Harde natuur

We hebben al zo vaak over de natuur in de stad geschreven; over het “een stad in het park” begrip, over de vele beestjes die we hier zien, zelfs in onze tuin. Maar dinsdag hadden de kinderen en ik weer een bijzondere nieuwe ervaring. Toen we nog slaperig langs het sportveld van Fieldstone reden, zagen we plotseling een grote havik in het gras zitten, die net een eekhoorntje had gevangen. En zat op te peuzelen. Kevin en ik waren meteen onder de indruk en slaakten kreetjes van enthousiasme. Totdat we een droevig stemmetje achter ons hoorden “hij eet Rufus toch niet op”?

Jawel, sinds Aimée als klein peutertje helemaal blij werd van dartelende en springende eekhoorntjes, heten alle eekhoorntjes “Rufus”.  http://lagerweijtjestoronto.blogspot.ca/2012/06/eekhoorn-gered.html. En ja, het was even een shock voor ons meisje dat de natuur hard is en eekhoorntjes opgegeten worden door grote vogels. Gelukkig accepteerde ze de uitleg van Kevin en mezelf dat dit gewoon de natuur is, en dat de havik ook zijn buikje vol moet hebben en niet z’n eten in de supermarkt kan halen. Foto’s van de indrukwekkende vogel staan op mijn facebook pagina.

Met de helicopter naar de Noordpool; Filmpjes

Ik nam een groot aantal filmpjes in het uur durende helicoptertripje van de basis Barneo naar de Noordpool. In het volgende filmpje krijg je een indruk hoe het is, in de helicopter en in de cockpit. Let op dat er twee piloten en een navigator in de cockpit zitten; best een zware bemanning voor een helicopter. https://www.youtube.com/watch?v=JMqB82WxO-M

De volgende filmpjes lijken een beetje op elkaar, maar geven een goede indruk van het uitgestrekte ijslandschap van de noordpool met soms een aantal grote breuken. Ze zijn buiten de helicopter gemaakt (de raampjes konden open, dus hield ik de camera buiten het toestel). Zet het geluid uit, anders hoor je alleen maar de harde luchtstroom.

https://www.youtube.com/watch?v=wCSGYVq03Yw

https://www.youtube.com/watch?v=Q3oGnl3bPRc
https://www.youtube.com/watch?v=_2sg8tDPeuo
https://www.youtube.com/watch?v=cYCdNXXSZnE
https://www.youtube.com/watch?v=bHGskXdaBfM

Dora en Baby Shower

Zaterdagmiddag gingen we naar een familiemusical; Dora the Explorer. De kinderen vonden het leuk, maar eigenlijk besefte ik dat ze voor Dora alweer te oud zijn. Ik zal er meer rekening mee moeten houden dat onze kids hard groeien. ’s Avonds hadden weer familiefilmavond, en wederom stond een Diary of a Wimpy Kid op het programma. De laatste, wat er zijn maar drie films gemaakt. Dit keer keken we de eerste http://www.wimpykid.com/movies/

Zondag hadden we uiteraard eerst judo. We hadden een lief momentje met Kevin en Aimee. Aimee wil maar al te graag sparren met haar broer als die in de klas van zijn kleine zus komt helpen. Maar ze was al eens aan de beurt geweest, dus toen ze weer bij hem kwam zij hij “je moet nu een ander uitkiezen, cutie (=schatje, liefje)”, waarop hij haar spontaan een kus gaf. Super lief broer-zus momentje!

’s Middags hadden Aimee en Isabelle een baby shower (=feestje) bij de hoogzwangere dochter van Renee. Gelukkig waren Kevin en ik als mannen niet uitgenodigd… Dus gingen wij naar het Science Center, waar we onbeperkt toegang tot hebben gekocht. Dit keer gingen we om de Imax film Under the Sea te kijken http://underthesea.imax.com/. Onze informatiespons had zich erop verheugd; “papa goed opletten, want dan kunnen we vanavond alle feitjes die we hebben geleerd aan mama en Aimée vertellen”. ‘Tuurlijk vriend, doen we’.

