Zes maandjes bloggen

We zijn al weer een half jaartje aan het bloggen. Dat is een prima moment om jullie te bedanken voor alle leuke reacties, zowel op het blog, per e-mail, per kaartje of alle andere reacties.

Interessant is dat er ook statistieken te krijgen zijn met betrekking tot het blog.

In totaal zijn er 2576 pagina’s gelezen (page views).

Meest populaire artikel is nog steeds “Toronto het begin”.

http://lagerweijtjestoronto.blogspot.com/2010/08/toronto-het-begin-geschreven-31-juli.html

Daarna volgt “De laatste loodjes en zo”

http://lagerweijtjestoronto.blogspot.com/2010/10/de-laatste-loodjes-en-zo.html

Nummer drie is “Hans de TV ster in Australie”

http://lagerweijtjestoronto.blogspot.com/2010/08/hans-de-tv-ster-in-australie.html

De meeste lezers komen, hoe verrassend, uit Nederland (1855 pageviews). Gevolgd door Canada  (390), Verenigde Staten (109), Verenigd Koningrijk (48). Wel verrassend; 12 pageviews uit Tanzania.

De meeste mensen komen op het blog gewoon door het intikken van het webadres. Ook links vanuit de social media Linkedin, Hyves, Facebook en Twitter zijn populair. Tenslotte zijn mensen op het blog gekomen door google. Meestal door te zoeken op “Lagerweijtjes”. Meest grappige zoektermen; “beagles in Vleuten”, “Centimeter sneeuw in Toronto”, “Een enorm lekker” en last but not least “Erotisch cafe Sawadee” (serieus - geen grap!).

Ik zal proberen het blog trouw door te zetten in 2011. Ik wens alle lezers veel geluk, succes en liefde  in het nieuwe jaar.

Mocht je niet genoeg Lagerweijtjes blog kunneen krijgen, hierbij de links naar mijn oude blogs

http://spitsbergen-met-sawadee.blogspot.com (Spitsbergen)

http://reizenmethans.blogspot.com (Florida)

http://sawadeelaos.blogspot.com (Filmen commercial in Laos)

Ja maar da’s raar! – Gedoog Special

Speciaal voor de trouwe reageerder Marijke nog één keer de rubriek “Ja maar da’s raar”, maar dan omgekeerd!

Als je het hebt over Nederland in het buitenland, kom je al gauw op ons drugsbeleid. Nu stond er onlangs een artikel in de Canadeze kranten dat jongeren in Engeland tot drie keer zo veel softdrugs gebruiken dan de Nederlandse tieners. Dus zijn de liberale Canadezen als snel overtuigd dat ons drugsbeleid eigenlijk wel ok is. Maar wat men niet begrijpt is dat softdrugs officieel nog steeds illegaal zijn in Nederland. Probeer het woord “gedogen” maar eens uit te leggen. “They are tolerated but not legal” Het blijft raar: iets is legaal of illegaal. Zwart of wit. Niet grijs.

Als je het toch over gedogen hebt. Zit Wilders bij jullie nu wel of niet in de regering? Ga maar weer uitleggen: hij zit er niet in, maar hij gedoogt de regering. Huh?

Wilders levert veel gespreksstof op. Uiteraard wordt hij in Canada ook omschreven als “extreem rechts”. Maar in Toronto, waar veel joden wonen, wordt extreem rechts als snel geinterpreteerd als “antisemitisch”. Dus moet je gaan uitleggen dat Wilders alles behalve antisemitisisch is en zelfs buitengewoon pro-Israel. En dat bij zijn tegenstanders binnen SP en Groenlinks juist het beleid soms doorslaat met een stevige anti-Israel houding. Het wordt nog verwarrender omdat de PVV buitengewoon linkse standpunten heeft  op het gebied van de arbeidsmarkt. En je komt in je uitleg aan Canadezen tot de conclusie dat ons ”Links Rechts” debat, dat zich de laatste maanden versterkt heeft, achterhaald is. Het is niet “Links Rechts”.  Het is grijs. Ook in de politiek gedogen we alternatieve standpunten die afwijken van de traditionele links rechts lijn.

Effe een minder zwaar onderwerp. De kerstdagen. Waarom hebben wij Nederlandsers in tegenstelling tot de rest van de wereld twee kerstdagen? Is Jezus volgens ons op twee dagen geboren? Of was het praktischer; één kerstdag bij jouw ouders, één kerstdag bij mijn ouders? Dan gedogen we gewoon een tweede kerstdag?

