Terug naar Lima en afscheid van Peru

Zondagochtend kregen we eerst een stadstour van twee uur voordat we naar het vliegveld gingen. Zoals eerder gezegd was Cuzco de hoofdstad van de Inca's; helaas is het door de spanjaarden verwoest. Op elk oude tempel werd een kerk of klooster neergezet, want de zieltjes moesten bekeerd worden. Daarin maakte de katholieke kerk ook gebruik van slimme marketingtechnieken; op veel afbeeldingen en schilderijen van heiligen en Christus zijn zonnen en manen in verwerkt, om een brug te slaan met het oude geloof. Mooiste voorbeeld is een afbeelding van Maria, die een lange jurk draagt in de vorm van een berg....zo werd Maria gepresenteerd als de nieuwe moeder aarde. Rebranding heet dat in marketingtermen.

Cuzco heeft een mooi historisch centrum, typisch koloniaal Spaans, zoals je onder andere ook in Cuba tegenkomt. Er zijn ook nog veel muren en resten uit de Inca tijd zichtbaar, omdat de nieuwe stad er op of mee werd gebouwd.

We vlogen 's middags in een uurtje naar Lima. Daar hadden we 8 uur tot onze beschikking. We konden kiezen uit (1) relaxen in het beste hotel (Westin) van Lima, (2) shoppen of (3) een tour door het hisorische centrum van Lima. Hoe verrassend - ik koos voor het laatste en was de enige. Dus ging ik in mijn eentje samen met een prive gids en prive chauffeur naar het centrum. Het historische centrum van Lima staat ook op de Unesco erfgoedlijst en is typisch Spaans-koloniaal. Huizen met prachtige houten balkonnetjes, veel kerken, veel kloosters en gezellige drukke pleinen. We bezochten onder andere het franciscaner klooster; prachtige versierd en met freaky catacomben. We zagen de verandering van de wacht bij het presidentieel paleis. Het was een korte maar leuke tour.

We hadden deze avond met een beperkte groep (sommige waren al vertrokken) een diner in een oud spaans koloniaal gebouw, nog helemaal origineel ingericht. Spectaculair. En daarna was het snel terug naar het vliegveld. Binnen vijf minuten vertrokken er vliegtuigen naar Miami, LA en New York, waarop de rest van onze groep geboekt was. Ik vloog als enige naar New York, waar ik maandagochtend aankwam en snel het korte vluchtje naar Toronto pakte.

Wayna Picchu en met de trein terug naar Cuzco

Zaterdag gingen we terug naar Machu Picchu om de top Wayna Picchu (2750 meter) te beklimmen. Het was helaas slecht regenachtig weer. Wayna Picchu is net zo stijl als het op de fotos lijkt; de beklimming gaat bijna uitsluitend met trappen rechtomhoog. Vanaf de rand van de trappen gaat het meestal honderden meters loodrecht naar beneden. Dus dit gaf spectaculaire uitzichten, maar was af en toe ook enigszins beangstigend met de natte stenen. Kort voor de top moesten we door een oude Inca tunnel die op het einde zo nauw werd dat je jezelf er door heen moest wringen. Helaas was het uitzicht door het slechte weer matig, alhoewel Machu Picchu op een gegeven moment even zichtbaar werd door een gat in de wolken.

Na de beklimming pakten we onze spullen, hadden we lunch in een ander hotel en stapten we op de trein naar Cuzco. Het kleine stadje aan de voet van Machu Picchu (Aquas Calientes) heeft geen wegverbindingen, maar er gaat wel een treintje door het nauwe dal richting Cuzco. Grappig detail; halverwege de rit gaat de muziek in de trein aan en houdt men een modeshow.... Een mannelijk en vrouwelijk model showen allerlei kledingstukken en die kan je uiteraard kopen.

Een van de verrassingen van Peru is hoe geweldig het eten is. Enorm gevarieerd en lekker gekruid, maar niet extreem. Je vraagt je af waarom er wereldwijd niet veel meer Peruaanse restaurants zijn. Tijdens onze vakantie in de Dominicaanse republiek afgelopen januari aten we de laatste avond ook in een Peruaans restaurant, wat ons helemaal verraste. Grappig feitje over de keuken hier; er worden rondom Cuzco meer dan 3000 soorten aardappelen verbouwd.

In Cuzco hadden we een geweldig hotel gevestigd in een oud klooster. Gelukkig hadden ze alle orginele prachtige versieringen behouden. Ons afscheidsdiner stond in het teken van het afscheid van collega Maggie Hart, directrice van International Expeditions. Maggie is 72(!) jaar en vond het toch wel tijd worden om eens met pensioen te gaan. Een ongeloofelijke vrouw. Ze vertelde dat haar moeder (94 jaar) nog altijd een dag in de week in een familiebedrijf werkt. Het was een emotionele en late avond, want veel collega's hadden lang met haar samengewerkt.

Machu Picchu

Om zes uur s'ochtends begonnen we aan de laatste 6km van onze tocht richting Machu Picchu. Een redelijk vlakke wandeling met alleen op het laatste stuk een steil klimmetje naar de zonnepoort, de toegangspoort naar het beloofde land voor de Inca's. En toen we even over zeven uur de poort doorkwamen, werd je op een ongeloofelijke wijze geraakt door het waanzinnige uitzicht over de oude stad en de omgeving. Er waren mensen bij die een paar traantjes moesten wegpinken, zo overweldigend is dit plaatje na een tocht van 42km.

