Weekend Verjaardag Isabelle

Afgelopen dinsdag werd Isabelle al weer negenendertig jaartjes. Dat vierden we uitgebreid dit weekend. Daarvoor kwamen speciaal de oma’s op vrijdagmiddag aan uit Nederland. Zaterdagmiddag gaven we Isabelle haar lievelingskado; een middagje shoppen met man, even zonder kinderen… Dus gingen Isabelle en ik shoppen in Vaughan Mills, een groot en mooi winkelscentrum ten noorden van Toronto, includief enkele grote outlet stores. http://www.vaughanmills.com. Je hebt hier in Toronto niet echt het outletshoppen wat zo bekend is bij de zuiderburen, maar dit komt er dichtbij; redelijk goede prijzen en prachtige grote winkels met uitgebreide assortimenten. Een van de meest indrukwekkende winkels is niet een kledingwinkel, maar een outdoorspecialist; Outdoor World, includief groot aquarium, een echt vliegtuig en andere zeer indrukwekkende aankleding.

’s Avonds gingen Isabelle en ik uit eten bij waarschijnlijk het beste Indiaase restaurant waar we ooit gegeten hebben.  http://www.amayarestaurant.com. Dit restaurant maakt heerlijk Indiaas eten – veel meer dan een lekkere curry.

Zondag gingen de oma’s mee naar judo, waar Aimee een oranje band kon binnenhalen. Aan het einde van de middag had Kevin skiles. Aimee’s tweede ronde skilessen is helaas helemaal geannulleerd. Vorige week werden we nog verteld dat het eenmalig was; deze week kregen we echter te horen dat alle lessen gecancelled zijn. Jammer.

Ik ging ook even skieen en kwam onderweg nog Kevin tegen. http://www.youtube.com/watch?v=MQinV4oSKAA&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg&index=2.

‘s Avonds vierden we met z’n allen Isabelle ’s verjaardag met een etentje bij ons favoriete feestrestaurant Copacobana. De vrolijke braziliaanse klanken brachten de feestbeesten bij ons naar boven; http://www.youtube.com/watch?v=WYoiFKjb2G0

En http://www.youtube.com/watch?v=SQOZRAabXAg&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg&index=1.

http://www.youtube.com/watch?v=vFuzmriN_Ko
http://www.youtube.com/watch?v=TwKceCd7WbU

Antarctica de videos

Ik heb afgelopen Antarctica reis niet veel filmpjes gemaakt, maar hier zijn er toch een paar.

Ten eerste zoals geschreven http://lagerweijtjestoronto.blogspot.ca/2013/02/op-weg-naar-antarctica-vliegen-naar.html was het uitzicht over Torres Del Paide geweldig, toen ik daar overheenvloog op weg naar Punta Arenas. Filmpjes http://www.youtube.com/watch?v=O3n-SqLwyRk&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg en http://www.youtube.com/watch?v=rWr8ZfuETWk&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg

Het mooie van zeekayaken in Antarctica wordt goed in beeld gebracht in http://www.youtube.com/watch?v=c7-9op6MqjI&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg&index=2

Op het volgende filmpje tijdens het kayaken zijn er zelfs vliegende pinguins te zien. http://www.youtube.com/watch?v=Y7A-5vsxBWI&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg&index=3

En het laatste fimplje is het beste filmpje; ik heb het al in dit blog gemeld; pinguin jonkies die grote Elephant seals plagen. Geweldig! http://www.youtube.com/watch?v=QOFyB--DYCQ&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg&index=1

Family Day Weekend

Het laatste weekend was een lekker lang weekend, want maandag hadden we allemaal vrij dankzij de eerste Canedese vrije dag van het jaar “family day”. Dus toen we zaterdagavond terug kwamen van ons verplichte uitje naar Niagara Falls, hadden we nog een volledig gewoon weekend thuis voor de boeg.