Nieuwjaar. Waarom eten wij als gekken die oliebollen? Nu ben ik nooit een fan geweest van oliebollen. Maar ik durf te beweren dat, indien we een meting kunnen maken van het “genot per calorie”, oliebollen bij de meeste mensen onderaan komen te staan. En toch eten we met z´n allen die vette deegklompen met, om ze nog een beetje op smaak te brengen,  een grote hoeveelheid suiker. Maar alleen rond oudejaarsdag gedogen we deze caloriebommen.

Met vuurwerk is Nederland veel strikter dan met softdrugs. Vuurwerk is het hele jaar illegaal behalve rond oud en nieuw. Waarom gedogen we niet een kanonslagje of een raketje gedurende het jaar?

Ja maar da’s raar in Canada reprise........

Wat me nu pas opvalt is dat op Canadeze salarisstrookjes met grote letters “Non Negotiable” staat geprint. Dus kan er niet onderhandeld over worden. Alsof je naar je baas zal stappen met de vraag “valt er nog te onderhandelen over wat ik afgelopen maand verdiend heb?”.

In het nieuws. Cops don’t waffle on charges.

We zijn weer in Nederland, maar hierbij toch nog een grappig nieuwsberichtje uit Canada. Voorpaginanieuws zelfs. OK, wel van gratis kwaliteitskrant Metro, maar toch voorpaginanieuws.

Het gaat hier over de populairste sport in Toronto, namelijk hockey. IJshockey. Want Candezen kunnen zich niet voorstellen dat je op een strookje gras met een stick achter een balletje aanrent. In Canada geldt dus: hockey=ijshockey. En in Toronto ben je uiteraard trots fan van the Toronto Leafs.

Nu is er één probeempje met de Leafs. Ahum, pijnlijk om als Rotterdammer dit te zeggen, maar de Leafs zijn een soort Feyenoord. Tob ex-topteam. Derde van onderen. Draait dus niet zo lekker. En dat zit de hard-core fans wel een beetje dwars. Dus wat doet een echte hard core fan uit frustatie? Fans van de tegenpartij in elkaar slaan? Een vuurwerkbom in het vak van de bezoekers gooien? Geparkeerde auto’s rond het stadium netjes op zijn kant zetten? De stad intrekken om de ruiten van de plaatselijke middenstand in te gooien? Nee, natuurlijk niet. Afgelopen maandag deed een ijs-hooligan het volgende. Hij gooide uit frustratie zijn versgebakken met suiker bestrooide slagroomwafel op het ijs. Tijdens de wedstrijd. En da’mag’nie. Meneer werd opgepakt, moet voor de rechtbank verschijnen en heeft zo wie zo al een stadiumverbod te pakken.

Wellicht breng ik mijn Feyenoord vrienden nu wel op ideeen. Die gevulde koeken in de Kuip zijn toch niet te vreten.

Jurassic Parc in Toronto

Maandag had ik een dag vrij genomen en Kevin had ook vakantie. Dus gingen de mannen een dagje op stap. En nog wel een intellectuele uitdaging tegemoet, want we brachten een bezoekje aan het Royal Museum of Ontario.  http://www.rom.on.ca  Dit megagrote museum (en overigens ook prijzig. Ik was $50 kwijt voor Kevin en mijzelf) heeft één grote attractie voor stuiterende mannetjes van vijf; het heeft een uitstekende dinosaurus-afdeling. Met veel opgezette skeletten. In de top 10 familie favorieten die we bezocht hebben (slechts een kleine selectie van het museum) stonden twee dinos’s;

(1)    Een Barosaurus

(2)    Een Pterosaurus

Daarnaast bezochten we;

(3)    De indianenafdeling met de tooi van Sitting Bull, het opperhoofd van de Lakota Sioux die Custer in de pan hakte.

(4)    Het harnas van een Samurai strijder

(5)    Een amethyst. Mooi steentje. Foto bijgevoegd.

(6)    Een opgezette witte neushoorn (ex Toronto Zoo).

(7)    Een nagebouwd stukje koraalzee.

(8)    Een nagebouwde vleermuizengrot.

(9)    De grootste “Moose” (een groot hert) ooit.

(10) Een Egyptische mummie.

Daarnaast bezochten we nog een tijdelijke tentoonstelling met Chinese taracotta strijders.

