China en Hong Kong

Ik ben even een tijdje uit de lucht geweest, wat betreft bloggen dan, want ik heb heel wat in de lucht gezeten. Vorige week donderdag vertrok ik samen met verkoopdirecteur Andrew voor een bezoek aan China. Ik had een drukke halve week gehad in Toronto, met een expeditieleiders-conferentie, een bezoek van mijn baas, een bezoek van een grote klant en zusterbedrijf Zegrahm, allemaal in drie dagen. Dus eigenlijk vond ik het wel heerlijk rustig; een vlucht van 14 uur naar Beijing.

Beijing is een boeiende stad, maar ik heb er geen “klik” mee. De luchtvervuiling is groot, het is allemaal veel betonnen nieuwbouw. De stad is enorm ruim opgezet, met uitgestrekte wegen en straten; desondanks zijn deze overvol en mist de stad door de grootste opzet sfeer. Met uitzondering dan van het oude gedeelte, wat wel mooi is.

Ik kwam vrijdagmiddag aan en dezelfde avond hadden we een welkomsdiner met onze lokale agent Kenneth en zijn team. Ondanks het tijdsverschil van 12 uur (dus je wereld staat op z’n kop) kon ik gelukkig goed slapen, want zaterdag was een drukke dag. ’s Ochtends gaven we presentaties aan ons lokale team en feliciteerden we hen met een nieuw record van Chinese passagiers dat we afgelopen jaar realiseerden. We hadden certificaten meegebracht die we uitdeelden; een belangrijk instrument in China om erkenning te geven.

Zaterdagmiddag hadden we lunch met een grote klant. In de namiddag had de directeur van ons agentschap, Kenneth, de officiele presentatie van een boek dat hij over Antarctica heeft geschreven. Ik had het voorwoord geschreven en was dus een bijzondere gast op de presentatie; ik gaf een openingspeech en introduceerde Kenneth. Na afloop hadden we nog enkele interviews met journalisten en geinteresseerden. Daarna vierden we het met een etentje bij een Japans restaurant en nam Kenneth ons mee naar een Chinese acrobatiekvoorstelling. Bijzonder indrukwekkend, met name de laatste act met motorfietsen in een afgesloten bol. Ik zal hiervan binnenkort een filmpje uploaden.

Zondagochtend brachten we een bezoekje aan de Chinese muur, speciaal voor Andrew die hier nog niet was geweest. ’s Middags waren we uitgenodigd voor een lunch buiten op een prive-boerderij met de Chinese elite; o.a. media-eigenaren, bankiers, investeerders. En de vriendelijke dame die naast Andrew zat en ons in uitstekend Engels uitlegde wat er allemaal aan eten werd aangeboden, bleek een beroemende pop-zangeres te zijn, zeg maar de Chinese Beyonce.

Het eten  was helemaal geweldig. Hoogtepunt was een geroosterd stuk en heerlijke gemarineerd lamsvlees, dat werd weggespoeld met goede wijn. De lunch werd uiteindelijk ook een vroeg diner, want het was pas om vier uur afgelopen. We werden na afloop nog uitgenodigd voor een stukje paardrijden, voordat we weer in het drukke verkeer terugreden naar de stad.

Maandag vlogen we door naar Hong Kong, zo’n drie uur vliegen. Hong Kong heeft nog steeds een status aparte, want ondanks dat het een onderdeel van China is, moet je opnieuw door de douane. De stad is niet te vergelijken met Beijing. Ook deze stad is groot, druk en overbevolkt, maar op één of andere manier heb ik hier wel een klik mee. Ik vind de chaos sfeervol en charmant; maar wellicht ben ik bevooroordeeld omdat Isabelle en ik ooit de eerste dagen van onze honey moon hier doorgebracht hebben. De skyline is inmiddels bijna indrukwekkender dan Manhatten.