Toch een derde kind?

Wij zijn bijzonder in de wolken met ons derde kind. Of huisdier. Of boefje. Enkele weken geleden schreven we over het veelvuldige bezoek van wasberen aan onze thuis, die onze vogelvoerders leeg eten en regelmatig tegen de vloer werken. We hadden op een gegeven moment zelfs een hele familie op bezoek. Nu, de ‘baby’ is blijven hangen en komt bijna elke dag. Tenminste als de vogelvoerders vol zitten. En het leuke is – we zien hem groeien. Kon hij er eerst nauwelijks bijkomen, nu kan hij staand rustig uit de voerder eten. Het beestje is inmiddels compleet vertrouwd met ons, zo erg zelfs dat we in de erker met onze neusjes tegen het glas kunnen zitten, op enkele centimers afstand met alleen het glas tussen ons in, en hij blijft rustig zitten. Het kost ons zakkken vol met vogelzaad. Tja kinderen en dieren zijn duur.

To pak or not to pak...

Het was weer een afwisselend weekje. De maandag begon prachtig en ik liep naar het werk. Wat een luxe om lekker rustig in het zonnetje naar je werk te kunnen lopen – wat een relaxed begin van de dag!

De werkcultuur bij Quark is zoals bij veel andere avontuurlijke reisorganisaties informeel. Ondanks dat liep ik dinsdag en woensdag weer eens in een net pak. We hadden namelijk onze Japanse distributiepartner, de altijd zeer vriendelijke en loyale Mr. Ito op bezoek. Onze Aziatische klanten zijn een stuk formeler dan de klanten uit andere delen van de wereld, dus een pak dragen als onze Aziatische klanten op bezoek komen doen we graag. Met pak kon ik daarna  naar Miami, want daar prestendeerde ik vrijdagochtend voor de TUI top voordat ik weer tegen zeven uur thuis was. Weekend!

Ook de kinderen gingen woensdag in pak naar school, maar dan een prinsessen- en ridderpak. Het was namelijk Shakespearedag op school. 

Paasfeest met een Nederlands tintje

Vrijdagavond vierden we mijn thuiskomst met een familiefilmavond. Wederom keken we een Diary of a Wimpy Kid film; dit keer Rodrick Rules http://www.wimpykid.com/movies. Kevin kent de boeken zo ongeveer uit z’n hoofd en vertelde ons alle verschillen tussen het boek en de film. Ben benieuwd of dit overwaait naar Europa.

Zaterdagochtend was het na een wisselvallige week, met zelfs een dagje met sneeuw, lekker zonnig weer. Ideaal om buiten eitjes te zoeken. Dat deden we met de Nederlandse vereniging in Toronto. http://www.dutchtreat.ca. Ze hadden een gezellige ochtend georganiseerd in de gemeenschapsruimte van een kerkje hier nog geen 10 minuten vandaan. Daar werd gekleurd, geknutseld en gespeeld met andere Nederlandse kids. Er was zelfs een paashaas, die door Isabelle geholpen werd met eitjes verstoppen in de tuin. Competitieve Aimée won een stoelendans wedstrijd en de kleurwedstrijd in haar leeftijdscategorie. En later op de dag weer buiten te spelen. Daarna werden er paasdecoraties geknutseld; ons huis lijkt ondertussen op het huis van de paashaas zelf.

 

En terug naar huis.

Donderdag vloog ik om kwart voor twee via Tromso terug naar Oslo. Er is helaas geen eerdere vlucht, zodat je elke aansluiting op een mogelijke transatlantische vlucht mist en nog een nacht in Oslo moet blijven. Maar in Longyearbyen  hoefde ik me niet te vervelen; onze agent had een hondenslee-excursie geboekt. Een leuk uitstapje, het is behoorlijk ontspannend met een sleetje door het geweldigde landschap van Spitsbergen te racen. Filmpje! https://www.youtube.com/watch?v=IULqFGMZ1bE

Het eerste gedeelte stuurde ik de slee en was Alex de passagier; later ruilden we. De honden zijn geweldig. Zoals onze gids zei, deze speciale honden houden van drie dingen; eten, knuffels en hard rennen. Ze zijn inderdaad verrassend lief en aanhankelijk voor zulke sterke honden. En als ze los gaan, dan gaan ze ook echt hard. Zo hard dat ze geen tijd hebben om te blaffen... zo is een ritje heerlijk rustig. Totdat je stopt, dan zijn ze onrustig en beginnen ze te blaffen en onderling te stoeien.