Het museum is tegenover het oude hotel van Isabelle en mij uit augustus, jawel dat met de lekkerste friet ter wereld in de Rooftop lounge. Helaas legde de Rooftop lounge het af tegen de marketingkracht van Mc Donalds. Kevin mocht kiezen en dat werd dus gewoon de Mac. Want “daar krijg ik tenminste een kadootje bij mijn eten”. Tja kom daar maar eens tegen op met je versgeschilde friet met feta en een citroen-aoli. Jammer voor mij. Maar de beloning voor Kevin was er; bij z’n happy meal zat zelfs een Bakugan. http://www.bakugan.com. En da’s gewoon erg  “cool”. Als je 5 bent.

Winterpret @ Coldstream Avenue

Na een drukke week volgde een rustig weekend. Een weekend waarin we niet op stap gingen. Of moeten ik zeggen; een weekend waarin we de Coldstream Avenue niet verlaten hebben. Want we gingen wel beide dagen naar een heuveltje aan het einde van de straat om te sleeen. Een perfect heuveltje. Hoog genoeg om een flinke vaart te geven; maar niet te stijl voor de kids. Hoewel Aimée wel één keer goed onderuit ging wat met de camera is vastgelegd. Gelukkig niet ernstig.

Het was verder een weekendje overleg en plannen. Nu het zo goed als zeker is dat Isabelle 17 januari met haar werk zal beginnen, kunnen we het jaar gaan indelen. Isabelle krijgt 15 dagen vakantie wat OK is voor in Canada. Daarboven gaat ze de 8 weken in de zomer vier dagen werken (de vrijdag vrij). Plus de feestdagen. Dat lijkt het hoogst haalbare hier in Canada. Dat betekent dat we de vakantie moeten doen met twee of drie losse weken en wat lange weekenden. Ook moeten we zomerkampjes gaan bekijken voor Kevin. Kampjes betekenen niet meteen dat er overnacht wordt of dat Kevin een paar weken weg is; je hebt genoeg kampen hier in Toronto waarbij Kevin gewoon ’s avonds thuis is. Ook hebben we een leuk weekend weg gepland naar Ottawa op Isabelle d’r verjaardag. Dat is toevallig een lang weekend hier. En in Ottawa schijn je dan een geweldig winterfestival te hebben. Wordt vervolgd!

Kerstfeestjes en sneeuw

Dreaming of a white christmas komt wel goed hier. Maar ook in Nederland, zoals ik begrepen had. Het grappige is dat hier in Toronto ongeveer net zo veel sneeuw is gevallen als in Nederland.  De effecten zijn wel verschillend. In Nederland ligt het openbare leven helemaal plat, en hier gaapt men even en gaat gewoon door.

Voordat de sneeuw viel werd het eerst heel erg koud. Maandag werd het niet warmer dan -14C en dinsdagochtend op weg naar het werk kon ik voor het eerst ervaren hoe een wind chill (gevoelstemperatuur) van -26C aanvoelt. Gelukkig heb ik nog mijn Quark Parka uit Spitsbergen.

Dinsdagmiddag had ik vrij genomen om het kerstfeest van Aimée’s creche bij te wonen. Op dat moment begon het hier behoorlijk te sneeuwen. We zijn echter goed voorbereid; we hebben winterbanden. Nog geen winter survival kit, maar we zijn voorlopig ook niet van plan de GTA te verlaten.

Wat betreft sneeuw hebben we hier ook ons leergeld betaald. We haddden onze eerste boete. Of moet ik zeggen; Isabelle had haar eerste boete toen ik in Korea zat. Het had toen zo veel gesneeuwd dat de oprit van ons huis onbegaanbaar was. Dus had Isabelle hem aan de straatkant geparkeerd waar je gewoon mag parkeren en de auto  daar ook voor de nacht laten staan. Volgende ochtend; $30 boete. Wij hebben twee weken gepuzzeld en de straat onderzocht naar verborgen “verboden te parkeren” borden, maar vonden de borden of andere oplossing niet. Totdat mijn collega’s vertelden dat er in Toronto vanaf November tot en met Maart een “winterverordering” van kracht is, die verbiedt ’s nachts langs de straat parkeren i.v.m. het sneeuwschuiven en strooien. OK, makes sense. Jammer dat we er pas na de boete achterkwamen. Toch nog een klein strafpuntje op de inburgeringscursus.

