Zes maandjes bloggen

We zijn al weer een half jaartje aan het bloggen. Dat is een prima moment om jullie te bedanken voor alle leuke reacties, zowel op het blog, per e-mail, per kaartje of alle andere reacties.

Interessant is dat er ook statistieken te krijgen zijn met betrekking tot het blog.

In totaal zijn er 2576 pagina’s gelezen (page views).

Meest populaire artikel is nog steeds “Toronto het begin”.

http://lagerweijtjestoronto.blogspot.com/2010/08/toronto-het-begin-geschreven-31-juli.html

Daarna volgt “De laatste loodjes en zo”

http://lagerweijtjestoronto.blogspot.com/2010/10/de-laatste-loodjes-en-zo.html

Nummer drie is “Hans de TV ster in Australie”

http://lagerweijtjestoronto.blogspot.com/2010/08/hans-de-tv-ster-in-australie.html

De meeste lezers komen, hoe verrassend, uit Nederland (1855 pageviews). Gevolgd door Canada  (390), Verenigde Staten (109), Verenigd Koningrijk (48). Wel verrassend; 12 pageviews uit Tanzania.

De meeste mensen komen op het blog gewoon door het intikken van het webadres. Ook links vanuit de social media Linkedin, Hyves, Facebook en Twitter zijn populair. Tenslotte zijn mensen op het blog gekomen door google. Meestal door te zoeken op “Lagerweijtjes”. Meest grappige zoektermen; “beagles in Vleuten”, “Centimeter sneeuw in Toronto”, “Een enorm lekker” en last but not least “Erotisch cafe Sawadee” (serieus - geen grap!).

Ik zal proberen het blog trouw door te zetten in 2011. Ik wens alle lezers veel geluk, succes en liefde  in het nieuwe jaar.

Mocht je niet genoeg Lagerweijtjes blog kunneen krijgen, hierbij de links naar mijn oude blogs

http://spitsbergen-met-sawadee.blogspot.com (Spitsbergen)

http://reizenmethans.blogspot.com (Florida)

http://sawadeelaos.blogspot.com (Filmen commercial in Laos)

Ja maar da’s raar! – Gedoog Special

Speciaal voor de trouwe reageerder Marijke nog één keer de rubriek “Ja maar da’s raar”, maar dan omgekeerd!

Als je het hebt over Nederland in het buitenland, kom je al gauw op ons drugsbeleid. Nu stond er onlangs een artikel in de Canadeze kranten dat jongeren in Engeland tot drie keer zo veel softdrugs gebruiken dan de Nederlandse tieners. Dus zijn de liberale Canadezen als snel overtuigd dat ons drugsbeleid eigenlijk wel ok is. Maar wat men niet begrijpt is dat softdrugs officieel nog steeds illegaal zijn in Nederland. Probeer het woord “gedogen” maar eens uit te leggen. “They are tolerated but not legal” Het blijft raar: iets is legaal of illegaal. Zwart of wit. Niet grijs.

Als je het toch over gedogen hebt. Zit Wilders bij jullie nu wel of niet in de regering? Ga maar weer uitleggen: hij zit er niet in, maar hij gedoogt de regering. Huh?

Wilders levert veel gespreksstof op. Uiteraard wordt hij in Canada ook omschreven als “extreem rechts”. Maar in Toronto, waar veel joden wonen, wordt extreem rechts als snel geinterpreteerd als “antisemitisch”. Dus moet je gaan uitleggen dat Wilders alles behalve antisemitisisch is en zelfs buitengewoon pro-Israel. En dat bij zijn tegenstanders binnen SP en Groenlinks juist het beleid soms doorslaat met een stevige anti-Israel houding. Het wordt nog verwarrender omdat de PVV buitengewoon linkse standpunten heeft  op het gebied van de arbeidsmarkt. En je komt in je uitleg aan Canadezen tot de conclusie dat ons ”Links Rechts” debat, dat zich de laatste maanden versterkt heeft, achterhaald is. Het is niet “Links Rechts”.  Het is grijs. Ook in de politiek gedogen we alternatieve standpunten die afwijken van de traditionele links rechts lijn.

Effe een minder zwaar onderwerp. De kerstdagen. Waarom hebben wij Nederlandsers in tegenstelling tot de rest van de wereld twee kerstdagen? Is Jezus volgens ons op twee dagen geboren? Of was het praktischer; één kerstdag bij jouw ouders, één kerstdag bij mijn ouders? Dan gedogen we gewoon een tweede kerstdag?

Nieuwjaar. Waarom eten wij als gekken die oliebollen? Nu ben ik nooit een fan geweest van oliebollen. Maar ik durf te beweren dat, indien we een meting kunnen maken van het “genot per calorie”, oliebollen bij de meeste mensen onderaan komen te staan. En toch eten we met z´n allen die vette deegklompen met, om ze nog een beetje op smaak te brengen,  een grote hoeveelheid suiker. Maar alleen rond oudejaarsdag gedogen we deze caloriebommen.

Met vuurwerk is Nederland veel strikter dan met softdrugs. Vuurwerk is het hele jaar illegaal behalve rond oud en nieuw. Waarom gedogen we niet een kanonslagje of een raketje gedurende het jaar?

Ja maar da’s raar in Canada reprise........

Wat me nu pas opvalt is dat op Canadeze salarisstrookjes met grote letters “Non Negotiable” staat geprint. Dus kan er niet onderhandeld over worden. Alsof je naar je baas zal stappen met de vraag “valt er nog te onderhandelen over wat ik afgelopen maand verdiend heb?”.

In het nieuws. Cops don’t waffle on charges.

We zijn weer in Nederland, maar hierbij toch nog een grappig nieuwsberichtje uit Canada. Voorpaginanieuws zelfs. OK, wel van gratis kwaliteitskrant Metro, maar toch voorpaginanieuws.

Het gaat hier over de populairste sport in Toronto, namelijk hockey. IJshockey. Want Candezen kunnen zich niet voorstellen dat je op een strookje gras met een stick achter een balletje aanrent. In Canada geldt dus: hockey=ijshockey. En in Toronto ben je uiteraard trots fan van the Toronto Leafs.

Nu is er één probeempje met de Leafs. Ahum, pijnlijk om als Rotterdammer dit te zeggen, maar de Leafs zijn een soort Feyenoord. Tob ex-topteam. Derde van onderen. Draait dus niet zo lekker. En dat zit de hard-core fans wel een beetje dwars. Dus wat doet een echte hard core fan uit frustatie? Fans van de tegenpartij in elkaar slaan? Een vuurwerkbom in het vak van de bezoekers gooien? Geparkeerde auto’s rond het stadium netjes op zijn kant zetten? De stad intrekken om de ruiten van de plaatselijke middenstand in te gooien? Nee, natuurlijk niet. Afgelopen maandag deed een ijs-hooligan het volgende. Hij gooide uit frustratie zijn versgebakken met suiker bestrooide slagroomwafel op het ijs. Tijdens de wedstrijd. En da’mag’nie. Meneer werd opgepakt, moet voor de rechtbank verschijnen en heeft zo wie zo al een stadiumverbod te pakken.

Wellicht breng ik mijn Feyenoord vrienden nu wel op ideeen. Die gevulde koeken in de Kuip zijn toch niet te vreten.

Jurassic Parc in Toronto

Maandag had ik een dag vrij genomen en Kevin had ook vakantie. Dus gingen de mannen een dagje op stap. En nog wel een intellectuele uitdaging tegemoet, want we brachten een bezoekje aan het Royal Museum of Ontario.  http://www.rom.on.ca  Dit megagrote museum (en overigens ook prijzig. Ik was $50 kwijt voor Kevin en mijzelf) heeft één grote attractie voor stuiterende mannetjes van vijf; het heeft een uitstekende dinosaurus-afdeling. Met veel opgezette skeletten. In de top 10 familie favorieten die we bezocht hebben (slechts een kleine selectie van het museum) stonden twee dinos’s;

(1)    Een Barosaurus

(2)    Een Pterosaurus

Daarnaast bezochten we;

(3)    De indianenafdeling met de tooi van Sitting Bull, het opperhoofd van de Lakota Sioux die Custer in de pan hakte.

(4)    Het harnas van een Samurai strijder

(5)    Een amethyst. Mooi steentje. Foto bijgevoegd.

(6)    Een opgezette witte neushoorn (ex Toronto Zoo).

(7)    Een nagebouwd stukje koraalzee.

(8)    Een nagebouwde vleermuizengrot.

(9)    De grootste “Moose” (een groot hert) ooit.

(10) Een Egyptische mummie.

Daarnaast bezochten we nog een tijdelijke tentoonstelling met Chinese taracotta strijders.

Het museum is tegenover het oude hotel van Isabelle en mij uit augustus, jawel dat met de lekkerste friet ter wereld in de Rooftop lounge. Helaas legde de Rooftop lounge het af tegen de marketingkracht van Mc Donalds. Kevin mocht kiezen en dat werd dus gewoon de Mac. Want “daar krijg ik tenminste een kadootje bij mijn eten”. Tja kom daar maar eens tegen op met je versgeschilde friet met feta en een citroen-aoli. Jammer voor mij. Maar de beloning voor Kevin was er; bij z’n happy meal zat zelfs een Bakugan. http://www.bakugan.com. En da’s gewoon erg  “cool”. Als je 5 bent.