Zondag was sportdag met eerst judo en vanaf dit weekend skieen voor de kinderen. Helaas werd Aimee’s les geannueleerd, maar zal deze volgende week wel gewoon plaatsvinden. Aimee mocht wel boodschappen doen met mij, wat echt één van haar favoriete uitjes is. Altijd leuk met haar op stap, want ze had weer eens een uitspraak van de dag. Lekker zittend in het karretje kwamen we tegenover een vrouw met een baby te staan. Onze vierjarige betweter zei “You have a really cute baby”  (je hebt een hele schattige baby). Behoorlijk bijdehand van een vierjarig “cuty herself”.

De mannen gingen vandaag skien. En dat hebben ze geweten. De temperatuur daalde vandaag ondanks de zon en een prachtige blauwe hemel naar -17C. Brrrrrrrr. Als twee ijsklontjes kwamen we van de baan af. Lekker geskieed, dat dan wel.

Maandag was dus de kado vrije dag. Een dag voor administratie en het verder aansluiten van mijn nieuwe home theatre. En Isabelle loste haar belofte van vorige week in (toen de auto kapot was) door de kinderen naar Monsters Inc 3D te nemen.

Amerikaanse en Canadese douane

De volgende ochtend gingen we na het ontbijt meteen op pad. We reden over de beroemde Rainbow Bridge naar de Amerikaanse kant. Wij hadden er op gerekend om veel tijd kwijt te zijn aan de Canadese kant, om de papieren rond te krijgen. Maar niet bij de Amerikaanse douane, omdat we al vaak in Amerika zijn geweest per vliegtuig. Niet dus, we werden gecommandeerd om de auto te parkeren en ons te melden op een kantoortje, waar we een half uur moesten wachten om  vervolgens aan een spervuur van vragen blootgesteld te worden. Ze hadden onze paspoorten bestudeerd en wisten elke eerdere reis aan te halen. Ze waren vervelend maar niet onbeschoft; dat waren ze wel tegen een Chineese dame aan de balie naast me. Die werd echt vernederend toegesproken. Oeps Amerika, je laat je zo weer niet van je beste kant zien. Na nog een half uur werden dan toch de stempeltjes in de paspoorten gezet en mochten we doorrijden.

In Amerika maakten we eerst een stopje bij de factory outlets. Erg aantrekklijk voor papa’s en mama’s, met veel winkels, veel keuze en lage prijzen. Maar helemaal niets voor kinderen; geen speeltuin, geen ballenbak, niets. Daar konden we dus niet blijven. We reden terug naar de Amerikaanse kant van de watervallen, waar ze een mooi state-park van hebben gemaakt.  http://nysparks.com/parks/46/details.aspx. Leuk om eens uitzicht over de watervallen van de andere kant te hebben; bovendien was er veel kruiend ijs; de watervallen in een uniek winterjasje. Het was wel erg koud, dus zaten we zo weer in de auto om terug naar Canada te rijden.

Wat ons opviel is dat de Candese kant van de watervallen volledig commercieel wordt uitgebuit;  ze hebben er een mini-Las Vegas neergezet. Verrassend genoeg hebben de kapitalistische vrienden in het zuiden hun kant nog niet zo sterk commercieel ontwikkeld.

De Candeese douane was vriendelijk en behulpzaam; uiteraard moesten we even wachten, maar binnen een half uurtje reden we weg met onze papieren. Uitspraak van de dag was van Aimee tegen de grenswachter; “I really like living here and would like to stay with my daddy”.

We brachten nog een bezoekje aan het waterpark waarvoor we kaartjes hadden, als beloning voor het geduld en het goede gedrag van onze kinderen. We aten bij hun favoriete buffet van de Mandarin, en reden terug naar Toronto. Onderweg kwamen we nog in een kleine sneeuwstorm terecht met een zicht dat op een gegeven moment terugliep tot een meter of 20. Welkom in de Canadese winter. Maar tegen acht uur ’s avonds waren we zaterdag weer thuis van ons verplichte maar leuke weekendje Niagara Falls.