Dinsdagmiddag ging Aimée een prachtig optreden verzorgen. Helaas, het werd een kleine teleurstelling. Toen ze samen met haar klas verkleed als Rudolf The Red Nose Reindeer het podium opkwam, keek ze met grote ogen, zwaar onder de indruk en licht angstig de zaal in.Totdat ze mij zag zitten op een voor haar onbereikbare plaats. Toen zette ze het toch op het brullen. De rest van het optreden heeft Isabelle of ik samen met haar op het podium gezeten. Ze kon nog wel klappen in haar handjes, maar er kwam weinig gezang uit. Gebaseerd op de afgelopen week moeten we maar hopen op een gouden medaille op het onderdeel schaatsen of koek happen. Het winnen van X-factor of Idols zit er waarschijnlijk niet in.

We gingen Kevin ophalen om nog een laatste klusje te doen . Kevin’s dokter wilde namelijk al een tijdje een bloedonderzoekje doen, omdat sommige ADHD gedragingen ook verzoorzaakt kunnen worden door een tekort aan ijzer. Een goede reden om hem ook op glutenallergie te laten testen. Dus wij op naar het Sick Kids hostpital. http://www.sickkids.ca/VisitingSickKids/More-than-hospital/index.html. Een plek met een enigszins zielige naam, maar wat was ik onder de indruk van dit kinderziekenhuis. Het is gigantisch, met binnen een totaal overdekt zeer hoog plein met glazenliften die omhoog schieten. Het leek wel op een Las Vergas hotel. Uiteraard met veel vrolijke kinderaankleding, een compleet food court en winkels beneden.  Je hoopt er verder niet meer te komen, maar als je kind ziek is, dan lijkt het wel de ideale plek om naar toe te gaan.

Voor het prikje was het uiteraard nodig om Kevin even in de houdgreep te houden. Een klein traantje maar hij werd door de zuster snel beloond met stickers terwijl Aimée zelfs met een DVD wegkwam (zonder een prikje). Het was inmiddels avondspits en we zaten in downtown Toronto. We besloten maar even te wachten en een Indiaas buffetje te gebruiken in een restuarant tegenover het ziekenhuis. In veel van deze restaurantjes kan je heel goedkoop eten. De kindermenus of prijzen zijn meestal niet hoger dan de prijs voor een happy meal. En een stuk lekkerder.

Na het eten was het opgehouden met sneeuwen en was de spits voorbij, dus reden we in 25 minuutjes naar huis.

Vrijdag had Kevin al vrij van school (kerstvakantie). Dat was een beetje lastig, want Isabelle was vrolijk aan het solliciteren en Ik moest naar het werk. Dus hadden we een oppas gevonden. We waren onder de indruk van Kevin, want die ontving haar aan de deur, begon meteen in het Engels zich voor te stellen, tegen haar te praten en haar uit te leggen waar ze kon gaan zitten. Het bleek allemaal geen enkel probleem  en hij gedroeg zich prima. Isabelle kwam thuis met haar tweede aanbieding van de week, dus als alles goed gaat in de afronding is die vanaf half janauri ook onder de pannen.

Vrijdagmiddag had ik een team building activiteit georganiseerd gevolgd door een kerstetentje en borrel. Een groot succes, je zag mensen duidelijk ontladen na nog al een hectisch jaar. Dit team heeft heel veel voor hun kiezen gehad met wisselende resultaten, en het overlijden van één van de populairste collega’s aan kanker. Vervolgens komt er een jong ventje uit Nederland over en die begint ook nog eens de boel om te gooien. Tja.

’s Avonds hadden we voor een paar uur wederom (een andere) oppas geregeld, zodat Isabelle bij de partnerborrel na het eten aanwezig kon zijn. Wederom accepteerden de kids de oppas perfect. Het laat zien hoe thuis ze zich hier voelen en hoe vertrouwd ze toch al zijn in het Engels. Ja we zijn trotse ouders!

Ps ik heb op Facebook een uitgebreid fotoalbum Toronto geupload. http://tinyurl.com/lagerweijtjestoronto

In het nieuws. Sneeuwstormpje

Zoals aangekondigd in mijn vorige bericht: de winter is hier nu goed begonnen.

Dat leverde spectaculaire beelden op vanaf de snelweg naar Detroit, op nog geen drie uur rijden van Toronto.

http://www.youtube.com/watch?v=ocBwjeclzxk

http://www.youtube.com/watch?v=H0qjFLcC1Tg&NR=1

Hier kwamen ruim 300 auto’s vast te zitten in een sneeuwstorm. Geen pretje om met een temperatuur van -15C in de auto te moeten overnachten. Daarom wordt aangeraden om  in de winter buiten de GTA (Greater Toronto Area) de volgende winter survival kit standaard in je auto mee te nemen; http://www.21stcenturyadventures.com/advice/lists/winterSurvivalChecklist.html

Nu snap je meteen waarom mensen hier in grote auto’s rijden; dat is vanwege al die winter survival kits!