Dinsdag bezochten we hier een klant, waarna Kenneth, Andrew en ik een uitstapje maakten naar Macau op een uur varen. Dit was een leuke combinatie van onstpannen zaken doen; want terwijl we genoten van het prachtige historische (oud-Portugese) centrum hadden we goede gesprekken over de toekomst. Macau is een interessante combinatie tussen oude Portugese stijlen, oude Chinese stijlen en de moderne wereld. Tegenwoordig is het het Las Vegas van China, en haalt het na verluid een hogere gokomzet dan de Amerikaanse gokstad. Chinezen houden nu eenmaal van gokken. Wij konden echter niet genoeg krijgen van het charmante centrum en gingen geen casino binnen. Tegen de avond namen we de boot terug naar Hong Kong voor een afscheidsdiner.

Beijing en Hong Kong zijn totaal anders dan onze westerse wereld. Wat een voorrecht om af en toe deze ervaringen mee te mogen pakken!

Halloween en zwarte piet

Als je denkt dat alleen Nederland wordt lastig gevallen door irritante “correct-mensen” die uit  gebrek aan belangrijke persoonlijke levensdoelen anderen maar gaan lastigvallen met hun bekrompen denkbeelden, dan denk je verkeerd. Want in Canada zijn er mensen die Halloween willen verbannen. Radicale christenen vinden het te heidens. En radicale islamieten vinden het te christelijk. En politiek correct-mensen moeten iets vinden om over te zeuren, anders verliezen ze bestaansrecht. Dat geeft de nodige discussies, net zoals over zwarte piet.

http://www.sunnewsnetwork.ca/sunnews/canada/archives/2011/10/20111031-110249.html

http://o.canada.com/life/education-life/outrage-after-port-colborne-ont-school-nixes-halloween-costumes/
http://fullcomment.nationalpost.com/2013/10/08/jesse-kline-save-halloween-it-isnt-school-administrators-jobs-to-take-all-of-the-fun-out-of-growing-up/

Halloween en zwarte piet hebben wat gemeen. Als je het los van elkaar analyseert, dan zijn het vreemde folklore verschijnselen. Maar; kinderen verheugen zich er op. Het is een feest voor hen, één van de hoogtepunten van het jaar. En waarom zou je het feestje van kinderen willen verzieken? Laat kinderen lekker plezier maken. Beste politiek correct-mensen; er zijn echt belangrijkere problemen in de wereld om op te lossen.

 

En zwarte piet rascistisch? Zwarte piet is een harde werker; spant zich enorm in om elk kind gelukkig te maken. Hij is een echte kinderviend; altijd vrolijk en gezellig. Daarmee is hij een voorbeeld voor iedereen, ongeacht welke huiskleur.

Copacabana feestje

Na een regenachtige zaterdag was het zondag weer een prachtige zonnige herfstdag. Een goede dag om nog even in het ravijnpark te rennen en de laatste keer de tuin te doen. Uiteraard bezochten we judo, dit keer met de oma’s als publiek. Maar we hadden ons allemaal het meest verheugd op de avond. Zoals gewoonlijk mag de jarige kiezen waar we uit eten gaan; en Kevin koos weer, voorspelbaar, voor ons favoriete Braziliaanse steakhouse Copacabana. http://www.thecopa.ca. Jawel, we weten niet hoe ze het voor elkaar krijgen, maar hier is absoluut het beste vlees te versmaden. Deze familie carnivoren lust er wel pap van.  En Kevin werd nog door de mooie Braziliaanse dames in het zonnetje gezet. http://www.youtube.com/watch?v=7U6wkpru8uA&feature=c4-overview&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg

Mad Science feestje

Zaterdag vierden we al Kevin’s verjaardagsfeestje. Na zijn Mad Science kampje afgelopen zomer, wilde hij een Mad Science feestje bij ons thuis. Met acht (!) jongetjes en twee meisjes was het een behoorlijke drukte. Zo’n drukte dat de kids volgend jaar weer de keuze krijgen om het feestje te vieren bij Chuck-e-cheese, Chuck-e-cheese of Chuck-e-cheese. Maar het was wel bijzonder; de verschillende truukjes en proefjes werden door de kids enthousiast ontvangen.