Verplicht uitje Niagara Falls

Nadat Kevin en ik onze verblijfsvergunningen in januari hadden verlengd (bij terugkomst uit Nederland), moesten Isabelle en Aimee ook nog hun aflopende papiertjes verlengen. Kevin en ik hebben het er nog even overgehad; zullen we de meisjes naar Nederland terugsturen en elke dag pizza en computergames organiseren? Maar na lang beraad besloten we hen toch maar te helpen hun verblijsvergunningen te verlengen. Of zoals Kevin zei “We moeten wel altijd op ze wachten, maar ze zijn wel lief”.

Dus organiseerden we een kort weekendje Niagara Falls, om daar de grens over te gaan en weer terug om de papiertjes in orde te maken. In de wintermaanden kan je bijna geen promotie missen voor hotels in Niagara Falls. De meeste hotels stunten met prijzen tussen de $100 en $120 per kamer per nacht inclusief veel kortingsbonnen. Zo boekten we voor $130 een grote suite met whirlpool en ontbijt op de 21^e verdieping met uitzicht op de falls. http://www.embassysuitesniagara.com. Daarbij kregen we $40 korting bij ons favoriete steak-restaurant The Keg, nota bene gevestigd op de 9^e verdieping van hetzelfde hotel. En twee gratis kaartjes voor een (helaas middelmatig) indoor-waterpark.

De kinderen en ik waren vrijdag vrij; ’s ochtends waren we thuis. Uitspraak van de dag was van Kevin “Kan ik Youtube bekijken – ik zal alleen nette filmpjes kijken”!?! We haalden Isabelle iets eerder op van het werk en waren twee uurtjes later in ons hotel. We aten een lekker stukje vlees en genoten van het mooie uitzicht. Toen de kinderen al lang sliepen (half tien) was er nog een vuurwerkshow die we goed konden zien van onze kamer op de 21^e verieping . Filmpjes!  http://www.youtube.com/watch?v=Xx4gmkksNaw, http://www.youtube.com/watch?v=dbDLBE2vRaQ.

Thuiskomst van de pool

Donderdagmiddag kwam ik na een lange reeks vluchten weer aan in Toronto. Ik verraste twee blije kids door vroeg thuis te zijn – en werd het eerste half uur platgeknuffeld. In Toronto was het niet altijd even makkelijk geweest. Er was op één dag 40cm sneeuw gevallen; de scholen waren gesloten en het was voor Isabelle een hele klus om de oprit leeg te scheppen. De kids hadden wel plezier…. Filmpje! http://www.youtube.com/watch?v=B10Ojy4TnE8.

Na de oprit geveegd te hebben, kreeg onze auto startproblemen. En deze bleven doorgaan; in de week is er twee keer een wegenwacht langsgekomen en is de auto twee keer bij de garage geweest. Daarbij kwam ook nog een dag dat de douche niet meer dicht wilde. Plus waren de kids verkouden waardoor ze minder goed sliepen. Ik werd dan ook weer met open armen ontvangen…

Terug naar de bewoonde wereld

Dinsdagochtend waren we terug bij King George Island. Met opnieuw een andere uitdaging; de vliegtuigen konden vliegen, maar de zee was vrij wild met een wind van 30-40 knopen. En we konden alleen het schip af met alle bagage in zodiacs....

We hadden dus een wild ritje en kwamen vrij nat aan. Gelukkig droegen we water-afwerende kleding. Onder een strakke sneeuwstorm liepen we naar het vliegtuig. Het opstijgen van Frey base is nog spectaculairer dan de landing. Vanwege de korte baan (slechts 1200 meter) draait het vliegtuig op zijn remmen eerst alle motoren op volle kracht, voordat de remmen losgelaten worden. Als een vliegdekschip-start knalt het vliegtuig vanuit zijn remstand meteen hard vooruit. Absoluut spektakel!

En zo sta je na twee uur weer op de grond van het vaste land van Zuid-Amerika. ’ S Avonds gingen Marcelo (ons Argentijnse teamlid) en ik uiteten met de heren van DAP; de vliegtuigmaatschappij die voor ons de vluchten uitvoert naar King George Island met hun spectaculaire British Aerospace 146 jets. We vierden dat we gezamenlijk de eerste passagiers-nachtvlucht hadden uitgevoerd naar Antarctica. Ooit.

