Begin van het afscheid

Donderdagavond waren we uitgenodigd bij onze hartelijk Argentijnse vrienden, ex-buren en ouders van Kevin’s klasgenootje Erika. Het was al een beetje een afscheid, hoewel we de laatste zondag voor ons vertrek nog met’z’n allen naar Canada’s Wonderland zullen gaan. Het is een gezin wat we enorm gaan missen in Engeland; jawel, de verloren halve finale tijdens het WK hebben we ze al vergeven….

Vrijdagmiddag had Fieldstone z’n jaarlijke “fun fair”, met heel veel leuke activiteiten voor kinderen. Ik veilde er een Quark trip, waarvan de opbrengst naar de kinderen van de school zullen gaan. En maakte meteen een beetje reclame. Uiteraard! Maar voor de kinderen was het ook al een beetje het begin van afscheid nemen; zij gaan namelijk volgende week al hun laatste schoolweek in Canada in!

Planning

De tijd gaat nu heel snel bij de Lagerweijtjes; volgende week pakken we al in! 3, 4 en 5 juni komen de verhuizers. Op 4 juni verhuizen we eerst voor twee dagen naar een hotel. Dan op zaterdag 6 juni gaan we op vakantie te gaan naar de Galapagos. Dat hadden we maanden geleden al geboekt, voordat we ook maar iets wisten over onze toekomstige avonturen in Engeland. 21 juni zijn we weer terug in Toronto voor de laatste 10 dagen in een huurhuisje. Maandag 29 juni vertrekken we naar Engeland om ons nieuwe leven daar op poten te zetten. De planning cq. voorbereiding ervoor loopt al aardig, ook al is er de komende dagen en weken nog veel te doen.

Verrassing; nog een verjaardag

Dinsdag begon als een normale werk- en schooldag. Zonder bezoek, want Oma was maandagavond naar Nederland vertrokken. Echter al gauw begonnen de berichtjes van neef Dennis door te komen; hij was deze dag vertrokken uit Amsterdam om via Dublin en Chicago naar Kansas City te vliegen, voor een stage van een half jaar. Helaas had het vliegtuig uit Amsterdam vertraging en had hij daardoor zijn aansluiting naar Chicago gemist. Er waren die dag geen andere vertrekken meer over de grote plas vanaf Dublin, behalve naar…Toronto. Er was vanaf Toronto op dezelfde dag geen verbinding meer met Kansas City, dus had hij een overnachtingsplek nodig. Leuke bijkomstigheid; het was ook nog eens zijn verjaardag.

Dus stonden Isabelle en de kids om vijf uur op het vliegveld om Dennis op te halen. De kids waren bijzonder blij, want die hadden het een paar weken geleden uitstekend naar hun zin gehad in Veenendaal bij hun grote neef Dennis. Thuis aten we in de tuin. Isabelle had nog gauw even wat ijs gehaald, en zo hadden we samen met de restjes verjaardagstaart van Aimée en “Birthday girl” ballonnen (tja, het blijft improviseren) nog een verjaardagsfeestje!

De volgende dag trainden we het taart- en ijsvet er weer af in de prachtige groene Toronto park-ravijnen. Dennis en ik ondernamen een vroege ochtend-run van 7.5km met vier beklimmingen, voordat hij tegen twaalven weer richting vliegveld ging. Succes in Kansas!

 

Can’t beat Chuck E.

Ik vier elk jaar het liefst mijn verjaardag in dezelfde tent; Chuck E Cheese. De spelletjes, de pizza’s, de prijzen die je kunt winnen en natuurlijk Chuck E. zelf; het is ook voor een nu drieenveertig jarige onweerstaanbaar. Er komen meestal wel verrassend veel kinderen op mijn verjaardag bij Chuck E. Cheese, die wat luidruchtig zijn, maar ook dat kan mijn plezier niet verpesten. Jammer genoeg drongen er wel twee voor en namen mijn plaats in bij de “ticket blaster”, een afgesloten ruimte waar de prijspunten je om de oren worden geblazen. Pakken wat je pakken kunt! Ook toen Chuck E. uiteindelijk bij mijn tafel stond, leek hij meer belangstelling te hebben voor de kids, met name voor Aimée, dan voor deze jarige. Jammer hoor Chuck E., want ik ben je grootste fan. Chuck E., we zullen je missen in de UK!