Zoals deze http://www.youtube.com/watch?v=y0UhDBt8Nyg

En http://www.youtube.com/watch?v=hdGPXhKzkHg

En http://www.youtube.com/watch?v=oZttvrGocQg

En met vuur http://www.youtube.com/watch?v=SmGCVvWgTWA

En http://www.youtube.com/watch?v=Ts_iKGyyGeQ&feature=c4-overview&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg

Er werd zelf ‘smurvensnot’ gemaakt http://www.youtube.com/watch?v=TRA9kdNRzw0

Hoogtepunt was het afschieten van een raket buiten, in de stromende regen http://www.youtube.com/watch?v=EAZtqYD6A4U

Tenslotte ging bij de taart het dak eraf – het werd tijd dat de kindjes weer opgehaald werden, voordat het huis compleet afgebroken zou worden… http://www.youtube.com/watch?v=whgFcTUi0gA

Regengedicht

Aimee schreef spontaan haar eerste gedicht, wat ze enthousiast heeft voorgedragen;

 

Jump

Jump

Jump

Splash

Rain

Rain

Rain

The Rain

Jump

Vreemde zoekwoorden

Drie jaar Canada betekent ook ruim drie jaar bloggen. Met bijna 30.000 pageviews is er veel geschreven en gelezen. Verrassend genoeg zijn de volgende twee blogjes veruit de meest populaire, omdat ‘Meneer Google’ ons in zijn zoekmachine heeft aangewezen als expert op het gebied van “Hoofd, schouders, knie en teen in het Frans”. Tja. http://lagerweijtjestoronto.blogspot.ca/2012/01/hoofd-schouders-knie-en-teen-in-het.html
http://lagerweijtjestoronto.blogspot.ca/2011/06/hoofd-schouders-knie-en-teen-in-drie.html

Maar er zijn ook andere grappige zoekwoorden of zinnetjes die mensen als zoekterm in Google gebruiken en door Google naar ons blog verwezen worden. Zoals “langste teen ter wereld”. Wat? Die vind je niet op dit blog. Of wat dacht je van “toronto walvissen”. Wellicht vind je een walvisskelet in de ROM http://www.rom.on.ca/en, maar in de meren om Toronto vind je hoogstens wat makkelijk bijtende sun fish. Een interessante zoekterm is “indianen toronto”. Die zijn wellicht niet makkelijk te vinden, maar net buiten Toronto is er genoeg indianen gebied (of politiek correcter op z’n Canadees gezegd “First Nations”). Zoals het prachtige Snake Island in Lake Simcoe http://lagerweijtjestoronto.blogspot.ca/2013/09/team-feest-op-snake-island.html. Verwacht echter geen wigwammetjes; de mooiste gebieden zijn in pacht gegeven aan cottage eigenaren. Het meest indrukwekkende culturele indianengebied is Petroglyphs Provincial Park op zo’n twee uur rijden. http://lagerweijtjestoronto.blogspot.ca/2012/05/via-petroglyphs-provincial-park-terug.html

We gaan weer verder met vreemde zoektermen, zoals “vuurmier op st kids island”. Daar kan waarschijnlijk zelfs onze mier-expert Kevin weinig over vertellen http://lagerweijtjestoronto.blogspot.ca/2013/08/naar-arenal.html. De “afkorting yyz” dan voor het vliegveld van Toronto; op het waarom van deze rare code heb ik inderdaad een antwoord gegeven, maar of dit nu bevredigend was? http://lagerweijtjestoronto.blogspot.ca/2011/03/yyz-to-mia.html. Dan “orkanen in Toronto”. Die hebben we hier nog nooit meegemaakt; daarvoor zit Toronto te ver van de zee. Wel waren we ooit dichtbij een tornadowaarschuwing http://lagerweijtjestoronto.blogspot.ca/2011/08/aardbevingen-wervelstormen-en-orkanen.html. Volgende zoek term. “Curling stenen te koop”. Helaas niet op dit blog, maar kijk eens op http://toronto.kijiji.ca. Dan “hevige turbulentie”. Volgens onze kenner in huis is dit in één woord “awesome”. http://lagerweijtjestoronto.blogspot.ca/2013/08/hevige-turbulentie-awesome.html

