Aimée’s Got Talent

Het volgende filmpje vond ik op Isabelle’s telefoon. Aimée wilt zingen en haar talenten laten zien, Kevin stelt het niet op prijs en stopt tissues in zijn oren. https://www.youtube.com/watch?v=rgpnLF2GHSA&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg. En dat wordt weer niet gewaardeerd door zijn zusje.

Week met verjaardagen

Het was wel het weekje weer wel. Een kort weekje, vanwege de vrije maandag, maar wel een intensief weekje. Ik moest donderdag voor 24 uur naar Mallorca om daar voor de TUI board te presenteren. En miste daarmee helaas Aimée’s verjaardag. Gelukkig schoot Isabelle enkele filmpjes!

https://www.youtube.com/watch?v=SmLF29agJuw&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg

https://www.youtube.com/watch?v=GkQl3ZIs2dk&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg

Niet ideaal om weg te zijn op een verjaardag. Wel leuk was dat mijn collega’s me uit namen om mijn eigen verjaardag te vieren. Dat deden we in de nacht van 22 op 23 mei in de prachtige oude stad van Palma. De volgende cocktailbar is gevestigd in een geweldig oud gebouw, een unieke plek http://www.bar-abaco.es/

Vrijdagavond was ik weer thuis om mijn verjaardag heel rustig in “besloten kring” te vieren. Heel wat rustiger dan de volgende dag, toen we Aimée’s verjaardag vierden met zestien (!) andere kindjes in, uiteraard, Chuck E. Cheese. Het is de standaard Noord-Amerikaanse verjaardag; in twee uur  geef je kids spelletjes, entertainment, pizza  en taart, waarna ze er weer vandoor gaan met hun “loot bags”(‘buitzakjes’ oftewel zakjes met kleine kadootjes en snoepjes). Het is intensief, snel en relatief pijnloos voor de ouders (behalve de rekening) ;-). En het allerbelangrijkste; geweldig voor de kids.

Filmpjes Amazone

In de Amazone heb ik uiteraard een aantal filmpjes geschoten. Het eerste filmpje is van een bezoek aan het schooltje van een Amazonedorpje http://lagerweijtjestoronto.blogspot.ca/2014/05/ucayalli-river.html. Gids Johnny blijkt ook een prima leermeester te zijn, want hij laat ons samen met de kinderen een interactief liedje te laten zingen. https://www.youtube.com/watch?v=Rlcb1LHBj8g&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg.
In het volgende filmpje scheuren we met Johnny bij zonsondergang door een Amazonemoeras https://www.youtube.com/watch?v=ngmoA-ttI-Y&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg

In het volgende filmpje zijn we omringd door dolfijntjes. Maar het blijft moeilijk om ze in beeld te krijgen. Als je de ene kant in de gaten houdt, duiken ze plotseling aan de andere kant op. https://www.youtube.com/watch?v=iLh4bRSb74A

Een van de verassingen aan boord is dat het personeel bijzonder muzikaal is en bijna elke dag een half uurtje muziek speelt. https://www.youtube.com/watch?v=OP6hFxGDfGk&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg en https://www.youtube.com/watch?v=WOh4mNfHdXY&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg

‘Nerdy App’

Bij het kampvuur in de Alconquin highlands demonstreerde ik mijn nieuwste app op mijn  telefoon aan Kevin; Flight Radar 24 Pro http://www.flightradar24.com/#60,15/6?&_suid=140055201951608410081790729078

Je richt je telefoon op een vliegtuig hoog in de lucht, en je krijgt alle details. Zo zagen we de LOT machine van Toronto naar Warschau (een B787 Dreamliner) en de Air Canada vlucht van Toronto naar Parijs overkomen. Je hoort het al; dit is behoorlijk nerdy. Ik noem het daarom ook mijn “Nerdy-App”. Kevin was wild-enthousiast en even later terug in het huisje kwam hij naar mij toe met de kinder iPad. Hij had gezocht in de App-store, maar kon de Nerdy-app niet vinden. En ja, ik zag dat hij inderdaad gezocht had op “Nerdy-App”…

Dorset

Zondag was het gelukkig al weer wat warmer. In de ochtend bezochten we het leuke stadje Dorset http://www.dorsetcanada.com/ voor wat boodschappen. Ook beklommen we de uitkijktoren op de top van een bergje bij het stadje. http://www.algonquinhighlands.ca/?cat=recreation&subPage=lookout_tower. Wij hadden een geweldig uitzicht over het uitgestrekte meren- en bossengebied. Wel zagen we wederom het effect van de late zomer, de loofbomen zijn nog erg kaal.

De middag brachten we weer in en rondom de cottage door. Ik ging nog kanoen met Aimee. En de kids zaten vaak in de hot tub. En ja, ook deze dag werd afgesloten met kampvuur en vuurwerk.

Maandag was de temperatuur verder opgelopen en was het eindelijk warm. Dat nodigde Aimee uit om in het meer te willen springen. Als professioneel polar-plunger kan ik dat uiteraard niet tegen houden https://www.youtube.com/watch?v=3GGtSDPBdTc&feature=youtu.be . En ja, het was echt kououououd!