Engeland update

Sommigen van jullie zullen zich misschien afvragen; waarom horen we niks meer over het bezoek aan Engeland? Hebben jullie al een huis? We zijn er mee bezig.

Na veel huur- en koophuizen bestudeerd te hebben, besloten we het ons wat moeilijker te maken, door meteen te gaan voor een koophuis. De redenen hiervoor zijn;

(1) Je krijgt met koop veel meer “huis”dan bij huur.

(2) We zijn na vijf jaar huren en vijf jaar huiseigenaren opjagen die hun huizen compleet verwaarlozen, het wel een beetje zat. We willen wel weer eens een “eigen plekje”, dat we zelf kunnen opknappen en onderhouden.

(3) Mijn baan en het contract zijn permanent, het is geen tijdelijk expatcontract, dus we kunnen ons op de lange termijn richten, dus kopen.

(4) De optie om eerst te huren en dan te kopen lijkt wellicht slimmer, maar dan moeten we binnen een jaar of zo weer verhuizen. We zijn het verhuizen eigenlijk ook wel een beetje zat.

Maar huizen kopen moet je eigenlijk pas doen als je helemaal overtuigd bent. Dat waren we na het zien van ca 30 koophuizen slechts met twee huizen. Keuze één had een perfecte locatie in een rustig wijkje in het dorpje Bagshot http://en.wikipedia.org/wiki/Bagshot, was schattig, in prima staat, maar was wat kleiner, met name met kleine slaapkamertjes. Keuze twee ligt ietsje verder van de huidige school, in een rustig wijkje in het plaatsje Camberley http://en.wikipedia.org/wiki/Camberley. Het huis is wat ouder, wel veel groter, met een veel grotere tuin, is “half”opgeknapt (de huidige eigenaren gaan scheiden en zijn niet aan het hele huis opknappen toegekomen), en heeft nog een oude keuken. Op keuze één hadden we als snel concurrentie, dat de prijs tijdens het bieden te ver opdreef voor de waarde die het kleinere huisje biedt, dus die hebben we laten vallen. Met keuze twee waren we heel snel klaar. We hebben een geaccepteerd bod, maar in Engeland betekent dat nog niet dat je een huis hebt gekocht. De komende weken gaan we door een ingewikkelde Engelse papiermolen, waar zowel de koper als verkoper op elk moment, zonder boete en zonder opgaaf van reden, kan uitstappen. Wens ons daarom nog maar even succes; over enkele weken hopen we meer informatie en foto’s te kunnen delen van ons huis in Engeland.

Aimée is zeven

Donderdagmiddag was ik weer terug, om vrijdagochtend Aimée’s verjaardag te vieren. Toen ik Aimée donderdagavond nog even een paar knuffels gaf, zei ik “de laatste keer dat ik een zes jarig kindje een knuffel kan geven”. Waarop bijdehandje Aimée antwoordde “nee hoor papa, je kan later altijd mijn kindjes knuffelen als ze zes jaar zijn”. Waarop ze heel schattig begon te lachen!

Vrijdagochtend vroeg stonden we te zingen met een mini-taartje. Ze vierde het ook op school, maar haar grote feest is pas zondag. Wel gingen we met z’n vijven (inclusief oma Dicky) ’s avonds lekker uit eten. Waar Aimée een keer een orginele keuze maakte; we gingen niet naar “de ridders”(eten met riddervoorstelling), niet naar onze favoriete Braziliaan, maar naar de Teppanyaki Japanner!

Training in LA

Deze week vertrok ik maandagavond laat richting Los Angeles om daar twee dagen intensief met mijn senior verkoopdirecteuren uit Noord-Amerika te sparren en trainen. Eerlijk gezegd de leukste kant van mijn job; samen met professionele TUI trainers de boel een beetje losmaken, te ontwikkelen en uit te dagen. Ik had ze gevraagd om me een samenvatting te sturen van drie ideeen uit de workshops die ze gaan implementeren, twee persoonlijke ontwikkelingsdoelstellingen en één groot project. En dan is het heel motiverend als daar hele goede en leuke dingen uitkomen. Ik ben benieuwd, ik wens ze veel succes!

Bonussen en variabele beloning

Met de huidige bonus- en “graaiers”-discussie in Nederland, word ik wel eens gevraagd wat mijn mening hierover is. Zeker nadat ik een paar weken geleden een presentatie bijwoonde van een executive search consultant, die voor “7-figure” salarissen gaat. http://lagerweijtjestoronto.blogspot.ca/2015/04/new-york-met-sterren.html Hieronder mijn eigen ongezouten mening.

