Herfstweekje met vakantieplannen

Na het eerste winterweer vielen we deze week weer terug in de herfst. Het was boven nul (zelfs 12 graden dit weekend), regende veel en we hadden zelfs een stormachtige herfstavond. Voor mij was het een week zonder bijzondere afspraken en reizen, dus we hadden voor de verandering een rustig “standaard weekje”. Helaas was Aimée aan het begin van de week een beetje grieperig, en omdat ze ook verhoging had, hield Isabelle haar maandag en dinsdag thuis.

Een rustige week geeft wat tijd en ruimte om na te denken over vakanties. En jawel, we hebben onze zomervakantie geboekt. Met een overweldigende familiemeerderheid werd er gekozen om een tweede bezoek te brengen aan de fantastische Galapagos eilanden. Dit keer gaan we met een andere organisatie uit mijn groep bedrijven, Zegrahm Expeditions. Op één dag na is de route anders dan tijdens ons eerste bezoek, cq. we doen veel andere eilanden aan. http://www.zegrahm.com/expeditions/central-south-america/wild-galapagos. Deze tour gaat alleen begin juni, wat ons goed uit komt, want we gaan er van uit dat we deze zomer verhuizen. Prima kans om vroeg in de zomer nog één keer op het Amerikaanse continent op vakantie te gaan.

De vliegtickets zijn al geboekt met dank aan mijn grote hoeveelheid airmiles. We vliegen zelfs business omdat economy airmiles-tickets niet meer beschikbaar zijn. Ach, ik had toch airmiles genoeg door het vele reizen – zo heeft ook dat zijn voordelen. We zullen voor en na de boottour een aantal dagen doorbrengen in de Andes rondom Quito. Ook daar zijn we nog niet uitgekeken!

Filosoferen over Pieten

Stel je eens voor... Stel dat alle zwarte pieten wit moet worden. Zou er dan over een aantal jaren een beweging ontstaan die het rascistisch vindt dat alle fictieve kindervrienden blank zijn? Zo komt er nooit een einde aan het gezever.

Trots, met ontwikkelingspuntjes

We zijn gek en heel trots op onze kinderen. En uiteraard hebben ze, zoals ieder mens, verbeterpuntjes. Zo is Aimée de grootste slodervos in huis. Alles gooit ze achter zich neer, en als ze in een ruimte heeft gespeeld is het een puinhoop. Na wat aandringen ruimt ze op, maar of alles zo effectief gebeurt is de vraag. Zo vonden we vandaag haar sokken, die eerder op de grond van de huiskamer lagen, netjes ‘opgeruimd’ terug… in haar pennenbak. Logisch toch?

Magere Kevin moet nog steeds herinnerd worden dat hij genoeg eet en snoept. Een bakje snoep naast zijn computer is kansloos; er is geen tijd en aandacht om te snoepen en al helemaal niet om te eten. Zo vonden we vandaag een bakje pretzels naast zijn computer, die er al vier dagen staat.

Kevin is ook niet de makkelijkste slaper, maar daar hebben we gelukkig iets op gevonden. Een meditatie-app op de iPad (JKZ series 1 app, bodyscan meditatie). Geloof het of niet, halverwege de meditatie is Kevin in dromenland!

Rapportentijd

En het is weer rapportentijd. En wederom zijn we trotse ouders. Kevin en Aimée hebben weer prima eerste drie maanden op school gehad. Voor een uitleg van de gehanteerde cijfers van 1 (“limited effectiveness”dus zeg maar slecht) tot 4 (“high degree of effectiveness” – dus zeg maar erg goed) tot 4+ (uitstekend) http://lagerweijtjestoronto.blogspot.ca/2014/03/rapporten.html

Kevin heeft twee keer een vier plus (rekenen en voor Frans?! - zal wel van Isabelle komen), drie keer een vier en drie keer een drie (voor Engelse taal, gym en muziek). De opmerkingen van zijn juf:  “Kevin is a delight to have in the Grade Four class. He is caring and gentle with his classmates and has demonstrated tremendously positive attitude when working with partners during group work. He consistently makes effective use of class time to complete his assigned work and eagerly participates in class discussions. He has been enjoying the co-curricular side of school by being involved in the Logics club, and has shown tremendous dedication towards earning the Caring pin the Character Programme. Kevin’s innate curiosity and respect of class rules and routines have made him a joy to teach. ” Korte samenvatting: Hij is aardig voor zijn klasgenoten, werkt goed in de klas en in groepsdiscussies. Hij geniet van de Logics club (een naschools technisch bouwclubje) en is druk bezig om een goed gedrag pin te verdienen. Kevin is nieuwsgierig en respectvol en de juf geeft hem graag les.