Winterpret @ Coldstream Avenue

Na een drukke week volgde een rustig weekend. Een weekend waarin we niet op stap gingen. Of moeten ik zeggen; een weekend waarin we de Coldstream Avenue niet verlaten hebben. Want we gingen wel beide dagen naar een heuveltje aan het einde van de straat om te sleeen. Een perfect heuveltje. Hoog genoeg om een flinke vaart te geven; maar niet te stijl voor de kids. Hoewel Aimée wel één keer goed onderuit ging wat met de camera is vastgelegd. Gelukkig niet ernstig.

Het was verder een weekendje overleg en plannen. Nu het zo goed als zeker is dat Isabelle 17 januari met haar werk zal beginnen, kunnen we het jaar gaan indelen. Isabelle krijgt 15 dagen vakantie wat OK is voor in Canada. Daarboven gaat ze de 8 weken in de zomer vier dagen werken (de vrijdag vrij). Plus de feestdagen. Dat lijkt het hoogst haalbare hier in Canada. Dat betekent dat we de vakantie moeten doen met twee of drie losse weken en wat lange weekenden. Ook moeten we zomerkampjes gaan bekijken voor Kevin. Kampjes betekenen niet meteen dat er overnacht wordt of dat Kevin een paar weken weg is; je hebt genoeg kampen hier in Toronto waarbij Kevin gewoon ’s avonds thuis is. Ook hebben we een leuk weekend weg gepland naar Ottawa op Isabelle d’r verjaardag. Dat is toevallig een lang weekend hier. En in Ottawa schijn je dan een geweldig winterfestival te hebben. Wordt vervolgd!

Kerstfeestjes en sneeuw

Dreaming of a white christmas komt wel goed hier. Maar ook in Nederland, zoals ik begrepen had. Het grappige is dat hier in Toronto ongeveer net zo veel sneeuw is gevallen als in Nederland.  De effecten zijn wel verschillend. In Nederland ligt het openbare leven helemaal plat, en hier gaapt men even en gaat gewoon door.

Voordat de sneeuw viel werd het eerst heel erg koud. Maandag werd het niet warmer dan -14C en dinsdagochtend op weg naar het werk kon ik voor het eerst ervaren hoe een wind chill (gevoelstemperatuur) van -26C aanvoelt. Gelukkig heb ik nog mijn Quark Parka uit Spitsbergen.

Dinsdagmiddag had ik vrij genomen om het kerstfeest van Aimée’s creche bij te wonen. Op dat moment begon het hier behoorlijk te sneeuwen. We zijn echter goed voorbereid; we hebben winterbanden. Nog geen winter survival kit, maar we zijn voorlopig ook niet van plan de GTA te verlaten.

Wat betreft sneeuw hebben we hier ook ons leergeld betaald. We haddden onze eerste boete. Of moet ik zeggen; Isabelle had haar eerste boete toen ik in Korea zat. Het had toen zo veel gesneeuwd dat de oprit van ons huis onbegaanbaar was. Dus had Isabelle hem aan de straatkant geparkeerd waar je gewoon mag parkeren en de auto  daar ook voor de nacht laten staan. Volgende ochtend; $30 boete. Wij hebben twee weken gepuzzeld en de straat onderzocht naar verborgen “verboden te parkeren” borden, maar vonden de borden of andere oplossing niet. Totdat mijn collega’s vertelden dat er in Toronto vanaf November tot en met Maart een “winterverordering” van kracht is, die verbiedt ’s nachts langs de straat parkeren i.v.m. het sneeuwschuiven en strooien. OK, makes sense. Jammer dat we er pas na de boete achterkwamen. Toch nog een klein strafpuntje op de inburgeringscursus.

Dinsdagmiddag ging Aimée een prachtig optreden verzorgen. Helaas, het werd een kleine teleurstelling. Toen ze samen met haar klas verkleed als Rudolf The Red Nose Reindeer het podium opkwam, keek ze met grote ogen, zwaar onder de indruk en licht angstig de zaal in.Totdat ze mij zag zitten op een voor haar onbereikbare plaats. Toen zette ze het toch op het brullen. De rest van het optreden heeft Isabelle of ik samen met haar op het podium gezeten. Ze kon nog wel klappen in haar handjes, maar er kwam weinig gezang uit. Gebaseerd op de afgelopen week moeten we maar hopen op een gouden medaille op het onderdeel schaatsen of koek happen. Het winnen van X-factor of Idols zit er waarschijnlijk niet in.

We gingen Kevin ophalen om nog een laatste klusje te doen . Kevin’s dokter wilde namelijk al een tijdje een bloedonderzoekje doen, omdat sommige ADHD gedragingen ook verzoorzaakt kunnen worden door een tekort aan ijzer. Een goede reden om hem ook op glutenallergie te laten testen. Dus wij op naar het Sick Kids hostpital. http://www.sickkids.ca/VisitingSickKids/More-than-hospital/index.html. Een plek met een enigszins zielige naam, maar wat was ik onder de indruk van dit kinderziekenhuis. Het is gigantisch, met binnen een totaal overdekt zeer hoog plein met glazenliften die omhoog schieten. Het leek wel op een Las Vergas hotel. Uiteraard met veel vrolijke kinderaankleding, een compleet food court en winkels beneden.  Je hoopt er verder niet meer te komen, maar als je kind ziek is, dan lijkt het wel de ideale plek om naar toe te gaan.

Voor het prikje was het uiteraard nodig om Kevin even in de houdgreep te houden. Een klein traantje maar hij werd door de zuster snel beloond met stickers terwijl Aimée zelfs met een DVD wegkwam (zonder een prikje). Het was inmiddels avondspits en we zaten in downtown Toronto. We besloten maar even te wachten en een Indiaas buffetje te gebruiken in een restuarant tegenover het ziekenhuis. In veel van deze restaurantjes kan je heel goedkoop eten. De kindermenus of prijzen zijn meestal niet hoger dan de prijs voor een happy meal. En een stuk lekkerder.

Na het eten was het opgehouden met sneeuwen en was de spits voorbij, dus reden we in 25 minuutjes naar huis.

Vrijdag had Kevin al vrij van school (kerstvakantie). Dat was een beetje lastig, want Isabelle was vrolijk aan het solliciteren en Ik moest naar het werk. Dus hadden we een oppas gevonden. We waren onder de indruk van Kevin, want die ontving haar aan de deur, begon meteen in het Engels zich voor te stellen, tegen haar te praten en haar uit te leggen waar ze kon gaan zitten. Het bleek allemaal geen enkel probleem  en hij gedroeg zich prima. Isabelle kwam thuis met haar tweede aanbieding van de week, dus als alles goed gaat in de afronding is die vanaf half janauri ook onder de pannen.

Vrijdagmiddag had ik een team building activiteit georganiseerd gevolgd door een kerstetentje en borrel. Een groot succes, je zag mensen duidelijk ontladen na nog al een hectisch jaar. Dit team heeft heel veel voor hun kiezen gehad met wisselende resultaten, en het overlijden van één van de populairste collega’s aan kanker. Vervolgens komt er een jong ventje uit Nederland over en die begint ook nog eens de boel om te gooien. Tja.

’s Avonds hadden we voor een paar uur wederom (een andere) oppas geregeld, zodat Isabelle bij de partnerborrel na het eten aanwezig kon zijn. Wederom accepteerden de kids de oppas perfect. Het laat zien hoe thuis ze zich hier voelen en hoe vertrouwd ze toch al zijn in het Engels. Ja we zijn trotse ouders!

Ps ik heb op Facebook een uitgebreid fotoalbum Toronto geupload. http://tinyurl.com/lagerweijtjestoronto

In het nieuws. Sneeuwstormpje

Zoals aangekondigd in mijn vorige bericht: de winter is hier nu goed begonnen.

Dat leverde spectaculaire beelden op vanaf de snelweg naar Detroit, op nog geen drie uur rijden van Toronto.

http://www.youtube.com/watch?v=ocBwjeclzxk

http://www.youtube.com/watch?v=H0qjFLcC1Tg&NR=1

Hier kwamen ruim 300 auto’s vast te zitten in een sneeuwstorm. Geen pretje om met een temperatuur van -15C in de auto te moeten overnachten. Daarom wordt aangeraden om  in de winter buiten de GTA (Greater Toronto Area) de volgende winter survival kit standaard in je auto mee te nemen; http://www.21stcenturyadventures.com/advice/lists/winterSurvivalChecklist.html

Nu snap je meteen waarom mensen hier in grote auto’s rijden; dat is vanwege al die winter survival kits!

Skating with the stars

De weekenden beginnen hier rustiger te worden, omdat de “to do” lijst weer net zo lang is als dat van een gemiddeld gezin met twee kinderen. We zijn gesetteld! Zoals eerder gezegd is het laatste ontbrekende puzzelstukje een baan voor Isabelle. En dat begint hopelijk ook op te schieten, want bij twee bedrijven zit ze nu in de laatste ronde en ze is verder in nog vier andere sollicitatieprocedures verwikkeld.