Skating with the stars

De weekenden beginnen hier rustiger te worden, omdat de “to do” lijst weer net zo lang is als dat van een gemiddeld gezin met twee kinderen. We zijn gesetteld! Zoals eerder gezegd is het laatste ontbrekende puzzelstukje een baan voor Isabelle. En dat begint hopelijk ook op te schieten, want bij twee bedrijven zit ze nu in de laatste ronde en ze is verder in nog vier andere sollicitatieprocedures verwikkeld.

De kids doen het perfect. Kevin doet het geweldig en gaat nu volop mee in het hoge intellectuele tempo van zijn school.  En dan betreft het niet alleen taal en rekenen, maar vooral algemene wereldkennis. Hij was al een wijsneus, maar hij lijkt nu helemaal ouder en wijzer te zijn geworden. En Aimée heeft het overal naar haar zin waar het eten goed is J. Alleen willen ze haar op de creche nu al naar een oudere groep plaatsen, waar we tegen zijn. Ze draait net twee maanden lekker mee. En natuurijk heeft ze haar eerste hartsvriendje; zondagochtend werd ik zelfs wakker onder een prachtig lied met de tekst “Leo, Leo, Leo”.  Het enige met Aimée: ze is twee en zegt nee. Gecombineerd met de koppigheid van haar moeder J betekent dit af en toe een kleine strijd. Mooiste voorbeeld was vrijdagavond tijdens het eten met de vraag aan Isabelle; “Mag ik van tafel?”. Een duidelijke “Nee”volgde. Vervolgens vroeg ze met een lief stemmetje aan Isabelle; “Mag ik met Pappa praten?”. Waarop Isabelle uiteraard antwoordde “Natuurlijk mag dat”. Met een nog liever stemmetje naar mij “Pappa, mag ik van tafel af?”. Toen ik de “Nee” herhaalde was het hek van de dam.....

Omdat Kevin zo’n goede week op school had, mocht hij bepalen wat we op zaterdag gingen doen. Hij koos voor schaatsen, of hoe hij het noemde “skieen op het ijs”. Hij had de openbare schaatsbaan voor het gemeentehuis nog in gedachten van vorige week. Wij vielen meteen op. Isabelle en ik met onze noren (niemand heeft noren, het zijn ijshockey-schaatsen of kunstschaatsen). En de kids met hun doorlopertjes, ook deze had niemand.

Het ging Kevin in het begin niet makkelijk af; hij bracht meer tijd liggend op het ijs door dan schaatsend. Toen we het echter in een Nintendo DS Mario kader brachten (naar de overkant, kijk uit voor de Bowsers) ging het beter. Ons natuurtalentje was Aimée. Ze stond voor het eerst op haar doorlopers (die we wel al vorig jaar gekocht hadden) en kwam meteen goed vooruit.  We sloten af met een bezoekje aan de Starbucks; caramel latte machiato koffie voor Isabelle, frappucino  voor de kids inclusief mijzelf.

Thuis werd een filmpje opgezet voor de kids. Toen ik even later ging kijken lag Aimée uitgeteld in Kevin’s armen, met de kopjes tegen elkaar. Lieieieffff!.

Zondag was een rustige dag thuis. We besloten ons ’s avonds te belonen met een bezoekje aan de Griekse wijk. Je kan daar heerlijk eten; dat is toch wel een sterk punt van Toronto, al die multi-culturele wijkjes. Ook de kinderen smulden hun bordjes leeg . Uiteraard volgde er ijs en Aimée flirtte bij de Griekse obers een tweede slagroomtopping bij elkaar.

Terug naar huis begon het te sneeuwen. We hadden een vrij mild weekend waarin het dooide; maar de vooruitzichten zijn weer strenge vorst en sneeuw voor de komende dagen!  Maxima van -14C met een gevoelstemperatuur van -25C......brrrrr...........

Korean Bodega, it’s in my favor

Mijn laatste trip van dit jaar ging naar Seoul, Zuid-Korea. Ja inderdaad waar ze af en toe een beetje op elkaar aan het schieten zijn, gezellig!

Hoofddoelstelling was om de eigenaren te ontmoeten van de Khlebnikov. De Khlebnikov en de eigenaren komen uit Vladivostok. En kijk maar op de wereldbol. Dit ligt veel dichterbij Seoul (twee uur vliegen) dan bijvoorbeeld Moscow (8 uur vliegen). Voor ons (ik werd weer ondersteund door Kapitein Petr, net zoals in Zurich) was het ook geen slechte plek om af te spreken. Er zijn geen visavereisten en vanaf Toronto gaat er een nonstop vlucht van 14(!) uur naar Seoul. Dat lijkt lang en ongemakklijk, maar eigenlijk is het wel lekker rustig en relaxed. Veel beter dan overstappen.