Belangrijkste vraag is waarom deze plek werd gekozen voor een heiligdom en waarom de berg Machu Picchu zo heilig is. Want eerlijk gezegd; omringd door de hoge toppen van de Andes is de hoogte van deze berg niet indrukwekkend. Maar het is juist de ligging die deze plek uniek maakt. De twee toppen Machu Picchu en Wayna Picchu zijn vrijstand met een rivier in het dal die 180 graden om deze bergen slingert. Tussen de twee toppen bevindt zich een vlak hoogteplateau, ideaal om iets te bouwen en ook een ideale plek voor gegarandeerd veel zonlicht. Verder wordt deze plek weer ingesloten door een aantal andere belangrijke Andes toppen die deze plek "bewaken". Tenslotte loopt de berg grotendeels vanaf de toppen en de hoogvlakte loodrecht naar beneden (naar het nauwe dal met de rivier de Urubamba). Kortom het zijn niet de getallen die deze plek uniek maakt, maar de prachtige indrukwekkende ligging.

Na het paseren van de zonnepoort werd er een glas champagne gedronken, waarna we 300 meter afdaalde naar de stad (gelegen op 2400 meter hoogte). Toen de spanjaarden eraan kwamen vluchtten de Inca's weg en vanwege de stijle klim waren de spanjaarden gelukkig 'te lui' om de stad te vernietigen. Daarna nam de jungle de stad over om deze eeuwen lang te verpakken en beschermen. Pas 100 jaar geleden werd de vrijwel intakte stad opnieuw ontdekt en uit de jungle bloodgelegd.

De bouw van de stad is indrukwekkend. Er werden kanalen aangeleged om de stad van water te voorzien, sommige kilometers lang. Er werd ook afwateringskanalen aangelegd om de enorme regenval in het regenseizoen af te voeren. Dit systeem werkt nog steeds feiloos, zelfs in 2010 toen dit gebied met enorme overstromngen kampte. En er werden landbouwterrassen ontwikkeld, om erosie tegen te gaan en de landbouwproductie te maximaliseren. Op de terrassen werd ook veel geexperimenteerd hoe hoog bepaalde gewassen konden groeien. Er werden kalenders en zonnewijzers aangelegd die nu nog steeds op de dag exact de seizoenen aangeven.

Ik heb gelukkig al heel veel mogen zien in mijn leven, maar Machu Picchu is toch wel een van de hoogtepunten, zo niet het hoogtepunt.

Tegen het middaguur namen we de bus terug het dal in (jawel geen trappen meer). Daar checkten we in het enige vijfsterrenhotel in, om vervolgens helemaal in de watten te worden gelegd met een geweldige lunch. En jawel, 's middags werd er gewerkt/vergaderd. Dat moet ook gebeuren.

Van Chaquicocha naar Winay Wayna

We vertrokken weer vroeg van onze camping, voor een laatste klim van de tocht. Dit keer was het geen stijle klim en ook het hoogteverschil viel mee; van 3500 meter naar 3670 meter. De tocht ging verder door het prachtige clouds forest voor het ultieme jungle gevoel met prachtige mossen en bloemen. Het zicht was matig; we zaten nog steeds in de wolken. Het oude Inca pad was indrukwekkend; soms was het een muur/wal van meters hoog en we gingen ook door een oude Incatunnel. Op de top van de Abra Phuyupatamarca stopten we voor wederom een Inca-ritueel en offer aan moeder aarde. Behalve moeder aarde werden ook de zon, de maan en de belangrijkste bergtoppen geeerd. Gezien de indrukwekkend omgeving begrijp je waarom men hier altijd de natuur aanbeden heeft.

Kort na de top kregen we weer een Inca ruine te zien, genaamd Phuyupatamarca, oftewel stad in de wolken. Een hele begrijpelijke naam, want de wolken en mistflarden trokken door de ruines. Er was nog een werkende Incabron waarin we "gezuiverd" werden.... Na de ruines volgde een hele lange afdaling. Maar liefst 1000 meter omlaag, heel veel treden. Er kwam geen einde aan. Gelukkig moesten we niet bergop aan deze kant. Na aankomst in onze camping op 2700 meter volgde lunch. Na lunch volgde een bezoekje aan de Inca ruines van Winay Wayna, de meest indrukwekkende tot nu toe. Een grote stad, gebouwd op een enorm steile helling met een fantastisch uitzicht. Geweldig!

Van Llulluchapampa naar Chaquicocha

Enigszins bevreesd keek ik aan tegen dag 2. Twee passen moesten we over, en ik was erg kappot gegaan op de eerste dag. Het begon meteen goed met de beklimming van de eerste pas, het dak van deze tocht, met een hoogte van 4200 meter. Genaamd Ahra Warmiwanusca, oftewel vrijvertaald de optimistische en veelbelovende naam 'dode vrouwenpas'. Het was wederom een zware klim, maar ik voelde me een stuk beter dan de dag eroor. Ik denk dat ik even moest wennen aan de grote hoogte.

Het behalen van de top werd gevierd. Het was het dak van de tocht, dus het hoogste punt. Het was volgens mij ook het hoogste punt wat ik tot nu toe hebt bereikt in mijn leven. De medicijnman werd erbij gehaald, om een spiruteel ritueel te houden. Hij komt uit een klein afgelegen dorpje, dat afstamt van de Inca's, dus is nog helemaal opgevoed met de oude rituelen. Op de top werd onze 'negatieve energie' weggenomen en vervolgens geofferd aan moeder aarde. De Inca's aanbidden vooral de aarde en de natuur, niet helemaal onlogisch als je de omgeving in oogschauw neemt. Naast het ritueel moest er ook spiritueel gezopen worden. Iedereen kreeg een glaasje maiswhiskey. Heel sterk en niet te zuipen. Maar gelukkig was het ook de bedoeling om enkele druppels aan moeder aarde te geven; ik gunde moeder aarde een half glas.