Na de lunch reden we weer terug naar Toronto. Op een gegeven moment moest Isabelle  boven op de rem staan voor twee overstekende herten, maar na een vlot ritje van drie uur kwamen we weer terug in een warm Toronto.

Naar de Alconquin Highlands

In mei, net voor de de verjaardagen van Aimee en mezelf, hebben we hier altijd het lange weekend met Victoria day (zeg maar Canadese Koninginnedag). Traditiegetrouw vieren we dit de laatste jaren samen met de bezoekende oma’s in een cottage in de prachtige Canadeese natuur. Zo ook dit keer. De bestemming was de Alconquin Highlands, een meren gebied tussen de Muskoka’s en de Kawartha’s, net onder het Alconquin park. Vol met wilde diertjes; zo zagen we op de heenweg een vos langs de weg.

We hebben dit keer de cottage goed gekozen; het is een prachtig gelegen, goed onderhouden cottage, op een terrein 14 hectare puur natuur! Het meer is kristalhelder, maar heeft helaas weinig vis. Jammer genoeg is bij ons de zomer nog niet aangeslagen. Zaterdag was het zelfs koud; ondanks het zonnetje werd het slechts 10 graden! Gelukkig werd het de volgende dagen wel wat warmer, maar het lijkt dat het klimaat en de natuur nog even moeten bijkomen van de bijzonder strenge winter. Ik weet nog dat twee jaar geleden Aimee en ik tijdens dit weekend in het meer zwommen; op dit moment is het water nog ijskoud. En ook de bomen en planten lopen achter; de knoppen komen net tevoorschijn en veel bomen zijn nog kaal. Vreemd hoor.

Ondanks dat vermaken we ons opperbest. De natuur is mooi, het uitzicht prachtig, en er is een hot tub, die weer erg populair is bij de kids. We bezochten zaterdag de Buttermilk Falls, die op 800 meter van de cottage liggen: Een woeste stroomversnelling, die gecreeerd wordt door de nauwe verbinding tussen het hoger gelegen Hall’s Lake (ons meer) en het lager gelegen Boshkung Lake.

De avond werd traditiegetrouw afgesloten met kampvuur en vuurwerk. Tot groot enthousiasme van de kleine en grote kids. Het voordeel van een late zomer; we hadden geen last van muggen!

National Geographic met Jodi Cobb

Zoals eerder beschreven hebben we een werkrelatie met National Geographic en krijg ik af en toe kaartjes voor events. Daarnaast is Kevin tegenwoordig helemaal “into” National Geographic, zo is hij geabonneerd op hun magazine voor kinderen.

Toen ik dus maandag kaartjes kreeg voor de presentatie van fotografe Jopdi Cobb (de eerste fotografe van National Geographic), kwamen we met het idee om Kevin mee te nemen.  

Echter, we hadden ons huiswerk iets beter moeten doen. Jodi Cobb http://www.jodicobb.com is absuluut een indrukwekkende fotografe, maar ze fotografeert geen diertjes. Zij is een mensen- en cultuur specialist. Op zich boeiend… maar ze is met name goed in het adresseren van culturere problemen. Op zich nog steeds niets mis mee, maar haar meest beroemde werk verbeeldt slavernij in onze eeuw. En dat is voor een achtjarige zware kost. Kevin vond het echter prima, ik denk dat hij niet alles heeft begrepen (dit keer maar beter). Hij was zo trost als een pauw dat hij met zijn vader een avondje uit mocht.

En het werk van Jodi Cobb is inderdaad indrukwekkend. Een vreemd feitje dat ik heb geleerd; als je mensenhandel, kinderarbeid en gedwongen prositutie kwalificeert als “slavernij”, dan zijn er nu meer slaven op de wereld (26 miljoen), dan er in de vier vorige eeuwen bij elkaar waren. Dat is een schrikbarend feitje, dat je echt even aan het denken zet. Slavernij is nog niet voorbij; in tegendeel, het is alleen maar erger geworden.

Weer helemaal bij!

Zo, de afgelopen week had ik even wat in te halen met het blog. Dat krijg je als je heel veel ervaringen en inspiraties opdoet, ze ‘s avonds van je afschrijft, maar geen internet hebt om ze te plaatsen.

Zaterdag 10 mei kwam de boot aan in Iquitos en kregen we nog een stadstour aangeboden. Mijn advies is om deze optioneel te maken en ook een keuze aan te bieden voor mensen om in een dagkamer van het plaatselijke hotel te relaxen. Iquitos is een boeiend, levendig stadje, maar tegen de geweldige ervaringen en indrukken uit de Amazone kan het niet op, dus maakt het weinig indruk. Ik was dan ook tevreden om om vijf uur op de vlucht naar Lima te stappen. In Lima had ik tweeenhalf uur, voordat ik de vlucht naar Newark pakte. En daar pakte ik met een overstaptijd van twee uur het vliegtuig naar Toronto.