Woensdagochtend sliep ik even wat bij. ’s Middags ging ik lunchen met een lokale concurrent; altijd goed om wat leerpunten met elkaar uit te wisselen. En om even voor vier uur ’s middags begon ik weer aan het lange traject naar huis. Stap 1; Punta Arenas – Santiago.

Hannah point en Half Moon Island

De leukste landing van deze trip deden we op Hannah point op maandagochtend. Hannah point is één groot wildreservaat, met veel pinguins (twee soorten), vogels en een grote kolonie massieve en stinkende Elpehant seals.  Tot midden Januari zijn landingen hier verboden vanwege broedende vogels, en in die overige paar weken van het seizoen is een landing vaak onmogelijk vanwege zee-omstandigheden. Maar niet deze keer.

Er waren op dit eiland veel nieuwsgierige jonge pinguins die net baby-af zijn. De regel is om een minimum afstand van vijf meter van wildleven te houden, tenzij het wildleven jou benadert. En laten de pinguin-jonkies nu de 5-meter regel nog niet kennen....en super nieuwsgierig zijn. Ze kwamen dus naar je toe, zeker als je op de grond ging zitten,  zo dichtbij dat je ze kon vangen en meenemen. Dat zou het perfecte souvenier voor Aimee zijn trouwens. Maar goed, vangen en meenemen is helaas ook niet toegestaan.

De nieuwsgierige jonkies waren één groot schouwspel. Ze steelden onze vlaggen, die we gebruiken om de wandelroutes uit te zetten. Maar het meest  hilarische is dat ze in een rij stonden rondom de grootste Elephant seal; om de beurt bekommen ze de gigantische zeehond, om een paar stapjes op zijn hoofd te lopen, totdat de zeehond een dreigende brul gaf en ze eraf gooide. Maar dan een paar minuten later begon dezelfde voorstelling opnieuw. Mijn inmiddels Poolse expeditiemaatje Mikko en ik hadden werkelijk tranen in ons ogen van het lachen. Filmpje op http://www.youtube.com/watch?v=QOFyB--DYCQ&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg&index=1

’ S Middags maakten we een landing op Half Moon Island. Dit was de tweede spot van deze trip, die ik vorig jaar met de Sea Spirit ook bezocht. Maar zoals eerder gezegd ziet een plek in Antarctica er in februari totaal anders uit dan in november. Er lag weinig sneeuw op dit vulkanische eiland, dus konden we eindelijk een heerlijk lange wandeling maken. Weer waren er veel pinguins en zeehonden. Ook konden we een stukje helling naar beneden glijden.

’S Avond namen we afscheid van iedereen met een afscheidsfeest en diner. Het is tijd om weer terug te gaan, de eerste fly-cruise van Quark zit er bijna op!

Cape Tuxen en Port Lockroy

‘ s Ochtends kreeg ik eerst van Mikko, ons Poolse teamlid, zodiac-lessen. Daarna hadden we een korte zodiac cruise. Er waren wederom overal prachtige ijsbergen, maar het meest bijzondere was een gigantische drijvende ijs-ark/boog. Zo groot dat je er doorheen kon varen....theoretisch dan, zoals geschreven in het vorige stukje kan je maar beter een beetje respect opbrengen voor de kracht van moeder natuur in dit gebied en dus uit de buurt blijven.

Na de cruise maakten we een continental landing. De meeste landingen zijn uiteindelijk op kleine eilandjes voor de kust van Antarctica. Ten eerste omdat Antarctica bijna één grote gletjser is; en bij gletsjers kan je beter vandaan blijven. Er zijn niet veel veilige landingspots. Bovendien is het meeste wildleven te vinden op de eilandjes. Echter we proberen altijd een echte continetal landing te maken op het zevende continent, en dat deden we kort bij Cape Tuxon.