Aimee heeft één vier plus (voor rekenen), drie keer een vier en vier keer een drie (voor wetenschap, tekenen, gym en muziek). Ze moet duidelijk even wennen aan het meer schoolse gedrag dat in  grade 1 verwacht wordt van de kindjes, bijvoorbeeld in groepsdiscussies niet altijd het woord te willen voeren en haar hand op te steken voordat ze wat zegt. En als de juf aan het uitleggen is geen grapjes te maken met haar vriendinnen. De conclusie van haar juf is “It has been a pleasure getting to know Aimée so far this year. She is a caring and thoughtful child. She demonstrated concern when her friends are upset and does what she can to try to comfort them. She is eager to help out in the classroom, and often volunteers to tidy up our library or push in chairs. She has taken comments about areas in which she could improve, specifically her behaviour during group lessons, to heart and has been making an effort to listen attentively and participate appropriately in class rooms”. Samenvatting: Aimee helpt de juf graag met de boeken opruimen en stoelen aanschuiven. Als een klasgenootje verdrietig is, wil ze hem of haar graag troosten en helpen. Aimee weet dat ze wel wat beter moet opletten in de klas en is druk bezig om dit te verbeteren.

Dreaming of a white Christmas

We hadden hier door de vroege sneeuw voor het eerst een “witte voor-kerst” tijdens het opzetten van de kerstboom, vrijdagavond. Huh, is dat niet veel te vroeg? Nee hoor, bij gebrek aan Sinterklaas is Santa Claus al aangekomen in Canada. Wij kunnen vier weken van onze kerstboom genieten voordat we weer naar Nederland afreizen. Tenslotte is het kerstfeest nog niet verpest door zeurpieten. Hoewel, het is wellicht slechts wachten op acties van het dierenbevrijdingsfront tegen het gebruik van rendieren als lastdier. Of van Greenpeace tegen het oneigenlijk gebruik van de Noordpool door Santa voor de productie en distributie van kadootjes?

De kinderen hebben in ieder geval hun eerste boodschappen van Santa al gehad. Zoals Kevin. Filmpje! https://www.portablenorthpole.com/app/video/watch-child/546ea63c120f4-546ea63c1219f?utm_medium=vidch_sha_rec&utm_campaign=oper_sha&user_id=3907121&pixel_source=en_vidch_sha_rec&utm_source=watch En een brief van Santa, die aan Kevin staat als foto naast de text op het blog.

En Santa’s boodschap aan Aimée https://www.portablenorthpole.com/app/video/watch-child/546ea4628491f-546ea462849c9?utm_medium=vidch_sha_rec&utm_campaign=oper_sha&user_id=3907121&pixel_source=en_vidch_sha_rec&utm_source=watch. Aimée eiste overigens wel “privacy” tijdens het afspelen van deze bijzonder spannende video. Ze wilde er namelijk eerst zeker van zijn dat ze op de ‘lieve kindjes lijst’ zou staan, voordat wij het zagen.

Martial Arts weekend

Op zaterdagochtend gingen we naar een karatetournooi. Nog niet als deelnemers, maar als toeschouwers. Isabelle had er vrijdag als vrijwilliger gewerkt, dus konden we er zaterdag gratis naar binnen om gevechten, kata’s en andere demonstraties te aanschouwen. En ik kon het niet laten om ook een schuin oog op de televisie te werpen, met Arsenal tegen Manchester United. Een wedstrijd die ome Louis won. Na het toernooi haalden we onze favoriete Yuca-boordjes op bij de Colombian Bakery en gingen we naar huis voor familiefilmavond, met dit keer Meet The Robinsons. http://www.imdb.com/title/tt0396555/. Niet het grootste Disneysucces, maar toch een vermakelijke zaterdagavondfilm.