Maar wat denk je van “oude filmpjes van mais”. Wij houden erg veel van mais, liefst vers vanaf de Ontario maisvelden, maar zullen er niet snel filmpjes van maken. Zeker geen oude filmpjes. Dan “dreken en toronto”. Ik heb meteen terug gevraagd aan meneer Google wat een “dreken” is, maar kreeg geen antwoord. Tenslotte “een enorme smile”. Die hebben we genoeg in huis, met name van onze kleine meid. Bedankt voor de page views Google, we kunnen erom lachen.

Terug naar huis en Mongolie

Maandag vierden we onze laatste vrije dag in Canada voor de kerst; Thanksgiving. Wat familiefeesten betreft wellicht voor Canadezen een belangrijker feest dan kerst.

Na het ontbijt ging ik als eerste met de kids in de hottub. Stel je voor dat je in een heerlijk warm badje zit, met alle prachtige Ontario-herfstkleuren om je heen. Geweldig. Een actieve manier om van de herfstkleuren te genieten is om te rennen. Isabelle en ik deden nog een 10K, maar moesten dit keer over meer heuveltjes. Het heet hier niet voor niets de Grey Highlands; dat voelden we al snel in onze benen.

Na de lunch namen we een mooie route terug naar huis. Ik heb eerder het Niagara Escarpment vergeleken met de Eiffel; heuvelachtig, rotsachtig, met mooie beekjes en riviertjes en bosjes, afgewisseld met landerijen en boerderijtjes. Wat mij betreft gaat deze vergelijking goed op.

Door de prachtige weide Beaver Valley reden we naar de nauwe kleine Feversham Gorge. http://www.greysauble.on.ca/ca_lands/fevershamgorge.html. Een mooi natuurgebied rondom een kleine diepe kloof met een helder riviertje. Voor fotograven soms helaas dicht begroeid; er is niet echt een mooi uitzichtspunt over dit gebied. Beste uitzichtspunt is vanaf de brug in Feversham.

Terug in Toronto gingen we uit eten bij de Mongolian Grill. http://www.genghiskhanmongoliangrill.com/. Je kan het vergelijken met een wokrestaurant; je eten wordt echter niet in een wok maar door koks op een grote bakplaat bereid. Dit restaurant heeft ook een uitgebreid dessert-buffet, met onder andere een chocoladefontein, ijs, koekjes, taartjes en zelfs slush-puppies. Het is het typische buffet waar snoeperdje Aimee moet afremmen, anders snoept ze zich ziek.

Watervallen en de Grey Highlands.

Zondagochtend brachten we in en om ons schoolhuisje door. ‘s Middags maakten we een ritje door de omgeving. Eerste stop was Walters Falls. Hier hadden Isabelle, de kids en ik ooit een weekendje doorgebracht in de Falls Inn, een hotel gelegen aan de waterval.

We reden door naar het plaatsje Owen Sound. Daar bezochten we het Harrison Park. We wilden naar de Weaver Creek Falls lopen, wederom een watervalletje. We namen echter een verkeerde afslag en kwamen we bij de Sydenham River terecht, een ondiep snel stromend riviertje. Daar zagen we iets spectaculairs, wat we nog niet eerder hadden gezien; de salmon run. Grote dikke zalmen probeerden in het ondiepe water stroomopwaarts te zwemmen om eitjes te leggen. Soms met succes, soms minder succesvol, wat je zag aan een aantal uitgeputte vissen aan de zijkant, en ook helaas een aantal inmiddels dode vissen.

Uiteindelijk liepen we nog wel even naar de pitoreske Weaver Creek falls. Even verderop maakten we ook nog een wandeling van een 800 meter in het Pottawatomi park (conservation area) naar de prachtige Jones Falls.

Een paar heerlijke wandelingen in een mooie herfstomgeving – in Ontario is elk seizoen aantrekkelijk!