’ S Middags gingen we terug richting het noorden door het Lemair kanaal naar een plaats genaamd Port Lockroy. Het is één van de meest bezochte plekjes in Antarctica; wederom een oude Britse basis in een fantastisch poollandschap en midden in een grote kolonie pinguins. De basis is nu een bemand museum inclusief een souveniershop en postkantoor. Ik wist niet dat er postzegels te koop waren van Brits-Antarctisch gebied! Ik besloot deze middag  eerst te gaan kayakken met de kayakgroep voordat ik uiteraard ook de souveniershop bezocht. Ik heb er leuke boekjes gekocht voor de kinderen. En ook dit bezoekje leverde een nieuwe bijzondere stempel op in mijn paspoort.

Petermann eiland, bases, kamperen

Zaterdag waren we een behoorlijk stuk zuiderlijker gevaren, door het Lemair kanaal naar een eiland met de naam Petermann.  Dit is een bijzonder kleurrijk eiland in Februari, omdat algen onder de sneeuw groen-rode kleuren  afgeven,  die uiteraard mooi afsteken tegen het wit van het ijs en het zwart van de rotsen. Op Petermann leven twee soorten pinguins en veel vogels.

’S Middags maakten we een duo-landing; eerste de ene groep bij Wordie House, een oude kleine Britse basis, nu een verlaten museum. Bijzonder is het oude historische bordje – “British Crown Land”, om dit gebied te claimen voor de Britse kroon. Voor Wordie lag een Weddell zeehond te rusten. Een goede kans, want in de hut vonden we een recept voor gefrituurde zeehonden-hersenen op toast, yammie! Plotseling kwam er een Fur-seal uit het water zetten, die onze groep nieuwsgierig tegemoet kwam. Even uitkijken, want deze dieren kunnen bijten en agressief zijn. Deze was echter alleen geinteresseerd.

Na Wordie House switchten we groepen en gingen we naar Vernadsky station, een Ukrainse basis die nog steeds bemand is, inclusief kleine bar en souveniershop. De mannen hier (geen vrouwen) worden gestationeerd voor een jaar en maken dus ook een winter door....brrrr. Het bezoekje leverde ons allemaal een bijzondere stempel in ons paspoort op.

Na de landings hadden we een polar barbeque buiten op het dek onder gezellige tropische discomuziek. De catering-crew gingen helemaal uit hun dak op Gangnam style wat tot een vrolijke sfeer leidde. Ondertussen vond de polar plunge plaats. Ik koos er een keer voor om NIET mezelf in het ijskoude water te gooien. Belangrijkste reden is dat ik ook al meeging als staf op de kampeerexcursie die avond en met alle buitenactiviteiten wilde ik niet te veel afkoelen.

Voor het kamperen kozen we een prachtig eiland uit, inclusief een grote ijsgrot en kolonie Fur-zeehonden. Meest spectuculaire was echter het moment toen in het water voor ons een groot stuk ijsberg afbrak; vervolgens ging de ijsberg (twee keer zo groot als ons schip) rollen totdat het ondersteboven gedraaid was. Een enorm woest, luidruchtig en indrukwekkend schouwspel – respect voor de kracht van moeder natuur!

In de stille Antarctica nacht hoorde ik tijdens het camperen meer geluiden. Omdat het hier in deze maand boven nul graden is en dus dooit, hoor je regelmatig het gerommel en geruis van afbrekende gletjsers en ijsbergen. Het geluid is het meest te vergelijken met onweer – inclusief een grote klap als een stuk ijs afbreekt en in het water plonst. Meteen begrijp je waarom we minimaal 200 meter afstand houden van gletjsers....

Mikkelsen harbour, walvissen en Cierva cruising

Toen ik de volgende ochtend mijn radio en spullen bij het expeditieteam wilde inleveren, werd ik vreemd aangekeken – “doe je niet meer mee?”. Ik excuseerde dat ik maar een “saaie kantoorman” ben, maar dat werd niet geaccepteerd. Sindsdien doe ik lekker mee met het team. Alles kan je leren.