De kids doen het perfect. Kevin doet het geweldig en gaat nu volop mee in het hoge intellectuele tempo van zijn school.  En dan betreft het niet alleen taal en rekenen, maar vooral algemene wereldkennis. Hij was al een wijsneus, maar hij lijkt nu helemaal ouder en wijzer te zijn geworden. En Aimée heeft het overal naar haar zin waar het eten goed is J. Alleen willen ze haar op de creche nu al naar een oudere groep plaatsen, waar we tegen zijn. Ze draait net twee maanden lekker mee. En natuurijk heeft ze haar eerste hartsvriendje; zondagochtend werd ik zelfs wakker onder een prachtig lied met de tekst “Leo, Leo, Leo”.  Het enige met Aimée: ze is twee en zegt nee. Gecombineerd met de koppigheid van haar moeder J betekent dit af en toe een kleine strijd. Mooiste voorbeeld was vrijdagavond tijdens het eten met de vraag aan Isabelle; “Mag ik van tafel?”. Een duidelijke “Nee”volgde. Vervolgens vroeg ze met een lief stemmetje aan Isabelle; “Mag ik met Pappa praten?”. Waarop Isabelle uiteraard antwoordde “Natuurlijk mag dat”. Met een nog liever stemmetje naar mij “Pappa, mag ik van tafel af?”. Toen ik de “Nee” herhaalde was het hek van de dam.....

Omdat Kevin zo’n goede week op school had, mocht hij bepalen wat we op zaterdag gingen doen. Hij koos voor schaatsen, of hoe hij het noemde “skieen op het ijs”. Hij had de openbare schaatsbaan voor het gemeentehuis nog in gedachten van vorige week. Wij vielen meteen op. Isabelle en ik met onze noren (niemand heeft noren, het zijn ijshockey-schaatsen of kunstschaatsen). En de kids met hun doorlopertjes, ook deze had niemand.

Het ging Kevin in het begin niet makkelijk af; hij bracht meer tijd liggend op het ijs door dan schaatsend. Toen we het echter in een Nintendo DS Mario kader brachten (naar de overkant, kijk uit voor de Bowsers) ging het beter. Ons natuurtalentje was Aimée. Ze stond voor het eerst op haar doorlopers (die we wel al vorig jaar gekocht hadden) en kwam meteen goed vooruit.  We sloten af met een bezoekje aan de Starbucks; caramel latte machiato koffie voor Isabelle, frappucino  voor de kids inclusief mijzelf.

Thuis werd een filmpje opgezet voor de kids. Toen ik even later ging kijken lag Aimée uitgeteld in Kevin’s armen, met de kopjes tegen elkaar. Lieieieffff!.

Zondag was een rustige dag thuis. We besloten ons ’s avonds te belonen met een bezoekje aan de Griekse wijk. Je kan daar heerlijk eten; dat is toch wel een sterk punt van Toronto, al die multi-culturele wijkjes. Ook de kinderen smulden hun bordjes leeg . Uiteraard volgde er ijs en Aimée flirtte bij de Griekse obers een tweede slagroomtopping bij elkaar.

Terug naar huis begon het te sneeuwen. We hadden een vrij mild weekend waarin het dooide; maar de vooruitzichten zijn weer strenge vorst en sneeuw voor de komende dagen!  Maxima van -14C met een gevoelstemperatuur van -25C......brrrrr...........

Korean Bodega, it’s in my favor

Mijn laatste trip van dit jaar ging naar Seoul, Zuid-Korea. Ja inderdaad waar ze af en toe een beetje op elkaar aan het schieten zijn, gezellig!

Hoofddoelstelling was om de eigenaren te ontmoeten van de Khlebnikov. De Khlebnikov en de eigenaren komen uit Vladivostok. En kijk maar op de wereldbol. Dit ligt veel dichterbij Seoul (twee uur vliegen) dan bijvoorbeeld Moscow (8 uur vliegen). Voor ons (ik werd weer ondersteund door Kapitein Petr, net zoals in Zurich) was het ook geen slechte plek om af te spreken. Er zijn geen visavereisten en vanaf Toronto gaat er een nonstop vlucht van 14(!) uur naar Seoul. Dat lijkt lang en ongemakklijk, maar eigenlijk is het wel lekker rustig en relaxed. Veel beter dan overstappen.

Het probleem met deze reis is met name het verschil in tijd (14 uur) met Toronto.Dus als je in Toronto naar bed gaat dan sta je in Seoul net op.Dus die drie dagen hebben volledig mijn systeem verkl..t.

Wij vertrokken maandag middennacht vanuit Toronto en kwamen woensdagochtend 3 uur plaatselijke tijd aan. Wel gelukkig goed geslapen tijdens de lange vlucht, dus we konden er tegenaan.

Rond het middaguur spraken we af en hebben we enkele uren met elkaar gesproken zonder een overeenkomst te bereiken. `S avonds spraken we af in een Koreans restaurant. En met hulp van de nodige Wodka kwamen we toch tot overeenstemming. Inclusief een uitnodiging om uiteraard een keer naar Vladivostok te komen.

Donderdag richtten we ons meer op de verkoopkant. We hadden een ontmoeting met een Koreaanse agant die graag ons product wil gaan verkopen. Appeltje, eitje, zij gaan inderdaad ons product nu verkopen.

Daarna hadden we zelfs nog drie uur prive tijd. We besloten een wandeling te maken door de stad. We zagen verschillende paleizen, waarbij één complex wel behoorlijke overeenkomsten had met de Forbidden City in Beiijng. Elke keer kom je weer door een nieuw poortje en staat er weer een houten paleis. Interessant was ook een tentooonstelling over Koning  Sejong. http://en.wikipedia.org/wiki/Sejong_the_Great  Deze leefde tussen1397 en 1450. Hij is min of meer de grondlegger van Korea, want hij heeft het Koreaanse alfabet vastgelegd. Hij zal ongetwijffeld een beetje verheerlijkt worden, maar het is indrukwekkend waar deze man zich mee bezig hield. Hij was muzikant, ontwikkelde muziekinstrumenten en muziek. Hij was wetenschapper, ontwikkelde wetenschappelijke meetmethoden, zonnewijzers, sterrenkaarten. Hij was schrijver, filosoof en een krachtige leider met sociaal hart. Ook was hij een militair strateeg. Ik kon mijn ogen bij het  volgende niet geloven. Sejong ontwikkelde de eerste raketwerper! Nee echt! Het was een karretje dat ongeveer 100 vuurpijlen tegelijk kon afschieten en aan elke vuurpijl zat een `echte’ (scherpe) pijl. Ik maakte nog een grapje met Petr dat dit de eerste Katyusha´s waren. http://en.wikipedia.org/wiki/Katyusha_rocket_launcher

Seoul is ook een mega stad. 15 miljoen inwoners. Heel eerlijk gezegd niet een mooie stad. Erg vol, druk, vervuild. De oude paleizen maken een hoop goed en ook de gastvrijheid. Op de meeste punten staan toerismeadviseurs in opvallende rode kleding die je kunnen helpen. Is wellicht ook wel een beetje nodig, want er zijn niet veel borden in het Engels. En het Engels van veel Koreanen valt behoorlijk tegen.

Tegen mij is de laatste maanden wel eens gezegd, wat knap dat jullie dit doen, verhuizen,  wonen en werken in Toronto. In Seoul kreeg ik de mening, nee het is eigenlijk heel makkelijk. De taal is geen probleem. De systemen, processen , waarden, normen etc zijn tussen Nederland en Canada heel vergelijkbaar. Ik heb pas respect voor Nederlanders en Europeanen die een paar jaar in een stad als Seoul gaan wonen. Dit lijkt me pas echt een opgave.

Donderdagavond stapten we in een tijdmachine naar huis. Een tijdmachine, want we vertrokken tegen 9 uur ´s avonds en komen tegen 8 uur ´s avonds aan. Dezelfde dag. Met dank aan het oversteken van de datumgrens uiteraard.

In het nieuws. Winter wallop heads for southern Ontario

In het nieuws op maandag; de winter is nu ook “echt” begonnen in Toronto. Het is in de nacht van zondag op maandag begonnen met sneeuwen en voorlopig houdt het niet op. Opvallend is de variatie in de hoeveelheid sneeuw die er valt. Het Ontario meer heeft een opwarmend effect en blijkbaar ook de stad zelf zorgt voor iets hogere temperaturen. Het gevolg is dat in Toronto ongeveer zes tot acht centimeter sneeuw wordt verwacht, maar dat kan in downtown minder zijn. Echter net buiten Toronto in het noorden valt 15 tot 20 centimer en verder het binnenland in wordt zelfs 50 tot 60cm verwacht.

Papa! mama! we hebben kadootjes gevonden......

....zijn exact de woorden die je wil horen van je kinderen op 5 december. Echter niet om 11 uur ’s ochtends, komende uit de inloopkast op de logeerkamer waar je de sinterklaaskadootjes verstopt had......dus....... Je denkt na over je reactie en uitleg. Je denkt aan een richting van “die kadootjes zijn niet voor jullie”, totdat je een nog blijer stemmetje naar beneden hoort schreeuwen “Papa, mama, er staat Kevin op geschreven!”. Goed één uitlegoptie minder. Wij stormen naar boven en voeren een perfect stukje improvisatietheater op. “Goh wat geweldig, de pieten hebben de sinterklaaskadootjes al eerder gebracht. Wat een domme pieten om ze hier neer te zitten (geef dus de gekleurde medemens maar weer de schuld.......). O ik zie het al, dat komt omdat Oma haar sandalen hier had laten staan, de pieten dachten zeker dat dat jullie schoentjes waren. Wat een domme pieten (jawel geef ze nog maar een keer de schuld omdat wij geen kadootjes kunnen verstoppen of gewoonweg twee zeer nieuwsgierige aapjes als kinderen hebben)”.