Ik kwam zondag aan en kreeg meteen te horen dat ik meer kinderen krijg. Of kleinkinderen. Of laten we het gewoon op huisdieren houden. We gingen namelijk ratjes kijken bij de dierenopvang en Kevin en Aimée vielen als een baksteen voor deze kleine knuffelbeestjes. Ze waren er meteen stapelgek op. We besloten ze te nemen, maar moeten eerst nog een kooi, voer, speelgoed etc. regelen. Dus konden we ze nog niet meenemen. Tot groot verdriet van Aimée, die zich meteen al bijzonder gehecht had aan één ratje. Brullend zat ze in de auto. Thuis dook Kevin meteen zijn kamer in, om even later terug te keren met een papieren ratje. Voor zijn zusje, omdat ze zo verdrietig was. Wat een super broer!

De thuiskomst en de beslissing om ratjes te nemen werd ’s avonds gevierd met een barbecue.

Grand finale bij de Confluence

(gescrheven vrijdag 9 mei)

 

Vrijdagochtend waren we weer in de buurt van de Confluence, oftewel de plek waar de rivieren de Maranon en Ucayalli samenkomen en de Amazone rivier vormen. We maakten om half zeven ons eerste uitstapje naar een dorpje om de plaatselijke Shaman (medicijnman) te bezoeken. Met het dorpje heeft International Expeditions een bijzondere relatie, want zij hebben de plaatselijke waterzuiveringsinstallatie betaald. En toen de Shaman zijn kruidentuin verloor door hoog water, bekostigde International Expeditions een nieuwe tuin die wat hoger ligt.

De Shaman is de plaatselijke medicijnman die zijn leven toegewijd heeft aan de studie van planten en kruiden en het helpen van mensen. Een bezoekje aan de Shaman kost geen geld; hij krijgt eten van de dorpsbewoners. Niet alle drankjes en kruiden die hij gebruikt zijn zonder problemen te nemen; van één van de zware drankjes ga je behoorlijk “trippen” en hallucineren. Ik hoorde dat een paar jaar geleden een Nederlander (ja hoor wij weer) een flesje kocht en dacht dat hij door het opdrinken van het hele flesje een bijzondere coole trip kon maken op natuurlijke wijze; hij heeft het helaas niet overleefd.

De Shaman is geen magier of iets dergelijks. Want die zijn er ook; de zogenaamde witchdoctors. Deze gebruiken volgens de inwoners de negatieve krachten en toverkracht van de jungle voor hun doeleinden, terwijl de Shaman alleen de positieve producten van moeder aarde gebruikt. De Shaman gaf een demonstratie van een ceremonie, waarbij hij ons allemaal beschermde.

Na het ontbijt gingen we op weg voor ons volgende uitstapje. We staken dwars door de ondergelopen jungle door naar de Maranon rivier. Daar bezochten we een hoger gelegen stuk jungle. Eindelijk konden we aan wal gaan voor een echte jungle-walk. We kregen twee gidsen uit het plaatselijke dorp mee, waarvan er één geniaal was. Ik verbaasde me eerst dat hij niet met ons over het pad liep; wij liepen op het pad en hij door de jungle naast ons. Maar al gauw kwam hij met de mooiste gifkikkers aanzetten. En ja hoor, even later had hij een prachtige boa constrictor gevonden, onze eerste slang van de week. Maar hij vond meer... iets later had hij een geweldig mooie tarantula gevonden. Ik hoor iedereen zeggen, ieeeeeehhhh, maar geloof me, het zijn echt prachtige beestjes. Maar de finale moest nog komen; in een beekje vond hij een echte anaconda. Geen volgroeide slang, maar toch al bijzonder groot. Aparte observatie; uiteraard keek hij met alle dieren goed uit, maar het meest voorzichtig was hij met een blad waarop een zogenaamde kogelmier liep. Deze zijn blijkbaar behoorlijk aggressief en ze heten kogelmier omdat hun beet net zo veel pijn schijnt te doen als dat je getroffen wordt door een kogel!

Letterlijk een hoogtepunt hadden we even later; International Expeditions had een watervliegtuigje ingehuurd, waarin we een kort rondvluchtje kregen over de uitgestrekte wateren van de Confluence en het begin van de machtige Amazone.

De dag kon maar op één manier afgesloten worden; met de Amazone Plunge. Een broertje van de Polar Plunge van Quark Expeditions. Maar dan in warmer water. Met piranha’s, anaconda’s, pijlstaartroggen, sidderalen en andere vriendjes. En een zicht onder water van wellicht twee centimer. Erg leuk. Totdat je iets tegen je been voelt stoten. Waarschijnlijk een tak of zo, maar ik was heel snel het water uit!

Pacaya Samiria, kayaken en dolfijnen

(geschreven donderdag 9 januari)

Donderdagochtend brachten we ook door in het grootste wildreservaat van Peru; Pacaya Samiria. We zagen wederom nieuwe vogels en zelfs een miereneter die hoog in een boom zat. Daarna draaide de boot om en gingen we weer richting Iquitos, stroomafwaarts. Om vier uur maakten we het tweede uitstapje van de dag en dit keer had je de keuze tussen een boottochtje of kayaken. Dat was voor mij een makkelijke keuze, dus peddelde ik even later op een prachtige black river. Men gebruikt hier de uitdrukkingen white river en black river. Een white river is, denk aan rafting, een rivier die gevormd wordt door gesmolten ijs in de Andes, zoals de Amazone zelf. Het is een rivier die wat sterker stroomt. Verwacht echter geen mooi helder water; de white rivers hier zijn allemaal blubberig bruin met een zicht van niet meer dan 2 centimeter... Daarentegen zijn de black rivers wat helderder, ookal is het zicht niet veel meer dan een meter. Je kan dus je snorkelset thuis laten bij een bezoek aan de Amazone. Black rivers hebben hun oorsprong in de jungle en worden gevoed door bron- en vooral regenwater. Ze stromen nauwelijks, waardoor het bos prachtig in het water spiegelt.

