Drie dagen Tokyo

Donderdagochtend zat ik om half zeven ’s ochtends al in het vliegtuig naar Japan. De vlucht naar Tokyo duurde ruim drie uur, voordat ik me dus weer kon storten in een stad met een onwerkelijke en ongelofelijke omvang. In Japan hebben we geen exclusieve agent maar werken we met meerdere partijen. Wel is er één grote agent, waarmee ik het meest van de tijd op stap ben geweest.

Donderdagmiddag maakte we een “beleefdheidsbezoek” aan een nieuwe partij die geïnteresseerd is in een charter. Erg leerzaam voor mij, want in een beleefdheidsbezoek drink je rustig thee met elkaar en babbel je wat over zaken. Maar niet te direct en ik kon mijn klassieke PowerPoint-technieken en schitterende presentaties in de tas houden. Het is voor mij als persoon door mijn ongeduldige en directe karakter echt uit de comfortzone; je weet dat je niet meer dan 20-25 minuten hebt met de klant dus wil je eigenlijk alles uit de kast te trekken en al je argumenten afvuren. Maar ik gedroeg me netjes en rustig en dronk mijn kopje thee rustig op terwijl we vrolijk babbelden…..

Donderdagavond maakte ik kennis met Shabu Shabu. http://en.wikipedia.org/wiki/Shabu-shabu. Ja het is restaurantketen in Nederland, maar het is ook een Japanse kooktechniek; in een pot heetwater worden flinterdunne stukjes vlees binnen seconden klaargemaakt, voordat het in een kommetje met saus wordt geserveerd. Door deze kooktechniek blijft het vlees heerlijk mals en zacht. Top restaurantje www.kakiyasuhonten.co.jp

Vrijdagochtend maakten we een beleefdheidsbezoek aan een partij die jaarlijks bij ons een charter afneemt. ’S Middags presenteerde ik aan 14 agenten. En aan het einde van de dag presenteerde ik aan 12 journalisten. Daarna had ik nog een interview met een journalist van een cruisemagazine, en was het officiële programma weer voorbij. We aten in een Yakatori-restaurant, kipspiesjes in allerlei soorten en maten. http://en.wikipedia.org/wiki/Yakitori. En jawel, daarna volgde het onvermijdelijke; Karaoke. Het is onderdeel van de cultuur zeggen we maar. En dus moest ik er ook aan geloven…..auw!

Zaterdagmiddag had ik nog lunch met één van onze andere agenten, voordat ik in het vliegtuig stapte voor een tijdreis naar Toronto. Tijdreis, want dankzij het passeren van de datumlijn kom je eerder aan dan je bent vertrokken.

Maria Lopez Soccerfest en Copacobana

Zaterdagochtend landde ik iets na 11 uur ’s ochtends in Toronto. Meteen ging ik in de taxi naar Fieldstone, want daar was onder de naam Maria Lopez Soccerfest een leuke familiedag georganiseerd. Dat ook nog het doel had om geld in te zamelen voor Sickkids, het grote kinderziekenhuis in Toronto.

Ik kwam net op tijd om Kevin nog een wedstrijd te zien spelen. En Aimee te zien springen op het springkussen. Er waren nog veel andere leuke activiteiten, zoals ballengooien naar een mechanisch systeem, wat indien raak een plankje liet kiepen, waardoor de hoofdmeester in een bak met water viel. Uiteraard tegen betaling, voor het goede doel. Kevin wist zijn derde bal raak te gooien.

Aan het einde van de dag trok ik ook nog mijn sportschoenen aan, om het lerarenteam te versterken of te verzwakken zoals je wilt, in hun wedstrijd tegen het Fieldstone hoofd-voetbalteam.

