Echt zomer in Toronto

Afgelopen vrijdag ging officieel de zomer in. Voor mij was het ondanks het wisselende weer al eerder zomer – zoals eerder geschreven is dat voor mij als je zonder jasje ’s ochtends en ’s avonds buiten kunt lopen. De Toronto zomer is echter anders – een drukkende vochtige temperatuur.

Vrijdag zelf was alles nog “normaal” zomer weer; lekker zonnig, graadje of 20, 25 C. Maar zaterdag begon dan ook echt de Toronto zomer. Overigens niet meteen met lekker weer; integendeel, terwijl wij halverwege onze Color Me Rad run waren, kregen we een enorme hoosbui over ons heen. De regen verminderde echter niet de temperatuur; nee, die ging meteen stevig omhoog.  Het werd warm, drukkend en benauwd. Toen zondag ook nog eens de zon doorbrak liep de temperatuur op tot boven de dertig en de gevoelstemperatuur tot veertig vanwege de hoge luchtvochtigheid.

Geen probleem, met dit ‘tropische’ landklimaatweer is het prima vertoeven in onze achtertuin. Het zwembad voelde nog nooit zo lekker en er is voldoende schaduw in onze tuin. We hadden zondagmiddag een heerlijke vakantiemiddag in eigen tuin. Alleen jammer dat onze frequente bezoekers (eekhoorntjes, chipmunks, wasberen, etc) af en toe een urinespoor achterlaten, die in sommige hoeken van onze tuin duidelijk ruikbaar is.

Verder genoot ik van het Nederlands kampioenschap wielrennen, gevolgd op internet, omdat mijn grote held Johnny Hoogerland won. Altijd aanvallen, soms vreselijk vallen (denk aan het prikkeldraad-incident in de Tour, maar ook aan zijn intensive-care bezoek nog geen 4 maanden geleden), en dan nu eindelijk winnen, dat is super verdiend!

Color Me Rad

Er werd dit weekend nog meer door het team van Quark georganiseerd; zo namen we met een groep ook deel aan de Color Me Rad loop op zaterdagochtend. http://www.colormerad.com. Dit is een grappig sport/feest evenement. Het is een vijfkilometer loop, maar onderweg wordt je onder vuur genomen met ‘verfbommen’. Dit is geinspireerd door het Hindoestaanse feest  Holi-Phagwa, wat Isabelle en ik al eens in India mochten meemaken. http://nl.wikipedia.org/wiki/Holi-Phagwa

Wij deden met de kids mee aan Color me Rad in Toronto, gewoon lopend. Je begint met witte kleding en je eindigt met regenboogkleding. Heel vrolijk, grappig en gezellig. En ook zeker een succes voor de kinderen, die er geen genoeg van konden krijgen om lekker te kledderen en zich en elkaar onder te smeren met alle kleuren verf. Hopelijk volgend jaar weer.

Waterfall rappelling

We hadden geen beste week op het werk, dus na een stressvolle week moest er even stoom afgeblazen worden. Dat deden we op vrijdagmiddag met een groepje van zeven; we boekten waterfall rappelling. Oftewel in het Nederlands; waterval abseilen.

We doen regelmatig leuke activiteiten met een kleine groep, op eigen kosten en zelf georganiseerd. Zo gingen we al een keertje dirt-biken. http://lagerweijtjestoronto.blogspot.ca/2012/06/dirtbiken-in-ganarksa-forest.html. Vorig jaar maakten we een spectaculair wandelingetje op en over de rand van de 375 meter hoge CN Tower http://lagerweijtjestoronto.blogspot.ca/2012/08/cn-tower-edge-walk-gestoord.html. En dit keer dus waterval abseilen.