Tijdens het kayaken werden we begroet door zoetwaterdolfijnen. In tegen stelling tot wat ik verwacht had, zijn deze beestjes overal en worden ze hier niet bedreigd. Ze hebben de beste berscherming van alle dieren hier; en dit komt niet dankzij de wet maar dankzij fabeltjes. Men gelooft hier namelijk dat de oorspronkelijke bewoners van de Amazone in dolfijnen zijn veranderd. Dus kan je maar beter respect voor de beestjes hebben en ze vooral niet doden... dat kan alleen maar tot hele nare dingen leiden. Hoe dan ook, het is erg effectief om de beestjes te beschermen en dat vind ik geweldig. Ook al zijn ze niet zeldzaam, ze zijn zoals gezegd moeilijk te fotograferen. Als je geluk hebt krijg je een vinnetje op de foto. Maar gisteren had ik de nodige extra geluk en fotografeerde ik een dolfijn midden in zijn koppie. Het was geen roze dolfijntje maar een “gewone” grijze, maar ik was er toch erg blij mee.

’s Avonds na het eten stond ik op het programma als presentator.

Piranha vissen op de Zapote rivier en Kaaiman vangen in de Pacaya

(geschreven woensdag 7 mei)

Woensdagochtend waren we weer vroeg uit te veren. Zo is het leven op een Amazone-expeditiereis; vroeg naar bed, vroeg op. ’s Ochtends is het meeste te zien. We voeren deze ochtend de prachtige Zapote rivier op en zagen naast wederom veel vogels twee bijzondere dieren. Ten eerste de Monk Saki apen; grote wollige apen met een dikke stevig behaarde staart. En het is deze staart dat bijna het einde betekende van deze apensoort. Op deze nu zwaar bedreigde dieren werd namelijk gejaagd omdat de staart triest genoeg als stoffers werden gebruikt. Handig hoor, om je kastjes af te stoffen. Grrrr.

Naast deze bijzondere apen zagen we de kaaiman-hagedis. Een hagedis die op een kaaiman lijkt, maar met een knalrode kop. We zagen er één luieren in de bomen en één zwemmen.

Nadat we een picknick-ontbijt in de boten hadden genuttigd, was het eindelijk tijd voor iets waar ik naar had uitgekeken; Piranha’s vissen.  Als aas gebruikten we, voor mij persoonlijk bijna vloeken in de kerk, de allerbeste biefstuk! We kregen eenvoudige hengeltjes uitgereikt. Waarbij je met vissen normaal gesproken zo stil mogelijk zit en vooral probeert niet het water te raken met je hengel, tik je bij piranha vissen eerst met je hengel wild in het water. Denk aan hun prooidieren, die meestal uit bomen vallen; het moet lijken alsof een dier in nood is. Op de eerste twee plekken hadden we geen succes. Volgens gids Segundo een teken om snel verder te gaan; als er Piranha’s zijn, dan bijten ze volgens hem meteen. En dat zagen we op de derde plek, waar we deze roodborstige visjes achter elkaar uit het water haalden. De kleintjes werden teruggegooid, de grotere gingen mee naar de keuken. Als een piranha aan je haakje zit, lijkt hij zo hulpeloos en ongevaarlijk. Dat verleidde één van onze gasten om met zijn vinger aan de tandjes te voelen. Geen slimme actie. Het dier zei meteen ‘hap’ met zijn scheermesscherpe tandjes, wat een hevig bloedende vinger opleverde. Nou ja, hij heeft in ieder geval iets geleerd en thuis een sterk verhaal te vertellen, dat hij ‘aangevallen’ is door piranha’s...

Pas om half vijf gingen we er weer op uit. Dit keer weer met een unieke excursie; namelijk eentje in het donker. Maar eerst zagen we veel dolfijnen en zelfs een zoetwater pijlstaartrog aan de oppervlakte. De zonsondergang was weer magnifiek; terwijl we thee en snacks nuttigden, genoten we van alle kleuren en de vrolijk spartelende dolfijntjes om ons heen. Toen het eenmaal donker was gingen we op kikkerjacht. In korte tijd vingen we veel verschillende kikkertjes, die uiteraard allemaal weer werden teruggezet. Opeens had onze lokale natuurgids iets groters te pakken; hij pakte zo een kleine kaaiman uit het water om te bewonderen. Uiteraard werd ook dit beestje even later weer teruggezet. Nog steeds was de show niet over, want op een boom even verderop vonden we twee tarantulas; oftewel grote spinnen. Als bonus konden we in de zoeklichten zien hoe vis-vleermuizen vissen vangen. Dit zijn grote vleermuizen die rakelings over het water scheren. Hun typische vleermuis-“radar” werkt tot in het water, zodat ze visjes die zich aan de oppervlakte  bevinden eruit kunnen pakken. Wat een geweldige dag!