Tegen drie uur waren we weer thuis, waar oma ons uitnodigde voor een etentje in ons favoriete restaurant. Hemel voor carnivoren (en daarmee ook hel voor vegetariers;) Copacabana. Onder vrolijke zomerse Braziliaanse klanken deden we ons tegoed aan heerlijk vlees. Heel veel vlees. Dit restaurant was de keuze van de kinderen, maar Isabelle en ik stonden er helemaal achter!

 

Met de Sea Spirit naar London

Na de vakantie en een rustig weekend, begon afgelopen week de gekte die pas in November afgelopen zal zijn. Een gekte van heel veel zakenreizen, drukke agenda’s, een verhuizing in Toronto en uiteindelijk ook een verjaardag – die van Kevin.

De week begon rustig, met een Quark Management training op dinsdag die werd afgesloten met een stukje kayakken en een etentje met alle managers.

Woensdagavond zat ik al weer in het vliegtuig richting London. Donderdagmiddag had ik een lunch met onze verzekeraars en in de namiddag ging ik naar de collega’s en verkooppartners van Exodus, om donderdagavond naar Tilbury te vertrekken. Tilbury is een haven ten Oosten van London aan de Thames. Het is min of meer de haven waar de zeeschepen eindigen; verder stroomopwaarts op de Thames zijn geen goede aanlegmogelijkheden voor grote schepen meer. Tenzij je een beetje creatief bent.....

In Tilbury gingen we aan boord van de Sea Spirit, die daar net uit Spitsbergen was aangekomen. De Sea Spirit blijft de komende twee weken in Tilbury voor wat onderhoud en aanpassingen, voordat ze eind deze maand richting Ushuaia vertrekt.

Het was de perfecte mogelijkheid om iets leuks te doen met het schip.... Vrijdagochtend tegen tien uur kwamen uitgenodigde Quark-partners, verkoopagenten en media aan boord en zetten we koers richting London. Een redelijk spectaculaire minicruise, want de Thames wordt verderop best wel smal en druk. Het was een schitterende zonnige dag en de twee uur varen richting London waren geweldig. Hoogtepunt was de aankomst in London; Tower bridge ging speciaal voor ons open. En hoewel de Sea Spirit in vergelijking met een “echt” cruiseschip vrij nietig is, was het voor deze plek behoorlijk groot en opvallend. Dus stonden honderden, wellicht duizenden mensen langs de kant en op de brug de zwaaien. Wij legden aan naast de HMS Belfast, het oude museum-marineschip wat achter Tower bridge ligt. Daarna hadden we een heerlijke lunch en  presenteerde we over Quark Expeditions. Tegen vijf uur had iedereen het schip weer verlaten en gingen onze partners en agenten met een geweldig positief gevoel naar huis.

Kopstoten en judogrepen

Zaterdagavond hadden we ook nog een wat bloederig incident. Aimee lag (dacht ik) lekker rustig in haar bedje te slapen op haar buik. Toen ik vooroverboog om haar een ‘slaap lekker’ kus te geven, kwam ze met een ruk omhoog – precies met haar achterhoofd op mijn neus. Die kraakte luidruchtig en begon te bloeden. Ik was heel even bang dat ze mijn neus gebroken had, maar dat viel gelukkig mee.

Ja het meisje wordt sterk. Dat merkte ik ook zondagochtend op judo, waarin ze inmiddels in een klasje hoger zit. Nog steeds mag ik meedoen en ik merk dat ik echt kracht moet zetten om haar van me af te halen, als ze me probeert vast te zetten met een Mount, North-south of Side Control greep. Ook in haar eerste “gevechten” met andere kindjes valt ze op door haar fanatiekheid. Als je Kevin ziet “vechten”, dan zie je dat hij vooral veel probeert te denken en de grepen technisch goed te doen. Bij Aimee is het passie en inzet. Overigens zijn alle gevechten heel gedisciplineerd en zorgvuldig; men doet elkaar geen pijn.