Zondag hadden we een rustige dag. Kevin had ’s middags een speelafspraak. Ik rende een stuk en deed wat boodschapjes in het centrum. ’s Avonds zaten we voor het eerst dit seizoen in de sauna, inclusief een lezing van professor Kevin over sterren, zonnen en lichtsnelheid.

Gevaarlijk! Sneeuwschuiven!

Jullie hebben het waarschijnlijk in het nieuws en op Facebook kunnen zien, wij hebben de eerste winterweek al gehad. Onverwacht en vroeg – veel vroeger dan normaal. Wat de angst aanwakkert dat dit weer een lange, strenge winter kan worden. In Toronto viel 5cm sneeuw en de kinderen bouwden hun eerste sneeuwpoppen van het jaar (juist, ‘Olaf’). Niet ver buiten Toronto, in het Niagara gebied / Buffalo NY, viel zelfs 1.5 meter sneeuw. Er vielen helaas ook doden. Verrassend genoeg was de belangrijkste oorzaak een hartaanval tijdens sneeuwruimen. De uitleg staat op het volgende blog van de BBC; http://m.bbc.com/news/blogs-magazine-monitor-30119410. Blijkbaar is sneeuwruimen een fysiek zware activiteit die heel veel druk zet op je hart. En dat in combinatie met een kwetsbare tijd (’s ochtends, net uit bed) en koude temeperaturen kan dat de kans op een hartaanval sterk verhogen.

 

Wij hebben dit jaar, net zoals vorig jaar, een sneeuwruimcontract afgesloten. Dat is toch wel lekker; elke keer een schone oprit. En ’s ochtends geen zwaardere activiteiten dan een gezin met jonge kinderen op tijd de deur uit krijgen.

Thuis met mooie uitspraken

Maandagavond was ik net op tijd om de kinderen naar bed te doen. Het beste moment van reizen is de thuiskomst met twee hyper-blije kids. En ze hadden weer mooie uitspraken; wat is dit blog toch een mooie methode om deze voor altijd vast te leggen.

Aimée vertelde hoe ze me had gemist, hoeveel ze van me houdt en dat ze altijd van me zal houden. “Zelfs als ze later groot is en zelf kindjes heeft, zou ze nog heel vaak bij mij langskomen”. Daar houd ik je aan Aimée!

Kevin had meer een advies-vraag. Een meisje in z’n klas had een beetje raar tegen hem gedaan. Kevin; “Papa, ik begrijp nog steeds helemaal niets van meisjes, behalve dan dat sommige knap zijn en sommige niet”. Tja zoon, ik ben ook nooit veel verder gekomen...

72 uur in Shanghai

Vrijdagochtend reden we in 2.5 uur naar Shanghai. Een stad uit de categorie groot, groter, grootst. Zesentwintig miljoen inwoners, onwerkelijk uitgestrekt en nog steeds een grote bouwput. Vrijdagmiddag, zaterdag en zondag brachten we door op de Chinese internationale reismarkt, zaterdagmiddag gaven we een presentatie. Er waren vijf grote tentoonstelling hallen waren gevuld met reisaanbieders. Drie van de hallen waren echter volledig binnenlands.

Verder werden de dagen uiteraard gevuld met etentjes. Vrijdag was dat in een restaurant met eten uit het chineese gebied Qian, een nieuwe ontdekking. Pittig eten, maar niet zo pittig als uit het buurgebied Sezuan. En met heerlijke lamsgerechten. Zaterdag reisden we door naar centrum van de stad, om daar eerst langs de rivier te wandelen. Met mooie uitzichten op hoge wolkenkrabbers aan de overkant van de rivier en op statige oudere gebouwen aan onze zijde. Een van die statige gebouwen was het mooie, historische “Peace Hotel”, wat tegenwoordig onder de Canadese hotelketen Fairmont valt. Een prachtig gebouw met een beroemde jazz-club. Na het eten bezochten we de club, waar uitstekend live jazz werd gespeeld. Het beviel zo goed dat we zondagavond ons afscheidsetentje in het Chineese restaurant van het Peace Hotel vierden, om daarna wederom in de Jazz-bar te eindigen.