Er is uiteraard niet zomaar één antwoord op te geven. De discussie is op dit moment, na de bankencrisis,  emotioneel geladen en wordt niet altijd met argumenten gevoerd. Het lijkt erop of het woord “bonus” voorlopig een besmet woord is. En indien het gaat om top-managers die elkaar leuke extraatjes toeschuiven terwijl het bedrijf op z’n gat ligt, dan begrijp ik dat volkomen.

Echter, met variabele beloning of prestatie-beloning is naar mijn mening niets mis. Om een gedeelte van een salaris afhankelijk te maken van het behalen van vooraf duidelijk gedefinieerde doelstellingen, dat kan vanuit bedrijfskundig perspectief alleen maar toegejuichd worden. Ik ben een groot voorstander van variabele beloning bij mijn teams.

Waar is het dan mis gegaan? Ook daar is geen makkelijk antwoord op te geven, maar laat ik een voorzetje geven. Variabele beloning is niet elkaar leuke extraatjes toeschuiven: Er moeten duidelijke doelstellingen gesteld en behaald zijn. Variabele beloning kan niet alleen gericht worden op korte termijn winstgevendheid, wat dat kan de lange termijn winstgevendheid in gevaar brengen. Bijvoorbeeld doordat managers oftewel teveel risico nemen (leerpunt uit de bankencrisis), of teveel bezuinigen op werknemers en/of klanten. Het is niet te begrijpen dat bonussen zijn uitgekeerd terwijl een bedrijf in de problemen is gekomen (en in het geval van banken afhankelijk van staatssteun zijn geworden). Dus er is bij de uitvoering de laatste jaren nog wel wat mis gegaan. Maar in principe is er niks mis mee met variabele beloning, zelfs niet als deze hoog uitvallen in het geval van succes.

De “kunst” van Bedrijfskunde is om de winst van het bedrijf op korte termijn en op lange termijn te verhogen, door uitstekende service en/of producten aan te bieden en klanttevredenheid te verhogen door met tevreden werknemers te werken. Ook moeten de verkopen (‘top-line’) gezond zijn, moet er geinnoveerd worden voor de toekomst, moet de negatieve invloed van het bedrijf op z’n omgeving worden geminimaliseerd en de positieve invloed gemaximaliseerd (‘sustainability’). Om al deze, soms tegenstrijdige, doelstellingen goed te verenigen en te behalen, dat is inderdaad een kunst. Deze vaardigheid is uitzonderlijk en mag daarom ook uitstekend beloond worden, zowel vast als variabel.

Zijn de bonussen van de topmannen van bedrijven als de KLM, Schiphol, KPN en de banken terecht? Als ze hun duidelijk gestelde doelstellingen behaald hebben, vind ik dat wel. Het kan zuur zijn als dit gebeurt indien medewerkers hun baan hebben verloren; dan kan de topman wellicht op morele gronden afzien van (een deel van) een bonus, maar vanuit bedrijfskundig oogpunt is er niets mis mee.

Een argument dat je vaak hoort om hoge beloningen in Nederland te rechtvaardigden, is dat als er in het buitenland veel beter betaald wordt, wij ons “talent zouden verliezen”. Onzin. Waarom? Ten eerste omdat veel managers in Nederland niet eens in aanmerking komen voor topbanen in het buitenland. Ten tweede omdat managers in Nederland niet altijd in aanmerking willen komen voor buitenlandse topbanen. De recruiter in New York sprak over bedrijven waar er alleen “casual Sunday” heerst (“je mag alleen op zondag in je spijkerbroek op het werk komen”) en waar je je enkele week vakantie alleen geacht wordt op te nemen als je ziek mocht worden. Tja, die “7-figure” salarissen krijg je niet voor niets en die laten zich ook niet combineren met de ruimere Nederlandse secundaire arbeidsvoorwaarden. Ten derde kan je de salarissen in Nederland niet zonder meer vergelijken met bijvoorbeeld die in New York, waar de levenskosten een stuk hoger zijn. Dus hogere topsalarissen en bonussen eisen in Nederland omdat men dat in het buitenland ook geeft, is volgens mij onzin. En mochten we toch ons “talent verliezen”, leer dan van onze voetbalclubs. Die moeten er ook voor zorgen dat er nieuw talent klaarstaat wanneer een topper door een Engelse of Italiaanse club wordt weggekocht.

