Jaaroverzicht Deel 1

Het was wel weer een afwisselend jaartje voor de Lagerweijtjes. In oktober begonnen we zelfs alweer aan ons vierde jaar in Canada; onze kinderen (niet; kids http://lagerweijtjestoronto.blogspot.nl/2013/12/kids-kan-weg.html) hebben dus nu het grootste gedeelte van hun leventjes doorgebracht in het mooie Canada.

Januari 2013 stond in het teken van winter, sneeuw en skieen. http://lagerweijtjestoronto.blogspot.nl/2013/01/weer-skieen.html

In februari werkte ik een paar dagen vanuit Antartcica... wat heb ik toch een geweldige job. http://lagerweijtjestoronto.blogspot.nl/2013/02/mikkelsen-harbour-walvissen-en-cierva.html. Thuis gekomen moesten we verplicht een weekendje naar Niagara Falls, om onze Canadese visa te verlengen. http://lagerweijtjestoronto.blogspot.nl/2013/02/verplicht-uitje-niagara-falls.html. En uitendelijk vierden we Isabelle’s verjaardag met de bezoekende oma’s. http://lagerweijtjestoronto.blogspot.nl/2013/02/weekend-verjaardag-isabelle.html

In maart hadden de kinderen hun voorjaarsvakantie. We ontsnapten even aan de kou en sneeuw van Toronto met een bezoek aan Jamaica. http://lagerweijtjestoronto.blogspot.nl/2013/03/jamaica-yaman.html. Een vakantie die ons zeer goed beviel; Jamaica heeft prachtige stranden, maar ook een verrassend geweldig binnenland. En een relaxte sfeer – de kinderen zingen sindsdien alle Bob Marley klassiekers luidkeels mee. Ya man!

In april gingen Isabelle en ik naar een geweldig concert van Green Day http://lagerweijtjestoronto.blogspot.nl/2013/04/greenday-in-toronto.html. In de eerste mooie lentedagen gingen we kalkoen-gieren kijken in het prachtige Mount Nebo Conservation Area. http://lagerweijtjestoronto.blogspot.nl/2013/04/lente-escarpment-en-grillen.html. Ik maakte een zakenreis naar Chili, waar ik in Santiago een citytour en een wijntour (aanrader!) deed http://lagerweijtjestoronto.blogspot.nl/2013/04/santiago-de-chile-wijntour.html. En Isabelle moest voor haar werk naar een beurs in Las Vegas. En ik volgde haar, samen met de kids, met dank aan mijn gespaarde airmiles http://lagerweijtjestoronto.blogspot.nl/2013/04/las-vegas-met-kids-fonteinen-en-piraten.html

Een van de hoogtepunten in mei is het springconcert op school. http://lagerweijtjestoronto.blogspot.nl/2013/05/spring-concert-op-fieldstone.html.
We waren heel blij dat Isabelle vier avond-openings-kaarten won voor het pretpark Canada’s Wonderland http://lagerweijtjestoronto.blogspot.nl/2013/05/avondje-canadas-wonderland.html.
Ons eerste lange weekend in een cottage ging naar Seymour Lake. http://lagerweijtjestoronto.blogspot.nl/2013/05/cottage-weekend-bij-seymour-lake.html.
Mei was een feestmaand, met een bezoek aan de Rolling Stones http://lagerweijtjestoronto.blogspot.nl/2013/05/rolling-stones-in-toronto.html en verjaardagsfeestjes http://lagerweijtjestoronto.blogspot.nl/2013/05/feestweekend.html.
Tenslotte openden we ons ‘eigen’ zwembad, wat een luxe http://lagerweijtjestoronto.blogspot.nl/2013/05/het-zwembadseizoen-is-geopend.html

In juni begon ik aan een werktour in Japan. http://lagerweijtjestoronto.blogspot.nl/2013/06/japan-tour.html. Terug maakten we een zondaguitstapje naar het prachtige Rouge Park net buiten Toronto http://lagerweijtjestoronto.blogspot.nl/2013/06/rouge-park.html. Het tandenfeefabeltje kwam ten einde http://lagerweijtjestoronto.blogspot.nl/2013/06/einde-van-de-kinderfabeltjes-1-de.html. Ik ging met Quark team waterval-abseilen http://lagerweijtjestoronto.blogspot.nl/2013/06/waterfall-rappelling.html. Tenslotte namen we deel aan de kleurrijke Color Me Rad run, met het hele gezin! http://lagerweijtjestoronto.blogspot.nl/2013/06/color-me-rad.html

Eerste weekje Nederland

We zijn weer in het moederland. Vorige week zaterdag kwamen we ’s ochtends vroeg aan. Zo’n eerste dag na een kort nachtje boven de grote plas is altijd uitdagend. Behalve voor Kevin lijkt het; hij bleef weer eens de hele nacht op (gaaf... onbeperkt spelletjes en filmpjes. En je krijgt ook nog eens eten en drankjes uitgeserveerd). Kevin bleef ook de hele zaterdag op, totdat de batterijtjes van ons Duracel konijn rond 6 uur ’s avonds, tijdens het eten, helemaal leeg waren. Toen konden we hem naar bed dragen.

Ik moest nog even afkicken van mijn werk, dus vertrok ik zondag naar Bremen om een schip te bekijken. Daarbij zag ik ook nog een distributiepartner, voordat ik ’s avonds weer thuis bij Opa & Oma Verhulst in Zoetermeer was. Maandagmiddag gingen de kids met Isabelle en oma naar de film (Frozen), en ging ik bij de collega’s van Sawadee buurten. Die doen het ondanks de malaise in de Nederlandse reismarkt uitstekend; ze hebben dit jaar zelfs een concurrent (Baoab reizen) overgenomen. Geweldig voor ze.

Dinsdag werd er ondanks het slechte Nederlandse weer gerend, voordat we ons buikje vol aten bij Eten en zo, nog voor Opa’s verjaardag. http://etenenzozoetermeer.nl. Ongelimiteerd bunkeren voor de volwassenen en een snel hapje en veel spelen op de bovenverdieping met klim- en speelgoed voor de kids.

Eerste kerstdag begon ook sportief met een rondje Westerpark, voordat we aan het kerstdiner met Opa en Oma Verhulst gingen. Tweede kerstdag werd met de Lagerweijtjes in Tiel gevierd, waarbij Kevin en Aimee bij hun nichtjes Roos en Sanne mochten blijven logeren, tot hun groot plezier. En volgens de verhalen hebben ze zelfs goed geslapen.

Vrijdagavond werd de week in Zoetermeer afgesloten met een etentje met de vrienden, traditioneel in het Indonesisich restaurant in de dorpstraat. http://www.selamatdatang.nl. Na afloop bleek onze oude kroeg, Wespoint Pub dat nu Cafe min 1 heet, geopend te zijn. Nog groter was de verrassing dat de oud eigenaar de tent weer heeft teruggekocht en het helemaal in de oude Westpoint Pub stijl heeft teruggebracht. Het enige wat je (met plezier) mist, is de grote sigarettenrookwalm die vroeger bleef hangen. Het horeca-rookverbod heeft zo z’n voordelen. O ja en let op; de mannen- en vrouwentoiletten zijn omgedraaid.

Afscheid van een vies Toronto

We hebben in december al een behoorlijk stevige winter gehad in Toronto, met veel sneeuwval en lage temperaturen. Dat belooft wat voor januari en februari, wanneer “het” echt losgaat!