Maandag gingen onze vluchten pas om vijf en zes uur ’s avonds, dus er was tijd voor wat sightseeing. Eerste stop was de Oriental Pearl tower, zeg maar de plaatselijke CN-tower. Indrukwekkend uitzicht, maar helaas een beetje minder door de smog. Daarna gingen we naar Yuyuan, een toeristisch gebied met wat ouder uitziende huizen rondom een mooi gelegen tempeltje. We bezochten de plaatselijke Starbucks, waar we ex-Sawadee reisbegleidster Mette ontmoetten, die daar nu werkt, woont en inmiddels indrukwekkend goed Chinees spreekt.

Maandagavond eindigde deze lange reis met een ‘tijdreis’. Dankzij het oversteken van de datumgrens kwam ik ook weer maandagavond in Toronto aan. Naar huis, waar de kids nog net wakker genoeg waren voor een paar knuffels van papa.

Spirituele gesprekken met Master Inchu

Donderdagochtend gaven we presentaties aan journalisten en reisbureaus. Ja, er wordt om de lunches en dineetjes heen natuurlijk ook gewoon gewerkt. De lunches en diners zijn eigenlijk ook werken, omdat relaties bouwen en onderhouden ook hier cruciaal is. Na de lunch hadden we wat vrije tijd. Onze gastheer uit Hangzhou nodigde ons uit om een door hem gesponsord buddhistisch klooster te bezoeken. Dat was nog een hele klus, want het lag op een top van een berg net buiten West Lake. We gingen met een klein kabelbaantje naar boven. Gelukkig was er vandaag veel minder smog, dus konden we genieten van het prachtige uitzicht op West Lake en de mega-uitdijende stad, dat zich om de groene oasa van het het meer krult.

We werden via een zijdeurtje het klooster ingelaten. De monniken heetten ons hartelijk welkom. We bezochten de tempel, en brandden wat wierrook. Daarna dronken we thee en spraken we met het hoofd, Master Inchu. Een bijzonder vredige en vriendelijke man. Zijn eerste woorden waren dat we van harte welkom zijn in zijn buddhistisch heiligdom en dat het niets uitmaakt of we christelijk, joods, moslim of van een ander religie waren. Daarna volgden gesprekken over het belang van het immateriele over het materiele en over goed doen voor jezelf en je omgeving. Ik heb altijd interesse gehad voor het buddhisme, onder andere vanwege de tolerantie, vredigheid en vriendelijkheid. Een goed mens zijn en rust en reflectie vinden is belangrijk.

Na de wijze spirituele lessen konden we toch weer even aandacht hebben voor het materiele. Na wederom een uitgebreid diner, waar ook een soort burgermeester van Hangzhou aan deelnam, werden afspraken gemaakt en contracten getekend.

Hallo Hangzhou

Na een overstap in Guangzhou kwam ik woensdagmiddag op de plaats van bestemming aan; Hangzhou. Ik had nog niet eerder van deze stad gehoord. Het schijnt een relatief rijke stad te zijn, op een dikke twee uur rijden van Shanghai. Zeg maar het Wassenaar van Shanghai. Maar dan een Wassenaar met ruim zes miljoen inwoners; dat is dik twee keer Toronto. Er wonen in China 1.5 miljard mensen en meer dan 200 steden hebben meer dan een miljoen inwoners. Elke keer als ik China bezoek, ben ik verbaasd over de grootte van alles. Bij aankomst al, het vliegveld van Hanghzou is geen klein regionaal vliegveldje, maar een modern, enorm complex dat duidelijk op de groei is ingesteld. Inmiddels is KLM één van de eerste Europeese maatschappijen die op deze stad vliegt.

Bij de taxirit van het vliegveld door het chaotische drukke verkeer zie je overal de grootste bouw- en ontwikkelingsprojecten. China is nog altijd één grote bouwput. De groei heeft uiteraard ook negatieve kanten; er was veel vieze smog bij aankomst, het zicht was slecht. Hangzhou staat ook bekend als een mooie stad, vanwege de ligging aan het prachtige West Lake in een groene omgeving. Mijn kamer in het hotel had uitzicht op het meer, maar ik kon er bijna niets van zien door de smog.