En dan de overheid, wat is mijn mening over het matigen van salarissen op het niveau van een minister? Dat ministersalaris kan je zien als een subjectief getal. Misschien betalen we onze ministers veel te weinig en zijn die rollen mede daardoor minder interessant voor ‘ons talent’ dan ze zouden kunnen zijn. Dat zou een verklaring kunnen zijn voor de kwaliteit; hoeveel ministers zijn de laatste jaren uiteindelijk beoordeeld met een acht of hoger?

Als middelmatige overheidsmanagers hogere salarissen eisen, met het argument “dat betaalt de markt”, dan kan ik me daar niet in vinden. De overheid heeft nog steeds uitstekende secundaire arbeidsvoowaarden die niet te vergelijken zijn met het bedrijfsleven; geef je die dan ook op in de zoektocht naar gelijke behandeling cq. voorwaarden? Aan de andere kant; als je een geweldige manager in de overheid hebt, die verspilling van gemeenschapsgeld tegengaat, daarmee miljoenen bespaart, burgers tevreden houdt met de dienstverlening en ook zijn ambtenarenteam positief ontwikkelt, mag deze dan goed verdienen? Loon naar werken dus, geen inspanningsverplichting maar resultaten? Naar mijn mening, absoluut.

Relaxen bij Rice Lake

Zondag was een dagje relaxen aan de Otonabee rivier bij Rice Lake. We begonnen, net zoals de dag ervoor, met vissen. We vingen er meer dan 20, maar dit keer allemaal dezelfde soort “sunfish” (Bluegill’s), het meest voorkomende visje in de zuiderlijke meren van Ontario. Desalniettemin mooie visjes, met groene, gele, grijze en bruine kleuren. Op deze zonnige dag lieten ook andere dieren zich zien; zo zagen we een slang, kikkers, veel vogels en tijdens een boottochtje ook verschillende schildpadden en een bever.

Als Aimée water ziet, wil ze graag zwemmen. Dat is elk jaar in het mei-weekend een uitdaging, want de meren zijn nog niet opgewarmd. Bedenkt dat zes weken geleden de meeste meren nog bevroren waren! Meestal neemt ze toch een duik, en tja helaas is het in ons gezin mijn taak om met haar mee te gaan. We namen vandaag twee keer een duik. De tweede keer voelde je gelukkig al dat de zon het water al wat verder opgewarmd had, want na even “doorkomen” was het lekker verfrissend.

Verder vermaakten we ons met  relaxen in de prachtige natuur. De kinderen genieten van de trampoline, waar ze bijna niet vanaf te krijgen zijn. En verder kunnen ze uiteraard lekker spetteren in het ondiepe water.

Maandagochtend werden de hengeltjes nog een keer gebruikt. Verrassend genoeg had Aimee het meeste succes, want ze had achter elkaar beet. We zagen ook wederom een waterslang, een zogenaamde Northern Water Snake.

Het voordeel van Rice Lake is dat het relatief dicht bij Toronto ligt. Toen we na de lunch om één uur vertrokken, waren we binnen twee uur weer thuis. Het was weer een lekker weekendje bij Wildwood Cottages http://wildwoodcottageresort.ca. Verrassend genoeg waren we de enige gasten in dit vijf cottages tellende resort. Niet zo goed voor hen, wel lekker rustig voor ons.

Op bezoek bij de Hiawatha’s. Maar nu echt!

Wij hadden nog één lang weekend in Canada en hiervoor hadden we al lang geleden een cottage geboekt. Toevallig genoeg naar dezelfde plek als ons eerste cottage weekend in Canada, namelijk Rice Lake. De belangrijkste reden om terug te gaan naar Rice Lake was het vissen. Dit is het meest visrijke meer van Ontario, en daarmee leuk vissen voor ongeduldige kinderen. Wij vingen zaterdagdagochtend dan ook twintig vissen, waaronder vijf grote en interessant uitziende “Cat Fish”, die heel voorzichtig van het haakje afgehaald dienden te worden, vanwege een bijzonder pijnlijk grote stekel op de rug.