Thanksgiving op school

Zoals gewoonlijk gaan we er tijdens lange weekenden op uit. Dit keer hadden we weer iets compleet anders gehuurd; namelijk een vakantiehuisje in een oud historisch schoolgebouwtje. Compleet met schoolbel en oude lessenaar. http://liane.me/schoolhouse.lianesvoice.com Het activeert de kids hun fantasie; het favoriete spelletje is juf en meester zijn.

Het is dit keer geen cottage aan een meertje. Dat hoeft ook niet, want het is herfst, en je geniet van de prachtige herfstkleuren, wandelen en de natuur. Het schoolgebouwtje ligt dan ook in de Grey Highlands, een heuvelgbied ten Noord-Westen van Toronto, onderdeel van het Niagara Escarpment. Het was ooit de school voor de kinderen op de boerderijtjes in de omgeving. Het ligt in alle stilte, met een groot stuk eigen land eromheen, met veel bomen in geel-rode herfstkleuren. Er is een heerlijke hottub buiten. Het is knus, gezellig en in een bijzonder rustige omgeving.

Zaterdag brachten we een bezoek aan het uitzichtspunt Epping Lookout, een prachtig uitzichtspunt op de uitgebreide Beaver Valley. Later daalden we af naar de vallei, om het riviertje te volgen naar het plaatsje Thornbury aan lake Huron.

Terug in ons schoolhuisje gingen Isabelle en ik nog tien kilometer rennen. Het was Isabelle’s eerste 10K. Daarmee verdienden we een heerlijk glaasje wijn bij onze steak van de barbeque.

Herfst en Cowboys

Het is inmiddels ook in Toronto herfst. Overdag kunnen de temperaturen nog wel lekker oplopen naar zo’n twintig graden, het begin van de dag is echter koel. Ik heb het eerder geschreven; zomerjasjes zijn hier een slechte investering. In de zomer (tot eind septemeber) draag je ze zelden, want dan is het te warm. En vanaf oktober heb je al wat warmere jasjes nodig voor de ochtend en avond.

Herfst betekent ook de sluiting van het zwembad. We hebben september overbrugd door gebruik te maken van het zwembad, maar de stookkosten zijn behoorlijk (ruim $300 in een maand)... We hebben het zwembad misschien iets te lang het open gehouden.

Zoals op facebook getoond, gaven we Kevin voor zijn verjaardag een nieuw bed; een raceauto-bed. Hij is enorm trots – het was een schot in de roos! Donderdag won hij ook nog een nieuwe hippe step met bingo op school – hij kon zijn geluk niet op!

Donderdagavond kwamen de oma’s, maar ik zat inmiddels in Dallas, of beter gezegd Fort Worth, een stad naast Dallas. Ook wel genoemd "Cow Town”. Dit is Cowboy-gebied, wat duidelijk werd tijdens een bezoekje aan één van de vele uitstekende steak houses en aan Billy Bob, een enorme grote saloon-bar. Dress code; cowboylaarzen en -hoed... ik was dus niet goed aangepast aan deze omgeving. Aan de bar raakte ik nog in gesprek met een professionele stierenrijder. Daar kan je hier dus van leven; zo lang mogelijk op een rug van een stier blijven zitten, gesponsord door whiskey-merk Jack Daniels. Hij dacht echter wel na over een carrière-verandering; de laatste keer had een stier zijn been verbrijzeld. Leuke gezonde sport!

Vrijdag had ik meetings in Ft. Worth met de directeur van de grootste reisbureau-organisatie in de Verenigde Staten. Een keten die zich met name richt op gespecialiseerde actieve vakanties; hier zit duidelijk wel een markt in voor zo een soort reisbureau – in tegenstelling tot die voor standaard strandvakanties.

Tegen tien uur was ik weer thuis – en kon een langs Thanksgiving weekend beginnen.