Een paar maanden geleden heb ik waterdichte renschoenen gekocht; die zijn perfect voor in de winter. Niet langer kom je met doorweekte schoenen en koude, natte voeten thuis!

Vrijdag, de dag van vertrek naar Nederland, sloeg echter de dooi even toe in Toronto. Ik houd niet van dooi, tenzij het de laatste is van de winter en de lente er aan komt. Door de dooi komt er een enorme plas water los, dat zich mengt met het zout dat is gebruikt tijdens het strooien en andere viezigheid. De straten zijn modderbaden en zwarte vuilhopen. Het is Toronto op z’n viest en lelijkst. Tot de volgende sneeuwdeken het allemaal weer bedekt.

De B747 van onze blauwe KLM zat weer helemaal vol. Het lijkt wel of elke keer dat we terugvliegen, de beenruimte in economy class van KLM minder wordt. De vlucht vertrok prima op tijd (18:30) en door een topsnelheid over de oceaan (tot wel 1095km/uur) waren we in zes uur op Schiphol, waar we 45 minuten te vroeg landden.

Lieve woordjes

Ik gaf deze week mijn verkoudheid door aan Aimée. Ik exuseerde mij, omdat ik ook al mijn glutenallergie aan haar heb doorgegeven. Haar reactie was om te zoenen….

“It’s OK. I trust you. I will always forgive you. You are always going to be my family”.

Kids kan weg

Ja hoor, het lijkt wel elke keer als ik het Nederlandse nieuws lees, dat de betuttelingsmaffia weer toeslaat. Dit keer lees ik dat ik het woord “kids” niet meer mag gebruiken. http://www.nu.nl/cultuur-overig/3653189/woord-kids-kan-weg-nederlandse-taal.html. Want daarmee probeer ik “nutteloos hip te doen”. Het zou beter zijn om het woord “kinderen” te gebruiken. Zucht. Zeg betuttelingsmaffia, ik probeer niet nutteloos hip te doen, ik ben gewoon enorm lui. En efficient. Kunnen jullie niet tellen? Kids; vier keer het toetsenbord aanraken. Kinderen; acht keer een toets intikken! O ja, ik word natuurlijk ook beinvloed door mijn Canadese omgeving. Jawel betuttelingsmaffia, er is een grote wereld buiten de Nederlandse grenzen. En daar is het woord kids gewoon heel erg… gewoon.

Sneeuwbui

We hadden al eerder wat sneeuw gehad, maar zaterdag ging het voor het eerst echt goed los. De hele dag (en nacht) sneeuwde het. Het sneeuwde niet hard, maar gewoon non-stop. Het resultaat was een mooie laag van 15cm. Voor Toronto geen probleem, zeker omdat het in het weekend viel. Maar de verhalen uit de Ameriaanse steden net over de grens waren wat minder positief.

Ik had door mijn levensstijl van de afgelopen week - veel eten, wijn, weinig bewegen en weinig slaap, een verkoudheid opgelopen. Jawel ik moet ik echt aan detox, dieet en bijslapen. Een prima dagje voor mij dus om binnen te blijven en uit te rusten. Isabelle ging eerst met Aimée naar haar laatste zwemles (Red Cross zwemdiploma vier gehaald). En later met Kevin naar een verjaardagsfeestje met bowlen. Daarna ging ik met de kinderen onze eigen sauna in, en zo hadden we een heerlijk rustig dagje in een besneeuwde stad.

Om kwart voor vijf vannacht werd ik wakker door een onbekend schrapend geluid. Na onderzoek bleek dit het geluid van de sneeuwruimers te zijn; we hebben dit jaar een sneeuwruimcontract afgesloten. Wel handig als er 15cm valt. Dus we werden wakker met een redelijk schoon stoepje.

Zondagmiddag gingen we na judo sneeuw-plezier maken. Eerst speelden de kinderen buiten in de voortuin, voordat we gewapend met sleetjes naar het park gingen. Daar werd met groot plezier van een heuveltje afgesleed, totdat Aimée klaagde over koude tenen.

 

Kerstconcert 2013

Donderdag was ik op tijd terug voor een school-familie-hoogtepunt van het jaar; het kerstconcert van Fieldstone. Dit keer hadden ze enkele klassen gecombineerd, waardoor de kinderen langer op het podium konden staan. We hebben dit keer beide optredens helemaal op film gezet, dus ga er even voor zitten.

Aimee en haar Kindergarten klas mochten in hun pyama’s optreden, wat ze extra schattig maakten. Aimee doet vol overtuiging en duidelijk aanwezig mee. Er werden liedjes in verschillende talen gezongen; Engels, Frans, Duits, Portugees en Hebrew. http://www.youtube.com/watch?v=2s7aInB3bFk&feature=c4-overview&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg

Vervolgens mocht Kevin aan de slag in een gecombineerd grade 2 en 3 optreden. Een vol podium, gelukkig stond Kevin vooraan! Ik had even problemen met scherpstellen, maar na een paar minuten staat Kevin er dan ook goed op. http://www.youtube.com/watch?v=fXm9ZvV4Mrk&feature=c4-overview&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg

Sonoma en kerstfeestjes

De één na laatste volle werkweek van het jaar was voor mij een drukke sociale week. Van maandag tot en met woensdag hadden we de jaarlijkse TUI Noord Amerika meeting. Sinds we twee jaar geleden met deze groep de Inca trail hebben gelopen in Peru is het een gezellig team. Dit jaar vond de jaarlijkse meeting niet plaats in een avontuurlijk stukje buitenland, maar in de lieflijke wijnstreek van Amerika; Sonoma. En ja, dit lijkt wat omgeving betreft inderdaad veel op de wijngebieden van Frankrijk; groene heuvels, uitgestrekte zonnige valleien en kleine stadjes. Ik vloog naar San Francisco, waarna het een uur en twintig minuten rijden naar het noorden is, over de Golden Gate brug.

Het hotel, de Fairmont Sonoma, had ook iets weg van een wijnkasteeltje http://www.fairmont.com/sonoma/media/photos/

Maandagavond hadden we een wijnproeverij. Dinsdag werd de hele dag vergaderd en gepresenteerd. Woensdagmiddag hadden we vervolgens leuke activiteiten. We gingen op de fiets in een uurtje naar het wijngoed Gundlach Bundschu (ja je denkt even in Duitsland te zijn) http://www.gunbun.com, waar we onder het genot van een paar wijntjes allerlei groepsactiviteiten deden, waarvan zelf druiven stampen in een ton wel het leukste was.

Nadat we omgekleed waren, gingen we in stijl dineren in de kelders van het volgende wijngoed, ook met een Duitse naam, Kunde. http://www.kunde.com/

De volgende ochtend moest ik al om vijf uur ’s ochtends de auto in, om op acht uur het vliegtuig naar huis te pakken; ik moest namelijk op tijd zijn voor het kerstconcert van de kinderen.

Vrijdag had ik eerst het kerstfeest van Quark Expeditions. We hadden er ook een hele dag van gemaakt; ’s ochtends een mini-conferentie met het hele team. ’s Middags kregen we survival lessen van een survival specialist. http://www.wscsurvivalschool.com. We leerden de zaden van een boom te eten (smaakt naar amandelen). Vervolgens winddichte hutten te bouwen, vuur te maken, en met GPS een doel vinden. De avond werd afgesloten met eten, wijn en feest. Man man man, ik moet na zo’n week detoxen, bijslapen en op dieet.