Eerste landing vond vrijdag plaats op Mikkelsen harbour, een bekende plek, want hier was ik ook vorig seizoen met de Sea Spirit geweest. Dat was echter in November, het begin van de zomer, en nu is het eind seizoen. En dat maakt in Antarctica een groot verschil, dus de plek kende ik bijna niet terug. Er waren walvisbotten, pinguins en drie verschillende soorten zeehonden; Weddell, Fur en Elephant.

Een van de voordelen van Antarctica reizen in Februari is; dit is de beste maand voor wildleven! In de zee zag je overal staarten van walvissen. En op een gegeven moment hadden we links naast de boot  Orka’s en rechts Bultrugwalvissen.

Na het eten maakten we een zodiac-cruise door een baai genaamd Cierva, met de meest prachtig gevormde ijsbergen, Miny-walvissen en Leopard zeehonden. Daarmee zagen we in een dag drie soorten walvissen en vier soorten zeehonden. En de nodige pinguins. Geen slechte start!

22 uur werken en genieten

Donderdagochtend werd ik om vijf uur wakker gemaakt met slecht nieuws; er was mist op King George Island (KGI) en de vliegtuigen (twee) konden niet vertrekken. Geen goed nieuws, zeker niet voor de passagiers. ’S ochtends was er weinig verbetering in de weerssituatie en het zag er slecht uit voor de rest van de dag. Maar het weer in Antarctica is onvoorspelbaar; opeens kregen we bericht om ons zo snel  mogelijk op het vliegveld te melden. Om vijf uur vertrok ik uiteindelijk met de eerste vlucht.

De vlucht naar KGI duurt slechts twee uur en wordt uitgevoerd met een Bae146, een viermotorige Britse hoogdekker die op de kortste en slechtste landingsbanen kan landen. En dat is nodig want de landingstrip op KGI is van gravel. Het werd mijn eerste landing op een onverharde landingsbaan. 

Het vliegveld, genaamd naar de Chileense basis Frey, heeft verder geen faciliteiten. Het eiland heeft ook geen haven of pier; we liepen in 25 minuten naar het strand waar we met zodiacs aan boord werden gebracht. Dat was groep 1. Groep 2 kwam uiteindelijk pas om half een ’s nachts aan. Dat betekende dat we ‘s nachts de groep moesten ophalen van de airstrip en via zodiacs aan boord moesten krijgen. Er was mankracht nodig dus het expeditieteam deed een beroep op mij. Dan kan je dus zeggen als directeur; “ik ben moe, ik was vroeg op, sorry jongens”. Maar het team was ook  vanaf vijf uur op, dus deed ik met volle overtuiging mee. Een geweldige top-teampresentratie; strak als een militaire operatie werden de vermoeide klanten van de airstrip naar hun warme bedje aan boord gedirigeerd. En toen ik om twee uur ’s nachts met de laatste zodiac onder begeleiding van de schipzoeklichten terugvoer naar het schip, was ik vermoeid maar heel gelukkig. Wat een super-job is dit! En achteraf bleken we een nieuw historisch mijlpunt in de geschiedenis van Antarctica te hebben gezet; dit was de eerste nachtlandingsoperatie met een passagiersvliegtuig in Antarctica. Ooit.

Op weg naar Antarctica; vliegen naar Punta Arenas

Quark Expeditions is waarschijnlijk het bedrijf met de grootste afstand tussen het kantoor en de operatie ter wereld. En soms moet je als directeur verplicht de teams opzoeken, zo ook nu. Een hele opoffering. Ik koos om een nieuwe, korte reis uit te proberen, zodat ik niet al te lang weg ben van gezin en kantoor. Het gaat hier om een zogenaamde fly-cruise. In plaats van over de Drake passage te varen (of misschien moet ik eerder zeggen “schommelen”), vlieg je vanuit Punta Arenas (helemaal in het zuiden van Chili) naar een eilandje voor Antarctica, waar een Chileense basis is (op King George Island). Je bespaart daarmee vier dagen hobbelen op de Drake. Wel heeft deze trip een nadeel; met slecht weer kunnen vliegtuigen niet vliegen, maar boten wel varen. Kortom vertragingen zijn niet uitgesloten....

