee meren verandert de verbindende rivier hier in een woest kolkende massa. Niet handig voor boten, zeker niet als je onderdeel uitmaakt van de als eens eerder besproken Trent-Severn Waterway http://www.pc.gc.ca/lhn-nhs/on/trentsevern/index.aspx. Wellicht was het hoogteverschil ook te groot voor sluizen, dus besloot men de boten over een treinrails naar beneden of boven te tillen. De huidige botentrein is vrij nieuw, maar werkt op nog steeds hetzelfde principe als de orginele trein uit 1917. http://en.wikipedia.org/wiki/Big_Chute_Marine_Railway. We vonden het allemaal fascinerend om de werking te bekijken.

Aan het einde van het binnendoorweggetje was het dorpje Coldwater, gelegen aan een rivier (die wel koud zal zijn, helaas of gelukkig (afhankelijk van wie je het vraagt) niet uitgeprobeerd). We tankten en toen had Kevin al wat kinderspellen gezien in de hoofdstraat, waar Canada Day werd gevierd. Aimée sliep echter. Oplossing; Isabelle ging rustig een boek lezen met een slapende Aimée in de auto; ik ging met Kevin op pad om wat spelletjes te doen. Het lijkt een beetje op Koninginnedag (sorry ik loop achter; koningdag).  De hoofdstraat van Coldwater is erg pittoresk en historisch (voor Canadeese begrippen dan; 200 jaar oud). Het heeft wel iets weg van een Amerikaans Western stadje, met grappige houten gebouwtjes, saloon-stijl.

Daarna waren we in binnen 2 uur weer thuis, waar de kinderen nog één keer getrakteerd werden op deze feestdag met een bezoekje aan de McDonalds.

Canadian life is a cottage

Zondag brachten we gehele dag door in en rondom de cottage. We worden langzaamhand allemaal kleine Canadeesjes, want iedereen geniet hier enorm. Zonder een vast programma zijn de bezigheden tijden een dagje cottage vrij standaard; zwemmen, vissen, kikkers vangen, spelletjes spelen, barbequen, kampvuur, marshmallows en de laatste twee keer dat we een huisje huurden; vuurwerk afsteken. Wel zijn er kleine veranderingen; zo worden onze kleine vissers all-around vissers. Het was verrassend genoeg Aimée die als eerste wilde leren om wormen aan het haakje te doen en visjes eraf. En toen kon Kevin niet achterblijven.

Aimée is wat dat betreft geen meisjes-meisje. Ze heeft er geen probleem mee om wormen aan de haak te doen. Ze is voor geen enkel dier bang en het liefst raakt ze als een echte crocodile hunter elk beestje aan; of het nu een visje, kikker of zelfs rivierkreeftje is. Ze stapte zelfs gisteren naar de slang toe, maar ik zag het aankomen en kon haar vastgrijpen. Toen moesten we haar wel even dringend  toespreken. Zoals gezegd was de slang niet giftig, zoals de meeste slangen in Canada, maar ze kunnen nog steeds bijten. Bovendien moet ze dat meteen afleren voordat we in landen komen waar slangen wel giftig zijn.

Voor visjes het van het haakje afhalen heb je een techniekje nodig, want alle visjes die we vandaag vingen zijn familie van de baars en hebben dus stekels. Maar ze had snel door hoe je met vier vingers voorzichtig het buikje vasthoudt terwijl je met de duim de stekels plat tegen de rug houdt. Het zijn geen grote vissen die we hier vangen; het is met name de in het mei weekend genoemde Sunfish, die komen in twee soorten; de Bluegill en de Pumpkinseed. Daarnaast vingen we hier enkele smalle lange Yellow Perch. De teller bleeft dit keer staan bij 68 vissen op één dag... Ik weet niet wat het is met die visjes, maar als het warm wordt en je gooit een worm in het water, worden ze helemaal gek. Ze zijn voor de meeste hobbyvissers slechts bijvangst, maar wij vinden ze prachtig; ze hebben mooie blauwig-groen-gele kleuren, met een rode stip.

Alle beestjes worden uiteraard aan het einde van de dag weer voorzichtig teruggezet, want er moet uiteraard wel respect voor de natuur worden bijgebracht. En zo eindigde weer een heerlijke dag in de prachtige Canadeese natuur.

Georgian Bay en Pointe Au Baril

Het is bijna een gewoonte dat we elk lang weekend een cottage huren. Net zoals dat het een leuke gewoonte is om elke keer weer naar een nieuwe plek te gaan. Dit keer gingen we naar het noord-westen; een gebied waar de Muskoka’s (het merengebied waar we twee jaar geleden met zus Marijke en gezin zijn geweest) en Georgian Bay (de prachtige baaien en eilanden van Lake Huron) bij elkaar komen.