Argentijnse verjaardagsfeestjes en Chinese bezoekjes

Na het gezellig drukke familieweekend in Niagara afgelopen week, doen we het de resterende twee weekenden voor onze vakantie naar Nederland even lekker rustig aan. Zo ook dit weekend.

Op zaterdag hadden we de verjaardag van Erika, ons oude buurmeisje, Kevin’s klasgenootje en Aimée’s vriendinnetje. We waren op dit Argentijnse feestje uitgenodigd. Erika is een veelbelovend meisje; charmant, lief, gezellig, sociaal en super-intelligent. Ja Kevin, daar mag je wel een duet mee zingen / dansen; http://www.youtube.com/watch?v=azn1Gpq1rLE

En er werd nog meer gedanst; de kinderen genoten weer van het feestje. http://www.youtube.com/watch?v=Ru5XqUa7T60

Zondag hadden de kinderen weer een sociale dag; na de judo-ochtend kwam hun Chinese vriendje Derrick op bezoek. Hij nam een taart mee omdat hij binnenkort jarig is. We wisten niet wisten dat Derrick bij zijn moeder had aangegeven dat hij z’n verjaardag alvast met wou vieren… We hebben dus met z’n allen alvast verjaardagstaart gegeten. Alvast gefeliciteerd Derrick!

Ik ging met de temperatuur dik onder nul nog een rondje rennen door het park; heerlijk hoe je je zo warm kunt rennen en  kan ontspannen. Ja Canada is koud in de winter, maar toch ook weer aantrekkelijk.

Indrukwekkend Canada

Vrijdag vloog ik na een paar dagen Seattle weer terug naar Toronto. Dit zijn best behoorlijk lange vluchten (4-5 uur) van de West- naar Oost-kust. Het was vrijdag een opvallend heldere dag, dus het uitzicht was magnifiek. Eerst over de ruige bergen, vervolgens over het lange uitgestrekte desolate winterlandschap met af en toe een meertje. Het ziet er in de winter zo onbewoonbaar en verlaten uit. En koud. Wij klagen in Toronto wel eens over de kou, de sneeuw en de lengte van de winter. Maar dan moet ik altijd denken aan het feit dat Toronto één van de warmste stukjes Canada is, met uitzondering van de kuststreken. De temperaturen in Toronto komen nu niet meer boven het vriespunt, maar in 90% van Canada is het nog veel kouder. En duurt de winter nog langer. Wat is dit toch een land van vele extremen.

Een avondje met Bryan Smith

Maandagavond hadden Isabelle en ik een leuk avondje, dat goed paste bij het thema van de Niagara film van zondag, over durfallen en mensen die extreme avontuurlijke dingen doen.

Na het sponsoren van het Nat Geo event met Paul Nicklen enkele weken geleden, ben ik uitgenodigd om de rest van de Nat Geo evenementen in Toronto bij te wonen. Maandagavond vond de tweede presentatie plaats, namelijk door Bryan Smith, “extreme filmmaker”. http://events.nationalgeographic.com/events/speakers-bureau/speaker/bryan-smith

Isabelle en ik maakte er een avondje uit van en namen eerst een lekker Indiaas buffetje http://www.kamaindia.com tegenover de prachtige Roy Thomson concerthal.

Tja “extreme filmmaker”, wat moet je daarbij denken? Ik kan je zeggen, het werd weer een interessant   avondje. Bryan is namelijk gespecialiseerd in het maken van films over extreme dingen, op extreme locaties.  http://www.reelwaterproductions.com/team/bryan-smith/. Voorbeeldjes? Denk aan kolkende wilde rivieren. Denk aan loodrechte rotswanden. Denk aan mensen die stunts uithalen zoals van bergen afspringen met jumpsuits of die rotswanden beklimmen met handen en voeten – vergeet de touwen en andere materialen. Of die op een koord de Grand Canyon oversteken – uiteraard ongezekerd. https://www.youtube.com/watch?v=7uioNGkS8XQ

Tegenwoordig wordt dit fantastisch in beeld gebracht en gaat alle aandacht uit naar de stuntmensen zelf, waarbij je makkelijk vergeet dat de cameraman ook aanwezig is – in de touwen hangend boven afgronden van honderden meters. Die cameraman; dat is Bryan. Volgens hem heeft zijn moeder nu langzaam toch geaccpeteerd dat dit zijn beroep is. En dat hij zelf geen waaghals is – alles is gecalculeerd en tot in detail gepland. Zijn mooiste filmpje vond ik het volgende https://www.youtube.com/watch?v=waJ63tu5ObU

Bryan zelf is begonnen als extreme rivier-kayaker. Dan moet je niet alleen denken aan een wilde kolkende rivier. Daar moet je ook denken aan 20-25 meter hoge watervallen afgaan met de kayak. Volgens Bryan niet veel bijzonders, als je maar met de goede hoek het water raakt. In het begin van zijn carriere probeerde hij deze spectaculaire afdalingen in beeld te brengen; dat was het begin van zijn werk als extreme filmmaker. Kortom; een interessant en inspirerend avondje over het werk van een bijzondere man.

Waterpark, Imax en terug naar huis

Zondagochtend lagen we uiteraard weer in het zwemparadijs cq. waterpretpark, want de focus ligt hier op plezier, spelen en beleven en niet zozeer op zwemmen. Er zijn veel glijbanen, complete raft-banen en -riviertjes en een enorm groot spetter-speelkasteel. De kinderen spelen zich hier in een paar uur lekker  moe.

De laatste attractie als onderdeel van het pakket dat we hadden gekocht was het Imax theater. Ondanks alle aanbiedingen, was het theater bijna helemaal leeg. De film ging, uiteraard, over de Niagara waterval. Over het indianenmeisje, dat niet zo blij was met het resultaat van haar uithuwelijking, en zich met bootje en al van de waterval stortte. Volgens de verhalen waart haar geest er nog steeds rond en past ze op de waterval; zij is de “maid of the mist”. En over de eerste westerse kolonisten en ontdekkers, die drie dagen lang voor het bereiken van de watervallen het geluid al konden horen. Uiteindelijk kregen de kolonisten ruzie; Niagara en omstreken speelden een kritische rol in de Amerikaans-Canadese oorlog van begin negentiende eeuw. Daarna ontwikkelde zich de eerste toeristenindustrie rondom de watervallen; er werd zelfs met een klein stoombootje wat toeristen tot aan de voet van de watervallen gebracht. De Amerikaanse burgeroorlog draaide echter de toeristenindustrie de nek om en het bootje werd verkocht. Klein probleem; stroomafwaarts ligt de “whirlpool”, één van de wildste stukken white water ter wereld. Het stoombootje werd uiteindelijk het eerste schip dat dit stuk rivier passeerde, ook al werd het behoorlijk stuk geslagen. De whirlpool en de enorme kolkende is nog steeds bijzonder indrukwekkend (wij bekeken het vorig jaar); helaas blijven de meeste toeristen rondom de watervallen hangen. http://lagerweijtjestoronto.blogspot.ca/2012/04/niagara-meer-dan-alleen-watervallen.html

Het tweede gedeelte van de film ging over de durfallen. De mensen die in een tonnetje de waterval afgingen. Sommigen hebben het overleefd, sommigen niet. Interessant was dat de eerste persoon, die het overleefde, een vrouw was; een lerares die met kat en al de eerste persoon werd die de watervallen bedwong. Haar doel was rijk te worden, maar helaas voor haar werd dat niet bereikt.