Ethiopisch eten, Nederlandse ijsjes en wilde feestjes

Zaterdag dachten we iets nieuws in ons leven te proberen; Ethiopisch eten. http://www.ethiopiques.ca. Dat werd geen groot succes. De kinderen en oma vonden het niet lekker; Isabelle en ik vonden drie van de vier gerechtjes wel erg lekker, een vierde konden we ook niet waarderen. Het is zeer kruidig eten.

We besloten de kleine teleurstelling weg te nemen door een ijsje te nemen bij een Nederlander. De Nederlanders Theo en Dina Aben hebben één van de bekendste en meest populaire ijszaken in Toronto; Dutch Dreams http://www.dutchdreams.ca. Het is een klein winkeltje bij St. Clair en Bathurst, waardoor er tot buiten een flinke rij staat. Het winkeltje zelf is gezellig druk en kitsch, met veel oud Nederlandse afbeeldingen en foto’s. Het ijs is heerlijk en wordt standaard aangeboden met slagroom en fruit of sprinkles. Ook zijn er hoorntjes, cones, in alle soorten en maten; met chocolade, amandelen, nootjes, sprinkles, etc. Overigens verkopen ze hier ook drop, pepermunt, pannenkoekenmix, hagelslag en veel andere Nederlandse producten die de ‘Nederlander in het buitenland’ mist. Toch lijkt het publiek gewoon Canadees te zijn. Heel grappig winkeltje met heeeerlijk ijs.

Het is druk in Toronto, want het grote en beroemde Toronto Film Festival http://tiff.net trekt veel bekende acteurs en actrices en daarmee een breed publiek. Als je door het centrum rijdt, zie je grote groepen fans voor hotels staan en ook vaak in de rij voor een officiële meet & greet met een bekend persoon. Die rijen zijn afschrikkend lang, dus je moet wel echt een Fan zijn om die moeite te willen nemen. Op de radio worden ze (heel on-Canadees direct) compleet voor gek verklaard. ‘Get a life!’

Wij keken ons eigen filmpje thuis, Project X. http://projectxmovie.warnerbros.com/dvd/site. Een grappig verhaald; drie anonieme school kids, type “losers”, willen zich door een groot feest thuis (ouders zijn op vakantie) sociaal op de kaart zetten. Ze plannen een “groot” feest voor vijftig man en vanwege de angst dat niemand komt opdagen, roepen ze de hulp van o.a. sociale media in. Dat gaat een beetje te goed, want uiteindelijk komen er 1500 mensen op dagen die zich te goed doen aan heel veel drank, drugs en elkaar. En het loopt uiteindelijk helemaal uit de hand; de Mercedes van Papa eindigt in het zwembad, het huis brandt af en er volgen rellen met de politie. Isabelle en ik wisten niet goed hoe we naar deze film moesten kijken: Als de eeuwige pubers in ons, dus lachen. Of als ouders van kids die over tien jaar ook deze leeftijd hebben, dus angstig toekijken wat losgeslagen kids met je spullen kunnen doen.

Het mysterie van de zachte Pipi en de gladde pappa

Toen Aimee één werd, was het ook tijd om een lievelingsknuffelbeest uit te kiezen. De mooiste knuffelbeesten werden voor haar verjaardag binnengebracht, maar baby Aimee viel uiteindelijk voor een klein, beetje saai, nietszeggend pinguïnknuffeltje, die al gauw de naam “Pipi” kreeg omdat Aimee het woord pinguïn nog niet kon zeggen. Gelukkig was het wel een knuffeltje waarmee de wereld verbeterd wordt, want het kwam van het WNF.

Het was meteen dikke onvoorwaardelijke liefde, dus Isabelle deed haar best om een reserve-Pipi te vinden. En uiteindelijk wist ze zelfs een derde kopie te bemachtigen, één voor de crèche, één voor thuis en één als reserve thuis. Echter, vanaf het begin sprak Aimée van de “echte Pipi”(of ook wel de zachte Pipi genoemd) en de reserve Pipi’s. En nu nog steeds; na de vakantie gingen de Pipi’s in de was. En mocht Aimée kiezen welke de “echte” Pipi was. Na even gevoeld te hebben, herkende ze zonder twijfel haar “zachte echte” Pipi. Wij voelen en zien geen verschil, maar ze is 100% overtuigd dat ze het juist heeft.