Ik had een hele lange keten vluchten voor de boeg; Toronto-Miami-Santiago-Punta Arenas-King George. Helaas stapte ik in Santiago, de hoofdstad van Chili, alleen maar over. In April kom ik hier terug en heb ik een prive dagje ingepland om de stad te bekijken, want ik ben hier nog nooit geweest..

Op weg van Santiago naar Punta Arenas (bijna 3.5 uur) heb je met een beetje geluk (zoals vandaag) wel een mooie attractie; het national park Torres del Paide, een groot gletsjer park in Patagonie. Zorg ervoor, net zoals ik deed, dat je een raamplaats hebt aan de linkerkant van het vliegtuig. Het schouwspel is werkelijk fantastisch (en ik heb al heel wat gezien in mijn leven). Het bergachtige  landschap met prachtige natuurlijke gletjerbanen  die de meest unieke vormen in het landschap creeeren. Je moet het zien op de fotos om het te kunnen begrijpen.

Winterstraatbeeld Toronto

Het winterse straatbeeld van Toronto is verre van spectaculair. Ten eerste is er dit jaar nog niet zo veel sneeuw gevallen. Ten tweede dooit alle sneeuw tijdens de korte maar hevige dooiperioden. Ten derde valt er minder sneeuw in het centrum van de stad. Tenslotte gebruikt men veel zout, tonnen zout. Op sommige winterdagen gaat er tienduizend ton zout per dag de straten op http://www.lagerweijtjestoronto.blogspot.ca/2011/02/in-het-nieuws-winter-wallop-packing.html.

Hoe het winterstaatbeeld er dan wel uitziet? Dankzij de enorme hoeveelheid zout zijn de straten bleek-grijs uitgeslagen. Daarop rijden autos die allemaal kanshebbers zijn in de wedstrijd vieste auto van het land. Nee het winterstraatbeeld van Toronto is niet het mooiste van het jaar.

Weekend feesthuis

We hebben het al vaker gezegd; we wonen in een oud jaren zeventig feesthuis. Wat binnenkort nog meer feest wordt, want vandaag (zondag) heb ik een Bose home entertainment system aangeschaft. Daar ging ik gistermiddag al met Kevin voor kijken.  Aimee gaat graag met me mee reguliere boodschappen doen (speciaal voor de proefkraampjes – oftewel taste-tests). En uiteraard voor jurken shoppen. En Kevin gaat graag mee naar electronicazaken. Hoe rolbevestigend!

Zaterdagavond speelden Isabelle en ik voor het eerst een tweetal potjes pool in onze speciale poolbiljartkelder.  We hadden al eerder met spelletjesfreak Kevin gespeeld, maar nu echt een keer man tegen vrouw. Onder begeleiding van een fles lekkere wijn. Ik werd met 2-0 naar huis gespeeld. Gelukkig dat ik al thuis was.

Zondag sloegen we Aimee’s judo over. Vanwege nog steeds kleine nekpijntjes maar vooral omdat ze vandaag al een karate kinderfeestje had. Vandaar hadden we min of meer een jongens- en een meisjesdag. Ik ging met Kevin naar judo. Toen ik thuis kwam, ging Isabelle met  Aimee naar karate. Ik maakt een bak popocorn en zette met Kevin het tweede deel van Star Wars op.

Om vier kwamen de dames weer thuis, met enkele leuke filmpjes van het karatefeestje http://www.youtube.com/watch?v=ulUGJ--UB7o, http://www.youtube.com/watch?v=PG8Vglo5hQw, http://www.youtube.com/watch?v=b2qJT7xr5Eg, http://www.youtube.com/watch?v=w7ZJDmAq55k, http://www.youtube.com/watch?v=vnFIairKzXw

Daarna ging ik mijn nieuwe home entertainment systeem kopen. De dag werd afgesloten in de sauna van het feesthuis.