Het laatste stuk is het ongeloofelijke verhaal uit de jaren zestig. Een klein motorbootje raakte stroomopwaarts in de problemen en kiepte om. Twee personen konden net uit het water getrokken worden, maar een jongetje ging met zwemvest en al de waterval af. Einde verhaal zou je denken, maar wonder boven wonder heeft dit jongetje de val overleefd, zelfs zonder noemenswaardige verwondingen. Volgens het romatische einde van de film kwam dit door de “maid of the mist”; het indianenmeisje dat nog steeds over de watervallen waakt.

Na de Imax-film van ca 45 minuten was het tijd om naar huis te gaan. Nog één keer zwaaiden we naar de indrukwekkende watervallen. Bijzonder was dat de bomen rondom de watervallen nu veranderd zijn in ijsbomen; de waterdamp van de watervallen vriest vast aan de takken. Bizar mooi.

Binnen anderhalf uur waren we weer thuis in Toronto.

Greg Frewin en ander entertainment

Vrijdagavond hadden we meteen een ‘hoogtepunt’ van het Niagara Falls Entertainment pakket; de show van Canada’s bekenste goochelaar. En aangezien hij jaren in Las Vegas heeft opgetreden, was het een boeiende show met sexy danseressen, opzwepende beats en indrukwekkende stunts. De kinderen genoten ervan. Vooral Kevin ging helemaal uit z’n dak. Kevin lijkt ons creatieve cultuurmannetje te zijn; hij houdt van muziek, en maakt/schrijft zelf ook muziek. Hij houdt van boeken en films, maakt zelf boeken en  zoals eerder vorige week geschreven tegenwoordig ook kleine filmpjes. http://lagerweijtjestoronto.blogspot.ca/2013/11/kevin-spielberg.html. Hij houdt van theater en schrijft ook inmiddels zelfs kleine “shows”. En hij houdt van goochelen, maar hij was nog nooit naar een goochelshow geweest. Dit maakte diepe indruk op hem; hij stond mee te dansen, te klappen en z’n stopzinnetje van de avond was “Hoe doet hij dat?”. Na afloop rende hij naar buiten om een goochelboekje te kopen en vervolgens om als eerste een handtekening van de goochelmeester te vragen.

Zaterdagochtend en vroege middag brachten we door in het zwemparadijs. Kevin mag nu op alle glijbanen, dus kon ik met hem voor het eerst van de langste en meest spectaculaire glijbanen af. Dit is meer een achtbaan dan een glijbaan; in een bootje/raft ga je van de glijbaan af, om vervolgens een paar keer weer razendsnel op een lopende band naar boven te vliegen. Leuk!

Nadat we in de lobby de kerstman waren tegengekomen, reden we naar het stadje voor de spelletjeshal en midgetgolf. De spelletjeshal lijkt op Chuck-e-Cheese; je kan met elk spelletje papieren punten verdienen, die je weer inwisselt voor kleine prijsjes. We kwamen er achter dat twee kinderen echt heel lang met vier speelkaarten van $50 kunnen spelen. En daarmee ook heel veel punten en dus prijsjes konden winnen. Naast midgetgolf speelden we verder de spellen “Time Freak” (binnen een  minuut zoveel mogelijk lichtjes uitslaan in een speelruimte) en Cannon Blasters (met ballen schieten op doelen).

De avond eindigde met een lekkere steak (en voor de kinderen spareribs) bij Outback.

Great Wolf Lodge en Niagara Falls

De eerste keren dat we naar Niagara Falls gingen, hadden we alleen oog voor de watervallen en stoorden we ons eerder aan het Las Vegas-achtige, nogal simplistische entertainment wat de Canadezen aan hun kant van de watervallen hebben neergezet. http://lagerweijtjestoronto.blogspot.ca/2010/10/niagara-falls.html. Maar kijk; we worden langzamerhand Canadezen, want nu gaan we naar Niagara Falls meer voor het entertainment dan de watervallen.

In de winter valt de stroom toeristen voor de watervallen “droog”, en dus richt men zich op de Canadezen om de boel hier draaiende te houden. Het ene hotel na het andere komt met diepe aanbiedingen, zoals we vorig jaar al beschreven http://lagerweijtjestoronto.blogspot.ca/2013/02/verplicht-uitje-niagara-falls.html. Enige uitzondering hierop is helaas de Great Wolf Lodge.  http://lagerweijtjestoronto.blogspot.ca/2012/04/great-wolf-lodge.html. Dit zeer populaire familiepark-hotel hoeft maar een paar tientjes van hun torenhoge prijzen af te doen, en het zit ook in de wintermaanden helemaal vol. Maar het is bijzonder populair onder de kids, dus sinds ons eerste verblijf 1,5 jaar geleden heeft met name Aimee er regelmatig naar gevraagd. We besloten dus maar weer eens van een (minimaal) aanbod gebuik te maken en naar deze kruising tussen Center Parcs en Disney af te reizen. Center Parcs, want de grootste attractie is het enorme zwemparadijs. Disney, want alles is thematisch aangekleed en gericht op kinderen, plezier en vrolijkheid. Het centrale thema is het bos met wolven. In onze hotelkamer is ook een speciale “wolvengrot” waar de bedjes van de kinderen staan, compleet met hun eigen speelhoekje en (uiteraard, het blijft Noord-Amerika) televisie.

Een week voor vertrek zagen we wel een andere Niagara aanbieding voorbijkomen, die we meteen meepakten. Bijzonder ongeloofelijk maar waar. Voor de totaalprijs van $59 kregen we;
·         Vier kaarten voor de Magic Show van de bekendste magician van Canada; Greg Frewin http://www.gregfrewintheatre.com
·         Vier kaarten voor het Imax theater in Niagara Falls http://imaxniagara.com/
·         Kortingsbon van $40 voor Outback steakhouse. http://www.outbacksteakhouseniagarafalls.com
·         Vier speelkaarten van $50 elk (!) voor een Chuck-E-Cheese achtige spelletjeshal. http://www.piratescoveniagarafalls.com.
·         Indoor midgetgolf en twee andere spellen in hetzelfde complex.

Hoe het kan? Heel simpel, het is bedoeld om de tenten in de winter draaiende te houden. En je neemt er toch een drankje. Of krijgt een niet te weigeren upgrade-aanbod (bij de magic show; van helemaal achteraan naar helemaal voren voor slechts $5 per persoon). Als er maar wat cash binnenkomt om de tenten door de rustige wintermaanden te helpen.

Goed gesprek

Een van de leuke aspecten van de kinderen wegbrengen naar school, is het luisteren naar de gesprekken op de achterbank. ’s Ochtends zijn de kinderen uitgeslapen en fris, waardoor er vaak veel gebabbeld wordt. Met leuke opmerking, zoals;

Aimee; wat ben ik toch blij dat ik weer op de “nice list” sta van de kerstman (naar aanleiding van de videoboodschappen http://www.portablenorthpole.com/watch/gXCsK9rjQ1y6ElEinP7B5YA%3c en http://www.portablenorthpole.com/watch/gRAJF55c5z0fk2HFy-4qqrw%3c)

Kevin; Ja ik ook. Maar ik weet niet of ze echt kindjes op de ”naughy list” zetten hoor.. (rationeel begrijpt Kevin dat de kerstman en sinterklaas niet bestaan, maar emotioneel voelt het nog anders...)