Het probleem met deze reis is met name het verschil in tijd (14 uur) met Toronto.Dus als je in Toronto naar bed gaat dan sta je in Seoul net op.Dus die drie dagen hebben volledig mijn systeem verkl..t.

Wij vertrokken maandag middennacht vanuit Toronto en kwamen woensdagochtend 3 uur plaatselijke tijd aan. Wel gelukkig goed geslapen tijdens de lange vlucht, dus we konden er tegenaan.

Rond het middaguur spraken we af en hebben we enkele uren met elkaar gesproken zonder een overeenkomst te bereiken. `S avonds spraken we af in een Koreans restaurant. En met hulp van de nodige Wodka kwamen we toch tot overeenstemming. Inclusief een uitnodiging om uiteraard een keer naar Vladivostok te komen.

Donderdag richtten we ons meer op de verkoopkant. We hadden een ontmoeting met een Koreaanse agant die graag ons product wil gaan verkopen. Appeltje, eitje, zij gaan inderdaad ons product nu verkopen.

Daarna hadden we zelfs nog drie uur prive tijd. We besloten een wandeling te maken door de stad. We zagen verschillende paleizen, waarbij één complex wel behoorlijke overeenkomsten had met de Forbidden City in Beiijng. Elke keer kom je weer door een nieuw poortje en staat er weer een houten paleis. Interessant was ook een tentooonstelling over Koning  Sejong. http://en.wikipedia.org/wiki/Sejong_the_Great  Deze leefde tussen1397 en 1450. Hij is min of meer de grondlegger van Korea, want hij heeft het Koreaanse alfabet vastgelegd. Hij zal ongetwijffeld een beetje verheerlijkt worden, maar het is indrukwekkend waar deze man zich mee bezig hield. Hij was muzikant, ontwikkelde muziekinstrumenten en muziek. Hij was wetenschapper, ontwikkelde wetenschappelijke meetmethoden, zonnewijzers, sterrenkaarten. Hij was schrijver, filosoof en een krachtige leider met sociaal hart. Ook was hij een militair strateeg. Ik kon mijn ogen bij het  volgende niet geloven. Sejong ontwikkelde de eerste raketwerper! Nee echt! Het was een karretje dat ongeveer 100 vuurpijlen tegelijk kon afschieten en aan elke vuurpijl zat een `echte’ (scherpe) pijl. Ik maakte nog een grapje met Petr dat dit de eerste Katyusha´s waren. http://en.wikipedia.org/wiki/Katyusha_rocket_launcher

Seoul is ook een mega stad. 15 miljoen inwoners. Heel eerlijk gezegd niet een mooie stad. Erg vol, druk, vervuild. De oude paleizen maken een hoop goed en ook de gastvrijheid. Op de meeste punten staan toerismeadviseurs in opvallende rode kleding die je kunnen helpen. Is wellicht ook wel een beetje nodig, want er zijn niet veel borden in het Engels. En het Engels van veel Koreanen valt behoorlijk tegen.

Tegen mij is de laatste maanden wel eens gezegd, wat knap dat jullie dit doen, verhuizen,  wonen en werken in Toronto. In Seoul kreeg ik de mening, nee het is eigenlijk heel makkelijk. De taal is geen probleem. De systemen, processen , waarden, normen etc zijn tussen Nederland en Canada heel vergelijkbaar. Ik heb pas respect voor Nederlanders en Europeanen die een paar jaar in een stad als Seoul gaan wonen. Dit lijkt me pas echt een opgave.

Donderdagavond stapten we in een tijdmachine naar huis. Een tijdmachine, want we vertrokken tegen 9 uur ´s avonds en komen tegen 8 uur ´s avonds aan. Dezelfde dag. Met dank aan het oversteken van de datumgrens uiteraard.

In het nieuws. Winter wallop heads for southern Ontario

In het nieuws op maandag; de winter is nu ook “echt” begonnen in Toronto. Het is in de nacht van zondag op maandag begonnen met sneeuwen en voorlopig houdt het niet op. Opvallend is de variatie in de hoeveelheid sneeuw die er valt. Het Ontario meer heeft een opwarmend effect en blijkbaar ook de stad zelf zorgt voor iets hogere temperaturen. Het gevolg is dat in Toronto ongeveer zes tot acht centimeter sneeuw wordt verwacht, maar dat kan in downtown minder zijn. Echter net buiten Toronto in het noorden valt 15 tot 20 centimer en verder het binnenland in wordt zelfs 50 tot 60cm verwacht.