Na de pas volgde een lange afdaling. Een stuk makkelijker dan omhoog, maar je moest wel blijven uitkijken, want het eeuwenoude pad en trappen waren zeer ongelijk. In het dal volgde onze lunchstop, genaamd Pacaymayo op 3600 meter hoogte. Na lunch volgde een tweede, stijl klim naar de volgende pas, genaamd Abra Runkurakay, op 3950 meter. Wederom zwaar, maar halverwege konden we stoppen bij een Inca ruine genaamd Runkurakay. Het is een ruine van waarschijnlijk een oude overnachtingsplaats voor de pelgrims, zeg maar hotel, gebouwd op een plek met een geweldig uitzicht.

Na de top volgde wederom een lange afdeling, waarbij we nog een ruine van een oude Incastad bezochten (Sayacmarca) gebouwd op wederom een geweldig uitzichtspunt. 30 meter daaronder lag nog een ruine, Conchamarka, een oud restaurant of zelfs keuken voor de stad gebouwd op de kliffen. De laatste meters van de tocht ging door de clouds forests, oftewel bossen waar de wolken doorheengeblazen worden, waardoor het een vochtige jungle is. Ook een beetje spooky, met flarden wolken die door de boomtoppen zweven. De camping bevond zich vandaag op 3500 meter, genaamd Chaquicocha.

Van Piscacucho naar Llulluchapampa

De eerste dag liepen we eerst 10km van het beginpunt naar een lunchplek genaamd Wayllabamba. Het was een goed begin, niet te lastig, met soms kleine stijle stukjes. Het uitzicht was helemaal geweldig. Hoogtepunt van deze dag was de Inca ruines van Wilkarakay, vanwaar je een mooi uitzicht had op de Inca ruines van Llactaoata, een relatief grote stad gelegen diep beneden in de vallei gelegen aan de rivier Urumamba, die samen met vele andere rivieren de Amazone voedt.

Ook de lunchplek was geweldig. Van de 10 man maakten twee rechtsomkeer, omdat ze het te zwaar hadden gehad op het eerste stuk. Een verstandige keuze, want vandaar begon echt het lastigste gedeelte. En hoe lastig! Afzien kreeg voor mij een nieuwe dimensie. In zes kilometer 750 meter omhoog, van 3000 meter naar 3750. Er leek geen einde te komen aan de trappen en de hoogte had ook zijn effect. Echt ik zeg het nogmaals; ik kan met niet herinneren dat ik zo ontzettend heb afgezien. De CN tower was kinderspel. Ik was blij om bij onze campsite aan te komen (of moet ik zeggen aan te kruipen) op zoals gezegd 3750 meter. Een warme douche en een massage zorgde echter voor een snel herstel. Wat een ervaring!

De Inca Trail (geschreven 25/10)

De Inca trail loopt van Cuzco (de oude hoofdstad van de Inca's) naar Machu Picchu (het heiligdom van de Inca's). Langs deze route klommen Inca pelgrims naar het heilige beloofde land om verlossing te krijgen. Gelukkig lopen we niet het gehele stuk van Cuzco naar Machu Picchu, maar begonnen we onze trek in Piscacucho, 82km van Cuzco. De rit naar dit plaatsje was prachtig, door een diepe vallei met prachtige Andes toppen om ons heen, kleine dorpjes met mensen in orginele klederdracht, mooie natuur, etc.

Het stuk van de Inca trail dat we gaan lopen is nog altijd 42km, dus zeg maar een marathon bergop in drie dagen.... Maar voor ons reisbobo's hebben ze wel een luxe versie uitgevonden; heb je normaal twee dragers (bagage, tenten, keukenmateriaal) per deelnemer, in ons geval is het vijf. Maar dan krijgen we ook; een douchetent met warmwater, wc-tentjes, een eettent, een bartent, iedereen zijn eigen slaaptent, drie massage tenten met masseuses, een muzikant en zelfs een medicijnman die Inca rituelen gaat uitvoeren. Maar goed, we moeten nog altijd wel zelf omhoog lopen.

Op weg naar de Inca's (geschreven 24/10)

Zondagochtend, net bijgekomen van kevin's festiviteiten, vertrok ik weer van huis. Dit keer, toegegeven, is het ook een hele leuke reis. Alle directeuren van TUI bedrijven in Noord-Amerika zijn namelijk uitgenodigd voor een trip van een week door Peru. Ja er zijn ook twee middagen ingeruimd voor vergaderingen, maar verder is het gewoon leuk. Op het programma staat voornamelijk het wandelen van de Inca trail. Een geweldige wandeling en ook wel spannend in verband met de grote hoogte. Hopelijk krijg ik geen last van hoogteziekte.

Zondag was een reisdag met een slechte aansluiting (4 uur wachten) in Miami. Rond middennacht kwam ik in Lima aan, waar ik na lange wachtrijen voor de douane opgevangen werd en naar een hotel op het vliegveld werd gebracht. Daar ontmoette ik alle TUI collegas, voor een drankje in de bar. Geen alcohol, want we mogen ons niet verzwakken voor de reis naar grote hoogte de volgende dag.