Of deze;

Kevin; “Ja hoor, het is winter. Nu moeten we helemaal wachten tot de groundhog de lente aankondigt” (refererend naar Groundhog day http://lagerweijtjestoronto.blogspot.ca/2011/02/groundhog-day-er-is-hoop-ja-maar-das.html).

En deze:

Kevin: “Aimee, de aarde is rond, een grote bol. Misschien staan we nu wel aan de onderkant, en hangen dus op z’n kop”.

Aimee “Ja inderdaad, we hangen misschien op onze kop. Daarom heb ik nu een beetje hoofdpijn.”.

Kevin Spielberg

Kevin heeft een paar weken geleden een boek gehad over films maken. Precies waar zijn creatieve brein interesse in heeft. Inmiddels heeft hij de volgende filmpjes geproduceerd.

Twee keer een geanimeerd mannetje;

https://www.youtube.com/watch?v=4PVkXL2hQOE&feature=c4-overview&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg
https://www.youtube.com/watch?v=OhqxqHtQ7nk&feature=c4-overview&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg

Een keer schrikken met hemzelf in de hoofdrol;

https://www.youtube.com/watch?v=W3yl28pzb8Q

En dan het hoogtepunt; de zingende (we will rock you) en sprekende appel;

https://www.youtube.com/watch?v=1SlLA3PzjfU&feature=c4-overview&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg
https://www.youtube.com/watch?v=7nA98yae8BU&feature=c4-overview&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg

Terug thuis met kerstsfeer

Vrijdag was ik om zes uur ’s avonds weer thuis is in een al koud Toronto. Het was een warm welkom, het gezin had me gemist. Het gezin was ook een beetje aan het kneuzen; Isabelle en Kevin waren vrijdag zelfs thuis gebleven en Aimee had ervoor gekozen om, met een lichte verhoging en wat asperine, naar school te gaan. Renee was ook ziek in haar eigen huis.
Het gezin had dus behoefte aan wat papaliefde. Na de nodige knuffels werd de open haard aangestoken voor wat extra warmte. We besloten ook de kerstboom op te zetten. Want sinds afgelopen weekend is de kerstman weer in het land, dus wij mogen in Canada nu al de boom versieren! Dat is inmiddels meer een kids-gelegenheid dan voor de ouders; zowel Kevin en Aimee werkten hard en enhousiast mee aan het opzetten en versieren van de boom. Filmpjes! https://www.youtube.com/watch?v=L8FYkVJ5Uc0
https://www.youtube.com/watch?v=UV1O_6sqdPU
https://www.youtube.com/watch?v=FHVUqie_0jk

Zaterdag werd de kerstsfeer compleet gemaakt met de eerste lichte sneeuwbui. Te weinig sneeuw om in te gaan spelen (ook al probeerden Kevin en Aimee het wel), maar genoeg voor een prachtig wit winterlandschap. Kevin probeerde verder nog de kerstboom op te leuken, door zelf gemaakte kadootjes voor iedereen er onder te leggen. Toen hij erbij zei dat hij zo blij was met “z’n familie” kwam het warme kerstgevoel helemaal naar boven.

Inmiddels hebben Kevin en Aimee ook al ieder een videoboodschap van de kerstman gehad! Zie http://www.portablenorthpole.com/watch/gXCsK9rjQ1y6ElEinP7B5YA%3c en http://www.portablenorthpole.com/watch/gRAJF55c5z0fk2HFy-4qqrw%3c

Speed sight-seeing

In Perth ging ik speed sight-seeing door in een run van 1,5 uur enkele bezienswaardigheden te bekijken. In Adelaide had ik daarvoor zelfs geen tijd; we kwamen op maandag om 10 uur ’s avonds aan en vlogen de volgende dag om drie uur ’s middags alweer naar de volgende stad; Brisbane. Brisbane is leuk! Het is een stad die aan de  oostkust ligt, noordelijk genoeg (denk aan de andere kant van de wereld; noord=warm, zuid=koud) om tropisch te zijn. Dus; lekker warm, zonnetje en een tropische begroeing. Woensdag ochtend ging ik weer speed sight-seeing door in een run van een uur wat van deze stad te zien. Ook Brisbane heeft prachtige botanische tuinen. Daarnaast enkele relatief oude gebouwen net naast het park, die  het bekijken waard zijn. Ik sloot daar af met het rennen langs de rivier. Hier hebben ze een lang pad aangelegd voor fietsers en wandelaars – helemaal perfect om te rennen, met een heerlijk warm zonnetje op je hoofd.

We vlogen aan het einde van de dag weer door, naar Melbourne. Hier ben ik al vaker geweest. En in tegenstelling tot de mening van vele anderen ben ik niet bijzonder gek op deze stad. Het is ok, met een gezellig centrum en veel restaurants en barretjes. Het is ook een bijzonder levendige stad. Ik had woensdagavond met David “Dutch” afgesproken. Vier jaar geleden was hij de expeditieleider op mijn eerste Quark trip naar Spitsbergen, toen ik nog voor Sawadee werkte. Het is, zoals zoveel van onze expeditiestafleden, een fascinerende persoon. Dutch werkt nog steeds voor Quark, ook al heeft hij nu een andere baan, die hem gelukkig alsnog toestaat om in het Arctische seizoen vier tot zes weken voor Quark te werken. Het was een gezellig etentje bij een fantastisch Argentijns restaurant.

Donderdag had ik de hele dag meetings voordat ik naar Sydney vloog –wederom geen tijd voor speed sight-seeing. In Sydney had ik vrijdag nog één afspraak voordat ik koers zette naar huis. Sydney is ook één van mijn favoriete steden; een groene havenstad met geweldige stranden. Maar met regen duidelijk minder interessant. Dankzij de datumgrens kon ik weer tijdreizen; vrijdagmiddag vertrekken en vrijdagochtend in Vancouver aankomen.

Australia tour

Ik had het al aangekondigd; ik zou weer airmiles gaan maken. Ik zou niet mijn langste non-stop vlucht verbeteren, maar wel mijn langste trip vanaf Toronto ooit maken. Het beginpunt van mijn korte tour door Australie is namelijk Perth, helemaal in het zuid-westen van Australie. Maar liefst drie keer overstappen; namelijk Toronto-Vancouver-Auckland-Melbourne-Perth. Je hoeft echt geen medelijden te hebben, want vanaf Vancouver naar Melbourne vloog ik één van mijn favoriete luchtvaartmaatschappijen, namelijk Air New Zealand. Met heerlijke bedjes (inclusief matrasje en dekbedje), lekker eten, een uitstekende wijnkaart (inclusief yummie dessert-ijswijn), goede maar leuke informele service (“do you want bubbly or juice”) en de grappigste veiligheids-video’s in de industrie. Perth is denk ik vanuit Toronto de verste stad op de wereld; het ligt exact aan de andere kant van de aardbol. Zoals Nieuw-Zeeland dat voor Nederland is.

Ik kwam zondagmiddag in Perth aan. Perth heeft wel wat gemeen met Dallas/Ft Worth in de US en Edmonton in Canada; al deze steden zijn oorpronkelijk “wildwest coyboy” stadjes, maar dankzij olie en andere delfstoffen zijn dit bijzonder rijke steden geworden. Met inwoners met veel geld; interessant voor de wat exclusievere reisindustrie.