De uitleg werd geaccepteerd als zoete speculaaskoek. De kids waren al lang blij dat de Sint nog eens aan hen gedacht had.

We gingen in de kou toch maar even de stad in om wat vertier op te zoeken. Voor de kinderen hebben we skipakken gekocht, perfect voor de winter! Die hoor je niet meer klagen over de kou.

In het centrum waren veel straatartiesten. http://www.wintermagic.ca/buskertainment  Niet dat ze in de kou op straat stonden, maar warm overdekt in de vele overdekte winkelstraatjes en -centrums. Ze hadden niet veel bekijks, dus we kregen twee keer een priveshow. We lunchten met z’n viertjes in een Foodcourt. Dat is een verzameling fastfood-restaurantjes. Denk niet alleen aan patat, hamburgers en pizza’s, maar je hebt ook Japans, Koreaans, Thais en Chinees. Eigenlijk heel smakelijk voor die paar dollar.

We liepen door de stad naar het gemeentehuis omdat daar een kerstmarkt zou zijn. De kerstmarkt vonden we niet, wel tot groot plezier van de kids een openbare ijsbaan. Volgende keer maar onze schaatsen meenemen!

Sinterklaas en Rudolf the Red Nosed Reindeer

Het is maar gelukkig dat KLM zo af en toe een Concorde inzet op het traject Amsterdam-Toronto, want vandaag (Zaterdag) was Sinterklaas even over vanuit Nederland. De bijeenkomst werd georganiseerd door Dutch Treat, de Nederlandse vereniging van Toronto.  http://www.dutchtreat.ca/ En het was duidelijk dat wij de groentjes waren, want menig Nederlander had een zeer sterk Canadees/Engels accent. En er waren zelfs 100% Engelssprekende kinderen, die nog wel de Nederlandse woorden “Zwarte Piet”en “Pepernoten” konden verstaan. Mooiste quote van de dag; toen de presentator vroeg aan de kinderen of ze sinterklaasliedjes kenden, reageerde één jongetje meteen luid en enthousiast “Yes, Rudolf the Red Nosed Reindeer!”. Oeps, verkeerde heiligman.

 Onder luid gezang werd Sinterklaas zonder Rudolf maar met veel pieten (o.a. de vergeetpiet, de acrobaatpiet, de pakjespiet, de liedjespiet, etc, etc) binnengehaald. En toen het boek van sinterklaas openging, was Kevin de eerste die het podium mocht betreden. Gelukkig vond Sinterklaas dat hij lief was geweest (zeker gebaseerd op de laatste drie weken) , dus kwam hij weg met een leuk kado en pepernoten. De complete foto-rapportage van de dag staat op http://www.flickr.com/photos/wilmar/sets/72157625403316335  Zoek Kevin (no 27)!

Daddy, Daddy, My Daddy!

....zo werd ik vrijdagavond door de kids begroet toen ik ’s avonds thuis kwam. Voor het eerst in het Engels..... Binnen twee maanden zijn die kaaskopjes volwaardige Canadezen geworden.

Voor mij was deze week een vrij gewone week. Vijf dagen op kantoor. De routine komt erin. ’S ochtends dropt Isabelle mij op weg naar school & creche  af bij het metrostation (scheelt toch weer vijf minuten lopen....). En ’s avonds ren ik bijna zeven kilometer terug...over 5 heuveltjes.

We lanceerden deze week een leuke promotie; blog your way to the North Pole. http://www.blogyourwaytothenorthpole.com  Ik geloof dat ik helaas niet mee mag doen, of in ieder geval niet kan winnen.

Alleen dinsdag was een opvallende dag. Overdag had ik de hoofd HR dame van TUI op bezoek, die eens kwam peilen hoe het ging. Uiteraard gingen we (het management team) met haar lunchen. En om vijf uur stond Isabelle mij op te wachten met onze bus. We moesten vroeg eten, want het was onderbouw-kerstconcert op Kevin’s school. Groep zes (de oudste onderbouwgroep) mocht de spits afbijten met hun strijkersorkestje (ja men leert vanaf groep 1 viool spelen). Het was behoorlijk vals, dus ik keek al naar de grond met de gedachte “dat wordt even doorbijten vanavond”. Maar tot mijn grote verbazing waren de jongere groepen een stuk beter. Één groep speelde zelfs tot groot plezier van deze “Geek & Freak” de Star Wars tune (echt een lekker kerstnummertje), waarbij ik me uiteraard moest bedwingen om niet luidkeels mee te lalalala-en.

Uiteraard was het hoogtepunt Kevin’s klas, dat mag duidelijk zijn als trotse ouder! Alleen......sorry sorry Oma’s.......ik was zo stom geweest om geen fototoestel mee te nemen. Stom stom stom. De foto’s die ik op het blog heb gezet zijn allemaal schoolfoto’s, waarbij het een Kevin-zoekplaatje is. Nogmaals mijn excuses aan de Oma’s en Opa.

Het eerste liedje van Kevin’s klas was een mooi nummertje, namelijk Catch a Falling Star http://lyricsplayground.com/alpha/songs/c/catchafallingstar.shtml

Het 2^e liedje had de titel Starlight; ik kon de tekst helaas niet vinden op internet (kreeg elke keer een Muse nummer als zoekresultaat – dit was het zeker niet).

Als trotse ouders gingen we om 8 uur weer naar huis.

Het was voor Kevin een leuke en goede week op school. Want donderdag gingen ze naar kindertheater. En vrijdag hadden ze danswedstrijden tussen de verschillende disputen (de verticale groepen), die werden gewonnen door Kevin’s dispuut. Dit was helaas niet openbaar voor ouders, maar de feedback van de juf was dat kevin uitstekend had gedanst (en we kregen foto’s als bewijs).

Aimée had ook weer een goede week. Ik geloof toch dat ze echt verliefd is op Leo, want hij krijgt eindeloos veel kussen bij het afscheid (hij lijkt het niet zat te worden...), en voordat Aimee naar bed gaat kust ze nog eens Leo op haar klassefoto. Die Aimee. Ze is een gezellig meisje in het gezin, hoewel ze soms denkt dat ze met twee jaar eigenlijk wel de lakens in het gezin kan uitdelen. Niet alleen richting Kevin, maar ook naar ons. Kleine mini bazin. Ach, ze kan het allicht proberen. ;)

Nu moet ik wel even kwijt; Kevin en Aimee gaan steeds leuker (en langer, ook zeer prettig voor ouders) met elkaar spelen, vooral in hun speelruimte beneden.

Isabelle was weer druk met solliciteren. Nog geen afwijziging, maar ook nog geen contract. Geduld is een schone zaak, uiteindelijk lukt het zeker.

Het lukte om deze week de laatste dingetjes te regelen. Enkele verwarmingselementen werden vervangen na het uitvallen van de verwarming; de warmwaterketel werd nagekeken en een lekje werd gerepareerd. Ik ruimde de benedenverdieping helemaal op en Isabelle verkoopt onze oude meubels (bank, computermeubel). En last but not least werden de kerstspullen te voorschijn gehaald, want hier in Canada hoef je uiteraard niet te wachten op Sinterklaas. Het huis is nu zo goed als aan kant en helemaal in kerstsfeer!

En het weer? De maxima duiken nu onder nul, dus het is koud. Maar nog nauwelijks sneeuw. Dit in tegenstelling tot Nederland. Een witte Sinterklaas, ik kan me er niets bij voorstellen.

In het nieuws. Failure rate for citizenship test at record high.

Geloof het of niet, ik heb veel grapjes gemaakt over een inburgeringscursus, maar deze bestaat echt in Canada. Niet voor ons Nederlanders. Is ook niet nodig, want het inburgeren gaat snel. Zo noemen we inmiddels een frisdrank een “Pop” en vragen we niet langer naar de restrooms maar naar de washrooms.

Maar er is dus voor bepaalde immigranten een inburgeringstest. En deze test is net een beetje aangepast en vooral zwaarder en strenger gemaakt. Zakte voorheen tussen de 4 en 8% van de deelnemers; nu is het zo’n 30 procent. Leuk zo’n strengere test, maar in de praktijk werkt het niet zo lekker. Want indien je zakt voor de test kan je in beroep gaan bij de rechter, wat iedereen massaal doet. Waardoor het systeem “verstopt” raakt. Dus gaat men de test nu weer versoepelen; je mag dus binnenkort weer pompoenen uit je tuin weren met Halloween. En Kevin hoeft niet langer verplicht mee te zingen met O Canada ‘s ochtends om half negen voor aanvang van de lessen. Maar omdat hij zo mooi zingt (ahem) zal hij toch maar mee blijven doen.

Verjaardagsfeest met slangen

Vandaag, Zondag, heeft Kevin het eerste verjaardagsfeestje waarvoor hij in Canada is uitgenodigd. En wel het verjaardagsfeeste van Matthew B. Niet dat dit vijf-jarig jongetje een crimineel verleden heeft; hij wordt Matthew B. genoemd omdat er ook in zijn klas een Matthew S. zit. De volle achternamen van de kids weten we nog steeds niet.