Maandagochtend vlogen we door met een binnenlandse vlucht naar Cuzco, gelegen op bijna 3500 meter hoogte. Ongeloofelijk; een stad van 400.000 inwoners op zo'n hoogte. Cuzco is de oude hoofdstad van het Inca-rijk. Ook de landing is spectaculair; het vliegtuig moest rakelings lang een aantal toppen vliegen om de landing te kunnen inzetten. Van Cuzco zagen we nog niet veel, want we reden meteen verder naar het plaatsje Urumamba. Hier lunchten we in een schitterend hotel (Rio Sagrado / Orient express) prachtig gelegen aan een riviertje met mooie bloementuin. Hier kregen ook een demonstratie te zien hoe lokale kleden gewoven worden. We overnachtten in een ander hotel, het ook werkelijk prachtige Sol Y Luna. Wederom met bloementuin en watervalletjes. Hier kregen we een mooie show te zien en hadden we een heerlijk diner. Klaar voor de inspannende tocht!

Kevin zes!

Vrijdag was de grote dag voor Kevin. Hij werd wakker gemaakt onder luid gezang van onder andere een heel blij zusje. En daarna volgde een klein taartje met een kaarsje met “6”. Filmpje!
http://www.youtube.com/watch?v=8oFc7onnBdg. Voor het grote feest moest Kevin geduld hebben tot zaterdag….

Ik had wel nog een feest die dag. We vierden op kantoor het feit dat we zo’n goed resultaat hadden geboekt afgelopen jaar, ondanks alle veranderingen en het probleem van geannuleerde schepen. We zijn met het hele Quark team naar de paardenrennen gegaan. Net buiten Toronto is een enorme baan met schitterende faciliteiten, genaamd Woodbine.  http://www.woodbineentertainment.com/Woodbine/Pages/Default.aspx. Hier kan je uitstekend lunchen en de races bewonderen. En uiteraard gokken op paarden. Niet dat ik daarmee heel gelukkig was, maar dat is volgens mij ook vrijwel onmogelijk. Als je wet op de favoriet en hij wint, dan krijg je slechts een zeer kleine beloning. Dus is het leuker om op de outsiders te wedden, maar dan is de kans dus wel heel groot dat je verliest. Wie gelooft er nu in dat je door gokken rijk kan worden?

Zaterdag was het dan groot feest voor Kevin. Zijn feestje gaven we op zeer duidelijk verzoek van Kevin bij Chuck E Cheese met 10 andere kindjes uit zijn klas. Ook hadden we uiteraard Aimée meegenomen, en om voor haar ook de dag onvergetelijk te maken, haar absolute hartsvriendin Kathleen. De kids hebben eerst een uur met alle speeltoestellen en –automaten gespeeld, voordat de verjaardagshow begon. Filmpjes! http://www.youtube.com/watch?v=Y8Pl3zl4d58 en http://www.youtube.com/watch?v=ezlOWylkwQk. Let bij het laatste filmpje ook op de blije Aimée en Kathleen! Vervolgens mocht Kevin geassisteerd door Aimee in een ticketblazer spelen. De tickets die ze konden vangen waren punten waard, die weer in te ruilen waren voor speeltjes. Een heel leuk filmpje. Let op Aimée die eerst een beetje afwachtend staat, vervolgens de ticket met de hoogste waarde te pakken krijgt, die ze vervolgens weer verliest. Als de machine uitgaat doet ze iets wat uitdrukkelijk verboden is; snel de tickets van de grond oprapen. Goed met haar smile kwam ze er uiteraard mee weg! http://www.youtube.com/watch?v=3yT3aN5LusI

Na Chuck E Cheese brachten we een bezoekje van twee uur aan Canada’s Wonderland. Gewoon omdat we een seizoenpas hebben en Chuck E Cheese aan de overkant van het park staat. De dag werd perfect en in stijl met twee vermoeide maar hele lieve kindjes afgesloten in het Rainforest Cafe. Filmpje! http://www.youtube.com/watch?v=SGCbGJ9B5oI. Een schitterende dag voor onze zesjarige man!

1776 trappen in 21 minuten en 23 seconden

Donderdag was eindelijk de verwachte klim naar het bezoekersplatform van de CN tower. Bijna 350 meter en 1776 trappen recht omhoog. Met een team van 10 Quarkmedewerkers deden we mee aan dit evenement om geld in te zamelen voor lokale sociale porjecten. Als team haalden we hiermee $4000 op.

Het duurde een hele lange tijd voordat je eindelijk aan de klim mocht beginnen. Eerst moest je wachten om naar de CN tower te mogen wandelen. Vervolgens ging je door twee security checks. En toen mocht je dan eindelijk de eerste trappen omhoog nemen. Na het harde trainen viel de klim eigenlijk reuze mee. Ik kon in een ruk door; en hoefde dus niet te stoppen om de spieren rust te gunnen. En kwam daardoor ruim binnen mijn doelstelling van 25 minuten boven; 21 minuten en 23 seconden.

De klim was zeker een hoogtepunt van een drukke week; maandag en dinsdag werd er nog getraind, woensdag nam ik rust. Heel grappig; woensdagavond kreeg ik een oud-klasgenootje op bezoek. Ik denk dat ik Raimond Honig vanaf de 2^e klas VWO uit het oog verloor, maar dankzij de sociale media van de nieuwe digitale wereld kwamen we toch weer in contact. Raimond is nu spreker en trainer, en zou vrijdagochtend presenteren op een congres in Toronto. http://www.raimondhonig.com. Het was apart om na zo’n 25 jaar weer eens bij te praten en hem trouwens toch direct weer te herkennen.

Niagara escarpment

We hebben afgelopen jaar al enkele bezoekjes gebracht aan het Niagara Escarpment. Kijk o.a. naar ons recente weekend in de Bruce Peninsula of ons weekend weg in mei http://lagerweijtjestoronto.blogspot.com/2011_05_01_archive.html

Dit heuvel- en rotsgebied is dan ook 750km lang en loopt vanaf Rochester in de VS via Niagara (jawel, de watervallen) naar het topje van de Bruce Peninsula.