Misschien is Aimee wel extra sensorisch ingesteld. Zij is ook de enige die echt klaagt als ik me tijdens het weekend of vakantie niet scheer. En als ik dat dan wel doe, dan krijg ik een echte dikke knuffel van een duidelijk blijer meisje. “Mijn gladde pappa”zegt ze dan. Dus jongens; over een jaar of tien geen snorren of baardjes.

Eerste schooldag

Dinsdag was het meteen de eerste schooldag. En voor Aimee betekende dit; de allereerste schooldag in haar leven. Ze heeft er heel lang naar uitgekeken en er zelfs bijna elke dag op vakantie om gevraagd. Maar dinsdag was het echt zo ver. Ze werd in haar netste schooluniform gehesen (“number one dress”). Het meisjesuniform van Fieldstone is eigenlijk een beetje truttig. Maar onze leuke blonde Aimee met eeuwige smile staat alles leuk (okay, zegt deze niet onbevooroordeelde trotse vader). Kevin probeerde haar spontaan ’s ochtends bij het ontbijt het Canadese volkslied bij te brengen. En daarna ze gingen op pad!

’s Middags om drie uur was er een officiële openingsbijeenkomst van het schooljaar met ouders. Toen de klasjes de gymzaal binnenliepen had ik even verwacht dat Aimee naar ons zou toe vliegen. Maar kijk, ze liep super gedisciplineerd met haar klasje mee en gaf ons alleen zeer brede smile, terwijl ze vrolijk zwaaide. Ze had een geweldig positieve dag, ondanks dat alle kindjes voor haar nieuw waren en ze toch ook haar vriendjes en vriendinnetjes (met name Kathleen) van de crèche moet missen.

Opeens besef je als ouder… Dit was slechts een dag in het leven van een kind, maar weer een enorme stap vooruit in haar ontwikkeling. Snik, onze kleine meid wordt grooooooot!

Terug naar “the big TO”

Maandag, een vrije dag in Canada, was de vakantie dan toch echt bijna over. ’s Ochtends begonnen we met inpakken en schoonmaken van de camper, terwijl de kinderen speelden in de speeltuin. En om twee uur vertrokken we vanaf Vancouver airport voor de terugvlucht naar Toronto, oftewel “the big TO” zoals sommige Canadezen het noemen.

Hoe is het ons nu bevallen, een rondreis met de camper?

Ten eerste is het relatief makkelijk om een camper te rijden, hoe groot deze ook is. Een paar puntjes waar je moet uitkijken; je ziet bijna niks als je achteruit rijdt. Dus hadden Isabelle en ik voor de veiligheid de gouden regel dat er altijd iemand buiten ging checken en coachen, zelfs al leek het zo makkelijk en ruim. Ten tweede moet je erop letten dat je de bochten wat ruimer neemt. Ten derde moet je op de hoogte letten; nee je kan geen gebruik kan maken van parkeergarages of drive-through’s. Jammer voor Isabelle, ook niet de Starbucks drive-through ;)

Een camper haalt gelukkig het kramperen uit kamperen. Want je hebt altijd alles bij je. Er is genoeg opbergruimte. Er is een wc, douche, koelkast, vriesvak en zelfs een magnetron. Maar je houdt nog wel het avontuurlijke van camperen – zeker als je midden in de bossen aan een kampvuurtje zit.

Idealiter willen we toch twee nachten op dezelfde camping staan om nog wat meer rust in de reis te brengen. Ook waren de ruim 400 kilometers over de bergen op de 24^e (Over de Rockies naar de Cowboys) een beetje te veel. Maar verder was de reis goed gebalanceerd, met een goede afwisseling tussen avontuurlijke campings (de parken) en campings met faciliteiten.