 

How to build a house…

Zoals eerder beschreven heeft Kevin een grote interesse (en talent) in techniek en art (kunst, tekenen, schrijven, muziek). Deze week bracht hij beide samen in een zelf geschreven boekje over hoe je een huis moet bouwen. Geinspireerd door de bouw van een nieuw huis naast ons, beschreef hij op elke bladzijde een stap uit het bouwproces, samen met een tekening. Dat meneer ook commerciele talenten heeft, blijkt uit de laatste stap. Geen perfect Engels, maar je begrijpt vast wel wat hij bedoelt.

Zijn beschreven stappen zijn;

(1) Set up the base

(2) Put design

(3) Make door

(4) Gently put up base of roof

(5) Put design on roof

(6) Now put shape of windows on house

(7) Put glasses on window

 

Inside house;

(1) Put in the kitchen

(2) Dig the basement

(3) Make stars to the basement

(4) Make living-room

(5) Shout “DONE! WHERE IS THE MONEY?”

Pompoenen en mais-doolhof-tijd

Het is al weer de vierde keer dat we in Toronto de maand oktober ingaan. Eén van de jaarlijkse evenementen rond deze tijd is de speelboerderij. Boerderijen stellen zich open met de verkoop van pompoenen (alvast voor Halloween) en ander groente en fruit.

Dit jaar bezochten we weer eens een nieuwe boerderij, namelijk Cooper’s farm http://www.coopersfarm.ca/. Een van de leukste die we tot nu toe hebben bezocht, want aan de een kant is deze boerderij redelijk kleinschalig en persoonlijk (de boer rijdt je persoonlijk rond op zijn hooiwagen met prachtige verhalen). Aan de andere kant heeft deze boerderij één van de grootste mais-doolhoven, met midden in het veld het logo van de Toronto Blue Jays (het baseball-team).

In eerste instantie speelden de kids bij alle speeltoestellen. Onder andere ‘paarden’-schommels, hooi-glijbanen, een maisspeelbak en oude traktoren. Daarna bezochten we de beestjes, het pompoenenveld en het doolhof. Als laatste namen we een ritje met de boer over zijn terrein. Hilarisch was dat we een ongevraagde expliciete show kregen van het enorme mannentjesvarken (de beer), die bijzonder actief was met z’n vrouwtjes…

Over beren gesproken, de boerderij wordt op dit moment geplaagd door wasberen. Onze lieve allesetertjes uit de stad zijn op het platteland gevreesde kippen- en kalkoenenslachters. Voorheen werd de wasberen-populatie hier in de hand gehouden door de coyotes. Maar de coyotes zijn onlangs op hun beurt verdreven door… zwarte beren. Op dus zo’n 45 minuten rijden van Toronto komen er nu zwarte beren voor… En die zwarte beren tolereren dus wasberen. Zou het ‘m in de naam zitten?

Een ander interessant leerpunt was het voordeel van een pompoenenveld. Pompoenen zuiveren namelijk de grond, dus wordt dit veld elk jaar verplaatst, waarna er weer gewone gewassen op geplant worden, die het daardoor veel beter doen. Zo leren wij stadslui nog eens iets nieuws.

Het was een leuke leerzame middag op het platteland; het gezinsfeestje was echter nog niet voorbij, want ’s avonds aten we weer eens bij onze favoriete Jappanner, waar we gelukkig voor de kinderen dit keer een echte show-kok kregen die veel grapjes maakte en leuk met eieren kon jongleren.