Kwart voor twee vloog ik zoals gepland comfortabel in de SAS machine weer terug naar het zuiden. Een iets comfortabeler uitvoering dan de Antonov... We maakten een korte tussenlanding in Tromso, dichtbij de Noordkaap van Noorwegen. Het weer was helder, dus bij de landing kon je zien hoe geweldig mooi dit land is. Het is jammer dat het weer wat instabiel is en het land vrij duur, maar het blijft een vakantieland dat ergens bovenaan mijn to-do lijstje staat.

Na een overnachting op het vliegveld van Oslo, stapte ik vrijdagochtend op een vlucht naar Newark om daar weer over te stappen op een vlucht naar Toronto. Naar huis en mijn gezin.

Terug naar de comfortabele bewoonde wereld.

(geschreven Donderdag 17 April)

Woensdagochtend gebeurde er niet veel rond het kamp Barneo. Af en toe liepen we wat rond om de ijsmassa en -vormen te bewonderen. De temperatuur daalde tot minder dan -30c, dus dat moedigde niet aan om bijzonder actief buiten te worden. De koud deed al snel pijn aan je gezicht. Beter zat je binnen in een verwamde tent een warme kop thee te drinken.

Op een gegeven moment kwam een hondenslee-expeditie binnen. Die hadden de Noordpool bereikt, en gebruikten de logistieke mogelijkheden van Barneo om comfortabel terug te vliegen.

Het klinkt ondankbaar als je naar zo’n unieke plek mag reizen, maar toen om half drie de landingslichtjes van de Antanov in de verte te zien waren, was ik blij. Filmpje van de aankomst https://www.youtube.com/watch?v=BrJJynu8Fv4. Om vier was het vliegtuig afgetankt en volgeladen, inclusief de sleeen van de hondenslee-expeditie en stegen we op. De enorme motoren van het vliegtuigje zorgden voor een vliegdekschip-achtige start, want al na enkele honderden meters kwam het los van de ijslandingsbaan. Filmpje! https://www.youtube.com/watch?v=KrvUlWXCuGk

Om half zeven landde het vliegtuig in Longyearbyen. Hoe noordelijk dit stadje ook ligt, na een ijskamp besef je dat Longyearbyen in de comfortabele en zelfs luxieuze wereld ligt waarin we wonen. De temperatuur van enkele graden onder nul voelde aangenaam warm. De warme douche in het hotel was heerlijk. En de grote verrassing; er is zelfs een uitstekend Thais restaurant in Longyearbyen! De ingang lijkt op een houten barak, maar door een kitsche nepgrot beland je in een soort kas waarin het restaurant gesitueerd is. Door het glazen dak en de glazen zijkant kan je de geweldige omgeving perfect in je opnemen. http://www.polarriggen.com/public.aspx?pageid=65272&plId=56230. Het restaurant is aangenaam aangekleed met veel echte planten. En de curries? Die zijn zoals zo vaak in Thaise restaurants heeeeeerlijk.

Naar de Noordpool

(geschreven Woensdag 16 April)

Dinsdagochtend werden we om 9 uur opgehaald om richting het vliegveld te gaan. Daar stond een Russische Antanov An-74 klaar om ons naar de basis Barneo te vliegen. Dit is een bijzonder vliegtuig; het is een hoogdekker met straalmotoren op de vleugel, waardoor landingen op een ijs-landingsbaan mogelijk zijn. Maar goed, je moet wel vertrouwen hebben in een oud lawaaierig Russisch vliegtuig...