De vorige keer dat we hier waren, schreef ik over dit gebied onder de titel “Op bezoek bij de Hiawatha’s”. http://lagerweijtjestoronto.blogspot.ca/2011/07/bij-hiawatha-op-bezoek-geschreven.html

Reden hiervoor is dat de cottage  tegenover het “first nations” (oftewel Indianan in niet-politiek-correct Nederlands) reservaat van de Hiawatha’s  ligt. Een voor ons herkenbare naam vanwege Hiawatha uit de Donald Duck. De vorige keer waren we niet letterlijk op bezoek bij de Hiawatha’s, maar dit keer wel!

Na de lunch gingen we naar een bijeenkomst van de Hiawatha’s. Normaal gesproken is er in een “first nations” reservaat voor buitenstaanders niet zo veel te zien. De huidige generatie woont in een gewoon huis, gewoon met een auto of truck voor de deur. Maar één keer per jaar hebben de Hiawatha’s hun culturele festival, een zogenaamde “Pow Wow”. Dan stellen ze het reservaat open en is iederen welkom om de in alle drukke kleuren uitgedoste “strijders” te zien dansen op drummuziek en originele “first nations” zang. Een festival dat niet zo zeer gericht is op toeristen, maar meer op andere “first nations” stammen die ook uitgenodigd worden. Het is een cultureel festival, maar volgens mij ook een dating-feest om first nations jongeren aan elkaar voor te stellen. Er werd vaak even benadrukt dat bepaalde “stijders” en “dansers” in de cirkelvormige arena nog vrijgezel waren. Op een gegeven moment was er ook een optreden van “black pete”, oftewel Zwarte Piet. Het is hier nog niet doorgedrongen dat Zwarte Piet uiteraard puur racisime is.

Een ander interessante ontdekking in het reservaat is dat de Canadese belastingen (BTW en accijnzen) er niet van toepassing zijn. Zo kon ik bij de plaatselijke merkloze pomp mijn auto volgooien voor 98.5 cent per liter (Candese dollar cent, dus zo’n 70 eurocent). Ook interessant voor de rokers; er is een aantal “rookshops” waar zeer goedkoop sigaretten verkocht worden.  Alcohol ontbreekt in het belastingvrije assortiment van de Hiawatha’s; dit reservaat is, zoals de meeste, volledig “drooggelegd”.

Vechtende wasberen en eerlijke mensen

Met alle aankomende veranderingen zijn het drukke tijden bij de Lagerweijtjes. Vorige week zondag kwamen we terug uit Nederland en maandagochtend zat ik al weer in het vliegtuig naar Seattle. Na een middagje opruimen op zondag hadden we niet zo’n beste nacht, aangezien twee wasberen gedurende de nacht de strijd met elkaar aangingen in onze tuin. En ik kan je zeggen, dat geeft heel veel lawaai met schrikbarende pijnkreten en woeste brullen. Maar goed, meestal prijzen we de natuur in Toronto en dit hoort erbij, zeker als wij onze vogelvoerders blijven bijvullen.

Na een paar dagen in Seattle was ik donderdag weer terug in Toronto, net op tijd om oma Dicky op te halen van het vliegveld. Daar maakte ik echter een foutje; tijdens het afrekenen van mijn parkeerkaart had ik mijn laptop op de parkeermachine gelegd en uiteraard vergeten. Dat is best een drama; niet vanwege de laptop zelf, maar met name vanwege de hoeveelheid werk dat op de computer stond. En aangezien ik ruim twee weken niet op kantoor ben geweest, waren er geen backups gedraaid...

Na oma thuis gebracht te hebben, draaide ik meteen om richting het vliegveld. Uiteraard lag de laptop niet meer op de machine, maar de mensen in de garage zeiden dat er inderdaad een laptop was gevonden en was afgegeven bij de informatiebalie. En ja, daar lag die inderdaad. Moet je eens op Schiphol proberen, je laptop laten slingeren... Ik ben zeer dankbaar voor de Canadese eerlijkheid. Wat een prettige cultuur is dit toch!

Laatste Toronto trip

Het was een kort maar druk weekje. Donderdagavond hadden we een etentje met mijn baas en zijn vrouw (die in hetzelfde gebied wonen). Vrijdagmiddag vlogen Isabelle en ik terug naar Nederland en zondagochtend vlogen we met kids weer terug naar Toronto; onze laatste Nederland-trip vanuit Canada zat erop. We hopen de komende weken steeds meer te kunnen vertellen over onze Engeland plannen. Ookal laten we een fantastische tijd in het geweldige Canada achter ons, we kijken er ook naar uit om weer dichterbij te wonen.