Maar goed, Matthew B. ontving zijn klasgenoten in het reptilion van Toronto http://www.reptilia.org/  , met pizza en fris om al 11 uur ’s ochtends. Na heel lang veel pizza te hebben gegeten kregen de kids een reptielen presentatie, waarbij ze ook reptielen mochten aaien. Er werd beweerd dat slangen de meest makkelijke huisdieren zijn (Isabelle is nog niet overtuigd) en we mochten ook slangen aaien.  Kevin vond het interessant, maar Aimee vond het een beetje eng. Na de show kregen we een tour door de dierentuin. Spectaculair was een grote slang die net een complete geit op had gegeten, duidelijk zichtbaar door een hele dikke bult. Deze slang zat overigens achter glas, slot en grendel. De kinderen mochten hem vreemd genoeg niet aaien. Ook hadden ze een paar Nijl-krokodillen, die ook van het type XXXL zijn.

Om 1 uur waren we uitgekeken en geaaid. Op de terugweg kwamen we langs het Canadian Air and Space Museum, waar we meteen een kijkje gingen nemen. http://www.casmuseum.org/ . Heel eerlijk gezegd viel dit behoorlijk tegen. Dat kwam ook omdat ik het Amerikaanse Air and Space museum in Washington in gedachten had. Het Canadese museum zou ongeveer in de toiletruimte passen van zijn Amerikaanse soortgenoot.  Maar goed, er stonden een paar vliegtuigen, Kevin en ik hebben  een tijdje in een simulator gezeten (helaas gecrasht bij de landing) en er was een oude RAF piloot, die nog had deelgenomen aan operatie Manna (de voedseldroppingen boven Nederland tijdens de 2^e wereldoorlog, http://nl.wikipedia.org/wiki/Operatie_Manna). Het was daarmee toch een leuk uitje op 15 minuten van ons huis. Want net ten noorden van de megamall Yorksdale ligt nog een klein vliegveldje met dit museum. Ook worden hier de Canadese Bombardier vliegtuigen gebouwd. http://www.bombardier.com/en/aerospace. Het was dus een beetje een mannendaguitje, met pizza, slangen en vliegtuigen. Alleen het bier ontbrak nog. LOL

Winterse temperaturen en nieuwe autos

Het is zaterdag en bij ons is de winter nu echt begonnen. Grappig genoeg op hetzelfde moment als in Nederland, want ik begreep dat ook in Nederland het winterse weer heeft toegeslagen. Het was eigenlijk best vreemd de laatste drie weken. In oktober gingen de temperaturen  rapido naar beneden, maar de laatste drie weken hadden we van alles tussen de 4 en 14 graden.

En nu is het dus rond het vriespunt met een koude wind en een brrrrr gevoelstemperatuur.

We hadden een weekje zonder grote bijzonderheden. Op donderdagochtend haalden we onze auto (of moeten we zeggen bus) op en brachten we onze huurauto weg. Daarmee is eigenlijk wel het laatste van de verhuizing geregeld. Ja, Isabelle moet nog aan haar baan. Het goede nieuws is dat ze niet is afgewezen, het slechte nieuws is dat het ook nog niet echt vlot gaat.

Wij waren niet de enige met een nieuwe auto; ook Kevin kreeg zijn eerste auto. Of eigenlijk had hij die al, maar die kwam niet vooruit. Zoals je op één van de eerste foto’s genomen in Canada kunt zien, vonden we in onze tuin een grote speelgoedauto. Ik keek meteen of ik hem aan de praat kon krijgen. Ik haalde de accu eruit die in verbazingwekkend goede staat was. Ik heb een tijdje gezocht naar een lader, die ik niet kon vinden. Vervolgens heb ik op E-bay voor $15 een oplader besteld die ik deze week binnenkreeg. En jawel, de auto doet het! Kevin is zo trots als een pauw achter het stuur en gaspendaal en Aimée is heel graag zijn passagier. De snelheid is ongeveer onze loopsnelheid, dus we laten hen nu in hun auto naar de speeltuin rijden met ons erachter of ernaast. En na gebruik krijgt de auto nu een droog en veilig plekje in de garage; uiteraard laten we hem niet meer in de tuin wegrotten. Kortom; een hele leuke verrassing voor de kids.

Kevin was de laatste vier dagen erg lief op school. Laten we hopen dat dit zich doorzet. En met Aimée gaat het ook gewoon goed. Is eigenlijk vanaf het begin nooit een probleem geweest. Ze is inmiddels zo goed als zinderlijk overdag (met soms nog een ongelukje). Afgelopen week spraken we ook even de directrice van de creche. Toen zij hoorde dat we de ouders van Aimée waren, zei ze meteen”Yes that girl that enjoys our food so much” waarop wij bevestigend knikten. Ze is zo blij met haar creche, het eten en de kindjes. Papa is minder blij, want Aimée heeft al aangegeven dat ze op de creche graag met Leo slaapt.....

In het nieuws. “Polygamy OK for women, lawyer says”

En we pakken gelijk door met de nieuwe rubriek in het nieuws. Vandaag; polygamie mag voor vrouwen. Met andere woorden; vrouwen mogen meerdere mannen hebben, maar mannen mogen niet meerdere vrouwen hebben. WTF?!?!

In Canada komen een aantal discussie voor op het gebied van polygamie. Met name enkele mormoonse mannen willen nog wel eens een extra vrouwtje erbij houden, maar ook onder moslims en de zogenaamse “’First Nations”(oorspronkelijke bewoners http://en.wikipedia.org/wiki/First_Nations) komt deze wens voor. In alle gevallen zijn het mannen die meerdere vrouwen willen. Iets wat sinds 1890 verboden is in Canada. Welnu zegt een advocaat, die wet is niet helemaal eerlijk, want het verbiedt niet vrouwen om meerdere mannen te hebben. En gaat daarmee in tegen de grondwet.

Uit het artikel blijkt niet duidelijk waar deze advocaat naar toe wil; om het ook voor vrouwen duidelijker te verbieden of om het ook weer toe te staan voor mannen. Voorlopig houden Isabelle en ik het dus maar beperkt tot elkaar.

In het nieuws. “Double Double available by debit”

Een nieuwe rubriek in mijn blog, namelijk korte berichtjes over echt Canadees nieuws. De inspiratie is namelijk op voor mijn vorige rubriekje “Ja maar da’s raar”. We hebben al onze papieren, rijbewijzen en inburgeringscursussen gehaald, dus niets is meer raar. Wij zijn binnen twee maanden getransformeerd naar halve candezen. “Ja maar da’s raar” gaat misschien door, maar dan over Nederland. Want met onze nieuwe Candeese blik is het natuurlijk allemaal erg raar wat er in Nederland gebeurd.

Dus een nieuwe rubriek over het nieuws. Vandaag stond groot in de krant “Double Double available by debit”. Even vertaling;

 “Double Double” = de populairste koffie van de Canedeze keten“Tim Hortons http://www.timhortons.com/ca/en/index.html met meer dan 3000 tentjes in Canada en 500 in de VS. Een soort Starbucks maar dan anders/Canadees. Zoals men in Thailand zou zeggen “It is exactly the same but different”.

“Debit” = pinnen.

 Dus het grote nieuws is; vanaf nu kan je voor je bakje “pleur” bij Tim Hortons pinnen! Wat een feest!

Koffietentjes als Tim Hortons en Starbucks spelen een belangrijke rol in het leven van Canadezen en ook inmiddels van de volledig geintergreerde Isabelle. De meeste Canadezen zie je ’s ochtends op weg naar werk met een cup voor hen uit door de straat lopen. Het lijkt bijna of ze achter de kop koffie aanlopen.

Santa Claus is coming to town

Jawel de kerstman is hier en moet veel respect hebben voor alle canadese kinderen. Vanwege hun geduld om met een koude wind een bijna 3 uur durende optocht  te doorstaan. En voor alle kinderen waarvan de papa’s en mama’s het nodig vonden om op de eerste rij te zitten/staan waardoor ze al drie uur voor het begin van de optocht in de kou stonden te wachten. Geweldig dat ze dat kunnen, ik durf het mijn ongeduldige Lagerweij stuiterballetjes niet aan te doen.

Maar goed, wij besloten dus ook om naar de parade in de stad te gaan en arriveerden ongeveer een half uur voor het begin. En toen bleek dus de optocht mega-groot en lang te zijn; de carnavalsoptocht in Mainz mag nog niet de veters strikken van de Santa optocht in Toronto. Heel veel wagens, heel veel muziek, heel veel mensen. Na 2 uur het aangekeken te hebben hoefden onze kinderen ook niet zo nodig meer Santa te zien (die zit uiteraard in de laatste wagen). Maar gelukkig stonden we in de buurt van ons hotel uit augustus. Isabelle en ik waren tijdens ons eerste gezamelijke bezoek aan Toronto helemaal gek op de Rooftop Lounge (http://tinyurl.com/lag-toronto1) waar ze zoals toen al geblogd de lekkerste friet ter wereld hebben. Vers gesneden, met schil, met een knoflook-aoli sausje en brokjes Feta kaas. Dus wij omhoog om op de 18^e verdieping onder het genot van dure maar de lekkerste friet en uiteraard een drankje naar de binnenkomst van Santa te kijken.

Kevin vroeg al of hij zijn schoentje kon zetten. Waarom ook eigenlijk niet, Santa Claus en Sinterklaas zijn beide eigenlijk dezelfde man. De bisschop van Myra uit Turkije. Niks Noordpool, niks Spanje. Gewoon uit het prachtige en zonnige Turkije.  http://en.wikipedia.org/wiki/Santa_Claus Dus staan de schoentjes bij de schouw te wachten op een Sint of Piet of Kerstman of rendier. Wie weet...