De hoogtepunten waren onbetwist Jasper National Park en Pacific Rim. Echter de Hat Creek ranch en Goldstream Provincial park bij Victoria waren de grootste verrassingen.

En nu de kenners aan het woord. Wat vond Kevin het leukste? Zwemmen in het waterpark van Edmonton en jawel, de videogames hal van de Vancouver camping...... Wat vond Aimee het leukst? Zwemmen, speeltuin en marsmallows eten. Ok, het zien van beren in het wild wordt blijkbaar door de jeugd nog niet zo gewaardeerd...

Op stap met de kwebbelkindjes (2/9)

Een van de leukste observaties tijdens de vakantie is hoe kinderen contact leggen met onbekenden. Meestal is Aimee de ijsbreker, soms met een tikkeltje brutale vraag of opmerking (zie de vorige dag “You look like Santa Claus”). Met haar voorkomen en een brede smile komt ze toch overal mee weg. Maar dan neemt Kevin het meestal over, en die vertelt dan uitgebreid zijn levensverhaal. Als je geluk hebt, legt hij ook nog eens haarfijn zijn nieuwste spelletje op de Nintendo DS aan je uit. Of je geinteresseerd bent of niet...

Zo waren ze meteen dikke vrienden met twee iets oudere dames die naast ons stonden op de camping in Nanaimo.  En zo maakten ze ook leuk kwebbelcontact met twee dames en een baby naast ons in het restaurant op de boot. Dan kunnen ze rustig een half uur kwekken.

Het actieve leven en wonen in een kleine ruimte als een camper zorgt ook nog eens voor super intensief contact tussen ons en de kinderen. Wel zo lekker net voordat we weer allemaal druk zullen zijn met werk, school, zakenreizen en niet te vergeten verhuizen (binnen Toronto). Dit type reizen heeft wel één nadeel; de kinderen moeten elke keer weer nieuwe vriendjes maken op een camping, om daarvan een dag later of als ze geluk hebben twee dagen later afscheid te nemen.

Vandaag stond in het teken van de terugreis van Vancouver Island naar Vancouver. De kinderen speelden eerst vanochtend in de speeltuin van de camping, waarbij ik met een stoeltje heerlijk in het zonnetje zat om ze in de gaten te houden. En te internetten, want er was eindelijk weer eens Wifi!

We hoefden maar een kwartiertje te rijden naar de boot die tegen één uur vertrok. Deze was een stuk kleiner dan onze boot naar Victoria. En ook de overtocht wat iets langer (ca twee uur) want we vertrokken nu van midden-Vancouver Island.

Tegen vier uur waren we op onze camping in Vancouver. Dezelfde die we eerder hadden; dus kleine saaie plekjes maar veel faciliteiten. www.bcrvpark.com Zoals het zwembad en de speeltuin, die meteen door Kevin en Aimee met Isabelle werden opgezocht.

Terug naar het Oosten (1/9)

Zaterdag stond in het teken van het begin van de terugreis en dus het naderende einde van onze vakantie. Snik.

Vandaag moesten we van Pacific Rim terugrijden naar het plaatsje Nanaimo aan de oostkust, het tweede stadje van Vancouver Island en de plek waar we morgen de boot terug nemen naar Vancouver. Interessant dus dat we niet helemaal terug hoeven te rijden naar Victoria om een boot te pakken. Daarmee is Pacific Rim naar Nanaimo de enige weg deze vakantie die we twee keer moesten rijden (heen en terug). Op zich geen straf, want vooral het stuk tussen de Pacific Rim en het plaatsje Port Alberni, door het ruige binnenland, is geen straf. Dit is één van de mooiste ritjes van de vakantie. Ook de meest bochtige, slingerende, stijgende of dalende. Maar dat is geen probleem, want we hebben het rijden van camper nu goed in de vingers.