Ucayalli river

(geschreven dinsdag 6 mei)

Maandagavond laat kwamen we bij het officiele einde van de Amazone rivier, namelijk het punt waar twee grote “feeder” rivieren het stokje overnemen. De Maranon gaat naar het noorden, de Ucayalli naar het zuiden. Wij volgen de Ucayalli tot in het Pacaya Samiria Reserve, het grootste wildreservaat van Peru.

Om half zeven voeren we weg voor ons eerste uitstapje van de dag. In de vroege ochtenduren zijn apen en vogels bijzonder actief. De kreek die we ingingen was een spiegel onder een felblauwe hemel, wat prachtige plaatjes opleverde. We zagen verder een enorm groot spinneweb, groot genoeg om vogels in te vangen, dat blijkbaar niet bewoond wordt door een enorme spin, maar door duizenden kleine spinnetjes die in een groep wonen en samenwerken om hun prooi te vangen en op te eten. Ook zagen we in een top van een boom een groot wit wespennest... brrr wegblijven. De expeditiestaf vertelde een verhaal dat ooit een stel apen een wespennest pakte en naar hen toe gooide. Ze moesten uiteraard zo snel mogelijk weg zien te komen, kregen de hele wespengroep achter hun aan en zagen later met verrekijkers hoe de apen de larven uit het verlaten nest aten. Hoezo slimme voorouders – het verdrijven van een groep vreemde snuiters en lunch in één actie!

Een interessant moment van de ochtend was dat we een visser tegenkwamen die ons zijn vissen toonde. Nog geen Piranha’s, hopelijk kunnen we de komende dagen op ze vissen. We leerden dat het regenwoud eigenlijk helemaal niet op vruchtbare grond leeft. Het is hier kleigrond, en wat zo knap is, dat het regenwoud eigenlijk zelf door organisch afval voor z’n eigen voedingstoffen zorgt. En dit is gelijk het grote probleem bij het kappen van regenwoud; het kleine laagje bodem met voeding spoelt snel weg, landbouwproducten leveren niet genoeg organisch afval om de bodem in stand te houden, en je houdt dus onvruchtbare grond over.

Na het ontbijt maakten we snel ons tweede uitstapje van de dag. Een bijzonder uitstapje, want we bezochten een dorpje. In dit dorpje leeft geen originele stam, zoals we op zondag bezochten, maar de zogenaamde “river people”, oftewel mensen die zich in de loop van de tijd langs de rivier hebben gevestigd. Het was een enorm leuke ontmoeting, want ze zijn nog niet aan toeristen gewend. Wij worden dus (nog) niet als wandelende geldbuidels gezien, maar als interessante bezoekers. De kinderen van het dorp verzamelden zich al snel om ons heen en we gingen met z’n allen naar het plaatselijke schooltje. Er was vantevoren gevraagd om schoolspulletjes zoals pennen mee te nemen, die hier bijzonder dankbaar in ontvangst werden genomen. Onze gids Johnny is een multi-talent, want hij organiseerde snel een les tussen de kinderen en ons als bezoekers, en beide partijen genoten ervan. Wij kregen vervolgens alles te zien in het dorp, ook hoe de mensen wonen. Supereenvoudig, maar niet echt arm; iedereen heeft hier genoeg te eten, er zijn basisfaciliteiten en de mensen lijken gelukkig met hun leven. We leerden dat ze termietennesten meenemen uit de jungle, om thuis open te breken, de beestjes aan de kippen te voeren, en vervolgens de nesten onder het huis in brand te steken. De rook die hier vanaf komt verdrijft de muggen.

Na de lunch ging ik tijdens de siesta even sporten in de kleine gym aan boord. Toen ik aan het fietsen was zag ik opeens weer dolfijntjes in het water. Later op de dag, toen we met de speedbootjes een uistapje maakten, kwamen we in een grote school van grijze en roze dolfijntjes terecht. De beestjes zijn moeilijk te fotograferen, maar zijn niet bedreigd, omdat ze beschermd worden door oude fabeltjes en verhalen. We voeren vervolgens met onze snelle bootjes door het stadje Requena, waar de houten huisjes prachtig weerspiegelden in het gladde water. We gingen met hoge snelheid door een moeras en zagen een paar luiaards. Om vervolgens weer te genieten van voor mij persoonlijk één van de hoogtepunten van het Amazone geboed; de prachtige zonsondergang.

Amazone stroomopwaarts

(geschreven maandag 5 maart)

Maandagochtend werd ik wakker met uitzicht op de rivier en natuur. We hadden de bewoonde wereld achter ons gelaten; stroomopwaarts is het met name wildernis, ook al zijn er soms visserhutjes en heel af en toe een klein mini-dorpje aan het water. Dit is puur natuur, dit is de plaats waar 20% van de zuurstofproductie van de wereld plaatsvindt. Dit zijn de longen van onze aarde!