Te koop: Dwergbieslaan 100, Vleuten

Te koop: Dwergbieslaan 100, Vleuten

And what’s your number?

Jawel de eerste pick-up line van Kevin. Of niet, maar het klonk wel grappig. Zo meteen het hele verhaal!

Het is zaterdag, het begin van de kerstperiode in Toronto. Want vandaag werd officieel de lichtjeskerstboom in de stad “aangestoken”. Maar de dag begon eerst zakelijk, want we kochten vandaag onze auto. Een Dodge Grand Caravan, eigenlijk dezelfde auto die we nu al ruim 6 weken rijden (een huurauto). Geen stoere bak, wel een ruime makkelijke gezinsauto.

Tegen de avond gingen we naar het centrum van de stad voor de officiele kick-off ceremonie voor de kerstperiode. Jawel, waar in Nederland sinterklaas er even tussenpiept, gaat men hier al over op de kerst. En morgen komt de kerstman officieel aan, dus moet de stad er wel klaar voorzijn.

Op Dundas/Yonge, zeg maar een beetje het Times Square van Toronto, vonden de festiviteiten plaats. Een show met luchtdansers, fakkels, vuur en vuurwerk. En net tegen 7 uur ’s avonds ging de kerstboom dan echt aan. Vooral Kevin vond alles indrukwekkend. Dat wekte de interesse van een journaliste, want we werden benaderd of we voor de krant op de foto wilden gaan. Tuurlijk, geen probleem. Vervolgens stelde ze enkele vragen aan Kevin. Over wat zijn naam naam was, waarop Kevin regegeerde “Kevin, and what’s your name?’”. En hoe oud hij was. Na geantwoord te hebben vroeg Kevin aan de dame, “and what’s your number?”

We houden de krant in de gaten of we er ook echt inkomen!

En al weer een "gewone" vrijdagmiddag commute naar huis.

Het is weer vrijdagmiddag en mijn vrijmibo heb ik in het vliegtuig terug naar huis. Dit keer kom ik uit Zurich.  Genoeg airmiles gemaakt dus de afgelopen weken; gelukkig zal ik nu twee weken thuis zijn voordat mijn volgende reis gepland staat (Seoul, ook niet dichtbij). En gelukkig kom ik vrijdagmiddag om 16:00 plaatstelijke tijd aan, zodat  ik gewoon vanavond het weekend met vrouw en kids kan inluiden door middel van onze vaste “weekenddansjedisco”.

Afgelopen maandag bleef ik een dagje thuis na de lang reis vanuit Ushuaia. ’S Avonds gingen we een hapje eten in een familierestaurant-keten (Swiss Chalet). Kevin sprak voor het eerst in ons bijzijn Engels tegen de serveerster, dus we waren behoorlijk trotse ouders.

Dinsdag en woensdag waren gewone werkdagen in  Toronto. En woensdagavond vertrok ik naar Zurich, nadat we met het gezin pizza hadden gegeten. Jawel pizza, want één plaatselijke keten hier heeft glutenvrije pizza’s! Het was de tweede pizza die ik at in drie jaar (de eerste glutenvrije pizza was op maat gemaakt door neef Dennis).

Het was dus een kort tripje naar Zurich. Belangrijkste doelstelling was een meeting en onderhandeling met de rusische eigenaren van twee van onze schepen. Dus zij vlogen vanuit St.Petersburg en wij vanuit Toronto; relatief makkelijk voor beide partijen, want geen visa nodig & non-stop vluchten. Onderhandelen met Russen is erg lastig door middel van e-mail en telefoon, vanwege taal en het feit dat er meerdere partijen bij betrokken zijn (een overheidsinstantie, maar ook een commercieel cubje wat er weer tussenzit). Maar ouderwets elkaar ontmoeten, een hapje eten en een glaasje vodka drinken werkt wel effectief. Ik wist mij gelukkig gesteund door Petr, een 65jarige rus, die jarenlang kapitein was op de Kapitan Khlebnikov en nu voor ons werkt op het gebied van schipslogistiek. Een geweldige man, één stuk ervaring en dus perfect om bij de gesprekken te hebben. Ook leuk om sociaal mee te babbelen, want wat heeft die man een verhalen. Ik zou graag nog met hem een tocht maken, want hij schijn elke baai, rots en bij wijze van spreken ijsberg te kennen in Antarctica en de Noord Pool. Het was een succesvolle avond met prima resultaten. En de volgende ochtend hadden we nog een interessante meeting met een mogelijke toekomstige partner.

Na enkele eerste hectische weken ben ik eindelijk bezig met het voorzichtig omzetten van eerste ideeen en de voorbereidingen voor een lange termijn  plan. De eerste weken waren hetisch, omdat ik bij binnenkomst meteen werd geconfronteerd met het uitvallen van één van onze schepen voor het Antarctica seizoen in verband met grote schade geleden in de zomer toen het voor een andere operator voer (dit  schip hebben we alleen in onze winter).  De eerste vier trips moesten we daardoor annuleren en omboeken, maar voor de rest van het seizoen heb ik nu een nieuw schip gehuurd; de Sea Spirit. Een ongekend luxe schip. http://tinyurl.com/Quark1

En zo kan ik nog uren schrijven over mijn nieuwe baan, maar ik zal de lezer niet verder vervelen over schepen en poolreizen. Het mag duidelijk zijn dat ik het enorm naar mijn zin heb. Alleen jammer dat ik vandaag weer de vaste vrijdagmiddagborrel op kantoor (elke week om 4 uur) mis en in mijn eentje moet vrijmibo’en op 10km hoogte boven de Atlantische oceaan. Bijna weer thuis.

Weer Thuis

De laatste zin van mijn vorige blog, “Ik ben bijna thuis”, had ik niet moeten schrijven. Want nog geen half uur later draaide mijn vliegtuig eindeloos rondjes boven een mistig Toronto. Totdat de brandstofmeter een beetje laag stond; toen weken we uit naar het Amerikaanse stadje Bufalo. Dit stadje ligt aan de Amerikaanse zijde van de Niagara watervallen. Na ruim 1,5 uur op Bufalo gewacht te hebben (en weer volgetankt) hervatten we onze vlucht van nog geen 20 minuten verder naar Toronto.

Thuis wachte me uiteraard heel veel knuffels – met name kleine Aimee bleef de rest van de dag aan mij plakken. We maakten een uitstapje naar de speeltuin in ons wijkje.

Op zondag maakten we een uitstapje naar Springridge farm buiten Toronto. http://www.springridgefarm.com Deze boederij zou helemaal al in kerstsfeer zijn. Dat viel een beetje tegen, maar het was net als een paar weken geleden bij Whitemore’s een echte speelboederij, dus helemaal ideaal voor de kids. Diertjes, een doolhof, klim en speel traktoren, een ritje met een traktor, een klimhooiberg. Genoeg vertier!

Filmrecentie; The Losers (2010)

Het leuke van een blog is dat je er alles op kan zetten. verhaaltjes, liedjes, odes (aan Billy), “Ja maar da’s raar” rubrieken, vakantiefoto’s, kooktips en zelfs filmrecenties.

Afgelopen vrijdagavond keek ik in het vliegtuig naar de film “The Losers”.  http://www.the-losers.com  Deze geweldige film krijgt wat mij betreft de oscar voor de slechtste film. Ooit.

Het verhaal; je hebt een soort A-team, maar dan veel  geweldadiger en met hele slechte grappen, een tenenkrommend slecht verhaal, en een totaal ongeloofwaardige top-opper-boef, die een acteerprestatie neerzet waarbij een zesde-klas-lagere-school-musical-scholier zich nog voor kapot zou schamen. O ja en uiteraard is er ook een enorm lekker ding (de enige reden om de film uit te kijken), die ook een beetje een boef is, maar later toch verliefd wordt op de moordenaar van haar vader. Aaaaahhhhhhhhhh zo slecht. Zo slecht dat het toch weer leuk wordt. De grens tussen ergenis en vermaak is soms flinterdun.

Het mooie van dit alles is; alle slechterikken gaan aan het einde dood behalve de top-opper-boef. Jippie, dus er komt vast een tweede deel!! Ik kijk er nu al naar uit.

Vraag is alleen of de titel van de film refereert naar de acteurs, de regiseur, de producent of gewoon het publiek dat hier geld voor moet neerleggen om de film te zien in bios of op DVD. Het is zelfs de electriciteit om het illegaal te downloaden niet waard.

De film “The Losers” werd bijna overtroffen door het welkomstfilmpje van de douane op New York JFK airport. Een filmpje met als inhoud; wat zijn we allemaal blij in Amerika. Heel veel blije gezichtjes, blije kindertjes en uiteraard hééél politiek correct een paar erg blije moslims. Alleen een paar zoenende mannen ontbreken nog. En iedereen maar “welcome welcome”roepen terwijl je 1,5 uur staat te te wachten voor je stempeltje.  Ik ben bijna thuis.

Gewoon een vrijdagmiddag commute naar huis

Het is vrijdagmiddag, dus na de vrijmibo is het tijd om naar huis te reizen. Helaas betekent dat een reisje van een kleine 22 uur. Tja, je moet niet klagen als je net een weekje heb mogen werken in het prachtige Patagonie aan het einde van de wereld.