Onze eerste stop (fruitsnack) was om elf uur aan een prachtig riviertje, dat echt ongeloofelijk helder was. De tweede stop, lunch, deden we om kwart over twaalf bij Port Alberni. We bezochten McLean Mill National Historic Site, een oud houthakkers-kamp met stoom-zaag-machine-fabriek, volledig gerestaureerd en nu voor de lol wordt bediend door een aantal gepensioneerden. Een enthousiaste man met lange witte baard kon leuk vertellen over de werking van de op stoom aangedreven zaagmachine. En kinderen zijn altijd goudeerlijk en recht door zee, dus Aimee maakte opeens de briliante opmerking “You look like Santa Claus”. Gelukkig kon hij er goed om lachen.

Deze dag werd de collectie van oude houthakkkers-voertuigen nog uitgebreid met een speciale tentoonstelling van oude autos en vrachtwagens. Ook kwam er een oud stoomtreintje langs, tot plezier van de kinderen. Die toch al niet te klagen hadden, want er waren ook oude machines om op en in te spelen en een grote zandbak met speel-vrachtwagens.

Om vier uur kwamen we in Nanaimo aan, waar we eerst nog wat bramenstruiken leegplukten voor onze  laatste BC-portie vers fruit. Dit keer kwamen we niet geheel ongeschonden uit de strijd met de struiken, want zowel Kevin als ik hebben wat krassen opgelopen.

Om half vijf kwamen we aan op onze camping www.mountainairervpark.com. Wederom een plaatje, dit keer met veel faciliteiten waaronder een grote speeltuin voor de kids en een helder riviertje om in te zwemmen voor mezelf. Geen verkeerde terugreisdag!

Pacific Rim National Park Reserve (31/8)

De naam van dit park heet voluit Pacific Rim National Park Reserve. Opvallend is het woordje Reserve, dat niets zegt over dat ze hier goede wijnen maken, maar dat dit indianen reservaat is, net zoals grote gedeelten van Vancouver Island. Om heel precies te zijn; vandaag zaten we in het reservaat van de Tla-o-qui-aht stam. Onthouden deze naam, beste wordfeut spelers!

We zijn deze vakantie regelmatig door indianen gebieden en -dorpjes gekomen. Oftewel first nations gebieden, zoald dat hier in Canada politiek correct heet. Nu klinken indianengebieden spannender dan ze zijn; ze leven echt niet meer in teepees, maar in huizen. De paarden zijn ingewisseld voor pick-up-trucks. De tradionele gewaden door een t-shirt van de Walmart. En ze hebben ook echt geen veren meer in hun haar; hoogstens een baseball cap erop.

Vanochtend sliepen we dankzij de kinderen weer eens heerlijk uit tot half negen. Jawel, ideale kinderen...  En nee, ze zijn niet te koop! Het was bewolkt en wat fris; een mooie gelegenheid om er eerst op uit te gaan. We kozen voor de wandeling naar Schooner Cove; een prachtig verhoogd pad door het regenwoud naar een rustige baai met mooie eilandjes.

Hoe omschrijf je het beste dit Canadese regenwoud? Ik zou zeggen; authentieke chaos. Niet negatief bedoeld; maar het bos is één grote bende van omgevallen bomen, bomen, boomstronken, allen weer dicht be- en overgroeid met varens, struiken en ook prachtige zwammen in allerlei kleuren. Een groene chaos, maar dus wel indrukwekkend mooi. Het is door de `chaos` ook nauwelijks begaanbaar, maar gelukkig hebben ze hier de wandelpaden uitgevoerd met board-walks (een verhoogd houten voetpad, op palen).

Toen we op het uitgestrekte verlaten strand kwamen, zagen we dat het eb was en dat we daarom naar een eiland konden lopen. Na daar de rotsen verkend te hebben, zag ik plotseling dat het vloed werd. En snel! We moesten een stukje wadend door de nog ondiepe zee terug, best spannend en ook een beetje hilarisch.