Ik had een hotel in het centrum. Op zondagmiddag is het centrum volkomen uitgestorven. Echt, er valt niets te beleven, er is geen kip. Ik had echter al bij aankomst een interessante grote groene heuvel waargenomen naast het centrum; later bleek deze Mt Eliza te heten. http://en.wikipedia.org/wiki/Mount_Eliza,_Western_Australia. Ik trok mijn renspullen aan, en rende zo mijn jetlag weg naar de heuvel. Onder aan de heuevel zag ik een lange trap. Verbazingwekkend genoeg werd deze trap volledig ingenomen door sporters; blijkbaar is het hier de nationale sport om de trappen zo snel mogelijk op te lopen. Ik had wellicht niet meer de training in de benen van twee jaar geleden voor de beklimming van de CN-tower, maar ging toch met goede moed in een straf tempo omhoog. Om mezelf halverwege toch lelijk tegen te komen; ik geef de schuld maar aan de jetlag. Bovenaan liet ik de rest van de sporters achter me (ze deden echt niets anders dan trap op, trap af, etc) en liep verder de heuvel op. Geen verkeerde keuze, want behalve mooie uitzichten heb je hier ook indrukwekkende (oorlogs)monumenten. Plus Kings Park en botanical gardens http://www.bgpa.wa.gov.au/kings-park. Een prachtig groen en divers park, met grote grasvelden, uitgebreide botanische tuinen (onder andere met baobab bomen) en zelfs nog een oorspronkelijk stukje bush. Het was ook bijzonder levendig; midden in het park was een groot concert aan de gang.

Terug in het hotel ontmoette ik Ken van onze Australische partner Peregrine. Peregrine maakt onderdeel uit van de PEAK groep, waar tegenwoordig ook Sawadee toebehoort (en waarin TUI een meerderheidsaandeel heeft). Na een steakje en een drankje was het voor mij echt tijd om het bedje op te zoeken.

Maandagochtend bezocht ik samen met Ken het Peregrine Travel Center in de stad; een franchise reisorganisatie/reisbureau onder de Peregrine vlag. Peregrine heeft gekozen om Quark exclusief te verkopen in het segment poolreizen; de franchisers hebben echter de vrijheid om ook andere organisaties te verkopen. Door middel van presentaties en discussies overtuigden we ze echter van de kracht van markleider Quark Expeditions en staat ook dit kantoor nu achter de exclusiveitsbeslissing.

In de namiddag reden we terug naar het vliegveld om door te vliegen naar stad nummer twee; Adelaide. Al een klein stukje dichterbij huis. Het rare van Adelaide is de tijdzone; ik heb in mijn leven al heel veel gereisd door allerlei tijdzones, en altijd ging je horloge een aantal hele uren vooruit of achteruit. Adelaide heeft echter een verschil met andere tijdzones van een half uur. Zo gaat mijn horloge tussen Perth en Adelaide twee-en-half uur vooruit. Raar, dat heb ik nog nooit meegemaakt.

Met Hans naar de Amazon

2014 is nog 1,5 maand weg, maar ik heb nu al een goed voornemen; als het even kan meer “leuke” reizen maken. Ik ben dit jaar de hele aardbol over geweest, maar de meeste reizen waren voor korte bezoekjes, meetings en presentaties. Zoals mijn huidige Australie trip, waarin ik 5 steden in Australia bezoek in 5 dagen. Denk je echt dat ik tijd heb om wat leuks te doen / zien?

Mijn eerste geplande “leuke” reis in een Amazon Cruise van International Expeditions, die ik zelf ga begeleiden voor klanten van Quark Expeditions. En jawel, hierover heb ik zelfs professioneel geblogd; http://www.quarkexpeditions.com/blog/2013/11/international-expeditions-travelling-to-the-amazon-with-hans-lagerweij/

In juli wordt dit overigens gevolgd door een droomreis voor het hele gezin; we gaan naar de Galapagos eilanden. Isabelle en ik dachten in onze tijd zonder kids er regelematig over om naar deze natuur-droombestemming te gaan. En nu de kinderen oud genoeg zijn en we het nu voordeliger kunnen doen, hebben we de kans gegrepen. Als bijkomend voordeel denk ik na mijn Australie trip genoeg airmiles gespaard te hebben om met het hele gezin naar Ecuador te vliegen. Zo heeft het vele zakenreizen toch nog een prive-voordeel!

Langste non-stop vlucht

Met een lange reis naar Australie voor de boeg, moest ik denken aan de vlucht van een paar weken geleden vanaf Hong Kong naar New York vloog. Deze voelde als één van de langste vluchten, die ik ooit heb gemaakt. Ik heb het maar eens op mijn favoriete wiki opgezocht, en het is inderdaad de langste non-stop vlucht die ik ooit heb gemaakt. Met 12980 km staat het op plaats 9 van de langste non-stop vluchten ter wereld. Eigenlijk bijna op nummer 8, want nummer 1 (Singapore – New York) wordt deze maand gestopt. Interessant in het lijstje is dat in de top geen Europese vluchten voorkomen; het is met name tussen Noord-Amerika en Azie/Australie met een uitzondeirng voor enkele Amerikaanse-Afrikaanse vluchten en naar het midden-oosten (Dubai).

http://en.wikipedia.org/wiki/Non-stop_flight

Als je in het lijstje naar beneden scrollt, kan je de langste vlucht per luchtvaartmaatschappij vinden; voor KLM is dat Amsterdam-Buenos Aires met 11437 km.

Tot zover deze mededeling voor geeks & freaks.

Een avond met Paul Nicklen

Dinsdagavond hadden Isabelle en ik iets bijzonders. Quark Expeditions sponsorde een evenement in Toronto, namelijk de presentatie van de fotograaf Paul Nicklen. http://www.paulnicklen.com. Paul werkt voor National Geographic en is hun specialist in poolfotografie. Waarvan het meeste onder water gedaan wordt. Hij is daarmee wereldberoemd geworden en wordt in het algemeen erkend als de beste wild life-fotograaf in de poolgebieden.

Als je denkt dat 1,5 uur lang foto’s kijken in een concertzaal met 250 man saai is, dan heb je het mis. Dit was fascinerend. Paul is een uitstekende verteller en elke foto had uiteraard zijn eigen verhaal. En als je denkt dat je met een goede technische kennis en goede apperatuur dezelfde foto’s kan maken als Paul, denk dan opnieuw. Als er iets duidelijk werd tijdens deze presentatie, dan is het wel wat je moet opofferen om het perfecte shot te maken; de perfecte cover-foto. Soms wacht Paul weken, ja zelfs maanden voor het juiste moment van enkele seconden om toe te slaan en de perfecte foto te nemen. Soms ligt hij urenlang in ijskoude water. Wel met een dry suit aan, maar ook daarmee raak je snel onderkoeld in poolwater. Onderkoeld raken is zijn middle-name. Overleven op rauw zeehondenvlees is een ander uiterste. Bij het maken van het perfecte diershot, hoort ook een element van (voor hem) gecalculeerd risico nemen. Waar wij blij zijn met onze zoomlens om dieren dichterbij te brengen, geeft Paul de voorkeur aan een groothoeklens, om vervolgens dieren tot op enkele meters te naderen. Geen probleem bij pinguins, maar ja, oog in oog staan met een walrus, een leopard-seal of ijsbeer is niet niks…. Het resultaat mag er wel wezen; bekijk zijn foto’s maar – ze zijn spectaculair mooi.

Kortom een fascinerende avond. Met uiteindelijk een welverdiende staande ovatie voor de fotograaf.