Deze tijd van het jaar is het hoogwater in de Amazone. De regentijd komt nu tot een eind (en inderdaad hebben we de laatste twee dagen nog geen regen gehad, verbazingwekkend in een regenwoud!). Het verschil tussen hoog water en laag water-tijd is enorm; ruim twaalf meter. Daardoor is de jungle hier compleet onder water gezet. Handig voor bezoekjes, want nu kan je met bootjes door kreekjes diep het oerwoud invaren. Het betekent ook dat er op dit moment alleen dieren wonen die of goed kunnen vliegen, goed kunnen zwemmen of goed in en tussen bomen kunnen leven (zoals apen en luiaards). Gronddieren kan je niet verwachten. We zullen nog voor piranha’s vissen, maar ook deze zijn nu moeilijker te vangen, want ze zitten verscholen in de ondergelopen bossen, waar er meer aas te vinden is. Tenslotte wellicht mijn favoriete dier in de Amazone; de grootste slang ter wereld, oftewel de Anaconda. Die hebben nu zoveel watermassa om zich te verschuilen, dat ook de kans om deze te zien erg klein  is.

Om 9 uur maakten we ons eerste uitstapje. Hier worden geen zodiacs gebruikt, maar lange speedboten. Voor de vogelaars onder ons is dit een paradijs; in rap tempo werden diverse volgels gespot. De gidsen zijn voortreffelijk; ze hebben aan een geluidje genoeg om te weten welke vogels in de buurt zijn. Of kikkers. Verder zagen we nog luiaards en wederom een mooie leguaan. Toen we deze aan het bewonderen waren, hoorden we opeens achter ons geplons. En jawel, hier was weer onze roze rivierdolfijn.

Na lunch en siesta volgde om vier uur een volgende uitstapje. Wederom gingen we een nauw kreekje in en zagen we veel vogels, luiaards en dit keer ook apen. De gidsen hebben een bijna onuitputtelijke kennis; zo leerden we over een grote witte waterlelie die met z’n geur ’s nachts kevers vangt, deze een tijdje vasthoudt en dan weer los laat om verdere lelies te  bevruchten. Opvallend; in de tijd dat de plant de kevers vasthoudt verandert het van een vrouwtje (wit) naar een mannetje (paars).

Terug op de boot kregen we een optreden van de bemanning, die ook behoorlijk muzikaal zijn. Op het hoge buitendek was het heerlijk om een wijntje te drinken met live muziek, terwijl de natuur om je heen pikdonker werd. Er was geen lichtje te zien en niets anders wat op bewoonde wereld duidt; maar rond zeven uur zag ik de bemanning druk bezig met hun mobiele telefoons. En jawel; vreemd genoeg hadden we een paar minuten signaal! Genoeg om een telefoontje te plegen naar huis – met een uur tijdsverschil was het daar net bedtijd. Perfecte timing!

Amazone stoomafwaarts

(geschreven zondag 4 mei)

 

Zondag begon met een verrassing, want toen we uit ons hotel in Iquitos liepen, kwamen we in een militaire parade terecht. Niet zeldzaam begreep ik later, want ons hotel lag aan het Plaza Armor, oftewel  het plein van het leger. En blijkbaar wordt op elk plein in Peru met die naam op elke zondag een korte parade gehouden, waarbij de vlag gehesen wordt en eerbetoon wordt getoond aan de vlag (dus het land).

De cruiseboot had deze dag wat extra onderhoud nodig, dus vertrokken we met een kleine speedboot stroomafwaarts. De expeditie die we later gaan volgen is naar het reservaat stroomopwaarts.

Als je eenmaal op de Amazone vaart, begrijp je waarom dit zo’n indrukwekkende rivier is. Het is een enorm breed water, en dacht ik de overkant te kunnen zien; dit was alleen een groot eiland. Het is een enorme watermassa, en dat te bedenken dat we hier ver stroomopwaarts vanaf de zee zitten (de rivier loopt eerst nog door heel Brazilie heen – ook niet echt een klein land).

Onze eerste stop was Pilpintuwasi www.amazonanimalorphanage.org, een combinatie van een vlinderkwekerij en een asiel voor dieren die door de politie in beslag geworden zijn. Ze waren gevangen genomen tegen de illigale handel, maar kunnen helaas niet meer terugezet worden. Best zielig en persoonlijk voor mij geen hoogtepunt, want uiteindelijk ben je hier naar diertjes in een kooi aan het kijken. Ik wil diertjes in de vrije natuur zien!

Dat laatste lukte even later in ons volgende stop, want tijdens een wandeling zagen we verschillende “Tamarin” aapjes, een grote leguaan, een klein gifkikkertje en een grote wandelende tak. We hadden lunch in een jungleresort, waarna we verder stroomafwaarts voeren. We hadden geluk, want op een gegeven moment zagen we twee roze zoetwaterdolfijnen. Helaas lukten mijn foto’s niet, dus ik hoop dat we ze later nog eens zien. Tenslotte kwamen we aan bij een dorpje, dat nog bewoond wordt door een originele stam. Ze ontvingen ons in hun eigen klederdracht. De mannen dragen hier lange rieten rokken. Een grappig feitje; toen de Spanjaarden hier honderden jaren geleden kwamen, werden ze aangevallen door deze stammen. Vanwege de lange rokken dachten ze met vechtende vrouwen te maken te hebben; vandaar de naam Amazones.