Weekje visa, zwemmen en Star Trek

We maakten deze week van alles mee. Maandagochtend stond ik om 8 uur voor het Amerikaanse consulaat voor mijn werkvisum. Grootste uitdaging; uberhaupt het gebouw (of vesting) inkomen. Ik stond aanvankelijk met een paar kilo aan documenten onder mijn arm in de regen te wachten (paraplu vergeten…). Toen ik uiteindelijk bij de security kwam bleek dat ik één belangijk document was vergeten; de uitnodiging / afspraak. Ik probeerde het nog digitaal op mij telefoon te laten zien, maar nee, de uitnodiging moest gepresenteerd worden op een stukje dode boom. Dus ging ik naar een printshop om deze uit te printen. Even later bij de security mocht ik inderdaad naar de eerste stap binnen; de security check. Mijn tas ging door de scanner en wat bleek… laptops zijn niet toegestaan. En kunnen ook niet in bewaring gegeven worden. Dus moest ik deze een paar straten verder in een kluisje gaan doen. Even later terug bij security ging mijn tas uiteraard wederom door de scanner. Deze keer werd mijn ipad niet toegelaten. Ik moest hem onder protest (waarom konden jullie dit niet de eerste keer zeggen) ook gaan wegbrengen. Een kwartier later stond ik weer met mijn tas bij de scanner en weer haalden ze er nieuwe dingen uit die niet toegestaan zijn; ik moest mijn appels buiten gaan weggooien en mijn USB-sticks werden in beslag genomen.

Uiteindelijk lukte het me om met een lege tas binnen te komen. Waar het interview nog geen vijf minuten duurde. Ik liet mijn paspoort achter voor de definitieve stempeltjes. Alles voor elkaar… dacht ik. Totdat de volgende dag de ruzie tussen de democraten en republiekeinen resulteerden in de shutdown van overheidsdiensten. Niet leuk met je paspoort op het consulaat en de wetenschap dat de laatste shutdown drie weken duurde.

Halverwege de week kreeg ik goed nieuws; het Amerikaanse consulaat in Toronto bleek toch door te werken en vrijdag kon ik mijn weer wat dikkere paspoort inclusief visum en werkvergunning ophalen.

Verder ging ik deze week door twee assesment interviews. Nu ik met mijn nieuwe functie direct onder de TUI board “hang”, doorloop ik een management assesment programma, afgenomen door een aantal HR consultants. Ben benieuwd naar het eindrapport.

Dit was ook de laatste week dat ons zwembad open was, dus maar liefst vier avonden maakten de kinderen en ik gebruik van het zwembad. Ons favoriete spelletje is spulletjes opduiken. Onze kleine meid is een echte waterrat geworden en kan inmiddels prima zwemmen.

Onze meid haalde ook het middelpunt van een Fieldstone fotocollage over “reading buddies”. http://www.fieldstonedayschool.org/UploadedFiles/ReadingBuddies.pdf. In dit programma helpen de oudere kindjes de jongsten met lezen. Er was ook een foto van Aimee op de foto-collage beneden het weekoverzicht van haar klas. Het lijkt erop alsof ze iets op aan het snuiven is; ik kan je verzekeren dat ze kleuren aan het blazen is.

http://www.fieldstonedayschool.org/UploadedFiles/JK-SK.pdf

De week eindigde vrijdag op de bank met een fles Italiaanse wijn en de laatste Star Trek film; speciaal voor mijn Trekkie Isabelle.

Stopzinnetje

Het stopzinnetje van Aimee is “I am not even joking!”. Ons kleine expressieve meisje kan enthousiast, met grote ogen, over vanalles vertellen, en om te benadrukken dat het serieus is dropt ze haar prachtige nieuwe Noord-Amerikaanse stopzinnetje. “Ik maak echt geen grapje”. Ondanks dat het niet grappig bedoeld is, kan ik vaak mijn lachen niet inhouden. I am not even joking!

Fotodag

Woensdag was het fotodag op school, maar deze ging niet geheel probleemloos. Want Kevin moest vandaag een extra foto laten maken, namelijk van zijn gebit. Hij klaagde al twee dagen over pijn en had duidelijk een ontstoken mond / dikke wang. Het probleem was dat onder een oude vulling vuil en bacterieen waren gaan zitten, en dit had een ontsteking veroorzaakt. Er zat voor hem helaas niets anders op dan de kies te laten trekken. Arme kleine man.

Dezelfde dag hoorden we van Renee een leuke anekdote over Kevin. In grade 3 kan je je voor het eerst inschrijven voor cross-country running als sport. Dit vind meestal in de herfst en winter plaats, waarin er gerent wordt over natuurlijk terrein (geen wegen of paden, dus cross-country). Kevin had er echter van afgezien, omdat hij vond dat hij nog niet in staat was om “across the country” (het hele land door) te rennen. Groot gelijk heeft hij; Canada is een heel groot land, en van west naar oost doe je er ook rennend wel een tijdje over. Nadat we hem hadden uitgelegd dat het cross-country en niet across the country was, had hij toch wel interesse.