Burgermeester

Zoals wellicht is opgevallen, is Toronto het laatste jaar vaak in het nieuws dankzij de burgermeester, Rob Ford. Hij werd net gekozen toen we hier kwamen wonen, en toen merkte ik al op dat hij wellicht een meerderheid van de stemmen had gekregen, maar dat de andere helft van de kiezers hem echt haat of gewoonweg een domme clown vinden. Hij is met name zeer onpopulair bij de liberale kiezers, ook omdat hij zijn tegenstander ooit op diens homosexualiteit heeft aangevallen.

De eerste twee jaar waren een aanschakeling van schandalen, die een ‘normale’ politicus niet zou overleven. Fraude, omkoping, bedreigingen van mensen. Alles kwam langs.

Totdat er een video opdook van hem terwijl hij heroine rookt (nee geen softdrugs, hard drugs). http://www.youtube.com/watch?v=IaOerRnp4KU

Alles werd ontkend; hij zou genaaid worden door de media. Niets was waar. Wel reageerde hij zoals altijd sympathiek tegen de media http://www.youtube.com/watch?v=EBa2DMmhTSg. En als je geluk had als voorbijganger, kwam je hem dronken tegen in hartje Toronto. http://www.youtube.com/watch?v=Bnb3M8whfL4.

De toch uiteindelijk echte video bereikte inmiddels ook de politie, en toen werd het tijd voor Rob om alles op te biechten. Hij “garandeerde” zelfs dat het “hopelijk” (geweldige woordkeuze – garanderen en hopen in één zin) nooit meer zou gebeuren. Normaal gesproken toch echt tijd om af te treden, maar niet voor Rob. Hij zou alleen een “vakantie” en een “rustpauze”nemen.

Tja, inmiddels is weer een volgende video opgedoken, waarop hij zegt iemand te gaan vermoorden http://www.youtube.com/watch?v=hcPD7tzcU60.

Rob heeft inmiddels zijn geloofwaardigheid compleet veloren, ook bij de mensen die ooit op hem stemden. Iedereen maakt grappen over hem. Maar hij blijft krampachtig op de burgermeesterstoel zitten. Benieuwd hoe lang hij het nog kan volhouden.

CPR met meatballs

We hadden een herfstachtig weekend in Toronto, met regen, soms harde wind en een grijs-grauwe hemel. Niet vreemd gezien de tijd van het jaar. Zaterdag had Aimee eerst zwemles. Daarna ging ik op een drie-uur durende cursus CPR & AED, oftewel reanimeren en het werken met een defibrillator. Isabelle heeft een aantal jaren geleden een cursus gedaan inclusief eerste hulp en raadde me dit aan. Het was er echter nog niet van gekomen. Toen ik een drie-uur durende cursus in het weekend zag langskomen, heb ik de kans gegrepen. Ik slaagde ook voor mijn test, dus heb ik na 10 jaar weer eens een officieel certificaat gehaald…

Ik kwam net op tijd thuis om met het gezin mee te gaan naar de film. http://www.cloudy-movie.com/site/. We hadden nog wat gratis kaartjes liggen en met name Kevin wilde graag naar de film Cloudy with a chance of meatballs 2. Een vermakelijke film. Maar geen niveautje Disney. ’s Avonds lieten we heerlijk Thais eten brengen.

De zondag brachten we na judo thuis door; Kevin en Aimee hadden tot groot plezier weer hun Chinese vriendje Derick op bezoek. De dag werd afgesloten met een bezoekje aan onze sauna in eigen huis. Voor het slapen gaan kreeg ik nog één belangrijke vraag van Kevin; “Papa, wil je me later helpen om te zorgen voor mijn kindjes. Want dat is toch wel een beetje moeilijk”. Tuurlijk, maak je geen zorgen

Ontario Science Centre

Het Ontario Science Centre is helemaal top voor kinderen. Er is een groot gedeelte met spelletjes en speeltoestellen, geinspireerd door de wetenschap en natuur. En er zijn grote afdelingen met kindervriendelijke tentoonstellingen over wetenschap en natuur, met interactieve spelletjes en testjes. Voor Kevin is het fantastisch; hij vind het spelelement leuk maar ook het leerelement. Voor Aimée is het leuk, maar eigenlijk alleen vanwege het spelelement.

In het “speelgedeelte” waren grote bellenblaasbakken, muziek maken en een volledig nagebouwde speelsupermarkt populair. Kevin vond de tijdlijn van de aarde helemaal geweldig, uitgebeeld over een lengte in stappen van 100 miljoenen jaren. Waardoor je leert dat het tijdperk met mensen eigenlijk maar een pieterpeuterig kleine periode is in vergelijking met de rest. Ook de tentoonstelling over de ruimte blijft indrukwekkend, met name de afstand tot sommige sterrenstelsels (miljarden lichtjaren). We lieten onze haren omhoogvliegen door statische electricieit – iets wat met name bij Aimée een leuk effect had. We deden de leukste proefjes en testjes. We bezochten een mini-regenwoud, en herkenden veel dieren en ervaringen uit Costa Rica. Onder andere een heel stuk over Kevin’s geliefde leafcutter-ants. Zijn andere lievelingsdier, een super giftige pit-viper slang, was volgens hem DE reden om het regenwoud te redden. Dit werd op een briefje geschreven en ingestuurd, want “the pit-viper can strike a humingbird in mid air” (de slang kan een kolibrie uit de lucht pakken). Soms is het net alsof je tegen een Discovery Channel verslaggever praat. We leerden over de geluiden van kikkers en padden, en ik vond het interssant om te leren dat de ook in Ontario veel voorkomende enorme Bull Frog een hard zoemend geluid maakt, in plaat van kwakend. En uiteindelijk lieten we foto’s maken van de kinderen, die bewerkt werden met een programma om een voorspelling te doen over hoe ze er over 12,5, 25, 37,5 en 50 jaar uit zullen zien. Het programma is alleen enigszins nauwkeurig vanaf 8 jaar; bovendien maakte Aimée geen goede startfoto, zodat ze geen goed resultaat kreeg. Maar Kevin had een aardige, geloofwaardige ontwikkelingslijn. Zijn eerste reactie was echter “I look terrible”(=ik zie er verschrikkelijk uit). Zijn tweede reactie was echter “Ik lijk op jou papa”. Dus 1+1=2, papa ziet er dus verschrikkelijk uit…

Lekker stel

Kevin en Aimée zijn nu in een heerlijke leeftijd. Ik kan elke dag genieten van hun opmerkingen en daden. Zoals donderdagavond. Isabelle had een etentje met haar werk en ik was 2.5 uur aan de telefoon met de internet-provider omdat ons internet eruit lag. Kevin bood aan om de bad-, tandenpoetsen-, afdrogen-, aankleden- en voorlees-verantwoordelijkheid op zich te nemen, cq. voor zijn zusje te zorgen. Dat deed hij fantastisch. Op de compleet kletsnatte badkamer na, maar goed als je delegeert dan moet je niet verwachten dat mensen dingen exact doen zoals jij het zou doen. Toen ik klaar was zat hij inderdaad lief aan Aimée’s bed voor te lezen.

De volgende ochtend wilde hij zijn zorg doorzetten door haar haren te kammen en ’s avonds bood hij wederom aan om voor “Aimée te zorgen”. Alleen vond Aimée het dit keer geen goed idee en wilde liever haar papa. Waarop Kevin enigszins teleuergesteld reageerde “maar hoe moet ik dan de verantwoordelijkheid leren om later voor mijn kinderen te zorgen”?