Lima en Iquitos

(geschreven zaterdag 3 mei)

Zaterdag voegde ik mij bij de groep van International Expeditions. In de ochtend kregen we eerst een citytour aangeboden. Als eerste stopten we in het parkje van Miraflores, waar ik de dag ervoor gerend had. Wat mij toen niet was opgevallen, was dat dit bloem- en kleurrijke parkje Parque Del Amor heet, oftewel Liefdespark. En hier vindt blijkbaar elk jaar op valentijnndag een kuswedstrijd plaats, dat zelfs het Guiness Book of Records heeft gehaald. Het parkje is ontworpen door een designer uit Barcelona, die uiteraard beinvloed is door de werken van Gaudi.

Daarna reden we naar het oude centrum. We kregen een rondleiding in het oudste prive-huis van Zuid-Amerika, een prachtig koloniaal gebouw. En brachten daarna een bezoekje aan de kathedraal en het Plaza Major. De tour werd afgesloten met een bezoekje aan het Fransiskaner klooster, met daaronder de oude nauwe enge catacomben van Lima, met heel veel schedels en botten; de laatste rustplaats van tienduizenden mensen.

Na de lunch zetten we koers naar het vliegveld voor een vlucht van ruim anderhalf uur naar het plaatsje Iquitos. Een hop over het Andes-gebergte in het Peruaanse Amazone gebied. Iquitos kan alleen vanuit de rest van Peru bereikt worden per vliegtuig. Of via Brazilie per boot over de Amazon. Maar denk niet dat dit een klein slaapstadje is. Het is inmiddels een stad met een half miljoen inwoners, niet alleen dankzij toerisme maar vooral dankzij de olieindustrie. Jawel ook in het Amazonegebied wordt volop olie gewonnen.

Terug naar Peru

(geschreven vrijdag 2 mei)

Voordat we vier jaar geleden naar Noord-Amerika verhuisden, was ik nog niet in Zuid-Amerika geweest. Isabelle en ik waren meer geintereseerd in de natuur van Afrika en de cultuur van Azie. Nu ik het prachtige Zuid-Amerikaanse continent  leer kennen, begrijp ik wat de “fans” hieraan zo bijzonder vinden. Zuid-Amerika biedt prachtige natuur en cultuur. En geweldige landschappen. En heerlijk eten!

Twee-en-half jaar geleden kwam ik voor het eerst in Peru, samen met de andere directeuren van Tui bedrijven in  Noord-Amerika, om de Inca-trail te lopen http://lagerweijtjestoronto.blogspot.com/2011/10/de-inca-trail-geschreven-2510.html. De reis maakte diepe indruk en komende week ben ik terug in dit fantastische land. Ik ben namelijk een “special guest” op een Amazone cruise van International Expeditions. http://www.ietravel.com/central-south-america/amazon-river-cruises. De reis begint zaterdag, maar ik was vrijdag al in Lima, de hoofdstad van Peru. ’s Ochtends vroeg begon ik mijn dag met een heerlijke 10 kilometer run in het district Miraflores http://en.wikipedia.org/wiki/Miraflores_District,_Lima. Dit gedeelte van de stad ligt aan zee (de grote oceaan). Op de kliffen heeft men prachtige parken aangelegd met mooi uitzicht over zee, waar het prima sporten is. Er waren meer renners, maar ook andere sporten als kickboxen en yoga werden er uitgeoefend.

Terug in mijn hotel ging ik douchen en werkte ik een paar uur, todat ik om half een werd opgehaald door de collega’s van Lima Tours. Lima Tours is een inkomende reisorganistaie voor de Peruaanse markt, en is ook eigendom van Tui. Zij namen me mee naar een lekker restaurant. Tijdens mijn vorige bezoek aan Peru had de lokale keuken al indruk gemaakt, restaurant Huaca Pucllana http://www.resthuacapucllana.com/en/ maakte deze indruk weer meer dan waar. Het eten was verrukelijk en als geweldige bonus heb je vanaf het terras uitzicht op de direct aan het restaurant gelegen archeologische vindplaats en piramide met dezelfde naam http://huacapucllanamiraflores.pe/english/. Na het eten kreeg ik nog een korte rondleiding over  het tweeduizend jaar oude complex, waar ooit jonge vrouwen werden geofferd aan de goden. Die werden eerst dronken gevoerd, vervolgens vast gebonden, daarna onthoofd en tenslotte in stukjes gesneden. Eet smakelijk.

 Vervolgens bracht ik een bezoekje aan het kantoor van Lima Tours, om tegen vijf uur weer terug te komen in mijn hotel. Ik maakte nog even een bezoekje aan de kleinere oude piramide Huallamarca http://www.arqueologiadelperu.com.ar/huallamarca.htm dat naast het hotel (Swissotel) gelegen is http://www.swissotel.com/hotels/lima/

Vreemde zoekwoorden – Deel II

Een half jaar geleden schreef ik voor het eerst over vreemde zoektermen die mensen bijvoorbeeld op Google gebruiken voordat ze op ons blog komen. http://lagerweijtjestoronto.blogspot.ca/2013/10/vreemde-zoekwoorden.html

Sinds die tijd, hebben we er weer een paar bij!

Wat dacht je van “traktor meeste rondjes rennen”. U bedoelt?