Papa! mama! we hebben kadootjes gevonden......

....zijn exact de woorden die je wil horen van je kinderen op 5 december. Echter niet om 11 uur ’s ochtends, komende uit de inloopkast op de logeerkamer waar je de sinterklaaskadootjes verstopt had......dus....... Je denkt na over je reactie en uitleg. Je denkt aan een richting van “die kadootjes zijn niet voor jullie”, totdat je een nog blijer stemmetje naar beneden hoort schreeuwen “Papa, mama, er staat Kevin op geschreven!”. Goed één uitlegoptie minder. Wij stormen naar boven en voeren een perfect stukje improvisatietheater op. “Goh wat geweldig, de pieten hebben de sinterklaaskadootjes al eerder gebracht. Wat een domme pieten om ze hier neer te zitten (geef dus de gekleurde medemens maar weer de schuld.......). O ik zie het al, dat komt omdat Oma haar sandalen hier had laten staan, de pieten dachten zeker dat dat jullie schoentjes waren. Wat een domme pieten (jawel geef ze nog maar een keer de schuld omdat wij geen kadootjes kunnen verstoppen of gewoonweg twee zeer nieuwsgierige aapjes als kinderen hebben)”.

De uitleg werd geaccepteerd als zoete speculaaskoek. De kids waren al lang blij dat de Sint nog eens aan hen gedacht had.

We gingen in de kou toch maar even de stad in om wat vertier op te zoeken. Voor de kinderen hebben we skipakken gekocht, perfect voor de winter! Die hoor je niet meer klagen over de kou.

In het centrum waren veel straatartiesten. http://www.wintermagic.ca/buskertainment  Niet dat ze in de kou op straat stonden, maar warm overdekt in de vele overdekte winkelstraatjes en -centrums. Ze hadden niet veel bekijks, dus we kregen twee keer een priveshow. We lunchten met z’n viertjes in een Foodcourt. Dat is een verzameling fastfood-restaurantjes. Denk niet alleen aan patat, hamburgers en pizza’s, maar je hebt ook Japans, Koreaans, Thais en Chinees. Eigenlijk heel smakelijk voor die paar dollar.

We liepen door de stad naar het gemeentehuis omdat daar een kerstmarkt zou zijn. De kerstmarkt vonden we niet, wel tot groot plezier van de kids een openbare ijsbaan. Volgende keer maar onze schaatsen meenemen!

Sinterklaas en Rudolf the Red Nosed Reindeer

Het is maar gelukkig dat KLM zo af en toe een Concorde inzet op het traject Amsterdam-Toronto, want vandaag (Zaterdag) was Sinterklaas even over vanuit Nederland. De bijeenkomst werd georganiseerd door Dutch Treat, de Nederlandse vereniging van Toronto.  http://www.dutchtreat.ca/ En het was duidelijk dat wij de groentjes waren, want menig Nederlander had een zeer sterk Canadees/Engels accent. En er waren zelfs 100% Engelssprekende kinderen, die nog wel de Nederlandse woorden “Zwarte Piet”en “Pepernoten” konden verstaan. Mooiste quote van de dag; toen de presentator vroeg aan de kinderen of ze sinterklaasliedjes kenden, reageerde één jongetje meteen luid en enthousiast “Yes, Rudolf the Red Nosed Reindeer!”. Oeps, verkeerde heiligman.

 Onder luid gezang werd Sinterklaas zonder Rudolf maar met veel pieten (o.a. de vergeetpiet, de acrobaatpiet, de pakjespiet, de liedjespiet, etc, etc) binnengehaald. En toen het boek van sinterklaas openging, was Kevin de eerste die het podium mocht betreden. Gelukkig vond Sinterklaas dat hij lief was geweest (zeker gebaseerd op de laatste drie weken) , dus kwam hij weg met een leuk kado en pepernoten. De complete foto-rapportage van de dag staat op http://www.flickr.com/photos/wilmar/sets/72157625403316335  Zoek Kevin (no 27)!

Daddy, Daddy, My Daddy!

....zo werd ik vrijdagavond door de kids begroet toen ik ’s avonds thuis kwam. Voor het eerst in het Engels..... Binnen twee maanden zijn die kaaskopjes volwaardige Canadezen geworden.