Eigenlijk is het vreemd dat er niets of heel weinig over dit gebied in de bekende reisgidsen en tourboekjes staat. Met uitzondering uiteraard van de Niagara watervallen waar alle aandacht naar uitgaat. Het Niagara Escarpment is namelijk een Unesco World Biosphere Reserve, net zoals veel meer bekende gebieden als de Galapagos en de Everglades. Het gebied wordt dus biologisch zeer bijzonder geacht.

450 miljoen jaar geleden was het Escarpment de oever van een gigantische binnenzee, waar zand, klei, slib, dieren- en plantenresten werden afgezet. Dit werd weer samengeperst tot rotsen en kliffen. Het eindresultaat is een 750km lange richel van grotten, valleien, rivieren, watervallen, bossen, heuvels, rotsen en kliffen. Prachtig om te verkennen!

Hottub & Dunes

Lagerweijtjes TV gaat nog even terug naar het heerlijke Thanksgiving weekend in de Bruce Peninsula. Zoals het genieten in de hottub. Filmpjes! http://www.youtube.com/watch?v=lWJlyJO-qO8&feature=related en http://www.youtube.com/watch?v=gDpu611pt9Y. En het rennen en rollen van de Sauble duinen; http://www.youtube.com/watch?v=--NGvt8Q_nU en http://www.youtube.com/watch?v=lh6dU6TIrfA

Halloween in Canada’s Wonderland

Zondag gingen we naar de Halloween special in Canada’s Wonderland; dit was vorig jaar onze kennismaking met Canada’s Wonderland.
http://lagerweijtjestoronto.blogspot.com/2010/10/thanksgiving-thanks-for-long-sunny.html

Ze hadden in het park weer een speurtocht uitgezet voor kinderen en bij elk punt kregen de kinderen een cadeautje. Uiteindelijk maakten deze cadeautjes een piraat van elk kind; je kreeg een piratenhoofddoek, een ooglapje, valse piratentanden, “gouden” munten en uiteraard een paar snoepjes. De kinderen waren zeer enthousiast. Het was een koude herfstdag, dus er waren weinig bezoekers. Dat had als voordeel dat je bij alle attracties zo door kon lopen, eigenlijk ideaal dus!

De omslag in het weer laat ook zien hoe weinig nuttig zomerjassen zijn in Canada. Tot vorige week had je eigenlijk helemaal geen jas nodig; nu zijn de zomerjassen te koud. Ik heb ze al weer opgeborgen, want hoewel het weer droog en zonnig wordt, zakt de temperatuur komende week verder naar 10 graden. Canada en zomerjassen; geen goede combinatie!

Herfst @ Coldstream

Tja, het Thanksgiving weekend was het afscheid van de zomer, want de herfst is hier nu echt begonnen. Het was zaterdag koud met een harde wind. De blaadjes vallen in grote stapels van de bomen. Ik kan er niet om treuren, want we hadden met het prachtige zonnige weekend vorige week echt een waanzinnige bonus en een prima afscheid van de zomer. Op naar de winter!

Zaterdag was een echte gezinsdag. De kinderen hadden beide zwemles. En o ja, er werd uiteraard op de viool geoefend. Jawel, er komt een soort van melodie in. Wellicht ga je langzaam Hot Crossed Bun en Mary has a little lamb herkennen? Filmpje! http://www.youtube.com/watch?v=MSGc_Uxm1Os&feature=related

Respect voor Kevin hoe snel hij weer nieuwe dingen oppakt! Het tempo op Fieldstone ligt verbazingwekkend hoog. Sinds het begin van het schooljaar lezen wij nauwelijks meer voor bij Kevin, hij leest ons voor. En afgelopen week schreef hij voor het eerst huiswerk en andere opmerkingen van de juf zelf in zijn agenda.

Er werden deze dag ook Halloween kostuums en versiering gekocht; jawel we zullen Halloween dit jaar volop mee vieren.

Zaterdagavond werd een bijzondere avond…We hadden vanwege Kevin’s verjaardag een kortingsbon gehad voor het Rainforest Cafe, een restaurantje in de Yorksdale Mall. We konden helaas niet reserveren en daar aangekomen bleek er een wachttijd van ruim 45 minuten te bestaan voor een tafeltje. Dus gingen we terug de auto in om maar verder te rijden. Echter het verkeer in de parkeergarage stond helemaal vast, iedereen blokkeerde elkaar en, heel on-Canadees, niemand wilde ruimte maken voor de ander. Totdat ik er genoeg van kreeg, uitstapte en het verkeer even ging regelen, toen was het binnen twee minuten opgelost….. Grappig, ik heb talent.

We reden door naar een restaurant dat we al een tijdje wilden bezoeken; Mandarin Buffet, een Chinese “vreetschuur” die erg populair is. Te populair, want de wachttijd was meer dan een uur. Op naar het volgende restaurantje met inmiddels een hongerig gezin. We vonden het niet zo spannend uitziende St Louis wings & ribs.  http://www.stlouiswings.com. Er wasribs en hockey night! Filmpje! http://www.youtube.com/watch?v=h0Tgti69shw. Dus aten we met z’n allen spareribs en keken we op grote televisieschermen de wedstrijd van de Toronto Maple Leafs tegen de Calgary Flames. Een geweldige avond voor Kevin, want het hockey virus heeft hem aardig aangestoken en uiteraard zong hij in het begin weer het Canadese volkslied mee. Maar ook Aimée riep nog lang “Go Maple Leafs Go!” toen we later terugreden in de auto. De wedstrijd was dan ook spectaculair; de Leafs kwamen snel op 2-0 achterstand, maakten terwijl we aten 2-1 en later toen we thuiskwamen bleken ze met 2-3 gewonnen te hebben. http://mapleleafs.nhl.com/index.html. Verrassend!