Het blijft geweldig. Je rijdt twee uur vanuit de miljoenenstad Toronto en je komt in de ongerepte wildernis. Ook dit keer is het weer prachtig. De eenvoudige cottage ligt aan een pitoresk baaitje midden in de bossen. Het baaitje is ondiep en vol met waterplanten, en daarom is er gelukkig een zwembad bij.

Na een duik in het zwembad gingen we zaterdag nog een stukje noordelijker naar Pointe Au Baril. Hier woont namelijk Shane, een expeditieleider van Quark Expeditions. Hij runt een jachthaventje in de zomer (’s winters vind je hem terug in Antarctica) en hij had ons uitgenodigd voor een tochtje door de prachtige baaien en dertigduizend eilandjes (nee dit is niet overdreven, iemand heeft ze blijkbaar geteld) van Georgian Bay bij Pointe Au Baril. Het kleine dorpje heeft zijn naam gekregen door een brandend vat op een rots bij de ingang van het hoofdkanaal; de franse vissers en houthakkers gaven er de franse naam aan – punt van het vat.

Samen met Shane en zijn hond Chelsea gingen we op pad. Eerst brachten we een bezoek aan de historische houten vuurtoren, die al gauw het brandende vat kwam vervangen. We konden in het krappe houten torentje klimmen en hadden een prachtig uitzicht over het natuurspektakel om ons heen. Beneden zagen we vele rotsen, rotspleten en hoog gras. Ideale omgeving voor slangen. Kevin had al snel een slangenhuid gevonden en even verderop zag hij als eerste een prachtige oosterse vos-slang (Eastern Fox snake), die rustig bleef zitten, zodat we hem konden bewonderen. Zoals 95% van de Canadese slangen is hij niet giftig.

Daarna sjeesden we soms met hoge snelheid door de vele natuurlijke kanaaltjes tusen de eilandjes door. Shane woont hier al 40 jaar, is hier geboren en getogen en kent dus de omgeving als zijn broekzak. We brachten nog een bezoek aan de resten van een oud wrak en stopten als laatste bij de “Hole in de Wall”. In eerste instantie lijkt de boot recht op een grote hoge rots af te varen. Vrij laat zie je dan toch een nauw kanaaltje tussen de rotsen door lopen (het ‘gat in de muur’). Even verderop ligt een natuurlijk zandstrandje en heb je een paradijselijk stopplekje om even te zwemmen.

Een geweldige dag voor ons allemaal, en onze kinderen hebben er een nieuwe vriend erbij. Of twee, want ze waren ook gek op de lieve hond van Shane, die op zijn gemakje in de boot meevoer.

Om vijf uur waren we terug bij de cottage, waar de lol nog niet voorbij was. Terwijl Isabelle het eten klaarmaakte, vingen de kids en ik een paar visjes. Daarna ging het kampvuur aan, kwamen de marshmallows te voorschijn en staken we een klein beetje vuurwerk af. Feestdag! Happy Canada Day!

Airmiles vliegen

Het was weer een druk weekje airmiles bij elkaar vliegen. Ik vloog maandagavond naar London, voor twee meetings op dinsdag, waarna ik doorvloog naar Seattle. Daar had ik kennismakingmeetings met mijn nieuwe teams (Europe Express/Go Today en Zegrahm Expeditions), voordat ik donderdagnamiddag weer terug vloog. Ik moet zeggen dat Air Canada prima voor haar vaste reizigers zorgt. De service is goed, beter dan KLM, je krijgt overal voorrang, je wordt extra in de watten gelegd en uiterdaard spaar je snel veel airmiles. Zo snel dat we met het gezin na het bezoekje aan Las Vegas in april, nu al weer tickets voor iedereen naar Costa Rica bij elkaar hebben. Want in augustus gaan we daar met het gezin wat bestemmingen testen van mijn nieuwe bedrijven. Leuk!

Minder leuk was dat, toen ik rond middernacht afgelopen donderdag aankwam, ik in de taxi ruim twee uur in de file stond. Vanwege wegwerkzaamheden had men de 2x7 banen van de slagader 401 teruggebracht naar één baan voor elke kant. Dan kan je niet maken, ook niet om middernacht. Want een heus nachtelijk verkeersinfarct was het gevolg. Je kon me daarom op vrijdag bij elkaar vegen. Gelukkig was vrijdag het begin was van een lang weekend, Canada Day weekend.