Langs het meer was de lucht relatief goed te doen, dus ondanks de smog besloot ik te gaan rennen. Het was heerlijk om even te sporten en de gezellige Chinese drukte om het pitoreske meertje te bewonderen.

Tegen de avond kwamen mijn collega Van Perry van International Expeditions (ja, van onze fantastische Galapagos trip) en onze Chineese partners uit Beijing aan. Uiteraard begonnen we met een etentje samen met een aantal zakenmensen uit Hangzhou. Zaken doen in China is lunchen en dineren. Ik kan er al redelijk mee omgaan; op een gegeven moment moet je stoppen met eten en zeggen dat je genoeg hebt, anders blijven ze eten uitserveren. We maakten kennis met wat lokale gerechten. Meest bijzondere was wellicht lotusbloemwortel in zoete honingsaus. Het mooie West Lake heeft veel lotusbloemen en de wortel is dus eetbaar. Maar ook gestoomde kip in lotusbloembladeren (‘bedelaarskip’) was heerlijk.

Chinees vliegend bedje

Na twee drukke dagen ging ik dinsdagavond “lawn bowlen” met het TUI team van World Challenge, een reisorganisatie die bijzondere expedities organiseert voor scholen. Lawn bowls is een soort jeu des boules, maar met een soort bowlingballen die een afwijking hebben, omdat het gewicht niet gelijkmatig over de bal verdeeld is. Snap je het nog? Het is eigenlijk een vrij simpel en gezellig spelletje, zeker met een drankje in de hand.

Om half tien ‘s avonds stond ik op het vliegveld, om half twaalf ging mijn vlucht naar China (Guangzhou). Een vlucht met China Southern Airlines, een partner van KLM. Er was zelfs Nederlands cabinepersoneel aan boord. Direct na het opstijgen gingen mijn stoel plat en mijn ogen dicht. Om twintig minuten voor de landing (negen uur later) weer fris wakker te worden. Good morning China!

Botanical gardens en Shrine of Remembrance

Zondagmiddag maakte ik na een paar uur gewerkt te hebben een wandelingetje in Melbourne. Allereerst bezocht ik het indrukwekkende monoment Shrine of Remembrance, voor alle gevallen soldaten uit Australie. Een bijzonder groot monument, gelegen in een prachtige tuin. Het monument stond extra in de aandacht, want ook in Australie is het, net zoals in Canada, op 11 november “remembrance day”. En ook de Australiers dragen op deze dag rode “poppies” (papaverbloemen) uit respect voor hun gevallenen.

Na dit indrukwekkende bezoekje liep ik de Botanische tuinen in. Een bijzonder mooi park; zo loop je van de lelijke dingen in het leven (oorlog, geweld) de mooie wereld weer binnen, met bijzondere bomen, planten en bloeiende bloemen.

Na het wandelingetje had ik met Quark Expeditions leader “Dutch” afgesproken, zoals ik eigenlijk altijd doe als ik in Melbourne ben. Dutch is een van onze weinige leiders die het begeleiden van poolreizen als een hobby doet; naast een ‘gewone’ job in Melbourne. Daarom doet hij slechts twee tot drie reizen per jaar, altijd in zijn favoriete gebied de Arctic. En dat is dan ook de reden dat hij, als een van de weinige Quark medewerkers nu niet in Antarctica zit. Dutch was de leider op mijn eerste Quark trip ooit, bijna vijf jaar geleden, dus we kunnen altijd leuke herinneringen ophalen.

FaceTime

Ik ben bijzonder blij met de FaceTime optie op mijn mobiele telefoon. Aangezien Isabelle dezelfde optie heeft, kunnen we bellen met beeld. Een soort Skype maar dan zonder de moeite om je computer aan te zetten, het programma te openen, kijken of de ander “online” is etc. FaceTime werkt meestal prima met goed beeld. Ik kan zo mijn gezin zien en zij mij. Wel moeten ze het doen met een nog slaperige papa met een ochtendwarhoofd; ik bel hier als ik wakker wordt, eind van de middag Toronto tijd.