Weekje Airmiles

Na het heerlijke lange Thanksgiving weekend moesten we meteen weer aan de bak; ik vloog maandagnacht naar London voor twee dagen meetings. We kondigden daar onze nieuwe programma’s aan. Voor meer informatie, zie o.a. http://www.maritimecreek.com/2011/10/Quark_Expeditions_Commissions_the_Kapitan_Dranitsyn

Van London vloog ik donderdag door naar St. Petersburg voor gesprekken met scheepseigenaren. En vrijdag zat ik terug in het vliegtuig naar Toronto; ik vloog via Frankfurt waarbij ik na de start nog en prachtig uitzicht kreeg over Frankfurt stad, dat oude herinneringen terugbracht van onze tijd in Duitsland Filmpje! http://www.youtube.com/watch?v=C2jSaZAh5BM. Toronto verwelkomde me vervolgens met prachtige lichtjes – net een kerstboom. Filmpje! http://www.youtube.com/watch?v=Z62DHLQQeHo&feature=related. De echte verwelkoming volgde uiteraard thuis; ik was kwart over acht binnen, net op tijd om twee nog wakkere kindjes te knuffelen die uit hun bedjes stormden toen ik de deur opendeed.

Terug naar spirit rock (geschreven 10/10/11)

Maandagmiddag reden we weer terug naar huis, maar niet voordat we op dringend verzoek van Kevin weer een bezoekje brachten aan Spirit Rock Conservation area. Hij vond het daar blijkbaar zo leuk! Onze opvoeding gaat goed; de kids worden echte avontuurlijke natuur outdoormensjes. Prima!

Na het bezoek aan het 'spookhuis' maakten we dit keer een flinke wandeling door het bos en langs vele uitzichtspunten van de kliffen. Het was wederom een ''spannend" pad; smal en een beetje klimmen. Er waren nauwelijks andere mensen dus we hadden de natuur helemaal voor onszelf. De herfstkleuren van het bos waren weer schitterend onder een strak blauwe hemel; nazomeren is Canada is helemaal geweldig! Vooral omdat we nauwelijks last hadden van muggen, steekvliegen, etc, zoals in de zomer. Op Spirit Rock lookout lazen we een verhaal over een Indiaanse versie van Romeo en Julliette. Dat helaas voor Julliette eindigde met dat ze zichzelf op dat pun van de kliffen gooide.

Voordat we weer koers zetten naar Toronto brachten we eerst nog een bezoek aan het standbeeld van Willie Wiarton, de bekendste groundhog van Canada. http://lagerweijtjestoronto.blogspot.com/2011/02/groundhog-day-er-is-hoop-ja-maar-das.html

Terug in Toronto haalden we heerlijk Thais eten. Een perfect einde aan een perfect lang Thanksgiving weekend!

Spirit rock conservation area en Sauble falls (geschreven 10/11/2011)

Zondag was wederom een prachtige onbewolkte dag. De kids waren gek op de hottub. 's Ochtends maakten we nog een kort ritje langs verschillende uitzichtspunten. De bossen hebben de meest prachtige herfstkleuren, die onder een strak blauwe lucht helemaal tot hun recht komen. We maakten een stop in Spirit Rock Conservation area, wederom een park dat de kids geweldig vonden. Ten eerste vanwege de bergen met blaadjes die al van de bomen waren gevallen. Ten tweede vanwege de ruines van een oud landhuis (Corran) wat door de kids al snel werd omgedoopt tot 'spookhuis'. Ten derde door de wenteltrap. Vanaf een uitzichtspunt op de kliffen loopt een nauwe wenteltrap naar beneden, en dat vonden ze uiteraard spannend. "Cool, cool, cool" riepen ze onafgebroken tijdens de afdaling.

's Middags gingen we naar Sauble falls, een brede maar niet hoge waterval. Leuk is dat je er voorzichtig kan klimmen en pootje kan baden in het ijskoude water. Weer extra spannend voor kids! Terug naar ons huisje maakten we een kort stop bij een van de grote zandduinen in het gebied.

Thanksgiving is een oud oogstfeest waarbij je dankbaarheid toont voor wat je hebt. Daarvoor hadden we geen traditionele kalkoen nodig; barbeque en kampvuur (jawel weer met marshmallows) met een prachtige zonsondergang en hottub; heerlijk met zijn viertjes, wat wil een mens nog meer?

Bruce Caves Conservation area (geschreven 9/10/11)

Zaterdag was een bijzonder relaxte dag. We brachten de dag door in de hottub, spelend in de tuin of op het stenen strandje. Na Aimee's slaapje bezochten we Bruce Caves conservation area. Een park op slechts twee kilometer van ons huisje. En een echte aanrader! In dit park kan je een wandeling maken langs een rotswand van het Niagara Escarpment. De natuur heeft hier een ruige "ravage" aangericht; de rotswand is verbrokkeld, geerodeerd, in elkaar gestort en er zijn prachtige grotten en holen gevormd. Verwacht geen rondleidingen in mooie grotten, prachtige paden, trappen en mooi verlichte stukken. Dit is echt klimmen, klauteren en ontdekken. Niet voor mensen die slecht ter been zijn, maar ook niet te woest en gevaarlijk. Perfect voor avontuurlijke kids. Kevin en Aimee vonden het helemaal geweldig. Waarschijnlijk was het de eerste keer tijdens een wandeling dat wij rechtsomkeer wilden maken, maar zij bleven zeuren om nog door te gaan. De grotten waren soms zo groot als een kerk. En soms waren stukken prachtig gevormd door de natuur. Een keer vroeg ik mezelf hardop af of Gaudi bezig was geweest....