Mooiste opmerking van de dag kwam van Kevin; “Mams, ben jij of is papa de tandenfee”? Tja je maakt hem niet zo veel meer wijs. Binnenkort komt de vraag over Sinterklaas…

 

Skieen op Groundhog day

Het was zaterdag de koudste skidag tot nu toe; toen we om half elf het huis verlieten was de gevoelstemperatuur nog -17C. Maar er was goed nieuws; want de lente komt eraan! Tenminste, volgens de Ground Hog (een soort marmot) vandaag op Ground hog day. Over dit rare fenomeen schrijf ik ieder jaar (kijk mijn eerste post op http://lagerweijtjestoronto.blogspot.ca/2011/02/groundhog-day-er-is-hoop-ja-maar-das.html). En al drie jaar voorspellen de Groundhogs een vroege lente. Twee jaar geleden waren de uitkomsten bedenkelijk, want toen hadden we echt nog een lange tijd sneeuw, ijs en koude temperaturen. Vorig jaar hadden ze volkomen gelijk; in maart begon het toen al behoorlijk lekker te worden. We zullen zullen zien of ze dit jaar ook gelijk krijgen.

Vandaag hadden we de laatste skiles van de eerste cyclus van vier lesjes voor de kids. Aimee moest helaas na een half uur haar klas afbreken, vanwege haar nog steeds pijnlijke nek. Toch mag ze op basis van haar eerdere presentaties naar de volgende groep – ze mag zelfs een groep overslaan. Kevin had vorige week een totale off-day. Hij had totaal geen concentratie en focus. Gelukkig herstelde hij vandaag erg goed, want de op zijn rapport al aangegeven conclusie “zitten blijven in groep 4” werd doorgekrast, en hij mag alsnog door naar groep 5.

Volgende week zijn er geen lessen (komt goed uit, want ik zit in Antarctica). Over twee weken begint de tweede cyclus van vier weken lessen.

Spirit Week met ziekenhuis bezoek

We blijven schrijven over het weer in Toronto. Weet je waarom? Omdat het zo veranderlijk is. Woensdagmiddag hadden een relatief warm lentebriesje van 12 graden, maar daarna dook de temperatuur weer snel diep onder de nul.

De kinderen hadden deze week “Spirit week”op Fieldstone http://www.fieldstonedayschool.org/2012/index.html. Een soort ludieke week, want maandag mochten ze in pyama naar school, dinsdag was het “crazy hat day” (moesten ze met een raar hoedje naar school – Kevin in oranje Nederlandse Unox muts, Aimee met een groen Iers St Patrick hoedje met oranje vlechtjes eraan), woensdag was het “crazy hair day” (met raar haar), donderdag was het jersey day (met sport-shirts, uiteraard beide kids in het oranje, net zoals één Canadese juf die met een Nederlander gertrouwd is). En vrijdag was het weer tijd voor een danswedstrijd in dispuut-kleuren (voor Kevin en Aimee – Richler – grijs).

Veel lol, alleen viel Aimee Woensdag hard van een stoel. En omdat ze bleef klagen over pijn in haar nek besloot Isabelle toch even bij het ziekenhuis langs te gaan. Het ziekenhuis, Sunnybrook http://sunnybrook.ca is gelukkig aan de overkant, op vijf minuten lopen. Alleen zat ik in downtown aan een zakendiner, dat ik dus snel moest verlaten om Kevin weer op te pikken. Isabelle en Aimee kwamen die dag pas kwart over elf ’s avonds terug uit het ziekenhuis, na uitgebreid onderzocht te zijn. Allees bleek goed; ze heeft alleen last van een verrekte nekspier.

Grote bloggert

Behalve voor familie en vrienden wil ik af en toe ook eens “professioneel” bloggen, zoals over mijn reis naar Antarctica van vorig jaar. Zie meer op http://blog.quarkexpeditions.com/2013/01/antarctica-with-quarks-ceo

Tja, ik realiseer me gelukkig vaak dat ik fantastisch werk heb. Wat is er mooier dan werken voor zo’n product?

Ik hoop eind volgende weekweer eens  een kijkje te nemen in Antarctica met één van onze kortste trips (7 dagen).