Melbourne; paarden, rennen en roeien

Donderdag en vrijdag waren uiteraard twee lange werkdagen in Melbourne, maar voor het eerst zat ik hier ook een weekend. Het is lente aan deze kant van de aarde; de temperaturen zijn heerlijk en het is lekker zonnig. Wel heb ik wat last van hooikoorts, maar gelukkig heb ik medicijnen bij me.

Zaterdag ging ik als eerste rennen, langs de rivier de Yarra die het centrum doorkruist. Langs de rivier zijn wandelpaden en kades aangelegd; een bijzonder levendig gebied met veel restaurantjes, barretjes en cafeetjes. Voorbij het centrum kwam ik op Boathouse drive, waar veel roeiclubs zijn gevestigd. Roeien op de rivier lijkt hier een bijzonder populaire sport; de roeiteams zie je af en aan over de rivier gaan. Na Boathouse drive nam ik een brug naar de overkant, om over de noordoever weer terug te rennen, onder andere door het mooie Birrarung Marr park.

Voor de middag had mijn baas tickets geregeld voor het paardenrennen. Paardenrennen is hier heel populair en we hadden het geluk om hier te zijn tijdens de Melbourne Cup. http://en.wikipedia.org/wiki/Melbourne_Cup. Deze raceweek begon afgelopen dinsdag, iets wat zo belangrijk hier is dat iedereen in Melbourne die dag vrij heeft. Het is dus (alleen hier in de stad) een publieke vrije dag. Je gaat hier dan ook niet in je spijkerbroekje en T-shirt naar het paardenrennen; nee, heel Melbourne loopt er voor uit in hun beste kleding. De mannen strak in het pak, de dames in de mooiste jurken en de raarste hoedjes. Kledingvoorschriften worden streng gehanteerd; een collega mocht in eerste instantie het VIP gedeelte niet op omdat hij geen stropdas bij zich had (die heeft hij ter plaatse moeten kopen).

Bij paardenrennen hoort gokken. Ik beheerste me met een inzet van $15 per race. Een keer had ik de winnaar goed en een paar keer had ik een “place” (een paard dat bij de eerste drie eindigde). Rijk ben ik er echter niet van geworden; aan het einde van de dag was ik toch $40 lichter. Mijn baas was een stuk gelukkiger, want die incaseerde een keer ruim $900 omdat hij de nummers 1, 2 en 3 in een race goed had.

Zondagochtend ging ik weer voor een run; dit keer liep ik naar de baai (Hobsons Bay), wat opgedeeld is in haven en strand. Langs het strand liep ik weer terug naar het hotel. Het is zo’n lekker renweer; het is nog relatief koel, maar zonnig.

Arctic Watch – de film

Afgelopen augustus had ik één van de leukste onderdelen van mijn job; met enkele speciale gasten en een filmteam bezocht ik de Arctic Watch lodge in het noorden van Canada. http://lagerweijtjestoronto.blogspot.com.au/2014/08/naar-arctic-watch-geluksvogel-part-ii.html
Het filmteam heeft nu hun promotiefilm opgeleverd. En ik moet zeggen, het is één van de mooiste promotiefilmpjes die ik in tijden heb gezien. Bijzonder inspirerend. Mooie combinatie van wildleven en de schitterende omgeving. En ja, ondergetekende komt ook nog even langs: http://www.youtube.com/watch?v=8ydOQBVXO5o&sns=em