Thuis ging de barbeque aan en werd er ook een kampvuur gemaakt uiteraard met marshmallows. De kids gingen nog een keertje de hottub in, voordat ze moe in hun bedjes belandden.

Cottage time

Het is weer eens een lang weekend (thanksgiving) en we hebben een prachtig nazomer weekend. Dus hebben we maar weer een huisje gehuurd; dit keer bij Wiarton op het Bruce schiereiland (peninsula). Dat is zo'n drie uur rijden vanaf Toronto naar het Noord-westen. Het schiereiland ligt in Lake Huron, een van de andere great lakes in Noord Amerika. We zitten onderin (het zuiden) van het schiereiland; de top van het schiereiland is nog een dik uur verder rijden. Het is een populair duikgebied vanwege het kristalheldere water. Het stadje dat het dichtsbij is heet Wiarton, jawel van Wiarton Willy. De groundhog die op groundhogday voorspelt hoe snel de lente er aankomt. www.lagerweijtjes.blogspot.com/2011/02/groundhog-day-er-is-hoop-ja-maar-das.html

Onze cottage is meer een landhuis dan een hutje; het is groot, met een enorme tuin, een heerlijke hottub en een bijbehorend klein strandhuisje 50 meter verder aan het strand. De ruimte hier is enorm. Er zijn wel wat huizen een stukje verderop, maar daar lijkt niemand te zijn op dit moment. We lijken de enige in deze prachtige groene strook ingeklemt tussen de heuvels van het Niagara Escarpment (met prachtige rood-gele herfstkleuren) en Colpoy Bay. Helaas hebben de koude nachttemperaturen het water te veel afgekoeld om te kunnen zwemmen. Maar ook zonder zwemmen kunnen we hier in alle rust en stilte van de prachtige natuur genieten. De kids gebruiken de Hottube gewoon als zwembadje. Helaas hebben we geen WIFI, dus de stukjes die ik hier schrijf zullen later gepubliceerd worden.

Al weer verkiezingen

Precies een jaar in Canada, maakten we onlangs voor de derde keer een verkiezing mee. Het begon vorig jaar met verkiezingen voor de stad. Gevolgd door verkiezingen voor het land. En nu was het tijd voor de provincie (Ontario), jawel de knakkers die hun budgetten vullen met het geld dat we uitgeven in de LCBO drankenwinkels.

Ontario is een liberale vesting (linksliberaal, zeg maar D66), en de liberalen wonnen dit keer weer alhoewel met een minderheid. Grappige observatie; de conservatieve partij profileert zich in het liberale Ontario als progressief conservatieve partij. Huh? Progressief conservatief? Dat is net zo iets als droog water. Een ijsje zonder calorieen. Dirk Kuijt in de spits bij Ajax. Zachte rotsen. Een koud zon. Nederlandse politieke vergelijkingen? Progressief conservatief, dat is als Wilders met een hoofddoekje, een vloeiend speechende Job Cohen, een SGP-boot op de gay-parade, Marianne Thieme die een heerlijke sappige steak op de barbeque gooit of Groen Links die een oorlogsmissie naar Afghanistan steunt. O nee, dat laatste is niet zo'n goed voorbeeld.

Terry fox run

De afgelopen twee weken rende kevin op woensdag voor de Terry Fox run. Hij liep een aantal rondjes rond het Fieldstone sportveld, om daarmee geld in te zamelen voor het onderzoek naar kanker. Heel veel scholen en instanties doen mee aan deze sponsorloop geinspireerd door het leven van Terry Fox. Terry was een jonge tiener-athleet waarbij een zeldzame vorm van kanker in zijn knie werd geconstateerd. Zijn been werd geamputeerd en hij onderging chemotherapie. Terry liep drie weken na de amputatie al weer rond met een prothese. Al snel klom hij op tot het Canadeese wheelchair basketbalteam. Twee jaar later liep hij een marathon. Een jaar later (1980) begon hij met de marathon of hope; hij zou elke dag een marathon lopen om zo van Oost-Canada naar West-Canada te reizen en geld in te zamelen voor het onderzoek naar kanker. Na 143 dagen en 5373km moest hij echter zijn plan afblazen, omdat de kanker zijn longen had bereikt. Kort daarna stierf hij, zonder zijn run af te kunnen maken, maar wel na Canada zo geinspireerd te hebben dat ze 31 jaar na zijn dood nog altijd runs organiseren, die geld opbrengen in de strijd tegen kanker. Ook een van de houses (disputen) van Kevin z'n school is naar hem vernoemd.

Farm Film

Bij het verhaal vorige week over Brooks Farm http://lagerweijtjestoronto.blogspot.com/2011/09/nog-meer-boerderijen.html vond ik nog twee leuke filmpjes op mijn telefoon. Als eerste de weg kwijt in het maïsdoolhof. Filmpje! http://www.youtube.com/watch?v=ClSmArPmuXk. En ten tweede eendjesrace. Filmpje! http://www.youtube.com/watch?v=cdExghuMN0I

Filmweekend met zwemmen en feest

Tja, we hadden veel geluk gehad met het weer in de afgelopen weekenden. Dus werd het tijd voor een weekend met slecht weer. Dat werd dit weekend; de twee slechtste dagen van de week, met een temperatuur die niet boven de 10 graden uitkwam (ja de verwarming ging voor het eerst weer aan) en op zondag heel veel regen. Gelukkig ziet het ernaar uit dat het weer zich zal herstellen; belangrijk, want volgend weekend is een extra lang weekend dankzij Thanksgiving en hebben we  een huisje gehuurd.