Voor mij was deze week een vrij gewone week. Vijf dagen op kantoor. De routine komt erin. ’S ochtends dropt Isabelle mij op weg naar school & creche  af bij het metrostation (scheelt toch weer vijf minuten lopen....). En ’s avonds ren ik bijna zeven kilometer terug...over 5 heuveltjes.

We lanceerden deze week een leuke promotie; blog your way to the North Pole. http://www.blogyourwaytothenorthpole.com  Ik geloof dat ik helaas niet mee mag doen, of in ieder geval niet kan winnen.

Alleen dinsdag was een opvallende dag. Overdag had ik de hoofd HR dame van TUI op bezoek, die eens kwam peilen hoe het ging. Uiteraard gingen we (het management team) met haar lunchen. En om vijf uur stond Isabelle mij op te wachten met onze bus. We moesten vroeg eten, want het was onderbouw-kerstconcert op Kevin’s school. Groep zes (de oudste onderbouwgroep) mocht de spits afbijten met hun strijkersorkestje (ja men leert vanaf groep 1 viool spelen). Het was behoorlijk vals, dus ik keek al naar de grond met de gedachte “dat wordt even doorbijten vanavond”. Maar tot mijn grote verbazing waren de jongere groepen een stuk beter. Één groep speelde zelfs tot groot plezier van deze “Geek & Freak” de Star Wars tune (echt een lekker kerstnummertje), waarbij ik me uiteraard moest bedwingen om niet luidkeels mee te lalalala-en.

Uiteraard was het hoogtepunt Kevin’s klas, dat mag duidelijk zijn als trotse ouder! Alleen......sorry sorry Oma’s.......ik was zo stom geweest om geen fototoestel mee te nemen. Stom stom stom. De foto’s die ik op het blog heb gezet zijn allemaal schoolfoto’s, waarbij het een Kevin-zoekplaatje is. Nogmaals mijn excuses aan de Oma’s en Opa.

Het eerste liedje van Kevin’s klas was een mooi nummertje, namelijk Catch a Falling Star http://lyricsplayground.com/alpha/songs/c/catchafallingstar.shtml

Het 2^e liedje had de titel Starlight; ik kon de tekst helaas niet vinden op internet (kreeg elke keer een Muse nummer als zoekresultaat – dit was het zeker niet).

Als trotse ouders gingen we om 8 uur weer naar huis.

Het was voor Kevin een leuke en goede week op school. Want donderdag gingen ze naar kindertheater. En vrijdag hadden ze danswedstrijden tussen de verschillende disputen (de verticale groepen), die werden gewonnen door Kevin’s dispuut. Dit was helaas niet openbaar voor ouders, maar de feedback van de juf was dat kevin uitstekend had gedanst (en we kregen foto’s als bewijs).

Aimée had ook weer een goede week. Ik geloof toch dat ze echt verliefd is op Leo, want hij krijgt eindeloos veel kussen bij het afscheid (hij lijkt het niet zat te worden...), en voordat Aimee naar bed gaat kust ze nog eens Leo op haar klassefoto. Die Aimee. Ze is een gezellig meisje in het gezin, hoewel ze soms denkt dat ze met twee jaar eigenlijk wel de lakens in het gezin kan uitdelen. Niet alleen richting Kevin, maar ook naar ons. Kleine mini bazin. Ach, ze kan het allicht proberen. ;)

Nu moet ik wel even kwijt; Kevin en Aimee gaan steeds leuker (en langer, ook zeer prettig voor ouders) met elkaar spelen, vooral in hun speelruimte beneden.

Isabelle was weer druk met solliciteren. Nog geen afwijziging, maar ook nog geen contract. Geduld is een schone zaak, uiteindelijk lukt het zeker.

Het lukte om deze week de laatste dingetjes te regelen. Enkele verwarmingselementen werden vervangen na het uitvallen van de verwarming; de warmwaterketel werd nagekeken en een lekje werd gerepareerd. Ik ruimde de benedenverdieping helemaal op en Isabelle verkoopt onze oude meubels (bank, computermeubel). En last but not least werden de kerstspullen te voorschijn gehaald, want hier in Canada hoef je uiteraard niet te wachten op Sinterklaas. Het huis is nu zo goed als aan kant en helemaal in kerstsfeer!

En het weer? De maxima duiken nu onder nul, dus het is koud. Maar nog nauwelijks sneeuw. Dit in tegenstelling tot Nederland. Een witte Sinterklaas, ik kan me er niets bij voorstellen.