Vrijdagochtend hadden de kinderen een vrije dag van school en ging ik eerst met ze naar het Sick Kids ziekenhuis, om Kevin’s bloed te laten prikken in verband met een glutenallergietest. We denken dat dit negatief zal zijn (want hij lijkt nergens last van te hebben), maar de dokter raadde het gezien Aimee’s resultaten toch aan. Nu nam Aimee de zorg voor haar bange broer Kevin op zich. Ze was twee maanden geleden in dit overigens geweldige kinderziekenhuis geweest. Ze liep voorop naar de registratie en toevallig zat hier dezelfde dame als de vorige keer. “Herinner je me nog?” zei Aimee meteen spontaan in het Engels; en ja, Aimee had vorige keer zo’n indruk gemaakt met haar gezellige spontane gebabbel, de vrouw wist nog precies wie ze was. Kevin werd vervolgens door haar aan het handje genomen en naar de bloedonderzoekafdeling geleid, onder gerustellende woordjes dat het allemaal wel meevalt. En na afloop was Aimee als de kippen erbij om Kevin even te troosten. En om ook een snoepje op te eisen, toen Kevin als beloning een snoepje kreeg.

Terug in de auto werd vanaf de achterbank hardop meegezongen met Queen’s “We will rock you”en “We are the champions”, voordat het nieuwe kantoor van Quark Expeditions werd aangedaan. Geloof het of niet, maar de kinderen lopen al maanden te zeuren om even op kantoor te mogen kijken. Ik had speciaal met Aimee koekjes gebakken om uit te delen. En overal werden ze verwend met aandacht en snoepjes. Ik moest ze na een klein uurtje wegdrijven van kantoor, want eigenlijk wilden ze nog blijven. Maar we wilden ook nog naar het Ontario Science Centre.

Toboggan Mutianyu Chinese muur

Bij een bezoekje aan Beijing mag een een uitstapje naar de Chinese muur niet ontbreken. Bij het plaatsje Mutianyu ligt de muur hoog in de bergen. Je kan uiteraard naar boven en naar beneden klimmen, maar vergeet niet dat een wandeltochtje over de muur zelf al redelijk zwaar is. Je kan daarom ook heen met de kabelbaan en terug met de rodelbaan (Toboggan). Dit is spectaculair. Echter je mag niet botsen, maar ook niet stoppen. Als je dan de pech hebt om achter een vrouw met jong kind te zitten, dan moet je vaak boven op de rem trappen. Of toch stiekem stoppen, tot woendende reacties van de chinese begeleiders, en dan de ruimte weer gebruiken om vol gas te gaan. Heb je even 6 minuten, kijk dan het volgende filmpje, geschoten van helemaal boven naar helemaal beneden, met achter mij verkoopdirecteur Andrew en daarachter distributiepartner Kenneth. Drie volwassenen zo blij als kinderen. Ok, het grootste kind rijdt voorop. https://www.youtube.com/watch?v=2LQfMn6fXx8&feature=c4-overview&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg

Sherwood park

Het was dit weekend afwisselend herfstweer. Was het zaterdag nog regenachtig en somber; zondag was het zonnig met een prachtig blauwe lucht, maar koud.

Na het judo, waar Aimée weer indruk maakte (quote van de sensei / leraar; ”als ze iemand vast heeft, dan komt die er niet meer onderuit”), wilden de kids niets liever dan eruit. Dus gingen we warm aangekleed op de stepjes naar het park hier in de buurt, Sherwood park. Terwijl de kinderen los gingen op de speeltoestellen, genoot ik van de nog steeds aanwezige herfstkleuren in dit prachtige park. Filmpjes!

http://www.youtube.com/watch?v=fZq62X6mRWs&feature=c4-overview&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg

http://www.youtube.com/watch?v=32YU9FyUN8Y&feature=c4-overview&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg

‘s Avonds ging voor het eerst na de zomer de sauna weer in gebruik. Het is een heerlijke afwisseling, na de luxe van het zwembad in de zomer. De kinderen zijn ook gek op de sauna. De lekkere familiedag werd grappig afgesloten, toen tijdens het boekje lezen op de bank, buiten een dikke wasbeer op bezoek kwam, om het vogelvoerdertje weer leeg te eten. We konden deze boef prima bekijken vanuit ons erkertje.

Bon Jovi

Zaterdagavond gingen Isabelle en ik naar een concert van oude rockers Bon Jovi. Het was het zeventiende concert van Bon Jovi zover in het Air Canada Center, een nieuw record. Ze hadden wel wat hulp nodig om de hal voor de zeventiende keer te vullen, want de kaarten werden aangeboden via Groupon (een kortingswebsite). Voor $36 hadden Isabelle en ik kaartjes voor prima zitplaatsen, die origineel voor $120 geprijst stonden.

Eerlijk gezegd waren we zonder de aanbieding niet naar het concert gegaan. We zijn geen grote fans van deze rockband en tijdens het concert bleek ook waarom. Ze hebben een paar lekkere hits, maar veel liedjes zijn van het kaliber ‘dertien in een dozijn’. Desondanks hadden we een prima avond; de show was vermakelijk genoeg.

Vanwege hun nieuwe record kreeg Bon Jovi als eerste rockband een eigen ‘banner’ (vaandel) in het Air Canada Center. De enige muziek-banner naast de banners van de ooit gewonnen Stanley-cups (de champions league van ijshockey). Ze moeten er toch eens een nieuwe banner bijwinnen, want de grote rij Stanley cup banners eindigt met 1967… daarna is het leeg. Wellicht komt daar dit jaar verandering in, want de Leafs zijn uitstekend gestart.

Maar goed, we hadden het over muziek, niet over ijshockey. Hier komen de klassiekers;

“You give love a bad name” http://www.youtube.com/watch?v=vqmQih8SLX0
“Wanted dead or alive” http://www.youtube.com/watch?v=KgZyadZLO7E
“Living on a prayer – intro” http://www.youtube.com/watch?v=-1zhh7nazdU
“Living on a prayer” http://www.youtube.com/watch?v=xQdDpcTnxoY

Little Lady

Aimée is pas vijf, maar soms lijkt ze al tien jaar ouder. Zoals bij het volgende. De oma’s hadden een jurk voor haar gekocht, maar deze was te klein. Helaas leek ze er een klein beetje bol in. Afgelopen zaterdag ging ze met Isabelle de jurk ruilen. Zelfverzekerd liep ze naar het personeel van de winkel toe en zei ze “I want to change this dress, because I look fat in it” (ik wil deze jurk ruilen, wat ik zie er dik in uit”. Even later toen ze een andere jurk aan het passen was, vroeg ze meteen aan Isabelle “Do I look fat in it”?”.

Dezelfde dag hadden Kevin en Aimée een discussie.

A; “I am a lady”

K; “No you are not”

A; “Yes I am – I am a lady”.

K; “You are not a lady, you are a girl”

A; “No I am a lady”.

K; “You are not a lady but a girl. Your are not a grown-up”.

A; “I am a lady”

K; “You are not, you are not a grown-up and you look fat”.

A; “You are hurting my feelings”.

Ik moest even ingrijpen; een meisje trootsten en zeggen tegen Kevin dat hij iets tactischer moet zijn.

Lady Aimée houdt meestal wel rekening met gevoelens van anderen. Na Halloween bood ze me snoep aan, een aanbod dat ik afsloeg omdat ze anders een te dikke papa zou krijgen. Aimée; “Maar ook al wordt je een dikke papa, je blijft toch altijd mijn papa”. Goed zo meisje.