Wilde dromer

Even een anekdote over onze Aimée. Zij klaagt vaak dat ze het ’s nachts koud heeft. Dat is ook geen wonder, want ze schopt altijd haar dekens weg. Echt altijd. Het is zelfs zo dat aan het einde van de avond, als Isabelle haar nog even gaat kussen voor het slapen gaan, ze opnieuw toe- en ingedekt wordt. Als ik vijf minuten later ga kijken, kan ik weer opnieuw beginnen. En ik ben nog niet de kamer uit, of ik hoor haar zich al weer loswoelen. We zullen maar extra dikke pyama’s kopen voor de koude Canadese winter.

Over slapen en dromen gesproken; tijdens de week van de Terry Fox run http://en.wikipedia.org/wiki/Terry_Fox_Run moest Aimee haar dromen uitbeelden op school. Aimée’s droom? Ze wil graag juf worden. En voor in het weekend een danseres.

Einde van de kinderfabeltjes – deel II

En weer kwam een kinderfabeltje ten einde. Nadat Kevin eerder door het verhaaltje van de tandenfee prikte, was nu sinterklaas aan de beurt. Papa, ben jij sinterklaas? Ik probeerde nog ontwijkend te antwoorden; dat ik geen baard, staf en mijter had, maar daar nam Kevin geen genoeg mee. Waarom denk je dat dan jongen? Zijn conclusie was met name gebaseerd op de speelgoedreclames; waarom moet je sinterklaas uitleggen waar iets te verkrijgen is en hoeveel het kost? Dat is alleen nuttig voor papa’s en mama’s. Maar ook het eerder doorgeprikte fabeltje van de tandenfee speelde in zijn overwegingen mee.

We hebben hem maar de waarheid verteld, op voorwaarde dat het ons geheimpje is – dus hij mag niets tegen zijn zusje vertellen. Dat leek hij wel spannend te vinden; een geheimpje tussen zijn ouders en hemzelf!

Nazomeren

Het is officieel zomer af in Toronto, maar het begin  van de “Indian Summer”. De temperaturen zijn een paar graden lager (’s middags zo rond de 20), maar het voelt nog heerlijk aan. Er is nog volop zon en de bladeren beginnen te kleuren. De mooiste Ontario plaatjes gaan eraan komen; rood-gele bomen met blauwe luchten.

Vrijdag maakten we bij thuiskomst nog even gebruik van het zwembad. De verwarming zorgt ervoor dat het water niet afkoelt tijdens de frisse nachten. Toch zullen we volgende week maandag 7 oktober het zwembad sluiten. Maar dan hebben we beloofd aan de kinderen om weer minimaal 1x per week de sauna aan te zetten.

Zaterdag hadden we zoals geschreven ons musicaluitstapje, gevolgd door een barbeque met heerlijke Filet Mignons. Met ijs toe was het een snoepmaaltijd voor jong en oud.

Zondag was weer een prachtige dag die in het teken stond van judo, boodschappen doen en in de tuin werken. We kochten de eerste kadootjes voor Kevin’s verjaardag. En begonnen de tuin al redelijk winterklaar te maken. Daar was het niet iedereen mee eens, want op een gegeven moment hadden we een demonstrerende chipmunk in de gang van ons huis lopen!

Het wildleven lijkt ook weer helemaal terug, want behalve chipmunks zien we weer wasberen, muisjes en kleine ratjes. En af en toe een eekhoorn; maar veel minder dan vorig jaar. Volgens buren komt het doordat ’s nachts een vos in onze straat komt jagen. We hebben hem nog niet gezien, maar sommige buren al enkele keren.

Zondagavond werd het weekend afgesloten met een duikje in het zwembad; we kunnen er nog een weekje van genieten.