Een wat meer logische zoekterm is “dutch expats Toronto”. Ondanks dat dit zo’n grote internationale stad is, zijn er overigens weinig expats (tijdelijk geplaatste werknemers). Wel heeft Toronto een grote Nederlandse immigrantengemeenschap. Als we een evenement  van Dutch Treat http://www.dutchtreat.ca/ bezoeken (zoals Sinterklaas), dan zijn we meestal één van de “jonkies” (het kortst in Toronto).

Ook een logische zoekterm is “leafs”. Maar gaat het hier om mooie blaadjes (zoals in de herfst) of het populaire hockeyteam http://lagerweijtjestoronto.blogspot.ca/2013/05/maple-leafs-in-de-play-offs.html?

Een mooie zoekterm is “skieen Toronto”, dat een aantal keer is gebruikt.  Hier hebben we veel over geschreven;  skiën kan je hier prima in Earl Bales Park als je niet al te hoge (letterlijk en figuurlijk) verwachtingen hebt. De baan kan uitstekend concurreren met een overdekte skibaan in Nederland, maar uiteraard niet met de bergen.

Maar dit stukje ging over vreemde zoekwoorden. Wat denk je van “de geheime ingang van totem tribe”. Huh? Of wat dacht je van “Opa Garnaska”? Opa is waarschijnlijk genoemd naar het Garnaska bos, waar je overigens uitstekend kunt dirtbiken http://lagerweijtjestoronto.blogspot.ca/2012/06/dirtbiken-in-ganarksa-forest.html

Grappig; een van de zoektermen gebruikt is “meest vreemde zoekwoorden”.

We gaan verder met een heerlijke nerdy zoekterm “MD 11 toronto”. De MD11 is het driemotorige vliegtuig van de KLM; het enige driemotorige passagiersvliegtuig ter wereld wat nog gebruikt wordt. http://lagerweijtjestoronto.blogspot.ca/2013/08/naar-nederland-met-de-md11.html. Het toestel wordt door de KLM volgende winter buiten gebruik gesteld, maar zal komende zomer weer op Toronto vliegen.

“Waar komt de naam black friday vandaan” is een andere zoekterm waar ik over heb geschreven http://lagerweijtjestoronto.blogspot.ca/2012/11/thanksgiving-en-black-friday.html

Een onbegrijpelijke zoekterm is vervolgens “avery dog with a blog zwemmen”. Huh? Ook belandde er mensen op het blog die een golfkarretje zochten; “golfkarretje te koop”.

Ik heb het al vaker geschreven; meest populaire stukje op dit blog is nog steeds waar we de franse versie van hoofd, schouders, knie en teen geven; http://lagerweijtjestoronto.blogspot.ca/2012/01/hoofd-schouders-knie-en-teen-in-het.html . Echter sommige mensen maken er hun eigen liedje van en halen er ook ogen bij; “oog schouders knie frans”.

Meest populaire stukje van de afgelopen zes maanden is “Toch een derde kind”. http://lagerweijtjestoronto.blogspot.ca/2014/04/toch-een-derde-kind.html. Daar hadden we iedereen gefopt; nee Isabelle is niet zwanger, dit gaat over onze wasbeer-baby.

Huizenprijzen

Gelukkig lees ik over een voorzichtig herstel van de huizenprijzen in Nederland. Hier in Toronto is de huizenmarkt echter zwaar overspannen. Enkele feitjes;

·         62% van de huizen wordt op dit moment verkocht BOVEN de vraagprijs.

·         De gemiddelse prijsstijging ten opzichte van vorig jaar is 12%, ondanks dat de prijzen al erg hoog zijn.

Bij ons in de straat kwam onlangs een huis te koop te staan. Op zaterdag om 1 uur begon een “open dag”. Voor twee uur kon het bordje “verkocht” al in de tuin worden geplaatst!

Toronto is een “booming city”. Het is DE stad in Noord-Amerika waar op dit moment het meeste wordt gebouwd. Hadden we hier maar tien jaar geleden een huis gekocht!

Geluksgetal

Kevin kwam plotseling met de mededeling dat hij een gelukstgetal heeft. Wat is dat dan?, vroeg ik. Kevin; “Zeven! Wil je weten waarom?”. Ik dacht dat het een puur toevallige of emotionele keuze was, maar nee, onze mini professor had het wiskundig benaderd, oftewel hij is bezig met kansberekening. “Als je met twee dobbelstenen gooit, dan zijn er zes verschillende combinaties mogelijk om zeven te krijgen. Alle andere getallen hebben minder cominaties; twee en twaalf hebben maar 1 combinatie, drie en elk hebben er twee, vier en tien hebben er drie, vijf en negen hebben er vier, zes en acht hebben er vijf en zeven heeft er zes”. Wow.

Tja onze mini professor en informatiespons is soms net een wandelende wikipedia, national geographic documentaire en mini-computer ineen. Het enige wat hij een beetje extra mag gebruiken is calorieën. Omdat hij net iets onder het gemiddelde gewicht is gezakt (overigens niets dramatisch), krijgt hij extra calorierijke shakes gevoerd met ijs en andere lekkere (maar ook gezonde) dingen. Aimee en ik zijn er jaloers op.