Lange vluchten

Van Toronto naar Melbourne reizen is veel vliegen. Heel veel vliegen. Je vliegt eerst van Toronto naar Vancouver in een kleine vijf uur. Daar heb je 1.5 uur voordat de vlucht non-stop verder gaat van noord naar zuid schuin over de grote oceaan. Het is ongelofelijk dat dit tegenwoordig non-stop kan; het vliegtuig heeft er dan ook een ruime 15 (!) uur voor nodig. Is zo lang vliegen afzien? Ik mag niet klagen, want ik vloog business class. En business class bij Air Canada is een stuk beter dan bij KLM. Weten we nog dat Doutzen Kroes een stortvloed van kritiek over zich kreeg, toen ze de business class stoelen van KLM bekritiseerde? http://www.telegraaf.nl/prive/21613924/__Doutzen_woest_op_KLM__.html. Ze had gelijk; bijna alle kwaliteitsluchtvaartmaatschappijen zijn over op 180 graden full-flat-beds; stoelen die dus helemaal plat gaan. KLM heeft in het grootste gedeelte van de vloot nog “glijbaanstoelen” die in een hoek staan. En ja, KLM is bezig met het introduceren van een nieuwe business class met full-flat-beds, een programma wat nog wel enkele jaren duurt. En eigenlijk zijn die stoelen gelijk al weer verouderd; de nieuwe trend is kleine mini-cabines die allemaal toegang hebben tot het gangpad, omdat ze schuin opgesteld staan. Zoals bij Air Canada:  http://www.aircanada.com/en/travelinfo/onboard/comfort_intexec.html. De voordelen? Meer privacy, want als de stoel in de bedstand wordt gezet, “valt” deze in een kleine mini-cabine. Je hebt altijd toegang tot het gangpad, dus je hoeft nooit over iemand heen te klimmen als je er uit wilt, of andersom. En zo slaap je vrij goed en is ruim vijftien uur vliegen prima uit te houden.

Na de beruchte “ruim vijftien uur” was ik er overigens nog niet, want als laatste nam ik nog een kort vluchtje van 1.5 uur van Sydney naar Melbourne. Alles goed, ik ben er.

Weer op reis; met groot compliment

Helaas, ik moet weer eens ver en lang weg. Ik zou volgende week op tour gaan in China, maar daar is  een urgent voorprogramma in Australie bijgekomen. Het hoort bij de job.

Dinsdagochtend nam ik afscheid van het gezin. Vooral Aimee heeft het er wat moeilijk mee. Met veel knuffels probeerde ik haar te troosten. En daarna gebruike ik het medicijn wat Isabelle vaak inzet; ze zouden met mama naar de McDonalds gaan! Toen kreeg ik het beste compliment ooit van Aimee; “Papa, jij bent veeeeel leuker dan McDonalds”. Dank je Aimee, ik weet hoeveel dat voor jou betekent!

ADHD, een interessant artikel

Begin dit jaar schreef ik een persoonlijk verhaal over ADHD naar aanleiding van de soms negatieve berichtgeving rond deze “ziekte” http://lagerweijtjestoronto.blogspot.ca/2014/02/adhd-een-persoonlijk-verhaal.html. Blijkbaar sloeg dat aan, want het is één van de meest gelezen artikelen in dit blog.

Afgelopen weekend lazen we het volgende interessante artikel over ADHD in de New York times. Let op de uitleg, dat ADHD geen rare afwijking is, maar een bijzonder nuttige eigenschap in een sterk veranderende en gevaarlijke omgeving, met name toen we als oermensen van plek naar plek trokken. ADHD werd pas “raar” toen we ons op een vaste plek gingen settelen en ons leven “saai” gingen standardiseren.

http://mobile.nytimes.com/2014/11/02/opinion/sunday/a-natural-fix-for-adhd.html?smid=fb-nytimes&smtyp=cur&bicmp=AD&bicmlukp=WT.mc_id&bicmst=1409232722000&bicmet=1419773522000&_r=2&referrer=

Oude vliegtuigen en oude bekenden

Na een rustige en natte zaterdag, was het zondag prachtig (fris) weer en besloten we er weer eens op uit te gaan. We hadden namelijk nog kaartjes liggen voor het Canadese oorlogsvliegtuigen-museum in Hamilton, op een uurtje rijden van Toronto. http://www.warplane.com. Dit mooie museum heeft een uitgebreide collectie oude oorlogsvliegtuigen, waarvan de meesten zelfs nog  vliegen. De meeste vliegtuigen stonden overzichtelijk uitgestald in een hangar, maar we zagen buiten ook een aantal vliegtuigen. Er was ook de nodige aandacht voor de bevrijding van Nederland; onder andere over operatie Manna http://nl.wikipedia.org/wiki/Operatie_Manna, de dropping van voedselpakketten tijdens de hongerwinter. Maar ook het restaurantje heet Holland Liberation Canteen, oftewel de Nederlandse bevrijdingskantine. Gedoneerd door Meneer Voortman die in Canada koekjes bakt, onder andere met Nederlandse molentjes http://www.voortman.com/canada-english/#prettyPhoto[gallery]/25/.