Terug op het strand bestudeerden we enkele vreemde aangespoelde waterplanten. Deze hadden een dikke sterke steel van een meter of zes lang. Elk kind kreeg een paar meter van dit stevige natuurlijke touw mee, en Kevin wist later op de dag uit zichzelf een pijl-en-boog te maken van een tak en dit spul.

Opeens woei wat zeemist binnen wat een koele doch spannende ervaring gaf en ook wat mooie beelden. We besloten terug te gaan en op de terugweg brak opeens Kevin z`n slipper. De laatste meters heb ik hem daarom moeten dragen. Omdat zijn sportschoenen nog kleddernat waren van de dag ervoor, besloten we meteen nieuwe slippers te regelen. We reden naar het dorpje Tofino, dat aan het einde van de weg en op het uiterste westpuntje van het eiland ligt. Gelukkig is dit een surf-hemel, dus een paar ultracoole slippers waren zo gevonden in één van de vele surfshops. Het hele dorpje staat in het teken van surfen en daarmee heerst er een relaxt layed-back sfeertje. Nadat de kids in de speeltuin hadden gespeeld en we een ijsje hadden gekeken, trok de zeemist weg en was het tijd om terug te gaan voor een tweede bezoek aan het strand bij onze camping.

Op de terugweg naar de camping maakten we nog een tussenstop op het uitzichtspunt Radar Hill. We hadden deze dag dezelfde camping, dus trokken we `s middags naar het strand. Waar we zwommen in de poeltjes (want de zee is hier door de sterke stroming te gevaarlijk voor kids), visten in de rotspoeltjes en bouwden in het zand.

Traditioneel eindigde de dag met een barbeque, kampvuur en een potje jeu de boulle, waarbij Kevin tot groot plezier voor het eerst won.

Strandjutten langs de oost- en westkust van Vancouver Island (30/8)

Donderdagochtend lieten we de kinderen eerst nog even spelen in het speeltuintje (dus wederom het golfkarretje). Tegen elven redenen we weg en maakten we onze eerste stop al na 1.5 kilometer. Rathtrevor Beach Provincial Park was de bestemming. Dit uitgebreide park aan de oostkust van het eiland staat bekend om één ding; wadlopen. Met eb valt het hier compleet droog; dus gingen we gewapend met schepnet en emmer het wad op. We vingen veel kleine krabbetjes en verzamelden wat mooie schepjes. Toen we een uurtje later weer weg reden zagen we een prachtig klein hertje in het bos staan, wat rustig stond te eten zodat we het uitgebreid konden bekijken en fotograferen.

Tijdens een korte tussenstop werd er melk ingeslagen en bramen (van de struiken tegenover het winkeltje). Ja dit is echt bramenland!

Onze lunchstop maakten we in MacMillan Provincial Park op weg naar Pacific Rim. MacMillan staat in het teken van hele hoge bomen van 800 jaar oud. De grootste boom is 76 meter hoog met een omtrek van 9 meter. Een echte reus!

De weg naar Pacific Rim National Park was schitterend; wederom is dit postkaart Canada; hoge bergen, uitgebreide bossen, kristalheldere bergbeekjes en idylische meertjes. Om half vijf reden we ons laatste national park van deze reis binnen; Pacific Rim ligt aan de westkust. Dit park beschermt het unieke regenwoud aan deze kant van het eiland. Gelukkig voor ons regende het niet, maar hadden we een zonnige dag. Onze campingplaats was weer schitterend; midden in de “jungle” van het regenwoud. Het bos is hier heel “dicht” en “ruig”; het is een wildernis van omgevallen bomen, boomstronken, struiken en planten.