Het pakijs van de Noordpool begint net ten noorden van Longyearbyen (in de zomer net ten noorden van Spitsbergen). Desondanks is het nog twee-en-half uur vliegen naar de Russische basis Barneo. De landing was spectaculair; het vliegtuig vloog een low overpass (ca 10-20 meter hoogte) over het ijs om de condities te checken. Daarmee vlogen we ook over de basis, om vervolgens stijl te klimmen, een bocht te nemen en vervolgens te landen. Alles is vastgelegd op een filmpje; te zien in het YouTube theater. https://www.youtube.com/watch?v=AE513NG4h9k. Even later zagen we het vliegtuig weer opstijgen van de ijs-startbaan https://www.youtube.com/watch?v=SCRlJOJzzI0

De basis bestaat uit een aantal grote verwarmde tenten. Zo heb je een mess-tent (eten), verschillende slaaptenten (met bedjes voor in totaal 10 personen) en een aantal labatorium-tenten. Ook zijn er twee WC’s en alleen voor de mannen een plas-ton in het ijs. Dit, afgewerkt met wat wetenschappelijke apperatuur en wat vlaggen maakt de basis compleet. Voor kamperen is het redelijk luxe; de tenten zijn eerder te warm dan te koud en er zijn meubelen voor enig comfort. Het eten is uiteraard super eenvoudig; maar het is warm en goed te eten.

Vanwege het geweldige weer (zonnig, weinig wind, wel -25 tot -30 graden) vlogen we dinsdagmiddag meteen door naar de Noordpool zelf. Je hebt verschillende definities voor de pool, zoals de magnetische pool (die elk jaar van locatie verandert; op dit moment bevindt deze zich ten noorden van Canada), en de geografische Noordpool oftewel de “90 graden Noord” pool. Barneo wordt eind maart  dichtbij de geografische Noordpool opgebouwd, maar omdat ijsplaten continue in beweging zijn (en hard in beweging, soms met enkele kilometers per dag!), is het kamp inmiddels zo’n 150 km van de geografische Noordpool verwijderd. Vanaf Barneo namen we een helicopter om in een klein uurtje naar de geografische Noordpool te vliegen. Een spectaculair vluchtje over de uitgestrekte vlakten van ijs en sneeuw. Soms zijn er grote breuklijnen in het ijs, die er uitzien als rivieren door een normaal landschap. De ijsplaten breken en worden vervolgens vaak tegen elkaar gedrukt, waardoor een soort ijsriffen (ridges)en kleine ijsbergjes onstaan. Overigens is het door de continue beweging van de platen lastig om je gps compleet op 90.0 graden te krijgen; een persoon probeerde driftig zijn GPS op 90.0 te krijgen, wat hem een paar keer lukte maar op het moment dat hij een foto wilde nemen sprong het weer op 89.99.

En hoe ziet de Noordpool er uit? Eén grote ijsmassa. Desolaat, koud, een onbewoonde andere planeet. Verwacht geen vlakke ijsspiegel waarop je zou willen schaatsen, maar een ruig landschap. Overigens probeert er hier wel iemand te schaatsen; er is hier een Japanse filmcrew met een beroemde kunstschaatsster om een rapportage te maken over haar kunsten op de Noordpool. Niet zo eenvoudig, want het zee-ijs is diep bedekt met sneeuw en niet goed (zoutwaterijs is zacht). Dus ze moeten voor haar eerst een ijsbaantje aanleggen door zoet water op te laten vriezen.

De kerstman was niet thuis. Sorry. En ook Rudolf niet. Ook zagen we geen ijsberen. Die zitten hier wel, maar niet in grote aantallen. IJsberen zijn liever bij de ijsrand, waar er zeehonden zijn om te eten.

We vierden het bereiken van de Noordpool met gluehwijn en knakworst en vlogen daarna in een uurtje weer terug naar de basis. De helicoptervluchten zijn spectaculair;  je vliegt vrij laag, zodat je veel kan zien. De raampjes kunnen ook open, zodat je prima kan filmen en foto’s maken.