Vrijdagavond kwamen we bij zus Marijke in Veenendaal aan, waar twee dolgelukkige kids ons om onze nekken vlogen. Voor het eerst in vijf jaar waren we een aantal dagen zonder hen op pad geweest. En ondanks dat ze het enorm naar hun zin hadden gehad bij tantes, ooms, neven, nichten en Oma, waren ze ook weer erg blij om ons te zien. Wij willen iedereen nog eens hartelijk danken voor de goede zorgen; oom Ronald, tante Marijke, oom Gerben, tante Helen, oma Dicky, Belgische au-pair cq. nicht Tanya, neef Dennis en de nichtjes Roos en Sanne, allemaal bedankt! En oma Nel en opa Wim nogmaals bedankt voor de gezelligheid het weekend ervoor.

Zaterdag bleven we nog een dagje in Veenendaal om het afscheidsfeest (en alvast de verjaardag) van neef Dennis te vieren. Waar wij deze zomder de grote plas naar het oosten oversteken, gaat hij de andere kant op om een half jaar stage te lopen in Kansas City. Het was een gezellig familiefeestje waar neven Bas en Dennis mij uitlegden wat “Tinderen” is. Bijzonder leerzaam dus...

Zondagochtend ging de vlucht weer vroeg (half tien), met als voordeel dat we vroeg aankwamen in Toronto; half twaalf plaatselijke tijd. Zo hadden we nog een beetje moederdag over!

Terug naar Engeland

Maandagmiddag vertrokken Isabelle en ik op onze verkenningtrip naar Engeland. Ruim veertien jaar geleden was Engeland het eerste land waar we naar toe verhuisden. Duitsland, Spanje en Canada volgden, met enkele tussenstapjes in Nederland. En nu ziet het er dus naar uit dat we terugkeren naar Engeland.

Twee maanden geleden ging Isabelle al alleen op een eerste geheime verkenningsmissie, terwijl de kinderen en ik achterbleven in Toronto. Haar belangrijkste doelstelling van die trip was scholen zoeken en een gebied uitkiezen. Dat lukte prima en in dat gebied zijn we deze week huizen aan het bekijken.

Veertien jaar geleden woonden we in het plaatsje Caterham, ten zuiden van London, net binnen de M25 cirkel, een kwartiertje rijden ten noorden van het vliegveld London Gatwick. Nu zoeken we in een gebied tussen de stadjes Bracknell en Woking, ten zuid-westen van London, twintig minuten ten zuiden van het vliegveld London Heathrow, net buiten de M25 cirkel. Het is een gebied rondom de eerste keuze voor de school voor Kevin en Aimee; Hall’s Grove http://www.hallgrove.co.uk/. Het is een gebied met wat bekende plaatsen. Ten eerste Ascot, jawel van de paardenraces. https://www.ascot.co.uk. Ook heb je in de buurt Farnborough, van de wereldberoemde Farnborourgh International Airshow http://www.farnborough.com. In het zuiden van dit gebied ligt Frimley Green, bekend van onehundredaaaaaaanddddeightyyyyyyy (WK darts http://en.wikipedia.org/wiki/BDO_World_Darts_Championship).  En iets ten noorden ligt Legoland Engeland http://www.legoland.co.uk/ Genoeg te doen dus, voor jong en oud.

Bij aankomst viel meteen op dat dit een mooi groen lieflijk gebied is, met heel veel natuur. Met heide, bossen, country-side en leuke dorpjes met uiteraard veel pubs.

Portugese feestjes & terug naar Nederland

Afgelopen zaterdag hadden we na karate weer een Portugees feestje. Net zoals twee jaar geleden, vierde  Aimee’s vriendinnetje Juliana haar verjaardag.  http://www.lagerweijtjestoronto.blogspot.co.uk/2013/05/portugese-feestjes-en-powerboaten.html. En aangezien ze van Portugese afkomst is, werd het een grootschalig feest voor jong en oud, met heel veel lekker Portugees eten en snoep. De Portugese gemeenschap in Toronto is zo wie zo verrassend groot. Tijdens WK’s en EK’s rijden er ook veel auto’s met Portugese vlaggetjes rond.