Ook indrukwekkend is een replica van een Canadees United Nations vliegtuig dat door het Syrische leger in 1974 tijdens een vredesmisie neergehaald werd http://en.wikipedia.org/wiki/Buffalo_461, inclusief een heftig gedicht van de dochter van één van de piloten. Maar er was ook minder serieus vermaak, zoals flight simulators, waar de kinderen maar al te graag mee speelden.

Op de terugweg naar Toronto stopten we nog even bij het mooie kasteel van Hamilton; Dundurn Castle http://www.hamilton.ca/CultureandRecreation/Arts_Culture_And_Museums/HamiltonCivicMuseums/Dundurn/Dundurn_Castle.htm

Terug in Toronto gingen we even langs bij een oud-collega. Toevallig kwam ik er via Facebook achter dat ex-Kimberly-Clark collega Victor Geus tegenwoordig ook met zijn gezin in Toronto woont. Op slechts vijf minuten rijden van ons huis, met kinderen van exact dezelfde leeftijd. Ongelovelijk toevallig. Dat werd dus een verrassend en leuk namiddagje bijpraten terwijl de kinderen prima met elkaar speelden. Zeker voor herhaling vatbaar.

Meer nieuwe regels voor verkoop en service

Afgelopen september maakte ik trots melding dat Quark Expeditions en ondergetekende het nieuwe boek van David Meermann Scott hadden gehaald als voorbeeld/case. http://lagerweijtjestoronto.blogspot.ca/2014/09/nieuwe-regels-voor-verkoop-en-service.html. Een paar weken geleden presenteerde David de Quark case ook voor 10.000 marketing en sales professionals op de Inbound conferentie in Boston. Bekijk de eerste zeven minuten van de volgende film http://www.webinknow.com/the-convergence-of-sales-and-marketing.

Droog of niet, Trick or Treat!

Vrijdag was het Halloween; een dag waar kinderen hier in Canada net zo naar uitkijken als wij in Nederland naar Sinterklaas. Voor wat meer achtegrond over Halloween, lees één van onze oude blog posts; http://lagerweijtjestoronto.blogspot.ca/2010/11/trick-or-treat.html

Het is het hoogtepunt van de herfst, zo niet het jaar. Vele mensen doen mee, en in sommige straten lijkt het wel een wedstrijdje wie zijn huis het meest griezelig kan aankleden. Daarbij worden soms ook de licht- en geluidseffecten niet ontzien. Ook vonden we dit keer gigantische opblaasspinnen,
-pompoenen en -Frankensteinpop. Maar voor het griezelen komen de kids natuurlijk niet echt, ze komen voor snoep, snoep en nog meer snoep. Helaas was het weer regenachtig; de laatste paar jaren hebben we elke keer een nat Halloween. Maar dat maakt de kinderen niets uit. Tussen half zeven en acht gingen ze samen met vriendinnetje Erika de huizen langs om genoeg snoep in te slaan voor het hele komende jaar. En dat lukte ook weer!

Kevin had zelfs nog uren door kunnen gaan, maar na 1.5 uur in de natte kou vonden de ouders het wel welletjes. Wat dat betreft; Halloween is voor vele Candezen ook een beetje het begin van het koude seizoen. En wat toevallig; de temperatuur schoot inderdaad naar beneden (maximaal vijf graden) en op zaterdagochtend werden we wakker met de eerste natte sneeuw van het jaar. Een goed excuus om bij de open haard de Halloween buit aan te breken!

Oorlog?

Aimée vroeg laatst wanneer er voor het laatst oorlog was. We legden uit dat het in Canada gelukkig wel 200 jaar geleden is, maar dat er altijd ergens op de wereld oorlog is. Dat was een schok.

We bereiden de kinderen al voor dat we deze zomer mogelijk zullen verhuizen. Dus zei Aimée daarop; “kunnen we alsjeblieft niet naar een land verhuizen als het daar oorlog is?”. Uiteraard doen we dat niet, maar het is wel triest om te denken dat er miljoenen kinderen in een oorlogsgebied wonen. Kinderen horen in een veilige omgeving op te groeien, niet met oorlog, geweld en haat.