Afgelopen maandagavond zette het slechte weer door en kregen we een behoorlijke sneeuwstorm. Het weer hier is compleet onvoorspelbaar, want de dagen daarna knapte het snel op naar zonnig, blauwe lucht en ’s middags een lekker temperatuurtje van 16, wat hoog is voor deze omgeving.

De leuke uitstapjes waren echter voorbij. Dinsdag en woensdag werkte ik vanuit ons lokale kantoortje. We hebben hier twee Argentijnen in dienst die op een geweldige manier onze klanten ontvangen en opvangen. Het kantoortje is klein, maar beschikt over alle faciliteiten. En wat heb je tegenwoordig meer nodig dan een snelle internetlijn?

Woensdag liep de Ocean Nova binnen, ons kleinste schip (76 bedden). In tegenstelling tot de Kapitan Khlebnikov, begon de Ocean Nova haar seizoen pas vrijdag, dus waren twee dagen uitgetrokken om het schip te bevoorraden en klaar te maken. Dat lukte prima en donderdagmiddag kon ik ons team aan boord apart nemen voor een sessie. Zeer goede feedback en de interactie werd enorm gewaardeerd. ’S Avonds nam ik het hele team uiteten, waarmee we een plaatselijk restaurantje behoorlijk vulden. Het eten hier is geweldig. De steaks zijn van de buitencategorie en onweerstaanbaar, net zoals een lekkere Malbec om erbij te drinken.

Vrijdagochtend had ik een leuke ervaring, omdat ik een interview gaf voor een Amerikaans TV station (ben de naam al weer vergeten, het was zeker geen CNN ;-) ). Spannend want ik had nog nooit een TV interview gedaan (uitzondering het spontane interview afgelopen juni na mijn poolduik). Bovendien was het in het Engels. Maar goed ik redde me er goed uit, kreeg de complimenten, was een “natural” en we zullen de resultaten wel over een paar weken terug kunnen kijken.

Na nog even een paar uurtjes op kantoor te hebben gewerkt was het tijd om te vertrekken. Het vliegveld ligt direct naast het stadje en is erg klein, dus je staat zo van kantoor in je vliegtuig. En nu dus op weg naar huis. En ja, huis en thuis is Toronto.

Ushuaia – het einde van de wereld

Zo noemen ze het hier maar al te graag; het einde van de wereld. Klopt niet helemaal, want er is nog een stukje Chili ten zuiden van Ushuaia en daarna nog wat eilandjes voordat je bij Antarctica komt. En Antarctica is ook uiteindelijk gewoon een continent; de wereld houdt er niet plotseling op of zo. Of is de aarde dan toch plat?

Ushuaia noemt zich ook graag de meest zuidelijke stad ter wereld. Het is totaal niet te vergelijken met het noordelijkste plaatsje ter wereld, Ny Alesund, wat ik afgelopen juni  nog bezocht. http://spitsbergen-met-sawadee.blogspot.com/2010/06/ny-alesund-het-meest-noordelijke.html Want Ushuaia is een echt een stad met ruim 60.000 inwoners. Er zijn ongetwijffeld plaatsjes die zuidelijker liggen, maar geen stad. De omgeving doet een beetje aan als Noorwegen. Bergen, zee, florden, bossen.

Na een lange reis (3,5 uur naar Miami, overstappen, 9 uur naar Buenos Aires, overstappen, 4 uur naar Ushuaia) kwam ik zaterdag net na het middaguur aan op Falkland Eilanden International Airport (Islas Malvines  Internatioal Airport). Wat? Huh? Falkland eilanden? Die liggen hier een behoorlijk stukje oostelijker en zijn helaas voor de Argentijnen toch echt nog Engels. Nou ja, als je de eilanden dan niet kan hebben, dan noem je het vliegveld in Ushuaia toch gewoon het internationale vliegveld voor de Falkland Eilanden?  “Steek je toch een beetje een kleine middelvinger op naar London”, moet er iemand gedacht hebben.

Het is  ook nog steeds een gevoelig punt hier, want ook langs het gehele gemeentehuis hangt een grote banner met de tekst “De Falklandeilanden zijn van ons”.

Ushuaia is voor ons de uitvalbasis voor onze reizen naar Antarctica. We hadden dit jaar één reis die vertrok uit Nieuw Zeeland, maar dat is dan toch nog ruim 5 dagen varen voordat je bij Antarctica bent. Vanaf Ushuaia is dat slechts maximaal 2 dagen, dus bijna alle vertrekken zijn vanaf hier. Wel moet je hiervoor de Drake Passage oversteken, door ons personeel ook wel de “Shaky Drake”genoemd.

Zaterdagmiddag ging ik eerst inchecken in het hotel, even lekker douchen en vervolgens langs bij ons kantoortje. 

Na het bezoek aan  het kantoor besloot ik mijn vermoeidheid en dufheid er even af te lopen door naar de Martial Gletsjer te wandelen. Deze ligt slechts 7 km buiten Ushuaia. Het is een prachtige wandeling, maar de gletsjer zelf stelt niet veel voor. Na de wandeling heb ik gegeten (ik geloof één van de beste steaks ooit) en ben ik gaan slapen.

Zondag was geen rustdag. Integendeel, ik stond half zes op en om kwart over zes stond ik vrolijk aan de pier te kijken hoe de Kapitan Khlebnikov binnenkwam. Dit is kan je wel zeggen ons vlagschip. Een echte volwaardige ijsbreker uitgerust o.a. met twee helicopters.  Na wat formaliteiten ging ik aan boord om met de bemanning en de passagiers te ontbijten. Terwijl de passagier van boord gingen, maakte ik een tour op het schip. Vervolgen had ik een sessie met het expeditieteam. Ik presenteerde wat over mijzelf en mijn plannen en we discussierden over nieuwe ideeen en uiteraard ook de kleine frustraties die leven tusssen een hoofdkantoor en de mensen op het schip. Het was een nuttige sesie, zeker om de banden met deze kant van mijn team aan te halen. De band werd nog sterker toen we daarna met z’n allen het schip klaarmaakten voor vertek en ik daarbij hielp met de rotklusjes zoals laarzen en jassen klaaarleggen in de cabines. Daarna volgde lunch en zat ik nog bij de voorbereidingssessie voor de volgende expeditie . Om even voor vieren verliet ik het schip, want ik had een afspraak met onze plaatselijke agent. Samen maakten we een rondje langs de hotels die we gebruiken. Hij nodigde me ook uit om aan twee excursies deel te nemen op maandag, mijn enige vrije dag hier.

Maandag was het dus excursiedag. ’S Ochtends maakte ik een uitstapje naar het nationale park Tierra del Vuego, of terwijl Vuurland. Een mooi park, helaas dat het in het begin een beetje regende.  En als je het dan toch over het einde van de wereld hebt; in het park eindigt ook de Pan-American highway, 17848 km vanaf het beginpunt in Alaska. Wellicht nog wat voor de toekomst om deze een keer helemaal af te rijden? ‘S Middags maakte ik een uitstapje door het Beagle kanaal, naar o.a. een eilandje met veel zeeleeuwen.

Mooiste verhaal van de dag; De oospronkelijke bewoners (de Yaghan http://nl.wikipedia.org/wiki/Yahgan ) leefden hier NAAKT. Ik benadruk dit niet vanuit een erotisch perspectief of vanuit een “kijk hen nu in eens in  hun blote ....”. Nee, wat ik zo opvallend vind is combinatie van dit feit met de gemiddelde temperatuur hier (10 graden in de zomer en 0 graden in de winter). Ik bedoel maar, niet de ideale temperatuur om de nudist uit te hangen. Daarom hielden deze mensen 24 uur per dag en overal (thuis, maar ook in de jacht-kano’s) een vuur aan. En toen hier de Spanjaarden kwamen en al deze vuren zagen, gaven ze het de naam “Tierra del Fuego”, oftewel Vuurland.

Het wordt nog mooier; behalve vuur was ook vet belangrijk om naakt in deze omgeving te overleven. Dus jaagden de mannen op zeehonden, voorgeroeid door, jawel, hun vrouw. Die hadden dus niet te klagen over de kou, die roeiden zich wel warm. Als beloning mochten de vrouwen dan in het ijskoude water duiken; ook het opduiken van schelpdieren behoorde tot hun taak.  Tja, de tijden zijn veranderd......

Week vijf

De eerste mijlpalen zijn gezet! Afgelopen zondag (Halloween) waren we vier weken hier, vervolgens afgelopen woensdag extact een maand. En nu ben ik voor het eerst een week weg van mijn nieuwe huis. Het is raar (raar maar waar) hoe snel je jezelf aanpast. Het oude leven in Nederland lijkt eeuwen geleden. En ik kijk er nu al weer naar uit om thuis te komen. Dus gewoon In Toronto, want dat is thuis. Ik heb het echt prima naar mijn zin hier.

Wat hebben we in de eerste maand bereikt?

Het belangrijkste is dat de kinderen hun draai hebben gevonden. Aimée gaat graag naar de creche en Kevin gaat graag naar school. Zijn aanpassingsproblemen zijn voorbij. Hij vraagt nu zelfs regelmatig of hij alsjeblieft met z’n klasgenootjes naar de naschoolse opvang mag, terwijl Isabelle en twee oma’s gewoon thuis zaten!