In het kamp wachtte ons een ‘eenvoudige doch voedzame’ maaltijd. We kletsten bij met twee Canadese piloten, die hier waren geland met een klein vliegend wetenschappelijk labatorium (een omgebouwde Twin Otter). En daarna deden we als groep nog een avondwandeling rondom de basis, waar we ook de oorspronkelijke eerste basis van de bouwers bezochten. De eerste bouwers van de basis worden elk jaar met hun apperatuur per parachute gedropt, om de landingsbaan en de basis in elkaar te zetten. Zij hadden een klein kamp waar ze ook (voor de lol?) een aantal iglo’s gebouwd hebben.

Terug in het kamp praatten we bij met de kampleider. Het was zo weer laat; met 24 uur licht vergeet je al snel de tijd.

Terug in Spitsbergen

(geschreven maandag 14 april)

Maandagmiddag kwam ik in Spitsbergen aan. Hier begon ooit, vier jaar geleden, mijn eerste kennismaking met Quark. http://spitsbergen-met-sawadee.blogspot.ca/. Sinds die tijd ben ik niet meer teruggekomen naar deze unieke plek op de wereld; ik had meer aandacht voor het zuiden (Ushuaia/Antarctica).

Spitsbergen ligt zo’n anderhalf uur vliegen vanaf het noordelijkste puntje van Noorwegen, op 78˚ noorderbreedte. Bij de landing begrijp je waarom Barentz het Spitsbergen noemde; de eilanden zijn bergachtig met stijle, spitsachtige toppen. Het is een schitterende omgeving, hoewel er ook stukken behoorlijk industrieel zijn. Mijnbouw (steenkool) was hier ooit groot en er zijn nog steeds enkele mijnen open. Zelfs dwars door het hoofdstadje, Longyearbyen, staan enkele oude houten stellages waarlangs ooit steenkool getransporteerd werd.

Mijn reisgenoot Alex McNeil, vier geleden expeditie-gids op mijn eerste reis, is inmiddels opgeklommen tot expedieleider. http://www.quarkexpeditions.com/en/why-quark/our-people/expedition-team/alex-mcneil. Onze agent in Spitsbergen nodigde ons maandagmiddag uit voor een uitstapje met een sneeuwmobiel. Het was een prachtige zonnige dag, wat de omgeving nog mooier maakte. Vier uur lang scheurden we door de verlaten witte valleien met rotsachtige toppen. Toen we stopten om wat rendieren te bekijken liepen er opeens vanuit het niets ook wat rendieren langs ons heen. We bezochten een bizarre ijsgrot met de mooiste vormen, uitgeslepen door moeder natuur.

’s Avonds hadden we een etentje met Frigg, die vanuit Longyearbyen de organisatie van Arctic tour-operators AECO aanstuurt. http://www.aeco.no/ Longyearbyen heeft best een redelijke selectie aan restaurantjes en barretjes, en we eindigden dan ook in een gezellige whiskey-bar. http://karlsbergerpub.no/ Het was nog steeds licht buiten; ik heb nooit beseft dat het hier al in april 24 uur per dag licht is.

Sportdag zonder judo

Zondagochtend hadden we voor de verandering eens geen judo. We vonden het nog niet verstandig om Aimee met drie hechtingen in haar kin te laten judoen. En Kevin had een uitje met een vriendje; hij was uitgenodigd om een fandag van de Blue Jays (het Toronto Baseball team) mee te maken, inclusief activiteiten / spelletjes. Voor mij een mooie gelegenheid om ‘s ochtends Nederlandse sport te volgen. Zo zag ik Niki Terpstra op een geweldige manier Parijs-Roubaix winnen en was ik uiteraard erg in mijn nopjes met de 0-2 overwinning van Feyenoord bij PSV. Wat een heerlijke sportmiddag, ahum ochtend Canadese tijd.

Ik speelde ook binnen nog een spelletje met Kevin voor hij wegging en buiten met Aimee (jeu de boules). Want het was wederom heerlijk weer en ons tot piratenmeisje omgekleedde stuk speelde lekker buiten.