We besloten om voor het eten nog even het strand te bezoeken. De pracht maakte indruk op ons allen. Het is een strand uit de boekjes van de “onbewoonde” eilanden. Het strand is heel breed, en de achtergrond is één groene jungle. Tussen het eind evan het strand en het begin van de jungle ligt er een grote hoop aangespoelde bomen kris-kras op elkaar.

Helaas zullen we hier niet echt in de zee zelf zwemmen, want het schijnt hier heel gevaarlijk te zijn met sterke stromingen. Maar met eb zijn er ook hier behoorlijke poeltjes om te spetteren. Bovendien zijn er rotsen met poeltjes. Hierin troffen we behalve zeeanomonen in alle kleuren ook enorm grote zeesterren aan. Echt, ik heb nog nooit zulke joekels van zeesterren gezien.  Veel dus te ontdekken, voor klein en groot!

Bramen, baaien en bergbeekjes (29/8)

Woensdag werd Kevin pas om kwart over acht wakker; Aimee zelfs tegen negen uur. Het gebeurt vaker deze reis dat de kinderen pas tegen acht uur goed wakker zijn, ondanks dat ze meestal op een gewone tijd (even over achten) in bed liggen. De indrukken, activiteiten en buitenlucht zullen wel extra vermoeiend zijn.

De kinderen gingen meteen rondom de camper in het bos spelen, terwijl Isabelle en ik rustig konden opstarten. Voordat we Goldstream verlieten, besloten we nog een keer naar de waterval te gaan om te plonzen in het koude water. De duikbril ging ook een keer mee en we ontdekten een grote school forelletjes in het kleine poeltje in het bergbeekje.

Toen we wegreden ontdekten we wederom overal volle bramenstruiken. We plukten in korte tijd een paar grote bakken vol. Omdat we het toch niet helemaal vertrouwden (de struiken staan hier werkelijk overal, en je ziet nooit iemand deze heerlijke vruchten plukken), hebben we toch maar even via Google wat informatie gecheckt. Maar geen zorgen; inderdaad staan Vancouver Island en de Fraser valei op het vaste land vol met een inheemse bramenstruik; de “Trailing Wild Blackberry” of voor de echte kenners de Rubus Ursinus. De besjes zijn prima te eten, zijn zelfs erg gezond vangwege de vitaminen C en K, foliumzuur, magnesium, vezels en Omega 3 olie. Het was het favoriete eten van de plaatselijke first nations (indianen). Maar blijkbaar laat de blanke Canadese bevolking de struiken links liggen. Ze groeien dan ook als onkruid; ze doen het goed op verwaarloosde open tereinen en langs wegen. En niet onbelangrijk; wij vinden ze met z’n vieren zonder uitzondering héééérlijk. Er zullen de komende dagen nog wel bakken bramen  doorheen gaan.

Wij reden vandaag 160km op de Trans-Canadian Highway van Goldstream naar Parksville in het noorden. Vanuit hier zullen we morgen naar het westen gaan, naar Pacific Rim National Park, het uiterste en meest westelijke puntje van onze reis.

De weg vandaag ging over de Malahat ridge, vanwaar we mooie uitzichten hadden op alle fraaie baaitjes en eilanden. In Duncan, de stad van de totempalen, hebben we een broodje gegeten. De stad zelf viel tegen; ja, er staan overal totempalen, maar er staan op dit hele eiland veel totempalen, vaak op mooiere locaties. We reden door het stadje Chemainus, opgesiert met mooie muurschilderingen. En zo kwamen we tegen vieren aan op onze camping Riverbend, aan de Englishman river, wederom een mooi bergbeekje, bij Parksville.  http://www.riverbendresort.bc.ca Een prima camping met veel faciliteiten, waaronder een leuke speeltuin. Daarin hebben de kinderen uren gespreeld, met name op een afgedankt golfkarretje dat is vastgezet als speeltoestel. Ze zullen wel het gevoel hebben dat zij nu eindelijk eens mogen ’auto rijden’ deze vakantie.