Ik heb het ook op het werk goed naar mijn zin. Ik begin al aardig mee te praten in de wereld van de scheepvaart. Weet nu eindelijk wat het verschil tussen stuurboord en bakboord is.

We hebben de papierwinkel succesvol afgerond, want Isabelle haalde deze week ook haar rijbewijs! Ze maakte één grappige fout; ze bleef netjes wachten voor het rode stoplicht toen ze rechtsaf moest, terwijl het hier juist de bedoeling is dat je doorrijdt. Het werd haar gelukkig vergeven.

We hebben onze spullen over. We hebben zeker nog wat uit te zoeken, met name schuur / garage / kelder troep en we kunnen soms iets niet vinden, maar het grootste gedeelte van het huis is aan kant en netjes georganiseerd.

Wat moet er nog gebeuren? Isabelle is druk bezig met solliciteren. Ze heeft volgende week twee introductiegesprekken (nog niet voor een specifieke functie). En we moeten nog aan de auto;  we hebben nog steeds onze huurauto. Ik zelf ga vaak met het openbaar vervoer en ren de 7 km terug.

Deze week ging ook ons eerste bezoek (de Oma’s) naar huis. Isabelle en ik maakten nog even gebruik van hun aanwezigheid door Woensdag uit eten te gaan en vervolgens een jazz-club te bezoeken, waar één van mijn teamleden een optreden gaf. Als ik de muziekkritieken zo mag horen en het feit dat haar CD goed schijnt te verkopen in Japan, denk ik dat ik alvast op zoek moet gaan naar een opvolger.

Ja maar da’s raar – deel 4

Ja hoor daaar zijn we weer, het is weer allemaal raar maar waar in Canada. Deel vier;

We hebben het al over Pharmacies gehad, die een bijzonder uitgebreid assortiment hebben.  Een andere bijzondere winkelketen i s ”Canadian Tire”.  Het zit een beetje in de naam; het is een soort Kwik-fit, je kan je banden laten verwisselen. Maar het wordt gecombineerd met een Halfords-achtig assortiment.  Kan, klinkt logisch. Maar dan slaat het door met een half Gamma assortiment, half Blokker en zelfs een sportafdeling.

Dus je gaat naar Canadian Tire om schroeven te kopen. Maar ze hebben hier geen standaard kruiskopjes of platte kopjes (ja die met een gleuf), maar vierkantjes. In de schroef.

Als in een echte Amerikaanse film worden folders en huis-aan-huis bladen door de bezorger met een ervaren worp vanaf de straat voor je deur gegooid. Vraagje; waar plakken we onze Nee Nee sticker? Wie heeft een goed idee?

De meeste betalingen gaan hier nog ouderwets met een cheque of anders waarbij je langs je bank moet. Automatische afschrijvingen of zelf via internet geld overmaken wordt nauwelijks gebruikt. Het makkelijkste alternatief is een creditcard;  deze worden overal geaccepteerd; in alle winkels, bij de douane voor invoerrechten en werkvisa of zelf op Aimée’s creche om de maandelijkse kosten in rekening te brengen.

Ook raar. Je kan in winkels uiteraard pinnen. Vreemd is dat er meetal geen enkele afscherming rond de pinautomaat zit. Iedereen kan vrolijk meekijken wat je pincode is.

Al genoemd toen ik naar New York vloog; raar is dat je in Toronto al door de Amerikaanse douane moet gaan. Nog vreemder is dat als je via Amerika vliegt (bijvoorbeeld nu vlieg ik Toronto-Miami-Buenos Aires) je dus ook op Toronto door de Amerikaanse douane moet, ondanks dat ik alleen maar overstap tussen twee internationale vluchten.

Als ik vervolgens terugkeer naar Canada, zetten ze bij de Canadese douane toch weer een stempel in mijn paspoort ondanks mijn visum. Dit wordt waarschijnlijk mijn eerste paspoort dat ik moet verlengen omdat het is volgestempeld, niet omdat het verloopt.

Raar is dat ik dit berichtje zit te tikken op de allereerste (en zonder enige twijfel voorste) rij van het vliegtuig, in stoel 3F. Wat is er met rij 1 en 2 gebeurd?

Trick or Treat!

Het is zondag 31 oktober, Halloween! En volgens sommigen in Toronto het begin van de winter, omdat vanaf Halloween sneeuw zal vallen. En ze hebben nog gelijk ook, want vandaag vielen de eerste sneeuwvlokjes naar beneden. Het bleef met 5 graden nog niet liggen, maar toch. We zijn vier weken  hier en de gevoelstemperatuur is per dag met een graad omlaag gegaan.

Zaterdag was uiteraard een lange drukke klusdag, waarbij we bijna alle dozen uitgepakt hebben, alles in elkaar gezet en zeker de huiskamer, keuken, studiekamer en de slaapkamers op orde kregen. Nu de kelder en garage nog....

Vanmiddag besloten we er nog even op uit te gaan. Het was mooi zonnig weer, wel koud. En we moesten uiteraard ook de Oma’s even belonen voor alle assistentie. We maakten een uitstapje naar Black Creek Pioneer Village. http://www.blackcreek.ca/ Dit is een openluchtmuseum dichtbij, waar ze orginele historische gebouwtjes uit de provincie Ontario verzameld hebben en tot een dorpje hebben omgevormd.  Leuke huisjes, mooie omgeving en ook wat leuke activiteiten voor de kids in het teken van Halloween. Pompoenen versieren enzo.

Maar wat is dat eigenlijk Halloween? Om het beter te begrijpen en vanwege de bonuspunten voor de inburgeringcursus toch maar eens gewikied. http://en.wikipedia.org/wiki/Halloween Resultaat: het is een feestdag met zijn wortels  in het christelijke allerheiligen maar waarschijnlijk nog meer in het Keltische Samhain festival.  Hierbij wordt de overgang gevierd van de “lichte helft” van het jaar naar “de donkere helft”. De Kelten geloofden dat tijdens deze overgang, dus op het festival van Samhain, de grens tussen de huidige wereld en het hiernamaals heel dun zou worden. Met het effect dat zowel goede als boze geesten ertussen door zouden glippen.  Dus werden de overgrootouders en goede geesten gevierd door middel van feest en voedsel, en de boze geesten werden verjaagd met kostuums, maskers en vuren.

Hoogtepunt voor de kinderen van Halloween is “trick or treat”, oftewel in kostuums de huizen langs om snoep op te halen. Ook daar hebben we aan meegedaan; wij liepen met Aimee en Kevin mee terwijl de Oma’s hier uitdeelden. Het is leuk om te zien hoeveel moeite mensen doen met dit feest. Wij deden heel basaal mee met een paar pompoenen op de trap. Er waren mensen die pompoenen uitgehold hadden en er een kaarsje in hadden gezet. Zeg maar de standaard. Anderen hadden weer iets meer moeite gedaan en de trap en deur verder aangekleed met spinnenwebben, plaatjes en enge poppen. En uiteraard waren ook mensen met een overtreffende trap; deze hadden hun tuin omgebouwd in een compleet kerkhof, inclusief speciale effecten als rookmachines, fel knipperende stratoscopen en enge geluiden in dolby-suround! 

Politiek Intermezzo. Over Cohen en theekranjes in Noord Amerika.

Thee en politiek. In Nederland denken we meteen aan Job Cohen en de PVDA mentaliteit. Als je je niet aanpast komt men thee met je drinken. Als je je leven dan niet verbetert, wordt je op kosten van de gemeenschap in een luxe landhuis gezet.

In Noord Amerika heeft thee en politiek een andere betekenis, want de Tea Party wint aan populariteit.  http://en.wikipedia.org/wiki/Tea_Party_movement  . En dat terwijl dit nog geen eens een echte partij is, maar een afsplitsing van de republikeinen. Een mengeling van zo rechts als PVV, zo conservafief als SGP en zo anti-alles-lekker-veel- boe-roepen als de SP. Gezellige mensen dus voor op de thee. Maar wat heeft dat nu met Toronto te maken? In één woord. Ford. http://www.robfordformayor.ca/ Niet het automerk, maar “onze”  nieuwe burgemeester. Met meerderheid gekozen maar door de rest van de kiezers compleet uitgekotst. En dat niet alleen door zijn opvattingen maar ook de manier waarop hij gewonnen heeft. Zijn grootste tegenstander George Smitherman http://www.georgesmitherman.ca  is namelijk getrouwd met een man. En aangezien er hier in het multi-culturele Toronto culturen en groeperingen zijn die het niet zo hebben met homosexualiteit, is een laster-campagne gericht op deze bevolkingsgroepen zo gedaan. Dus niet op inhoud discusieren, gewoon zeggen dat je grootste tegenstander een homo is. Gewoon omdat het blijkbaar kan.

Het mag duidelijk zijn dat dit een schok geweest is in het overwegend liberaal-linkse Canada. Want de overwegend politieke stroming hier is zeg maar D66. Maar dan niet dat van Pechtold, want die gaat veel te graag een kopje thee drinken met Job.

Ode aan Billy

Al meer dan vijftien jaar trouw aan mijn zij

Jij bewaart alle kennis voor mij.

Elke verhuizing ben je weer een middelpunt

Dankzij de electronica is je assortiment over de jaren wel uitgedund.

Jij was mijn eerste Ikea bouwpakket.

Nooit  gelezen de handleiding, dus verkeerd in elkaar gezet.

Sponsored by http://www.rijm.nu/