Maar helaas, ook deze zondag werd aan het einde onderbroken door een reis. Nu mag ik niet klagen; ik krijg de unieke mogelijkheid om een Russische basis te bezoeken  bij de Noordpool. En daarvoor moet je nogal wat reizen; Toronto-Newark-Oslo-Spitsbergen-Noordpool. Ik zal er binnenkort meer over schrijven!

Buiten-en filmplezier

Zaterdag was weer één van die fantastische lentedagen. Dit weekend gaan we wellicht de twintig graden aantikken. Maar denk niet dat de winter het helemaal heeft opgegeven; de voorspelling voor dinsdag is dat de temperatuur voor één dag terugvalt na maximaal 2 graden met stevige nachtvorst en… sneeuw. Daarna herstelt het lekkere lenteweer zich gelukkig meteen weer.

De kinderen hebben vandaag het grootste deel van de dag buitengespeeld. Gelukkig wonen we aan een rustige straat en hebben we een voortuin; met een zonnetje vinden ze het heerlijk om te steppen, fietsen en buiten andere fantasiespelletjes te spelen. Ook zijn ze grote vrienden met de buurvrouw schuin tegenover, een lerares, en gingen ze haar in de tuin “helpen”. Ons helpen ze meestal vooral ‘van de regen in de drup’.

Ik ging deze dag een lekkere run maken in het ravijnpark. Nu dit weer toegangelijk is (geen ijs) is men bezig om de rotzooi op te ruimen van de ijsstorm van december. Er ligt nog een enorme hoeveelheid bomen en takken om versnipperd te worden. Met een zonnetje op je kop is het heerlijk rennen door het natuurlijke dalletje.  

Overigens zijn niet alleen onze achtertuinbeesten terug (wasbeer, chipmunk, eekhoorn), ook onze “huisdieren” in de voortuin zijn er weer (konijntjes). Het blijft uniek, zoveel wilde beestjes midden in de stad.

Om zes uur had Kevin een verjaardagsfeestje. Hij ging trampolinespringen en pizza eten. Aimée was ook uitgenodigd, maar het leek ons niet verstandig om met drie hechtingen in haar kin te gaan trampolinespringen; daarom maakten we het thuis voor haar gezellig met pizza en film (het grappige Free Birds http://www.freebirdsmovie.com). Om 8 uur werd Kevin weer opgehaald, waarna Isabelle en ik de dag vervolgens samen afsloten met nog een filmpje, het vermakelijke Last Vegas met een uitstekende cast http://www.lastvegasmovie.com .

Diary of a wimpy kid

Als het weer hier omslaat, dan gaan het ook meteen snel. We hadden een lenteweekje waarbij eindelijk de laatste sneeuw en ijs wegsmolten. Het zal nog wel eventjes duren voordat de natuur zich hersteld heeft van zo’n lange koude klap. Het gras lijkt overal dood, maar daar zal binnen een paar weken wel verandering in komen. En de diertjes zijn zoals eerder beschreven bijzonder actief. Niet alleen worden we nu dagelijks bezocht door wasbeertjes, ook de grondeekhoorntjes (chipmunks) zijn weer wakker. En allerlei vogels zijn weer terug.

Onze familiefilmavond werd verplaatst naar de vrijdagavond, want zaterdag heeft Kevin een verjaardagsfeestje. De film was gekozen door Kevin; Diary of a wimpy kid, dog days. http://www.imdb.com/title/tt2023453/. Dit is de verfilming van zijn lievelings-boeken-serie. http://www.wimpykid.com/ over het “harde” leven van een sukkelige scholier. Het zal wel Noord-Amerikaans zijn, maar de serie is hier erg populair.

De avond werd enigszins verstoord doordat Aimee voor haar school van een bankje was gevallen en daarmee een gaatje in haar kin had opgelopen. Tja, het mag dan roze jurkjes dragen, Aimée is vaak wilder dan ons jongetje. Isabelle besloot ‘even’ langs een eerste hulp post te gaan om het te laten nakijken. Drie hechtingen en twee uur later kwam ons dappere meisje met Isabelle moe maar trots thuis. Ze mocht lekker een nachtje bij papa en mama tukken voor de schrik, en op zaterdag een nieuwe pinguin knuffel uitkiezen in de speelgoedzaak. Er gaat nog steeds niets boven pinguins.

Eerste barbeque

Het weer kan hier supersnel omslaan. Zaten we twee weken geleden nog in de winter, zondag was het zo mooi, dat we wederom zonder jas konden buiten lopen. Maar eerst hadden we zoals gewoonlijk judo, waar Kevin een dubbele klas draaide, omdat hij de meester mocht assisteren in Aimee’s klas.

Na het judo genoten de kids van het lekkere weer door lang buiten te spelen; steppen, fietsen en ook de zandbak werd weer ontdekt. Isabelle en ik namen de tuinset weer in gebruik. En als afsluiting van deze prachtige lentedag hadden we onze eerste barbeque van het jaar. Ik had onze favoriete biefstuk filet Mignon gekocht en deze 24uur in een heerlijke marinade gezet. En dat was weer genieten, onder het genot van de laatste zonnestralen van de dag. Aimee wist zelfs nog een stukje vlees te verzekeren voor haar lunch de volgende dag. Omdat ze op school geen glutenvrije lunch kunnen garanderen, neemt ze elke dag een glutenvrije lunch mee. Morgen is ze vast het kind op school met de lekkerste lunch...

’s Avond bereikten we een nieuwe mijlpaal met onze geliefde tuinbeestjes; drie wasberen tegelijk rond de vogelvoerder. Hoe groot kan een wasberenfamilie worden?

Meer film, meer wasberen

Zaterdag was een relaxte dag. Om vijf uur kregen we een Nederlands oud-collega van Sawadee op de borrel, namelijk Floris (niet Floris Fluitsma die hier eerder eens op bezoek was). Deze Floris is inmiddels Aardrijkskundeleraar en was met zijn klas een weekje op uitwisseling met een school in Toronto. Hij had uiteraard een druk programma met z’n klas, maar vond toch even twee uurtjes om bij ons op bezoek te komen. Nederlands bezoek wordt altijd op prijs gesteld en we konden zelfs nog even twee potjes poolbiljart spelen in de kelder.

Zaterdagavonds is inmiddels onze vaste familiefilmavond. Deze avond hadden we het minder bekende Hotel for Dogs, wat wederom een groot succes was bij de kids. http://www.imdb.com/title/tt0785006/. De film was nog niet afgelopen of we zagen onze vogelvoerders wild bewegen. We hadden weer eens bezoek van een wasbeer en dit keer op een tijdstip dat de kinderen het nog net konden meepikken. Ja, het kost ons af en toe een vogelvoerder (die soms tot moes geslagen wordt), maar deze hele familie is gek op wasbeertjes. Wellicht zijn we de enigen in de stad, want veel andere mensen hebben een hekel aan deze diertjes met hun schattige snoetjes. Want als je ze de kans geeft (afvalzakken buiten laten staan etc), dan kunnen ze er een ongeloofelijke zooi  maken. Ook zijn ze agressief naar andere dieren zoals kippen en huiskatten. Maar wij vinden ze gewoon leuk. En deze avond konden de kinderen rustig in het erkertje het diertje observeren. Filmpje! https://www.youtube.com/watch?v=jys6AuuUYkk&list=UUvlTmnh1DMZBNL6jUBclWqg

Later op de avond hadden we zelfs twee wasberen op bezoek, die na het vogelvoerdiner gezamenlijk terug de tuin in liepen. https://www.youtube.com/watch?v=BQqbfyYw8i0. Ik denk dat de lange koude winter de beestjes uitermate hongerig heeft gemaakt. Want het is de laatste twee weken gegarandeerd bezoek als de vogelvoerders vol zitten.

