Aimee trok gedurende de reis de nodige aandacht. Als eerste op schiphol, toen we de doos met haar make-up- of kaptafeltje (een kerstkadootje) wilden inchecken en op de band legden. Het kleine meisje was ontroostbaar, wat een verdriet; haar kaptafeltje op de band met de koffers. Geen enkele rationele uitleg (dat het met hetzelfde vliegtuig mee zou gaan, etc etc) kon dit verhelpen. Maar bij aankomst in Toronto was dit weer leuk; Aimee reageerde net na de landing enthousiast, “mijn kaptafeltje is ook in Tonto!” Waarna ze hard door de cabine riep “Now I am happy again”. Dat was maar goed ook, want even van te voren had ze plotseling overgegeven. Geen idee waarom, ze was ook meteen weer beter. En dit gaf weer een leuk vervolg, net uit de slurf van het vliegtuig, waar alle aankomende passagiers werden opgewacht door zeer nukkige douane-ambteneraren, die een voor-controle hielden. Maar Aimee, met een ongebruikt kotszakje in de hand en met de tekst “I was sick in the plane” kon toch een grote glimlach losmaken op het norse gezicht van de paspoortcontroleurs.
Omdat we pas om half zeven wegreden bij het vliegveld, gingen we via de McDrive naar huis. Dat was een nieuwe ervaring voor de kids, een McDrive. Tot nu toe hadden we altijd braaf in het restaurantje gegeten. Kevin was helemaal onder de indruk: “wat een goed systeem!”.
We maakten in de 20 uur dat we in Toronto waren de lang verwachte overgang naar de echte winter mee. Toen we aankwamen regende het. Net toen we thuis waren, veranderde het in ijzel. En ’s nachts viel er eindelijk sneeuw. De temperatuur gaat de komende dagen verder omlaag en er zal meer sneeuw komen. Maar dat is geen zorg voor ons – dan zitten wij onder de zon in Mexico.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten