Terug in Toronto

Maandag zouden we eigenlijk om half elf ’s ochtends vertrekken. Maar hoe verrassend, de chartervlucht was weer eens vijf uur vertraagd, dus we kregen nog een lange ochtend in het Resort. De kids maakten een verrassende keuze; Kevin wilde heel graag met mij gaan zwemmen in de zee en een keer niet naar de kids club. Daarentegen was kleine Aimée heel overtuigd; ook zonder grote broer wilde ze heel graag naar de club. En toen we haar om half twee ophaalden wisten we ook waarom, want ze had de vier juffen helemaal om haar vingers gewikkeld. De dames vonden het heel jammer om afscheid te nemen van de kleine meid. En ik maar de hele tijd denken dat ze alleen blij waren om haar knappe vader elke keer te zien.

Tijdens de vlucht terug probeerde ik te begrijpen hoe groot Canada eigenlijk is, met name van West naar Oost. Ja, het is een groot land, dat weten we allemaal. Maar stel je eens het volgende voor; we vlogen van het zuidelijkste puntje van Mexico (Cancun), over de US, in minder dan vier uur naar Toronto. Calgary-Toronto afgelopen zomer was dezelfde vliegtijd. Zou je naar Vancouver gaan, dan doe je er al gauw vijf uur over.

We kwamen door de vertraging helaas pas om twaalf uur ’s nachts aan. Niet ideaal wanneer iedereen de volgende dag moet werken of naar school moet. Maar toch; het opstaan de volgende ging toch relatief eenvoudig en iedereen was in een goed humeur.

Voordat Isabelle mij afzette bij de metrostation, kwam ik tot de ontdekking dat ik geen Canadees geld had om een kaartje te kopen. Dus vroeg ik aan Isabelle $20 met de mededeling dat ik “blut”was. Kevin vroeg meteen geïnteresseerd, “wat is blut”? Toen ik hem vertelde dat ik geen centjes meer had, reageerde hij heel bezorgd “dan is het nu echt tijd dat je weer gaat werken”. Dank je zoon, zal ik doen!