De waterval, Decew Falls, was mij niet onbekend, want deze had ik twee jaar geleden met zus Karin, zwager Berry en Kevin bezocht. http://lagerweijtjestoronto.blogspot.ca/2011/07/meer-zus-meer-watervallen.html. Het is een geweldig stukje natuur, overigens drie watervallen en niet één, maar moeilijk bereikbaar in lastig terein. De kloof is namelijk stijl en diep. Dus perfect voor het betere abseil werk! http://www.niagaragreenbelt.com/listings/73-natural-habitats-a-features/626-decew-falls.html

We gingen eerst de kloof in. Voor abseilen eigenlijk helemaal niet stijl, maar in het harnas voel je je wel een stuk zekerder dan gewoon naar beneden klauteren. Daarna liepen we naar de hoge upper falls. Deze gingen we niet abseilen en even later wisten we waarom. Je kon er namelijk prima onder staan of zitten; echter de druk van het vallende water is enorm. Je houdt het hooguit een minuut of zo uit, dan wordt het pijnlijk. Wel enorm machtig om onder zo’n waterval te staan!

Daarna liepen we terug naar de lower falls. Hier gingen we even later wel vanaf. Ik zelfs twee keer; de tweede keer voelde ik me zekerder en meer ontspannen, zodat ik halverwege op een plateau achter de waterval durfde te lopen.

Beneden konden we weer onder de waterval staan, zitten en even natuurlijk bubbelen in een kleine whirlpool, waar ik twee jaar geleden met mijn familie ook in had gezeten.

Dit middaguitstapje was een prima combinatie van iets actiefs, spannends en genieten van de prachtige natuur die Ontario te bieden heeft.

Einde van de kinderfabeltjes 1; de tandenfee

Kevin verloor deze week een melk-hoektand. Hij ging meteen aan de slag om een prachtig werkstuk met brief te maken voor de tandenfee. Een beetje commercieel, dat wel; “Tooth ferry, my tooth is right here. Because I gave you this note can you give me an extra $1 or $2. Please note me back if you are real. I like that you give me $2 for 1 tooth. I love you. I mean like love you. If you do this I’ll pay you back!”. Toen hij in z’n bedje lag zij hij plotseling “Ik hoop dat de tandenfee echt is... of ben jij de tandenfee?”. Ik schoot in de lach. Waarop hij zei; “Papa, je mag niet liegen”. Na die wijze woorden, was het tijd om één kinderfabeltje bij hem weg te nemen. Hij kon er gelukkig om lachen. En begreep dat hij nu een geheimpje voor zijn zus moet bewaren. Alhoewel onze mini-kapitalist wel één kritische opmerking: “Nu snap ik waarom sommige kindjes op school $5 kregen van de tandenfee en ik maar $2”.

Grappige weetjes over de grens met Amerika

Ik vond de volgende video op Youtube, die ik van harte kan aanraden. Het gaat over de grens tussen Amerika en Canada, de langste grens tussen twee landen (8891 km). Deze werd ruim tweehonderd jaar geleden vastgesteld door een paar mannen in een kamertje; zonder behulp van GPS, satellieten of zelfs goede betrouwbare kaarten. Het gevolg is een aantal rare en grappige feitjes!
http://www.youtube.com/watch?v=qMkYlIA7mgw

Huisje slopen

Wij wonen wellicht in het ‘Wassenaar van Toronto’, maar dan wel in onze eigen oude ‘Flodder’-bungelow. Naast ons hadden we ook nog een oud bungelowtje staan, maar deze werd onlang verkocht. En dan treedt de harde werkelijkheid van de huizenmarkt in werking; huisje wordt gesloopt en straks zal er weer een machtig mini-kasteeltje verrijzen. Maar tot die tijd hebben onze kinderen sloop-kijk-plezier. Filmpje! http://www.youtube.com/watch?v=CWSgttuQb28

Beestenboel

De dieren in onze stadstuin; we krijgen er nooit genoeg van! Helaas lijkt het iets grotere wild zich in de zomer terug te trekken; we hebben de konijnen en de wasbeertjes al enkele weken niet meer gezien. Zelfs de eekhoorntjes houden zich rustig. Dominant zijn nu de grondeekhoorntjes, de Chipmunks. We hebben zelfs een groot nest gevonden in de buitentrap naar onze kelder. Ervoor liggen veel pindaschilletjes; geen idee waar ze dit vandaan hebben, niet van ons.

Ook hebben we elke ochtendvroeg bezoek van onze 'Atari-mus'. Dat is mijn bijnaam voor een vogel, die een luid, scherp computerspel-achtig geluid maakt. Meestal begin hij al om vijf uur ‘s ochtends voor ons raam, waardoor ik nu vaak met oordopjes slaap.

Laatste hoogtepunt; afgelopen zondag zagen we voor het eerst een kolibrie in onze tuin. Helaas was hij ook zo weer weg.

Rouge Park

Ik noemde het al in het vorige stukje; Toronto noemt zich graag City in the Park. In het Oosten ligt daar bijvoorbeeld het enorm grote Rouge Park in een breed ravijn. http://www.rougepark.com. Dit park hadden we nooit eerder bezocht, maar de laatste keer op weg naar onze cottage reden we er doorheen. Het is weer een ongelooflijk stukje mooie en wilde natuur zo dichtbij de stad. Het park is nog geen 25 minuten rijden van ons huis. Zondagmiddag brachten we er een bezoekje.

Ik hoorde op het werk geruchten dat dit wel eens het eerste nationale park in Ontario kan worden, omdat het zo’n uniek stukje wildernis is onder de rook van Toronto. Geen idee of dit waar is, maar ik kan me er iets bij voorstellen. Door het brede ravijn stromen twee schilderachtige riviertjes; De Rouge river en de Rouge creek. Behalve bossen zijn er veel wetlands met prachtige bloemen. De stijle hellingen zijn weer dichtbegroeid met bos, en tussendoor heb je kleine snelstromende beekjes.

Het is ook echt “wild”. We volgden een dik half uur een pad, voordat het echt onbegaanbaar werd. Toen keerden we terug en vermaakten de kinderen zich vervolgens opperbest in een klein mini-watervalletje in de ondiepe Rouge Creek. Er waren rivierkreeftjes in het heldere water. En met plonsen en steentjes over het water ketsen kan je je prima vermaken!

Lente en Zomer. Tegelijk

Wat was het afgelopen week afwisselend weer in Toronto. Vorige week zaterdag was het somber. Zondag was het prachtig. Maandag was een dramatisch slechte dag met heel veel regen. Dinsdag was een overgangsdag. Woensdag was een prachtige zomerdag. Donderdag was volledig prut, met gelukkig een korte uitzondering tussen 1 en 4 uur, toen Kevin met z’n klas een poolparty had. Geluksvogels. Vrijdag was heerlijk, zaterdag helemaal geweldig, zondagochtend dramatisch (regen) en zondagmiddag weer lekker. Het gevolg is wel, en ik heb dat eerder genoemd; Toronto is in een dichte groene jungle veranderd. City in the park doet z’n bijnaam eer aan.

En dat geldt ook voor onze achtertuin. Het regenwoud is er niks bij. Zo is het wel een heerlijke plek om op een warme zaterdag in te vertoeven. Afkoeling is er in het zwembad. En ’s avonds worden de heerlijkste steaks (dit keer weer eens Fillet Mignon… mmm) op onze grote Noord-Amerikaanse barbecue klaargemaakt.

En verliefde Aimée speelde een spelletje met mij. Wie is de knapste jongen van de wereld? Daarop antwoorde ik uiteraard – ik! Of Kevin. Volgens Aimée het verkeerde antwoord, want ik werd natgespoten met de supersoaker. Filmpje! http://www.youtube.com/watch?v=ANoU19cqEdA

Kinderen worden groot

Een enorme open deur. Niet echt de meest creatieve uitspraak, maar onze kinderen worden groot. Dat merkten we weer in deze laatste schoolweek.

Dinsdagavond kwam Aimee van school met de mededeling dat ze een “crush” op iemand had. Oftwel in Nederlands; stapelveliefd. Maar helaas is het een onbereikbare liefde, want het is de populaire Lucas uit grade 5, dus twee keer zo oud als Aimee. Maar verliefd is Aimee wel, inclusief de uitspraken dat hij de knapste jongen van de hele wereld is.

Woensdagmiddag won ik echter de rol als belangrijkste man in haar leven terug, door als verrassing op de middag-picknick lunch van haar klas in een park te verschijnen. Tot de volgende dag heb ik moet aanhoren “papa, jij kwam speciaal voor mij!”.

Donderdagmiddag had Kevin een “pool party” (zwemfeestje) als afscheid van z’n klas bij een klasgenootje thuis. En zo werd het vanzelf vrijdag, de dag van “graduation”. Zoals eerder gemeld wordt ook de simpele overgang van een klas naar de volgende hier speciaal gevierd.

Aimée’s klas mocht weer het volkslied zingen van de officiele afsluiting van het schooljaar, in zowel Engels als Frans. http://www.youtube.com/watch?v=3bKZy-JFOUw. Onze kinderen hadden weer een jaar hun uiterste best gedaan en kregen hun “character-ribbon”. Voor Kevin was dit de derde keer op rij “Responsibility”. Aimée kreeg “Caring”. Helaas gingen de awards dit keer aan de neus van de Lagerweijtjes voorbij. Tja Kevin, je kan niet elk jaar een award winnen! Grote winnaar was trouwens Aimée’s Lucas, die beste van de klas werd, beste toneelspeler van de school en beste karakter van de school. Dus ondanks het leeftijdsverschil misschien toch niet zo’n slechte keuze van onze dochter. Bij het naar buiten gaan van de school kwamen we hem nog tegen waarop Aimee luid “Hello Lucas” zei, waarop Lucas “hi!”zij. En Aimée even later tegen mij “Papa, hij zij hi tegen mij!”... Zucht.

Op zich is het wel leuk dat door de disputen (vertikale groepen naast de klassen), er een leuke band en interactie onstaat tussen de oudere en jongere kinderen. Zo nam voor onze ogen ook een tienermeisje met een grote hug en een grapje voor de zomer afscheid van Aimée.

Het goede schooljaar moest natuurlijk gevierd worden en de kinderen mochten een restaurant uitkiezen. Dat werd weer Copacobana; het Braziliaanse steak house en eigenlijk de favoriet van de hele familie. Dus zaten we even later buiten onder tropische lounge-muziek te genieten van het beste vlees. Echt zonder enige twijffel het beste vlees. Filmpje! http://www.youtube.com/watch?v=K4COXIFKSrE

Engelse lessen met bijtjes en bloemetjes

Het niveau Engels van de kinderen is nu zodanig, dat ik les van hen krijg. Zo leerde ik afgelopen week van hen in de tuin wat een dandylion is. Dat is dus een paardebloem (dus niet vertalen als “horse-flower”). Een potato bug (“aardappel-kever”) is  een pissebed (dus niet “pissing-bed”). En een duizendpoot is een centepede (“honderdvoet”); met andere woorden wij Nederlanders overdrijven enigszins met onze “duizend poot”.

Maar over de bijtjes en de bloemetjes moet ik ook nog veel aan mijn kinderen leren. Zo had Kevin in een test over mieren geantwoord dat mannetjesmieren “helemaal niets” doen. Dit werd terecht fout gerekend; de mannetjesmier heeft de belangrijke, zware overlevingstaak om met de koningin te paren.

Thuis met kleine Japanners

Ik kwam vrijdagavond eigenlijk op gewone tijd weer thuis om aan te schuiven aan tafel. De kinderen waren dolenthousiast; dat is het voordeel van reizen, je wordt weer even super-gewaardeerd! Als kadootje voor de kids had ik Japanse “Happy coats” gekocht; dat zijjn kimono’s maar dan korter en praktischer – handig als badjas. Daarbij had ik nog een Japanse haarband gedaan, omdat ik een roze met pinguins zag voor Aimee. Te goed om te laten liggen. Toen ik later een zwarte piratenband vond voor Kevin was de collectie compleet. Het kadootje kwam geweldig aan bij beide kids; ze hebben het dit weekend regelmatig gedragen.

Zaterdag was een enigszins trieste bewolkte dag. Maar een goede dag voor Aimée’s laatste zwemles van dit blokje lessen en veel boodschappen. Tegen het einde van de dag klaarde het op en doken we toch nog even het zwembad in.

Zondag was een prachtige zomerdag. We begonnen met judo – jawel mijn kinderen worden zo langzaamerhand mini-Japanners.  Kevin maakte nog het volgende filmpje van Aimée en mijzelf. http://www.youtube.com/watch?v=baQLL2nQGK8. Ik daagde haar weer flink uit, want ze vertelde me brutaal dat vorige week met Isabelle duidelijk maakte dat ze nu ‘sterker is dan haar mama’… ‘tuurlijk Aimée.

Erna, in de klas van Kevin, waren maar vijf kindjes, dus vroeg de meester of Aimée wilde meedoen. Lastig als ouder als je een filmpje wil maken… Kevin vecht links in het wit en wordt snel in de houdgreep gelegd door zijn tegenstander. Maar rechts maakt Aimée weer indruk door een kop grotere jongen toch geruime tijd vast te houden tegen de mat. Als ze dan uiteindelijk de controle verliest, stopt ze in plaats van een nieuwe positie te kiezen, wat ze even later als feedback krijgt van de meester. Het filmpje eindigt met wat woordjes van Kevin – hij had tijdens het gevecht een tand door z’n lip gekregen. Tijd om te stoppen met filmen en over te gaan op troosten. http://www.youtube.com/watch?v=U4v-T3Ca_Lk

’s Middags kregen we Erika en haar ouders op bezoek. Altijd een succes want zowel Kevin als Aimee zijn gek op Erika, en andersom. En wij vinden haar ouders leuke lui. Dus werd de middag gezellig doorgebracht rondom en in het zwembad, met een lekkere barbeque als afsluiting.

Tokyo

Woensdagavond stapten we weer in de Shinkensen om in 2.5 uur naar Tokyo te racen. Filmpje! http://www.youtube.com/watch?v=gTv1_ltQ-M8. Donderdag hadden we een drukke dag, met twee presentaties, een beleefdheidsbezoek aan onze charterer en een bezoekje aan Mr. Ito’s kantoor. Met beleefdheidsbezoek bedoel ik het volgende; ik ontmoette de president van onze grootste (charter) klant. In de westerse wereld zou je wellicht onderhandelingen en officiele presentaties verwachten, plus mogelijke discussies. Dat doen topmannen echter niet onderling in Japan; je drinkt een kopje thee en toont wederzijds waardering en respect voor de zaken en de loyaliteit naar elkaar toe. Uiteraard praat je even kort over de laatste plannen en ontwikkelingen; echter geen details. Ik vind het fascinerend hoe verschillend zakenculturen kunnen zijn; Japans zakendoen is een uitdaging voor deze directe Hollander, maar volgens mij leer ik het aardig en pas ik me zo goed mogelijk aan. Hopelijk denken zij er hetzelfde over.

Ik had aan het einde van de middag zelfs nog even tijd in Tokyo om het tempelcomplex Asukasa te bezoeken, waar ik ook in een winkeltje Japanse jasjes en hoofdbanden kocht als souvenier voor de kids. De traditionele jasjes kunnen als badjassen gebruikt worden; handig in de winter over hun pyama in de ochtend; in de zomer als jasje over badkleding.

’ s Avonds was het afscheidsdinner, waarbij ook de twee jonge personeelsleden van Ito aanschoven. En zoals hoort in Japan; er is geen feestje zonder Karaoke. Ook dit is een fascinerend onderdeel van de cultuur. Want de beleefde, gereserveerde en formele Japanners gaan tijdens Karaoke h-e-l-e-m-a-a-l los. En ik doe uiteraard graag met ze mee. Ik pas me zoals gezegd graag aan.

Vrijdag had ik nog een laatste meeting, voordat ik op het vliegtuig stapte voor de ‘tijdreis’ naar huis. Tijdreis want het tijdsverschil van Tokyo naar Toronto is min 13 uur en de vlucht duurt 12 uur. Met andere woorden; je komt in Toronto plaatselijke tijd een uur vroeger aan dan je vanuit Tokyo vertrokken bent!

Kyoto

Woensdag namen Ito en Ruriko me mee op een tour door Kyoto. Eerste indruk van de stad is eigenlijk hetzelfde als andere Japanse steden; industrieel. Maar tussen en rondom de flatgebouwen, kantoren en appartementencomplexen liggen juweeltjes aan Japanse geschiedenis. Kyoto heeft maar liefst zeventien Unesco World Heritage sites! Onmogelijk om alles in een dag te zien.

We brachten eerst een bezoek aan Nijo Castle. http://www.city.kyoto.jp/bunshi/nijojo/english/index.html. Dit kasteel uit 1603 was in Kyoto het thuis voor de Shogun, de opperbevelhebber van het leger. Wellicht niet de populairste man, want er waren interessante verdedigings- en beveiligings-aspecten aangelegd. De buitenmuren zijn van steen zoals Europeese kastelen, de binnengebouwen Ninomaru Palace en het later toegevoegde Honmaru Palace zijn van hout. De houten vloeren zijn met speciale metaalverbindingen aangelegd, zodat deze altijd piepen als er iemand loopt. Zelf al probeer je te sluipen. Zo kan niemand je ooit zomaar verrassen. De daken zijn onmogelijk te beklimmen. De Shogun zat op dikke kussens om eventuele zwaardsteken van onder de vloer tegen te gaan. De bezoekende mannen zaten ver weg en moesten lange onhandige gewaden aan; als ze op zouden staan om met een getrokken zwaard de Shogun aan te vallen, dan was een simpel stapje op hun gewaad voldoende om ze te laten struikelen. Op de daken was een vernunftig buizensysteem aangeleged om water op te vangen en te gebruiken bij een eventuele brand. Tussen alle militaire- en veiligheidsaspecten zijn de mooiste tuinen aangelegegd (Ninumaru garden en Seiryu-en Garden). Met onder andere daarin het Tom Cruise huisje. Hier “woonde” Tom Cruise in de film “Last Samurai”.

Tweede stop was Kinkaku (Golden Pavilion) en de Rokuon-ji Temple. http://www.city.kyoto.jp/bunshi/bunkazai/isan-m-e.htm. Dit is een Zen-buddhistische tempel. Oorspronkelijk was het een met goud beklede pracht en praal villa van een Shogun, maar sinds 1422 is het een tempel, schitterend gelegen aan een vijver.

Het derde bezoek was aan de Ryoanji tempel. http://www.ryoanji.jp/smph/eng/. Ook dit is oorspronkelijk een landhuis, dat sinds 1450 geconverteerd is in een Zen-buddhistische tempel. Hoogtepunt is een hele simpele maar opvallende rotstuin uit 1500. Met 15 rotsen die in gravel liggen. Erg apart. Ook de tuinen rondom de vijver waren weer schitterend.

Het volgende bezoekje was aan de Kiyomizu tempel. http://www.kiyomizudera.or.jp/lang/01.html. Dit is een enorm complex aan tempels en tuinen gelegen in de groene heuvels net buiten Kyoto. De oorsprong is uit 778. Kiyomizu betekent “tempel van het heldere water”, want er is een heilige bron, waar ik ook uit mocht drinken. Grappig momentje was dat ik werd benaderd door een Japanse schooklas voor een “interview” om hun Engels te oefenen. Stond ik daar met een grote groep giegelende kids om me heen.....

Het laatste bezoek was aan de Toji tempel midden in de stad. http://www.toji.or.jp/. Letterlijk en figuurlijk het hoogtepunt hier is de pagoda, oftewel tempeltoren. Het is de hoogste pagoda van Japan (vijf verdiepingen). De oorsprong komt uit 826, er zijn nog steeds Boeddha beelden uit die tijd.

Fukuoka en Osaka

Vorige week zaterdag vertrok ik met de non-stop vlucht naar Tokyo. Daar stapte ik over op een korte vlucht van twee uur naar Fukuoka, een stad helemaal in het zuiden van Japan. Is Japan mooi? Het is maar wat en hoe je het bekijkt. Japan is een overbevolkt land. De steden zijn enorm groot, industrieel, fucntioneel en over het algemeen niet mooi. Er zijn uitzonderingen, maar daar komen we later op terug.  Wel is Japan een compleet andere wereld, wat het weer aantrekkelijk maakt. Een compleet andere cultuur. Met zeer gastvrije en vriendelijke mensen.

Zondagavond kwam ik aan in Fukuoka. Er volgde een heerlijk Japans dinner. De volgende dag stonden twee presentatiesessies gepland in de stad. Aan het einde van de middag reisden we door naar Osaka per hoge-snelheidstrein, de Shinkensen. Het was ironisch genoeg dezelfde dag dat Nederland de stekker uit de Fyra trok. Wat een drama. Dat project heb ik nooit begrepen. Want ik heb het hele Fyra project nooit een hoge-snelheidstrein genoemd. Een compleet nieuw treintraject aanleggen en nieuwe treinen aanschaffen, terwijl volgens mij het nooit het plan was om harder dan 180 km/uur te gaan. Dat is geen hoge-snelheidstrein. Neem een voorbeeld aan de Shinkensen; deze futuristische “bullet” (kogel) trein zit al snel na het verlaten van het station op een kleine 300 km/uur. Met minder schudden en schokken dan een gewone Nederlandse trein. Het is een zeer indrukwekkend staaltje van feilloze Japanse techniek. O Nederland want heb je je laten beetnemen met Italiaanse rotzooi.

Een kleine drie uur later stonden we in Osaka, de tweede stad van Japan. En hoewel niet zo groot als Tokyo, nog steeds indrukwekkend uitgebreid en groot. Dinsdagochtend volgde een kort gewoon treinritje van 30 minuten naar de havenstad Kobe voor een presentatie. Kobe is bekend als stad die zo’n vijftien jaar geleden met de grond gelijk werd gemaakt door een aardbeving. Wat nu niet meer is terug te zien. ’s Middags presenteerden we terug in Osaka. Om vervolgens met een kort gewoon treinritje van 45 minuten naar Kyoto te reizen. Kyoto was de Japanse hoofdstad vanaf min of meer de oorsprong van het land tot tweehonderd jaar geleden, toen Tokyo de honours overnam.

Japan tour

Afgelopen week bracht ik door in Japan voor een verkooptour. Japan is een releatief onder-ontwikkelde markt wat Antarctica reizen betreft; slechts zo’n 400 Japanners  bezoeken Antarctica ieder jaar van de in totaal 30.000 bezoekers; er reizen minder Japanners dan bijvoorbeeld Nederlanders of Zwitsers. Belangrijkste reden is de onbekendheid met het product. En daar kan wat aan gedaan worden!

Japan ligt vanaf Toronto ongeveer net zo ver als vanaf Nederland; 12 tot 13 uur vliegen. Gelukkig non-stop (naar Tokyo). Is zo’n reis vermoeiend? Eerlijk gezegd valt de reis zelf wel mee, vooral in business class van Air Canada. Ik las afgelopen week dat Doutzen Kroes zich negatief uitgelaten had over de business class van KLM. En natuurlijk is Doutzen gewoon een verwend nest, maar eerlijk gezegd heeft ze een punt. De KLM business class is comfortabel in vergelijking met economy class; in vergelijking met maatschappijen als Air Canada lopen ze echt achter. Air Canada heeft heerlijke flat-bed mini cabines, die ook nog eens allemaal schuin op het looppad staan, zodat je nooit je buurman hoeft te storen als je opstaat (en je wordt ook zelf nooit gestoord).

Wat wel enorm vermoeiend is, is de jet-lag door het tijdsverschil. Het tijdsverschil met Toronto is een onhandige 13 uur later. Met andere woorden;  je staat op wanneer je in Toronto gaat slapen. En andersom. Je hele systeem wordt compleet binnenstebuiten ondersteboven gekeerd. Het duurt een kleine week om er aan te wennen; en tegen die tijd vlieg je weer terug en kan de aanpassing weer opnieuw beginnen!

Vorig jaar bracht ik een kort bezoekje aan Tokyo voor twee presentaties, die tot een flinke omzetgroei hebben geleid. Nu werd ik uitgenodigd voor een uitgebreide tour. Onze vertegenwoordiger in Japan is meneer Ito (Mr. Ito). Dat doet hij al ruim twintig jaar; eerst in dienst van onze grote charterer, vorig jaar vertrok hij daar en zette zijn eigen bedrijf op. Hij coordineert nog steeds de Quark charter van z’n vorige werkgever, maar probeert voor ons nu ook nieuwe business aan te boren. Senioriteit is belangrijk in Japan, dus spreek ik hem altijd aan met Mr. Ito. Handig omdat zijn voornaam lastiger is uit te spreken. En omgekeerd ben ik Mr. Hans. Ook handig met mijn voor hem lastige achternaam. De tweede persoon in de tour is Ruriko Lindblad. Een achternaam die de mensen uit onze industrie doet fronsen. Want Lindblad is de naam van een grote concurrent. Hoe zit dat nu? Ruriko is de vrouw van de inmiddels overleden oprichter van onze concurrent. Ze heeft echter geen banden meer met het bedrijf. Voor ons en Mr. Ito een uitstekende kans, want in Japan is Ruriko een grote naam als reisleider naar poolgebieden.

Weekje klasuitstapjes, overstromingen, zwembaden en Shakespeare

Het was bij lange na niet zo’n gestoorde week als vorige week http://lagerweijtjestoronto.blogspot.ca/2013/05/weekje-verjaardagen-en-ziekenhuizen.html, maar er gebeurde weer vanalles deze week.

Maandag vertrokken de oma’s helaas weer. Aimee had een leuk uitstapje met de klas naar High Park. Dit prachtige en uitgestrekte park ligt in het westen van Toronto; helaas wat verder weg vanaf ons huis. Maar het is fantastisch voor kinderen. Er is een megaspeeltuin met klimkastelen en een uitgebreide kinderboerderij. Aimee heeft er ook nog plantjes geplant voor het leermoment.

Maandagavond was ons zwembad klaar, maar nog erg koud zoals uit de eerder geposte filmpjes blijkt. http://lagerweijtjestoronto.blogspot.ca/2013/05/het-zwembadseizoen-is-geopend.html.

Dinsdag vertrok Isabelle voor een paar dagen voor een werkreis naar Newark (ten zuiden van New York). Kevin had deze dag een uitstapje met zijn klas; zij bezochten een Japans cultureel centrum, om te spelen met Japans speelgoed en het uitvoeren van Japanse dansen. In Toronto brak ‘noodweer’ los; het regende heel hard tot diep in de nacht. Woensdagochtend was het schitterend weer, maar de enorme hoeveelheid water had overal overstromingen (en dus verkeerschaos) veroorzaakt. Ook onze waskelder stond blank. Het was een vreemd gevoel; als snel steeg de temperatuur naar een heerlijke 27 graden en verdampte overal het water. Meteen had je een hoge luchtvochtigheid en voelde de lucht vochtig maar eerst nog fris aan. Maar de luchtvochtigheid en temperatuur namen verder toe en het werd dus steeds ‘plakkeriger’. Gelukkig konden de kids en ik bij thuiskomst afkoelen in ons zwembad; de waterverwarmer had zijn werk gedaan. Wat een luxe, een ‘eigen’ zwembad. En het is ook nog eens een redelijk formaat, inclusief diep gedeelte met duikplankje.

Donderdag kwam Isabelle weer terug uit Newark, waar ze ontsnapte aan een ongelovelijke gevoelstemperatuur van 47 graden celsius. We konden deze avond niet afkoelen in het zwembad, want Kevin had een bijrol in een soort koor van de schoolvoorstelling op Fieldstone, genaamd de Tempest (van Shakespeare, de klassikers worden niet geschuwd – Romeo en Juliet wordt in de eerste kleuterklas al gelezen in een kinderversie, dus The Tempest in grade 2 gaat prima). Filmpjes! http://www.youtube.com/watch?v=3_mLCEvzYTM&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg&index=3 en http://www.youtube.com/watch?v=a5TUnf7mxFA&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg&index=1. Als verrasing werd ook nog even Gangnam style in het klassieke stuk gemixt. http://www.youtube.com/watch?v=m77KzgCKZho&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg (Kevin staat hier rechts achteraan). Leuk was dat dit een vrijwillig initiatief was (dus geen verplichtinging vanuit de klas). Kevin had zich zelf aangemeld om aan dit toneelstuk mee te doen. Goed zo jongen, wees maar lekker initiatiefrijk en cultureel!