Na een goede week was het vrijdagavond tijd voor onze vaste filmavond. Het werd een keer een beetje een culturele film; namelijk Black Swan, http://www.moviemeter.nl/film/68071, over een balletdanseres die de hoofdrol krijg in het Zwanenmeer, maar daarbij een beetje doordraait. Niet helemaal mijn verhaal, maar Natalie Portman (Jawel Star Wars fans, Padmé Amidala uit Star Wars) speelt op een geweldige manier de hoofdrol. De film ging trouwens vorig jaar september tijdens het Toronto filmfestival in première.

Zaterdag hadden we twee keer zwemles; één keer voor Aimée (dat is nieuw) en een keer Kevin. Er werden verder boodschappen gedaan, viool geoefend en in huis gerommeld. Tijdens de boodschappen werd er ook een bezoekje gebracht aan de LCBO, oftewel de staatsdrankwinkels. Dus veel geld uitgeven voor alcohol, waarmee we Ontario weer extra sponsoren. We hadden ook vriendinnetjes op bezoek; Kathleen kwam langs voor een hele blije Aimée en onze Argentijnse Erika voor Kevin.

We aten goed thuis; de betere biefstukken werden op de barbecue gegrild en dessert was er met marshmallows in pure chocoladesaus.

Er was een extra filmavond voor Isabelle en mij. Na het culturele van vrijdagavond was het tijd voor een gewelddadige ridderfilm. http://www.moviemeter.nl/film/62960. Centraal staat het langdurige beleg van Rochester Castle in 1215. Toen we in Engeland woonden hebben we dit kasteel bezocht http://www.english-heritage.org.uk/daysout/properties/rochester-castle. Een prachtig kasteel en het beleg is waar gebeurd. Alleen liep het in de film enigszins goed af, omdat de laatste drie personen stand hielden totdat de Fransen ter hulp kwamen. In het echt viel het kasteel en kwamen de Fransen een jaar later pas opdagen. Tja Fransen die opschieten en op tijd komen, dat valt in de categorie science fiction.

Zondagochtend had Kevin een verjaardagsfeestje bij Kennedy, een meisje uit zijn klas. Er was een man die langskwam met spinnen, slangen en andere leuke diertjes om te aaien. En verder veel pizza, snoep en cake. De hele klas was weer uitgenodigd; het is een leuk hecht klasje.

’s Middags werd vanwege het slechte weer maar een filmmiddag gehouden. Met zijn viertjes op de bank met popcorn. Om de zoete Yogi bear film te kijken. http://www.moviemeter.nl/film/68045.

Afwisselende werkweek

Het was een aantrekkelijke afwisselende week voor mezelf; maandag bezocht ik een interessant schip in Montreal. Dinsdag was een gewone kantoordag. Woensdag gingen we met het management team naar de hei (ook al was die hei gewoon een andere TUI locatie binnen de stad) en hebben we het hele team doorgesproken. Ik heb veel veranderingen aangebracht in mensen en structuur het afgelopen jaar en ook een aantal nieuwe mensen aangenomen. Het was goed om te evalueren en concluderen dat het team veel beter functioneert.

Donderdag hadden we in het kantoor was ons TUI zusterbedrijf in Toronto een TUI onderhandelingscursus. Slechts een cursus van één dag, maar bijzonder sterk. ’s Avonds gingen we uit eten met onze Chinese agent die op bezoek was. Het mag niet verrassend zijn dat we enorm groeien in China, dus het was een belangrijk bezoek. We spraken vrijdag ook nog met hem af; vrijdag was zo wie zo een spannende dag, omdat we onze boeken sloten. Het fiscale jaar van TUI eindigt namelijk op 30 september. Er zal nog wat geteld worden de komende week, maar zeker is dat we onze doelstellingen met een enorm verschil overtroffen hebben. Complimenten voor het Quark team!

Aftellen naar een jaar Canada!

3 Oktober zijn we officieel een jaar in Canada! Vorig jaar augustus en september werd al regelmatig de oceaan overgestoken met de voorbereidingen en het overnemen van de verantwoordelijkheid op kantoor. Maar 3 oktober zijn we hier als gezin een jaar. De tijd is werkelijk omgevlogen; er is veel gebeurd, hard gewerkt maar gelukkig ook veel tijd besteed aan "leuke" dingen zoals de omgeving verkennen.

Het mag duidelijk zijn dat we het prima naar ons zin hebben. De kids zijn zo gewend en gelukkig heel blij met hun school en crèche, waarmee we echt geboft hebben. Er worden heel veel leuke activiteiten ondernomen en ze worden ook sociaal en intellectueel behoorlijk uitgedaagd. En laten we ook niet de belangrijke rol vergeten die nanny Renee bij hun speelt; ze zijn heel erg gek op haar.

 

Het land Canada is magnifiek. Zo veel natuur, zo veel pracht. Te veel om te zien en te ervaren. Toronto is een fijne groene en veilige stad, met veel faciliteiten, winkels en restaurants dichtbij, activiteiten, etc. De mensen zijn aardig, behulpzaam en vriendelijk. Alleen die winter...... Vier maanden lang kou, sneeuw en ijs. De warme en soms benauwde zomer vinden we prima, maar die winter is wennen. Welnu, we zullen ons niet opsluiten in huis. Zoals eerder vermeld gaan we allemaal op skiles en indien we het allemaal leuk vinden zullen we ook nog wel eens een heel weekend gaan skiën in de grotere resorts op ca 1,5 uur buiten Toronto. En uiteraard behoort een weekje Caribische zon ook tot de winter-survival technieken.