Weekje terug in de schoolbanken

Afgelopen week had ik bijzonder inspirerend weekje, terug in de schoolbanken. Maandagochtend kwam ik in Geneve aan, een stad waar ik ooit een paar maanden heb gewoond, toen ik als 23-jarig studentje een internationale stage liep. Nog steeds ben ik een grote fan van de omgeving; het prachtige meer van Geneve en de indrukwekkende bergen in de achtergrond. Maar ik kwam hier niet om van de omgeving te genieten.

TUI had een geweldig leiderschapontwikkelingsprogramma in elkaar gezet, aan het presitieuze management instituut IMD in Lausanne. http://www.imd.org/ Een unieke kans. Het is een programma met andere TUI senior managers in twee delen; in oktober hebben we deel 2. Het is een interessante groep met totaal verschillende achtergronden, nationaliteiten en vakgebieden. Als leergierig mannetje genoot ik van de nieuwe leerpunten, indrukken, colleges en discussies met de collega’s. Studeren was wellicht te lang geleden.

Als onderdeel van het programma moeten we in kleine groepjes aan een innovatie-opdracht werken en deze later dit jaar aan de Board presenteren. Johan Lundren, TUI’s nummer twee man, en het hoofd HR kwamen donderdag langs voor een tussenpresentatie / -evaluatie, gevolgd door een formeel diner. vrijdag was het weer tijd om na een korte ochtendsessie terug te reizen naar de andere kant van de plas. Via het kleine en drukke vliegveld van Geneve. Klein, omdat het ingeklemd ligt tussen de stad, het meer, de bergen en grens met Frankrijk,waardoor uitbouw onmogelijk is. Het gevolg; bij het vertrek van een grote machine, zoals mijn Air Canada A330 is de vertrekruimte overvol. Geeft niet, want ik wilde maar een ding; naar mijn gezin.

Lentedag met Karma

Als het weer omslaat in Canada, dan slaat het ook goed om. Zo was het zondag opeens zonnig, windstil en daardoor een prachtige lentedag. Ik heb een foto op facebook geplaatst van Isabelle en Aimee, zonder jas in de tuin maar nog wel in de laatste sneeuwhopen. Let vooral op Aimee, die in haar open schoentjes in de sneeuw staat. Daarom heeft ze haar mond open... koud aan haar voetjes! Op sommige plaatsen zijn de sneeuw en ijshopen zo hoog opgestapeld dat het nog wel even kan duren voordat het weggesmolten is.

De zon gaf Isabelle zo’n energie dat ze in de tuin ging werken, vier grote zakken tuinafval kwamen in een paar uur uit de tuin. Ik ging na een stukje rennen aan mijn volgende fotoboek werken. Ook haalde ik de boodschappen in huis. Tegen vijven moest ik helaas richting vliegveld. Ik heb deze week namelijk een cursus/training in Zwitserland, aan de befaamde IMD Business School in Lausanne. Na een lange tijd eindelijk weer eens terug naar in schoolbanken, ik kijk er naar uit! De cursus is op uitnodiging van TUI; het is het hoogste niveau van management- / leiderschaptrainingen. Een mooie kans dus.

Ik ging naar het vliegveld met mijn vaste taxichauffeur Ali, een Iranese vluchteling. Goudeerlijke Ali had een probleempje en vroeg mij om hulp. Een Duitse klant naar het vliegveld had zijn rugzak in de taxi achtergelaten, en daar zat onder andere een Apple laptop in. Ali had de naam van de klant proberen te Googlen, maar geen contactgegevens gevonden. Ik vond een KLM boarding pass, en mailde KLM met de contactgegevens van Ali. Hopelijk kunnen zij dit aan de passagier doorgeven. Ik was nog maar net uitgestapt op het vliegveld, of ik vond een damestasje met geld, credit cards en een paspoort. Ik gaf het binnen aan een Air Canada concierge. Tot onze verbazing begon toen net de dame achter hem aan de incheckbalie te stressen... jawel, zij kon haar tas niet vinden. Het leverde me een dikke knuffel op...

De vlucht naar Geneve maakte nog een tussenlanding in Montreal; hier is de lente nog niet aangekomen... koud he?