We vertrokken om half negen ’s avonds van het feest naar het vliegveld. Daar hadden we om 22:40 de KLM vlucht terug naar Amsterdam. We gaan een weekje terug naar huis, om wat voorbereidingen te treffen voor onze toekomst.  Die ligt, zoals het er nu naar uitziet, in Engeland. Omdat we in Canada niemand hebben die een hele week op de kids kan passen, vlogen we eerst naar Nederland alwaar de familie op de kids past, en daarna met z’n tweeen naar Londen.

We vlogen overigens over de plas in KLM Economy Comfort. Deze zitplaatsen hebben slechts 10cm meer beenruimte dan de gewone stoelen en kunnen iets verder naar achteren. Het lijken kleine verschillen, maar uiteindelijk sliepen Isabelle en ik wel veel beter – bijna de hele vlucht in plaats van een uurtje hier en daar. Datzelfde gold voor Aimee, maar dat is normaal, want die slaapt eigenlijk altijd wel. Kevin slaapt nooit in het vliegtuig, maar dat komt door het enorme aanbod aan spelletjes en filmpjes, en een gebrek aan lastige ouders die roepen dat zijn screentime op is. Hij heeft geleerd dat als hij lief en stil is, en iedereen laat slapen, wij hem ook niet lastig vallen. Hij houdt het rustig daarna ook nog de hele dag uit, om daarna lekker bij te slapen.

Zondagmiddag gingen we naar Zoetermeer om Opa Willem weer welkom thuis te heten en beterschap te wensen. Maandagochtend vertrokken we naar Veenendaal, om Kevin en Aimee bij Tante Marijke & Oom Ronald te brengen. Daar zullen de komende week veel familieleden zich liefelijk over het kleine grut ontfermen. De eerste geluiden uit Veenendaal zijn positief, kids en familie vermaken zich prima met elkaar.

Voorjaarsconcert

Één van de nadelen van mijn reis afgelopen week was dat ik het lenteconcert op Fieldstone miste. Heel jammer, maar gelukkig zijn er dankzij Isabelle de filmpjes!

Aimée’s klas deed eerst een groot aantal variaties op “Hot Crossed Buns” https://www.youtube.com/watch?v=_05_fVpGfLI. Kijk dat lange blonde kaaskoppie eens staan! Dit werd gevolgd door “Allegro” https://www.youtube.com/watch?v=NoG2Xtx8w3E en de Beattles klassieker “When I’m 64” https://www.youtube.com/watch?v=AoBCucRJ0XU

Helaas stond Kevin’s tijdens zijn optreden in het donkere gedeelte; je kan hem net onderscheiden als de tweede van rechts. Ze begonnen met “Wake Up John” en “Up and Down the Stairway” https://www.youtube.com/watch?v=MPUUiiFvdiU. Daarna volgde “Brahm’s Hungarian Dance” https://www.youtube.com/watch?v=GUq5l_9sxVk. De violen werden vervolgens ingewisseld voor gezang; eerst het Franse liedje “Mon Pays Cest L’Hiver” https://www.youtube.com/watch?v=E8aOgZj4tfs; daarna het swingende “Hand Me Down My Silver Trumpet, Lord”  https://www.youtube.com/watch?v=xZjqWfLNW2c .

Weekje Nederland & UK

Deze week werden weer de nodige airmiles gemaakt; ik vloog via London maandagavond naar Rotterdam. Jawel mijn geboortestad; hier was dit jaar de jaarlijkse conferentie van de Antarctica reisorganisaties, IAATO, http://iaato.org. Een belangrijke bijeenkomst, want je kunt je voorstellen dat het reizen naar zo’n afgelegen, gevoelige en bedreigde plek de nodige eisen stelt aan de uitvoering. Twee Quark medewerkers en één Zegrahm teamlid waren de hele week aanwezig; ik op dinsdag en woensdagochtend. Op de borrel van dinsdagavond kwam vriend Jeroen opdagen, en samen namen we mijn collega’s uit voor een goede Indonesische rijsttafel. Het was voor mij ook een goede gegelegenheid om wat zakenrelaties in Nederland te ontmoeten en heel even bij moeders langs te gaan.

Donderdagochtend vloog ik terug naar London, om daar met een mooi lenteweertje ook weer de nodige afspraken af te werken. Vrijdagavond vloog ik weer terug naar Toronto voor 24 uur; om daarna weer de grote oversteek terug te gaan maken…